Polska

W grudniowej „Debacie” o "granicach kłamstwa D. Tuska i J. Kaczyńskiego"

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 20 grudzień 2024 09:20

W grudniowej "Debacie", która już jest w sprzedaży, za jedyne 5 zł, przeczytamy szereg ciekawych artykułów:

Bogdan Bachmura napisał o „Granicach kłamstwa D. Tuska i J. Kaczyńskiego” Ten tekst nie będzie o Prawdzie, choć do takich właśnie rozważań skłaniałby czas Bożego Narodzenia. Będzie o innym królestwie, o domenie kłamstwa w świecie, który zwykliśmy nazywać polityką. Do tych rozważań sprowokował mnie Jan Rosłan, naczelny „Debaty”, który w poprzednim numerze zadał sobie trud odpowiedzi na pytanie „Czy są granice kłamstwa i hipokryzji D. Tuska?”.

Odpowiada Jan Rosłan.

Wojciech Kozioł napisał o „Polityce mściwości”

Jacek Stachowiak z Londynu napisał o „różnorodnym Jezusie” Duchowni Kościoła anglikańskiego w Wielkiej Brytanii ogłosili, że Bóg nie jest białym człowiekiem.

JAN ROSŁAN napisał o Czasie wielkiej smuty

Adam Kowalczyk apeluje: „Sztandar podnieśmy nasz wysoko”. Jak już wielokrotnie pisałem, Polska i cały nasz świat, znajduje się na rozdrożu. Dotychczasowy system polityczny świata zaczyna się rozsypywać. Przejawy tego są aż nadto widoczne.

Magdalena Piórek napisała o syryjskiej rewolucji.

Zbigniew Kuźmiuk o „promocji firm niemieckich”

Publikujemy rozdział z książki Krzysztofa Karonia o „wychowaniu i edukacji”: jedyną ideologiczną siła, która w pełni doceniła wpływ wychowania na ludzkie działania jest marksistowska antykultura, której sukcesy nie wynikają ze świadomego społecznego poparcia, ale z faktu, że opanowała ona system wychowania i edukacji i kształtuje zachowania człowieka od jego urodzenia.

Po porodówkach w województwie warmińsko-mazurskim likwidowane mają być małe szkoły – informuje Bożenna Ulewicz.

Adam Jerzy Socha rozmawia z europosłem Maciejem Wąsikiem o oskarżeniach „agenta Tomka”, a także o „schyłku cywilizacji”, likwidacji PKP Cargo Tabor w Olsztynie, „Zielonej rewolucji”, „Pakcie Migracyjnym”, „Tarczy Wschód”, Ukrainie i „kandydacie obywatelskim Karolu Nawrockim”.

Henryk Pejchert wspomina polskie grudnie.

Jarosław Żukowski napisał o karierach jakie zrobili w wolnej Polsce sędziowie, którzy skazywali w latach 80. XX wieku uczniów kętrzyńskich szkół za ulotki. Wspięli się aż do Sądu Najwyższego.

Dariusz Piotrowicz wspomina o śledztwie SB w związku z „wrogimi napisami” na budynku działdowskiego kina Apollo namalowanymi W Niedzielę Wielkanocną 11 kwietnia 1982 r. : „PZPR POD SĄD!” i „WOLNOŚĆ INTERNOWANYM!”

„Wojna nie jest koniecznością” uspokaja Tadeusz Pardej.

Krzysztof Czacharowski przypomina arcydzieło Aleksandra Sołżeniucyna „Oddział chorym na raka”.

Andrzej Dramiński pyta: „Quo vadis polskie elity?”

Felietony Pardeja, Rosłana, Krystka, Kwaśniewskiego i Dramińskiego

Numer zamyka satyryczno-polityczna rubryka Adama Jerzego Sochy: Debatka nr 23, czyli podwójna rocznica 13 grudnia

Zapraszamy do lektury!
Tyle ciekawych tekstów za jedyne 5 zł nabędziesz w następujących punktach:

Punkty sprzedaży w Olsztynie:
Centrum Książki pl. Jana Pawła II 2/3,
Orion Jagiellońska 33/82,
Logos Kołobrzeska 5,
KIOSK Z PRASĄ
10 959 Olsztyn, ul. 11 listopada 9
SKLEP PAPIERNICZY
Olsztyn, ul Dworcowa 35
tel. 89 539 98 40
WARMIŃSKA KSIĘGARNIA DIECEZJALNA
„HOSIANUM”
10 024 Olsztyn, ul Długosza 3/1
tel. 89 527 35 28
KIOSK Z PRASĄ
Olsztyn Pieczewo, ul Panasa 1 a
róg ul Wilczyńskiego
Tel. 605 990 115
RELAX
10 290 Olsztyn, al Wojska Polskiego 74/16
obok Restauracji KOLOROWA
Tel. 508 061 231
ASNET PUNKT XERO
10 527 Olsztyn, Ul. Partyzantów 88
OLSZTYN KORTOWO
WYDZIAŁ NAUK EKONOMICZNYCH
ul Oczapowskiego 4, Punkt Xero
tel. 660 773 070
CENTRUM KSIĄŻKI
Olsztyn, PL Jana Pawła II 2/3
tel. 89 527 30 44
SALONIK PRASOWY
10-437 Olsztyn, ul. Dworcowa 35

W województwie warmińsko-mazurskim „Debatę” można nabyć także w punktach KOLPORTERA, w salonikach prasowych i sklepach, które prowadzą sprzedaż prasy. Podajemy wykaz miejscowości, w których można nabyć nasz miesięcznik.
W nawiasie ilość punktów sprzedaży: Bartoszyce (14), Biskupiec (1), Dobre Miasto (2), Działdowo (3), Giżycko (13), Górowo Iławeckie (1), Iława (9), Kętrzyn (15), Kisielice (1), Kurzętnik (1), Lubawa (1), Morąg (1), Mrągowo (4), Olsztyn (60), Ostróda (12), Reszel (1), Ruciane Nida (1), Susz (1), Szczytno (7), Węgorzewo (1) oraz w księgarniach:
Wena pl. Konstytucji 3 Maja 8, 11-200 Bartoszyce
Warmińska ul. Kościuszki 12, 14-500 Braniewo
ABC Mickiewicza 27, 13-200 Działdowo
Mentor PH Tu i teraz, Mickiewicza 19, 19-300 Ełk
Metis Niepodległości 2, 14-200 Iława
Verso Sikorskiego 20/1A,11-400 Kętrzyn
Merkuriusz Mickiewicza 12, 11-430 Korsze
Im.I.Krasickiego Powstańców Warszawy 14, 11-100 Lidzbark Warmiński
Wiedza 3 Maja 4, 14-300 Morąg
Współczesna Ratuszowa 4, 11-700 Mrągowo
Errata Kościelna 4, 13-100 Nidzica
Popularna Czarnieckiego 25, 14-100 Ostróda
Lexica Zamkowa 2, 14-100 Ostróda
Impuls Czarnieckiego 32, 14-100 Ostróda
Fraszka Polska 1, 12-100 Szczytno
Kropka Floriańska 2, 11-300 Biskupiec

UWAGA! Można też kupić "Debatę" w formie PDF. Wystarczy przelać 5 zł lub najlepiej od razu zapłacić za rok z góry 60 zł na konto Fundacji "Debata": 26 24 9 0000 5 0000 45 00 1354 7512 KRS 0000337806 i wysłać potwierdzenie wpłaty na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Czytaj więcej: W grudniowej „Debacie” o "granicach kłamstwa D. Tuska i J. Kaczyńskiego"

Misja olsztyniaka w Ukrainie: „Wierzymy, że nasze słowo w kimś wzejdzie”

Szczegóły

Opublikowano: środa, 18 grudzień 2024 08:45

Adam Jerzy Socha

W parafii św. Arnolda w Olsztynie swoim świadectwem z Misji Ad Gentes w Ukrainie podzielili się Aleksandra i Krzysztof Maciejewscy z dziećmi. Od 9 lat są w Ukrainie, od 5 w Winnicy, gdzie prowadzą różne formy ewangelizacji z ramienia Drogi Neokatechumenalnej. Poniżej rozmowa, którą z nimi przeprowadziłem.

- Nie wiedziałem o takiej formie ewangelizacji w ramach Ad gentes, że do innego kraju jedzie cała rodzina z dziećmi. Sądzę, że to bardzo trudna decyzja właśnie z uwagi na dzieci. Dlatego na początek chciałbym zapytać, jak wyglądało Wasze życie przed podjęciem decyzji o wyjeździe z Polski?

Krzysztof: Byliśmy we wspólnocie neokatechumenalnej w parafii św. Tomasza na Ursynowie w Warszawie. Ja pochodzę z Olsztyna, wyjechałem w poszukiwaniu pracy do Warszawy i tam poznałem żonę Aleksandrę, warszawiankę. Zarówno ja, jak i żona mieliśmy trudne dorastanie. Byłem zbuntowany, przez kilkanaście lat uzależniony od narkotyków. Wyjechałem do Warszawy, żeby zmienić środowisko, ale to nic nie dało. Kilka razy podejmowałem próbę wyrwania się z przymusu brania narkotyków, byłem w kilku ośrodkach, w tym w Monarze, ale znów wracałem do nałogu.

Aleksandra: Chyba mamy to w genach. Oboje mamy syndrom DDA (Dorosłego Dziecka Alkoholika). Ojciec Krzysztofa i jego bracia pili, mama nie.

Krzysztof: Aleksandrę poznałem na mitingu anonimowych narkomanów w 2001 roku.

Aleksandra: Ale ja na szczęście brałam narkotyki krótko.

Krzysztof: Tam też na tych mityngach jeden z przyjaciół dał mi zaproszenie na katechezę. Byłem wówczas bardzo daleko od Kościoła.

Aleksandra: Ja jeszcze bardziej, bo moi rodzice w ogóle nie chodzili do Kościoła, a Krzysztofa – tak.

Krzysztof: Ja tak czuję, że Pan Bóg mnie uratował. Ja już nie chciałem brać narkotyków, ale był taki silny przymus. Wbrew nauce i terapii uzależnienia, która mówi, że wychodzenie z nałogu to długi proces, a tutaj Pan Bóg wyzwolił mnie z nałogu w jednej chwili. Założyliśmy z Olą rodzinę, urodziły się dzieci. Pracowałem.

Aleksandra: I pewnego dnia padło pytanie podczas Mszy w kościele św. Tomasza: „Czy ktoś czuje powołanie, żeby nieść Chrystusa?”, bo papież wysyła na peryferie świata Ad Gentes, na misje ewangelizacyjne. Było dużo ludzi na mszy i my od razu wiedzieliśmy, że tego chcemy. Tylko my wstaliśmy.

Krzysztof: W marcu 2015 roku zaproszono nas do Porto San Giorgio, gdzie mieści się Międzynarodowe Centrum Drogi Neokatechumenalnej. Tam zjechały wszystkie takie rodziny z różnych krajów, różnych stron świata, ponad 100 rodzin, które właśnie tak jak my wyraziły chęć pojechania na misję. Tam było spotkanie i losowanie miejsc, do których te rodziny miały pojechać.

Wcześniej z parafii też jedna rodzina mojego przyjaciela i kilka lat temu też, pojechali do Tajlandii. Ta idea, żeby posyłać rodziny wielodzietne zaczęła się za papieża Pawła VI. Entuzjastą był Jan Paweł II.

Aleksandra: Ja chciałam do Afryki, ale wylosowaliśmy Ukrainę.

Krzysztof: Nas na tym spotkaniu zaprosił ukraiński biskup rzymskokatolicki Leon Dubrawski.

Aleksandra: Czasami jesteśmy odbierani jak sekta, ale wszystko co robimy jest w ramach Kościoła, na podstawie statutu Kongregacji Wiary, w każdym tygodniu mamy liturgię słowa, modlitwę…

- Czy jest jakaś forma sprawdzania, weryfikacja chętnych rodzin, czym tak naprawdę się kierują, czy nie jest to np. tylko chęć przeżycia egzotycznej przygody i czy podołają?

Krzysztof: Nasza wspólnota neokatechumenalna św. Tomasza Apostoła. ma swoich katechistów. I to katechiści decydują, czy dana rodzina nadaje się do wysłania na misje. Sprawdzają np., czy wyjazd jakiejś rodziny nie osłabi wspólnoty, bo czasami nam pomagają nawet materialnie. Potem jest spotkanie na szczeblu krajowym i po akceptacji chętnych rodzin następuje wyjazd do Porto.

- Jaka była pierwsza reakcja po wylosowaniu Ukrainy? W jakim wieku były dzieci?

Krzysztof: Łucja miała 3 latka, Janek 6 lat i Marysia 9 lat.

- No to Marysia już rozumiała, co oznacza dla niej ta decyzja, gdyż już chodziła do szkoły, a więc utrata koleżanek. No i w ogóle, to całkowita zmiana życia, przyszłości dzieci.

Aleksandra: - Ale myśmy powoli wprowadzali dzieci w naszą decyzję wyjazdu.

Krzysztof: Też miałem wątpliwość właśnie ze względu na dzieci, czy to nie będzie dla nich za ciężkie? Przed wylotem do Porto, a to było rok po aneksji Krymu przez Rosję i walkach o Donbas, któreś z dzieci Marysia albo Jasio, powiedziało: „Tato, żeby tylko nie Ukraina”. Wróciliśmy z Porto i Boże, jak o tym dzieciom powiedzieć? Wziąłem mapę i pokazałem dzieciom, „zobaczcie, tu jest Lwów a tu Donbas, odległość tysiąc kilometrów, wojna do nas nie przyjdzie”, bo najpierw, na półtora roku posłano nas do Lwowa. Dzieci się uspokoiły, no a teraz wojna też przyszła do Lwowa.

- Tak, rozmawiamy krótko po ataku rakietowym Rosji na Lwów, w środę 4 września rano, w którym zginęło siedem osób, w tym troje dzieci, ranne zostały 64 osoby. Moja córka jedzie na stypendium artystyczne do Lwowa na dwa miesiące i będziemy drżeli o jej życie.

Krzysztof: Jak wybuchła wojna 24 stycznia 2022 roku, to byliśmy już w Winnicy, do której nas przeniesiono po półtora roku pobytu we Lwowie, zapytałem dzieci, co mamy robić, wracać czy zostać? To już wówczas 16-letnia Marysia do mnie mówi tak: „Tato, przyjechaliśmy ewangelizować, przecież nic się nie zmieniło” (śmiech). „Czołgów tu jeszcze nie ma, trzeba zostać”.

Aleksandra: Biskup chciał, żebyśmy wynajęli we Lwowie mieszkanie w rejonie, w którym w ogóle nie było kościoła, ale tam nie było wolnego mieszkania. Znaleźliśmy obok rejon z 30 blokami tzw. „chruszczowkami”, małymi mieszkaniami. Byli z nami Hiszpanie, Włosi, też wielodzietne rodziny. Minął rok i nie dostaliśmy dekretu i wówczas przyszło zaproszenie od biskupa z Winnicy, który napisał, że przyjmie nas „z pocałowaniem rąk i nóg”.

- Skoro nie mogliście we Lwowie ewangelizować, to z czego się utrzymywaliście?

Krzysztof: Wspólnota z Warszawy dawała nam na czynsz. We Lwowie jest też polska wspólnota, pomagali nam.

- Czy opanowaliście ukraiński w tym czasie?

Aleksandra: Tak.

- Czy w tym czasie we Lwowie zetknęliście się z jakimś takim nastawieniem nacjonalistycznym ze strony Ukraińców?

Krzysztof: Raczej bezpośrednie, nie, nikt nam nic nie powiedział przykrego, wręcz przeciwnie. Jak się poszło np. na bazar coś kupić i jak sprzedawca usłyszał polski akcent, to pytał „pani z Polski? Moja babcia też była Polką”. Raczej reagowano na nas z sympatią. Natomiast dużo było widocznych symboli banderowskich czerwono-czarnych. Wybuch wojny wywołał bardzo silne nastroje antyrosyjskie, masowo zmieniali nazwy ulic, burzyli pomniki, język rosyjski jest zabroniony, bardzo bronią swojej narodowości.

W Winnicy na dworcu kolejowym jest tablica pamiątkowa po polsku i po ukraińsku. „W tym miejscu 16 maja 1920 r. spotkał się marszałek Józef Piłsudski z atamanem Symonem Petlurą”

- Jak dzieci się zaadaptowały w szkołach?

Aleksandra: Dobrze, najłatwiej miał Janek, bo on poszedł do pierwszej klasy. Marysia mi mówiła, że pierwsze pół roku to siedzieli i niewiele rozumieli. Dopiero jak zaczęli rozumieć ukraiński, było im łatwiej.

- I gdzie ulokowaliście się w Winnicy?

Aleksandra: Na peryferiach. Krzysztof dostał pracę w polskim konsulacie, ale konsulat zamknęli po napaści Rosji. Konsulaty i ambasady wszystkich państw się ewakuowały. Jedynie w Kijowie został dobrowolnie polski ambasador Bartosz Cichocki. Ministerstwo spraw zagranicznych chciało nas ewakuować, ale myśmy nie chcieli uciekać.

Krzysztof: W Winnicy są cztery parafii katolickie. Tam gdzie mieszkamy nie ma żadnego kościoła, więc w prywatnym mieszkaniu wynajęliśmy salę i odprawiamy liturgię słowa. Wieczorem w sobotę mamy eucharystie. W naszej misji mamy swojego prezbitera. Na początku to był Polak, teraz jest Ukrainiec. Żeby takich prezbiterów uformować powstały specjalne seminaria Redemptoris Mater. W Ukrainie są trzy takie seminaria,

Wrócę jeszcze do tego, co nas też skłoniło, żeby wstać w kościele św. Tomasza w Warszawie na wezwanie do wyjazdu na misję. Ja wcześniej dostaliśmy zaproszenie na cykl katechez, na początku jednej z nich usłyszałem, że „Bóg ciebie kocha”. Ja wiele razy to słyszałem, ale myślałem sobie, że Pan Bóg to przede wszystkim kocha tych ludzi prawie świętych. A tu usłyszałem, że nawet jak jesteś grzesznikiem, to tym bardziej Bóg mnie kocha i mnie to bardzo dotknęło i ja wtedy naprawdę w to uwierzyłem. Chociaż wcześniej wiele razy to słyszałem, ale nie rozumiałem, że to się do mnie odnosi. I to w zasadzie zmieniło moje życie. Pomyślałem sobie wtedy, że każdy powinien mieć szansę to usłyszeć. I dlatego właśnie po tej katechezie wstaliśmy, że zgłaszamy się na tą misję.

Aleksandra: Ja też byłam wcześniej mocno uzależniona. Rodzice umieścili mnie w ośrodku Monaru i po roku mi powiedzieli, że już ze mnie nic nie będzie. Wyszłam, a powinnam być 2 lata i miałam wewnętrzną potrzebę znalezienia Boga, po prostu takie wewnętrzne pragnienie. I wtedy właśnie poszłam do kościoła, potem na ten miting, na którym spotkałam Krzysia. I wtedy właśnie dostaliśmy zaproszenie na katechezę. Wiedziałam, że po prostu tylko Chrystus. A co się potem okazało? Moja babcia świętej pamięci powiedziała mi, że ona się wtedy bardzo intensywnie za mnie modliła. Dlatego myślę, że modlitwy wcale nie są bezskuteczne.
Chciałam jeszcze powiedzieć, że u mnie w domu nie było wiary. Mama do tej pory wierzy w różne energie, reinkarnacje, jakieś wierzenia indyjskie, horoskopy. Potem z tego biorą się depresje. Ja ciągle, jako dziecko, widziałam jakąś czarną postać. W domu się jakieś rzeczy gubiły, meble się przesuwały i poszłam do franciszkanina, egzorcysty. Uwolnił mnie od tych demonów. Franciszkanin modlił się nade mną i na koniec tych modlitw poczułam się wolna. Od tego momentu już nie widziałam żadnych czarnych postaci.

Krzysztof: W Warszawie też podjęliśmy próbę ewangelizacji metodą Świadków Jehowy, chodząc od drzwi do drzwi. Proboszcz wskazał nam ulicę, żeby przed adwentem, przed kolędą, zapraszać na katechezy.

- I jak Wam poszło?

Krzysztof: Na Ursynowie słabo. Jedynie najbiedniejsi  otwierali nam drzwi.

- Przenieśmy się do Winnicy. To wielka metropolia, jedno z głównych miast Ukrainy, ogromny ośrodek przemysłowy, przetwórczy, uniwersytecki. W jakim stopniu społeczeństwo tej metropolii zostało zateizowano w czasie sowieckim?

Krzysztof: Można powiedzieć, że po tym okresie sowieckim, to przestrzeń prawie całkowicie zateizowana. Ogromna wiara w znachorki, szeptuchy. Społeczeństwo w całej Ukrainie, nie tylko w Winnicy, ma mentalność sowiecką. Proceder surogacji to jest wręcz na skalę przemysłową. Aborcja jest powszechnym zjawiskiem. W przedszkolach, w szkołach, na palcach jednej ręki można policzyć dzieci, którzy mają biologicznego ojca i matkę. Małżeństwa szybko się rozpadają, wchodzą w nowe związki, rodzą się kolejne dzieci, kolejny rozpad... Nauczycielka naszego syna Jasia powiedziała nam, że od razu zauważyła, że jest wyjątkiem w klasie, że jest z normalnej rodziny. Widziała to po jego postawie, zachowaniu, np. dzieli się swoim śniadaniem z innymi dziećmi, jest uczynny, pożycza rzeczy.

- Rozumiem, że w Winnicy zaczęliście ewangelizować?

Aleksandra: Przez 2 lata chodziliśmy po domach. Ksiądz proboszcz wyznaczył nam bloki socjalne, czyli najuboższych.

- Jakie były efekty?

Krzysztof: Jestem dosyć zamkniętą osobą i dla mnie to było trudne. Ja się zawsze bałem tego i z taką tremą chodziłem, ale ci najubożsi otwierali się przed nami, mówili o jakimś swoim problemie. Podobnie jak w Warszawie, zamożniejsi nie chcieli z nami rozmawiać, jedynie biedni.

Mamy też takie wybrane miejsce w parku, gdzie przychodzi dużo ludzi jak jest ładna pogoda. W soboty tam ewangelizujemy. Stawiamy krzyż, pulpit, mikrofon. Jest gitara, śpiewamy pieśni, trochę tańczymy. Jedno z nas mówi o swoim doświadczeniu, potem jest krótka katecheza.

W piątki prowadzimy spotkania z młodzieżą, żeby ich zatrzymać w kościele po bierzmowaniu, bo to jest już ostatnie zetknięcie młodego człowieka z kościołem.

Pięć lat już jesteśmy w Winnicy. Ukraińcy się dziwią, że my chcemy u nich żyć, bo oni chcą się wyrwać na Zachód, tak jak my chcieliśmy się wyrwać z biedy w okresie PRL. Właścicielka mieszkania, który wynajmujemy mówi do mnie: „Krzysztof, mnie znowu sąsiedzi, pytali, co wy to robicie?" A ja mówię, no, przecież ci już mówiłem, pomagamy w budowie Kościoła. „Ja im to wszystko mówiłam, ale oni podejrzewają, że musi być jakiś ukryty cel, bo to jest tak niewiarygodne”. Polacy to jeszcze może jakoś jest do przyjęcia, ale jak była z nami rodzina z Brazylii z szóstką małych dzieci i rodzina z Hiszpanii też wielodzietna, to dopiero była sensacja!

- Jak wasze dzieci reagują na wojnę?

Aleksandra: Z początku nie zdawały sobie sprawy, dopiero jak nastąpił atak na Winnicę, na lotnisko, na wieżę telewizyjną, fabrykę, atak rakietowy w centrum miasta był najtragiczniejszy, bo rakieta trafiła w przychodnię, zginęło dużo ludzi, dzieci. Koleżanka Oli tam zginęła. Ja nawet nie biorę do głowy tego, że jest wojna. Nie chcę nawet o tym myśleć. Przeżywa syn, bo włączył telewizję i oglądał wiadomości, my nigdy telewizji nie oglądamy. W nocy nas obudził, bo on ma pokój u góry, my na parterze, bo usłyszał wielki wybuch, wielka pomarańczowa łuna na niebie. Okazało się, że trafili w magazyn paliwa. Codzienne życie jest stale w cieniu wojny, ciągle są te alarmy przeciwlotnicze. My sobie przygotowaliśmy plecaki. Z dokumentami, najniezbędniejszymi rzeczami, wodą, czekoladą. Przez pierwsze 2 tygodnie spaliśmy w ubraniach wszyscy razem, żeby się błyskawicznie ewakuować w razie konieczności Mamy piwniczkę, ale bez bez okien, chłodno i wilgoć, obłożyliśmy ściany styropianem. Nam przyszłoby na początku wojny takie busy pomocy humanitarnej, jedzenia.

 Winnica po ataku rakietowym, fot. Wikipedia

Na początku wojny ludzie wszystko wykupili ze sklepów, nie było nic. Z Polski zaczęły iść transporty z żywnością. Do nas dotarł bus z Poznania z długoterminową żywnością kasze, ryż itp. Porozdawaliśmy ludziom. A potem ten człowiek z Poznania powiedział, że dostał SMSy z pogróżkami, żeby przestał wysyłać.

- Czy widać skalę ofiar jakie ponoszą Ukraińcy na froncie?

Krzysztof: W mieście jest bardzo mało młodych ludzi. Nie ma rąk do pracy. Mężczyźni albo na wojnie, albo wyemigrowali. Ile ludzi ginie, to widać po cmentarzu, pełno na grobach flag ukraińskich i banderowskich. Każdy pogrzeb żołnierza jest bardzo uroczysty, kondukt jedzie przez całe miasto, na syrenach z napisami, że zginął ten i ten. Mężczyźni zaczęli unikać wysyłki na front. Kupują sobie papiery, żeby wyjechać z Ukrainy. Na początku wojny wzywali do wojska powyżej 27 lat, potem obniżyli wiek do 25. Ostatnio czytałem o prowokacji ukraińskiej służby bezpieczeństwa. Ukazało się ogłoszenie w sieci, że za odpowiednią sumę dolarów można kupić zezwolenie na wyjazd. Zebrali dwa pełne autobusy chętnych, zawieźli ich na granicę i tam aresztowali.

- Jakie są nastroje społeczeństwa, czy gotowi są oddać Rosjanom zajęte ziemie, aby tylko był pokój?

Krzysztof: Tak, ludzie już mają dość, są bardzo zmęczeni wojną i ofiarami w ludziach. Jedna z sióstr w naszej parafii, Ukrainka, Pan Bóg ją boleśnie doświadcza, bo i zginął jej wnuk na wojnie. Nawet władze nie wiedzą gdzie, bo cały oddział przepadł. Dwa lata temu na raka zmarł jej zięć, syn też zmarł , zmarł pierwszy mąż, drugi mąż, a teraz jeszcze następne doświadczenie. Tuż przed naszym wyjazdem do Polski na wakacje, wiadomość, że u jej córki wykryli nowotwór, która ma czwórkę niepełnoletnich dzieci. To ona do nas mówi tak: „Mnie jest już wszystko jedno, jakie tereny zachowamy, jakie stracimy, byleby ta wojna skończyła". Ale druga siostra, też Ukrainka, mówi do niej: „To znaczy, że te ofiary i ta przelana krew, to wszystko było na darmo ?!”. Wykrwawienie jest straszne tego narodu. Tracą całe młode pokolenie młodych mężczyzn, najbardziej przedsiębiorczych, do tego katastrofa demograficzna.

- Gdy byliście w naszym kościele ze swoim świadectwem zauważyłem, że pan kuleje.

Krzysztof: Ja w ogóle mam wodogłowie, którymi stwierdzono już w wieku dorosłym, ale prawdopodobnie to się zaczęło od tego, że w wieku 4 lat, jak byłem dzieckiem chorowałem na zapalenie opon mózgowych. Pozostałości po tej chorobie zostały i mam wodogłowie. To była też ciekawa historia. To było w momencie, gdy odebraliśmy w Watykanie krzyż misyjny od papieża Franciszka i mieliśmy ostatnie wakacje przed wyjazdem na misje. Sprzedaliśmy mieszkanie w Warszawie, kupiliśmy samochód, zapakowaliśmy walizki i wtedy dostałem telefon ze szpitala z Olsztyna, że mam termin zabiegu, na który czekałem ponad rok. Mówię do Oli, „To Ty zostań tu z dziećmi, w tym Józefowie, a ja pojadę, zrobią mi zabieg, za parę dni wrócę i pojedziemy na Ukrainę". Miałem ogromne ciśnienie w głowie jak mi otworzyli czaszkę i przy wybudzaniu miałem udar i atak padaczki. To był całkowity paraliż prawostronny, nie ruszałem ani prawą ręką, ani nogą, twarz zniekształcona, trudno było mi zrozumieć, co do mnie mówią i a innym, co ja mówię. Jeszcze 9 miesięcy mieszkaliśmy w Olsztynie i dopiero pojechaliśmy po rehabilitacji. w kwietniu 2016 roku.

Aleksandra: To był cud. Po pierwsze cud, że przeżył, bo ten lekarz powiedział, że nie mogą tego medycznie wytłumaczyć, jak mógł w ogóle przeżyć i funkcjonować z takim wysokim ciśnieniem w głowie. A potem to, że usiadł na wózek i nie było takich rokowań, że zaraz będzie chodzić.

Krzysztof: Lekarze powiedzieli, że paraliż może ustąpić, a może nie ustąpić? Przynieśli mnie na oddział rehabilitacyjny i tam zaraz po tygodniu, już mi zabrali wózek, żebym chodził. Jeździłem do szpitala na rehabilitację i już na wiosnę postanowiliśmy, że jedziemy na Ukrainę.

- Jak oceniacie efekty swojej pracy ewangelizacyjnej, po tych 5 latach w Winnicy, czy to nie jest „syzyfowa praca”?

Krzysztof: Trochę tak. Owoce których za bardzo nie widać, ale mamy też ograniczone możliwości działania, bo jest stan wojenny, zakaz zgromadzeń. Napisaliśmy prośbę do rady miejskiej o zezwolenie. Miejska rada to umyła ręce i odesłała nas do policji. Okazało się, że zastępcą jakiegoś tam naczelnika jest parafianka z kościoła rzymskokatolickiego. I nam pozwolili. Zawsze jak ewangelizujemy w parku to przychodzi dwóch policjantów. Czasami jest tak, jak jest zła pogoda, że słuchają nas tylko bezdomne psy i ci dwaj policjanci.

- Nie macie chwil zwątpienia, zniechęcenia?

Krzysztof: Nie, nie mamy. Miałem takie doświadczenie. Spotkaliśmy seminarzystę i on do mnie mówi: „Ja was pamiętam z parku”. I później wstąpił do seminarium. Zawsze trzeba mieć wiarę, że nasze słowo w kimś wykiełkuje.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał Adam Jerzy Socha

Na zdjęciu Krzysztof Wojechowski stoi obok księdza a przed nim żona Aleksandra, arch. prywatne Wojciechowskich

Jeśli chcesz wspomóc dzieło ewangeliacji, misję AD GENTES św. Ambrożego i Urbana w Winnicy (Ukraina), wpłać datek na konto fundacji HODIE: 98 1240 6292 1111 0010 8469 7649 z dopiskiem „misja ad gentes Winnica”

Czytaj więcej: Misja olsztyniaka w Ukrainie: „Wierzymy, że nasze słowo w kimś wzejdzie”

Protesty przed sklepami Lidla: Gietrzwałd dla pielgrzymów. Interpelacja radnego

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 15 grudzień 2024 09:32

Przeciwnicy budowy centrum dystrybucyjnego Lidla w Gietrzwałdzie zorganizowali w sobotę manifestacje przed sklepami sieci w całej Polsce, w tym przed czterema marketami w Olsztynie. Do organizatora akcji, Komitetu Obrony Gietrzwałdu, reprezentującego środowiska prawicowe i katolickie, dołączyli ekolodzy i mieszkańcy gminy Gietrzwałd.

Protestujący trzymali transparenty z hasłami, takimi jak: "Nie chcemy waszych śmieci w Gietrzwałdzie", "Stop Lidlowi, pomoc Gietrzwałdowi" oraz "Gietrzwałd dla pielgrzymów, a nie dla magazynów". W akcji udział wzięli także politycy i działacze Konfederacji Korony Polskiej, czyli partii Grzegorza Brauna. I to tej partii trzeba przypisać, że protesty, które zdawały się zamierać, wybuchły z nową mocą.

Protesty przeciwko planom Lidla

Zdjęcia z manifestacji obiegły media społecznościowe. "Akcja Stop Lidl zorganizowana przez OKOG (Ogólnopolski Komitet Obrony Gietrzwałdu) odbiła się szerokim echem! Zaplanowanych jest blisko 150 pikiet w całej Polsce! Polacy zdecydowanie sprzeciwiają się budowie centrum dystrybucyjnego Lidla niespełna 900 m od Sanktuarium w Gietrzwałdzie! Przypominam, że jedną z funkcji centrum będzie przetwarzane odpadów – 150 000 TON rocznie! Blisko 160 tirów DZIENNIE!" – napisał na portalu X Krzysztof Figura.

Karolina Pikuła: Ruszył ogólnopolski protest w obronie Gietrzwałdu! Ponad 100 lokalizacji w całym kraju, w tym 9 na Podkarpaciu (okręg 23). Już 15 lutego zapraszamy na kolejne. Wywieramy presję na władzach Lidla by Gietrzwałd - miejsce święte było dla pielgrzymów, a nie dla śmieci magazynów!

Protesty odbyły się także m.in. w Radomiu, Kaliszu, Warszawie oraz kilku miejscach w województwie podkarpackim.

Członkowie Komitetu Obrony Gietrzwałdu przekonują, że budowa centrum dystrybucyjnego Lidla w Gietrzwałdzie zniszczy krajobraz i zdewastuje teren. Obiekt ma być zlokalizowane na 40 ha ziemi i usytuowany w odległości ok. 800 metrów od Bazyliki Narodzenia NMP w Gietrzwałdzie.

Otrzymaliśmy też zdjęcia od pikietujących przy Lidlu na ul. Jagiellońskiej w Olsztynie, które zamieszczamy poniżej#Gietrzwałd #StopLidl #Olsztyn #ObronaGietrzwałdu #DziedzictwoNarodowe #GietrzwałdToNieŚmietnik #ŚwiętyMikołajNieKupowałbywLidlu #ObronaGietrzwałdu pic.twitter.com/4utyuxG173

— Olsztyn.com.pl (@olsztyncompl) December 14, 2024

https://t.co/t8ciDzI6SU…

Akcja Stop Lidl zorganizowana przez OKOG (Ogólnopolski Komitet Obrony Gietrzwałdu) odbiła się szerokim echem! Zaplanowanych jest blisko 150 pikiet w całej Polsce! Polacy zdecydowanie sprzeciwiają się budowie centrum dystrybucyjnego Lidla niespełna 900m… pic.twitter.com/Be9VcDC7Mh

— Krzysztof Figura 🇵🇱 (@KrzysztofFig) December 14, 2024

Dziś 14 XII w regionie radomskim, tak jak w całej Polsce, Ogólnopolski Komitet Obrony Gietrzwałdu pikietował pod marketami Lidl. Serdecznie dziękuje wszystkim uczestnikom i wspierającym. Nie poddamy się! Gietrzwałd dla pielgrzymów!#GietrzwałdToNieŚmietnik #Gietrzwałd #StopLIDL pic.twitter.com/856D6DF3rZ

— Mateusz Bracisiewicz (@MBracisiewicz) December 14, 2024

Ruszył ogólnopolski protest w obronie Gietrzwałdu!
Ponad 100 lokalizacji w całym kraju, w tym 9 na Podkarpaciu (okręg 23).

Już 15 lutego zapraszamy na kolejne.
Wywieramy presję na władzach Lidla by Gietrzwałd- miejsce święte było dla pielgrzymów, a nie dla śmieci magazynów!… pic.twitter.com/ZpR5EiLmx5

— Karolina Pikuła (@karolina_piku) December 14, 2024

Akcja stop Lidl na warszawskiej Woli❗️Nie ma naszej zgody na budowę śmietnika w Gietrzwałdzie ❗️#GietrzwaldToNieSmietnik ! pic.twitter.com/twE9Bk957x

— Korona Warszawa (@KoronaWarszawa) December 14, 2024

Udana pikieta w obronie Gietrzwałdu w Kaliszu! Dużo rozdanych ulotek, odczytane oświadczenie protestujących, rozmowy z przechodniami. Panowie policjanci zabezpieczający zgromadzenie bardzo sympatyczni i pomocni - odparli próbę interwencji personelu LIDLA, przyjęli też ulotkę. Po… pic.twitter.com/12CqLjfjhs

— Witold Tomczak (@WitoldTomczak) December 14, 2024

#GietrzwałdToNieŚmietnik ‼️ Lidl planuje budowę centrum logistycznego zaledwie kilkaset metrów od Sanktuarium Matki Bożej. W planach – składowanie 150 tys. ton odpadów rocznie, w tym niebezpiecznych. Nie pozwólmy na profanację świętego miejsca i zniszczenie środowiska! #stoplidl pic.twitter.com/f9I2APF6QQ

— Korona Łódź (@KoronaLodz) December 14, 2024

Eksperci Komitetu Obrony Gietrzwałdu stawiają ciężkie zarzuty władzom gminy

Eksperci Komitetu arch. Zbigniew Maciejewski i mgr inż. budownictwa Andrzej Warzecha przedstawili 30 listopada wyniki swojej analizy Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego dla Gietrzwałdu. Stwierdzili, że Plan został sporządzony pod inwestycję Centrum Dystrybucyjne Lidla, z rażącym naruszeniem prawa.

Eksperci Komitetu powiedzieli, że władze gminy spreparowały dokumenty, żeby inwestor mógł uzyskać pozwolenie na budowę. Zarzucili władzom gminy, że ukryły przed mieszkańcami, jak wielkie zagrożenie dla ich zdrowia i życia niesie ta inwestycja i na jak ogromne koszty narazi gminę. Ich zdaniem sprawą powinna zająć się prokuratura.

Eksperci zwrócili też uwagę na zapisy mówiące o ponad 150 tysiącach ton odpadów rocznie, w tym niebezpiecznych, z czego część ma być produkowana na miejscu, a reszta dostarczana z zewnątrz.

Nieopodal planowanego obiektu płynie rzeka Pasłęka, będąca ścisłym rezerwatem, a obszar Natura 2000 jest narażony na potencjalne skażenie.

Gmina zapewnia, że wszystkie procedury były prowadzone zgodnie z prawem. Prowadzący sanktuarium maryjne w Gietrzwałdzie Zakon Kanoników Regularnych Laterańskich ogłosił, że nie ma nic przeciwko tej inwestycji i nie podziela obaw Komitetu.

Przypomnijmy, iż Komitet już prawie 2 lata walczy o wycofanie się koncerny Lidl Polska z inwestycji w tej lokalizacji z uwagi na wyjątkowy i historyczny charakter tego miejsca, jedynego miejsca objawień Matki Bożej w Polsce, uznanego przez Kościół katolicki.

Zdaniem Komitetu ta gigantyczna inwestycja zniszczy to wyjątkowe także pod względem przyrodniczym i krajobrazowym miejsce, do którego pielgrzymują kolejne pokolenia Polek i Polaków z Polski i całego świata.

W tej chwili z inicjatywy Komitetu, stowarzyszeń i właścicieli siedlisk sąsiadujących z miejscem, w którym ma powstać Centrum Lidla toczą się cztery sprawy, dwie w sądach administracyjnych, jedna w SKO - zaskarżono pozwolenie na budowę i decyzję środowiskową oraz pozwolenie ministerstwa rolnictwa na odrolnienie 10 ha klasy IIIb pod inwestycję a jedną skargę rozpatruje minister kultury na odmowę Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, wpisania do rejestru zabytków 900 m. odcinka historycznej trasy pielgrzymkowej do sanktuarium, tego odcinka, który inwestor potrzebuje na łącznik komunikujący Centrum z DK nr 16, dla ciężarówek dostawczych.

Interpelacja radnego powiatu olsztyńskiego

Stawiguda, dnia 27 listopada 2024 r.
Radny Powiatu Olsztyńskiego
Krzysztof Kamiński

Starosta Olsztyński
Pan Andrzej Abako

I N T E R P E L A C J A
W związku z planowaną inwestycją w gminie Gietrzwałd, polegającą na budowie centrum dystrybucyjnego LIDL proszę o:

1. Przedstawienia obecnego stanu ustaleń z inwestorem w zakresie przebudowy drogi powiatowej DP1375N na odcinku od węzła drogowego DK16 na wysokości miejscowości Gietrzwałd do planowanej inwestycji.

2. Przedstawienie planów odnośnie wycinki drzew przydrożnych na w/w odcinku.

3. Zorganizowanie spotkania inwestora z przedstawicielami Komitetu Obrony Gietrzwałdu, w celu wyjaśnienia wątpliwości związanych z inwestycją.

Uzasadnienie
Mieszkańcy miejscowości Naglady oraz Gietrzwałd zwrócili się do mnie z prośbą o podjęcie interwencji w zakresie inwestycji, która budzi wciąż duże obiekcje i sprzeciw. Mieszkańcy, w związku z planowaną inwestycją polegającą na budowie centrum dystrybucyjnego LIDL, obawiają się dużych utrudnień w ruchu na drodze DK16, problemów z dostępnością mediów (na przykład wody), zanieczyszczenia środowiska w związku z planami inwestora odnośnie do składowania odpadów na terenie inwestycji, potencjalnego negatywnego wpływu inwestycji na walory turystyczne miejscowości Gietrzwałd, a także nieodwracalnego zniszczenia krajobrazu otaczających wieś terenów. Są to tylko niektóre zastrzeżenia i wątpliwości mieszkańców, które były podnoszone w wielu artykułach prasowych oraz wywiadach i programach telewizyjnych.

Odzwierciedleniem tych nastrojów są kolejne postepowania przed sądami administracyjnymi, dotyczące obecnie decyzji administracyjnych, na podstawie których zostało wydane pozwolenie na budowę. Można się spodziewać, że ta determinacja mieszkańców może docelowo zaowocować postępowaniami cywilno-prawnymi, w których mieszkańcy będą skarżyć organy publiczne o odszkodowania za pogorszenie warunków życia i utratę wartości ich nieruchomości. Można się także spodziewać kolejnych buntów społecznych i protestów. Także w mojej ocenie inwestycja, pomimo spełnienia formalnych wymogów powoduje duże kontrowersje, co budzi uzasadniony niepokój mieszkańców i wymaga spokojnej i merytorycznej rozmowy.

Aby uniknąć kolejnej wojny polsko-polskiej, należy podjąć wysiłek w celu wyjaśnienia wszystkich wątpliwości mieszkańców, z pełnym poszanowaniem ich obaw, w atmosferze dialogu i wzajemnego zrozumienia. Dlatego też konieczne jest bezzwłoczne zorganizowanie rozmów z niezadowolonymi mieszkańcami (na przykład w formie okrągłego stołu), przede wszystkim zorganizowanych w formie Komitetu Obrony Gietrzwałdu, ale także w otwartości na inne środowiska i społeczności, w tym olsztyńskie. Propozycji takich rozmów do tej pory nie było, zarówno ze strony władz Gminy Gietrzwałd, jak i ze strony inwestora. Były organizowane spotkania z mieszkańcami, w których osobiście uczestniczyłem. Jednakże nie miały one waloru konsultacji społecznych, gdyż osoby przeciwne inwestycji zostały na nich zakrzyczane przez organizatorów. Na spotkaniu nie było także przedstawicieli inwestora.

Wydaje się, że Starostwo Powiatowe, które będzie sprawowało nadzór nad realizacją inwestycji, jest na tym etapie najwłaściwszym organem, który powinien tego typu rozmowy zorganizować, co będzie niewątpliwie dobrze odebrane przez Społeczeństwo.
W związku z powyższym proszę jak w petitum pisma.
Z wyrazami szacunku
Krzysztof Kamiński

Odpowiedź Starosty Olsztyńskiego Andrzeja Abako

Pan Krzysztof Kamiriski
Radny Powiatu Olsztyf skiego

W odpowiedzi na Pana interpelacjq z dnia 27 listopada 2024 r. w sprawie planowanej inwestycji w gminie Gietrzwald, polegajqce na budowie centrum dystrybucyjnego LIDL informuję:

1. ,,Przedstowienie obecnego stanu ustaleń z inwestorem w zakresie przebudowy drogi powiatowej DP7375N na odcinku od węzla drogowego DK76 no wysokości miejscowości Gietrzwałd do planowanej inwestycji".

Dla uściślenia, budowa centrum dystrybucyjnego LIDL w Gietrzwaldzie planowana jest przy drodze powiatowej nr 1370N. 18 czerwca 2024 r. zawarte zostalo porozumienie pomiędzy Powiatem Olsztyńskim, Gminą Gietrzwałd, Lidl Sp. z o.o. oraz Przedsiębiorstwem Wielobranżowym Rolłajsy Sp. z o.o. (Rolłajsy jest właścicelem gruntu, na którym ma stanąć Centrum - przypis A.Socha) określające
warunki przebudowy tej drogi. W ramach porozumienia ustalono m.in., że:

- zgodnie z uchwałą nr XLll/42L/2O23 Rady Powiatu w Olsztynie oraz zawartym porozumieniem Gmina Gietrzwald będzie pełnita rolę inwestora w zakresie tego zadania;

- Lidl sp. z o.o. na swój koszt opracuje dokumentację projektową (z niezbędnymi uzgodnieniami) przebudowy tej drogi, uwzglgdniającą konieczność dostosowania jej parametrów do jej planowanego obciążenia (konstrukcja drogi dostosowana do KR5); ochrona przydrożnego drzewostanu oraz budowq towarzyszącego ciągu pieszo-rowerowego.

- Gmina Gietrzwald uzyska decyzjq ZRID na podstawie powyższej dokumentacji;

- na podstawie udzielonych przez Gminę oraz Starostę stosownych pelnomocnictw, zgód oraz zezwoleń Lidl Sp. z o.o. na swój koszt dokona modernizacji drogi do planowanej inwestycji.

2. ,,Przedstawienie planów odnośnie wycinki drzew przydrożnych na w/w odcinku". W związku ze stwierdzonym posuszem korony i zgnilizną lub posuszem całkowitym na w/w odcinku, 29 sierpnia 2024 r. wystqpiono do Gminy Gietrzwałd o wycinkę dwóch drzew. Ze względu na fakt, iż aleja na przedmiotowym odcinku jest w trakcie procedury ewentualnego wpisania jej do rejestru zabytków Gmina Gietrzwałd przekazala wniosek do rozpatrzenia do Wojewódzkiego Urzqdu Ochrony Zabytków.

We wspomnianej w pkt 1. przygotowywanej dokumentacji projektowej przebudowy drogi nie przewiduje się usunięcia innych przydrożnych drzew na w/w odcinku.

3. ,,Zorgonizowonie spotkania inwestora z przedstawicielami Komitetu Obrony Gietrzwałdu, w celu wyjaśnienia wątpliwości związonych z inwestycją".

Nie wydaje mi się, aby Starostwo, które z urzqdu jest stroną postępowań administracyjnych związanych z tą inwestycją, było najlepszą instytucją do organizowania spotkań z przedstawicielami Komitetu Obrony Gietrzwałdu, po to aby rozwiewać ich,,wątpliwości". Z tego co wiem z mediów, z powództwa jego czlonków lub ,,sympatyków" w różnych instytucjach toczy się kilka spraw kwestionujących decyzje różnych organów administracji wydanych w tej sprawie.

A 30 listopada na konferencji prasowej Komitetu pojawilo siq również stwierdzenie, że ,,sprawą powinna zająć się prokuratura", a więc już na pewno nie Starostwo. Jak wynika z opublikowanej relacji z tego spotkania - członkowie komitetu raczej ,,wątpliwosci" w tej sprawie nie mają.
Z poważaniem

Starosta Olsztyński

Andrzej Abako

Stanowisko Lidla

W komunikacie przesłanym PAP sieć Lidl podkreśla, że "teren Gietrzwałdu jest rozpatrywany pod względem budowy nowego obiektu, jednak w tym momencie ewentualny termin rozpoczęcia tej inwestycji nie jest znany".

Chcielibyśmy jednak podkreślić, że na wspomnianym terenie miałoby powstać potencjalne centrum dystrybucji, w którym przechowywane byłyby m.in. produkty spożywcze oferowane w sklepach Lidl Polska. Natomiast fałszywą informacją jest, że w tym miejscu znajdować się będzie składowisko odpadów. Podkreślamy także, że od samego początku prac nad każdą z naszych inwestycji analizujemy wszelkie warianty, które w największym stopniu są dopasowane do otoczenia i sąsiadującej z inwestycją natury" - przekazał w komunikacie Lidl.

Lidl podkreślił, że projekt spełnia wymagania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a nowa inwestycja ma przynieść ponad 200 miejsc pracy. "Nasze obiekty w żadnym stopniu nie emitują do środowiska niekomfortowych zapachów" - zapewniła firma, dodając, że odpady będą przekazywane do recyklera".

Gietrzwałd. Sanktuarium objawień

Gietrzwałd to niewielka wieś położona w województwie warmińsko-mazurskim między Olsztynem a Ostródą. Tam w 1877 r. Maryja po raz pierwszy objawiła się 13-letniej Justynie Szafryńskiej i 12-letniej Barbarze Samulowskiej. Objawienia trwały niecałe trzy miesiące. W tym czasie Maryja przyszła do dzieci aż 160 razy. Głównym przesłaniem Matki Bożej była zachęta do odmawiania różańca. Objawienia zostały zatwierdzone przez Kościół w ich 100. rocznicę, we wrześniu 1977 r., przez biskupa warmińskiego na mocy dekretu prymasa Polski i za zgodą Stolicy Apostolskiej.

Sanktuarium Maryjne w Gietrzwałdzie przyciąga każdego roku tysiące pielgrzymów.

(oprac as, zdjęcie z profilu X olsztyn.com.pl)

Czytaj więcej: Protesty przed sklepami Lidla: Gietrzwałd dla pielgrzymów. Interpelacja radnego

Beznadziejny rząd, zmarnowany rok. Donald Tusk zaczął w miejscu, gdzie inni kończą

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 13 grudzień 2024 12:46

Paweł Musiałek

Beznadziejny rząd, zmarnowany rok. Donald Tusk zaczął w miejscu, gdzie inni kończą. Paweł Musiałek, prezes Klubu Jagiellońskiego, podsumowuje rok rządów „uśmiechniętej koalicji”.

Tusk uważa, że reformatorska ambicja w rządzeniu przeszkadza, a nie pomaga. Nad Polską pojawiło się kilka dużych chmur. Wieje coraz silniejszy wiatr nie tylko ze wschodu. Tymczasem kapitan statku zwinął żagle i dryfuje nie tam, gdzie chce, ale tam, gdzie zaprowadzą go fale. Zamiast na wzburzoną wodę patrzy na swoich majtków. Pilnuje, żeby żaden z nich zbyt wysoko nie podnosił głowy. Liczy, że po raz kolejny jakoś to będzie. Platforma Obywatelska ma dziś polityczny i intelektualny sufit ambicji tam, gdzie przed laty miała podłogę.

Minął rok rządu koalicji Donalda Tuska, więc czas na podsumowanie. Zacznijmy jednak od ważnego zastrzeżenia. Pierwszy rok każdego gabinetu nigdy nie jest pełnym rokiem faktycznego rządzenia. Zanim zbierze się ludzi, przejrzy papiery, uzgodni podział pracy, mijają długie tygodnie, a często miesiące. Nie ma więc co liczyć, że w 12 miesięcy da się zrealizować ambitną strategię, szczególnie gdy mamy rząd koalicyjny. Jeśli ktoś oczekuje, że rząd w rok wybuduje elektrownie atomową, CPK lub 100 tys. mieszkań, jest albo naiwny, albo nieuczciwy.

Grzech główny: brak ambicji

Biorąc pod uwagę te realistyczne kryteria, przejść można do rzetelnej oceny. Ta jednak może być tylko jedna. Ten rząd jest po prostu beznadziejny. Nie ma żadnego planu rządzenia. Żadnej strategii. Żadnego myślenia choćby dwa ruchy do przodu. Punktowe decyzje podyktowane potrzebą chwili, a nie naprawą systemu, to maksimum, co można z poszczególnych resortów wycisnąć. Niemal wszędzie panują inercja, chaos i brak decyzyjności.

Najważniejszy jest jednak strach ministrów, żeby się nie narazić. Ani Tuskowi, ani prokuraturze, szczególnie jeśli PiS wróci do władzy. Dlaczego na wszelki wypadek lepiej nie ryzykować i nic nie robić? Nigdy nie wiadomo, jakie mogą być konsekwencje tego, że zrobi się cokolwiek. W takiej atmosferze nie dziwi to, że ogarnięci ludzie nie palą się do pracy w rządzie, nawet jeśli sympatyzują z KO. Jeśli mają ryzykować, to co najwyżej za rozsądne pieniądze w spółkach Skarbu Państwa, a nie w państwowej administracji.

Problemem tego rządu nie są opóźnienia, niedoróbki, niekonsekwencja. Problemem rządu jest to, że on nie ma ambicji. Jeśli chcesz coś zrobić, a ci nie wychodzi, to zawsze możesz próbować, trenować, ćwiczyć. Nie daje to gwarancji, że będzie lepiej, ale jest na to szansa. Jeśli nie masz ambicji, nic się nie da zrobić. Nie będzie żadnego postępu. Jeśli nie widzisz ambitnego celu na horyzoncie, nie wyzwolisz z siebie niezbędnej energii, żeby sprawy toczyć do przodu mimo oporu materii.

To główny grzech tego rządu. Zachowuje się tak, jakby nie było dużych wyzwań przed Polską. Jakby rządzenie można było sprowadzić do administrowania i przykręcania kilku śrubek. Jakby polskie państwo było dobrze zaprogramowane i moglibyśmy sobie pozwolić na autopilota. Tak nie jest.

Nad Polską pojawiło się kilka dużych chmur. Wieje coraz silniejszy wiatr, nie tylko ze wschodu. Tymczasem kapitan statku zwinął żagle i dryfuje nie tam, gdzie chce, ale tam, gdzie zaprowadzą go fale. Zamiast na wzburzoną wodę patrzy na swoich majtków. Pilnuje, żeby żaden z nich zbyt wysoko nie podnosił głowy. Liczy, że po raz kolejny jakoś to będzie. Przecież w ostatnich 30 latach faktycznie jakoś się udawało.

Programowa dezercja Tuska

Nie jest żadnym okryciem, że brak ambicji rządu jest prostą konsekwencją braku ambicji samego premiera. W tym systemie rządzenia to on ma pełnię władzy. Tusk sprawuje nie tylko niepodzielną władzę w Platformie, ale i w rządzie. W przeciwieństwie do Szydło czy Morawieckiego nie ma żadnego „nadpremiera”, który ograniczałby jego polityczną wolę. Nie musi się także przesadnie liczyć ze swoimi koalicjantami, którzy akceptują bez grymasu kurs kierownika.

Warto nadmienić, że taki układ, w którym lider zwycięskiej partii sprawuje funkcję premiera, jest najzdrowszy. Daje władzę temu, kto jest za nią formalnie odpowiedzialny. Problem w tym, że na ambicje Tuska w żaden sposób to nie wpłynęło, bo nie mogło wpłynąć. Brak ambicji premiera nie wynika bowiem z instytucjonalnych czy politycznych ograniczeń, ale z politycznej metody.

Tusk uważa, że reformatorska ambicja w rządzeniu przeszkadza, a nie pomaga. Wie, że o reformach i strategiach łatwo się mówi, ale trudno się je realizuje. Jest świadomy, że wszystkie duże systemowe zmiany przynoszą więcej ryzyka niż szans, a na krótką metę więcej kosztów niż korzyści, szczególnie jeśli kadrowe zaplecze nie domaga.

Żeby się nie przewrócić, Tusk woli od razu się położyć. Zdecydowaną większość problemów premier rozdziela między dwie szuflady. Pierwsza to sprawy, które same po jakimś czasie się rozwiążą. Druga to problemy, których nie da się rozwiązać.

Nietrudno zatem zrozumieć, że za Tuska nie ma co się spodziewać ambitnej wizji reform polskiego państwa. W wywiadach premier mówił wprost, że jeśli ktoś ma wizję, to niech idzie do lekarza, a gdy ktoś lubi ból, to niech uda się do dentysty. Między pierwszym a drugim okresem rządów Tuska wiele się zmieniło, ale ta filozofia jest wciąż aktualna.

Problemem nie jest to, że rząd nie jest ideowo wyrazisty czy nawet spójny. Problem polega na tym, że nie wykazuje minimum zapału do naprawy elementarnych usterek polskiego państwa. Problemy albo bagatelizuje, albo odsuwa w czasie. Najczęściej robi jedno i drugie.

Historia zapowiedzianej katastrofy

To, gdzie się znajdujemy, nie jest przypadkiem, ale konsekwencją. Nie wynika z kapryśnego losu, ale ludzkich decyzji. To, jak będzie wyglądał ten rząd, było wiadome od dawna, stanowiło historię zapowiedzianej katastrofy.

Zatrzymam się na jednym, nie najważniejszym, ale symbolicznym przystanku – 100 konkretach. Ktoś zapyta, dlaczego po roku punktem odniesienia oceny rządu mają być przedwyborcze konkrety stworzone na ostatniej prostej kampanii. Pytanie jest zasadne.

Chętnie rozliczyłbym Tuska z tego, co faktycznie ważniejsze, czyli z programu wyborczego, bo tam zazwyczaj zawarta jest szersza polityczna wizja. Problem w tym, że tego nie da się zrobić, bo programu po prostu nie ma. Nie dlatego, że ktoś go ściągnął ze strony, ale dlatego, że nikt go nigdy nie napisał. Nie było takiego zapotrzebowania. Kierownik uznał, że to nie jest ważne.

Tusk od dawna uważa, że programy polityczne nie są mu potrzebne, bo one nie wygrywają wyborów. Partia z ponad 20-letnią historią, w tym prawie dekadę u władzy centralnej, a dwie dekady u władzy w samorządach, rządząca największym państwem Europy Środkowej, nie uznała za stosowne napisać o tym, jak widzi bolączki Polski i jak chce na nie odpowiedzieć.

Podsumujmy ten wątek: PO nie miało programu wyborczego, tylko luźno pozbierane konkrety. Konkretów zaproponowano raptem na 100 dni, a nie całą kadencję. Partia nie zdołała jednak ich zrealizować nie tylko w 100 dni ani nawet w rok. Jedyne, co można pochwalić, to fakt, że udało się część konkretów zatrzymać, bo były szkodliwe. To nie jest kompromis, tylko kompromitacja. Merytorycznej substancji w konkretach nie wystarczyło, żeby stworzyć nawet pozory powagi.

Z partii, która w 2005 r. miała nie tylko obszerny program wyborczy, ale też osobny program rządzenia z projektami ustaw w załącznikach, stała się dwie dekady później partią, której maksimum wysiłku stanowiły postulaty, jakie ogarnęliby łebscy studenci w weekend przy piwku. To dowód na to, że KO ma dziś polityczny i intelektualny sufit ambicji tam, gdzie wcześniej miała podłogę. Niestety ta intelektualna degeneracja przynosi konsekwencje.

Koalicja jako pretekst

W tym miejscu powinien pojawić się następujący argument: przecież to nie jest autorski rząd Tuska czy KO, ale rząd koalicyjny. W dodatku koalicjantów jest aż trzech. Trudno więc oczekiwać od premiera, żeby realizował przedwyborcze zapowiedzi, skoro musi uwzględniać zdanie koalicjantów. Przyjmuję tę uwagę, ale z wyraźnym zastrzeżeniem.

Jakie postulaty PO nie zostały zrealizowane z powodu oporu koalicjantów? Ile ich było? Czego konkretnie dotyczyły? Tę samą uwagę zresztą należy zastosować wobec Lewicy, PSL-u i Polski 2050. Politycy tych partii często usprawiedliwiają brak realizacji własnych obietnic koniecznością ustępstw wobec pozostałych partii. W przypadku mniejszych koalicjantów pewnie częściowo jest to prawda, bo zawsze „mały” w polityce musi częściej ustępować „dużemu”.

Można odnieść wrażenie, że fakt koalicji jest nie powodem, ale pretekstem do zaniechań. Zaryzykuję tezę, że mimo iż koalicyjna mąka nie była najlepsza, to można z niej było w ciągu roku przygotować zdecydowanie bardziej okazały chleb. Dlaczego było gorzej, niż mogło być?

Rząd od początku pracował, mając poważną usterkę fabryczną – umowę koalicyjną. Jest ogólnikowa i nie zawiera jasnych wytycznych, co naprawdę rząd planuje zrobić. Była to de facto deklaracja woli czy spis życzeń, a nie realny plan działań. Koalicja wszystkie sporne kwestie postanowiła odłożyć na później zgodnie z zasadę, że gdy pojawi się problem, to będziemy go rozwiązywać. Na razie cieszmy się, że jest miło, odzyskaliśmy władzę i przepędziliśmy pisowców.

Takie postawienie sprawy spowodowało, że w ostatnim roku odbywało się nieustanne przeciąganie liny. Wciąż ktoś kogoś szantażował, targował się, stawiał nowe żądania. Na wewnętrzne spory zużywano ogromną energię. Dużo większą, niż gdyby postawić wszystko z głowy na nogi.

Gdy w Niemczech powstają koalicje, trudne negocjacje programowe trwają wiele tygodni. Kończą się obszernym i szczegółowym planem działania. W Polsce koalicja zrobiła dokładnie na odwrót. Koalicjanci woleli, żeby na początku było miło, a różnice woleli zostawić „na później”.

To ustawienie fabryczne wręcz zachęcało do mnożenia sporów. Jeśli bowiem nie ma żadnych początkowych ustaleń poza podziałem stanowisk, to trudno się dziwić, że koalicjanci będą robić rozpoznanie bojem. To nie tylko zabiera czas i energię, ale też wypala i demobilizuje.

Prezydencki straszak

Drugim dyżurnym usprawiedliwieniem brakiem sukcesów jest prezydent. Andrzej Duda dla wielu ma być tym, który wsadza kij w szprychy. Owszem, nie powołuje nowych ambasadorów, ale to element dłuższej i bardziej skomplikowanej opowieści. Oceniając politykę wewnętrzną, warto oprzeć się na liczbach.

W ciągu roku kohabitacji prezydent zawetował cztery ustawy, a podpisał około 100. Cztery odesłał do Trybunału Konstytucyjnego w trybie kontroli prewencyjnej, czyli blokującej wejście w życie przepisów do momentu rozstrzygnięcia przez sąd konstytucyjny. Pozostałe obowiązują, weszły w życie.

Dla porównania w okresie kohabitacji prezydenta i rządu AWS-UW Kwaśniewski wetował 28 razy w trakcie czterech lat, czyli średnio osiem rocznie. To prawie dwa razy częściej, niż robi to obecna głowa państwa.

Są i tacy, którzy uważają, że niewielka liczba wet o niczym nie świadczy. Ponoć dużą rolę odgrywa sama groźba wetowania. Wielu sądzi, że to oczywiste. Gdyby rząd więcej ustaw przesyłał prezydentowi, to ten częściej sięgałby po weto. Może tak by było, a może nie. Tego nie wiemy.

Wiemy natomiast coś innego. W politycznym interesie koalicji byłoby wetowanie ustaw przez Dudę. W ten sposób rząd uwiarygodniłby narrację, że wiele nie da rady zrobić z tym prezydentem. Poza tym uzasadniłby, dlaczego w przyszłorocznych wyborach obecna koalicja powinna mieć w pałacu prezydenta przychylnego rządowi.

Jak myślicie, dlaczego Tusk nie zdecydował się na taką taktykę? Odpowiedź jest oczywista. Premier zdaje sobie sprawę, że Duda nie chce konfrontacji i jest otwarty na współpracę. Próba jego kompromitowania kolejnymi ustawami mogłaby skompromitować dominującą… narrację rządu. Rząd nie wysyła ustaw do prezydenta nie dlatego, że się go boi, ale dlatego, że ich nie ma.

Depisizacja uber alles

Oczywiście nie jest prawdą, że rząd Tuska nie miał klarownego priorytetu i nie było sprawy, dla której premier poświęcałby wiele swojego cennego czasu i energii. Takiej, do której angażowałby swój zespół, rozpisywałby zadania i rozliczał. Niestety priorytetem nie był awans Polski do G20, wyjście z pułapki średniego rozwoju ani zatrzymanie kryzysu demograficznego.

Priorytetem dla Tuska jest depisizacja. Miała oznaczać nie tylko zrzucenie pisowców z fotela czy wrzucenie ich do lochu. Kluczowym celem kierownika wbrew pozorom nie są rozliczenia, ale niedopuszczenie, aby PiS wrócił do władzy.

Na spotkaniu ze środowiskami prawniczymi premier chwalił się, że rozliczenia z rządami PiS-u będą najszerzej zakrojonymi działaniami w powojennej Europie, wyłączając Norymbergę i Trybunał ds. zbrodni wojennych w Jugosławii. Słowa te słyszałem, gdy siedziałem kilka metrów od premiera. Przyznam, że zrobiły na mnie wrażenie.

W ostatnim roku Tusk częściej niż o kolejnych reformach mówił o PiS-ie. Oczywiście za szefem rządu poszli ministrowie, a z nimi szefowie państwowych instytucji, dlatego nawet w spółkach Skarbu Państwie mieliśmy w ostatnim roku więcej audytów niż inwestycji.

Sprawy nie można sprowadzać do banalnej polaryzacji, która brutalizuje politykę nie tylko w Polsce. Tusk od dawna tworzył obraz PiS-u jako czystego zła. Nie krytykował partii opozycyjnej za to, co robi, ale jaka jest. Język Tuska był językiem moralnym, niczym z Siły bezsilnych Havla.

Tusk chciał w ten sposób podnieść stawkę politycznej rywalizacji i zagrać na innym boisku. Nie chciał traktować Kaczyńskiego jak politycznego rywala, którego się punktuje precyzyjnymi ciosami za błędy i wypatrzenia. Chciał go sportretować jako złego politycznego autokratę, który niszczy państwo, dzieli społeczeństwo, ciemięży jednostki.

Podział między PiS-em i anty-PiS-em nie miał być podziałem wedle ideowej osi liberalizm vs. konserwatyzm czy nawet władza sprawna vs. władza niezdarna. KO, a następnie cała Koalicja 15 października, nie miała być „zwykłą” koalicją rozwiązującą „zwykłe” polityczne problemy. Zmiana władzy miała być przełomem, a nie korektą w sztafecie kolejnych rządów III RP. 15 października miał być nie tyle zmianą władzy, co zwieńczeniem procesu obywatelskiego i narodowego odrodzenia.

O tym wszystkim mówił Tusk całkiem wprost w swoim expose. Wystąpieniu premiera towarzyszyły nie tyle programowe zapowiedzi, co moralistyka pełna solidarnościowej ornamentyki.

Więcej było tam podziękowań dla ludzi, którzy mieli odwagę „stanąć w prawdzie”, niż planów, co zamierza zrobić w poszczególnych ministerstwach. Koalicja miała być nowym wcieleniem Solidarności, a 15 października nowym 4 czerwca.

Tak jak komunistyczna dyktatura miała mieć swoje ofiary, które dokonały samospalenia jak Ryszard Siwiec, tak pisowski reżim miał mieć swoje ofiary jak Piotr Szczęsny. Jego pożegnalny list z 2017 r. z 15 protestami wobec władzy PiS-u Tusk w expose przytoczył w całości i wyjaśnił, że ów list mógłby zastąpić całe jego wystąpienie.

Wielu sądzi, że premier robi to z żądzy zemsty albo ze strachu przed powrotem PiS-u do władzy. Wątpię. Tusk to człowiek emocjonalnie opanowany. Zimny i wyrachowany w swoim postępowaniu. Ośmielę się przedstawić inne uzasadnienie. Tusk dostrzegł, że depisizacja to wygodne opium dla mas. Wpadł na pomysł, aby zamiast zaspokajać potrzeby ludzi, najpierw samemu je kształtować. Premier odpowiada więc na potrzeby, które sam kreuje.

To wręcz genialne polityczne perpetuum mobile. Depisizacja pozwala obniżyć oczekiwania wobec rządu i przenieść je w wygodny dla siebie obszar. Dużo łatwiej jest wsadzić przecież do aresztu polityka PiS-u niż ludzi oszukujących na podatkach. Łatwiej zabrać PiS-owi dotacje niż przywileje różnym grupom.

Mimo że PiS już nie rządzi, to możemy być pewni, że dopóki będzie rządzić Tusk, dopóty Kaczyński będzie kluczowym punktem odniesienia. W interesie Tuska jest to, żeby PiS był na tyle słaby, aby do władzy nie wrócić, ale na tyle silny, żeby wciąż mobilizował do wsparcia obecnej władzy.

Rząd PiS-u… bez PiS-u

Największym paradoksem tej władzy jest to, że Tusk z jednej strony obrzydza PiS, a z drugiej kontynuuje jego politykę. Co ciekawe, ciągłość jest obecna nie tylko w pracach nad różnymi politykami w zaciszu ministerialnych gabinetów, o których wiedzą tylko koneserzy. Kontynuacja jest widoczna także w tych obszarach, które znajdują się pod pilną obserwacją mediów i opinii publicznej.

Jeśli przeanalizujemy politykę gospodarczą, społeczną, migracyjną, ochronę granic i politykę wobec Rosji, Ukrainy czy w ogóle wojny, to dostrzeżemy więcej kontynuacji niż zmian. Nie tylko na poziomie regulacji, ale także narracji. Tusk zaczął tak intensywnie kopiować PiS, że z rozpędu zapowiedział złamanie unijnego prawa (w sprawie zawieszenia prawa do azylu), a nawet zdążył się pokłócić z Niemcami.

Być może to podpowiedź, dlaczego KO nie wykonała programowej pracy domowej. Okazało się, że Tusk nie musiał intelektualnie się wysilać. Dobrze rozpoznał, że wiele kierunków działań podejmowanych przez PiS miało szerokie poparcie społeczne. Partia przegrała wybory nie z powodu reform, jakie wprowadziła, ale pomimo ich.

PiS oddał władzę, bo za dużo było fauli skutkujących żółtą i czerwoną kartką, a nie dlatego, że nie trafiał do bramki. Tusk nie musiał więc wymyślać koła na nowo, wziął od PiS-u to, co podobało się publice. Tam zaś, gdzie wykonał odwrót od polityki PiS-u (jak w przypadku CPK), szybko dostał po łapach i wrócił na przetarte przez przeciwników sprawdzone tory.

Demokracja walcząca z praworządnością

Na koniec podkreślmy, że w kopiowaniu PiS-u Tusk zapędził się także na obszar, gdzie akurat miało (i powinno!) być zupełnie inaczej. Gdzie jak gdzie, ale w sferze praworządności rząd miał pokazać PiS-owi, dlaczego ten nie zasługuje nie tylko na władzę, ale i na elementarny szacunek.

Przez osiem lat pozostawania w opozycji nie było ważniejszego tematu niż praworządność. Można było odnieść wrażenie, że politycy KO na domowym ołtarzyku zamiast Biblii położyli konstytucję. Przed togą padali na kolana niczym lud na procesji.

Tymczasem w tym obszarze nie tylko problemów nie naprawiono, ale wręcz je pogłębiono. Nie mogło być inaczej, skoro gaszono pożar benzyną. Obecny rząd kilkukrotnie spektakularnie złamał prawo, a uzasadniał to koniecznością naprawy praworządności. Co ciekawe, Tusk nawet się z tym nie krył. Podkreślał, że tego wymaga duch „demokracji walczącej”.

Łamanie prawa odnosiło się nie tylko do instytucji, które wcześniej były nadpsute przez poprzednią władzę, więc takie działania można było uzasadniać trybem „wyższej konieczności”, ale wykraczało dalej.

Symboliczna w tym kontekście stała się sprawa kontrasygnaty. Nie było w historii III RP przypadku, w którym premier uznał, że wycofuje swoją kontrasygnatę pod postanowieniem prezydenta, bo poprzednią własną decyzję uznał za błąd. Czy pojawiła się jakaś reakcja UE? USA? A może rodzimych prawników?

Pamiętam wpis na FB konstytucjonalisty, prof. Zajadło. Napisał wówczas coś symbolicznego nie tyle dla tej sprawy i nie tylko dla tego prawnika: „W sprawie kontrasygnaty jestem po stronie Donalda Tuska. Wprawdzie nie potrafię tego prawniczo jednoznacznie uzasadnić i wiem, że prawnie to słaby argument, ale po prostu czuję, że tego, zważywszy na cały kontekst sprawy, wymaga przyzwoitość”.

Przyznacie, że trudno się dziwić Tuskowi, że przekracza kolejne granice, skoro ci, którzy powinni go za lekceważenie prawa i pogłębianie chaosu rozliczać, krzyczą: „Śmielej towarzyszu, śmielej!”.

Rząd bez nadziei

Według badań CBOS przewaga przeciwników rządu PiS-u nad zwolennikami pojawiła się po pięciu latach rządów Zjednoczonej Prawicy. Tymczasem w przypadku rządu Koalicji 15 października „mijanka” odbyła się po pięciu miesiącach.

Nietrudno zrozumieć, dlaczego tak się stało. Doświadczenia (nie tylko polskie) dowodzą, że największy zapał do reform rządy mają na początku swojej misji. Wtedy zazwyczaj mamy do czynienia ze świeżością i szuflada pełną pomysłów. Z czasem to się kończy, a przychodzą zmęczenie, apatia i rezygnacja. Tusk zaczął więc w miejscu, gdzie inni kończą.

Określenie „beznadziejny” najlepiej i najbardziej pasuje do oceny rządu Tuska. Określenia „słaby” czy „nieskuteczny” mówiłyby jedynie coś o teraźniejszości. Tymczasem w słowie „beznadziejny” zawarta jest nie tylko ocena rządu tu i teraz, ale też realistyczna prognoza rozwoju sytuacji. Ten rząd jest beznadziejny, bo nie daje nadziei na to, że będzie lepiej.

Jedyną grupą, która ma powody do optymizmu, są ci, dla których depisizacja nie jest przystawką, a daniem głównym polityki. Dla nich Tusk niesie ogromne pokłady nadziei. Z pewnością będzie w tym konsekwentny nie tylko do końca swoich rządów, ale pewnie i znacznie dłużej.

Publikacja nie została sfinansowana ze środków grantu któregokolwiek ministerstwa w ramach jakiegokolwiek konkursu. Powstała dzięki Darczyńcom Klubu Jagiellońskiego, którym jesteśmy wdzięczni za możliwość działania.

Dlatego dzielimy się tym dziełem otwarcie. Ten utwór (z wyłączeniem grafik) jest udostępniony na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa 4.0 Międzynarodowe. Zachęcamy do jego przedruku i wykorzystania. Prosimy jednak o podanie linku do naszej strony.
Udostępnij

Paweł Musiałek (na zdjęciu pierwszy od prawej)
Prezes Klubu Jagiellońskiego. W Klubie Jagiellońskim działa aktywnie od 2009 r. Od 2017 r. pełnił funkcję dyrektora think tanku Centrum Analiz Klubu Jagiellońskiego, gdzie koordynował projekty badawcze, zarządzał zespołem ekspertów CAKJ, a także komentował w mediach wydarzenia w Polsce i na świecie. Regularnie publikuje swoje analizy na portalu klubjagiellonski.pl,

Absolwent politologii i stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie ukończył także Interdyscyplinarne Studia Doktoranckie „Społeczeństwo-Technologie-Środowisko” oraz przygotowuje rozprawę doktorską na temat sporu o polską politykę zagraniczną po 2004 r. Autor publikacji naukowych i analitycznych z zakresu przede wszystkim polityki energetycznej i zagranicznej. Stażysta w Parlamencie Europejskim. Uczestnik organizowanego przez Departament Stanu USA International Visitors Leadership Program: „U.S. Foreign Policy – Global Challenges II”. Członek Rady Programowej Open Eyes Economic Summit a także Rady Interesariuszy przy Instytucie Politologii, Socjologii i Filozofii na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie.

W przeszłości pełnił m.in. funkcję asystenta dyrektora ds. programowych Centrum Analiz Energetycznych Wyższej Szkoły Europejskiej w Krakowie oraz analityka Fundacji Dyplomacja i Polityka. Prowadził zajęcia dydaktyczne z zakresu różnych aspektów polityk publicznych na krakowskich uczelniach: Uniwersytecie Jagiellońskim, Uniwersytecie Ekonomicznym, Uniwersytecie Jana Pawła II w Krakowie, a także Krajowej Szkole Administracji Publicznej w Warszawie.
Mąż Iwony, tata Ignasia i Piotra.

Czytaj więcej: Beznadziejny rząd, zmarnowany rok. Donald Tusk zaczął w miejscu, gdzie inni kończą