Wspomóż jedyny portal na Warmii i Mazurach, który nie boi się publikować prawdy o politykach i jest za to ciągany po sądach. Nigdy, przez prawie 18 lat istnienia, nie dostaliśmy 1 grosza dotacji publicznej. Redaktorzy i autorzy są wolontariuszami. Nr konta bankowego Fundacji „Debata”: 26249000050000450013547512. KRS: 0000 337 806. Adres: 11-030 Purda, Patryki 46B
Przedsiębiorca. Z wykształcenia politolog. W l. 80-tych XX wieku wydawał w podziemiu pisma. Na progu III RP uznał, że jego misja, jako wydawcy, skończyła się. Jednak po kilku latach życia w demokracji coraz dotkliwiej odczuwał deficyt wolności słowa w Olsztynie. Tak narodził się miesięcznik „Debata”, a później portal. Uprawia sport. Można go spotkać biegającego w Lesie Miejskim, albo na korcie tenisowym. Nie przepada za demokracją, czemu daje wyraz w swoich publikacjach.
Jakieś dwa tygodnie temu dziennikarz Radia Olsztyn poprosił mnie o komentarz dotyczący zamiaru pozbycia się z policji ludzi, którzy służyli w peerelowskiej Milicji Obywatelskiej lub Służbie Bezpieczeństwa. Była to wypowiedź „na gorąco”, ponieważ o sprawie dowiedziałem się dopiero od dziennikarza.
Ludzie, którzy próbują zrozumieć decyzję rządu Beaty Szydło o zamknięciu małego ruchu granicznego z obwodem kaliningradzkim z konieczności dzielą się na wierzących i niewierzących. Ci pierwsi mianowicie wierzą, że ogólnikowe komunikaty przedstawicieli rządu na temat „bezpieczeństwa i porządku publicznego” zawierają tajną, ale rzeczywistą oraz istotną dla naszych interesów treść.
Wyobraźmy sobie kogoś z bardzo daleka, kto, zafascynowany naszą historią i kulturą, uzyskał właśnie polskie obywatelstwo i tutaj zamieszkał. Jako człowiek traktujący serio swoją nową państwową tożsamość rzetelnie odrobił lekcję nauki o państwie i jego strukturach. Przyjechał w momencie, kiedy świeżo powołana Rada Mediów Narodowych podejmuje decyzję o natychmiastowym odwołaniu prezesa TVP Jacka Kurskiego. I dowiaduje się, że jej przedstawiciele, pilnie wezwani na dywanik do prezesa Jarosława Kaczyńskiego, otrzymują polecenie natychmiastowego przywrócenia Jacka Kurskiego na stanowisko prezesa TVP.
Każde rozliczenie z poprzednim systemem rządów, nawet ćwierć wieku po jego upadku, przyciąga, pewien typ neofickich nadgorliwców o cechach jakobińskiej, rewolucyjnej żarliwości. Ludzie ci, owładnięci poczuciem misji, wykazują naturalną skłonność do przekraczania granic śmieszności i sprowadzania skądinąd słusznych idei do karykaturalnych wymiarów.
Ten wstęp dotyczy inicjatywy grupy posłów, którzy, odwołując się do uchwalonej w kwietniu ustawy dekomunizującej przestrzeń publiczną, zwrócili uwagę Ministrowi Sprawiedliwości na widniejącą w gmachu Sądu Najwyższego galerię pierwszych prezesów SN. Otóż nie do zniesienia dla posłów jest obecność tam zdjęcia prezesa Sądu Najwyższego PRL Adama Łopatki. A to dlatego, że wśród dokumentów zabranych z willi Czesława Kiszczaka znaleziono, ujawniony przez prezesa IPN, czołobitny list Łopatki do Kiszczaka, wyrażający wdzięczność za mianowanie go I Prezesem SN.
Zostawmy fundamentalną w tej sprawie zasadę ciągłości państwa o której przesądziły rozmowy z komunistami w Magdalence, Okrągły Stół, a następnie wybór gen. Jaruzelskiego na prezydenta RP. To samo dotyczy ciągłości instytucjonalnej Sądu Najwyższego, którego prezesem był Adam Łopatka. Zapewne lizus i sprzedajny typ, na dodatek był także prezesem Krajowej Rady Towarzystwa Kultury Świeckiej i szefem Urzędu do Spraw Wyznań, choć także współtwórcą Międzynarodowej Konwencji Praw Dziecka i teoretykiem prawa o międzynarodowej renomie.
Mnie w związku z próbą lustracji prezesa Łopatki najbardziej rozśmiesza współczesny kontekst tej sprawy. Jeśli bowiem lizusostwo i gotowość służenia partii oraz Kiszczakowi ma być powodem jego usunięcia z pocztu prezesów SN, to aż strach sobie wyobrazić, ile portretów obecnych funkcjonariuszy państwa demokratycznego trzeba będzie zdjąć po zajrzeniu do ich akt, teczek i nagrań, gdy nadejdą czasy post demokratyczne.
Zaryzykuję bowiem tezę, że dotychczasowa historia cywilizacji nie znała takiego systemu, który, jak liberalna demokracja, sprzyjałby i wytwarzał na tak masową skalę jednostki bez właściwości, a właściwie z idealnie wykształconymi umiejętnościami moralnej adaptacji do tzw. życiowych konieczności.
To oczywista konsekwencja ustrojowej zbitki racjonalizmu, obyczajowego egalitaryzmu i komercjalizacji wszystkich sfer życia, z polityką na czele. Oczywiście, każdy system ma swoje sposoby hodowania własnych świń oraz świeckie konfesjonały służące pomocy w samo rozgrzeszaniu ich podłości i małości. Na przykład za komuny donoszący na kogokolwiek i cokolwiek miał status człowieka wyobcowanego kapusia i wywoływał skojarzenia z Pawką Morozowem. Stąd komunistom nigdy nie udało się z Polaków zrobić społeczeństwa kapusi.
Za to demokraci są tego celu znacznie bliżsi. Funkcjonariusze państwa demokratycznego mają obowiązek donosy czytać i wyciągać z nich konsekwencje, a nawet nakłaniają publicznie, jak policja drogowa, do ich wysyłania. Bo demokracja to co innego. Teraz zgięta w pas przed kim trzeba świnia to ktoś lepszy, bo to świnia nasza, na własnej, demokratycznej piersi wyhodowana. Nic dziwnego, że stan dzisiejszego, powszechnego skundlenia charakterów, zwłaszcza tzw. społecznych elit, trudno porównywać do czasów komuny.
Dlatego, wracając do portretu prezesa Łopatki, podanie jego lizusostwa wobec Kiszczaka jako powodu jego usunięcia to Himalaje hipokryzji. Na szczęście minister Ziobro sam nie interweniował, tylko odesłał posłów do prezesa Sądu Najwyższego. Sam przecież najlepiej wie, ile człowiek musi dać z siebie, aby udobruchać Prezesa.
Bogdan Bachmura
Nigdy nie byłem entuzjastą tzw. polityki historycznej państwa. Jej zwolennicy twierdzą, że nie ma sprzeczności pomiędzy historią jako nauką opartą na faktach, a prowadzoną przez państwo polityką historyczną. Pod warunkiem, że przy budowaniu różnych narracji fundamentem pozostają fakty historyczne i nieprzekraczalna granica prawdy.
