Olsztyn

Ach Tołdi, czasami też Gruby Tołdi, a w zasadzie ciągle gruby; do trójzęba Neptuna na gdańskiej starówce, że tak sobie zaklnę. Trzeba chyba szukać kogoś z kolejnych pokoleń SB i do tego z pochodzeniem żydowskim żeby nie być "zwykłym człowiekiem" jak to Prezes PJN Kowal mówi. Ale czuwaj , czuwaj Dawidzie nad swym rodem, nad swym kolejnym pokoleniem z rodu dawidowego, albowiem te pokolenie same kompletnie nie radzi sobie w życiu.

Panie Michale Wypij, wpisze się Pan w annały polskiej nauki jeśli przyczyni się Pan do zniesienia habilitacji w niwrj ustawie o szkolnictwie wyższym. Habilitacja jest reliktem przeszłości, wcale nie powoduje podwyzszenia poziomu nauki a bardziej przyczynia się do tworzenia układów, układzików i zależności jednych od drugich.

To by naukę polską zdruzgotało, bo w niej niczego innego się nie da zauważyć

Ella czyżby "wieczny" doktor ? Zusik płacą, trochę zajęć się odbębni i jest spokój.

Czyżby "shabilitowany", który wysoko zadziera nosa i na innych patrzy z góry, dla którego "hab." połechtał rozbuchane ego a jednocześnie tak naprawdę nic pożytecznego nie wniosło w rozwój nauki???

Ella, czyżby doktor bez żadnych publikacji w ciągu ostatnich kilku lat ? A w weekendy udawanie nauczania w Wyższej Szkole Smażenia Placków bez Oleju.

Jak to miło poczytać wymiany myśli tych uconych państwa z doktoratami i habilitacjami...

W żadnej uczelni, gdzie nie ma habilitacji rozwój pracownika nauki nie kończy się na doktoracie. Są wymagane publikacje z badań naukowych, oceniane przez fachowców z danej dziedziny. I tu pierwsza segregacja – badania naukowe albo dydaktyka. Nauczyciel też podlega ocenie i antytalent w tym zakresie żegna się z uczelnią, jeśli na pracownika technicznego nie chce go nikt przyjąć. W ten sposób poza uczelniami spotyka się wielu doktorów, którzy nie maja nic wspólnego z uczelniami. Szukają pracy w szkołach, instytutach korporacyjnych, administracji. Bywa, że wracają na uczelnie po udokumentowanych osiągnięciach.
I co ważne, jest możliwość wziąć tyle dydaktyki, żeby ciągnąć dalej badania i ostatecznie powrócić do etatu naukowego. Nie ma tu jednak jednolitych zasad. Uczelnie maja w tym względzie swoje rozwiązania, ale takie, które tworzą zasady lub o zasady (nawet zwyczajowe) opierają się. Zróżnicowane są uczelnie a nawet kierunki na nich, np. taka astronomia, gdzie są specjalne fundusze finansujące pasjonatów, „poetów nieba” w oczekiwaniu na to jedno odkrycie.
Uczelnie są w różnych rękach, ale w przeciwieństwie do innych instytucji prywatnych, nikt nie ryzykuje opinii, żeby profesorem (tytuł uczelniany) został ktoś, kto nie spełnia tych kryteriów. Jest to ryzyko, że we wszystkich podobnych placówkach będzie się o tym mówić z przekąsem. Powstają na ten temat dowcipy. I takie detale, jak i ważne wiadomości (nagrody naukowców, spektakularne miejsca pracy absolwentów) decydują o wyborach studentów. Ogólnie, uczelnie to są takie miejsca, gdzie w zakresie łamania zasad (prawa, etyki, pragmatyki, itp) można mniej, jeśli w ogóle nie jest to do wyobrażenia sobie. Nie byłoby jednak zasad, gdyby nie trafiały się wyjątki...
Taki obraz utworzyłem sobie z opowieści kolegów z letniego stażu. Specjalnie o to pytałem, bo usiłowałem zrozumieć, gdzie tkwi przyczyna różnic niemal cywilizacyjnych.

re gościu.

Nie za bardzo wiem o co Ci chodzi i się zastanawiam czy coś z tego rozumiesz co piszesz? Może cos nie teges z kiepełą?

@ Toldi,
a u ciebie "teges z kiepelą"? Policzyłeś klepki?