Mariusz Korejwo

Anne Applebaum traci rozum, gdy słyszy "PiS" i "Kaczyński"

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 01 marzec 2021 09:33

Anne Applebaum to nie jest byle kto. Znakomity historyk, świetne pióro, zdobywca Pulitzera, kobieta solidnie wykształcona, bywalczyni najlepszych salonów inteligenckich obu półkul, znająca osobiście tabun pierwszorzędnych postaci świata polityki, nauki, mediów. Prywatnie małżonka Radosława (dawniej Radka) Sikorskiego, dubeltowego ministra III RP. To ostatnie jest niezwykle istotne, jako że czyni z Applebaum członka nadwiślańskiej elity.

Czytaj więcej: Anne Applebaum traci rozum, gdy słyszy "PiS" i "Kaczyński"

Marek Migalski, kolejny "autorytet"

Szczegóły

Opublikowano: środa, 24 luty 2021 10:47

Mariusz T. Korejwo

W niedawno opublikowanym na portalu "Rzeczypospolitej" artykule Marek Migalski pisze: "Ogromna część elektoratu PiS dokładnie tego chce – symbolicznego i fizycznego cierpienia swoich politycznych przeciwników. Chce zadawać im ból." Zaraz potem dodaje złowrogo: "nienawiść wylewa się zewsząd". I chociaż starannie topi wywód w symetryzujących hipotezach ("...czy gdyby dziś rządziła PO, to czy ... by się wyborcy tej partii oburzali, gdyby jakiś poseł lub posłanka PiS dostali po oczach gazem lub po plecach pałką [?] Śmiem wątpić."), to przekaz jest oczywisty: pisowscy wyborcy, a z nim cały "obóz prawicowy" (cokolwiek miałoby to znaczyć), to dzika tłuszcza żądna krwi.

Czytaj więcej: Marek Migalski, kolejny "autorytet"

Moda na wściekłość. Powody wydumane. Tak naprawdę chodzi o Prezesa

Szczegóły

Opublikowano: środa, 04 listopad 2020 10:43

Mariusz T. Korejwo

Jest coś dziwacznego w fakcie, że obrońcy KON-STY-TU-CJI manifestują przeciw następstwom stosowania tejże konstytucji; jest coś dziwacznego w fakcie, że obóz władzy, mając tyleż realnych problemów, wciąż samotrzeć stwarza nowe, dorzucając paliwa do miernych ogników opozycji. Bez wątpienia mamy nową falę mody na rebelie, co widać i za oceanem i u nas, począwszy od wiosenno-wczesnoletniego wzmożenia antyhomofobicznego, późniejszych protestów różnej maści płaskoziemców, aż po masówki wzburzonych Polek.

Być może ludziom nudzi się w domach, bardziej jednak prawdopodobne, że są po prostu wściekli, z różnych powodów, większości raczej wydumanych, aczkolwiek wściekłość niewątpliwie jest autentyczna.

Dlaczego wydumanych ? Ano dlatego, że żadne prawa tzw. mniejszości seksualnych zagrożone nie są - nie bardziej niż prawa całej reszty tubylców; ano dlatego, że największe nawet fale zamieszek nie unieważnią pandemii; ano w końcu dlatego, że aborcja, a tym bardziej jej drastyczny wariant (bo nim się właśnie zajął Trybunał Konstytucyjny), dotyczą, i to jedynie potencjalnie, wąskiego doprawdy grona obywateli RP.

Można by, rzecz jasna, upierać się, że problem istnieje, że jest realny, a nawet, że jest szczególnie palący. Podobny upór nie miałby jednak szans obronić się wobec prostego stwierdzenia, że każdy jeden z rzeczonych obywateli RP z łatwością wyrecytowałby tuzin, kilka tuzinów, spraw które jego samego dotykają o wiele bardziej bezpośrednio, wpływają na jego życie w o wiele dotkliwszy sposób, pętają nogi realnie i na co dzień. A jednak obywatel ów wychodzi na ulicę raczej dla obrony idei dalekich, mgławicowych, nieomal abstrakcyjnych.

Odpowiedzią na pytanie, dlaczego jest tak, jak jest, może być tylko: obłuda. Uzmysłowiona lub nieuzmysłowiona. Bo przecież tak na prawdę nie chodzi o obronę KON-STY-TU-CJI, nie chodzi o COVID, nie chodzi o aborcję, nie chodzi o prawa homoseksualistów, od lat chodzi tylko i wyłącznie o prezesa partii Prawo i Sprawiedliwość.

Odpowiedź ta jest smutna, bynajmniej nie dlatego, że obóz rządzący zasługuje na obronę, że prezes partii Prawo i Sprawiedliwość zasługuje na obronę, bo zasługuje na nią coraz mniej, ale dlatego, że chciałoby się widzieć w opozycji siłę czystą, ożywczą, siłę dającą nadzieję na przyszłość, siłę, której motorem napędowym są wartości, słowa, zachowania o walorze kontrapunktu względem owego - tak postponowanego - obozu rządowego.

Wniosek może być tylko jeden: po co obstawiać opozycję, skoro jej walory jawią się równie ponuro, może nawet jeszcze mroczniej, niż te, którymi obmalowuje się aktualnie rządzących? Bo jeśli objawem - bardzo delikatnie rzecz definiując - dojmującego zidiocenia jest odmawianie polskości demonstrantom, to jeszcze gorzej wygląda nazywanie "prawem" nawoływanie do swobody w mordowaniu.

Mariusz T. Korejwo

Czytaj więcej: Moda na wściekłość. Powody wydumane. Tak naprawdę chodzi o Prezesa

Knebel jako narzędzie postępu

Szczegóły

Opublikowano: środa, 01 lipiec 2020 10:52

Mariusz T. Korejwo

Mieszkający w Kanadzie wydawca i publicysta Andrzej Kumor opisał w czerwcowej "Debacie" przygodę, jaka mu się wydarzyła, tj. zatrzymanie przez policję oraz wiszące nad nim, obciążone poważnymi sankcjami, oskarżenie dot. posługiwania się tzw. mową nienawiści.

Rzecz wcale nie jest wyłącznie zaoceaniczna, bo i u nas wcale częste są podparte reżimem prawnym próby kneblowania publikacji oraz publikujących. Próby te bywają skuteczne, tj. kończą się prawomocnymi wyrokami, a obejmują nie tylko sferę mniemań i opinii ale nawet faktów (opisów wydarzeń).

Współczesna odmiana zjawiska karania za głośno wyrażoną myśl jest niezmiernie ciekawa, bo owe - górnolotnie rzecz ujmując - zamachy na instytucjonalnie zagwarantowaną wolność słowa funkcjonują zarówno w obszarze uregulowanego prawa, jak i poza nim. Do rozstrzygnięcia pozostaje, która z platform rzeczywistości ma tu pozycję dominującą: czy regulacje prawne kształtowane są przez ucierający się (a de facto narzucany gwałtem) model obyczajowości poprawnościowej, czy może jest na odwrót.

Bo o ile - szczególnie po ostatnich wyborach prezydenckich w USA - np. termin fake news został upowszechniony jako syndrom zła, które należy zwalczać, o tyle niewielkie wrażenie na publiczności robi polityka wyrzucania z uniwersytetów nieprawomyślnych uczonych albo np. blokowania na tzw. portalach społecznościowych treści uznanych za naganne przez jakieś tajemnicze, bliżej nierozpoznane gremia. Nieprzypadkowa wybiórczość wartości chronionych i równie nieprzypadkowa wybiórczość wartości zwalczanych wydaje się poniekąd ułatwiać rozwiązanie ww. zagadki.

Coś więc dziwnego, coś niepokojącego dzieje się w naszym liberalnym, otwartym i ze wszech miar tolerancyjnym świecie. Procedura instalacji knebla winna odruchowo budzić sprzeciw oraz oburzenie. (A także obrzydzenie, jeśli kneblowanie odbywa się pod radosnym szyldem obrony wolności). Nie ma tu jednak miejsca na zdziwienie, które byłoby tylko naiwnością.

Bowiem to nie wolność słowa, swoboda mówienia, co komu na język przyniesie, stanowi normę (wszelkich) cywilizacji stworzonych przez gatunek homo sapiens. Normą, elementem stałym systemów organizacji społecznej, jest właśnie uciszanie i kneblowanie. A także narzucanie przekazu – istotą porządku społecznego jest więc nie tylko funkcjonowanie obszarów zakazu, ale i określanie tego co należy mówić, a nawet jak o tym mówić.

Tabu stanowią rudyment każdej społeczności – od tzw. podstawowej komórki społecznej (rodziny) poprzez związki klanowe czy szczepowe aż po ugrupowania religijne, partyjne oraz państwowe, a także – co nie tylko dzisiaj ma ogromne znaczenie – ponadpaństwowe. Żadna społeczność nie jest możliwa bez obszaru zakazów; stąd dzisiejsi i dawniejsi zbuntowani rozbijający tradycyjne obszary tabuizacji (w XX w. głównie szło o sprawy sexu) natychmiast tworzą nowe obszary zakazów. W miejsce obalonych mitów powstają więc nowe.

Po tzw. obaleniu komuny wielu (wszyscy ?) uległo złudzeniu, że oto nastaje świat wolności, a swoboda wypowiedzi jest i pozostanie jego elementem niezbywalnym. Tymczasem okazuje się, że dany nam po 1990 roku czas nie był żadną tam normą, a jedynie intermezzo, stosunkowo krótkim epizodem pomiędzy śmiercią jednego kneblatora a osiągnięciem stanu dojrzałości przez inne jego wcielenie. Te nowe, potężniejsze, bo wzbogacone o wiedzę o błędach poprzednika, po prostu potrzebowało nieco czasu, aby urosnąć w siłę, nabrać rozmachu oraz mocy sprawczej.

Żaden monarcha, żadna republika, żaden szef i żadna głowa rodziny nigdy i nigdzie nie zezwalały na pełną ekspresję werbalną. Każdy z reżimów dysponował też sankcjami wobec niepokornych. Różnice, miejscami olbrzymie, polegały jedynie na obfitości sfer tabuizowanych oraz możliwości kontroli. Te ostatnie - dzięki technicyzacji – są dzisiaj przeogromne, większe niż kiedykolwiek wcześniej w dziejach ludzkości. Stąd i nowe świętości będą obwarowane skuteczniej niż kiedykolwiek wcześniej, a szamani nowych wyznań cieszyć się będą immunitetem o niewyobrażalnym dawniej zakresie.

Mariusz T. Korejwo

Czytaj więcej: Knebel jako narzędzie postępu