Polska

Czy prof. Maksymowicz opuszcza Olsztyn? Czy to koniec jego kariery u Hołowni?

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 24 listopad 2022 22:58

Adam Socha

Hołownia ma do końca listopada podjąć decyzję, czy zostawi, czy usunie 67-letniego prof. Wojciecha Maksymowicza ze swojej partii. Natomiast wszystko wskazuje na to, że twórca Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim opuści Olsztyn. Nie przedłużył kontraktu na kierownika Kliniki Neurochirurgii uniwersyteckiego szpitala i opuścił gabinet - dowiedziałem się od pracowników wydziału. Wystawił też na sprzedaż swój dom na Słonecznym Stoku.

Dyrektor szpitala uniwersyteckiego Maciej Kamiński odpowiedział mi, że umowa na stanowisko lekarza Kliniki Neurochirurgii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego zawarta z prof. Wojciechem Maksymowiczem wygasłą 17 listopada br., natomiast co do pytań na temat konkursu i obsady stanowiska kierownika Kliniki Neurochirurgii, to "USK nie jest adresatem tych pytań". Wobec tego wysłałem ponownie pytania do rektora, prorektora i dziekana (publikuję je pod tekstem). Dziekan Wydziału Lekarskiego Leszek Gromadziński nie odpowiedział na pytania dotyczące prof. W. Maksymowicza jako kierownika Katedry Neurochirurgii Wydziału Lekarskiego. Na moje pytania dotycące stanowisk kierownika kliniki i katedry nie odpowiedział też  prof. Wojciech Maksymowicz.

Przypomnijmy pokrótce przebieg kariery prof. Maksymowicza na UWM w Olsztynie

Prof. Maksymowicz powrócił do rodzinnego Olsztyna w 2007 roku z Warszawy. Zbudował szpital uniwersytecki na bazie obiektów szpitala wojskowego przy ul. Warszawskiej oraz powołał Wydział Nauk Medycznych UWM, ściągając lekarzy z tytułami z innych ośrodków. Jak opowiadali mi byli i obecni pracownicy Wydziału początki były obiecujące, panował dobry duch i przekonanie, że tworzą coś wartościowego. Psuć się zaczęło po 5 latach, gdy prof. Maksymowicz rozpoczął eksperymenty z „komórkami macierzystymi”, zawłaszczając lwią część środków na badania naukowe przeznaczone dla całego wydziału. Już 2 lata później uwierzył, że znalazł „medycznego Graala”, cudowny lek na wszystkie choroby. Media bezkrytycznie trąbiły o sukcesie „na poziomie światowym”, a Wyborcza wręcz obwołała profesora „Bogiem”, nawiązując do filmu o prof. Relidze „Bogowie”.

W tej atmosferze Senat UWM wyraził zgodę na komercjalizację nie potwierdzonej naukowymi badaniami klinicznymi terapii komórkowej na choroby neurodegeneracyjne, obejmując 10% udziałów w zarejestrowanej w 2014 roku spółce „Instytut Terapii Komórkowych S.A.”. Szpital uniwersytecki wydzierżawił ITK jeden ze swoich budynków, w którym od 2016 roku zespół prof. Maksymowicza z Kliniki Neurochirurgii przystąpił do podawania chorym na straszną, nieuleczalną chorobę, stwardnienie zanikowe boczne (ALS), preparatu produkowanego z galarety Whartona sznura pępowinowego przez koncern „Polski Bank Komórek Macierzystych SA” w Warszawie, który później stanie się właścicielem ITK. Chorzy musieli wykupić minimum 3 podania, każde za 18 tys zł.

Sam prof. Maksymowicz nie zatrudnił się w ITK, a jedynie był kierownikiem naukowym eksperymentów przeprowadzanych odpłatnie w ITK. Ani ITK, ani prof. Maksymowicz do tej pory nie przedstawili chorego, któremu skutecznie i trwale zatrzymali rozwój choroby. Profesorowie, Wydziału Lekarskiego, którzy szybko zdali sobie sprawę, że w ITK handluje się nadzieją i próbowali się temu przeciwstawić, albo musieli odejść, albo łamano im kariery. Pierwszą osobą, która publicznie zaprotestowała, w listopadzie 2019 roku, była prof. Joanna Wojtkiewicz. Uczestniczyła od początku w zespole badawczym prof. Maksymowicza i miała pełną świadomość, że „komórki” nie dają efektów leczniczych. Wydała w tej sprawie oświadczenie, w którym napisała, że w ITK odbywa się „sprzedawanie złudnej nadziei ludziom często nieuleczalnie chorym”. Apelowała w nim do całej społeczności uniwersyteckiej i władz uniwersytetu, by nie firmowali tego skandalu.

Po tym wystąpieniu straciła stanowisko kierownika laboratorium, kierownika katedry i prof. Maksymowicz zablokował jej profesurę. Do dzisiaj jest traktowana jako „czarna owca”.

Wydawało się przez moment, że kariera prof. Maksymowicza na UWM dobiegła końca, gdy w czerwcu 2019 roku demonstracyjnie podał się do dymisji jako prorektor ds. Collegium Medicum UWM, a rektor Ryszard Górecki skwapliwie ją przyjął. Konflikt został spowodowany uzyskaniem przez Wydział Nauk Medycznych najgorszej kategorii w ocenie ministerstwa nauki, z powodu miernych wyników naukowych kadry. Taki wynik oznaczał, że wydział nie dostanie środków z budżetu państwa i będzie go musiał utrzymywać uniwersytet.

Jednak, jak tyle razy w życiu, Maksymowicz znów „spadł na cztery łapy”. Jarosław Gowin na gwałt potrzebował w swojej mikroskopijnej partii rozpoznawalnych nazwisk na listach wyborczych. Wsadził Maksymowicza na pierwsze miejsce listy PiS z Olsztyna. Maksymowicz wygrał mandat poselski, po czym wylądował na stołku wiceministra w resorcie nauki u wicepremiera Gowina. Ponownie rektor musiał się z nim liczyć przy podejmowaniu decyzji kadrowych na Wydziale Lekarskim.

Dla prof. Maksymowicza stanowisko wiceministra nauki było tylko stopniem do stanowiska ministra zdrowia, ale wówczas doszło do rozłamu w partii Gowina i ci którzy od niego odeszli odpalili w kwietniu 2021 roku w mediach „bombę”. Informację, iż prokuratura prowadzi postępowanie w sprawie eksperymentów medycznych prof. Maksymowicza, w których miano pobierać komórki z „żywych płodów ludzkich”. Prof. Maksymowicz twierdził, że były to martwe, naturalnie poronione płody.

Gdy po wybuchu skandalu Maksymowicz opuścił rząd i przeszedł do opozycji, doszło do wojny w szpitalu uniwersyteckim. Jego pupile, kierownik Kliniki Neurochirurgii dr hab. Monika Barczewska, prof. UWM i dr Łukasz Grabarczyk zastępca dyrektora szpitala ds medycznych, kierownik kliniki „Budzik” i pracowni rezonansu, którzy zawdzięczali mu karierę i lukratywne stanowiska, wzięli się za łby w walce o schedę po nim.

W pierwszej chwili wygrał Grabarczyk i dyrektor szpitala w trybie natychmiastowym rozwiązał kontrakt z Barczewską oraz skierował zawiadomienie do prokuratury o wyłudzeniu pieniędzy.

Prof. Maksymowicz stanął po stronie Barczewskiej, z którą wcześniej pracował w Warszawie i razem z nią przybył w 2007 roku do Olsztyna budować szpital i wydział. Zebrał podpisy kierowników pozostałych klinik pod żądaniem odwołania dyrektora szpitala i jego zastępcy. Żądanie to 15 października 2021 roku zostało spełnione. Barczewska złożyła zawiadomienie do prokuratury na Grabarczyka, z kolei Grabarczyk oskarżył ją o zniesławienie i skierował sprawę do sądu.

Grabarczyk miał jeszcze jednego asa w rękawie, partnerkę w TVN (TVN go lansowało). Dosłownie po 5 dniach od podania się do dymisji ze stanowiska zastępcy dyrektora szpitala przez Grabarczyka, na WP.pl ukazały się dwa artykuły. Najpierw „W Sejmie zamiast na dyżurze”. Dziennikarze zarzucili prof. Maksymowiczowi, że 22 razy zamiast na dyżurze w szpitalu, albo był w sejmie, albo na konferencjach prasowych lub udzielał wywiadów na żywo. Maksymowicz zaprzeczył.

Dziewięć dni później WP.pl odpala kolejny artykuł o Maksymowiczu pt. „Profesor wyszedł. Pacjent zmarł”. To wstrząsająca historia pacjentki Marii Ukarmy, która zmarła po zabiegu w Klinice Neurochirurgii. Autorzy zarzucili, że lek. Mariusz Sowa był dopiero w trakcie specjalizacji i przy operacji powinien asystować prof. Maksymowicz, ale ten nie był obecny w sali operacyjnej. Rodzina wygrała w sądzie odszkodowanie od szpitala. Maksymowicz twierdził, że Sowa miał pozwolenie na piśmie konsultanta krajowego na samodzielne operowanie, ale konsultant zeznał w prokuraturze, że blankiet dokumentu nie pochodzi z jego sekretariatu a zygzak pod nim nie jest jego podpisem.

Atmosfera skandalu wokół prof. Maksymowicza ucichła, gdy przyłączył się do partii Szymona Hołowni i stał się gwiazdą mediów związanych z opozycją, jako krytyk rządu PiS. Wydał też wywiad-rzekę w formie książki pt. „Propaganda, która zabija. Kulisy walki z pandemią w Polsce”. Na samym końcu wywiadu odniósł się do zarzutów WP.pl.

Stwierdził, że donosy na niego pisali olsztyńscy działacze PiS, którzy nie mogli mu wybaczyć, że dostał „jedynkę” na liście do Sejmu oraz „osoby ze środowiska uniwersyteckiego. Im bardziej zwiększała się kadra, tym bardziej nasuwało mi się pytanie „Kiedy przyjdzie moment, że ludzie będą się zabijać o moje stanowisko?” W końcu się tego doczekałem” – czytamy w książce Maksymowicza.

Prezes Jarosław Kaczyński „skreślił” go nie z powodu tych donosów - tak twierdzi Maksymowicz, ale z powodu odmowy poparcia wyborów korespondencyjnych. Prezes miał o nim powiedzieć, że „Maksymowicz jest niesterowalny i nienaprawialny” i od tego momentu zaczęto na niego szukać „haki”. Tym hakiem okazało się zawiadomienie prezesa Pro Life Mariusza Dzierżawskiego do prokuratury na temat eksperymentów na „żywych płodach” – czytamy w książce.

Zarzuty te były dla profesora Maksymowicza „abstrakcyjne”. Dowiedział się, że prokuratura działa bardzo powoli, przesłuchała 30 lekarzy i do dzisiaj nie podjęła decyzji, bo „komuś jest to na rękę”.

Gdy o eksperymentach „na żywych płodach” poinformował ministra zdrowia także doradca ministra nauki dr Paweł Skrzydlewski, wysyłając mail, do którego dostęp miało wielu pracowników resortu zdrowia, prof. Maksymowicz powiedział „dosyć” i odszedł z klubu parlamentarnego Zjednoczonej Prawicy.

Z otwartymi ramionami przyjął prof. Maksymowicza do swojej partii Szymon Hołownia komplementując: „Jesteś wspaniałym lekarzem i dobrym człowiekiem”.

Tymczasem rektor UWM zaczął podejmować decyzje, które wskazywały, iż uznał, że prof. Maksymowicz psuje wizerunek uniwersytetu. Zaczęło się od odsprzedaży udziałów UWM w spółce ITK, następnie na polecenie rektora szpital wypowiedział spółce ITK umowę dzierżawy na budynek. Spółka ta zniknęła ze swoją działalnością nie tylko z terenu szpitala uniwersyteckiego, ale i w ogóle.

Prof. Maksymowicz chyba nie zrozumiał tych sygnałów, bo szykował jak gdyby nigdy nic huczne obchody z okazji XV-lecia powołania Wydziału Nauk Medycznych. Miała być uroczysta gala w Filharmonii Olsztyńskiej z udziałem znamienitych gości na czele z premierem Jerzym Buzkiem, specjalnie wydana książka, wystawa zdjęć, konferencja naukowa pt. „Jakość nauczania”. Przygotowania przerwała decyzja Kolegium Rektorskiego, które nie zgodziło się na obchody.

Tą decyzją rektor wyprzedził emisję w radio TOK FM na początku października tego roku serialu pt. EKSPERYMENT, o tym, jak się sprzedaje nadzieję, eksperymentując na ludziach, oferując „cudowny lek” z „komórek macierzystych” na dziesiątki różnych chorób za dziesiątki i setki tysięcy złotych.

Dziennikarz rozgłośni Michał Janczura poszedł tropem moich artykułów na temat biznesu komórkowego, o którym piszę od 3 lat i za które koncern PBKM i spółka ITK wytoczyły mi i wydawcy „Debaty” proces. Dziennikarz TOK FM nie tylko swoim śledztwem potwierdził wszystkie moje zarzuty, ale odkrył nowe, porażające fakty.

Czwarty i piąty odcinek serialu został poświęcony osobie prof. Maksymowicza, z którym red. Janczura nagrał 2-godzinną rozmowę i zamieścił na stronie TOK FM. Profesor nie przedstawił dziennikarzowi żadnego dowodu naukowego na skuteczność „terapii komórkowej”, którą stosowano odpłatnie w ITK. Przyznał, że przekonanie o skuteczności „terapii” oparł na „wierze” ("wierzę, że to działa i gdybym zachorował, to bez wahania też bym przyjął komórki")

Dziennikarz dotarł też do pisma prof. Marcina Jóźwika, wówczas członka Komisji Bioetycznej UWM i kierownika Katedry Ginekologii, skierowanego do rektora UWM i przewodniczącej Komisji Bioetycznej. Z pisma dowiedział się, że do komisji wpłynął wniosek o wyrażenie zgody na eksperyment polegający na terapii komórkowej z udziałem chorych dzieci z rozszczepem kręgosłupa i porażeniem mózgowym. Eksperyment miał się odbywać w prywatnej firmie i za pieniądze pacjentów. Głównym badaczem w tym eksperymencie miał być prof. Wojciech Maksymowicz. Prof. Jóźwik widząc, że eksperymentowanie ma objąć dzieci, poprosił o opinię zewnętrznych ekspertów, za zgodą rektora. Ci nadesłali jednoznaczne stanowiska, w których stwierdzali, że z naukowego puntu widzenia takie zabiegi nie mają nic wspólnego z nauką, a płacenie za nie przez rodziców jest po prostu handlowaniem nadzieją. Komisja do tej pory akceptująca każdy wniosek prof. Maksymowicza, tym razem nie miała wyjścia i musiała odrzucić wniosek.

Jednak prof. Jóźwik na tym nie poprzestał - widząc podobieństwo tego wniosku do wcześniejszych eksperymentów prof. Maksymowicza, zażądał ich kontroli. Nigdy się jej nie doczekał. Zamiast tego komisja bioetyczna próbowała go wyrzucić ze swojego grona, nie mogła tego zrobić w trakcie kadencji, więc nie został powołany w następnej. Przestał być też szefem ginekologii.

Prof. Maksymowicz w rozmowie z red. Janczurą twierdził, że nie pamięta, by składał taki wniosek. Ale dziennikarz uzyskał potwierdzenie od rektora UWM, że to był wniosek prof. Maksymowicza. Po emisji tych odcinków prof. Maksymowicz na swoim profilu na Facebooku zapowiedział wytoczenie dziennikarzowi procesu.
"W związku z ostatnimi atakami medialnymi postanowiłem wystąpić na drogę prawną i dyscyplinarną przeciwko osobom, które szkalują moje dobre imię i podważają badania naukowe wielu wybitnych osób” – napisał prof. Maksymowicz.

Tymczasem do sprawy śmierci pacjentki w klinice kierowanej przez prof. Maksymowicza powróciła WP.pl, w związku z tym, że uprawomocnił się wyrok w sprawie odszkodowanie od szpitala uniwersyteckiego. Dziennikarz Patryk Słowik przypomniał Szymonowi Hołowni, że rok temu zapewnił, że jak zapadnie prawomocny wyrok, to podejmie decyzję w sprawie prof. Maksymowicza.

Hołownia na to wykrętnie odparł, że „wyrok nie dotyczy prof. Maksymowicza tylko szpitala…” W obronie swojego kolegi partyjnego stanęły też posłanki Joanna Mucha („to spisek i chęć politycznej zemsty na prof. Maksymowiczu”), Paulina Hennig-Kloska i Michał Kobosko.

Jednak po emisji siedmiu odcinków serialu EKSPERYMENT oraz po zajęciu stanowiska przez ministra zdrowia, który zapowiedział zmiany w prawie mające położyć kres biznesowi komórkowemu w Polsce, posłanka Paulina Hennig-Kloska, wiceprzewodnicząca Polski 2050, zapytana w czwartek 24 listopada przez Patryka Michalskiego w programie WP.pl "Tłit" - Jakie będą dalsze losy prof. Wojciecha Maksymowicza w Polsce 2050?, odparła:

- Myślę, że do końca miesiąca ta decyzja zapadnie. Czekamy na spotkanie pana profesora z Szymonem Hołownią. Po tym spotkaniu zarząd podejmie ostateczną decyzję w tej sprawie - powiedziała Hennig-Kloska.

- Dlaczego ten proces tyle trwa?

- Wynika to z pewnej absencji pana posła. Nie był dostępny z powodów zdrowotnych, a potem przebywał za granicą (...) Jak mówił Hołownia, absolutnie nie mamy zamiaru tej sprawy zamiatać pod dywan i chcemy, by była wyjaśniona do końca i nie rzutowała na ocenę naszej partii. Przeanalizowałam dokumenty i mam wiele wątpliwości. Do końca miesiąca ten temat zamkniemy - zapowiedziała posłanka Polski 2050.

Wiemy czym jest spowodowana „absencja” posła Maksymowicza, z jego wpisów na FB: „Kolejny dzień na University of Cambridge gdzie byłem gościem światowej sławy badacza profesora Marka Czosynka. Wspaniałe spotkanie i moc niezwykle cennych przemyśleń”. Do wpisu są załączone zdjęcie profesora z pobytu w Cambridge.

Czy prof. Maksymowicz zostanie w Cambridge, gdzie poznają się na jego geniuszu, czy wróci do Warszawy do Fundacji Ewy Błaszczyk "Akogo", która dostałą od ministra Z. Ziobro, z Funduszu Sprawiedliwości 32 mln zł, nie wiem. Ale to, że wyprowadza się z Olsztyna może świadczyć wystawienie domu pobudowanego na działkach uniwersyteckich, na Słonecznym Stoku w Kortowie. W oświadczeniu majątkowym dom miał powierzchnię ok. 150 m2 i wart był ok. 1,2 mln zł. W ogłoszeniu ma 198 m2. Pierwsza cena w ogłoszeniu to 1,8 mln zł, obecna - 1,590 tys zł.

Jest sugestia ze strony pracowników Wydziału Lekarskiego, że powinien kupić UWM na muzeum "Boga komórek".

Prokuratura olsztyńska prowadzi postępowania

Jeśli postępowanie Prokuratury Regionalnej w Łodzi w sprawie eksperymentów z udziałem płodów nadal się ślimaczy, to prokuratura olsztyńska poczyniła pewne postępy w sprawach z zawiadomienia sprzed prawie roku dyrektora szpitala uniwersyteckiego Radosława Borysiuka oraz w sprawie zawiadomienia dr hab. Moniki Barczewskiej, prof. UWM.

Jak poinformował mnie rzecznik prasowy Prokuratury Okręgowej w Olsztynie „postępowanie z zawiadomienia dyrektora Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w sprawie usiłowania doprowadzenia w dniu 14 września 2021 roku w Olsztynie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem USK w Olsztynie, poprzez posłużenie się nieprawdziwymi harmonogramami czasu pracy oraz rachunkami za świadczone usługi jest obecnie w toku, wobec Moniki B. zostało wydane postanowienie o przedstawieniu zarzutu o czyn z art. 286 par. 1 kk w zb. Z art. 271 par. 3 kk; czynności procesowe z udziałem podejrzanej nie zostały dotychczas wykonane”.

„Postępowanie w sprawie zawiadomienia Moniki Barczewskiej dotyczące narażenia pacjentów USK w Olsztynie na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, poprzez liczne zaniedbania oraz nienależyte wykonywania obowiązków przez lekarzy Łukasza G. I Radosława B., tj. O czyny z art. 160 par. 2 kk jest obecnie zawieszone – w oczekiwaniu na kompleksową opinię biegłych lekarzy”.

W Sądzie Rejonowym w Olsztynie trwa proces o zniesławienie wytoczony Monice Barczewskiej przez Łukasza Grabarczyka. Przesłuchiwani są kolejni pracownicy Kliniki Neurochirurgii USK. Rozprawy toczą się za zamkniętymi drzwiami zgodnie z art. 212 kk.

Adam Socha

Szanowny Pan
dr hab. Jerzy Przyborowski
Rektor UWM w Olsztynie

Szanowny Pan
prof. Sergiusz Nawrocki
Prorektor ds. Wydziału Nauk Medycznych UWM

Szanowny Pan
dr hab. Leszek Gromadziński
Dziekan Wydziału Lekarskiego UWM

Szanowny Pan
Maciej Kamiński
Dyrektor USK w Olsztynie

W związku z odpowiedzią dyrektora Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego (załączam), iż USK "nie jest adresatem pytań o kontrakt i konkurs na kierownika Kliniki Neurochirurgii USK, zwracam się do Panów z wnioskiem o informację publiczną:

1. Kto jest kierownikiem Kliniki Neurochirurgii USK w Olsztynie. Strona internetowa USK w jednej zakładce podaje, że prof. Wojciech Maksymowicz, a w innej, że dr hab. Monika Barczewska (załączam screeny tych stron).

2. Jeśli kierownikiem jest prof. Wojciech Maksymowicz to proszę o skan lub pdf protokołu komisji konkursowej, która rozstrzygnęła konkurs na to stanowisko.

3. Jeśli kierownikiem Kliniki Neurochirurgii USK w Olsztynie jest prof. Wojciech Maksymowicz, to kiedy wygasa jego kontrakt?

4. Jeśli ten kontrakt wygasł, to kto pełni funkcję kierownika Kliniki Neurochirurgii?

5. Kiedy wygasa kontrakt prof. Wojciecha Maksymowicza jako kierownika Katedry Neurochirurgii Wydziału Lekarskiego UWM. Ile wynosi pensum dydaktyczne prof. W. Maksymowicza i jakie przedmioty wykłada (poproszę o rozkład godzinowy).

6. Jeśli prof. W. Maksymowicz nie jest już lekarzem w Klinice Neurochirurgii, to w jaki sposób wypełni pensum dydaktyczne?

7. W jaki sposób wypełniali i wypełniają pensum dydaktyczne w latach 2020/2021/ i jak wypełniają w tym roku 2022, dr hab. Monika Barczewska, prof. UWM oraz dr Łukasz Grabarczyk, skoro nie są pracownikami USK od 2021 roku? Ile wynosi ich pensum dydaktyczne?

8. Jakie koszty generowało dla UWM zatrudnienie prof. W.Maksymowicza, dr hab. M.Barczewskiej i dr Ł.Grabarczyka za rok 2020, 2021 i 2022 (I półrocze).
Z poważaniem
Adam Socha,

Czytaj więcej: Czy prof. Maksymowicz opuszcza Olsztyn? Czy to koniec jego kariery u Hołowni?

Ks. Isakowicz-Zaleski: List Episkopatu w obronie JPII nie odpowiada na trudne pytania

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 22 listopad 2022 07:20

Nie sądzę, by doszło do powtórzenia procesu beatyfikacyjnego czy kanonizacyjnego Jana Pawła II – tego nigdy w historii nie było. Jest natomiast możliwe, że dojdzie do pewnej korekty. Polegającej na tym, że nie neguje się jego dorobku, osobistej świętości. Ale gdy wyjdzie, że w konkretnych sprawach popełnił błędy, które wychodzą na jaw już po procesie kanonizacyjnym, to należy je zaznaczyć, podkreślić, w ocenie papieża uwzględnić – mówi Salonowi 24 ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, prezes Fundacji Św. Brata Alberta.

Niespodziewanie pojawił się list Konferencji Episkopatu Polski stający jednoznacznie w obronie świętego Jana Pawła II. Jaką rolę odgrywa ten dokument?

Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski: Dosłownie chwilę przed naszą rozmową skończyłem czytać ów dokument. Powiem szczerze, że uważam, iż list ten nie spełnia oczekiwań społeczeństwa, ani tym bardziej oczekiwań tych wiernych, którzy nadal czują się częścią Kościoła katolickiego, a chcieliby poznać odpowiedzi na pytania, także te kontrowersyjne dotyczące św. Jana Pawła II.

Dlaczego list ten nie spełnia oczekiwań?

Bo bardziej niż list odpowiadający na trudne pytania, jest panegiryk. Stawianie ojca świętego Jana Pawła II na cokole. Nie ma ani odniesienia się do kwestii blokowania różnych informacji, braku reakcji na wydarzenia związane z nadużyciami seksualnymi w Kościele. Nie ma odpowiedzi na pytania o zaniechania samego polskiego episkopatu.

Nie dowiemy się z niego, jak przemilczano sprawę arcybiskupa Juliusza Paetza, nie będziemy wiedzieli dlaczego episkopat w 2007 roku, już dwa lata po śmierci Jana Pawła II, zablokował lustrację w polskim Kościele. Takie podejście, budowanie syndromu oblężonej twierdzy, nie jest odpowiednie, i jedynie utwierdzi wątpiących w ich wątpliwościach. Nie tędy droga.

Dorobek Jana Pawła II jest oczywisty, z drugiej strony wątpliwości co do reakcji na nadużycia seksualne (albo raczej braku reakcji) się pojawiają. W dyskusji, która się toczy mamy albo podważanie świętości i jakichkolwiek zasług, albo właśnie stawianie na cokole, bez żadnej refleksji. Jak powinna wyglądać realna dyskusja o Papieżu Polaku?

Oczywiście trzeba cały czas pokazywać pozytywny dorobek papieża, bo jego dokonania są oczywiste. Ale też nie wolno pokazywać go jako postać bez wad, czy osobę, która nie popełniała błędów. Tu są dwie skrajności. Jedni przedstawiają Jana Pawła II jako postać bez wad, na pomniku. Drudzy jako wręcz potwora, bez zasług. Tymczasem Papież-Polak ma ogromne zasługi i w historii świata i szczególnie Polski i dziejach Kościoła. Ale są też znaki zapytania i oczywiste błędy. To trzeba wyjaśnić. Co wcale nie neguje dokonań czy osobistej świętości.

Dlaczego tego nie zrobiono?

Tego typu praca powinna była zostać wykonana podczas procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego. Jak widać wykonana nie była. W filmie „Bielmo” Marcina Gutowskiego najbardziej przeraziła mnie wypowiedź ks. prof. Andrzeja Szostka. Ten wybitny filozof w procesach beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym pełnił rolę advocatus diaboli. Jego zadaniem było wyszukanie i wskazanie wszystkich wątpliwości. Rys na postaci. Pokazanie, czy była to wina świadoma, czy nieświadoma. I ksiądz profesor mówi, że był proszony przez władze kościelne z kard. Stanisławem Dziwiszem na czele o to, by tego nie robił. No to jaka jest wiarygodność tego procesu?

Czy w takim razie oznacza to, że proces beatyfikacyjny bądź kanonizacyjny mogą być powtórzone?

Nie sądzę, by doszło do powtórzenia procesu – tego nigdy w historii nie było. Jest natomiast możliwe, że dojdzie do pewnej korekty. Polegającej na tym, że nie neguje się jego dorobku, osobistej świętości. Ale gdy wyjdzie, że w konkretnych sprawach popełnił błędy, które wychodzą na jaw już po procesie kanonizacyjnym, to należy je zaznaczyć, podkreślić, w ocenie papieża uwzględnić.

Natomiast list Episkopatu jest jedynie panegirykiem, w którym instytucja stwierdza, że wszystko jest wspaniale a wątpliwości są dziełem wrogów Kościoła. To nie prowadzi do niczego dobrego, tylko zwiększa zamieszanie wśród wiernych.

Rozmawiał Przemysław Harczuk

Czytaj więcej: Ks. Isakowicz-Zaleski: List Episkopatu w obronie JPII nie odpowiada na trudne pytania

Stanowisko Episkopatu wobec działań JP II w sprawie przestępstw seksualnych

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 20 listopad 2022 12:55

Jan Paweł II zgodnie z nabywaną wiedzą podjął zdecydowaną walkę z przypadkami wykorzystywania seksualnego dzieci i małoletnich przez niektórych duchownych oraz wprowadził obowiązujące w całym Kościele normy rozliczania tego typu przestępstw – piszą członkowie Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski w Stanowisku wobec działań Jana Pawła II odnoszących się do przestępstw seksualnych wobec małoletnich.

Członkowie Rady Stałej KEP podkreślają, że medialny atak na św. Jana Pawła II i jego pontyfikat znajduje swoją przyczynę m.in. w nastawieniu do jego nauczania, wyrażonego chociażby w encyklikach Redemptor hominis i Veritatis splendor, a także w głoszonej przez niego teologii ciała, „co nie odpowiada współczesnym ideologiom propagującym hedonizm, relatywizm i nihilizm moralny”.

W dalszej części Stanowiska biskupi zwracają uwagę na konsekwentnie podejmowane przez Jana Pawła II działania w kwestii przeciwdziałania przypadkom wykorzystywania seksualnego małoletnich. Wprowadzony przez Jana Pawła II w 1983 roku nowy „Kodeks Prawa Kanonicznego” jednoznacznie zobligował przełożonych kościelnych do karania sprawiedliwą karą członków kleru, będących sprawcami wykorzystania seksualnego małoletnich, łącznie z wydaleniem ich ze stanu duchownego. Z kolei w 1992 roku Jan Paweł II ogłosił „Katechizm Kościoła Katolickiego”, który w art. 2389 stwierdza, że „nadużycia seksualne popełniane przez dorosłych na dzieciach lub młodzieży powierzonych ich opiece” są grzechem, będącym „jednocześnie gorszącym zamachem na integralność fizyczną i moralną młodych, którzy będą nosić jego piętno przez całe życie, oraz pogwałceniem odpowiedzialności wychowawczej”.

Biskupi przypominają również, że po wizycie ad limina episkopatu USA w 1993 roku Jan Paweł II napisał w liście do biskupów amerykańskich: „kanoniczne kary, które są przewidziane za niektóre przestępstwa i wyrażają społeczną dezaprobatę wobec zła, są w pełni uzasadnione”. Następnie, w 1994 roku Jan Paweł II wydał indult dla Kościoła w USA, na mocy którego podniósł wiek ochrony osób małoletnich z 16 do 18 lat i wydłużył okres przedawnienia przestępstw wykorzystania seksualnego małoletnich do 10 lat od ukończenia 18. roku życia przez osobę skrzywdzoną. W 1996 roku, Papież wydał podobny indult dla Kościoła w Irlandii – czytamy w Stanowisku.

Biskupi zwracają uwagę, że w 2001 roku Jan Paweł II wydał dokument Sacramentorum sanctitatis tutela dla całego Kościoła, który uznaje krzywdę wyrządzoną dziecku w sferze seksualnej za jedno z najcięższych przestępstw kościelnych. Na mocy tego dokumentu Papież ustanowił jurysdykcję Stolicy Apostolskiej nad wszystkimi przypadkami wykorzystania seksualnego małoletnich od momentu uprawdopodobnienia się przestępstwa i nakazał jego zgłoszenie do Kongregacji Nauki Wiary. Odtąd postępowania karne prowadzone w tych sprawach zostały zarezerwowane Stolicy Apostolskiej i po dzień dzisiejszy pozostają pod jej ścisłą kontrolą.

„Decyzja ta pokazała, że Jan Paweł II zdał sobie sprawę ze skali i globalnego charakteru kryzysu spowodowanego wykorzystaniem seksualnym dzieci i młodzieży. Ta zmiana w stosowaniu i egzekwowaniu prawa była prawdziwie bezprecedensowa. Z perspektywy czasu widać, że okazała się ona punktem przełomowym w walce Kościoła z przestępstwami seksualnymi we własnych szeregach. W ślad za tymi decyzjami Jana Pawła II Stolica Apostolska zobowiązała wszystkie Episkopaty do wprowadzenia szczegółowych norm postępowania w takich przypadkach” – czytamy w Stanowisku.

Biskupi przywołują także przemówienie Papieża do kardynałów amerykańskich w kwietniu 2002 roku podczas spotkania, które było bezpośrednim następstwem fali ujawnień przestępstw wobec dzieci i małoletnich dokonanych przez osoby duchowne, w wyniku artykułów zamieszczonych w dzienniku „Boston Globe”. Jan Paweł II podkreślił wówczas, że „w kapłaństwie i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby małoletnich”.

„Z przedstawionych działań Jana Pawła II wobec ujawniającego się coraz wyraźniej kryzysu wyłania się obraz Pasterza, który odważnie i zdecydowanie pragnął się z nim zmierzyć, będąc równocześnie świadomy, że kryzys ten może zagrozić zdolności Kościoła do właściwego pełnienia jego misji w świecie” – piszą członkowie Rady Stałej KEP. Podkreślają jednocześnie, iż Papież uważał, że tylko „Kościół, stawiający czoła problemowi wykorzystywania z jasnością i determinacją” może również pomóc społeczeństwu przeciwstawić się pladze przestępstw seksualnych wobec małoletnich i bezbronnych.

„Widząc, że wobec tego problemu punktowe odpowiedzi nie są wystarczającym rozwiązaniem, w 2001 roku Papież podjął decydujący krok i zmienił prawo, które stało się narzędziem dla całego Kościoła. Tą zmianą uruchomił proces oczyszczania Kościoła, kontynuowany przez jego następców: papieży Benedykta XVI i Franciszka” – czytamy w Stanowisku Rady Stałej KEP.

STANOWISKO RADY STAŁEJ KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI WOBEC DZIAŁAŃ JANA PAWŁA II ODNOSZĄCYCH SIĘ DO PRZESTĘPSTW SEKSUALNYCH WOBEC MAŁOLETNICH

W przestrzeni publicznej coraz częściej słyszymy pytania o postawę Jana Pawła II wobec dramatu wykorzystywania seksualnego osób małoletnich i bezbronnych przez duchownych, a także o sposób reagowania na tego rodzaju przestępstwa podczas jego pontyfikatu. Coraz głośniej stawiana jest teza, że Papież nie podchodził właściwie do tego rodzaju czynów i niewiele robił, aby ten problem rozwiązać, a nawet go ukrywał. Wydaje się, że panuje swego rodzaju moda na formułowanie tego typu opinii. Wpisuje się to w próby podważenia autorytetu Jana Pawła II, a nawet zakwestionowania jego świętości, potwierdzonej w procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym. W konsekwencji stanowi to usiłowanie pomniejszenia znaczenia tego wyjątkowego pontyfikatu dla Kościoła, świata, kultury i człowieka.

Medialny atak na św. Jana Pawła II i jego pontyfikat znajduje także swoją przyczynę w nastawieniu do jego nauczania, wyrażonego chociażby w takich encyklikach, jak Redemptor hominis czy Veritatis splendor, a także w głoszonej przez niego teologii ciała, co nie odpowiada współczesnym ideologiom propagującym hedonizm, relatywizm i nihilizm moralny.

W tej sytuacji uczciwe szukanie prawdy i dawanie jej świadectwa jest obowiązkiem każdego prawego sumienia. Spojrzenie na działania Jana Pawła II powinno uwzględniać kontekst historyczny i ówczesny stan wiedzy, a także uwarunkowania, w jakich on żył. Były one naznaczone przede wszystkim następstwami rewolucji kulturowej 1968 roku, odrzucającej obiektywne kryteria moralności i osobowej odpowiedzialności. Powszechnie głoszono, zwłaszcza w środowiskach uniwersyteckich Zachodu, że wszystko ma tę samą wartość i że, w konsekwencji, nie istnieje odtąd żadna różnica między dobrem i złem, prawdą i fałszem, pięknem i brzydotą. Obecnie pojawiają się nowe ideologie, które są spuścizną rewolucji 1968 roku. Podważają one chrześcijańską antropologię, której podstawową prawdą jest stworzenie człowieka przez Boga, jako kobietę i mężczyznę, na Jego obraz i podobieństwo. W sposób oczywisty walka z chrześcijańską wizją człowieka łączy się z próbami podważania wielkiego autorytetu, jakim na całym świecie cieszy się św. Jan Paweł II, który z ogromną mocą głosił tę wizję na wszystkich współczesnych mu areopagach.

Starając się zrozumieć podejście Jana Pawła II do problemu wykorzystywania seksualnego małoletnich, pragniemy pokazać konsekwentnie podejmowane przez niego działania.

1. Już w początkach pontyfikatu w wprowadzonym przez Jana Pawła II w 1983 roku nowym „Kodeksie Prawa Kanonicznego” jednoznacznie zobligowano przełożonych kościelnych do karania sprawiedliwą karą członków kleru, będących sprawcami wykorzystania seksualnego małoletnich, nie wyłączając wydalenia ich ze stanu duchownego.

W 1992 roku Jan Paweł II ogłosił „Katechizm Kościoła Katolickiego”, który w artykule 2389 stwierdza, że „nadużycia seksualne popełniane przez dorosłych na dzieciach lub młodzieży powierzonych ich opiece” są grzechem, będącym „jednocześnie gorszącym zamachem na integralność fizyczną i moralną młodych, którzy będą nosić jego piętno przez całe życie, oraz pogwałceniem odpowiedzialności wychowawczej”.

2. Prawdopodobnie pierwszy poważny sygnał o przestępstwach seksualnych popełnianych przez duchownych na szkodę osób małoletnich dotarł do Jana Pawła II z Kościoła w Stanach Zjednoczonych w 1985 roku za pośrednictwem nuncjusza apostolskiego w Waszyngtonie. Była to analiza dotycząca nieskuteczności dotychczasowych działań Kościoła w USA wobec sprawców wspomnianych przestępstw. O rzeczywistej skali tego zjawiska nie miano jednak wtedy pełnego wyobrażenia.

3. Podczas wizyty ad limina episkopatu USA w 1993 roku Jan Paweł II zauważył, że biskupi nie byli jednomyślni w stosowaniu prawa karnego w odniesieniu do przestępstw seksualnych popełnianych przez duchownych. Dominowała tendencja do minimalizowania znaczenia prawa karnego w życiu wspólnoty kościelnej, a istniejące narzędzia prawne często nie były stosowane. Nie uświadamiano sobie również tego, jak głębokie i szkodliwe dla psychiki ofiar mogą być skutki tych przestępstw. W tym samym bowiem czasie w skali światowej rosły w siłę ruchy domagające się legalizacji pedofilii.

Po tej wizycie w liście do biskupów amerykańskich Jan Paweł II napisał: „kanoniczne kary, które są przewidziane za niektóre przestępstwa i wyrażają społeczną dezaprobatę wobec zła, są w pełni uzasadnione. Pomagają one zachować wyraźne rozróżnienie między dobrem a złem, przyczyniają się do moralnego zachowania, a także tworzą właściwą świadomość wagi popełnionego zła”.

W drugiej części tego listu Jan Paweł II przestrzegał przed traktowaniem zła moralnego jako okazji do sensacji. „Zło rzeczywiście może być sensacyjne, ale sensacyjność wokół niego jest zawsze niebezpieczna dla moralności” – pisał. Możliwe, że ten sposób myślenia Papieża był pewną konsekwencją wynikającą z jego polskich bolesnych doświadczeń, gdy pod rządami komunistów mass media były niejako urzędowo wrogie wobec Kościoła i częstokroć pojawiające się w niej informacje były po prostu kłamstwami i oszczerstwami. Postawa nieufności i niedowierzania wobec pojawiających się zarzutów dotyczących duchownych była zatem w dużej mierze uzasadniona, tym bardziej że w systemie komunistycznym były one często sposobem dyskredytowania pozycji i działania Kościoła oraz okazją do werbowania współpracowników spośród duchowieństwa.

4. Wydaje się, że w okresie od połowy lat osiemdziesiątych do połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku skandal wykorzystania seksualnego rysował się dla Jana Pawła II głównie jako problem Kościoła w Stanach Zjednoczonych i w krajach anglosaskich. Dlatego w 1994 roku wydał on indult dla Kościoła w USA, którego celem było zapewnienie większej ochrony dzieci i młodzieży poprzez uzgodnienie przepisów kościelnych z prawem amerykańskim. Dokument ten podniósł wiek ochrony osób małoletnich z 16 do 18 lat i wydłużył okres przedawnienia przestępstw wykorzystania seksualnego małoletnich do 10 lat od ukończenia 18. roku życia przez osobę skrzywdzoną. Dwa lata później, w 1996 roku, Papież wydał podobny indult dla Kościoła w Irlandii, skąd również zaczęły napływać informacje o przestępstwach seksualnych popełnionych przez duchownych.

Świadomość Papieża dotycząca skali i skutków tych przestępstw wzrastała zatem wraz z upływem lat. Stawało się dla niego coraz bardziej jasne, że biskupi i wyżsi przełożeni zakonni nie podejmowali adekwatnych i przewidzianych prawem działań oraz że nie radzili sobie z ich stosowaniem.

5. Dlatego, pomimo posoborowych tendencji decentralizacyjnych, w 2001 roku Jan Paweł II wydał dokument Sacramentorum sanctitatis tutela dla całego Kościoła. Dziecko zostało w nim ukazane jako jeden z największych skarbów, który za wszelką cenę należy chronić. Krzywda wyrządzona dziecku w sferze seksualnej została uznana za jedno z najcięższych przestępstw kościelnych i zrównana z profanacją Najświętszego Sakramentu czy złamaniem tajemnicy spowiedzi.

Aby uniknąć bagatelizowania tych przestępstw w ramach Kościołów lokalnych, Papież na mocy tego dokumentu ustanowił jurysdykcję Stolicy Apostolskiej nad wszystkimi przypadkami wykorzystania seksualnego małoletnich od momentu uprawdopodobnienia się przestępstwa i nakazał jego zgłoszenie do Kongregacji Nauki Wiary. Odtąd postępowania karne prowadzone w tych sprawach zostały zarezerwowane Stolicy Apostolskiej i po dzień dzisiejszy pozostają pod jej ścisłą kontrolą. Decyzja ta pokazała, że Jan Paweł II zdał sobie sprawę ze skali i globalnego charakteru kryzysu spowodowanego wykorzystaniem seksualnym dzieci i młodzieży. Ta zmiana w stosowaniu i egzekwowaniu prawa była prawdziwie bezprecedensowa. Z perspektywy czasu widać, że okazała się ona punktem przełomowym w walce Kościoła z przestępstwami seksualnymi we własnych szeregach. W ślad za tymi decyzjami Jana Pawła II Stolica Apostolska zobowiązała wszystkie Episkopaty do wprowadzenia szczegółowych norm postępowania w takich przypadkach, przy równoczesnym respektowaniu prawa świeckiego.

6. Przejawem wzrastającej świadomości Papieża było jego przemówienie do kardynałów amerykańskich w kwietniu 2002 roku podczas spotkania, które było bezpośrednim następstwem fali ujawnień przestępstw wobec dzieci i małoletnich dokonanych przez osoby duchowne, sprowokowanej przez serię artykułów zamieszczonych w dzienniku „Boston Globe”. Dokonując diagnozy kryzysu, Jan Paweł II wskazał na ból osób zranionych przestępstwem. Ofiary nadużyć oraz ich rodziny zapewnił o „swojej głębokiej solidarności i trosce”. Zaznaczył przy tym, że zmierzenie się z tymi bolesnymi skutkami musi odmienić Kościół i uczynić go bardziej świętym. Podkreślił też, że kto krzywdzi młodych, jest tej świętości zaprzeczeniem i że „w kapłaństwie i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby małoletnich”. Za istotną część problemu uznał też fakt, że „wielu czuje się zranionych sposobem podejścia hierarchów do tych przestępstw” oraz ich „decyzjami, które w skutkach okazały się błędne”. Podana przez Papieża diagnoza kryzysu jest zatem jasna, a kierunek działań, które mają uzdrowić sytuację – jednoznaczny.

7. Z przedstawionych działań Jana Pawła II wobec ujawniającego się coraz wyraźniej kryzysu wyłania się obraz Pasterza, który odważnie i zdecydowanie pragnął się z nim zmierzyć, będąc równocześnie świadomy, że kryzys ten może zagrozić zdolności Kościoła do właściwego pełnienia jego misji w świecie. Papież doszedł do wniosku, że tylko „Kościół, stawiający czoła problemowi wykorzystywania z jasnością i determinacją” może również pomóc społeczeństwu przeciwstawić się pladze przestępstw seksualnych wobec małoletnich i bezbronnych. Widząc, że wobec tego problemu punktowe odpowiedzi nie są wystarczającym rozwiązaniem, w 2001 roku Papież podjął decydujący krok i zmienił prawo, które stało się narzędziem dla całego Kościoła. Tą zmianą uruchomił proces oczyszczania Kościoła, kontynuowany przez jego następców: papieży Benedykta XVI i Franciszka.

Usiłując dzisiaj zrozumieć ówczesną sytuację, trzeba też uwzględnić dominującą wtedy także w Kościele mentalność dyskrecji. Jeśli więc nawet podejmowano jakieś działania, to jednocześnie panował lęk i opór przed ich transparentnym komunikowaniem.

Ponadto lektura raportu Stolicy Apostolskiej dotyczącego byłego kard. Theodora McCarricka każe stawiać pytania o to, w jakim stopniu Jan Paweł II był rzetelnie informowany przez powołane do tego organy, a w jakim stopniu pewne decyzje były podejmowane bez jego wiedzy na innych szczeblach władzy, zgodnie z kompetencjami. W każdym razie raport nt. McCarrica nie pokazuje jakiegokolwiek „tuszowania” czy „zamiatania pod dywan” przez Jana Pawła II przestępstw seksualnych, których dopuścili się duchowni.

Próba zrozumienia postawy i działań świętego Jana Pawła II może być dla nas szansą na uświadomienie sobie, że działanie Boże przechodzi przez zwykłe – uwarunkowane kontekstem dziejowym i osobistą historią – człowieczeństwo. Jest także dla nas drogą do głębszego zrozumienia świętości, która polega na heroicznym przeżywaniu wiary, nadziei i miłości. Papież wielką wrażliwością otaczał każdego człowieka, o czym świadczy jego życie i nauczanie. Ogłoszenie przez Kościół świętości człowieka nie jest stwierdzeniem jego bezgrzeszności, a tym bardziej bezbłędności, lecz uznaniem świadectwa jego więzi z Chrystusem, mimo i na przekór ludzkim ograniczeniom i uwarunkowaniom.

Bezspornym faktem jest, że Jan Paweł II był papieżem, który zgodnie z nabywaną wiedzą podjął zdecydowaną walkę z przypadkami wykorzystywania seksualnego dzieci i małoletnich przez niektórych duchownych oraz wprowadził obowiązujące w całym Kościele normy rozliczania tego typu przestępstw, podkreślając, że w „stanie kapłańskim i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby młodych”. Rozpoczął jakże ważny i kontynuowany do dziś proces oczyszczenia Kościoła w tej sferze.

Jasna Góra, 14 listopada 2022 roku

Na zdjęciu: Wizyta św. Jana Pawła II w Wielkiej Brytanii w 1982 r.

Czytaj więcej: Stanowisko Episkopatu wobec działań JP II w sprawie przestępstw seksualnych

Nic już nie może być normalne w Polsce

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 18 listopad 2022 08:11

Zbigniew Lis

Minęła 104 rocznica uzyskania przez Polskę niepodległości, a rodacy coraz bardziej się nienawidzą. To jest nienormalne i nieprawdopodobne, że Polacy dokonują na własne życzenie zniszczenia wszystkiego, co w 1989r. odzyskali i dotychczas osiągnęli. Ten okres był absolutnie nieprzewidywalny i trudny do uwierzenia. Szczególnie dotyczy to młodego pokolenia, bo nie pamiętają czasów komunizmu w Polsce.

Z jednej strony jesteśmy narodem wspaniałym – np. ta obecna pomoc dla Ukrainy, sprawiają, że Polak czuje się dumny, a z drugiej, tak podatni na wszystkie polityczne rozgrywki, bazujące na ludzkiej nienawiści. Dlaczego sami ze sobą walczymy, czyżby w nas jest jakiś wirus nienawiści?

Liczyliśmy wtedy na solidarność międzyludzką, na wspólnotę. Nie od dzisiaj widać, że teraz na własne życzenie to niszczymy. My rodacy, bo pseudopolitycy są przewidywalni, im głównie chodzi o władzę i kasę oraz prestiż i popularność. To ludzie dość prości, profesjonalistów wśród nich niewielu, o ich dorobku zawodowym i sukcesach nie wspomnę, nie mieli pomysłu na życie, więc poszli do polityki. Stanowiska i awanse były i są po linii partyjnej lub towarzyskiej.

Patrząc na nią pragmatycznie, to niezależnie od dotychczasowych rządów, obecnie jest to dramat. Po 1989r. Polacy poddali się takiej indoktrynacji, która przekłada się na bezproduktywną i chorą nienawiść do innego człowieka. Zamiast myśleć o tym, że skoro uzyskało się takie miejsce w Europie, to fajnie byłoby to kontynuować, a nie marnotrawić dorobek tylu utalentowanych i mądrych ludzi w każdej dziedzinie.

Zwolenników tego, co się w tej chwili w Polsce dzieje, jest ok. 30% z tych, którzy głosują. Reszta jest przeciw, ale ciągle mamy blisko połowę społeczeństwa, która po prostu to olewa i nie chodzi na wybory z różnych powodów. Jest to tym bardziej groźne, bo żyjemy obok kraju, gdzie się toczy barbarzyńska wojna.

Do wyborów w Polsce coraz bliżej, więc ostatnio szefowie obozu rządzącego i totalnej opozycji prześcigają się w żenujących wypowiedziach, żartach i dygresjach, jak w filmach Barei. To co mają wspólne, to obsesja nienawiści i wrogości, mimo, że wywodzą się z ruchu społecznego „Solidarność” w czasach PRL.

Różnica między nimi jest taka, że pierwszy stara się administrować Polską już siódmy rok. Obecnie jeździ po Polsce i bajdurzy, jak przy ognisku harcerzom, zamiast mówić jak wyjść z obecnego kryzysu Polski i przyciągnąć nowych wyborców do PiS. Zdaniem szefa partii rządzącej, dzieci w Polsce rodzi się mniej, bo "młode kobiety dają w szyję". Wątpliwa sława "mądrości" prezesa PiS przekroczyła już nawet granice naszego kraju, bo Jego słowa cytowały media na całym świecie. Może dlatego, że dane na temat „dzietności” ma sprzed 20 lat, a wcześniej krytykował „zgniły Zachód” i jego kulturę, kiedy to 30 lat temu po raz pierwszy, zobaczył w Wiedniu jak żyją w wolnym świecie.

Doprowadził do tragicznej sytuacji budżetowej państwa i dużego zadłużenia Polski, co spowoduje, że PiS w przyszłym roku może stracić władzę. No chyba, że J. Kaczyński dojdzie do wniosku, że jego wizja państwa zbankrutowała i polski rząd grzecznie spełni warunki stawiane przez UE i w końcu Polska otrzyma miliardy euro w ramach KPO.

Jest to tym bardziej groźne dla Polski, że dobrej alternatywy nie ma, a państwo jest w największym kryzysie od upadku komunizmu. Trudno sobie wyobrazić sytuację, że dzięki zmianie władzy i wybraniu liberalno-lewackiego rządu na czele z szefem PO, zostaną rozwiązane wszystkie problemy Polski i Polaków.

„Drugi” jest tak dobry, że mimo nieudolności Zjednoczonej Prawicy, jego PO nie może wygrać żadnych wyborów od siedmiu lat. To dryfujący i gnijący z niemocy frustrat, który tylko gada o normalności. Mimo, że obiecywał, że nie wybiera się do Brukseli, bo stanowisko premiera RP jest dla niego największym zaszczytem, uciekł do Rady Europy dla kasy, gdzie w hańbiący sposób reprezentował interesy Polski. Obecnie nic się nie zmieniło, nadal występuje przeciwko Polsce, bo „polskość to nienormalność”, realizując wytyczne UE.

Jego cała narracja to zwyczajne bicie politycznej piany, składające się z hipokryzji, niewiedzy, szyderstwa, manipulacji i szkodnictwa. Gdyby dzisiaj doszedł do władzy ten zwodziciel, to okazałoby się, że wszystkie problemy w Polsce są z powodów zewnętrznych i niewiele da się z nimi zrobić. Przypomnę, że podczas ostatnich miesięcy rządów PO w 2015 r., sytuacja w górnictwie była tragiczna, ba nawet strzelano gumowymi kulami do górników, ale jak ostatnio powiedział D. Tusk, w sposób cyniczny, nikt nie został ranny.

Tylko mężowie stanu i wybitne jednostki o wyjątkowej dojrzałości, potrafią stanąć przed lustrem i powiedzieć samemu sobie: „Trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść”, już czas postawić na młodszych, tym bardziej, że dobro Polski i Polaków jest najważniejsze. Przegrana jest wtedy, gdy próbujemy na siłę udowodnić, że wszystko jest dobrze, a fakty i liczby mówią coś przeciwnego. Teoria to jedno, a praktyka - wybory parlamentarne przed nami, realistą jestem. Ich zejście ze sceny politycznej, nie kojarzyłoby się wtedy nam, z zakończeniem karier byłych działaczy z partii komunistycznej ZSRR.

Przez 30 lat transformacji w Polsce, patologia i fatalna sytuacja m. n. w służbie zdrowia, oświacie, polskiej armii i energetyce nabrzmiewała i fundamentalnych reform nie podjęto.

Nie potrafiono zbudować chociaż jednej elektrowni atomowej, wcześniej na to nie zezwalała Moskwa. Obecnie sytuacja jest tragikomiczna lub groteskowa, bo Polacy ze Śląska jeżdżą do Szczecina i Gdańska zaopatrywać się w węgiel. W międzyczasie na elektrownię w Ostrołęce zmarnowano 1,3 mld zł, a na „modernizację polskiego górnictwa” wydatkowano bezmyślnie kilkadziesiąt mld zł.

Obecnie za energetykę odpowiada słynny minister J. Sasin, który z okazji Dnia Łącznościowca został przez podwładnego odznaczony Medalem Honorowym Poczty Polskiej (PP). Najwyższa Izba Kontroli w ub. r. za zlecenie organizacji wyborów kopertowych PP, skierowała do prokuratury zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez m. in. wymienionego ministra. O jego innych groteskowych pomysłach nie warto pisać.

Tak naprawdę aberracja w tym względzie nadal trwa. Obecnie w polskim rządzie, ze względu na kilka ośrodków decyzyjnych i chaos z tym związany, nikt nie wie, ile i jakie oraz gdzie, a także kto wybuduje w końcu jakieś elektrownie atomowe. Tyle jest sprzecznych informacji na ten temat w mediach, że pewnie zacznie je budować już nowy rząd przyszłego premiera D. Tuska, przy pomocy Rosji i Niemiec. Pomoc w tym względzie zadeklarował nawet towarzysz L. Miller. Mimo, że obecnie z Brukseli pobiera euro elektronicznie, a nie jak kiedyś z Moskwy w torbie, to ostatnio powiedział, że z kolegami z KE zrobi wszystko, by zablokować Polsce program atomowy.

PO i D. Tusk osobiście, na postawione zarzuty w mediach i nie tylko, że skupiają się głównie na krytyce PiS, nie oferując w zamian żadnych konkretów i planów, namiestnik UE D. Tusk oświadczył w Ostrowcu krótko i zwięźle, że w sformułowaniu „anty PiS” kryje się prawdziwy program. To jest jakaś fobia i eskalowanie konfliktu w wojnie polsko-polskiej.

Tym bardziej, że grają oni na szybkie złamanie morale Zjednoczonej Prawicy (ZP) i to jest obecnie główna linia ataku totalnej opozycji. Temu służą dziwaczne sondaże potworki, z których wynika, że PO ma już najwyższe poparcie wśród wyborców, atak jakiś szaleńców na biura posłów PiS, straszenie, że węgla, którego zakazu importu sami żądali wcześniej, nie ma i nie będzie podczas zimy, jego rozpalanie palnikiem na łopacie w telewizji TVN. Po prostu chcą wmówić środowiskom i wyborcom ZP, że już przegrali wybory oraz chcą ich zniechęcić i zepchnąć do defensywy. Do tego dochodzi żenująca postawa 30 sędziów Sądu Najwyższego, których prezydent RP powinien usunąć ze stanu sędziowskiego, osobników otwarcie odmawiających posłuszeństwo Konstytucji RP, prawu i odrzucających lojalność wobec państwa polskiego.

Ostatnio moje rozgoryczenie i niedowierzanie spowodowały wypowiedzi osób ze środowiska naukowego, w tym osób pełniących najwyższe stanowiska w państwie. Według poglądu wygłoszonego w telewizji TVN, trzeciej osoby w państwie - marszałka Senatu prof. lekarza T. Grodzkiego, rządu nikt nie zwolni z odpowiedzialności, bo jak młodzież mówi - skrót PiS, to należy tłumaczyć jako przeproście i sp…cie, odejdźcie, bo ewidentnie ten rząd sobie nie radzi. Jest to tym bardziej tragikomiczne, że politykowi temu już od ub. roku prokuratura zarzuca czyny o charakterze korupcyjnym, ale on chowa się za immunitet senatorski.

Z kolei prof. L. Balcerowicz, w głównej mierze odpowiedzialny za patologię polskiej transformacji, zapytany w TVN, jak ocenia wiarygodność premiera M. Morawieckiego, odparł, że "nie od dzisiaj oceniam jego wiarygodność nie jako zerową, tylko jako ujemną, bo on notorycznie kłamie”. Profesor będąc wcześniej ministrem i wicepremierem rządu zapomniał chyba, o podstawowych zasadach jakie obowiązują w korporacjach, ale to chyba nie obowiązuje byłego członka partii komunistycznej.

Za pierwszych rządów PiS w 2005r., J. Kaczyński, jak sam powiedział, chciał postawić na profesjonalistów. Ponieważ ten model administrowania państwem się nie sprawdził, bo nie chcieli oni realizować wizji jego partii, postanowił więc obecnie postawić na ludzi wiernych jego partii. Najważniejsza jest ich lojalność, a kompetencje na dalszym planie.

To jest kolejna patologia, bo Polski już nie stać na amatorszczyznę drugorzędnych intelektualistów, polityków, dziennikarzy i ignorantów. Czas zakończyć wojnę polsko-polską. Ojczyzna jest w wielkim kryzysie, konieczna jest radykalna rewizja naszej potencjalnej drogi rozwoju. Pierwszym warunkiem jest m.in. mobilizacja elektoratu ZP przed najbliższymi wyborami, drugim, wybór autentycznych i kompetentnych, a nie fikcyjnych liderów, na każdym szczeblu władzy oraz zakaz pełnienia funkcji w parlamencie ponad dwie kadencje, a także łączenie stanowiska ministra z funkcją posła.
Zbigniew Lis

14 listopada 2022r.

PS. Miesięcznik „DEBATA”, obchodzi 15-lecie powstania, a od paru lat towarzyszy mu portal internetowy. Ich twórcom składam gratulacje i życzę dalszych sukcesów. Przeciwnością jest portal OPINIE OLSZTYN, który na swojej stronie nawet nie poinformował, że w Olsztyna będzie spotkanie z J. Kaczyńskim, bo szef portalu obraził się na prezesa PiS, za to, że na czele PiS w regionie stanęła poseł I. Arent. To jest cyniczne i małostkowe, wręcz dziecinne.

Czytaj więcej: Nic już nie może być normalne w Polsce