Polska

"JBĆ PiS" był nieoficjalnym hymnem Campusu Polska Przyszłości

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 26 sierpień 2024 19:03

Na każdym Campusie uczestnicy bawili się na silent disco przy utworze patostreamera Cypisa „JBĆ PiS”. Refren to wielokrotnie powtarzany okrzyk "J...ć PiS!", a dalej idzie tak: "Cała Polska krzyczy dziś. J...ć! PiS J...ć PiS! W nas jest siła w nas jest wiara. A PiSowcy wypier...ć!" „Nigdy ust nam nie zamkniecie, j…ć was pisowskie śmiecie, j…ć PiS”. Można rzec, że to nieoficjalny hymn Campusu. Jednak do tej pory nikt nie nagrał zabawy młodzieży przy tym wulgarnym utworze i nie wrzucił do sieci. Zrobił to teraz uczestnik Campusu, radny KO z gminy Wawer Mikołaj Wasiewicz, jednocześnie wpisany na listę sejmowych lobbystów.

Na filmiku widać świetnie bawiącą się młodzież w Hali Arena, wykrzykującą refren „J..ć PiS!”. Przyglądają się tym pląsom ministrowie rządu Donalda Tuska. Minister sportu Sławomir Nitras i minister ds. europejskich Adam Szłapka są wyraźnie rozbawieni i zadowoleni z przebiegu imprezy. Ten drugi nawet macha rękami. Obok polityków w białej koszulce stoi Łukasz Mężyk, twórca i właściciel serwisu dla polityków i dziennikarzy 300polityka.pl. Młodzież bawiła się w najlepsze z ministrami w dniu, w którym zginęło dwóch strażaków w Poznaniu.

Ktoś z organizatorów albo z wierchuszki PO, bystrzejszy od Wasiewicza musiał zwrócić mu uwagę, bo „Miki” szybko usunął filmik ze swojego X, ale w sieci nic nie ginie i filmik obiegł sieć lotem błyskawicy.

Filmik wywołał falę oburzenia w sieci.

Politycy PiS zamieścili krytyczne komentarze i wezwali Rafała Trzaskowskiego oraz Nitrasa i Szłapkę do przeprosin. Wasiewicz tak tłumaczył się portalowi wPolityce:

„Przede wszystkim warto podkreślić, że sytuacja miała miejsce na silent disco, po godzinie 22:00, po całym dniu pełnym interesujących paneli i debat. PiS próbuje zbudować narrację, że Campus to tylko wielka impreza z wulgarnym hasłem w tle, co jest nieprawdziwe. Program wydarzenia jest bogaty w panele dyskusyjne, spotkania z ekspertami, warsztaty, a wieczorem – co jest naturalne – odbywa się networking i integracja uczestników”.

— podkreśla Mikołaj Wasiewicz w odpowiedzi na pytania wPolityce.pl, odnosząc się do wspomnianej piosenki.

„Chciałem podkreślić, że dla młodych PiS to już przeszłość”

Dlaczego zatem radny zdecydował się usunąć nagranie?

- Usunąłem nagranie, gdy zdałem sobie sprawę, że jest wykorzystywane przez PiS do uderzenia w Campus, czego się nie spodziewałem. Chciałem pokazać spontaniczną reakcję młodych ludzi z całej Polski, którzy po 9 miesiącach rządów Koalicji 15 października wciąż mają silny sprzeciw wobec PiS.

Wasiewicz podał przykład ministra Przemysława Czarnka, który w jego ocenie narzucił młodym „katastrofalną reformę edukacji”.

- Przez 8 lat PiS zmuszał Polaków do ciężkiej pracy za niewielkie wynagrodzenie, ograniczając im wolność słowa, a młodym narzucając „HiT” Czarnka i katastrofalną reformę edukacji. Teraz, gdy grupa młodych ludzi na imprezie zaśpiewa jedną wulgarną piosenkę, na Nowogrodzkiej panuje oburzenie. To absurdalne, ale pokazuje, że PiS nie ma żadnej oferty dla młodych, a jedyne, co potrafi, to atakować tę grupę wyborców. Przypomnę, że w wyborach do Sejmu w 2023 roku młodzi w wieku 18-29 lat w większości poparli Koalicję Obywatelską (28,3 proc.), a PiS zajął dopiero piąte miejsce z wynikiem 14,9 proc.

— zaznacza.

Wasiewicz podkreśla, że Campus Polska Przyszłości nie jest imprezą apolityczną, tylko apartyjną. Uważa też, że nie ma w czasie tego wydarzenia agitacji politycznej.

Chciałbym doprecyzować, że impreza nigdy nie była określana jako apolityczna, lecz apartyjna, co jest istotną różnicą. Nie promuje się żadnej konkretnej partii politycznej. Na Campusie nie ma miejsca na agitację polityczną ze strony organizatorów – goście natomiast mają pełną swobodę wypowiedzi na scenie. Warto zaznaczyć, że zapraszani są przedstawicieli różnych opcji politycznych, takich jak Włodzimierz Czarzasty, Szymon Hołownia, Władysław Kosiniak-Kamysz, a w przeszłości również Zbigniew Girzyński z PiS

— przypomina.

Co na to Nitras i Szłapka?

Politycy, organizatorzy Campusu, wezwani przez polityków PiS do złożenia wyjaśnień i przeprosin, odpowiedzieli:

„Jak usłyszeliśmy, co było śpiewane, to poprosiliśmy, żeby tego nie robić” – twierdzi Sławomir Nitras, minister sportu i turystyki. - "Młodzież ma swoje prawa, jest wieczór. Każdy, kto był na dyskotece wie, jak wyglądają dyskoteki. Poprosiliśmy grzecznie, by w przyszłości zachowywać się grzeczniej" - dodał Nitras.

Warto przypomnieć, co mówił Sławomir Nitras na inauguracji Campusu:

Chcielibyśmy, żeby Campus był miejscem, gdzie ludzie umieją współpracować. Sensem polityki jest wspólne wypracowywanie rozwiązań, budowanie świata, w którym jeden szanuje drugiego, a wszyscy czują się w nim dobrze. Chcemy, żeby, jak spotkacie się w Sejmie, który jest pewnym teatrem, za rok czy kilka lat, i będziecie się sprzeczali, to żebyście się rozpoznali z Campusu i żeby ten spór przebiegał w innej atmosferze. Tego wymaga nasza wspólnota, nasza Ojczyzna. Każdy z nas jest obywatelem, ma prawa, ale Polacy muszą się z państwem identyfikować, a wielu młodych się z nim nie identyfikuje.

- Campus jest miejscem, w którym nikt nie spotka się z nienawiścią, hejtem, brakiem chęci zrozumienia – zapewniał poseł Nitras uczestników Campusu.

Na tej samej inauguracji minister Adam Szłapka mówił do uczestników:

„Campus jest po to, żebyśmy my wpływali na proces polityczny, na to jaki on będzie. Spór czy konflikt jest wpisany w demokrację. Od nas zależy, czy będzie nienawiścią czy dyskusją. Czy rozmowa będzie prostym przekazem partyjnym, czy o tym, co jest naprawdę ważne. Campus jest po to, żebysmy rozmawiali czym ma być polityka. Chcemy, żeby za 5-10-15-20 lat Campus był trwałym punktem odniesienia dla polskiej polityki i żeby wpływał na tę politykę, żeby to była polityka przez duże „P”, a nie słowem, które się wszystkim kojarzy brzydko.

Następnego dnia, przed wieczornym panelem o bezpieczeństwie, w którym uczestniczył m.in. Rafał Trzaskowski, prowadzący spotkanie zwrócił się do uczestników Campusu przypominając, że naczelną zasadą imprezy jest nieobrażanie innych ludzi.

"Pewnie widzieliście filmik, który 'lata' po internecie. Chciałem zaznaczyć, że organizatorzy bardzo stanowczo zareagowali po tej sytuacji, która miała miejsce (...) i zrobimy wszystko, żeby nigdy więcej się ona nie powtórzyła. I o to też was proszę, bo silent disco to jest wasza impreza i wasza dyskoteka, i to wy puszczacie tę muzykę, i wy ją wybieracie, ale będziemy tych zasad bardzo pilnowali" - powiedział.

Trzaskowski nic  tam nie powiedział na ten temat. Dał komentarz TVP Info: "To nie obóz harcerski"

- Incydent się zdarzył, młodzi ludzie puszczają muzykę. Ponoszą ich czasami emocje, była oczywiście natychmiast reakcja organizatorów, natomiast trudno, żeby tego typu incydenty przesłaniały całe przesłanie Campusu i wszystko, co się tutaj dzieje - mówił.

- Nie zgadzam się z tym i jest we mnie bunt, żeby się poddawać temu, co się dzieje na Twitterze i poddawać się tego typu komentarzom. My tutaj ciężko pracujemy przez cały rok, pracują młode pokolenia, po to, żeby rozmawiać o przyszłości. Odbywa się tu mnóstwo bardzo ciekawych debat, natomiast to nie jest obóz harcerski, na którym coś młodym ludziom próbujemy narzucać. Oni są autentyczni i czasami mogą przekraczać granice, wtedy jasno na to reagujemy – dodał Trzaskowski.

Dodam jeszcze, że tego samego dnia po 11.00 miał miejsce na Campusie panel pt. Popkultura pogardy. Jak przerwać spiralę przemocy w życiu publicznym? z udziałem m.in. wdowy po zamordowanym prezydencie Gdańska, Magdaleny Adamowicz. A w nocy uczestnicy wrzeszczeli na silent disco "miłosne przesłanie" do ponad 7 mln wyborców PiS: "jesteście śmieciami, wypier....jcie z kraju!"

Ale oliwy do ognia dolał, jak zwykle, na swoim X „Swawolny Dyzio” – premier Donald Tusk, cytując przebój Jerzego Stuhra z Opola z okresu PRL:

„Śpiewać każdy może,

Trochę lepiej, lub trochę gorzej…

Czasami człowiek musi,

Inaczej się udusi”

— napisał na platformie X Donald Tusk.

Wpis Donalda Tuska wywołał kolejną falę oburzenia w sieci.

„Wszystko w porządku z naszym premierem?”

„ Tusk jak zwykle daje przyzwolenie na sianie nienawiści. Czy ktokolwiek z Państwa jest w stanie wyobrazić sobie co by się dziś działo w mediach gdyby analogiczna sytuacja miała miejsce za czasów naszych rządów: „Jeb… PO” przy aprobacie premiera? Nie ma żadnej symetrii między PiS-em i PO. Im bardziej chcecie być nowocześni i światowi tym bardziej słoma wychodzi Wam z butów”.

„ Wy podziwiacie Wasiewicza, ale ja już dostrzegam nową gwiazdę”

„ Patologia”

„To teraz przynajmniej zero złudzeń, kto tym hejtem steruje”.

„Pochwała mowy nienawiści”.

„Śpiewajcie sobie… wychodzi to Wam tak, jak rządzenie państwem - pełne patologii. Śpiewajcie tak dalej, to zobaczycie Pałac Prezydencki, jak świnia niebo”.

„ Patrz Pan, a kiedyś zamykano za śpiewanie na stadionach o Panu”.

„Cieszy, że premier mojego kraju, kiedy ma do wyboru odniesienie się do kolejnego rosyjskiego obiektu latającego w polskiej przestrzeni, czy też jakiejś bandy z głupimi przyśpiewkami, to wybiera to drugie. Czuję się bardzo bezpiecznie dzięki temu”.

„Nie odstaje premier poziomem od tych smarkaczy. Nie to żebym spodziewał się innej reakcji naczelnego twitterowego hejtera RP, jednak…”

„Czego innego spodziewać się po premierze hejterze jak nie kontynuacji hejtu…”

"Premier @donaldtusk miał dwa wyjścia:

przeprosić za wulgarny hejt na rzekomo apolitycznej imprezie

dać przyzwolenie na takie patologiczne zachowania, zapisując się w historii jako premier patologii i polaryzacji.

Na naszych oczach powstaje Tuskjugend”.

Jedynie europoseł Andrzej Halicki z obozu PO, poproszony o komentarz przez portal wPolityce, odciął się od wulgarnej przyśpiewki:

„To na pewno nie powinno mieć miejsca. Nitras i Szłapka powinni zareagować” – skomentował.

Jednak Halicki to wyjątek, inni politycy Koalicji8* zareagowali w stylu posła PO z Łodzi Marcina Józefaciuka, Nauczyciela Roku:
 

Były wiceminister sprawiedliwości, poseł Marcin Romanowski zdecydował się na złożeniu zawiadomienia o możliwości popełnienia wykroczenia przez uczestników Campus Polska Przyszłości.

W związku z bulwersującymi, wulgarnymi zachowaniami na @Campus_Polska złożyłem zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia wykroczenia z art. 141 kodeksu wykroczeń

– czytamy w jego wpisie.

Do swojego wpisu Romanowski dołączył treść zawiadomienia, które przekazał komendzie policji w Olsztynie.

"Pan Mikotaj Wasiewicz co prawda usunął nagranie ze swojego konta X (@Wasiewicz_M), jednak później bronił publicznego używania i prezentowania stów nieprzyzwoitych, określając te działania jako networking i integracja uczestników”, upublicznienie tego zdarzenia motywował chęcią pokazania spontanicznej reakcji młodych ludzi, a usunięcie wpisu uzasadniał motywem uniknięcia politycznego ataku na Campus ze strony PiS.

– pisze polityk Suwerennej Polski.

Wystąpienie do sponsorów Campusu

Poseł PiS Anna Gembicka przygotuje na piśmie wystąpienie do sponsorów Campus Polska o zajęcie postawy, "która byłaby adekwatna" do tego, co wydarzyło się na imprezie Rafała Trzaskowskiego. Chodzi o 13 prywatnych firm. Pismo ma zawierać pytanie o to, czy utożsamiają się one z mową nienawiści.

Anna Gembicka podczas konferencji dodała, że "są jakieś granice", których nie wolno przekraczać. – Dlatego, chcemy zapytać sponsorów, czy oni wiedzieli o tym oraz jaki jest ich stosunek do tego, bo wiele z tych firm, które sponsorują to wydarzenie jasno w ramach swojej wizji firmy, w ramach polityki swojej firmy mówią o tym, że sprzeciwiają się mowie nienawiści. No to jak to w końcu jest? To wobec jednych można stosować mowę nienawiści, a wobec drugich nie? Mam nadzieję, że jak najszybciej dostaniemy odpowiedzi od tych podmiotów – stwierdziła.

Gembicka dodała, że za konsoletą stali wiceminister Szłapka i minister Nitras. – Pan minister Szłapka też bardzo aktywnie zachęcał do zabawy. A teraz mówią, że tak naprawdę oni tutaj za nic nie odpowiadają. Przerzucają winę na młodzież. To jest bardzo niepokojące, bo to, co oni robią, to jest po prostu taka indoktrynacja, to jest takie pranie mózgów, które oni urządzają młodym ludziom – mówiła.
Opracował Adam Socha (wykluczony z Campusu), na podstawie wPolityce, Wyborcza, PAP, DoRzeczy, PolsatNews

Czytaj więcej: "JBĆ PiS" był nieoficjalnym hymnem Campusu Polska Przyszłości

Z programu „otwartego” Campusu zniknęła debata Matysiak - Lasek nt. CPK

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 25 sierpień 2024 15:56

Adam Jerzy Socha

Na tegorocznym Campusie Polska Przyszłości miała odbyć się debata o Centralnym Porcie Komunikacyjnych z udziałem pełnomocnika rządu ds. CPK Macieja Laska oraz Pauliny Matysiak, poseł Partii Razem, współtwórcy stowarzyszenia „Tak dla rozwoju”. Debata, bez podania przyczyn, została odwołana.

Podczas inauguracji Campusu, tak jak i w poprzednich edycjach, politycy KO i PO podkreślali jego „otwartość”, „niezależność” i niepartyjność”. Te zapewnienia u mnie, który obserwował trzy poprzednie Campusy (z obecnej edycji mnie wykluczono), mogą tylko wywołać podziw dla konsekwencji w zakłamaniu.

- Campus to inicjatywa absolutnie wyjątkowa – zachwycał się sobą na inauguracji w piątek 23 sierpnia Rafał Trzaskowski, prezydent Warszawy i wiceprzewodniczący PO. - Daję pełną gwarancję tego, że Campus Polska Przyszłości jest przedsięwzięciem całkowicie niezależnym.

Campus jest „niezależny”, od kogo?

Od działaczy partyjnych, organizatorów Campusu: Rafała Trzaskowskiego, Barbary Nowackiej, posłanki i ministry z KO, Katarzyny Lubnauer, posłanki i ministry z KO, Sławomira Nitrasa, posła i ministra z PO, Adama Szłapki, posła i ministra z KO?

Od sponsorów?: Konrad Adenauer Stiftung, International Republican Institute, European Democracy Youth Network, Warsaw Security Forum, Bloomberg Philanthropie, którzy wspierają tylko organizacje i imprezy liberalno-lewicowe.

Od spółek Allegro, ATM Group, Meta, Uber, Mastercard, Orange, Coca Cola, McDonald, Lux Med, ADAMED, Medicover Sport, które na coś liczą od rządu Tuska (globalne koncerny, że nadal nie będą płacić podatków w Polsce).

Sławomir Nitras zapewnił, że na Campus nie wzięli „ani złotówki” ze Spółek Skarbu Państwa czy z budżetu państwa, „nasze finanse są transparentne”.

Ale Nitras nie wspomniał, że wśród sponsorów jest dużo samorządów, w których rządzą ludzie KO, PSL i Lewicy. Pieniądze z kasy samorządowej to są pieniądze publiczne. Np. Olsztyn dał „tylko” 100 tys. zł na Campus. Nie wiem ile dały pozostałe samorządy: Województwo Warmińsko-Mazurskie, Bielsko Biała, Gdańsk, Bydgoszcz, Górnośląsko-Zagłębiowska Metropolia, Katowice, Wojedwóztwo Kujawsko-Pomorskie, Kraków, Lublin, Województwo Lubuskie, Lubuskie Trójmiasto, Łódź, Województwo Mazowieckie, Opole, Województwo Opolskie, Województwo Podlaskie, Województwo Pomorskie, Województwo Zachodnio-Pomorskie, Płock, Poznań, Radom, Rzeszów, Sosnowiec, Województwo Śląskie, Śląska Organizacja Turystyczna, Toruń, Województwo Wielkopolskie, Wrocław.

Campus nie jest partyjny?

- CPP nie jest przedsięwzięciem partyjnym – zapewnia Rafał Trzaskowski.

Sama Wyborcza stwierdziła: „otwierające przemówienie Trzaskowskiego przypominało miejscami wystąpienie kandydata na urząd prezydenta, szczególnie w kwestiach bezpieczeństwa i międzynarodowych”. A i „Tusk kilka razy napomknął – ‘Z Rafałem nie zginiecie, mówi się o nim, że będzie dobrym kandydatem na prezydenta’”.

Na każdym Campusie występowali liderzy partii politycznych, które same siebie nazwały demokratycznymi: Donald Tusk, Władysław Kosiniak-Kamysz i Szymon Hołownia, Włodzimierz Czarzasty i Robert Biedroń, prowadząc agitację partyjną.

Na Campusach roiło się też od posłów i byłych ministrów PO rządu Tuska w latach 2007-2015. Na każdym panelu musiało paść rytualne nawoływanie do walki z PiSem. Na obecnym Campusie już odbyło się spotkanie z Tuskiem i Włodzimierzem Czarzastym, zapowiedziano także wystąpienie Władysława Kosiniaka-Kamysza. Na Campusie w tym roku też roi się od ministrów koalicji 15.X/13.

Campus został pomyślany jako „kuźnia przyszłych kadr” głównie dla PO i trzeba oddać organizatorom, że ten cel realizują ze znakomitym efektem. Wszak to młodzież głównie przechyliła szalę zwycięstwa w ostatnich wyborach na rzecz koalicji. Na pytanie Barbary Nowackiej podczas inauguracji: ilu z Was było uczestnikami Campusu i zostało radnymi lub posłami?, podniosło się sporo rąk.

Campus jest „otwarty”?

- Campus jest otwarty, Campus jest miejscem, w którym szanujemy się nawzajem, nawet, gdy mamy inne poglądy. My nawet nie musimy tych młodych ludzi prosić o to, żeby okazywali szacunek komuś, nawet gdy ma inne poglądy, Tu byli tacy ludzie jak red. Terlikowski, poseł Girzyński. Zarówno oni spotykali się z szacunkiem jak i sami potrafili podejść do ludzi, którzy mają inne zdanie. To jest pewną dewizą Campusu – zapewniał minister Sławomir Nitras, ten od "opiłowywania katolików", na konferencji prasowej przed inauguracją obecnego Campusu.

Na 400 zaproszonych gości w 2023 roku, prelegentów i panelistów Nitras był w stanie wymienić tylko dwa nazwiska spoza bańki lewicowo-liberalnej: red. Tomasza Terlikowskiego, który już wówczas został przyjęty do salonu liberalnego oraz posła Zbigniewa Girzyńskiego, który wystąpił z klubu parlamentarnego PiS. A na ten Campus selekcja gości była jeszcze ostrzejsza. W tym roku jedynymi gośćmi spoza bańki lewicowo liberalnej są: prof. Marcin Piątkowski wiodący ekonomista w Banku Światowym w Waszyngtonie i doradca Dyrektora Wykonawczego w MFW w Waszyngtonie oraz doradca wicepremiera i ministra finansów RP, autor bestselleru pt „Złoty wiek. Jak Polska została liderem europejskim liderem wzrostu i jaka czeka ją przyszłość”, ale pozwolono mu tylko wystąpić w panelu na temat szans na pracę dla pokolenia Zetek a nie szans dla polskiej gospodarki. Drugim wyjątkiem jest dyrektor Muzeum Powstania Warszawskiego, zaproszonym w związku z 80. rocznicą Powstania Jan Ołdakowski, bo Tusk zmienia image na „patriotę”, ogłosił przekazanie 100 mln zł na Muzeum, co wskazuje, że jednak planuje start w wyborach prezydenckich.

Na ubiegłorocznym Campusie na dowód „otwartości” skreślono z programu panel poświęcony dziennikarzom – symetrystom. W tym roku odwołano panel nt. CPK z udziałem Macieja Laska, sekretarza stanu, Pełnomocnika Rządu do spraw Centralnego Portu Komunikacyjnego (lidera ruchu #NIEdlaCPK) z orędowniczką budowy CPK Pauliną Matysiak, posłanką partii Razem (zawieszoną przez władze partii w związku z powołaniem wraz posłem PiS, byłym prezesem spółki ds. budowy CPK Marcinem Horałą stowarzyszenia "Tak dla rozwoju Polsk". Jeżdżą razem po kraju i zbierają podpisy pod projektem ustawy, która ma zmusić rząd Tuska do realizacji projektów rozwojowych dla Polski jak właśnie CPK, elektrowni atomowej, portu kontenerowego w Świnoujściu itp. Matysiak jest też wiceprzewodniczącą Komisji Infrastruktury i Parlamentarnego Zespołu ds. Walki z Wykluczeniem Transportowym. Absolwentką studiów podyplomowych z interoperacyjności systemu kolei. Aktualnie studiuje na SGH na kierunku organizacja pozamiejskiego publicznego transportu zbiorowego.

Lasek, jak dotąd, jak ognia unikał konfrontacji ze zwolennikami budowy CPK i tym razem nie dopuścił do tego. Matysiak skomentowała na swoim X:

„Sejmowa komisja infrastruktury - debata o CPK - odwołana. Na życzenie ministra Laska. Campus Polska - debata o CPK, z moim i ministra Laska udziałem - odwołana. Na czyje życzenie - nie wiem. Przypadek? Nie sądzę”.

Na zdjęciu: Paulina Matysiak i Marcin Horała zbierają podpisy w Gdyni pod projektem ustawy.

Lasek wystąpił na Campusie w panelu pt. „Jakiej infrastruktury transportowej potrzebuje Polska?” z udziałem Piotra Malepszaka, który w Ministerstwie Infrastruktury odpowiada za transport kolejowy, Tomasza Kloskowskiego prezesa Portu Lotniczego w Gdańsku, dr Alana Beroude, który od 2019 r. pełnił funkcję prezesa zarządu Szybkiej Kolej Miejskiej w Warszawie i posłanki Katarzyny Kierzek-Koperskiej z zawodu doradczyni podatkowej, przedsiębiorczyni, ekonomistki, Ambasadorki na rzecz Paktu Klimatycznego przy Komisji Europejskiej.

Niestety ich panel organizatorzy wyłączyli z transmitowania, więc wiem to co miał powiedzieć Lasek tylko z depeszy PAPa.

- Jeżeli mamy robić ten projekt, to musimy szukać synergii pomiędzy lotniskami regionalnymi i Centralnym Portem Komunikacyjnym – powiedział PAP wiceminister infrastruktury, pełnomocnik rządu ds. CPK Maciej Lasek podczas Campusu Polska Przyszłości.

„Nie kanibalizować ruchu z lotnisk regionalnych”

Lasek był pytany o obawy dotyczące przejęcia części ruchu z lotnisk regionalnych przez CPK.

- Myślę, że takie obawy były i nasi poprzednicy chyba niewiele robili, żeby te obawy rozwiać. Odnoszę wrażenie, że niektóre ich plany niezbyt się spinały bez zasysania pasażerów z lotnisk regionalnych. Ja powiedziałem wprost, że jeżeli mamy robić ten projekt, to musimy szukać synergii pomiędzy lotniskami regionalnymi i CPK

— stwierdził wiceminister.

Dodał, że CPK jako centralne lotnisko w Polsce ma pełnić przede wszystkim funkcję hubu, w którym będzie można się przesiąść i wylecieć w dalekie kierunki. A tzw. tanie linie lotnicze, które funkcjonują na lotniskach regionalnych, nie przeniosą się do CPK z powodu wyższych kosztów.

65 proc. pasażerów w Polsce lata dziś z lotnisk regionalnych, korzystając z przewozów niskokosztowych lub przewozów czarterowych (…). Pracujemy nad tym, żeby nie kanibalizować ruchu z lotnisk regionalnych

— zapewnił Lasek.

Kondycja LOT-u

Podkreślił, że o sukcesie CPK zdecyduje kondycja Polski Linii Lotniczych LOT. Jego zdaniem powinny one zająć co najmniej 60 proc. slotów dostępnych na lotnisku centralnym. Do tego konieczne będzie jednak zwiększenie floty z 80 do około 130-135 samolotów.

CPK ma pełnić funkcję głównego lotniska przesiadkowego i głównego lotniska dla naszego narodowego przewoźnika. (…) O sukcesie CPK zdecyduje również kondycja Polskich Linii Lotniczych LOT, bo lotnisko budujemy po to, żeby jednocześnie zbudować markę naszego przewoźnika i przenieść go do wyższej ligi. Nie budujemy lotniska po to, żeby inni na nim zarabiali

— powiedział Lasek.

Sieć kolei dużych prędkości

Z projektem CPK ściśle związana jest sieć kolei dużych prędkości. Wiceminister stwierdził, że ten projekt trzeba było „sprowadzić na ziemię”. Stąd m.in. decyzja o budowie w pierwszej kolejności tzw. „Y”, czyli połączeń kolejowych Warszawa – Poznań i Warszawa – Wrocław, do 2035 r.

Wiążące decyzje dotyczące innych połączeń mają być podejmowane po przeprowadzeniu analiz, które powinny być gotowe do końca 2025 r. Dotyczy to m.in. trasy Ostrołęka – Łomża – Pisz – Giżycko. O realizację tego projektu zabiegają lokalni i regionalni samorządowcy. Argumentują, że pomoże on w walce z wykluczeniem komunikacyjnym, a także poprawi bezpieczeństwo kraju, ponieważ w tym rejonie znajduje się wiele jednostek wojskowych.

- Analizujemy tę linię, ale ona od samego początku nie spinała się w ruchu pasażerskim. Sam Marcin Horała (pełnomocnik rządu PiS ds. CPK – PAP) mówił, że jest to linia solidarnościowa, czyli cała Polska składa się na połączenie, gdzie potoki pasażerskie będą znikome. Analizujemy, jak z jednej strony można zlikwidować wykluczenie komunikacyjne, również w takich miastach jak Giżycko, a z drugiej strony nie wydawać być może kilkudziesięciu miliardów złotych na linię kolejową, którą nie będzie miał później kto jeździć

— mówił Lasek.

Dodał, że rządowe plany zakładają stworzenie siatki spójnych połączeń kolejowych i autobusowych. Koleje dużych prędkości mają połączyć największe miasta w kraju, a komunikacja regionalna powinna zapewnić sprawne przejazdy pomiędzy bliskimi miejscowościami i dojazd do stacji obsługujących koleje dużych prędkości.

Natomiast podsekretarz stanu w Ministerstwie Infrastruktury odpowiedzialny za transport kolejowy Piotr Malepszak podczas Campusu Polska Przyszłości poinformował, odpowiadając na pytania uczestników, że przywrócenie połączenia kolejowego Warszawa – Łomża jest planowane na koniec 2026 r.

Jeśli chcesz wysłuchać argumentów zwolennika budowy CPK posłuchaj Macieja Wilka:

Adam Socha

Czytaj więcej: Z programu „otwartego” Campusu zniknęła debata Matysiak - Lasek nt. CPK

By obronić się przed Rosją, potrzebujemy rakiet dalekiego zasięgu

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 15 sierpień 2024 08:48

Eugeniusz Chimińczuk

Trwają obchody święta Wojska Polskiego i 104. rocznicy Bitwy Warszawskiej. Z tej okazji przypominamy tekst Eugeniusza Chimiczuku, specjalisty od wojskowości z portalu Klubu Jagiellońskiego. A pod tekstem historia wojny z bolszewikami w 1920 roku zakończonej rozgromieniem ataku armii konnej Budionnego na Warszawę, co dało Polsce 19 lat na odbudowę niepodległego państwa.

Wojna na Ukrainie dobitnie pokazuje, że państwo polskie potrzebuje dobrze zarządzanego, stabilnego i długofalowego programu rozwoju broni rakietowej, która dawałaby możliwość odstraszania przeciwnika, a w przypadku wojny natychmiastowego złamania mu przemysłowego kręgosłupa i pozbawienia go zasobów na prowadzenie długofalowego konfliktu. Zwłaszcza że problemem Polski nie jest brak kompetencji i technologii w tym zakresie, lecz niedostatek woli politycznej i umiejętności organizacyjnych.

Wraz z inwazją na Ukrainę poziom bezpieczeństwa w naszym regionie drastycznie się obniżył. Trwająca kampania okazała się ciężką i długą wojną wymagającą dużych ilości sprzętu, wyczerpującą nie tylko obie strony konfliktu, lecz także ich sojuszników.

Od strony logistycznej Rosja stosuje strategię, której używała podczas wszystkich wojen ze swoimi sąsiadami toczonych w ciągu kilku ostatnich dekad. Do prowadzenia ostrzałów używa mianowicie zarówno broni konwencjonalnej dalekiego zasięgu, jak i pocisków balistycznych średniego zasięgu produkcji irańskiej i północnokoreańskiej, co pozwala na rażenie zaplecza logistycznego, energetycznego i przemysłowego przeciwników.

Jednocześnie Kreml przechowuje swoją infrastrukturę strategiczną, w tym najbardziej wrażliwe przedsiębiorstwa, takie jak fabryki wzbogacenia tytanu i niklu (pierwiastków, bez których utrzymanie sprzętu lotniczego jest niemożliwe), głównie w głębi kraju, w okolicach Uralu. Zuchwała strategia Rosji wobec swoich sąsiadów bazuje na założeniu, że to „serce” rosyjskiego imperializmu jest poza zasięgiem ataków jej sąsiadów.

„Jakieś” rakiety nie wystarczą

Aż do wynalezienia pocisków międzykontynentalnych w latach 60. XX wieku ZSRR mógł ukrywać swój przemysł strategiczny w głębi terytorium, zapewniając tym samym stabilność dostaw wszystkich niezbędnych materiałów do prowadzenia wojny. Technologiczne zmiany spowodowały jednak, że radziecka, a obecnie rosyjska arogancja wcale nie musi pozostawać bezkarna. Nowoczesna broń precyzyjna dalekiego zasięgu pozwala razić miękkie podbrzusze Rosji, nawet używając konwencjonalnych ładunków.

Broń dalekiego zasięgu daje państwu średnich rozmiarów, takiemu jak Polska, szansę na przetrwanie, zwłaszcza w sytuacji coraz bardziej zawiłych relacji między samymi sojusznikami. Polska, będąca jednym z najbardziej aktywnych członków NATO, wielokrotnie ubiegała się o uzyskanie tego rodzaju uzbrojenia.

Sukcesy były połowiczne. Choć udało się nam pozyskać kilkaset pocisków manewrujących JASSM-ER o zasięgu ponad 900 kilometrów za kwotę 735 milionów dolarów, to jest to broń, której zasięg jest wystarczający zaledwie do rażenia zachodnich okolic rosyjskiej stolicy, w dodatku ze skrajnie niewygodnych pozycji w przestrzeni powietrznej tuż przy wschodniej granicy Polski.

Ponadto, nasi sojusznicy zdają się nie ufać zbytnio polskim dążeniom do wzmocnienia swojej suwerenności obronnej. Przykładowo, przy zakupie 500 wyrzutni systemu HIMARS Polsce zaoferowano kilka tysięcy standardowych pocisków o zasięgu 70 kilometrów, ale zaledwie 30 pocisków balistycznych krótkiego zasięgu ATACMS. Podobnie odmówiono Polsce sprzedaży pocisków Tomahawk o zasięgu 1800 kilometrów.

Z punktu widzenia polskiego bezpieczeństwa taki stan rzeczy jest wysoce niezadowalający. Zasięg JASSM-ER pozwala zaledwie na uszkodzenie obiektów strategicznych położonych bliżej polskiej granicy, zaś znajdujące się w tym obszarze fabryki nie są wrażliwym wąskim gardłem łańcuchów dostaw, a tylko liniami montażu końcowego.

Nie wiemy też, jak dalece idącą autonomią w ich użyciu dysponujemy w praktyce i czy nie istnieją pewne ograniczenia w ich użyciu, tak jak przez długi czas miało to miejsce na Ukrainie. Zwłaszcza że w dzisiejszych czasach możliwe jest umieszczenie ograniczeń dotyczących potencjalnego użycia w samym oprogramowaniu pocisku.

Oznacza to więc, że nasze zakupy są niewystarczające, jeśli chodzi zarówno o jakość, jak i ilość. Wynika to z wielu ograniczeń traktatów międzynarodowych, jak chociażby MTCR (Missile Technology Control Regime, traktat o kontroli technologii rakietowych zakazujący sprzedaży broni lub technologii jej wytwarzania o zasięgu ponad 300 kilometrów z powierzchni ziemi) lub w przeszłości INF (Traktat o całkowitej likwidacji pocisków rakietowych krótkiego i średniego zasięgu), z którego USA się wycofały, po tym jak okazało się, że Rosja nie trzymała się go w dobrej wierze.

Własne rakiety najlepszym gwarantem bezpieczeństwa

Polski program rakietowy musi mieć zdolność rażenia największych rosyjskich fabryk, rafinerii, przedsiębiorstw chemicznych oraz radioelektronicznych, z których wiele mieści się w granicy 4000 kilometrów, co pokazuje poniższa grafika. Nie wspominając o bazach wojskowych, magazynach, lotniskach, węzłach logistycznych, mostach, elektrowniach i innych ważnych celach, których sięganie wymaga jednak posiadania broni średniego i pośredniego zasięgu własnej produkcji.

Autor grafiki: Marek Grąbczewski. Na podstawie własnych badań autora tekstu.

Doświadczenie Ukrainy pokazuje, że wojna z Rosją po kilku tygodniach nabiera wymiaru materiałowego i ilościowego. Zadaniem przeciwników Rosji musi być zatem uderzenie w kręgosłup imperium już w pierwszych godzinach wojny. Zamiast walczyć z Rosjanami na polu walki, zdecydowanie łatwiej, a w ostatecznym rozrachunku i taniej, zniszczyć w zarodku rosyjską zdolność do prowadzenia wojny.

Zniszczenie fabryki jest najlepszą sankcją za wojnę napastniczą – w odróżnieniu od sankcji gospodarczych takiej kary nie da się obejść, a ponadto działa ona natychmiastowo i trwale. Odbudowanie fabryki po ataku konwencjonalnym trwa wiele miesięcy, a nawet lata, w ciągu których wojsko agresora doświadcza głodu amunicyjnego, paliwowego, braków części zapasowych i wsparcia z powietrza.

Nie należy też lekceważyć znaczenia psychologicznego w przypadku szybkiego zniszczenia ważnego elementu państwa – może to zmienić nastroje społeczne i obniżyć poparcie dla kontynuacji wojny na pełną skalę.

Ze względu na wątpliwe decyzje ukraińskich polityków w latach 2020–2021 Ukrainie nie udało się dokończyć programu rozwoju broni dalekiego rażenia, przez co obecnie musi korzystać z różnego rodzaju bezzałogowych systemów, które są prostsze i tańsze. Jednak z drugiej strony są one uzależnione od zawodnych systemów nawigacji i łączności satelitarnej, przenoszą zbyt mały ładunek, żeby poważnie uszkodzić wojskowy lub przemysłowy obiekt (być może z wyjątkiem rafinerii i magazynów łatwopalnych paliw), a także poruszają się zbyt wolno, żeby razić zmieniające położenie cele na większych odległościach.

Brak broni strategicznej uzależnia państwo od decyzji z zewnątrz – od tego, czy zagraniczni partnerzy pozwolą na uderzenie w określony cel i czy przekażą pociski. Obecne przepychanki na scenach politycznych po obu stronach Atlantyku w sprawie wsparcia dla Ukrainy pokazują, jak los całego narodu w ludobójczej wojnie może zależeć od nastrojów polityków w państwie sojuszniczym.

Kolejnym problemem, który już zasygnalizowałem, jest kwestia możliwości zakupu tego typu uzbrojenia. Międzynarodowe porozumienie MTCR wyklucza sprzedaż uzbrojenia bazowania lądowego i morskiego o zasięgu powyżej 300 kilometrów. Zakupione przez nas pociski JASSM-ER są odpalane z F-16, a zatem zawsze będą uzależnione od samolotów i ich lotnisk, które są wrażliwe na otwierające uderzenie przeciwnika.

Ponadto przygotowanie samolotów zajmuje sporo czasu; przykładowo, ukraiński wywiad wie o przygotowaniu misji rosyjskich bombowców na wiele godzin przed ich startem. Eliminuje to element zaskoczenia i pozwala przygotować się obronie przeciwlotniczej. Odpalenie z platform lądowych lub podwodnych jest praktycznie nieprzewidywalne, a mobilność wyrzutni utrudnia ich odnalezienie i zniszczenie.

Zachód szuka swoich zębów

W czasach zimnej wojny ZSRR odstraszały systemy amerykańskie, zwłaszcza pociski manewrujące Gryfon i balistyczne Pershing-II o zasięgu odpowiednio 2500 i 1800 kilometrów. Francja w tym czasie budowała swoje strategiczne odstraszanie oparte na pocisku balistycznym S-3 (3500 kilometrów).

Dzisiaj, po wielu latach przekonania, że Rosja nie stanowi już zagrożenia strategicznego, tego typu uzbrojenie pozostało na stanie przede wszystkim w państwach Azji i na Bliskim Wschodzie – w Izraelu, Indiach, Korei Południowej i Północnej, ChRL i od niedawna z powrotem w USA, które również ogłosiły plany ulokowania takiego sprzętu na terenie Niemiec. Co ciekawe, tego typu rakiety w USA mają być przywrócone w wersji konwencjonalnej, to znaczy nieposiadającej zdolności do przenoszenia głowicy nuklearnej.

Sytuacja ta demonstruje zachodzący na naszych oczach postęp technologiczny. Nowoczesne systemy nawigacji inercyjnej, zawierające żyroskopy światłowodowe i precyzyjne akcelerometry, jak też – w przypadku pocisków manewrujących – naprowadzanie elektrooptyczne z udziałem sztucznej inteligencji, pozwalają na precyzyjne rażenie obiektów strategicznych w najbardziej wrażliwe miejsca z precyzją odchylenia poniżej 10 metrów. Dzięki temu współcześni stratedzy, chcąc niszczyć zaplecze techniczne przeciwnika, nie muszą już opierać się na ładunkach nuklearnych; bardzo precyzyjna broń konwencjonalna pozwala na osiągnięcie porównywalnych rezultatów przy znacznie mniejszych szkodach dla ludności cywilnej i środowiska.
Otwórz w nowej karcie
Jakub Samek wskazuje plusy, minusy i wyzwania związane z zapowiadaną inwestycją: Tarcza Wschód to CPK polskiej obronności
Jacek Płaza chwali zespół Strategy&Future za inicjatywę w temacie obrony cywilnej: Bartosiak robi dobrą robotę dla polskiego państwa
Kamil Pachecki na kanwie śmierci polskiego żołnierza na granicy polsko-białoruskiej opisuje błędy polskiej władzy: Polska przegrywa kryzys graniczny. Czy można było temu zapobiec?

Polak potrafi! Także stworzyć broń strategiczną

Powstaje zatem pytanie, czy opracowanie takich technologii jest możliwe w Polsce? Jeszcze 40 lat temu na tego typu broń mogły sobie pozwolić tylko najbardziej zaawansowane technologicznie państwa świata, ale z każdą dekadą klub posiadaczy broni dalekiego zasięgu się rozszerza. Zaawansowanie i rozpowszechnienie nowoczesnej elektroniki i materiałów umożliwiło uproszczenie wielu złożonych elementów mechanicznych broni dalekiego zasięgu, co z kolei pozwoliło na opracowanie tego typu broni w krajach takich jak Iran lub Turcja.

Wbrew pozorom Polska też ma spore doświadczenie w tej dziedzinie. Na zlecenie NCBiR opracowano technologie układów wykonawczych rakiet oraz liczne rodziny silników rakietowych na paliwa stałe. Wytwarzamy też w kraju niezbędne dla nich utleniacze stałe, a polski przemysł chemiczny produkuje wszystkie niezbędne materiały syntetyczne dla kluczowych komponentów silników.

Również w kwestii elektroniki Polacy mają dostęp do technologii wytwarzania podzespołów wytrzymałych na nadzwyczajnie duże przeciążenia, uzyskanej w ramach rozwijania pocisków artyleryjskich ARP 155. Produkcja pocisków balistycznych średniego i pośredniego zasięgu nie powinna zatem stanowić większego wyzwania, co potwierdzają testy rakiety suborbitalnej stworzonej przez Wojskowy Instytut Techniki Uzbrojenia (WITU), Wojskowe Zakłady Lotnicze Nr 1 i zakłady Gamrat.

„Gdybyśmy zbudowali silnik z czterech segmentów, dołożyli stery aerodynamiczne i dwustukilogramową głowicę bojową, to mamy gotowy pocisk balistyczny typu ziemia–ziemia o zasięgu około 150 kilometrów” – wyjaśniał na Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego w Kielcach w 2022 roku Dariusz Sokołowski, kierownik pracowni techniki rakietowej Zakładu Mechatroniki WITU.

A mówimy wciąż o pocisku o średnicy jedynie 300 milimetrów. Od tego czasu przetestowano już dwukrotnie silnik równy kalibrowi 610 milimetrów, czyli porównywalny do słynnego ATACMS. Technologia silników na paliwo stałe jest skalowalna. W ciągu zaledwie 3 lat przeszliśmy od silników 150 mm do 610 mm, co oznacza, że opracowanie silników rakietowych o średnicy ok. 1,2 metra, umożliwiających zbliżenie się do zasięgu 4000 kilometrów, mogłoby zająć nam zaledwie kolejne 3–4 lata.

Wyzwaniem byłoby tu jednak stworzenie od podstaw polskiego systemu nawigacji inercyjnej zdolnego do operowania na takich zasięgach. Nie musi to być problem nie do przeskoczenia, gdyż można stopniowo zwiększać precyzję nawigacji, wytwarzając pociski o coraz większym zasięgu i precyzji w perspektywie czasowej od 5 do 15 lat. W sukurs przyszedłby nam postęp technologiczny, którego stopień już teraz umożliwia wgranie nowego oprogramowania bez fizycznej wymiany elektroniki w istniejących pociskach.

Dodatkowo nowoczesna nawigacja najczęściej opiera się na zjawiskach fotonicznych i nie potrzebuje aż tak drogich i trudnych w produkcji żyroskopów mechanicznych. Mamy w Polsce wybudowane laboratorium Hardware-in-the-Loop, umożliwiające testowanie takiej nawigacji we wstępnej fazie rozwoju bez potrzeby odpalania prawdziwych pocisków. Zanotowaliśmy również duże osiągnięcia polskich naukowców w obszarze fotoniki i stosowanej matematyki, co pozwoliłoby na w miarę szybkie opanowanie tej technologii.

Nieco większym wyzwaniem byłoby opanowanie pocisków manewrujących, do których na razie nie wytwarzamy napędu odrzutowego odpowiedniej klasy. Niemniej jednak, jeszcze w 2015 roku ITWL oferował opracowanie mikropocisku manewrującego Pirania o masie startowej poniżej 100 kilogramów. Byłby to dobry punkt startowy dla polskiego odrzutowego odpowiednika irańskiego Shahedu lub rosyjskiego Łanceta.

Z drugiej strony, choć taka jest broń jest bardzo skuteczna dla wsparcia pola walki i rażenia mniejszych celów, które się przemieszczają od czasu do czasu, to nie jest ona wystarczająca przy ataku na infrastrukturę krytyczną. Do tego niezbędny byłby klasyczny, ważący dwie tony pocisk manewrujący – dlatego tworzenie amunicji latającej o mniejszej masie należałoby traktować jako rozwiązanie pomostowe, dla którego jednak mamy już praktycznie wszystkie komponenty, w tym silniki wytwarzane w kraju.

Przy wytworzeniu silnika i innych podzespołów dla prawdziwego pocisku manewrującego moglibyśmy używać doświadczenia Instytutu Lotnictwa w pracy nad silnikami odrzutowymi w PRL-u i doświadczeń uzyskanych podczas projektowania podzespołów silnikowych dla największych zagranicznych firm. Przykładowo, opracowany w IL w latach 90. silnik K-15 wykorzystywał sześciostopniową sprężarkę osiową na pojedynczej turbinie. Są to najprostsze konstrukcyjnie silniki, w dodatku o ograniczonej do kilku godzin trwałości; ich opracowanie i wdrożenie do pełnoskalowej produkcji nie musi zająć więcej niż 5–7 lat. To nie brak kompetencji i technologii jest problemem, tylko brak woli politycznej i umiejętności organizacyjnych.

Dobra organizacja to klucz

Na portalu KJ sugerowaliśmy, że rozwiązaniem problemów z zarządzeniem polskimi projektami obronnymi może być iteracyjne wprowadzanie sprzętu, tak aby stopniowo zastępował on przestarzałe uzbrojenie. W przypadku broni rakietowej dalekiego i pośredniego zasięgu może to jednak nie wystarczyć.

W jej przypadku konieczne byłoby wprowadzenie osobnego zarządzania programami broni dalekiego zasięgu, jak również dwóch osobnych programów: jednego dla pocisków manewrujących różnych klas i drugiego dla pocisków balistycznych, co pozwoliłoby na iteracyjne dostarczenie produktów, wytwarzanie wspólnych podzespołów dla obu programów i rozszerzenie wersji pocisków, co też pozytywnie wpłynęłoby na koszt i terminowość prac poprzez osiągnięcie efektu skali w pracach rozwojowych.

Wymagałoby to jednak stworzenia prawdziwych (a nie tylko graficznych) map drogowych dla wielu instytucji naukowych, zakładów przemysłowych, uczelni i jednostek wojskowych. Niezbędna byłaby zmiana podejścia do jakości zarządzania, koordynacji i komunikacji, a także przełamanie barier przestarzałej kultury technicznej i naukowej, które wciąż panują na uczelniach, w zakładach przemysłowych i gabinetach MON-u.

Niestety, okazję w postaci programu Homar oddano producentom zagranicznym, co nie oznacza, że jest ona całkowicie stracona. Zawsze możemy umowy z zagranicznymi dostawcami przerwać w momencie, kiedy pierwsze sukcesy rodzimego produktu udowodnią, że takie posunięcie nie jest przesadnie ryzykowne. Taka decyzja wyniosłaby nasz przemysł i naukę na zdecydowanie wyższy poziom, a zdobyte doświadczenia można by wykorzystać, rozwijając produkty dla lotnictwa cywilnego i badania kosmosu, np. tworząc rakiety nośne dla satelitów na podstawie pocisku balistycznego.

Przy ostrożnych szacunkach cały program może zająć około 5–7 lat i kosztować nawet 3 miliardy złotych, nie wliczając kosztu wytwarzania samej amunicji. Tworzenie zapasu kilku tysięcy takich pocisków może kosztować kolejne kilka miliardów złotych, które jednak tym razem zostaną w polskiej gospodarce, oraz zająć około 3–5 lat, w zależności od zaplanowanego tempa produkcji oraz zaangażowanych środków. W efekcie za nieco ponad dekadę mielibyśmy całe rodziny rozmaitych pocisków balistycznych i manewrujących o rozmaitych zastosowaniach.
Wesprzyj nas
Polityka jest roztropną troską o dobro wspólne. Dążymy do budowy podmiotowej Rzeczypospolitej realizującej wskazania katolickiej nauki społecznej. W tym celu tworzymy niepartyjne, chadeckie środowisko polityczne, które szuka rozwiązań ustrojowych, gospodarczych i społecznych służących integralnemu rozwojowi człowieka. Dołącz do grona naszych Darczyńców!

***

Państwo polskie potrzebuje dobrze zarządzanego, stabilnego i długofalowego programu rozwoju broni rakietowej, dającego możliwość odstraszania przeciwnika, a w przypadku wojny natychmiastowego złamania mu przemysłowego kręgosłupa i pozbawienia go zasobów na prowadzenie długofalowego konfliktu.

Dotychczasowe doświadczenia pokazują, że nie mamy alternatywy dla narodowych rozwiązań – porozumienia z sojusznikami kosztują życie i zdrowie żołnierzy, jak również zbędnie przedłużają konflikty w imię fantomowego zagrożenia „eskalacją”.

Choć NATO jest ważnym elementem politycznym, to nikt nie sprawdził w pełni rzeczywistej efektywności sojuszu. Wraz z destabilizacją porządku międzynarodowego możemy zauważyć efekty krótkiej kołdry parasolu bezpieczeństwa USA i wahania nastrojów wśród sojuszników.

Doświadczenia z dalszej przeszłości pokazują, że niewykluczone są scenariusze „zamrożenia partycypacji w NATO” dużych sojuszników, jak chociażby w przypadku wyjścia Francji z systemu wspólnego dowodzenia NATO między 1966 i 2009, co znacznie osłabiło sojusz, m.in. z powodu utraty broni dalekiego zasięgu, będącej w posiadaniu tego kraju.

Potrzeba odważnych decyzji politycznych jest tym większa, że samo wojsko dostrzega konieczność rozwoju programów rakietowych, już teraz inwestując dziesiątki miliardów złotych w zakupy sprzętu z tej dziedziny, w tym w polski program rozpoznania satelitarnego stworzony do kierowania ostrzałem broni dalekiego zasięgu w głąb terenu potencjalnego przeciwnika.

Tylko narodowe siły, przemysł i nauka są ostateczną gwarancją bezpieczeństwa państwa w trudnych czasach, a nowoczesne technologie niwelują przewagę liczebną potężniejszego przeciwnika. Z tego powodu narodowy program broni dalekiego zasięgu musi być traktowany jako priorytetowy mechanizm bezpieczeństwa Rzeczpospolitej w XXI wieku i jako taki otrzymywać ponadpartyjne wsparcie polskich elit.

Eugeniusz Chimińczuk

104 lata temu Polska odniosła zwycięstwo w bitwie z Rosją bolszewicką

Na zdjęciu: Żołnierze przy stanowisku polskich karabinów maszynowych w rejonie Radzymina. 1920 r.

15 sierpnia uznawany jest za rocznicę polskiego zwycięstwa w Bitwie Warszawskiej. Ta ogromna batalia tocząca się na obszarze pomiędzy Dęblinem a granicą z Prusami Wschodnimi była sumą kilku starć, o których wyniku przesądziły determinacja polskiego dowództwa i żołnierzy oraz doskonale przygotowany plan działań.

Wojna polsko-bolszewicka rozpoczęła się krótko po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Armia Czerwona stopniowo zajmowała obszary opuszczane przez siły niemieckie. Pod koniec grudnia 1918 r. po raz pierwszy starła się z oddziałami polskiej samoobrony w Wilnie. Celem działań bolszewików nie było jednak wyłącznie przywrócenie granic imperium rosyjskiego sprzed marca 1918 r., lecz przede wszystkim udzielenie pomocy komunistom, którzy w tym samym okresie próbowali rozpocząć rewolucję w Niemczech i w krajach powstałych z rozpadu Austro-Węgier. Moskwa dążyła więc do przeniesienia ognia rewolucji na zachód. Na jej drodze stała odrodzona Polska.

Walki polsko-bolszewickie na Białorusi trwały do października 1919 r. Przerwały je na trzy miesiące rozmowy pokojowe, które toczyły się w Moskwie i w Mikaszewiczach na Polesiu. Były one swoistą „zasłoną dymną”, bolszewicy cały czas bowiem przygotowywali plany inwazji przeciwko Polsce. Poza tym uwolnienie części sił Armii Czerwonej pozwoliło bolszewikom zadać ciężkie straty wojskom „białego generała” Antona Denikina, a także zmusić ukraińskiego przywódcę, walczącego zarówno z Rosjanami, jak i z Polakami, Semena Petlurę do wycofania się na terytorium Polski. Klęska Ukraińskiej Republiki Ludowej sprawiła, że front walk z bolszewikami liczył odtąd niemal tysiąc kilometrów. Nadziei na zwycięstwo Józef Piłsudski upatrywał w idei federacji krajów tej części Europy, która mogła być zaporą dla zamierzeń bolszewików. W kwietniu zawarł z Petlurą porozumienie – w zamian za uznanie przez Ukrainę praw Polski do Małopolski Wschodniej (zwłaszcza do Lwowa) Polska uznała rząd Ukraińskiej Republiki Ludowej. Podpisano też wspólną konwencję wojskową. Po błyskawicznej ofensywie 7 maja 1920 r. siły polsko-ukraińskie wkroczyły do Kijowa. Inicjatywa Petlury i Piłsudskiego nie spotkała się jednak z większym poparciem społeczeństwa ukraińskiego, które pozostało obojętne.

W czerwcu i na początku lipca 1920 r. polscy politycy wydawali się nie doceniać skali zagrożenia. Mnożyły się konflikty polityczne i wysuwane wobec Piłsudskiego oskarżenia o nieudolne dowodzenie armią. Dopiero w połowie czerwca pojawiła się koncepcja powołania rządu jedności narodowej.

Bolszewicy przygotowywali się jednak do wielkiej ofensywy z obszaru wschodniej Białorusi. Kilka miesięcy względnego spokoju pozwoliło im na przerzucenie w ten rejon oddziałów walczących dotąd z białymi generałami. Jej dowódcą miał być Michaił Tuchaczewski, jeden z najzdolniejszych oficerów sowieckich. Zdecydowany atak Tuchaczewskiego miał na celu zdobycie Warszawy, jednocześnie armia Siemiona Budionnego zaatakowała Polaków w rejonie Lwowa, a korpus kawalerii Gaj-Chana miał opanować północne Mazowsze, aby w ten sposób otoczyć i ostatecznie pokonać siły polskie. Przekroczenie Wisły byłoby niemal jednoznaczne z zajęciem pozostałej części Polski i wkroczeniem do Niemiec. Na południu ofensywę w kierunku Lwowa miały prowadzić armie Frontu Południowo-Zachodniego dowodzone, przez Aleksandra Jegorowa. Pomiędzy nimi, ze względu na trudny teren Polesia, miały operować jedynie słabe zgrupowania pomocnicze. Pierwsza majowa ofensywa zakończyła się porażką bolszewików. Dopiero 4 lipca Tuchaczewski rozpoczął swój marsz na Warszawę. Przewaga jego oddziałów nad polskimi wynosiła 3:1.

W czerwcu i na początku lipca 1920 r. polscy politycy wydawali się nie doceniać skali zagrożenia. Mnożyły się konflikty polityczne i wysuwane wobec Piłsudskiego oskarżenia o nieudolne dowodzenie armią. Dopiero w połowie czerwca pojawiła się koncepcja powołania rządu jedności narodowej. 23 06 powołano gabinet premiera Władysława Grabskiego. W nowym składzie brakowało jednak polityków lewicy i ludowców. Problemem był również brak przedstawicieli tych partii w Radzie Obrony Państwa. Część polityków uważała, że możliwe jest zawarcie kompromisowego pokoju z Rosją Sowiecką. Taką desperacką próbę podjął Grabski. Podczas konferencji w Spa przyjął wymuszaną przez Wielką Brytanię propozycję pokojową, zakładającą ustalenie linii Curzona jako przyszłej granicy polsko-sowieckiej oraz zwołanie środkowoeuropejskiej konferencji pokojowej. Przyjęte warunki wywołały oburzenie opinii publicznej i doprowadziły do dymisji rady ministrów Grabskiego. Nowym premierem ponadpartyjnego rządu został Wincenty Witos. Jego nominacja miała zjednać w idei obrony państwa chłopów i robotników. „Od Was, bracia włościanie, zależy, czy Polska będzie wolnym państwem ludowym, w którym lud będzie rządził i żył szczęśliwie, czy też stanie się niewolnikiem Moskwy” – głosiła odezwa z 30 lipca nawołująca do walki z najazdem bolszewickim.

Tymczasem bolszewicy przystąpili do tworzenia w Polsce nowej, podporządkowanej sobie Polskiej Republiki Sowieckiej. Od końca lipca niewielka grupa działaczy sowieckich polskiego pochodzenia tworzyła Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski (Polrewkom). W jego skład wszedł m.in. twórca sowieckiej bezpieki Feliks Dzierżyński. W manifeście opublikowanym w Białymstoku polscy bolszewicy zapowiadali obalenie rządów „szlachecko-burżuazyjnych”, nacjonalizację przemysłu i reformę rolną.

Marszałek Józef Piłsudski już w pierwszej połowie lipca planował doprowadzenie do wielkiej batalii. Początkowo zamierzał zatrzymać odwrót polskiej armii na linii Narwi i Bugu. Jednak szybszy odwrót polskich wojsk wymuszał wybranie nowej lokalizacji. Bitwa Warszawska rozegrana została zgodnie z planem operacyjnym, który na podstawie ogólnej koncepcji Piłsudskiego opracowali szef sztabu generalnego gen. Tadeusz Rozwadowski, płk Tadeusz Piskor i kpt. Bronisław Regulski.

Klęski na froncie przyniosły także zmianę na jednym z kluczowych stanowisk wojskowych. 22 lipca nowym szefem sztabu został doświadczony gen. Tadeusz Jordan Rozwadowski. Jego nominacja była powiewem optymizmu dla armii przytłoczonej skalą klęsk. Podczas posiedzeń Rady Obrony Państwa z ostatnich dni lipca mówił m.in., że „żołnierz bolszewicki jest zupełnie wyczerpany”, a „sytuacja poprawia się z każdą chwilą”. Obie te opinie były zgodne z prawdą: siły Michaiła Tuchaczewskiego topniały z każdym dniem, ich morale było coraz gorsze. Sytuację polskiej obrony poprawiało również wstępowanie w szeregi utworzonej 8 lipca Armii Ochotniczej. Na jej czele stanął obdarzony wielkim autorytetem twórca Błękitnej Armii, gen. Józef Haller.

Mimo to na drodze Armii Czerwonej padały kolejne polskie miasta. 14 lipca bolszewicy zajęli Wilno, a pięć dni później Grodno, 1 sierpnia zaś Brześć nad Bugiem, Bielsk Podlaski i Białystok. 1 Armia podczas odwrotu straciła połowę żołnierzy. Nieco lepsza sytuacja panowała na południowym odcinku frontu. Wydawało się, że stolica jest nie do obrony. Jednak w czasie, gdy Armia Czerwona mobilizowała ostatnie rezerwy do ostatecznego natarcia, polskie dowództwo zaczynało dostrzegać szansę na zwycięstwo.

Marszałek Józef Piłsudski już w pierwszej połowie lipca planował doprowadzenie do wielkiej batalii. Początkowo zamierzał zatrzymać odwrót polskiej armii na linii Narwi i Bugu. Jednak szybszy odwrót polskich wojsk wymuszał wybranie nowej lokalizacji. Bitwa Warszawska rozegrana została zgodnie z planem operacyjnym, który na podstawie ogólnej koncepcji Piłsudskiego opracowali szef sztabu generalnego gen. Tadeusz Rozwadowski, płk Tadeusz Piskor i kpt. Bronisław Regulski. Operacja składała się z trzech skoordynowanych, choć oddzielonych faz. Kluczem do jej powodzenia miała być obrona przedmościa warszawskiego, czyli wschodnich granic stolicy. Północnego odcinka frontu wzdłuż linii Wisły miała strzec 5 Armia gen. Władysława Sikorskiego. Na południu, znad rzeki Wieprz, uderzenia na słabe siły tzw. Grupy Mozyrskiej miały dokonać oddziały pod dowództwem Piłsudskiego. Plan działań został zatwierdzony 6 sierpnia.

Jednym z ważnych fragmentów Bitwy Warszawskiej było zdobycie 15 sierpnia przez kaliski 203. Pułk Ułanów sztabu 4. Armii sowieckiej w Ciechanowie, a wraz z nim – kancelarii armii, magazynów i jednej z dwóch radiostacji służących bolszewikom do utrzymywania łączności z dowództwem w Mińsku. Szybko podjęto decyzję o przestrojeniu polskiego nadajnika na częstotliwość sowiecką i rozpoczęciu zagłuszania nadajników wroga, dzięki czemu druga z sowieckich radiostacji nie mogła odebrać rozkazów.

Polakom sprzyjała niemal pełna wiedza na temat zamiarów sowieckiego dowództwa. Polski radiowywiad i kryptografowie z por. Janem Kowalewskim niemal na bieżąco odszyfrowywali sowieckie depesze, które natychmiast trafiały do polskiego sztabu. 12 sierpnia radiowywiad przejął zaszyfrowany przy pomocy nowego szyfru o kryptonimie „Rewolucja” rozkaz natarcia na Warszawę. Stolicę miały bezpośrednio atakować trzy armie: III, XV i XVI, natomiast IV Armia wraz z konnym korpusem Gaj-Chana maszerowała na Włocławek i Toruń z zamiarem przejścia Wisły na Kujawach, powrotu na południe i wzięcia stolicy w kleszcze od zachodu. Tego dnia Wódz Naczelny wyjeżdżał z Warszawy do Puław w celu objęcia dowództwa grupą uderzeniową nad Wieprzem. Odszyfrowana depesza stanowiła potwierdzenie słuszności opracowanego w polskim sztabie planu bitwy. Niebagatelną rolę w przygotowaniach do batalii odegrało rozpoznanie powietrzne. Bezcenne dla zwycięstwa okazały się dostawy węgierskiej amunicji karabinowej i pocisków artyleryjskich, które 12 sierpnia dotarły koleją do Skierniewic.

W sumie polskie siły na przedmościu warszawskim liczyły ok. 50 tys. żołnierzy. Polacy mieli przewagę liczebną i sprzętową nad siłami Michaiła Tuchaczewskiego. Głównym ogniskiem walk o przedpole stolicy stał się Radzymin, który kilkanaście razy przechodził z rąk do rąk. Ostatecznie polscy żołnierze pomimo utraty pierwszej linii umocnień i z wielkimi stratami utrzymali Radzymin i inne miejscowości, odrzucając nieprzyjaciela daleko od swoich pozycji. Ciężkie boje toczyły się również pod pobliskim Ossowem. 14 sierpnia oddziały sowieckie znalazły się 13 km od granic Warszawy. Tego dnia pod Ossowem, podczas udzielania ostatniej posługi rannemu żołnierzowi, zginął kapelan warszawskich ochotników ks. Ignacy Skorupka.

Faza obronna Bitwy Warszawskiej trwała do 16 sierpnia. Dopiero tego dnia stało się jasne, że w obliczu utrzymania obrony na przedmościu uderzenie na Grupę Mozyrską ma sens. Dowodzona przez Piłsudskiego tzw. grupa manewrowa, w której skład wchodziło pięć dywizji piechoty i brygada kawalerii, przełamała bardzo słabą obronę bolszewicką w rejonie Kocka i Cycowa, a następnie zaatakowała tyły wojsk bolszewickich nacierających na Warszawę.

W obliczu możliwości załamania się obrony na przedmościu warszawskim działania zaczepne na linii Wkry wcześniej, niż planowano, podjęła 5. Armia gen. Władysława Sikorskiego, mająca przeciw sobie siły sowieckiej IV i XV armii. „Piątej armii przypadło to najszczytniejsze dziś zadanie, by pierwszym uderzeniem rozpocząć i zdecydować rozstrzygający okres polsko-rosyjskiej wojny. […] Na ostrzach Waszych bagnetów niesiecie dziś przyszłość Polski” – napisał gen. Sikorski w odezwie do swoich żołnierzy. W zaciekłej walce pod modlińską twierdzą wyróżniała się m.in. 18. Dywizja Piechoty gen. Franciszka Krajewskiego. Do starć zakończonych polskim sukcesem doszło też pod Pułtuskiem i Serockiem. 16 sierpnia gen. Sikorski śmiałym atakiem zdobył Nasielsk. Mimo to inne jednostki sowieckie nie zaprzestały marszu w kierunku Brodnicy, Włocławka i Płocka.

Jednym z ważnych fragmentów Bitwy Warszawskiej było zdobycie 15 sierpnia przez kaliski 203. Pułk Ułanów sztabu 4. Armii sowieckiej w Ciechanowie, a wraz z nim – kancelarii armii, magazynów i jednej z dwóch radiostacji służących bolszewikom do utrzymywania łączności z dowództwem w Mińsku. Szybko podjęto decyzję o przestrojeniu polskiego nadajnika na częstotliwość sowiecką i rozpoczęciu zagłuszania nadajników wroga, dzięki czemu druga z sowieckich radiostacji nie mogła odebrać rozkazów. Warszawa bowiem na tej samej częstotliwości nadawała przez dwie doby bez przerwy fragmenty Pisma Świętego i inne przypadkowo dostępne teksty. Brak łączności praktycznie wyeliminował więc 4. Armię z bitwy o Warszawę.

W wyniku Bitwy Warszawskiej straty strony polskiej wyniosły: ok. 4,5 tys. zabitych, 22 tys. rannych i 10 tys. zaginionych. Straty zadane Sowietom nie są znane. Przyjmuje się, że ok. 25 tys. żołnierzy Armii Czerwonej poległo lub było ciężko rannych, 60 tys. trafiło do polskiej niewoli, a 45 tys. zostało internowanych przez Niemców w Prusach Wschodnich.

Faza obronna Bitwy Warszawskiej trwała do 16 sierpnia. Dopiero tego dnia stało się jasne, że w obliczu utrzymania obrony na przedmościu uderzenie na Grupę Mozyrską ma sens. Dowodzona przez Piłsudskiego tzw. grupa manewrowa, w której skład wchodziło pięć dywizji piechoty i brygada kawalerii, przełamała bardzo słabą obronę bolszewicką w rejonie Kocka i Cycowa, a następnie zaatakowała tyły wojsk bolszewickich nacierających na Warszawę. 18 sierpnia, po starciach pod Stanisławowem, Łosicami i Sławatyczami, siły polskie znalazły się na linii Wyszków–Stanisławów–Drohiczyn–Siemiatycze–Janów Podlaski–Kodeń. W obliczu całkowitego rozbicia swojej armii Tuchaczewski musiał wycofać się nad Niemen.

W tym czasie 5. Armia gen. Sikorskiego wiążąc przeważające siły sowieckie nacierające na nią z zachodu, przeszła do natarcia w kierunku wschodnim, zdobywając Pułtusk, a następnie Serock. 19 sierpnia jednostki polskie na rozkaz Piłsudskiego przeszły do działań pościgowych, starając się uniemożliwić odwrót głównych oddziałów Tuchaczewskiego znajdujących się na północ od Warszawy. 21 sierpnia rozpoczęła się decydująca faza działań pościgowych: 1. Dywizja Piechoty z 3. Armii polskiej sforsowała Narew pod Rybakami, odcinając drogę odwrotu resztkom XVI armii sowieckiej w kierunku na Białystok, natomiast 15. Dywizja Piechoty z 4. Armii polskiej, po opanowaniu Wysokiego Mazowieckiego, odcięła odwrót oddziałom XV Armii sowieckiej z rejonu Ostrołęki.

Podobnie 5. Armia polska przesunęła się w kierunku Mławy. Pozbawiona łączności IV Armia bolszewicka nie wiedząc o klęsce pod Warszawą, zgodnie z wytycznymi atakowała Włocławek – zamykając sobie w ten sposób drogę odwrotu. W tej sytuacji jedynym wyjściem dla oddziałów sowieckich było przekroczenie granicy Prus Wschodnich, co też zrobiły 24 sierpnia. Tam część z nich została rozbrojona i internowana. Część oddziałów sowieckich przez Litwę dotarła na Białoruś. 25 sierpnia polskie oddziały doszły do granicy pruskiej, kończąc tym samym działania pościgowe. Obie strony rozpoczęły przygotowania do kolejnego starcia – bitwy nad Niemnem, która ostatecznie zadecyduje o polskim zwycięstwie.

Bitwa Warszawska została uznana za osiemnastą przełomową batalię w historii świata. Zadecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę i zatrzymała marsz rewolucji bolszewickiej na Europę Zachodnią. Zwycięstwo stało się jednym z najważniejszych elementów pamięci historycznej II RP oraz legendy marszałka Piłsudskiego.

W wyniku Bitwy Warszawskiej straty strony polskiej wyniosły: ok. 4,5 tys. zabitych, 22 tys. rannych i 10 tys. zaginionych. Straty zadane Sowietom nie są znane. Przyjmuje się, że ok. 25 tys. żołnierzy Armii Czerwonej poległo lub było ciężko rannych, 60 tys. trafiło do polskiej niewoli, a 45 tys. zostało internowanych przez Niemców w Prusach Wschodnich.

Bitwa Warszawska została uznana za osiemnastą przełomową batalię w historii świata. Zadecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę i zatrzymała marsz rewolucji bolszewickiej na Europę Zachodnią. „Jeszcze kilka dni zwycięskiej ofensywy Armii Czerwonej, a nie tylko Warszawa byłaby zdobyta […] lecz rozbity byłby pokój wersalski”. Zniszczenie układu wersalskiego pozostało celem Związku Sowieckiego, ale aż do września 1939 r. reżim nie zdecydował się na użycie w tym celu środków wojennych. Na niemal 25 lat komunizm stał się ustrojem istniejącym tylko w jednym państwie.

Zwycięstwo nad Wisłą stało się jednym z najważniejszych elementów pamięci historycznej II RP oraz legendy marszałka Piłsudskiego. „Bitwa Warszawska – pierwsze polskie zwycięstwo od czasu Sobieskiego (nie licząc zwycięskiej wojny z Austrią w 1809) – było mitem założycielskim, fundamentem jednoczącym państwo, wojsko i społeczeństwo II Rzeczypospolitej. Odroczyło na dwie dekady zagładę polskich elit, której dokonali Sowieci w mordzie katyńskim w 1940 r., a Niemcy w akcji +AB+. Dzięki temu zwycięstwu, dzięki dwudziestu latom niepodległości doganiamy państwa, społeczeństwa i gospodarki Europy z innego poziomu, niż czynią to Białoruś i Ukraina, którym nie udało się wówczas wybić na niepodległość” – podkreśla historyk prof. Grzegorz Nowik w wydanym na setną rocznicę Bitwy zbiorze studiów pt. „Polskie zwycięstwo 1920”.

Autor: Michał Szukała

Czytaj więcej: By obronić się przed Rosją, potrzebujemy rakiet dalekiego zasięgu

Konflikt między Berlinem i Moskwą jest szansą dla Polski. „Pakt Baerbock-Sikorski2.0”

Szczegóły

Opublikowano: środa, 14 sierpień 2024 19:21

Robert Kuraszkiewicz

Dziś razem z Niemcami mamy ogromną szanse na wypchnięcie Rosji z Europy. Nie powinniśmy jednak tej współpracy nazywać „paktem Ribbentrop-Beck 2.0”

Piotr Michał Kosmęda w swoim tekście na łamach Nowej Konfederacji zaproponował rozważenie strategicznego układu z Niemcami pod atrakcyjnym szyldem „paktu Ribbentrop-Beck 2.0”. Nie sposób nie zgodzić się, że głównym wyzwaniem dla amerykańskiej polityki są i stają się coraz bardziej Chiny, a nie Rosja. To powoduje, że musimy na nowo spojrzeć na polską politykę bezpieczeństwa i mocniej postawić na kwestie współpracy europejskiej. Powinniśmy również na nowo spojrzeć na Niemcy jako polskiego sojusznika w kontekście zwalczania zagrożenia rosyjskiego.

Największą zaletą tekstu Kosmędy jest próba zmierzenia się z geopolitycznymi konsekwencjami głębokich wstrząsów, które mają miejsce w światowej polityce. Mówimy dziś o wielkich zmianach. Standardem stało się myślenie i pisanie o „nowym świecie”, o którym pisałem już w książce wydanej w 2021 roku przez NK. Jednak zmiany te wkładamy w stare schematy. Jednym z nich jest traktowanie obecności amerykańskiej w Europie jako obecnego i przyszłego gwaranta europejskiego bezpieczeństwa. Owszem, bez amerykańskich dostaw broni i politycznego przywództwa Ukraina już dawno by upadła i mogłaby prowadzić tylko wojnę terrorystyczno-partyzancką. Z drugiej strony, bez odpowiedniego zaangażowania głównych państw europejskich i ich wsparcia finansowo-militarnego Amerykanie tej wojny by jednak nie prowadzili. I to jest bardzo dobra wiadomość dla Polski.

Niemcy – główny partner USA

Największe pretensje do poprzedniego rządu można mieć za to, że tworzył złudzenie polsko-amerykańskiego sojuszu w Europie Środkowo-Wschodniej, który miał być podstawą nowej polityki bezpieczeństwa europejskiego i to przeciw Niemcom. Koncepcja ta nie tylko była fałszywa, ale i szkodliwa. Fałszywa, ponieważ w trakcie trwania wojny widać coraz wyraźniej, że najbliższym sojusznikiem Waszyngtonu w Europie jest Berlin. Główne decyzje strategiczne w odniesieniu do wojny i przyszłości NATO są podejmowane w pierwszej kolejności w uzgodnieniu z Niemcami. Dowodem na to jest wspólne stanowisko na szczycie w Wilnie, gdzie jasne było, że wbrew pełnej tromtadracji polityce prezydenta Andrzeja Dudy nie ma żadnych szans na deklarację choćby planu przyjęcia Ukrainy do NATO. Swoją drogą był to ostateczny moment, kiedy to prezydent Andrzej Duda stracił unikatową pozycję polityczną, wypracowaną w pierwszych miesiącach wojny (a wraz z nim straciła ją Polska).

W efekcie rosyjskiej agresji na Ukrainę współpraca amerykańsko-niemiecka się rozwija i staje się coraz bardziej solidna

Potwierdzeniem porozumienia z Berlinem jako podstawy amerykańskiego zaangażowania w bezpieczeństwo europejskie jest zakup amerykańskich samolotów F-35 jako podstawowej i odnowionej floty, zdolnej do działania w ramach polityki „nuclear sharing” w Europie. Niemcy są również głównym partnerem USA w ramach nowego centrum globalnej polityki Zachodu i jego sojuszników, czyli grupy G-7. Możemy więc stwierdzić, że w efekcie rosyjskiej agresji na Ukrainę współpraca amerykańsko-niemiecka się rozwija i staje się coraz bardziej solidna.

Należy robić wszystko, by jak najsilniej wciągać największe państwa europejskie w prowadzenie wojny z Rosją. W uproszczeniu: czym więcej zaangażowania niemieckiego, tym lepiej dla Polski

W naszym interesie jest również to, żeby ciężar wojny spoczywał w jak najmniejszym stopniu na polskich barkach. Należy więc robić wszystko, by jak najsilniej wciągać największe państwa europejskie w prowadzenie wojny z Rosją. W uproszczeniu: czym więcej zaangażowania niemieckiego, tym lepiej dla Polski. W kontekście trwającej wojny na wschodzie widać wyraźnie, że znaczenie polityki europejskiej, nawet w dziedzinie bezpieczeństwa, rośnie, a nie maleje. Jeżeli zaś tak jest, to rośnie też znaczenie Niemiec. A my musimy sobie odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób połączyć to z polskim interesem narodowym.

Koniunktura w niesamowity sposób dalej sprzyja Polsce. Katastrofalne decyzje Putina pchają Rosję w kierunku Azji, a w ten sposób wyprowadzają ją z Europy. To powinien być elementarz strategiczny dla Polski: czym słabsza pozycja Rosji, tym więcej miejsca dla polityki polskiej w Europie Środkowo-Wschodniej. Dzisiaj Polska nie ma potencjału, by samodzielnie konkurować z Rosją. Dlatego musimy doceniać to, że jesteśmy częścią polityki europejskiej. Możemy uruchamiać potencjał całej Europy – przede wszystkim niemiecki – w celu wypychania Rosji z Europy.

Putin przyśpiesza ewolucję Niemiec

Fundamentem niemieckiej strategii po upadku systemu komunistycznego była współpraca z Rosją. W wymiarze gospodarczym była ona oparta na dostawach tańszych rosyjskich surowców, nawet ewidentnym kosztem interesów państw środkowoeuropejskich. W wymiarze strategicznym porozumienie z Moskwą było traktowane jako najlepsza gwarancja stabilności i pokoju w Europie – z tym, że dokonywało się ponad głowami państw środkowoeuropejskich. W wyniku polityki Putina ta sytuacja uległa fundamentalnej i nieodwracalnej zmianie.

Niemcy zaczęły dostrzegać, że pokój i rozwój w Europie trzeba zagwarantować bez udziału Rosji

Rosja nie jest już w Niemczech (jak i we Francji) traktowana jako potencjalny gwarant bezpieczeństwa i pokoju w Europie. Jest traktowana jako zagrożenie dla projektu europejskiego, a przez to bezpośrednio grozi globalnym interesom Niemiec i Francji. Niemcy zaczęły dostrzegać, że pokój i rozwój w Europie trzeba zagwarantować bez udziału Rosji. A model rozwoju gospodarczego opartego na dostawach tanich paliw kopalnych z Rosji i tak odchodzi do przeszłości, nawet niezależnie od trwającej wojny. Putin tylko przyspieszył ewolucję gospodarki i polityki niemieckiej oraz europejskiej.

Geopolityka to nie jest zestaw żelaznych praw, które należy tylko odkryć i wdrożyć. To nauka o grze potencjałów, zmieniających się w czasie i przestrzeni. Trzeba dostrzegać w niej to, co trwałe, ale doceniać również czynniki zmiany. Polskie historyczne przekleństwo ostatnich kilkuset lat polega na położeniu między Niemcami i Rosją. Polityczne zwłoki Polski były podstawą rozwoju i pozycji tych dwóch mocarstw. Wynikało to jednak z faktu, że I Rzeczpospolita zatraciła w pewnym historycznym momencie zdolność do ewolucji i modernizacji własnego systemu społeczno-ekonomicznego, a poprzez to politycznego. W efekcie państwa o dużo słabszym potencjale, czyli Prusy i Rosja żywiły własny rozwój ciałem Polski. Zniknęło mocarstwo środkowoeuropejskie, które stabilizowało politykę w regionie. Naród polski trwale jednak dążył do odzyskania własnego państwa. Niespodziewany konflikt między najważniejszymi mocarstwami rozbiorczymi stworzył dla nas szansę na to. Polskie elity na początku XX wieku stanęły na wysokości zadania, ale nie były w stanie wymazać polskiego przekleństwa, czyli położenia między Niemcami i Rosją.

Bez pruskiego zagrożenia

Konflikt między Berlinem i Moskwą zawsze stwarza dla nas szanse. Zwłaszcza dziś, gdy położenie geopolityczne Polski uległo zmianie. Dzięki II wojnie światowej i decyzjom Stalina Polska uzyskała fundamentalne dla nas oparcie o morze. Najważniejsze jest jednak to, że zniknął „nawis pruski”, czyli ciążenie polityki niemieckiej na wschód, „Drang nach Osten”. Stalin doprowadził do tego, czego nie zrobiła I Rzeczpospolita, chociaż miała ku temu co najmniej dwie narzucające się okazje. Zlikwidował zagrożenie pruskie, zmieniając w ten sposób geopolityczne położenie Polski i spełniając przy okazji marzenie Romana Dmowskiego. Na zachodzie mamy teraz sąsiada, związanego układem współpracy europejskiej w ramach Unii, który jest naszym sojusznikiem w zakresie bezpieczeństwa w ramach NATO. Dodatkowo w efekcie polityki Putina Niemcy zaangażowali się w wypychanie Rosji z Europy. Stalin zlikwidował nam zagrożenie pruskie, a teraz razem z Niemcami mamy ogromną szanse na wypchnięcie Rosji z Europy. Czy w związku z tym powinniśmy podjąć decyzję o strategicznej współpracy z Berlinem?

Dla mnie oczywiste jest, że tak. W naszym interesie jest, by główne państwa europejskie były zaangażowane w wypychanie Rosji z Europy. Do tego mają służyć zbrojenia w skali całej Europy. Niemcy zakończyły swój pacyfistyczny okres. Do tej pory zawsze niemieckie zbrojenia były oznaką zagrożenia dla Polski. Tym razem oczekujemy od Niemiec, by się uzbroiły, ponieważ docelowo nie możemy liczyć na tak wielkie zaangażowanie amerykańskie w zapewnienie bezpieczeństwa Polsce.

W związku z tym zdecydowanie popieram postulat szerokiej współpracy polsko-niemieckiej również w dziedzinie bezpieczeństwa. Nie zgadzam się jednak w żadnym wypadku na określanie tej współpracy jako „paktu Ribbentrop-Beck 2.0”. Po pierwsze dlatego, że nawiązywanie do jakichkolwiek porozumień z hitlerowskimi Niemcami jest politycznym i PR-owym brakiem rozwagi. Po drugie, co ważniejsze, sytuacja geopolityczna Polski jest diametralnie inna.

Zbliżenie z Niemcami nie może polegać na tym, że rezygnujemy z podstawowej współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa z USA, czy też na przykład ze wspólnych inicjatyw z Paryżem

Na koniec jeszcze jedna uwaga, żeby uniknąć nieporozumień. Polska polityka musi prowadzić grę wielowymiarową. Zbliżenie z Niemcami nie może polegać na tym, że rezygnujemy z podstawowej współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa z USA, czy też na przykład ze wspólnych inicjatyw z Paryżem. Wciąganie głównych państw europejskich w politykę bezpieczeństwa Europy Środkowo-Wschodniej musi polegać na zwiększaniu znaczenia Polski na poziomie całej Europy. Polska musi być wielowymiarowo aktywna na poziomie polityki ogólnoeuropejskiej. Nie możemy opierać swojej polityki tylko na zaangażowaniu w polityce środkowoeuropejskiej z ewentualnym poparciem Amerykanów. Francja i Niemcy przeskalowują swoją globalną politykę poprzez poziom ogólnoeuropejski i stąd bierze się ich zaangażowanie w popieranie Ukrainy. Nie ma powodu, by Polska prowadziła z definicji inną politykę.

Robert Kuraszkiewicz

Członek rady programowej Nowej Konfederacji. W latach 80-tych działacz opozycji antykomunistycznej w Ruchu Młodzieży Niezależnej i Ruchu Młodej Polski, jeden z założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko Narodowego, publicysta, przedsiębiorca i menadżer, w latach 2011 – 2016 Vice prezes i Prezes Stowarzyszenia Energii Odnawialnej, w latach 2016 – 2020 Vice Prezes i prezes Banku Pocztowego. Od 2023 roku prezes Rafako SA. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Wolności i Solidarności. Autor książek "Polska w nowym świecie" i "Świat w cieniu wojny".

Tekst z portalu NOWEJ KONFEDERACJI

Czytaj więcej: Konflikt między Berlinem i Moskwą jest szansą dla Polski. „Pakt Baerbock-Sikorski2.0”