Polska

Uprzywilejowana mniejszość

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 21, marzec 2019 22:09

Tadeusz Pardej

Mniejszość żydowska po wojnie, jako jedyna w Polsce, posiadała szeroką autonomię. Działały tu organizacje i partie żydowskie podporządkowane Centralnemu Komitetowi Żydów Polskich, któremu podlegało także szkolnictwo: 36 szkół podstawowych i 44 szkoły średnie (w języku polskim i hebrajskim), wydawano gazety, powstał teatr, itd. Żydowska Centrala Gospodarcza „Solidarność” skupiała 134 spółdzielnie z różnych branż.

Centralny Komitet Żydów Polskich organizował wszelką pomoc na rzecz Hagany (organizacja paramilitarna dążąca do wyzwolenia Palestyny). Miała ona swoje komórki w wojsku i UB. Do Bolkowa (koło Wałbrzycha) przywieziono trzydziestu czterech oficerów pochodzenia żydowskiego, którzy przeszli front w Armii Czerwonej bądź w Wojsku Polskim. Ich zadaniem było prowadzenie kursów dla ochotników mających brać udział w wyzwalaniu Palestyny będącej pod protektoratem Wielkiej Brytanii. Były to krótko okresowe kursy, obejmowały ćwiczenia z bronią lekką, zasadniczym zaś celem było przygotowanie ideologiczne. Według Grzegorza Smolara przeszkolono wtedy 7 tys. osób. Ze strony władz polskich całość akcji nadzorowali: generał Michał Komar (Mendel Kosso) pełniący obowiązki szefa wywiadu wojskowego i szefa departamentu wywiadowczego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, Ostap Dłuski (Adolf Langer) – kierownik wydziału zagranicznego Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej, Grzegorz (Hersz) Smolar – członek prezydium Centralnego Komitetu Żydów Polskich. Dla lepszego zobrazowania przebiegu tej akcji warto przytoczyć fragment wspomnień bezpośredniego uczestnika: Do pokoju wszedł adiutant generała Czerwińskiego i zameldował: Obywatelu majorze, dowódca prosi was do siebie.

Generał przywitał mnie nieoficjalnie, niemal serdecznie, usiedliśmy naprzeciw siebie. Mówił po polsku jako tako, ale gdy byliśmy we dwójkę, wolał mówić po rosyjsku. Było mu łatwiej. Teraz też po rosyjsku, krótko i rzeczowo zlecił mi wykonanie niewiarygodnego dla mnie zadania.

- Dla Żydów, którzy chcą opuścić Polskę, postanowiono zorganizować tajne przejście przygraniczne na polsko-czecho-słowackiej granicy. Będą przepuszczani bez paszportów i wiz. Za całe to przedsięwzięcie wy macie ponosić odpowiedzialność. (...) Decyzja o tym, że wy macie ponosić odpowiedzialność za wykonanie tego zadania została podjęta przez ministra obrony narodowej marszałka Rolę-Żymierskiego. Przekazał mi to jego zastępca, generał Marian Spychalski. Ja zatem nic tu nie mogę zmienić. Powiedziano mi też, że wasza osoba została zaakceptowana przez przedstawicieli organizacji żydowskich, z którymi macie współpracować przy wykonaniu tego zadania. (Michał Rudawski, Mój obcy kraj? Agencja Wydawnicza TU, Warszawa 1996, str. 180 – 181).

Akcja werbunkowa do Hagany przybrała imponujące rozmiary. Przez przejście w Kudowie-Czeremnie bez paszportów i wiz, jedynie na podstawie list sporządzonych przez organizacje syjonistyczne tylko w roku 1946 przeszło ponad 100 tysięcy ludzi. W tym czasie wyjazd za granicę dla zwykłego obywatela praktycznie był niemożliwy. Padały więc pytania dlaczego ta werbunkowa akcja przybrała tak duże rozmiary? Były też różne odpowiedzi, a najczęstsza to obawa przed pogromami. Chodziło o zasianie przerażenia wśród społeczności żydowskiej przywołując, jako zasadniczy argument, sprawę wypadków kieleckich. Trudno byłoby posądzać o jakąkolwiek stronniczość angielskiego historyka Normana Davies’a, który na ten temat tak pisał: Emigracja w oparciu o pomoc organizacji UNRA była stosunkowo łatwa; tych, co zwlekali, ponaglił do szybkiego dołączenia się do ogólnego exodusu wściekły, spowodowany przez władze 5 lipca 1946 roku pogrom w Kielcach, gdzie milicja w sposób bardzo znaczący nie interweniowała podczas wydarzeń, w których zamordowano około 40 Żydów. Ogólnie rzecz biorąc, jedynie liczniejszą grupką ludności żydowskiej, która w tych warunkach miała ochotę zostać w Polsce byli ci, którzy mieli zamiar albo służyć nowemu reżymowi, albo wyciągnąć jakieś korzyści z jego panowania. Nieproporcjonalnie liczny element żydowski trafił w szczególności do wyszkolonych przez Sowietów kadr oraz do pracy w służbach bezpieczeństwa. (Norman Davies, Boże igrzysko, Kraków, Wyd. Znak 1998, str. 613 – 614).

Prowokacja w działalności organizacji o charakterze skrajnym a także szowinistycznym, należy do podstawowego arsenału ich oręża. Choć nie wszystkie, to większość organizacji żydowskich taki charakter miały. W 1940 r. na statku Patria znajdowało się 276 ich rodaków, których Anglicy nie chcieli wpuścić do Palestyny, więc wysadzono statek. Był to dostateczny powód do wywołania nienawiści do tych, którzy im nie sprzyjali. Prowokacja kielecka zorganizowana przez bezpiekę opanowaną przez działaczy syjonistycznych była konieczna dla wymuszenia opuszczania przez nie tylko ocalałych w kraju Żydów, ale też przyjeżdżających w wielu transportach ze Związku Sowieckiego.

W tym czasie prowadziły działalność następujące partie żydowskie na terenie kraju:- Bund - o charakterze socjalistycznym,- Poalej Syjon Lewic o charakterze komunistyczno- syjonistycznym,- Poalej Syjon Prawica – o charakterze socjalistyczno-syjonistycznym, – Haszomer-Hacair - o charakterze syjonistyczno-komunistycznym,- Ichud – o charakterze syjonistyczno-socjaldemokratycznm,- Mizrachi – o charakterze religijno-syjonistycznym,- Frakcja PPR przy CKŻP – o charakterze komunistycznym.

Charakter tych partii świadczy o tym, że Żydzi mogli wówczas korzystać z pluralizmu politycznego, co było niedopuszczalne nie tylko dla innych mniejszości, ale przede wszystkim Polakom. Takie uprzywilejowanie było możliwe dzięki temu, że w ówczesnym rządzie na kluczowych stanowiskach i podległych mu urzędach, także terenowych, kierownicze stanowiska zajmowali Żydzi.

Wyjaśnijmy co to jest syjonizm. Otóż syjonizm (od nazwy wzgórza Syjon w Jerozolimie, na którym stała Świątynia Jerozolimska), to „ruch polityczny i społeczny, dążący do odtworzenia żydowskiej siedziby narodowej na terenach starożytnego Izraela, będących w okresie międzywojennym mandatem Wielkiej Brytanii”.

W tym czasie Żydów dręczyło pytanie, czy ich ojczyzną będzie Polska, w której ich przodkowie osiedlili się przed wieloma wiekami, czy Palestyna. Jedynie Bund i Frakcja PPR przy CKŻP były przeciwne emigracji i podejmowały starania odbudowy środowiska żydowskiego w Polsce.

Współczesny syjonizm, po powstaniu państwa Izrael, posiada inny cel. Jest nim utrzymanie jedności narodu żyjącego w rozproszeniu i utrzymywanie więzi z Izraelem. Obecne ruchy syjonistyczne podporządkowane są Światowej Organizacji Syjonistycznej. Wobec Żydów żyjących w diasporze, organizacje syjonistyczne wykonują to, czego państwo Izrael nie może czynić.

Sens polityki izraelskiej zawiera wypowiedź Davida Ben Guriona, kiedy mówił o obowiązkach Żydów wobec Izraela: Gdy mówimy jeden naród żydowski – musimy ignorować fakt, że naród żydowski jest rozproszony we wszystkich krajach świata i że żyjący tam Żydzi są obywatelami tych państw, w których przebywają. (...) Oznacza to udzielanie pomocy Izraelowi niezależnie od tego, czy rząd, któremu Żydzi w danym kraju podlegają, pragnie tego, czy nie.

Wszystkie znaki na ziemi wskazują, że nasze rządy pragnęły, pragną i będą pragnąć. Prezydent RP Lech Kaczyński w czasie oficjalnej wizyty w Izraelu w dniu 11.09.2006 roku powiedział:

Mogę państwa zapewnić, że chociaż rządy w Polsce się zmieniają, jak w każdym demokratycznym państwie, to polityka wobec Izraela się nie zmieni

(www.youtube.com/watch?v=YPUpzGKWnM) Wypowiedź ta była interpretowana jako wiele mówiące zobowiązanie.

Tadeusz Pardej
Urodzony w Mołodecznie w 1935 r. Od 1946 r. cała rodzina zamieszkała w Piszu. Od 1971 r. do przejścia na emeryturę w 1993 r. był kierownikiem Zakładu Graficznego w Piszu

Czytaj więcej: Uprzywilejowana mniejszość

Poseł Winnicki: "Nie istnieje polska suwerenna polityka zagraniczna"

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 21, marzec 2019 09:45

Istnieje wasalizm wobec USA posunięty do absolutnych granic. Nikt tak nie upokorzył Polski po roku ‘89 jak wy pełzając przez Stanami Zjednoczonymi i Izraelem! Polska jest dziś Gwatemalą Europy! – mówił w Sejmie poseł Robert Winnicki, zwracając się do PiS.

W czwartek szef MSZ, minister Jacek Czaputowicz wygłosił w Sejmie długie expose, dotyczące polityki zagranicznej prowadzonej za rządów PiS. Później w trakcie debaty, skomentował je ostro poseł Robert Winnicki, szef Ruchu Narodowego i jeden z liderów Konfederacji, koalicji wyborczej do PE.

Na wstępie swojego wystąpienia poseł Robert Winnicki „pogratulował” szefowi MSZ ws. jego wystąpienia na temat polskiej polityki zagranicznej: – Mówić przez dwie godziny o czymś, co nie istnieje, to naprawdę jest wyczyn.

Zdaniem szefa Ruchu Narodowego, zamiast ministra Czaputowicza w Sejmie powinna była wystąpić ambasador USA Georgette Mosbacher. – Stanęła by tu, powiedziała tak a tak będzie i wiadomo, że wtedy cały PiS staje na baczność, salutuje i właśnie tak robi. Przecież tak było ws. ustawy o IPN, o podatku od źródła, repolonizacji mediów, tak było ws. kompromitacji z konferencją bliskowschodnią.

– Nie istnieje polska suwerenna polityka zagraniczna. Istnieje po prostu wasalizm wobec USA posunięty do absolutnych granic – podkreślił Winnicki. Zwrócił uwagę, że minister Czaputowicz konferencję bliskowschodnią prezentował jako wielki sukces polskiego rządu. – Naprawdę, nie wiem ile szampana trzeba było pić od tej konferencji, żeby ogłaszać sukces, skoro konferencja podyktowana nam przez obcych, wbrew naszym interesom, co próbował nieudolnie maskować m.in. pan prezydent (…) to była katastrofa dyplomatyczna stulecia!

Poseł zwrócił uwagę, że polskie interesy ws. Bliskiego Wschodu powinny koncentrować się na dywersyfikacji energetycznej i szukaniu rynków zbytu, gdzie największe perspektywy otwierały się względem Iranu.

– Podyktowano nam konferencję w obcym interesie, po czym ci, którzy nam ją podyktowali, czyli sekretarz stanu USA i premier Izrael, przyjechali i obrażali gospodarzy. Naprawdę mam to przypominać? Przecież to było żenujące! Nikt tak nie upokorzył Polski po roku ‘89 jak wy pełzając przez Stanami Zjednoczonymi i Izraelem! – mówił Winnicki, zwracając się do PiS.

Według lidera RN, genezą braku polskiej polityki zagranicznej jest to, że kierownictwo PiS „ma to w nosie”, a do tego „jest tylko jeden wektor – podporządkować wszystko Waszyngtonowi i jakoś to będzie”. Następnie zwrócił uwagę, że źle wygląda współpraca w ramach Grupy Wyszehradzkiej. Przypomniał, że rok temu premier Węgier w swoim expose na temat polityki zagranicznej wymienił jako strategicznych partnerów Rosję, Niemcy i Turcję.

– Nie o Polsce. Bo wie, że Polska to jest element grywalny w tej części świata i Europy – podkreślił Robert Winnicki. – Wystarczy przyjechać do Warszawy, poklepać kogo trzeba na Nowogrodzkiej, przypomnieć np. generała Bema (…) i już będzie świetnie.

Poseł zaznaczył, że znajdujemy się w bardzo groźnym momencie, gdyż chodzi nie tylko o słabnącą pozycję i kompromitację Polski, ponieważ obecnie rządzący „swoją polityką, w dobie przesunięć na mapie geopolitycznej świata, czynią z nas państwo frontowe – wobec Chin, Iranu, wobec wszystkich, z którymi dziś konfrontują się globalnie Stany Zjednoczone”. Podkreślił, że „robi się dokładnie odwrotnie, niż robić się powinno”, bo Polska powinna „zbroić się na potęgę”, inwestując we własną armię oraz „robić wszystko na arenie międzynarodowej, żeby Polska nie była na pierwszej linii starcia”.

– Bo wbrew temu, co twierdzicie i myślicie sobie – mówił Winnicki zwracając się do PiS – Polska nie będzie Izraelem Europy, nie będzie miała takiej pozycji wobec USA jak Izrael na Bliskim Wschodzie, tylko Polska jest dziś Gwatemalą Europy, państwem, wokół którego ukuto pojęcie „republika bananowa”, bo tam służby amerykańskie obaliły rząd, kiedy amerykańskie plantacje bananów były zagrożone.

– Powtarzamy, jako Ruch Narodowy, jako Konfederacja: wielowektorowa polityka zagraniczna – i Waszyngton, i Pekin; i Berlin, i Moskwa, bo Rosja nie wyparuje z naszych granic. (…) To, co trzeba dziś powiedzieć ministrowi spraw zagranicznych PiSu: „niepodległość głupcze!” – zakończył Winnicki.

MINISTER CZAPUTOWICZ DLA KAŻDEGO

Smutną tradycją stało się już to, że ławy poselskie świecą pustkami podczas dyskusji nad „exposé” kolejnych szefów MSZ. Tak było też w miniony czwartek, kiedy minister Jacek Czaputowicz wygłosił w Sejmie informację o zadaniach polskiej polityki zagranicznej w 2019 r. Mimo że tekst był dostarczony posłom przed wystąpieniem, co ułatwiło merytoryczne przygotowanie się do rozmowy, debata po wystąpieniu tylko miejscami była nieco bardziej wyrazista. Niestety, każdy z obecnych „aktorów” ograniczył się do rytualnego odegrania swojej, łatwej do przewidzenia roli. Przedstawicielka klubu parlamentarnego PiS uznała, że minister w niewystarczającym stopniu pochwalił się osiągnięciami jej obozu politycznego, a przedstawiciele ugrupowań opozycyjnych skoncentrowali się głównie na punktowaniu ministra za wybrane, pojedyncze inicjatywy. Zabrakło natomiast zarysowania choćby konturów szerszej strategii polityki zagranicznej. Sama informacja ministra nie zawierała stwierdzeń przełomowych czy modyfikujących dotychczasową linię rządu. Została skonstruowana tak, by każda ze stron sporu politycznego w Polsce mogła znaleźć zdanie zgodne ze swoim stanowiskiem.

Temperaturę nie tyle wokół polskiej polityki międzynarodowej, co raczej wokół osoby samego ministra, podniosło jego piątkowe zachowanie. Wedle doniesień medialnych miał on opuścić studio radiowe jednej z rozgłośni jeszcze przed rozpoczęciem rozmowy, zaraz po tym jak dowiedział się, że pytania mogą dotyczyć zamachów, do których doszło w Christchurch w Nowej Zelandii tamtego dnia (w strzelaninie w dwóch meczetach zginęło 50 osób). Można domniemywać, że minister nie został poinformowany z odpowiednim wyprzedzeniem o zdarzeniu, co niestety nie wystawia najlepszej opinii naszym służbom odpowiedzialnym za obsługę informacyjną.

Zaskoczyć mogło to, że minister postanowił rozszerzyć uwzględniony horyzont czasowy i ująć w nim opis inicjatyw podjętych po 2015 roku. Ponieważ cel takiego zabiegu nie został wyjaśniony, można jedynie domniemywać, że powodem była trwająca kampania wyborcza albo niepewność co do działań zaplanowanych na nadchodzący rok. Tak czy inaczej należy z niedosytem stwierdzić brak zarysowania strategii przyszłych kierunków działań. Minister wymieniał „w punktach” zaplanowane spotkania i inicjatywy (zazwyczaj przy okazji rocznic – np. 10. rocznica powołania Partnerstwa Wschodniego, 15. – przystąpienia Polski do UE, 80. – wybuchu II wojny światowej, 450. – utworzenia unii polsko-litewskiej), zabrakło jednak odwołania do przyjętej w połowie 2017 roku przez Radę Ministrów „Strategii Polskiej Polityki Zagranicznej 2017-2021”.

W pierwszej kolejności uwaga poświęcona została funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Choć w wystąpieniu nie znalazło się bezpośrednie nawiązanie do propozycji Emmanuela Macrona, to jednak minister wskazał utrzymanie zasadniczej roli parlamentów narodowych jako remedium na deficyt legitymizacji i zaufania do instytucji UE. Jako nie do przyjęcia określone zostały propozycje Komisji Europejskiej uzależniania wypłaty środków z budżetu Wspólnoty od oceny stanu praworządności. Ponadto Polska będzie się sprzeciwiać rozszerzaniu katalogu spraw, w których Rada UE mogłaby podejmować decyzje na podstawie większości głosów. Minister wyraził także obawę, że wraz z opuszczeniem wspólnoty przez Wielką Brytanię w głosowaniach systemem ważenia głosów znaczenie państw dużych będzie większe.
Dał się dostrzec rozdźwięk pomiędzy stonowanymi opiniami ministra Czaputowicza, określającego Niemcy jako „najważniejszego sąsiada i partnera Polski w Unii Europejskiej”, a stwierdzeniami padającymi z ust posłów klubu PiS

W zakresie obronności Czaputowicz podkreślił, że choć Polska jest zainteresowana wzmacnianiem potencjału obronnego UE (również z wykorzystaniem Europejskiego Funduszu Obronnego), to jednak nie może się to odbywać kosztem zdolności NATO. Kluczowe jest wypracowanie i wdrożenie procedur umożliwiających przemieszczania się dużych zgrupowań wojskowych w obrębie państw członkowskich (natowskie Schengen). Ponadto jako pozytyw należy wskazać deklarację, że Polska będzie aktywnie wspierać europejskie inicjatywy w obszarze sztucznej inteligencji oraz proces transformacji w kierunku gospodarki opartej na danych.

Jak zwykle jako strategiczne określone zostały relacje Polski z USA, od roku uzupełnione również o obszar współpracy w dziedzinie energetyki (dostawy gazu ziemnego) i pogłębiane w zakresie wojskowym. W kontekście ustawy JUST Act minister potwierdził po raz kolejny, iż z perspektywy polskiego prawa wewnątrzamerykańskie regulacje prawne nie są wiążące. Należy jednak dodać, że nie są jeszcze znane polityczna waga i skutki tej ustawy. W Informacji ministra duże znacznie miało uzasadnianie zgody na zorganizowanie konferencji bliskowschodniej w Warszawie – był to jeden z najczęściej przewijających się wątków, wspomniany aż sześciokrotnie. Na skutki tej inicjatywy, w tym rozwój relacji dwustronnych z Iranem, trzeba będzie jeszcze poczekać, pewne jest natomiast, że Polska organizując to wydarzenie zdystansowała się do polityki UE wobec Iranu.

W debacie sejmowej dał się dostrzec rozdźwięk pomiędzy stonowanymi opiniami ministra Czaputowicza, określającego Niemcy jako „najważniejszego sąsiada i partnera Polski w Unii Europejskiej”, a stwierdzeniami padającymi z ust posłów klubu PiS, głównie – jak się zdaje – na wewnątrzkrajowy użytek, wskazującymi na uległą zależność głównej partii opozycyjnej od interesów niemieckich. Minister przywołał również, w sposób enigmatyczny i bez konkretów, kwestię reparacji z tytułu II wojny światowej oraz wskazał, na rozbieżność interesów Berlina i Warszawy w odniesieniu do budowy gazociągu Nord Stream 2. Znakiem zapytania pozostaje, jak kwestie te będą się kształtować w przyszłości pod rządami następcy Angeli Merkel.
Wśród form regionalnej współpracy multilateralnej minister wymienił m.in. Grupę Wyszehradzką, Inicjatywę Trójmorza oraz bukaresztańską dziewiątkę. O ile dwie ostanie mają jeszcze potencjał na rozwinięcie się i okrzepnięcie, to wydaje się jednak, że formuła V4 nigdy nie wyjdzie poza horyzont bieżących interesów w UE. A nawet i w tym obszarze niespójność stanowisk bywa częsta – np. nie udało się utrzymać wspólnego frontu w sprawie dyrektywy UE w kwestii pracowników delegowanych (wyłamały się Czechy i Słowacja).
Główne wyzwanie dla polskiej polityki zagranicznej, już tradycyjnie, stanowią działania Federacji Rosyjskiej, zwłaszcza destabilizowanie sytuacji na Ukrainie. Minister Czaputowicz wskazał przy tym na informacyjno-propagandowy wymiar wojny i związaną z tym konieczność rozwijania rodzimych zdolności, w tym cybernetycznych, do przeciwdziałania skutkom takich działań.

Minister w swoim obszernym wystąpieniu dotknął bardzo wielu spraw wpisujących się w dotychczasową linię polityczną obozu rządowego. Warto odnotować, że całe „exposé”, będąc narzędziem dyplomacji, obfituje w zwroty, które wyrwane z kontekstu mogą posłużyć do wsparcia przeciwstawnych tez (np. widać to wyraźnie w kwestii stosunku do Unii Europejskiej czy Republiki Federalnej Niemiec). Co więcej, trudno zarzucać tego typu wystąpieniu, że nie porusza kwestii trudnych dla rządu, np. konsekwencji możliwego opóźnienia budowy gazociągu Baltic Pipe, liczby wydawanych pozwoleń na pracę dla cudzoziemców czy anulowania w ostatniej chwili negocjowanej przez Prezydenta i MON umowy na zakup dwóch używanych fregat od Australii. Niedosyt natomiast budzi niezarysowanie perspektywy w dłuższym okresie czasu, podobnie jak pominięcie kwestii rosnących napięć na linii Waszyngton-Pekin, czy chińskich inicjatyw infrastrukturalnych w Europie i na świecie – żaden z tych wątków nie został uwzględniony w wypowiedzi szefa polskiego MSZ.
Błażej Sajduk,

tekst z portalu nowakonfederacja.pl

(pw)

Czytaj więcej: Poseł Winnicki: "Nie istnieje polska suwerenna polityka zagraniczna"

Paradiso, czyli mija 80 lat i znów „Nie ma dla Polski dobrych rozwiązań”

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 19, marzec 2019 21:25

Adam Socha

Teatr Telewizji pokazał (18.03.) znakomity spektakl w reżyserii Andrzeja Strzeleckiego pt. „Paradiso”. Akcja dzieje się na kilka tygodni przez napaścią Niemiec hitlerowskich na Polskę, w słynnym lokalu warszawskim „Adria” (w spektaklu lokal nosi nazwę „Paradiso”), w którym spotykali się ministrowie, oficerowie, przemysłowcy i artyści, jednym słowem śmietanka II RP.

To co jest niezwykłego w tym spektaklu – oprócz znakomitej gry aktorów (w obsadzie m.in. Machalica, Fronczewski, Englert i Pszoniak) i świetnej muzyki (śpiewająca Katarzyna Dąbrowska, zjawisko samo w sobie) – to uczucie, że akcja dzieje się nie 80 lat temu a dzisiaj, tu i teraz.

Tak jak w 1939 roku, tak i teraz rząd pręży muskuły a de facto nie mamy armii, która byłaby nas w stanie obronić – krótko mówiąc jesteśmy bezbronni i rządzi nami ekipa, którą trafnie Rafał Ziemkiewicz nazwał „grupą rekonstrukcyjną sanacji”.

Poprzedni rząd PO i PSL nas rozbroił a obecny PiS oddał naszą niepodległość w ręce rządu amerykańskiego. Wykorzystało to natychmiast lobby żydowskie w Ameryce, by postawić nam ultimatum: albo zapłacicie za żydowskie mienie bezspadkowe, albo brońcie się sami.

W jak ciężkim jesteśmy położeniu potwierdził w „Plusie i Minusie” (tygodnik „Rzeczpospolitej” z 18.03.) Piotrowi Zarembie reżyser Artur Hofman, przewodniczący Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce.
Hofman mówi tak:
„Wypowiedź ministra Katza była wyjątkowo nieprzyjemna i stała się szlagwortem. Ale ten ostrzał, w sprawie roszczeń, rozpoczął w Polsce sekretarz stanu USA Mike Pompeo. Po warszawskiej konferencji pani ambasador Mosbacher stanęła po polskiej stronie w kwestii wypowiedzi Katza, a jednocześnie ciągnęła myśl sekretarza Pompeo – bo taka jest polityka amerykańska. Była też wypowiedź amerykańskiej dziennikarki Andrei Mitchell o tym, że powstańcy z getta walczyli przeciw polskiemu rządowi. Mamy do czynienia z kantatą na głosy”.

Piotr Zaremba: Co jest jej celem?

Artur Hofman: Wymuszenie czegoś na Polsce. My uważamy, że prawo, i słusznie, stoi po polskiej stronie, ale przecież duży może więcej...

Piotr Zaremba: Czyli co będzie dalej?

Artur Hofman: Niewykluczone, że presja będzie narastać. Jak sobie z tym poradzi Polska, nie wiem, bo równocześnie Amerykanom na nas do pewnego stopnia zależy. Projekt Trójmorza to próba rozpychania przestrzeni między Rosją i Niemcami. Chcą zablokować wizję przyszłej „Unii Europejskiej" od Lizbony po Władywostok. I chcą podtrzymać resztki swojej obecności w Europie. Ale jak duża będzie ich determinacja – nie wiadomo. Ziemkiewicz namawia, żeby się przeprosić z Rosją i Niemcami. Ale my nie jesteśmy tak silni, żeby zmieniać sojuszników jak rękawiczki. Nie ma dla Polski dobrych rozwiązań.

Piotr Zaremba: W czyim interesie są roszczenia żydowskie?

Artur Hofman: Mienie spadkowe jest jednak odzyskiwane, nie ma ustawy reprywatyzacyjnej, ale reprywatyzacją zajmują się, często skutecznie, sądy. Problemem jest więc tak zwane mienie bezspadkowe. Za tym stoją wyspecjalizowane organizacje. Mają poczucie siły, czują okazję. My, polscy Żydzi, nie zobaczymy z tego nawet okruszka. Przeciwnie, to byłoby spłacane także z naszych podatków.

„Nie ma dla Polski dobrych rozwiązań” - mówi Hofman.
Jeśli się ugniemy, czyli zapłacimy 300 mld złotych, bo o taką tu kwotę chodzi, to staniemy się żebrakami. Żeby się postawić biznesmenom od „Przemysłu Holocaust” trzeba mieć rząd, który „ma jaja”, który odwołałby się do narodu w formie referendum w tej sprawie. Ale nie wygląda na to, by ten rząd „miał jaja”.

Spektakl kończy Katarzyna Dąbrowska piosenką (jest zjawiskowa i śpiewa zjawiskowo), której refren brzmi:  – „Jutra może nie być już” …
Adam Socha
PS. Prezes Jacek Kurski za okres swoich rządów w TVP będzie miał tylko jedno alibi. Odbudowę rangi Teatru Telewizji, który jego poprzednim Juliusz Braun doszczętnie zniszczył, sprowadził do pokazywania jakichś trzeciorzędnych komedyjek. Nawet "Wyborcza" musiała to przyznać, pisząc: "Paradiso" to Teatr Telewizji z najwyższej półki".

Czytaj więcej: Paradiso, czyli mija 80 lat i znów „Nie ma dla Polski dobrych rozwiązań”

Biskupi różnych prędkości

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 16, marzec 2019 23:34

Zbigniew Nosowski

Członkowie prezydium episkopatu nie rozumieją, że od ich podejścia do wykorzystywania seksualnego może zależeć „być albo nie być w Kościele” wielu katolików rozczarowanych postawą własnych biskupów.

Jest takie znaczące, a niedostrzeżone zdanie w opublikowanym wczoraj kościelnym statystycznym opracowaniu na temat skali przypadków wykorzystywania seksualnego osób małoletnich przez duchownych w Polsce. We wnioskach końcowych autorzy opracowania stwierdzają: „Odpowiedzi na pytania otwarte w formularzach kart wskazywały na pewną ignorancję [podkr. moje – ZN] w zakresie możliwego oraz wymaganego w przepisach kościelnych podejścia do zgłaszanych przypadków”. Innymi słowy, niektórzy przedstawiciele diecezji i zakonów nie bardzo się nawet orientowali, co w tej sprawie powinni robić.

Konferencja prasowa, podczas której zaprezentowano wyniki tej kwerendy, wykazała dobitnie – na oczach całej Polski – że ignorancja w tej dziedzinie sięga najwyższych szczebli kierownictwa Konferencji Episkopatu Polski. Wysiłki prymasa Polski abp. Wojciecha Polaka i ojca Adama Żaka SJ, którzy kompetentnie i z właściwą empatią wracali do istoty sprawy – czyli osób pokrzywdzonych, zaniedbań Kościoła i wniosków na przyszłość – spełzły na niczym. I tak najbardziej w pamięci pozostaną suche, bezemocjonalne, relatywizujące problem wywody dwóch arcybiskupów świeżo właśnie potwierdzonych przez Konferencję Episkopatu Polski na stanowiskach jej przewodniczącego i wiceprzewodniczącego.

625 skrzywdzonych chłopców i dziewczynek. Czyli średnio prawie dwie ofiary miesięcznie zgłaszane do instytucji kościelnych w Polsce. Przez 28 lat. Margines?

Obaj zabierali głos w taki sposób, jakby zupełnie nie zdawali sobie sprawy, że od sposobu ich podejścia do prezentacji tych danych – które są przecież pierwszą (okropnie spóźnioną) oficjalną kościelną informacją zaledwie o skali zjawiska – może zależeć „być albo nie być w Kościele” wielu katolików rozczarowanych postawą własnych biskupów. Tak pokazuje przecież przykład wielu krajów, które przeszły już tę drogę przed nami. Niestety, w Polsce wciąż nie potrafimy uczyć się na błędach innych, a na przysłowiową „mądrość po szkodzie” może być za późno.

Zero tolerancji niczym Holokaust

Abp Marek Jędraszewski, obecny metropolita krakowski, w swojej dawnej refleksji naukowej poszukiwał punktów stycznych między dwudziestowieczną filozofią dialogu a personalizmem chrześcijańskim. Za filozofami dialogu pisał o twarzy jako znaku niepowtarzalności osoby ludzkiej. Dziś jednak sam stał się twarzą tego nurtu Kościoła, który w świecie dookoła doszukuje się wyłącznie zagrożeń. Na wczorajszej konferencji prasowej stary/nowy wiceprzewodniczący KEP skupił się niby tylko na prezentowaniu tez z wystąpienia papieża wygłoszonych na zakończenie lutowego watykańskiego szczytu, ale de facto na oskarżaniu wszystkich poza Kościołem.

Gdyby Franciszek usłyszał, w jaki sposób jego przemówienie jest wykorzystywane przez polskiego delegata, złapałby się za głowę. Oto bowiem abp Marek Jędraszewski uznał, że papieskie określenie „nieskazitelna stanowczość” jest czymś całkowicie odmiennym niż pojęcie „zero tolerancji”, które jakoby ma – jego przenikliwym arcybiskupio-profesorskim zdaniem – charakter totalitarny. Według wiceprzewodniczącego KEP pojęciem „zero tolerancji” posługują się jakoby tylko media (rzecz jasna, wrogie Kościołowi). Trudno o większą ignorancję. I aż wstyd, że osoba mówiąca takie rzeczy ma nie tylko tytuły akademickie, lecz również wysokie kościelne godności i wypowiada się niejako również w moim imieniu jako katolika.

Gdyby Franciszek usłyszał, w jaki sposób jego przemówienie jest wykorzystywane przez polskiego delegata na watykański szczyt, złapałby się za głowę

Przecież pojęcie polityki „zero tolerancji” w kwestii wykorzystywania seksualnego wprowadzili do języka kościelnego biskupi z USA (a wcześniej posługiwał się nim burmistrz Nowego Jorku Rudolph Giuliani dla opisania swej strategii, która w efekcie doprowadziła do radykalnego zmniejszenia przestępczości w Nowym Jorku). Określenie „zero tolerancji” pojawiało się albo wprost, albo pośrednio w wystąpieniach trzech ostatnich papieży – poczynając od Jana Pawła II, który w 2002 roku powiedział biskupom amerykańskim: „Ludzie muszą wiedzieć, że w stanie kapłańskim i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby nieletnich”.

Mało tego, jeszcze kilkanaście dni temu triumfalistyczne opracowania przygotowane przez Biuro Prasowe KEP i Katolicką Agencję Informacyjną publikowano właśnie pod szumnym tytułem „Polski Episkopat: Zero tolerancji dla przestępstw molestowania małoletnich ze strony duchownych”, zaś rzecznik KEP posługiwał się hasłem „zero tolerancji” w każdej swej wypowiedzi publicznej. A tu nagle okazuje się, że wiceprzewodniczący tegoż episkopatu twierdzi, iż zasada „zero tolerancji” prowadzi albo do nazistowskiego Holokaustu Żydów, albo sowieckiego mordowania wrogów ludu. Cóż w ogóle ta myśl może znaczyć?

Gdyby choć mówca miał elementarną świadomość zasad komunikacji, to wiedziałby, że zakwestionowanie przezeń pojęcia „zero tolerancji” zostanie powszechnie odebrane, niezależnie od jego intencji, jako zakwestionowanie samej zasady. Tym bardziej, że jest on przecież uwikłany w ukrywanie nadużyć władzy związanych z seksualnymi zalotami byłego arcybiskupa poznańskiego Juliusza Paetza do tamtejszych kleryków (Jędraszewski był wówczas biskupem pomocniczym; opisywano w mediach, jak angażował się m.in. w łamanie sumień księży, których zachęcał do podpisywania listów w obronie metropolity przed „wielce szkodliwą propagandą”).

Usprawiedliwiona złość

Nieprzyzwoitością jest cytowanie przez metropolitę krakowskiego słów papieża w taki sposób, że powszechne spojrzenie Franciszka jest relatywizowane i sprowadzane do narzekania na seksualizację dzieci poza Kościołem. Jak wiadomo, abp Jędraszewski był nieobecny podczas wygłaszania tego papieskiego przemówienia, które tak obficie cytował – uznał bowiem, że musi wyjechać (jeszcze przed watykańskim nabożeństwem pokutnym) z Rzymu do Fatimy, gdzie miał wygłosić homilię. Być może w ten sposób chciał publicznie udowodnić, że zapoznał się jednak z treścią wystąpienia papieża.

Sęk w tym, że zapoznał się wybiórczo. Nie dostrzegł bowiem takiego choćby wątku kluczowego dla Franciszka: „w usprawiedliwionej złości ludzi Kościół widzi odzwierciedlenie gniewu Boga [podkr. moje – ZN], zdradzonego i spoliczkowanego przez te nieuczciwe osoby konsekrowane. Echo cichego krzyku dzieci – które zamiast znaleźć w nich ojcostwo i przewodników duchowych, znalazły oprawców – wstrząśnie sercami znieczulonymi obłudą i władzą. Mamy obowiązek uważnie słuchać tego stłumionego milczącego krzyku” (pełen tekst: tutaj).

Mówienie przez przewodniczącego episkopatu podczas konferencji prasowej poświęconej skali pedofilii w Kościele, że jest to problem marginalny – to samobójstwo wizerunkowe, o ile nie moralne

Ten krzyk ofiar był, niestety, tłumiony także podczas warszawskiej konferencji prasowej. Najdobitniej uczynił to stary/nowy przewodniczący KEP. Abp Gądecki uznał bowiem, że hasło „pedofilia w Kościele” zostało „ukute ideologicznie”, jest „dość zręcznie dobrane, miało w sumie z jednej strony wskazać na problem, który istnieje, a z drugiej zaś strony poderwać autorytet Kościoła” i zniszczyć zaufanie do duchownych. Jego zdaniem, „problem jest globalny, ale próbuje się go sprowadzić na margines – po to, chyba żeby utrudnić rozwiązanie tego problemu”. Tym marginesem jest jakoby właśnie kwestia wykorzystywania seksualnego w Kościele.

Hadko tego było słuchać. Mówienie przez szefa episkopatu Polski podczas konferencji prasowej poświęconej właśnie skali wykorzystywania seksualnego w naszym Kościele, że jest to problem marginalny – to samobójstwo wizerunkowe, o ile nie moralne. Czy arcybiskup zastanowił się, jak te jego słowa odbierają osoby skrzywdzone przez duchownych, z którymi niedawno się spotykał? Miałem pewną nadzieję, że poprzez niedawne spotkania z ofiarami metropolita poznański otworzył się na ich ból i może nawet stanie się ich rzecznikiem wewnątrz KEP. Niestety…

A skoro ponownie tłumiony był krzyk ofiar, to zrozumiała jest też złość obserwatorów – i wierzących, i niewierzących – którzy bezradnie patrzyli, jak przewodniczący KEP i jego zastępca elegancko wprowadzają nasz Kościół na mieliznę. Całe szczęście, podczas tej samej konferencji zabierał głos także prymas Polski. Mówił to, co należy mówić w takiej sytuacji: o osobach skrzywdzonych, o kościelnym zamiataniu spraw pod dywan (podkreślił informację z opracowania, że 5 procent zgłoszonych spraw nie było dalej procedowanych nawet kanonicznie), o bólu, wstydzie i poczuciu winy za krzywdy wyrządzone każdej z bezbronnych ofiar przez tych, którzy mieli je prowadzić do Chrystusa w imieniu Kościoła.

Jako jedyny z wypowiadających się hierarchów abp Polak zdawał sobie sprawę, że problem, o którym mowa, polega nie tylko na samych faktach okrutnej przemocy seksualnej, lecz także na błędnej postawie przełożonych wobec wydarzeń, o których się dowiadywali: koncentracji na unikaniu publicznego skandalu, ochranianiu sprawców, oskarżaniu ofiar, niszczeniu dokumentacji, manipulacjach medialnych. Z punktu widzenia tożsamości Kościoła jest to sprawa fundamentalna, bo postępując w ten sposób, biskupi sprawiają, że Kościół jest dla osób skrzywdzonych nie znakiem zbawienia, lecz źródłem dodatkowej udręki. Cóż jednak z tego, skoro kilka minut później ponownie abp Jędraszewski przekonywał, że gdy mówi się o pedofilii w Kościele, to „stygmatyzuje się w ten sposób Kościół”!!! Metropolita krakowski wzywał do okazywania miłosierdzia sprawcom, nie potrafił natomiast wyrazić choćby zrozumienia ich ofiarom.

Delegatem KEP ds. ochrony dzieci i młodzieży został wybrany abp Wojciech Polak. Jego głos zdecydowanie odróżnia się do tenoru dominującego w gronie zadowolonych z siebie biskupów

Od dłuższego czasu eksperci mówią, że w poszczególnych krajach mamy do czynienia z Kościołami różnych prędkości pod względem podejścia do kwestii wykorzystywania seksualnego dzieci i młodzieży przez duchownych. Wczorajsza konferencja prasowa dobitnie pokazała, że w Polsce mamy do czynienia z biskupami różnych prędkości.

Nie jest to nowe odkrycie, ale wczoraj wyraziło się aż krzycząco. Na naszych łamach kilkakrotnie już o tych różnicach pisaliśmy. Joanna Kociszewska porównała pod tym względem polskich hierarchów do rozciągniętego peletonu. Sam analizowałem, że liderzy tego peletonu nie mogą liczyć na większość głosów KEP. Przed równaniem w dół w tej sytuacji przestrzegała Ewa Kusz: „Jeśli Konferencja Episkopatu Polski nie przyjmie wspólnej linii działania przeciwko powtarzającym się błędom i trwającej opieszałości, to również w Polsce możemy mieć «Kościoły różnych prędkości». Liczę jednak na to, że ci biskupi, którzy pracują na rzecz zmian, nie będą równali w dół, aby być w źle pojętej jedności ze swoimi kolegami”.
Pomoc z Watykanu?

Co w tej sytuacji czynić? Pierwsza szansa może płynąć z Watykanu. Na następne czerwcowe zebranie Konferencji Episkopatu Polski przyjeżdża do Polski abp Charles Scicluna, sekretarz pomocniczy Kongregacji Nauki Wiary, wielokrotny wysłannik papieski ds. badania najtrudniejszych przypadków wykorzystania seksualnego, a także jeden z głównych organizatorów watykańskiego szczytu. Od dawna był on zapraszany do Polski z wykładem dla naszych biskupów i dopiero niedawno udało się ten termin ustalić.

Po wczorajszej konferencji prasowej sądzę, że ten – znany ze stanowczości – hierarcha powinien zrobić polskim biskupom najzwyczajniejszą sesję edukacyjną: zaczynającą się, tak jak w lutym w Rzymie, od świadectw osób skrzywdzonych, a prowadzącą do rozliczalności osób sprawujących władzę w Kościele? Bo z takich błędów trzeba być rozliczanym! I koniecznie powinna z Scicluną przyjechać Valentina Alazraki, meksykańska dziennikarka, która wygłaszała jedno z kluczowych wystąpień na watykańskim szczycie.

Alazraki mówiła tam m.in.: „Jako dziennikarze wiemy, że wykorzystywanie seksualne nie ogranicza się do Kościoła katolickiego, ale któż jak nie biskupi ma zrozumieć, że wobec Was musimy być surowsi niż wobec innych, i to właśnie z powodu Waszej roli nauczycieli moralności? Kradzież, na przykład, jest złem, ale jeśli tym, który kradnie, jest policjant, mamy do czynienia z przypadkiem cięższym, ponieważ jest to przeciwieństwo tego, co powinien robić policjant, czyli chronić społeczeństwo przed złodziejami. Jeśli lekarz albo pielęgniarka trują swoich pacjentów zamiast ich leczyć, przykuwa to naszą szczególną uwagę, ponieważ jest to przeciwne ich etyce, ich kodeksowi deontologicznemu” (tłum. Agnieszka Klimek, pełen tekst ukaże się wkrótce, wraz z innymi wystąpieniami, na łamach wiosennej „Więzi”).

Miałem pewną nadzieję, że poprzez niedawne spotkania z ofiarami abp Gądecki otworzył się na ich ból i może nawet stanie się ich rzecznikiem wewnątrz KEP. Niestety…

Druga iskierka nadziei to fakt, że podczas tego posiedzenia KEP delegatem ds. ochrony dzieci i młodzieży został wybrany właśnie abp Wojciech Polak. Dlaczego? Wszak jego głos zdecydowanie odróżnia się do tenoru dominującego w gronie zadowolonych z siebie biskupów (co najlepiej widać w powołaniu na kolejną kadencję arcybiskupów Gądeckiego i Jędraszewskiego – taki ruch oznacza przecież, że większość członków KEP zadowolona jest z działań prezydium). Wydaje mi się, że poprzez wybór abp. Polaka pozostali biskupi (także różniący się od niego) przerzucają nań choćby trudny obowiązek wypowiadania się na ten temat w mediach; on sam zaś zapewne wierzy, że będzie mógł działać i mówić, nawet gdy bracia w biskupstwie nie będą słuchać. Oby tylko nie zniechęcił się po wczorajszej konferencji.
Daleko do raportu

A co można powiedzieć o samych statystykach, które opublikowano?

Nie jest to, rzecz jasna, żaden raport na temat wykorzystywania seksualnego w Kościele. Autorzy słusznie nazywają swoje opracowanie minimalistycznie: „Wyniki kwerendy”. Jest to zatem podsumowanie informacji z lat 1990-2018, jakie przekazały poszczególne diecezje i zakony. Dane zostały opracowane rzetelnie, z przedstawioną metodologią i wyjaśnieniami, dlaczego odpowiedzi na niektóre pytania brakuje. Autorzy opracowania z Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego SAC zrobili co mogli z informacjami, jakie otrzymali z Sekretariatu Konferencji Episkopatu Polski.

Ta publikacja nie jest więc jeszcze podstawą do wyciągania jakikolwiek generalnych wniosków. Danych mamy po prostu za mało. Ujawnienie tych liczb to zaledwie początek drogi. Na rzetelny i pogłębiony raport trzeba będzie jeszcze (obawiam się: długo) poczekać. Prawdziwym raportem nie jest bowiem ani „prasówka” przedstawiona przez Fundację „Nie lękajcie się”, ani „wyniki kwerendy” przedstawione przez Konferencję Episkopatu Polski.

Obrazowo mówiąc, otrzymaliśmy wczoraj informację o 625 skrzywdzonych chłopcach i dziewczynkach. A to oznacza średnio prawie dwie ofiary miesięcznie zgłaszane do instytucji kościelnych w Polsce. Przez 28 lat. Margines?

A dobrze też wiadomo, że ta liczba to zaledwie – jak mówi stale ojciec Adam Żak – wierzchołek góry lodowej. Pełna liczba i ofiar, i sprawców będzie dużo wyższa. Istnieje bowiem sporo przypadków niezgłoszonych do kurii – nie sposób ich oszacować. Wzrasta też skłonność osób skrzywdzonych do ujawniania się lub zgłaszania swej krzywdy, np. liczba zgłoszeń za pół roku 2018 wynosi niemal tyle samo co w całym roku 2017 – można więc spodziewać się pojawiania się nowych informacji z przeszłości.

Swoje słabości mają też archiwa kościelne, o czym mówił na konferencji o. Żak. W PRL najczęściej nie gromadzono tak drażliwych danych o księżach, żeby nie ułatwiać działań SB, a zwyczaj ten mógł z przyzwyczajenia trwać i po 1989 roku. Można się też domyślać, że część archiwalnych informacji została gdzieniegdzie zniszczona. Niewykluczone również, że niektóre diecezje mogły przekazać dane niepełne (charakterystyczne, że w opracowaniu czytamy, iż zbieranie danych trwało do marca 2019 roku, czyli aż do ostatniej chwili – a miało trwać do końca listopada 2018 roku; to pokazuje, że wcale nie było w diecezjach i zakonach entuzjazmu do gromadzenia i publikowania tych liczb).

A najważniejsze, żeby za tymi statystykami nie zgubić poszczególnych głęboko skrzywdzonych osób. To one są tu najważniejsze, a nie liczby i instytucje.

Telefon wsparcia „Zranieni w Kościele”

To z myślą o nich powstał telefon wsparcia „Zranieni w Kościele” – 800 280 900. Telefon ten został uruchomiony w miniony wtorek. Przez 3 godziny dzwonił bez przerwy. Dyżurujący psycholog podjął długie rozmowy z kilkoma osobami skrzywdzonymi przez duchownych. Dzwoniący byli w różnym wieku i na różnym etapie radzenia sobie z doświadczeniem wykorzystania, głęboko związani z Kościołem lub całkowicie od niego oddaleni. Żadna z tych spraw nie była wcześniej nigdzie zgłaszana. Będziemy kontynuować.

Muszę zresztą przyznać, że mnie osobiście fakt, iż mogłem – wraz z przyjaciółmi z warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej, Laboratorium „Więzi” i Fundacji Pomocy Psychologicznej Pracownia Dialogu – włączyć się w przygotowanie i uruchomienie Inicjatywy „Zranieni w Kościele” pozwala mi jakoś sobie radzić z uczuciami gniewu i „usprawiedliwionej złości”, które są we mnie po wczorajszej konferencji prasowej. Pozwala wyjść z beznadziejnej bezradności. I trwać w Kościele. Bo w Kościele naprawdę chodzi o coś dużo ważniejszego niż konferencje prasowe przewodniczących episkopatów. Chodzi o Kogoś.

Zbigniew Nosowski, redaktor naczelny miesięcznika "Więź", tekst ukazał się na wiez.com.pl

Na zdjęciu: abp Stanisław Gądecki - stary/nowy przewodniczący KEP, abp Marek Jędraszewski - stary/nowy wiceprzewodniczący KEP.

Czytaj więcej: Biskupi różnych prędkości