Ks. Jan Rosłan

Zaraza to Boże ostrzeżenie

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 26 kwiecień 2020 09:09

Ks. Jan Rosłan

Od kilku lat Wielką Sobotę i uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego przeżywam w jednej z dekanalnych parafii Archidiecezji Warmińskiej. Ksiądz dziekan obsługuje dwa kościoły, więc dzielimy się przewodniczeniem Mszy św., ja wygłaszam kazania w Wielką Sobotę, na dwóch rezurekcjach i w pierwszym dniu świąt. W tym roku do księdza dziekana jednak nie pojechałem, bo do kogo mówić kazania, skoro w kościele mogło przebywać tylko 5 osób i nie było rezurekcji, a w Wielką Sobotę poświęcenia ognia i wody.

Oczywiście, każdy refleksyjny wierzący człowiek zadaje sobie pytanie: co Pan Bóg chce nam powiedzieć dopuszczając obecną pandemię? Głęboko wierząca osoba potrafi każde zdarzenie dnia odczytać jako pewien znak dany przez Boga. Oczywiście tak interpretują świat, jako całkowicie zależny od Boga mistycy i osoby głęboko odczuwające obecność i wolę Boga. Wielu dostojników kościelnych, a u nas prymas Polski abp Wojciech Polak oświadczyli, że pandemii nie można odbierać jako kary Bożej, bo przecież Bóg jest Miłością i zawsze okazuje ludziom swoje miłosierdzie. W Starym Testamencie ludzie mieli głęboką świadomość, że wszystko co się dzieje na ziemi, toczy się z Bożego przyzwolenia i bezpośrednio odbierali naturalne nieszczęścia jako karzącą rękę Boga, od potopu zaczynając po upadek i zburzenie Jerozolimy kończąc. W Nowym Testamencie, a szczególnie w Apokalipsie też mowa jest wprost, że Bóg dopuszcza naturalne kataklizmy, aby zbłąkaną i grzeszną ludzkość wyprowadzić na drogę Bożych przykazań, gdy zaczęła tak żyć, jakby Boga w ogóle nie było. Czy dziś nie mamy podobnej sytuacji?

Dokładnie przeanalizowałem modlitwę papieża Franciszka transmitowaną 27 marca. Jest to rozważanie, że mamy bardzo trudną sytuację i prosimy, aby Bóg wyciągnął do nas rękę i ocalił, tak jak Chrystus przebudzony podczas sztormu, ucisza jezioro i zdejmuje strach z Apostołów obawiających się utonięcia. W tym rozważaniu - modlitwie zwróciłem jednak uwagę na jedno: Franciszek ani razu nie użył słowa grzech. Nie dokonał aktu przeprosin Boga za grzeszne, ludzkie zachowania. Każda konstrukcja modlitwy, a liturgia Mszy św. w szczególności, rozpoczyna się od aktu pokutnego: wyznania i przeproszenia za swoją grzeszność. Żaden z kościelnych dostojników nie wzywa do pokuty i nawrócenia, a przede wszystkim do ekspiacji za grzechy świata i grzechy osobiste. Papież Franciszek w końcowym rozważaniu powiedział jednak: Chciwi zysku daliśmy się pochłonąć rzeczom i oszołomić pośpiechem. Nie zatrzymaliśmy się wobec Twoich wezwań, nie obudziliśmy się w obliczu wojen i planetarnej niesprawiedliwości, nie słuchaliśmy wołania ubogich i naszej poważnej chorej planety. Nadal byliśmy niewzruszeni, myśląc, że zawsze będziemy zdrowi w “chorym świecie”. I ani słowa o pandemii aborcjonizmu, który przez międzynarodowe organizacje (ONZ i Unię Europejską) jest wręcz wymuszany na wielu krajach, ani słowa o coraz powszechnej eutanazji w Holandii, Danii, a w Szwajcarii w szczególności. Ani słowa o grzesznych eksperymentach medycznych, jakim jest próba klonowania człowieka, do której przecież już doszło w Chinach, choć profesor który tego dokonał, został „wyciszony”. To człowiek zaczął się stawiać w roli Boga, decydując, kto ma przyjść na świat, a komu należy odebrać życie. Dla niektórych zdziwieniem może być to, że najwięcej zarażonych koronawirusem w stosunku do liczby mieszkańców jest w Szwajcarii. Trochę poznałem ten, jakże bogaty kraj. Ale on często bogacił się na niegodziwości. To w Szwajcarii działają kliniki, do których przywożeni są ludzie z całej Europy, aby tu dokonać eutanazji. Jak skrwawione krwią niewinnych, abortowanych dzieci są Chiny. Jak dawniej katolicka Hiszpania pod rządami lewicy przyjęła pakiety praw, które jawnie godzą w Boży porządek świata wyznaczony przez Dekalog. A dawniej katolicka Francja, dziś burząca wcześniej upaństwowione świątynie, rządzona przez masonów, gdzie prezydent Emmanuel Macron obawia się, że pandemia ożywi religię i konsultuje się z wielkim mistrzem Wielkiego Wschodu, jak w sposób świecki pocieszać pogrążone w żałobie rodziny, aby nie obudzić w nich religijnej tęsknoty. Czy ludzie Kościoła nie dostrzegają, że od wielu lat na tym świecie, zło zaczęto nazywać dobrem, a dobro złem? Kościół niestety także uległ ideologii tego świata i dziwię się, że większość hierarchów tego nie dostrzega. Czym było w październiku ub.r. oddawanie czci drewnianej rzeźbie nagiej kobiety, tzw. Pachamamie mającej wyobrażać Matkę Ziemię, przez biskupów i papieża Franciszka podczas tzw. Synodu Amazońskiego, który odbywał się w Rzymie, jak nie bałwochwalczym kultem jawnie łamiącym pierwsze przykazanie Boże. Uczestnik synodu ks. Paulo Suess w wywiadzie dla oficjalnego serwisu informacyjnego Stolicy Apostolskiej z „Watykan News” powiedział: Nawet jeśli był to obrzęd pogański, jest to jednak pogański kult Boga. Nie można odrzucić pogaństwa, jak gdyby było ono niczym. A gdzie ostrzeżenia Apostołów, aby nie brać udziału w pogańskich ucztach i obrzędach zapisane w Dziejach Apostolskich i listach św. Pawła, gdyż jest to oddawanie kultu diabłu, przeciwnikowi Boga. Czym było przyznanie najwyższego odznaczenia papieskiego Orderu św. Grzegorza Lilianie Ploumen, holenderskiej polityk, zwolenniczce eutanazji, popierającej ruchy LGBT, organizującej fundusze na dokonywanie aborcji w krajach rozwijających się (przede wszystkim afrykańskich), jak nie nagrodzeniem jej aktywności za działalność sprzeczną z podstawowymi zasadami Ewangelii. A publiczne pochwalenie Włoszki, przez papieża Franciszka, także wielkiej zwolenniczki aborcji czyż było też tylko jedną z jego gaf?

W „Watykan News” ukazał się artykuł jezuity Benedykta Mayaki zatytułowany: „Zmiany zachowań ludzi spowodowane pandemią wirusa Covid-19 przynoszą planecie niezmierzone korzyści”. Jezuita napisał, że Ziemia sama się leczy... i stwierdził: Globalne ograniczenie podróży lotniczych, lądowych i morskich przynosi korzyści naszej planecie. To znana teza tzw. ekologizmu, że to człowiek zagraża ziemi, więc należy wszelkimi sposobami ograniczyć przyrost naturalny. To ludzie zagrażają przyrodzie, więc należy w jak największej ilości wyeliminować ludzi z powierzchni ziemi. Koronawirus się do tego przyczynia, więc jezuita, w oficjalnym watykańskim organie jest z tego zadowolony. Artykuł wywołał oburzenie i został zdjęty ze strony serwisu. Dawniej teolodzy stawiali pytanie: czego chce Bóg od człowieka, jak człowiek powinien żyć, aby został zbawiony? W XX w. odwrócono zagadnienie i na piedestał postawiono człowieka, zaczęto uprawiać tzw. teologię antropocentryczną. Zaczęto pytać: czego potrzebuje człowiek do swego szczęścia tu na ziemi. Już nie Bóg był ważny, a człowiek, jego utylitarne potrzeby. Dziś mamy tzw. teologię ekologii. Już nie jest ważne co mówi Bóg. Nie są ważne bytowe i duchowe potrzeby człowieka. Najważniejsza jest przyroda (natura). Jej należy się cześć i hołd i jej powinien podporządkować się człowiek. To także kult natury w formie religijnej, czyli powrót do pogaństwa. I niestety tej fałszywej teologii (a bardziej ideologii) ulega czasem papież Franciszek uczestniczący w szamańskich obrzędach ku czci Pachamamy.

Człowiek zawsze miał pokusę być równym Bogu. Stąd narodziny grzechu pierworodnego. Diabeł mówi do prarodziców: Bóg was ogranicza, jeżeli zjecie to jabłko, staniecie się takim jak On. I wiemy jak fałszywa była to diabelska teza, której uwierzyła Ewa i Adam. Potem ludzie budowali wieżę Babel, bo chcieli dosięgnąć nieba. Dziś też chcą zająć miejsce Boga klonując ludzi, na potęgę stosując in vitro (przy zagładzie dziesiątków tysięcy mrożonych zarodków), poprzez eutanazję odbierają życie ludziom starym, schorowanym czy tylko popadającym w depresję. To Bóg jest Panem i dawcą życia, a człowiek chce odebrać Mu Jego prerogatywy.

Dlaczego Bóg dopuszcza pandemię, wybuchy wulkanów, naturalne katastrofy? Czasami te katastrofy są spowodowane nieroztropną działalnością człowieka. Jan Paweł II w encyklice „Centesimus Annus” stwierdził: Zamiast pełnić rolę współpracownika Boga w dziele stworzenia, człowiek zajmuje Jego miejsce i w końcu prowokuje bunt natury, raczej przez niego tyranizowanej niż rządzonej. Czy wyprodukowana już przez człowieka i dalej istniejąca broń biologiczna nie obróci się przeciwko ludzkości? Sam człowiek przygotowuje na siebie zagładę. Zastanawiające jest jedno: jak niewielu dziennikarzy i naukowców zajmuje sie pytaniem: skąd i dlaczego pojawił się ten koronawirus. Bóg dopuszczając do katastrof czy epidemii chce ostrzec człowieka, przeszkodzić mu w drodze do samozagłady. Bóg bardziej ostrzega niż karze, przypomina o swoim istnieniu. Wiele społeczności i zorganizowanych struktur (od władz państwowych takich jak Chiny czy Korea, a dawniej Albania) po międzynarodowe organizacje i loże masońskie chce wykluczyć Boga z ludzkiego życia. Nieszczęścia, które spotykają innych, są dla nas ostrzeżeniem. Powiedział to wprost Jezus Chrystus, gdy dowiedział się, że zawaliła się wieża w Siloam i zginęło 18 osób, myślicie (...) że było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jeruzalem? Bynajmniej powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie. (Łk 13,1-5). Więc w wielkopostnym orędziu Papieża, jak też przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski abp. Stanisława Gądeckiego jak też większości hierarchów zabrakło mi jednego: wezwania do nawrócenia, okazania żalu i przeproszenia Boga za grzechy (wyeliminowali to słowo) własne, Kościoła i całego świata.

A co do odczytywania znaków... Dla mnie wymownym znakiem jest to, że wśród dwóch zarażonych koronawirusem kardynałów jest Angelo De Dontis, wikariusz papieski dla diecezji rzymskiej, który nakazał na trzy tygodnie pozamykać wszystkie kościoły w Rzymie. Potem ten dekret odwołał. Ale każdy ma prawo odczytywania Bożych znaków na swój sposób.

Ks. Jan Rosłan
Były redaktor naczelny „Posłańca Warmińskiego”, obecnie redaktor naczelny „Debaty”, publicysta, autor sześciu książek

Czytaj więcej: Zaraza to Boże ostrzeżenie

Nagonka trwa

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 08 luty 2020 20:40

Ks. Jan Rosłan

Ostatnie dni starego roku to wzmożona akcja wymierzona przeciwko metropolicie krakowskiemu abp. Markowi Jędraszewskiemu, bo śmiał skrytykować tak zwany ekologizm (choć to nie on użył tego pojęcia, a dziennikarz) oraz nie był zachwycony szumem medialnym czynionym wokół poczynań Grety Thunberg, która jak się okazuje, nawet sama nie prowadzi swego konta internetowego, a wszystkich wpisów dokonuje jej ojciec. W rozmowie z dziennikarzem Telewizji Republika metropolita krakowski powiedział: To zjawisko bardzo niebezpieczne, bo to nie jest tylko postacią nastolatki. To coś, co się nam narzuca, a ta aktywistka staje się wyrocznią dla wszystkich sił politycznych, społecznych. Po tym wywiadzie od razu w internecie pojawiała się fala hejtu wymierzonego w abp. Jędraszewskiego, który w minionym roku był najbardziej postponowanym biskupem w Polsce, bo miał odwagę skrytykować tak modną dziś ideologię LGBT.

Poziom ataków na abp. M. Jędraszewskiego był żenujący. Ale antyklerykałowie, marksiści, a dziś neomarksiści nigdy nie posługiwali się subtelnym językiem. Historia PRL-u i czasy współczesne wyraźnie wskazują, że zawsze są środowiska dla których Kościół jest przeszkodą w zdobyciu panowania nad duszami ludzkimi. Stąd ośmieszanie ludzi wierzących, Kościoła katolickiego, podważanie autorytetu poszczególnych biskupów. Niektórzy, jak Jerzy Urban, na antyklerykalizmie budowali swoją karierę.

Gdy spojrzymy choć pobieżnie na historię walki komuny z Kościołem katolickim w Polsce, to potwierdza się jedno: władza zawsze znajdowała usłużnych tzw. intelektualistów, w tym także tych, którzy przyznawali się do katolicyzmu, gotowych zaatakować Kościół i poszczególnych duchownych. Nie była to tylko walka propagandowa, ale także administracyjna i sądowa. Przypomnijmy aresztowanie 20 stycznia 1951 r. biskupa kieleckiego Czesława Kaczmarka, którego UB poddało fizycznym i psychicznym torturom. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie w 1953 r. w procesie przeciwko antypaństwowemu i antyludowemu ośrodkowi, na czele którego stał biskup Kaczmarek, były ordynariusz diecezji kieleckiej skazał biskupa na 12 lat więzienia oraz utratę praw publicznych i obywatelskich na 5 lat. Dopiero w roku 1957 Naczelna Prokuratura Wojskowa w Warszawie wydała postanowienie o umorzeniu śledztwa przeciwko biskupowi i innym osobom z nim aresztowanych z braku dowodów winy. Tym samym biskup wyszedł na wolność. Dopiero w roku 1990 minister sprawiedliwości i prokurator generalny RP Aleksander Bentkowski dokonał pełnej rehabilitacji bp. Kaczmarka stwierdzając jego niewinność i polityczny charakter całego procesu. Po powrocie z więzienia do diecezji 5 kwietnia 1957 r. bp Czesław Kaczmarek podjął obowiązki duszpasterskie, ale już w czasach gomułkowskich znów pojawiły się oskarżenia wobec niego dotyczące spraw moralnych na które nie mógł publicznie odpowiedzieć. Władze PRL-u znów chciały go odsunąć od kierowania diecezją i wydały mu zakaz pełnienia funkcji związanych z urzędem biskupa. Bp Kaczmarek pozostał jednak w Kielcach, po interwencjach Watykanu, ale władze dalej go szykanowały i dokonywały represji. W roku 1959 powołano do wojska 42 alumnów, skonfiskowano trzy obiekty diecezjalne, w tym nowy budynek kurii biskupiej.

Przypominam postać bp. Cz. Kaczmarka, bo przecież ten niewinny człowiek spotkał się z publicznym potępieniem tzw. ówczesnych elit. Przypomnijmy chociażby list pisarzy krakowskich domagających się jak najsurowszych kar dla bp. Kaczmarka i aresztowanych księży, który podpisała m. in. Wisława Szymborska. Nigdy potem nie wyraziła skruchy za ten podpis, jak też nie odcięła się od poetyckiej twórczości wychwalającej Stalina. To Tadeusz Mazowiecki, jako licencjonowany katolik, relacjonował przebieg sądowego procesu bp. Kaczmarka w pełni popierając wydany na biskupa wyrok. Prasowe relacje Mazowieckiego ukazały się potem nawet w wydaniu książkowym. Być może właśnie dzięki temu Tadeusz Mazowiecki został posłem i to nie jednej kadencji w sejmie w czasach PRL-u, bo jak starsi pamiętają, faktycznie nikt posłów nie wybierał, bo miejsca tzw. mandatowe wyznaczała PZPR.

A może warto przypomnieć, co działo się po liście biskupów polskich do biskupów niemieckich wystosowanym z okazji 1000-lecia chrztu Polski. Jak urządzano seanse nienawiści skierowane przeciwko Episkopatowi, a kard. Stefanowi Wyszyńskiemu w sposób szczególny. W tych atakach znów brali udział tzw. licencjonowani katolicy przeważnie skupieniu wokół PAX-u. A potem rok 1968, gdy Kościół upomniał się o represjonowanych studentów oraz protestował przeciwko antysemickim poczynaniom władz. Gomułkowska propaganda antykościelna sięgała szczytu. Do tego dochodziły prześladowania administracyjne Kościoła: nakładanie nowych podatków, konfiskowanie mienia kościelnego szczególnie na tzw. Ziemiach Odzyskanych, gdyż władze uznały majątek kościelny za niemiecki.

A stan wojenny i zabójstwo ks. Jerzego Popiełuszki wcześniej przygotowywane przez nikczemne artykuły Jana Rema czyli Jerzego Urbana, ówczesnego rzecznika prasowego rządu przedrukowywane we wszystkich gazetach regionalnych, w tym w „Gazecie Olsztyńskiej”. A zabójstwa, do dziś nie wyjaśnione, innych księży? Atak na Kościół był prowadzony perfidnymi metodami. A w sposób szczególny zajmował się tym wydzielony resort Urzędu Bezpieczeństwa, co zostało ujawnione podczas procesu zabójców ks. Popiełuszki. Często wybierano biskupa, którego działalność nie podobała się socjalistycznej władzy i postponowano go kolportując fałszywe informacje. Szczególnie dużo przeszedł abp Ignacy Tokarczuk, który miał odwagę otwarcie krytykować władzę walcząca z ludźmi wierzącymi. Wtedy SB wydrukowała we Włoszech nigdy nie istniejące pisemko, w którym sfabrykowała informację, że w czasach wojny abp Tokarczuk współpracował z Niemcami. Artykulik przetłumaczono i powielano go, że to niby Zachód oskarża biskupa przemyskiego. Nie było chyba żadnych form, których by komuniści nie wykorzystywali przez swoje tajne służby przeciwko Kościołowi katolickiemu. Były to zabójstwa kapłanów, podpalanie samochodów (np. kard. H. Gulbinowiczowi), prowokowanie wypadków samochodowych (np. w stosunku do ks. Popiełuszki), kolportowanie fałszywych informacji poprzez ulotki i artykuły mające podważać wysokie morale duchownych, donosy i anonimy wysyłane do władz kościelnych na niewygodnych dla władz kapłanów, telefoniczne nękanie z przekazem wulgarnych słów i straszeniem pobiciem.

Po roku 1989 zaczął się inny atak na Kościół, już nie tak frontalny, ale tzw. reformatorski. Szczególnie Adam Michnik w „Gazecie Wyborczej” i jego publicyści oraz „Tygodnik Powszechny” chcieli reformować polski Kościół i wyzwalać go z tradycjonalizmu, nacjonalizmu - jak twierdzili, zaściankowości, endecyzmu, itp., itd. Ataki zaczęły się po wprowadzeniu nauczania religii do szkół. „Gazeta Wyborcza” i „Tygodnik Powszechny” mówiły jednym głosem, że jest to zawłaszczanie przez Kościół sfery należącej do państwa. Okazuje się, że to nie państwo ma spełniać oczekiwania większości obywateli, ale to państwo ma wyznaczać normy zachowań oraz decydować za społeczeństwo, co jest dla niego dobre. Spokojne tłumaczenie, że w większości krajów zachodnich religia jest nauczana w szkołach, nie przynosiło żadnego skutku. I tak socjalistyczne wychowanie, oddzielające religię od życia publicznego, faktycznie triumfowało, nawet u tzw. katolickich publicystów. Atakowano też kard. Józefa Glempa, bo rzeczywiście jego niektóre wypowiedzi nie zawsze były fortunne, a potem ostrze antykatolickiej propagandy zostało wymierzone w o. Tadeusza Rydzyka i biskupów, którzy Radio Maryja wspierali. Nie podobał się tzw. postępowym katolikom i neomarksistom reformującym Kościół abp Leszek Sławoj Głódź ( ale dopiero gdy został metropolitą gdańskim) oraz pełniący funkcję przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski abp Józef Michalik. Dziś obiektem ataku stał się wiceprzewodniczący Episkopatu Polski abp Marek Jędraszewski. Metody stosowane są te same, co za socjalistycznej rzeczywistości: opluwanie, posądzanie o złe intencje, zarzucanie nieuctwa, ignorancję, wkraczanie w politykę. A cel jest też ten sam: próba uciszenia biskupa, aby nie miał już odwagi dalej uprawiać duszpasterstwa w swoim stylu.

Z uczuciem głębokiej dezaprobaty i zażenowania nad stylem naszego życia publicznego i toczonej dyskusji przytoczę tylko wybrane wpisy osób, uważających siebie za wybitnych polityków, kulturalnych i wykształconych ludzi, a faktycznie po tym, jak się wypowiadają, świadczy, że z prawdziwą kulturą osobistą mają mało do czynienia. Oto Paweł Rabiej, wiceprezydent Warszawy po wywiadzie metropolity krakowskiego napisał: Jędraszewski, idź do diabła, tam jest twoje miejsce. Trzeba pamiętać, że latem ubiegłego roku podobnie napisał o abp. Jędraszewskim Robert Biedroń, zmieniając słowo diabeł na piekło. Wtedy pojawiły się jakieś głosy oburzenia, że nie jest to stosowne słownictwo i złe życzenia, ale dziś nikt już przeciwko takim wpisom nie protestuje. Krzysztof Luft, były rzecznik prasowy rządu, deklarujący się onegdaj jako katolik chyba chce powrócić na polityczne salony, bo napisał: Biskup Jędraszewski już nieraz pokazywał, że ani z mądrością, ani przyzwoitością nie jest specjalnie zaprzyjaźniony. W podobnym, pogardliwym wręcz tonie napisał Robert Biedroń: Absolwencie I LO w Poznaniu - opamiętaj się. Tego typu wypowiedziami szkalujesz dobre imię prestiżowego liceum, Kościoła, a w konsekwencji Polski. Fanatyzm i zacietrzewienie to „zjawiska niebezpieczne”. Ta wypowiedź jest szczególnie perfidna, bo sugeruje, że abp Jędraszewski ma tylko średnie wykształcenie. A przecież jest on profesorem, doktorem habilitowanym, wybitnym filozofem, ma prace którego onegdaj powoływał się Jan Paweł II. A Piotr Szumlewicz ma czelność napisać: Marek Jędraszewski to niedouczony prymityw, a zarazem chory z nienawiści ksenofob. Wyjątkowo odrażająca postać. To to ma być poziom dyskusji wykształconych niby ludzi. W podobnym tonie wypowiedział się poseł PO Michał Szczera i Sławomir Neumann, Renata Grochal dziennikarka i Radosław Sikorski, a nawet dołączyła Janina Ochojska wysyłając donos na arcybiskupa do samej Grety. Atakujący arcybiskupa ludzie nie tylko nie mają takiego dorobku naukowego co on, ale na pewno nigdy nawet w ręku nie mieli jego książek, a wyrokują - jak Monika Olejnik - że 400 lat temu abp Jędraszewski na pewno potępiłby odkrycie Mikołaja Kopernika. I dalej poucza: Ale abp Jędraszewski nie pochylił się nad przemocą nad kobietami, krzywdzonymi dziećmi, alkoholizmem czy też jątrzącym językiem polityków. Nie zabiera głosu w sprawie bałaganu prawnego, ale za to uczy czegoś innego niż papież Franciszek. I tak ludzie nie mający wiele wspólnego z Kościołem pouczają metropolitę czym powinien się zajmować i przeciwstawiają jego nauczanie papieżowi. Uczynił to także Roman Giertych, a Jacek Żakowski, który w stanie wojennym został przygarnięty przez katolicki miesięcznik „Powściągliwość i Praca”, ostentacyjnie oznajmia, że katolikiem nie jest, ale stwierdza, że metropolita krakowski kardynałem nie zostanie bo z trudem mieści się w kościelnej normie cywilizacyjnej, która przecież i tak goni rzeczywistość. Do głosów odsadzających od czci i wiary abp. Jędraszewskiego dołączył oczywiście o. Paweł Gużyński, dominikanin, który w wywiadzie dla „Kultury Liberalnej” (oj, wybrał sobie tytuł), powiedział, że abp Jędraszewski to przykład osoby nierozumiejącej, z jakim światem ma do czynienia, jaki świat go otacza. Przypomnijmy, że onegdaj o. Gużyński był inicjatorem zbiorowego wysyłania listów do metropolity krakowskiego z żądaniem jego dymisji. Został za to nawet skarcony przez władze zakonne, ale jak widać dalej uprawia antykościelną propagandę, dzięki której zaistniał poprzez liberalne media.

„Kulturze Liberalnej” udzieliła wywiadu także Agnieszka Holland, znana z krytyki Kościoła w Polsce, która powiedziała: Jędraszewski to wyjątkowa kreatura. A o biskupach: wszyscy wiedzą, że to bardzo często obleśne, głupie i zachłanne postacie. (...) Polski Kościół katolicki to epoka kamienia łupanego. (...) Polski Kościół katolicki gnije już tak bardzo, że musi dojść do jakiejś reformacji. I dodała: Ja bym założyła nowy kościół. (...) Mój Kościół byłby Kościołem Jezusa, syna kobiety, a nie syna Boga. A nabożeństwa miałyby odbywać się w planetarium. Dlaczego jednak Holland nie zakłada takiego kościoła, bo jak sama powiedziała, nie ma na to czasu... Język jej wypowiedzi przypomina styl antykościelnych agitek rozpowszechnianych w czasach Lenina i Stalina w socjalistycznej Rosji, potem tłumaczonych na język polski. Ale cóż, ojciec Agnieszki Holland był wybitnym komunistą, walczył z Kościołem, bo przecież budował nowy ład społeczny, w którym nie mogło być miejsca dla Boga. Jak widać córka przejmuje dziedzictwo ojca w ideach do tego posługując się rynsztokowym językiem. Oj, ta nasza inteligencja, ci ludzi kultury… wyrośli z socjalistycznej ideologii, gdy się zacietrzewią, od razu ujawniają swoją genealogię. A najbardziej zdradza ich chamski (nie bójmy się napisać wprost) język.

Dziś trzeba mieć pewna odwagę, aby stanąć w obronie abp. Marka Jędraszewskiego. Tej odwagi potrzeba znacznie mniej niż w czasach, gdy aresztowany był kard. Stefan Wyszyński, ale i wtedy znaleźli się pojedynczy duchowni i biskupi, którzy pozostali wierni prymasowi, nie podporządkowali się komunistycznym władzom zmierzającym do likwidacji Kościoła i za to zapłacili długoletnim więzieniem i przeróżnymi szykanami. Vide ks. Wojciech Zink. Dziś tylko 15 biskupów polskich w zbiorowym oświadczenie zadeklarowało swoją solidarność z abp. Jędraszewskim w pełni identyfikując się z jego nauczaniem. Wśród nich był abp Józef Michalik, który sam był wielokrotnie niesprawiedliwie osądzany przez lewackie media, a „Gazetę Wyborcza” w szczególności.

Tak faktycznie atak na abp. Marka Jędraszewskiego, tak zbiorowo prowadzony przez polityków PO i zaprzyjaźnionych z tą partią dziennikarzy ma służyć jednemu: przestraszeniu innych biskupów, aby nie wypowiadali się w kwestiach społecznych, etycznych, o moralności w polityce już nie wspominając. Aby przestali być znakiem sprzeciwu dla świata, choć takie jest ich zadanie postawione przez Chrystusa. Trzeba przyznać, że ta nagonka częściowo przynosi zaplanowany skutek, a bierze w niej udział także część księży, szczególnie zakonników: dominikanów i jezuitów. Abp Marek Jędraszewski nie przestraszy się lewackich krzykaczy, pozostanie wierny Ewangelii. Nawet w najcięższych dla Kościoła w Polsce latach stalinowskich zawsze znajdowali się kapłani i biskupi, którzy do końca pozostawali wierni swojej misji, jakim jest głoszenie Ewangelii w każdym czasie, nieokrojonej i nie dostosowanej do tzw. poprawności politycznej, do czego niestety nawołują nie tylko neomarksiści , ale też już niektórzy biskupi, szczególni ci zza Odry.

Ks. Jan Rosłan
Były redaktor naczelny „Posłańca Warmińskiego”, obecnie redaktor naczelny „Debaty”, publicysta, autor sześciu książek

Czytaj więcej: Nagonka trwa

Jeszcze o Jedwabnem

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 03 styczeń 2020 18:04

Ks. Jan Rosłan

O książce Wojciecha Sumlińskiego, Ewy Kurek i Tomasza Budzyńskiego Powrót do Jedwabnego stało się głośno, gdy autorom czterokrotnie odmówiono sali na prezentacje książki. A wszystko za sprawą interwencji warszawskiej gminy żydowskiej. Umowę o wynajem sali zerwało Katolickie Centrum Kultury „Dobre Miejsce” i Dom Pielgrzyma „Amicus”, po cichej interwencji kard. Kazimierza Nycza, do którego wpłynął protest żydowskiej gminy. Ewa Kurek z poczuciem humoru powiedziała, że wyśle gminie żydowskiej na święto Chanuki egzemplarze książki i załączy dobry trunek, bo nikt nie mógł zrobić lepszej reklamy tej pozycji jak protestujący Żydzi.

Czy ta książka jest odkrywcza? Czy ujawnia nowe fakty dotyczące Jedwabnego? Faktycznie nie. Po opublikowaniu przez Tomasza Jana Grossa książki Sąsiedzi spora część historyków polskich opublikowała artykuły i książki ujawniające braki warsztatowe autora, jego tendencyjność, a czasami i kłamliwość. Wystarczy wymienić tu publikacje prof. Marka Chodakiewicza, prof. Bogdana Musiała, prof. Roberta Nowaka, dr. Piotra Gontarczyka, czy Ewy Kurek, która w roku ubiegłym opublikowała pozycję Jedwabne - Anatomia kłamstwa; Biała księga cenzury i bezprawia rządów RP 2001-2017. Wymieniona jako współautorka Ewa Kurek na okładce książki Powrót do Jedwabnego faktycznie nie napisała tam ani jednego zdania, gdyż przytaczane są tylko rozmowy z nią przeprowadzone. Książka ma dziwną manierę, bo faktycznie nie wiemy, kto jest autorem poszczególnych rozdziałów. Z lektury raz wynika, że to W. Sumliński, aby nagle czytać narrację T. Budzyńskiego. Jak w innych książkach W. Sumlińskiego wydawanych we własnym wydawnictwie i ta jest fatalnie zredagowania (można stwierdzić, że chyba redakcji nie miała). A korekty też chyba nie, bo ilość myślników przerywających słowa jest zastanawiająca. Zadziwia manieryczność stylowa tej książki. Przykładowo zdanie: Tak naprawdę wiedziała o niej ni mniej, niż więcej - wszystko. Czy: Kazali zostawić bagaż i telefon - zostawiłem bagaż i telefon. Albo: Przetrzepałem wszystko, co było do przetrzepania i chyba niewiele rzeczy mi umknęło. Przetrzepać, w tym wypadku znaczy przeczytać choć czy w poważnej książce używa się takiego słownictwa? Nie cierpię książek reporterskich, gdzie bohaterem nie jest temat, a sam autor chwalący się, jak ten temat opisuje, jakie pokonuje trudności, itp. I ta niepotrzebna psychologizacja. Gdy przedstawiany jest Samuel Faber, czytamy: zapewne w dzieciństwie męczył owady, a gdy dorósł owady mu nie wystarczały, więc wziął się za ludzi, choć może z tej perspektywy były [sic! -J.R.] to goje , a więc podludzie. Niestety niskiej wody oratorstwo, wielokrotne powtarzanie tego samego, tania psychologizacja odbierają tej książce swego znaczenia. Szkoda, że żadnego rozdziału nie napisała tu Ewa Kurek znana ze swej faktograficzności i stylistycznej oszczędności.

Pierwsze sto stron książki można było opisać na 5 stronach. To opis zatrzymania W. Sumlińskiego na londyńskim lotnisku. Przed nim byli inni polscy dziennikarze tak traktowani, ale żaden z nich nie napisał o tym tak długiego wypracowania. Dwaj autorzy sami chyba zbytnio nie wiedzieli, czy chcą napisać esej historyczny, powieść kryminalną czy historyczny reportaż. Wybrali hybrydową formę, która mnie jako czytelnika odpycha, bo ciągle podkreślają, jacy to oni są odważni, ile to pracy musieli wykonać, jakie niebezpieczeństwo na nich czyhają, co już w życiu przeszli, itd, itp.

Czy w książce Powrót do Jedwabnego nie ma jednak jakiś rzeczy nowych wnoszonych do sprawy? Jest opis spotkania z prof. Małgorzatą Grupą, która pracowała w zespole prof. Andrzeja Kola dokonującej przerwanej decyzją Lecha Kaczyńskiego, ówczesnego ministra sprawiedliwości, ekshumacji w Jedwabnem. Gdy wykopaliska wskazywały, że przytaczani świadkowie z książki Grossa mylili się w swoich zeznaniach, dzięki działaniu przede wszystkim rabina Michaela Schudricha wykopaliska wstrzymano. Wszyscy świadkowie przytaczani przez Grossa twierdzili, że pomnik Lenina został zakopany na cmentarzu żydowskim, a okazało się, że został odnaleziony w stodole, w której później spalono Żydów. Mężczyzn, którzy ten pomnik tu przynieśli Niemcy rozstrzelali. Że to zrobili świadczy jedna łuska z karabinu, który do masowej produkcji wszedł w latach 19441-41, ale wcześniej był używany przez wojska niemieckie jako prototyp. Łuska znajdowała się pod zakopanym pomnikiem Lenina, a więc nie mogła być przez kogoś podrzucona, jak to interpretowali niektórzy twierdzący, że to Polacy dokonali mordu Żydów w Jedwabnem. Znaleziono tam wiele innych łusek po nabojach, ale twierdzono, że mogą pochodzić z czasów I wojny światowej. Ta jedna odkopana mówiła co innego. I dlatego prace archeologiczne przerwano.

Ewa Kurek była twórczynią apelu do władz polskich o konieczności dokończenia ekshumacji w Jedwabnem. Ten apel podpisało wiele osób. Tylko wtedy poznamy prawdę, bo dziś niestety fałszywa narracja stworzona przez Grossa dominuje w zagranicznych (i niektórych polskich) przekazach. Szkoda, że autorzy nie podali żadnej bibliografii. Nie wymienili tych uczonych, z których pracy niewątpliwie korzystali. Ale to świadczy tylko o ich zarozumiałości i brakach warsztatowych. Tak wypromowana książka, niestety przez swoją formę, styl narracji, emocjonalność niestety nie sądzę, aby była znaczącym argumentem w obalaniu kłamstwa o Jedwabnem.

Ks. Jan Rosłan

Były redaktor naczelny „Posłańca Warmińskiego”, obecnie redaktor naczelny „Debaty”, publicysta, autor sześciu książek

Czytaj więcej: Jeszcze o Jedwabnem

Dokąd prowadzi Kościół papież Franciszek?

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 09 grudzień 2019 21:28

Ks. Jan Rosłan

W prasie amerykańskiej, niemieckiej czy włoskiej trwają dyskusje na temat odbytego synodu poświęconego Amazonii. W Niemczech w grudniu rusza dwuletnia praca nad tzw. drogą synodalną, o której także wspomniano w dokumencie posynodalnym dotyczącym części Ameryki Południowej. W Polsce taka dyskusja toczy się opłotkami wyłącznie w prasie i na portalach internetowych opcji prawicowej, bo prasa katolicka temat reformy Kościoła prowadzonej przez papieża Franciszka raczej przemilcza. Dlaczego? Wystarczył jeden artykuł w „Gościu Niedzielnym” krytykujący delikatnie Franciszka za zmianę treści modlitwy „Ojcze nasz” (poparty głęboką analizą biblijną), aby od razu redaktor naczelny tygodnika stracił posadę, ponoć po interwencji nuncjusza apostolskiego w Polsce. Faktycznie żaden polski biskup nie ustosunkował się do nowych propozycji nie tylko duszpasterskich, co faktycznie i dogmatycznych, które zostały zaproponowane na synodzie amazońskim, a przecież na tym terenie pracują też polscy misjonarze.

Faktycznie to milczenie polskich biskupów mnie nie dziwi. Poprzez organizowane synody Franciszek konsekwentnie, lecz powoli zmienia nie tylko praktyki duszpasterskie w Kościele, ale także wolno przeprowadza zmianę świadomościową i niestety doktrynalną, z czym nie może się pogodzić kilku kardynałów, wielu biskupów oraz znaczna grupa katolików świeckich, choć ich głosy, protesty i listy do papieża są ignorowane. Pierwszym takim rewolucyjnym synodem był poświęcony rodzinie, której owocem była adhortacja apostolska Amoris laetitia z 2016 roku, która otworzyła furtkę do udzielania Komunii św. osobom rozwiedzionym, żyjącym w nowym związku. Sam tekst tego wprost nie stwierdza, ale biskupi Buenos Aires przesłali papieżowi list przedkładając własną interpretację adhortacji przyzwalającej na Komunię osobom rozwiedzionym, a Franciszek listownie odpowiedział, że nie ma innej interpretacji. Następnie nakazał opublikowanie obu listów w Aktach Stolicy Apostolskiej. W ten dziwny, niepraktykowany dotychczas sposób dokonano zmian w praktyce duszpasterskiej, co faktycznie jest sprzeczne z nauczaniem Jana Pawła II zawartym w adhortacji Familiaris consortio z roku 1981. Biskupi polscy na synodzie poświęconym rodzinie protestowali przeciwko pozwoleniu na Komunię dla rozwodników i gorliwie ich wspierali biskupi afrykańscy, ale zostali za to skrytykowani przez „postępowych” biskupów niemieckich.

Niemieccy biskupi poszli dalej. Zdecydowali o udzielaniu Komunii św. protestantom żyjącym w związkach małżeńskich z katolikami. Siedmiu niemieckich biskupów było przeciwnych tej decyzji, uznając, że sprawa ma podłoże doktrynalne, a nie tylko duszpasterskie i zwrócili się do Franciszka o wypowiedź w tej kwestii. Ten dyplomatycznie odpisał, niech poszczególni biskupi sami decydują, czy w ich diecezjach udzielać Komunii św. protestantom, czy też nie.

Potem papież Franciszek zwołał synod poświęcony młodzieży. I tam w dokumentach przygotowawczych zostały przemycone rzeczy, które wolno też mają zmieniać Kościół. Wrzucono tam sprawę osób z grupy tzw. LGBT oraz sprawę synodalności Kościoła. Zakończony synod amazoński zapowiada najwięcej zmian, na co wskazuje dokument posynodalny, choć jak zapowiedział Franciszek, sam do końca roku wyda dokument podsumowujący ten synod. Propozycje zmian są wręcz rewolucyjne, to przede wszystkim sprawa udzielania świeceń kapłańskich żonatym mężczyznom, to także udzielanie święceń diakonatu kobietom, to także wprowadzenie specjalnego rytu mszalnego tzw. amazońskiego, mającego uwzględniać indiańskie tradycje. Diakonat to stopień do święceń prezbiteriatu, choć mamy w Kościele (także i w Polsce żonatych diakonów stałych). Już w roku 2016 Franciszek powołał specjalną komisję, która na kanwie historycznej miała zbadać kwestę posługi diakonis w Kościele katolickim. Jesienią 2018 roku komisja zakończyła pracę, ale jej raport został utajniony. Raczej pewnym jest, że komisja w historii Kościoła nie znalazła przypadków święcenia kobiet na diakonów. Co więc zrobił papież? Powołał drugą komisję, już w innym składzie, do której zaprosił już kobiety, która ma udowodnić, że onegdaj Kościół wyświęcał diakonise, a jeżeli nie ma na to historycznych zapisów, to jednak powinien to robić. Faktycznie wyświęcanie kobiet na diakona jest etapem przygotowawczym do przyznania kobietom prawa do otrzymania święceń kapłańskich, z czym nie kryli się niektórzy biskupi obecni na synodzie amazońskim. Przypomnijmy, że na synod zostali zaproszeni biskupi z terenów Amazonii oraz biskupi niemieccy, którzy faktycznie przygotowali tezy do dyskusji synodalnej, ją moderowali narzucając końcowe postulaty. Taka była wola Franciszka. W roku 1994 Jan Paweł II ogłosił list apostolski Ordinatio sacerdotalis, w którym kategorycznie wykluczył możliwość udzielania święceń kapłańskich kobietom. Stwierdził: Mocą mojego urzędu utwierdzania braci (por. Łk 22,32) oświadczam, że Kościół nie ma żadnej władzy udzielania święceń kapłańskich kobietom oraz że orzeczenie to powinno być przez wszystkich wiernych Kościoła uznane za ostateczne. Niestety, niektórzy biskupi i teolodzy (a teolożki szczególnie) temu oświadczeniu się przeciwstawiają.

Synod amazoński relatywizuje chrześcijaństwo. Uznaje wręcz za równoprawne elementy szamanizmu, kultu Matki Ziemi i innych pogańskich bożków uznając te wierzenia za element kultury indiańskiej, który należy włączyć do liturgii katolickiej. Jest to jawne złamanie pierwszego przykazania Dekalogu. Umieszczenie na ołtarzu w rzymskim kościele nagich figurek brzemiennej kobiety Pachamamy (bogini Matki Ziemi) podczas sprawowania Mszy św. otwierającej synod wywołało niespotykaną reakcję. Oto przedstawiciel Milicji Św. Michała Archanioła, świecki mężczyzna zabrał figurki ze świątyni i wrzucił je do Tybru. Papież Franciszek przepraszał za ten czyn i zapowiedział, że figurki pogańskiej bogini wrócą na ołtarz do kościoła na Mszę św. kończącą synod. Jednak tam nie powróciły, nie tyko z powodu oburzenia niektórych katolików, ale nawet biskupów biorących udział w synodzie, bo wielu z nich zapowiedziało, że w celebrze, gdzie na ołtarzu będzie czczona pogańska bogini udziału nie wezmą. Papież się ugiął i figurki z ołtarza zniknęły, choć wcześniej Franciszek uczestniczył w nabożeństwie w ogrodach watykańskich gdzie w modlitwach wzywano Matkę Ziemię.

Nie jest to pierwsze niezrozumiałe dla wielu katolików i teologów zachowanie papieża Franciszka. 4 lutego 2019 roku podpisał on z wielkim szejkiem meczetu Al-Azharaw Ahmada Al-Tayyeba Dokument o ludzkim braterstwie, gdzie stwierdzono: Pluralizm i różnorodność religii (...) są zamierzone przez Boga w Jego mądrości z jaką Bóg stworzył istoty ludzkiej. Czyli wieloreligijność jest celowym zamysłom Bożym. Po co więc prowadzić misje, po co nauczać o jednym Zbawicielu Jezusie Chrystusie, a przede wszystkim jak traktować Jego polecenie dane apostołom przed wniebowstąpieniem: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony. (Mk 16,15-16). Ale skoro niektórzy teologowie przypomnieli, że Chrystus nauczał o nierozerwalności małżeństwa, to generał jezuitów broniąc decyzji papieża o udzielaniu Komunii św. osobom żyjącym bez ślubu kościelnego, powiedział, że tak naprawdę to nie wiadomo, czy tak powiedział Pan Jezus, bo wtedy nie było technicznych środków zapisu wypowiedzi… Faktycznie to oznacza odrzucenie autorytetu Pisma świętego jako zapisu objawienia się Boga, odrzucenie też powstania Ewangelii pod natchnieniem Ducha Świętego. A gdy zakwestionujemy prawdę Bożego objawienia zapisanego w Biblii, zakwestionujemy też źródło naszej wiary. Robili to już XIX-wieczni protestanccy teologowie i walczący ateusze.

Nie można uważać Amazonii za szczególne źródło Bożego objawienia, bo to objawienie zaistniało gdzie indziej, na Bliskim Wschodzie. Nie można uważać szamańskich obrzędów za jedną z równoległych ścieżek zbawienia. Nie można wprowadzać do chrześcijaństwa panteizmu, bo odrzuca się wtedy jedynego osobowego Boga.

W dokumencie posynodalnym faktycznie jest wszystko: sprawy ekologii, wycinania lasów, ocieplenia klimatycznego, złym traktowaniu Indian, rabunkowej gospodarki, sprawy synodalności i nierówności społecznej. Ale czy tym powinien zajmować się Kościół? Zabrakło w dokumencie jednak uwypuklenia konstytutywnej prawdy chrześcijaństwa i fundamentu Kościoła katolickiego, że jedynym zbawicielem człowieka jest Jezus Chrystus. Kościół ma doprowadzić każdego człowieka do osobistego, zbawczego kontaktu z Bogiem. Bóg nie zbawia całych społeczności czy narodów, Bóg przemawia do każdego indywidualnie, wzywa go po imieniu. Jezus przyszedł na ziemię nie po to, aby naprawiać świat, ale aby zbawić ludzi. Jak czytamy w Ewangeliach, ci którzy poszli za Chrystusem mają być znakiem sprzeciwu dla świata. Niestety Franciszek swoim pontyfikatem chce przypodobać się światu dostosowując praktyki Kościoła do zmiennych ciągle i często sprzecznych z duchem Ewangelii kierunków ludzkiego postępowania. Kościół nie może się przystosowywać do świata, to nie ludzkie zachowania mają być normą akceptowaną przez Kościół. Taką normą jest tylko Bóg, Jego przykazania i nauczanie Chrystusa. Kościół nie może głosić, że już pewne aspekty nauki Chrystusa dziś nie obowiązują. Tylko Bóg jest niezmienny i nauczanie Kościoła, jeżeli chce zachować wierność Bogu, też takie być powinno.

Postępowanie papieża Franciszka i niektóre jego wypowiedzi dziwią wielu katolików, choć są aprobowane i chwalone przez lewicowych dziennikarzy i tzw. postępowych katolików. Czymś niezrozumiałym, szczególnie dla obrońców życia poczętego było przyznanie najwyższego odznaczenia papieskiego Orderu św. Grzegorza Lilianie Ploumen, holenderskiej polityk, chwalącej się pozyskaniem 300 mln dolarów na opłacanie aborcji w różnych, szczególnie afrykańskich krajach. Działaczka ta czynnie popiera ruchu LGBT i jest orędownikiem tzw. cywilizacji śmierci, przed którą ostrzegał Jan Paweł II. Takich dziwnych posunięć personalnych papieża Franciszka było dużo więcej. Przykładowo do badań stanu finansów Watykanu powołał kobietę znaną z prowadzenia w Rzymie salonu towarzyskiego, która swoje nagie zdjęcia prezentowała w internecie. Jak się to skończyło? Przekazała, a faktycznie sprzedała tajne dokumenty watykańskiemu dziennikarzowi, a sama została osadzona w watykańskim więzieniu. To samo spotkało hiszpańskiego księdza z tej samej komisji, który też sprzedał dokumenty innemu dziennikarzowi, a do prasy wyciekły ich erotyczne liściki. A stan finansów Watykanu jest katastrofalny.

Mamy trudny czas dla Kościoła katolickiego. Czy Kościół przegra ze światem i się do niego dostosuje, jak chcą niektórzy kardynałowie, biskupi i niektórzy świeccy? Przecież najbardziej dostosowują się do świata Kościoły protestanckie. Wiele z nich wprowadziło święcenia kobiet, a nawet biskupek (bo chyba nie biskupów?), zaakceptowało tzw. małżeństwa jednopłciowe i rozwody, antykoncepcję, a nawet niektóre aborcję (to w USA). Czy te kościoły są pełne wiernych? Są puste. Wystarczy pojechać do Szwecji, aby się o tym przekonać, gdzie pastorki i biskupki usuwają nawet krzyże ze świątyń, bo mogą one denerwować muzułmanów. Pełna rejterada nie tylko z doktryny, ale nawet z religijnej symboliki. Jeden z hierarchów niemieckich otwarcie powiedział, że trzeba dokończyć dzieła protestantyzmu. To faktycznie oznacza wolną protestantyzację Kościoła katolickiego co najbardziej widać w Niemczech. Eliminacja sakramentu spowiedzi, wielka rola w parafiach tzw. asystentek parafialnych, teraz Komunia św. udzielana ewangelikom, którzy przecież nie wierzą w realną obecność Chrystusa w Eucharystii. W stronę protestantyzmu na pewno pójdzie tzw. droga synodalna, która właśnie się tam zaczyna. Ks. prof. Robert Skrzypczak skonstatował: Być może dojdziemy do sytuacji, w której to ludzie świeccy będą bardziej bronili czystości katolickiej wiary niż zdezorientowani i uśpieni pasterze. Może ten czas już nadszedł? Ale za jedno trzeba pochwalić polskich biskupów. Wystąpili do papieża Franciszka o ogłoszenie św. Jana Pawła II Ojcem Kościoła i patronem Europy. Jak zachowa się Franciszek uczyniony przez Jana Pawła II kardynałem, a dziś kontestujący jego nauczanie?

Ks. Jan Rosłan

Były redaktor naczelny „Posłańca Warmińskiego”, obecnie redaktor naczelny „Debaty”, publicysta, autor sześciu książek

Czytaj więcej: Dokąd prowadzi Kościół papież Franciszek?