Polska

Gra na nerwach

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 28 listopad 2021 21:51

Magdalena Piórek

Jeśli komuś się wydawało, że sytuacja na polsko – białoruskiej granicy szybko się uspokoi, może przestać się niepotrzebnie łudzić. Polska padła ofiarą wojny hybrydowej. Takiej, jaka dotychczas była udziałem m.in. Ukrainy. Scenariusz podobnych konfliktów jest zmienny i dostosowuje się do zastanych warunków. Metody pozostają te same. Na Krymie swoje zrobiły tzw. „zielone ludziki”. Wycelowaną w Warszawę bronią są migranci.

Obecna sytuacja to pokłosie planowanej od lat przez białoruskie służby specjalne operacji „Śluza”. Operacja powstała w 2010 r. po to, żeby wymusić na Unii Europejskiej przekazanie Białorusi pomocy finansowej na uszczelnianie granicy, którą nielegalnie mieli przekraczać migranci, a którzy byli po prostu przerzucani z Białorusi do Unii Europejskiej. Obecnie wyjątkowo się nasiliła. Prezydent Aleksander Łukaszenka dał zielone światło, żeby państwowe linie lotnicze zwoziły tłumy migrantów ekonomicznych z krajów trzeciego świata. Migrantom łatwiej wsiąść w samolot, przespać się w przygranicznym hotelu, a potem, z pomocą służb specjalnych, szturmować granicę UE. Odpada im wówczas długa, żmudna podróż przez pół Europy w poszukiwaniu lepszego życia. Łukaszenka wykorzystuje ich determinację, by z ich pomocą wywołać sztuczny kryzys polityczny w krajach, które dotąd silnie wspierały białoruską opozycję. To swego rodzaju polityczna zemsta Łukaszenki na Polsce i Litwie za brak uznania wyników wyborów prezydenckich z zeszłego roku.

Litwa bardzo szybko zamknęła swoje granice, a opozycja wsparła działania rządu. Polska opozycja z kolei dostrzegła w konflikcie szansę na ugranie swoich politycznych korzyści. Razem z usłużnymi jej mediami uderza w rodzimy rząd i urabia opinię publiczną. Narracja przeciwko rządowi pokrywa się z argumentami rosyjskiej i białoruskiej propagandy. Łukaszenka widzi, że jego działania odbijają się w Polsce szerokim echem i coraz mocniej próbuje rozhuśtać polską sceną polityczną. Ewentualny upadek polskiego rządu będzie oznaczał ostry kryzys polityczny, osłabienie Polski i odebranie nam możliwości szybkiego reagowania na poszczególne sytuacje kryzysowe na arenie międzynarodowej. Łukaszenka nie robi tego sam. Ma za sobą wsparcie Rosji, która chce się przekonać, jak Polska potrafi radzić sobie w trudnych sytuacjach, jak się zachowa UE i NATO i co warte są ich zapewnienia o wspólnym sojuszu i radzeniu sobie w kryzysie. Władimir Putin piecze dwie pieczenie na jednym ogniu. Chce doprowadzić do kryzysu w UE i przekonać się, jak bardzo jest zdeterminowana, by bronić swoich granic, jak również stara się odizolować na dobre Łukaszenkę od zachodu. Sam Łukaszenka z kolei wykorzystuje konflikt dla odwrócenia od siebie uwagi. Sfałszowanie wyników wyborów prezydenckich sprawiło, że rok temu Białorusini wyszli na ulicę. Łukaszenka wciąż nie może spać spokojnie, tym bardziej, że sama Moskwa po cichu chce, żeby oddał władzę. Naciskanie przez Kreml na zorganizowanie referendum konstytucyjnego ma doprowadzić do zmiany przepisów i osłabienia władzy prezydenckiej na Białorusi. Rok temu, żeby utrzymać się na stołku, Łukaszenka obiecał Putinowi wszystko, co ten chciał od niego usłyszeć. Ale nie odda władzy tak łatwo i dobrowolnie. Ewentualny konflikt z Polską i strzały na granicy automatycznie oznacza starcie z NATO. Putin będzie musiał porzucić plany pokojowego obalenia Łukaszenki i ruszyć mu z pomocą. Białorusini zaś, zamiast dywagować o usunięciu swego prezydenta, będą z niepokojem śledzić sytuację na granicy i przemarsz wojsk.

Łukaszenka ma swoje do ugrania i jest bardziej zdeterminowany od Putina. Broni się przed odejściem i walczy o swoje polityczne życie. Wie też, że nie może uderzyć pierwszy na pełną skalę, bo zostanie to potraktowane jako atak na terytorium Paktu Północnoatlantyckiego. A przynajmniej tak sprzeda to Polska, która miałaby wówczas pełne prawo, żeby powołać się na artykuł 5 NATO. W myśl jego zapisów każdy atak na któregoś z członków Traktatu powinien być interpretowany przez pozostałe państwa członkowskie jako atak na nie same. Dlatego też strony Sojuszu zgadzają się, że jeżeli taka zbrojna napaść nastąpi, to każda z nich, w ramach wykonywania prawa do indywidualnej lub zbiorowej samoobrony [...] udzieli pomocy Stronie lub Stronom napadniętym, podejmując niezwłocznie, samodzielnie, jak i w porozumieniu z innymi Stronami, działania jakie uzna za konieczne, łącznie z użyciem siły zbrojnej.

Białoruś zatem będzie po prostu szarpać i prowokować. Używanie do tego migrantów jest dla niej politycznie wygodne. Nie musi angażować do tego bezpośrednio własnych żołnierzy. Wystarczy jej, że zwiąże polskie siły cudzymi rękami. Rosyjska propaganda tylko czeka na to, aż komuś omsknie się palec na spuście i padnie pierwszy strzał. Tym bardziej, że medialnie Polska w ogóle sobie nie radzi. Nie mamy pomysłu, jak sytuację na granicy ograć propagandowo i pozwoliliśmy Białorusi zbudować własną narrację. Naprawdę niewiele trzeba, żeby służby Łukaszenki sprowokowały niebezpieczną sytuację i przypięły nam łatkę agresora. Na wschodzie i tak mamy już twarz czarnego luda. Na zachodzie narracja Putina i Łukaszenki wpisze się po prostu w obraz Polski jako tej złej i niepraworządnej. Tu, i wschód, i zachód mówi akurat jednym głosem. Jeśli polski żołnierz odda pierwszy strzał, natychmiast podniesie się medialny wrzask o agresywnej postawie Warszawy. Rosja będzie miała pretekst, żeby na stałe przerzucić swoje wojska bliżej granicy NATO. Na arenie międzynarodowej będziemy biczowani jako agresor i Moskwa będzie nawoływać do nałożenia na nas sankcji. To osłabi głos polskiego rządu, który próbuje ukazywać Rosję jako sprawcę wszelkich politycznych nieszczęść. Sytuacja ulegnie odwróceniu i to na nas spadną wszystkie gromy. Zachód już krytykuje nas za chęć zbudowania muru na granicy. Polska zdecydowana reakcja może być pretekstem do tego, żeby zachód nas obarczył odpowiedzialnością za całą sytuację i wykręcił się od pomocy NATO. Zostaniemy sami na arenie międzynarodowej, z przypiętą łatką agresora i migrantami szturmującymi granicę. Gdybyśmy zaś, w odpowiedzi na krytykę zachodu, postanowili pozbyć się problemu i przerzucić migrantów do Niemiec, Berlin zamknąłby natychmiast granicę. Wykorzystałby to też jako kolejny argument przeciwko nam. Nie ma się co łudzić, że doczekamy się jakiejkolwiek pomocy. Zamknięcie przez Irak na początku listopada białoruskich konsulatów, wydających migrantom wizy do Europy, to kropla w morzu polskich potrzeb. Wszelkie działania, osłabiające pozycję Polski, będą mile widziane zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie.

Nie mamy pomysłu, jak to właściwie rozegrać. I tak samo, nie będzie miał pomysłu Joe Biden, Amerykańskiemu prezydentowi niepotrzebna zawierucha w Europie, zwłaszcza gdy ma do załatwienia sprawę z Chinami. Izrael coraz natarczywiej dopomina się o interwencję wobec Iranu. Jerozolima głośno mówi o wojnie. Rosja przerzuca sprzęt na granicę z Ukrainą, a Chiny rozpoczęły wojskowe manewry. Niewykluczone, że niemrawa postawa Warszawy może mieć związek z naciskami z Waszyngtonu, żebyśmy w tej sytuacji wybili sobie z głowy jakiekolwiek marzenia o powoływaniu się na artykuł 5 NATO. USA nie przyjdzie nam z pomocą, jeśli samo jeszcze nie wie, na czym dokładnie stoi. Europa nie będzie umierać za podlaskie bagna, bo jej się to zwyczajnie nie opłaca. Jeśli zachód będzie mógł się wykręcić od pomocy ewentualną winą Polski za wybuch konfliktu, to zrobi to bez wahania.

Łukaszenka będzie się starał odwlec to, co nieuchronne. Czując miecz Damoklesa nad głową, postara się o to, żeby przedłużyć trwanie swojej władzy. A gdy zrobi swoje i przestanie być Moskwie do czegokolwiek potrzebny, Putin wyrzuci go na polityczny śmietnik. Póki co, ranny lew jest najgroźniejszy.

Magdalena Piórek
Absolwentka Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego

Czytaj więcej: Gra na nerwach

Kto stworzył „folwark” w szpitalu uniwersyteckim?

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 26 listopad 2021 11:25

W Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym UWM w Olsztynie wybuchła wojna. Doszło do niej w wyniku konfliktu pomiędzy kierownikiem Kliniki Neurochirurgii dr hab. Moniką Barczewską, prof. UWM a lekarzem tej kliniki, zarazem dyrektorem ds medycznych Łukaszem Grabarczykiem. Oboje zawdzięczają swoje kariery prof. Wojciechowi Maksymowiczowi. (Na zdjęciu, od prawej: prof. Barczewska, prof. Maksymowicz i dr Grabarczyk)

„Trup” ściele się gęsto.

Z pracy wyleciała prof. Barczewska, a dyrektorzy USK Radosław Borysiuk i Łukasz Grabarczyk ze stanowisk. Obie strony konfliktu złożyły na przeciwnika zawiadomienie do prokuratury oraz pozwy do sądów.

STWORZYLI W OLSZTYNIE SZPITAL I MEDYCYNĘ

Żeby zrozumieć o co chodzi w tej wojnie, musimy cofnąć się do 2007 roku, gdy do Olsztyna wraca z Warszawy prof. Wojciech Maksymowicz (ur. 1955). Olsztyn to jego miasto rodzinne. Jego matka Alicja (zmarła w 2016) była kilkanaście lat dyrektorką liceum pielęgniarskiego, później dziekanem Wydziału Pedagogiki WSP, członkiem KW PZPR. Ojciec Stefan – jak podaje Wikipedia – był żołnierzem AK.

Wojciech Maksymowicz ukończył studia na Akademii Medycznej w Warszawie i na tej uczelni w 2006 otrzymał tytuł profesora. W latach 1992-95 pracował szpitalu wojewódzkim w Olsztynie. Działał w lekarskiej „Solidarności”, jako członek AWS był w latach 1997-99 ministrem zdrowia w rządzie Jerzego Buzka. W 2006 wstąpił do Platformy Obywatelskiej. Do 2007 pracował w Centralnym Szpitalu Klinicznym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie, jako kierownik kliniki neurochirurgii, jego zastępcą była dr Monika Barczewska. Dlaczego opuścili tak prestiżowy szpital? Prof. Barczewska mówi mi, że pociągnęła ich, tak jak prof. Religę, wizja budowania czegoś od zera. Dostali propozycję od rektora UWM, prof. Ryszarda Góreckiego, powołania Wydziału Nauk Medycznych i szpitala uniwersyteckiego.

Inne światło na tę decyzję rzucają artykuły w mediach z tego okresu. W Onet.pl napisano, że pacjenci mogą szybko dostać się do kliniki MSWiA, jeśli najpierw zgłoszą się do prywatnego gabinetu MBS (Maksymowicz, Barczewska, Sobieraj). Prof. Barczewska w rozmowie ze mną twierdzi, że to był stek bzdur, tak jak i w artykule na 1 stronie Super Expressu pt. „Lekarz mafii pruszkowskiej”, bo mieszka w Pruszkowie i operowała zięcia „Pershinga”. Twierdzi też, że prokuratura warszawska umorzyła wszystkie oskarżenia ze strony pacjentów, którzy twierdzili, że to na skutek jej błędów stali się kalekami.

W Olsztynie odnoszą sukces. Prof. Maksymowiczowi udało się ściągnąć kadrę z tytułami naukowymi i w 2007 roku obejmuje obowiązki dziekana Wydziału Nauk Medycznych UWM. Jak opowiadają mi byli i obecni pracownicy Wydziału początki były obiecujące, panował dobry duch i sprawy toczyły się uczciwie, bo przecież etyki lekarskiej uczył sam twórca Wydziału, prof. Maksymowicz. W marcu 2016 wybrany został na prorektora tej uczelni ds. Collegium Medicum. Z funkcji tej zrezygnował w czerwcu 2019, po konflikcie z rektorem Ryszardem Góreckim.

EKSPERYMENTY PROF. MAKSYMOWICZA

W 2010 roku naukowcy w USA i na Zachodzie wiedzą, po wieloletnich badaniach, że komórki mezenchymalne nie dają żadnych efektów leczniczych. Mimo to prof. Maksymowicz w 2012 roku rusza ze swoim eksperymentem opartym na stosowaniu takich samych komórek. Mimo, że też nie odkrył „cudownego leku na wszystko”, jego zespół rozpoczyna w 2016 roku sprzedaż komórek chorym na straszną, nieuleczalną chorobę, stwardnienie zanikowe boczne (SLA), w prywatnej spółce ITK powstałej na terenie szpitala uniwersyteckiego, w której UWM obejmuje 10% udziałów. Jedno podanie „komórek” kosztuje 18 tys. złotych. Rodziny chorych płacą nawet po 100 tys. złotych, po czym ich bliscy umierają.

Dyrektorką medyczną ITK została jego prawa ręka, zastępczyni w Klinice Neurochirurgii USK dr Monika Barczewska, a pracownikami lekarze z tej kliniki: Tomasz Siwek i Mariusz Sowa, a także syn prof. Maksymowicza, socjolog Stanisław Maksymowicz.

Prof. Maksymowicz chce rozszerzyć swój eksperyment. Tym razem chce pobrać komórki z mózgów i rdzenia kręgowego, jak zapewnia, „z martwych, poronionych płodów ludzkich” i wszczepić je chorym na śpiączkę oraz na SLA. Bowiem ogłoszone przed kamerami w 2016 roku, jako wielki sukces, wszczepienie 16 osobom w śpiączce stymulatorów pod kierunkiem japońskiego neurochirurga, nie przyniosło przełomu.

Na jego projekty poszły miliony złotych. Konsumentem środków na badania dla całego Wydziału Lekarskiego był głównie prof. Maksymowicz, hamując w ten sposób rozwój naukowy innych dziedzin medycyny. Jednak wielu lekarzy było zadowolonych, bo porobili przy prof. Maksymowiczu doktoraty i habilitacje.

Z tego grona wyłamała się prof. Joanna Wojtkiewicz, która, gdy tylko zdała sobie sprawę, że eksperymenty kliniczne prof. Maksymowicza nie dają efektów leczniczych, odmówiła w nich udziału. Wydała w tej sprawie oświadczenie, protestując przeciwko „sprzedawanie złudnej nadziei ludziom często nieuleczalnie chorym”.

Prof. Maksymowicz w odwecie pozbawił prof. Wojtkiewicz stanowiska kierownika laboratorium, katedry i zablokował profesurę. Władze uczelni rozpoczęły wobec niej kilkuletnie postępowanie dyscyplinarne, które niczego nie dowiodło. Mimo to rektor Jerzy Przyborowski odczytał profesor upomnienie, a Komisja do Oceny Pracowników Wydziału Lekarskiego podrzuciła na jej biurko ocenę negatywną. Władze UWM chcą za wszelką cenę pozbyć się „czarnej owcy”, natomiast kariera prof. Maksymowicza kwitnie.

O EKSPERYMENTACH PISAŁEM TUTAJ

Jej los stał się przestrogą dla innych lekarzy, żeby z prof. Maksymowiczem nie zadzierać, a także los dyrektora USK Andrzeja Włodarczyka i prof. Jarosława Andrychowskiego (odmówił oddania autorstwa swojej pracy naukowej dr Barczewskiej, pozbawiony możliwości operowania odszedł z kliniki neurochirurgii i długo nie mógł znaleźć pracy, bo ostrzegał przed nim szefów placówek prof. Maksymowicz. (List prof. Andrychowskiego TUTAJ).

Reakcją na zawiadomienie w 2018 roku rektora Ryszarda Góreckiego przez dyrektora Andrzeja Włodarczyka o nieprawidłowościach w szpitalu uniwersyteckim, było „poproszenie” go przez rektora i prorektora ds Collegium Medicum prof. Maksymowicza, by odszedł. Jak powiedziała mi wdowa, pani Ewa, dobiło go umorzenie postępowania przez prokuraturę. W wyniku stresu odnowił się mu chłoniak i w 2018 roku dr Włodarczyk zmarł.

ZARZUTY DYREKTORA WŁODARCZYKA i NFZ

Dyr. Włodarczyk napisał w zawiadomieniu do rektora:

„1. W USK wykonano wszczepienia 9 pacjentom w śpiączce w klinice Budzik stymulatorów, których nie finansował NFZ, przy braku zgody dyrektora oraz Komisji Bioetycznej. Szpital stracił 175 tys zł.

2. W klinice neurochirurgii przeprowadzono ok. 100 eksperymentów podania „komórek macierzystych”, za część pacjentów zapłacił NFZ, co jest niezgodne z prawem. W szpitalu brakuje dokumentacji z tych eksperymentów.

3. Bez zgody dyrektora szpitala lekarze przeprowadzali operacje prywatnych pacjentów. W trakcie jednej operacji doszło do powikłań, dr W.P. przeciął nerw przeponowy. Szpital pokrył koszt operacji 30 tys zł.

4. W USK są prowadzone badania kliniczne. Nie odnaleziono właściwych umów. Nie można ich rozliczyć. Naraża to szpital na koszty rzędu 300 tys zł.

5. Wpisy dotyczące składu zespołów operacyjnych rodzą podejrzenie fałszowania dokumentacji medycznej.

6. Nielegalne wynajęto prywatnej firmie gabinet w przychodni szpitalnej”.

Dyr. Włodarczyk podsumował: „Nadzór i kontrolę wyżej wymienionych elementów w USK sprawuje dr n med. Łukasz Grabarczyk, który pełnił funkcję dyrektora ds medycznych”.

Dlaczego w 2018 roku tak poważne zarzuty pod adresem dyrektora Grabarczyka nie wywołały żadnego wstrząsu na UWM? Tym bardziej to zaskakuje, że wiele z tych spostrzeżeń dyr. Włodarczyka potwierdził w tym samym roku raport pokontrolny NFZ. Kontrolę spowodowała dr Lidia Ukarma, córka zmarłej Marii Ukarmy, po zabiegu w klinice prof. Maksymowicza.

NFZ również stwierdził, że na podstawie dokumentów nie sposób stwierdzić, kto tak naprawdę brał udział w operacjach? Brak podpisów w dokumentacji operacyjnej dyrektor Grabarczyk tłumaczył udziałem personelu w kilku operacjach pod rząd oraz jego zmęczeniem. To tłumaczenie uznał Fundusz za nie do przyjęcia.

„Wątpliwości budzi organizacja pracy w klinice, skoro mimo tak wielkiego zmęczenia ze strony personelu i brak możliwości złożenia podpisu, po odbytym zabiegu, pozwala się ponownie na udział tych osób w kolejnych zabiegach operacyjnych” – czytamy w wystąpieniu pokontrolnym.

NFZ negatywnie ocenił też sposób rozliczenia świadczeń w Klinice Neurochirurgii. Kontroli poddano dokumentację medyczną 30 pacjentów hospitalizowanych w okresie 2012-17, w 20 przypadkach udzielone świadczenia zakwalifikowano nieprawidłowo. W konsekwencji NFZ nakazał zwrot ponad 265 tys zł.

Z uwagi na liczbę i wagę nieprawidłowości z zakresu świadczeń w zakresie neurochirurgia-hospitalizacja NFZ nałożył też karę w wysokości 43.567 zł.

NFZ podkreślił, że lekarzem kierującym Kliniką Neurochirurgii, w której świadczeń udzielali lekarze bez wymaganych uprawnień, jest od 1 stycznia 2012 roku prof. Wojciech Maksymowicz i jako taki odpowiadał za organizację i jakość świadczeń udzielanych w tej klinice.

Ani Grabarczykowi, ani Maksymowiczowie z tego powodu nie spadł włos z głowy. To musiało utrwalić ich przekonanie o bezkarności.

WYBIJA GODZINA PRAWDY

Sielankę zburzył dopiero obowiązek wprowadzony ustawą Gowina pomiaru poziomu naukowego wydziałów na wyższych uczelni. Od uzyskanej kategorii zależało, czy dany wydział otrzyma środki ministerialne, czy też będzie musiała go utrzymywać uczelnia ze swojego budżetu. Okazało się, Wydziałowi Nauk Medycznych grozi to drugie, bowiem uzyskał najniższą kategorię.

O poziomie dydaktyki świadczą z kolei wyniki Lekarskiego Egzaminu Końcowego zdających po raz pierwszy. Pierwsze roczniki zdobywały czołowe miejsce, od kilku ostatnich lat lądują w dole tabeli (w 2021 roku rocznik zajął 9 miejsce).

„Niestety, zatrudnieni fachowcy nie mieli ambicji pisania prac naukowych – tłumaczył mi w czerwcu 2019 roku prof. Maksymowicz. - Nie można było ich zwolnić więc jedynym wyjściem było stworzenie nowej jednostki. Utworzyliśmy Wydział Lekarski i przenieśliśmy część kadry na Wydział Nauk o Zdrowiu”.

Ale rektor Górecki ani myślał utrzymywać WNoZ, bo inne wydziały, by go zjadły i tak wściekłe, że muszą dokładać miliony do szpitala, więc zdegradował wydział do poziomu Szkoły Zdrowia Publicznego. Prof. Maksymowicz przecenił swoje wpływy i zagroził dymisją, jeśli rektor nie cofnie decyzji, a rektor chętnie dymisję przyjął.

W piątek 7 czerwca 2019 roku przed szpitalem uniwersyteckim w obecności pracowników i mediów, roztrzęsionym głosem, ze łzami w oczach prof. Maksymowicz ogłosił swoje odejście. Stwierdził, że nowym prorektorem zostanie prof. Andrzej Rynkiewicz, dziekan Wydziału Lekarskiego, w nagrodę za udział w spisku przeciwko niemu.

Od lewej: prof. Monika Barczewska, dyrektor Radosław Borysiuk

„– Moim następcą na pewno zostanie przyjaciel Ryszarda Góreckiego prof. Andrzej Rynkiewicz, któremu też kiedyś zaufałem – mówił Maksymowicz. - Niestety, dopiero niedawno naukowcy z Gdańska przekazali mi informację, że zawsze interes osobisty, prywatny przekładał nad dobro publiczne”.

UMARŁ KRÓL, NIECH ŻYJE KRÓL

Niektórzy myśleli, że kariera Wielkiego Profesora na UWM dobiegła końca. Tak zapewne pomyślał dr Łukasz Grabarczyk, który po skończonych studiach medycznych zgłosił się do pracy do prof. Maksymowicza i stał się jego pupilem. Dzięki Maksymowiczowi zrobił w młodym wieku błyskawiczna karierę. Maksymowicz zrobił go dyrektorem Kliniki dla dorosłych „Budzik”, dyrektorem USK ds medycznych i kierownikiem Pracowni Rezonansu Magnetycznego. Maksymowicz z Barczewską byli też promotorami jego pracy doktorskiej.

Grabarczyk był bardzo pilnym i pojętnym uczniem. Jak mówią moi rozmówcy, w pewnym momencie uczeń przerósł mistrza w makiawelizmie i chciał przejąć po nim „koronę”. Jak powiedziała mi prof. Barczewska, Grabarczyk zaczął ją jawnie lekceważyć, puszczać mimo uszu jej uwagi, pracować „na papierze”. Sytuacja była patologiczna. W klinice neurochirurgii to prof. Barczewska była jego szefem, ale jednocześnie była jego podwładną, jako dyrektora ds medycznych. Ale ten patologiczny układ stworzył ich protektor.

Jednak, jak tyle razy w życiu, Maksymowicz znów „spadł na cztery łapy”. Jarosław Gowin na gwałt potrzebował w swojej mikroskopijnej partii rozpoznawalnych nazwisk, a Maksymowicz na gwałt potrzebował politycznego immunitetu. Gowin załatwił Maksymowiczowi jedynkę na liście PiS do Sejmu w Olsztynie. We wcześniejszych o 4 lata wyborach Maksymowicz startował do Senatu RP, z poparciem PSL, ale poniósł sromotną porażkę. Tym razem dostał mandat poselski „w cuglach”, po czym wylądował na stołku wiceministra w resorcie nauki u wicepremiera Gowina. Ponownie mógł rozdawać karty na Wydziale Lekarskim i USK.

Stanowisko odwołanego prorektora ds. Collegium Medicum do końca kadencji rektora Góreckiego nie było obsadzone. Funkcje dziekana do końca kadencji pełnił prof. Rynkiewicz, który – jak twierdził Maksymowicz - „uczestniczył w spisku” przeciwko Maksymowiczowi. Gdy rektorem został Jerzy Przyborowski, dostał władzę, na mocy nowej ustawy o szkolnictwie wyższym, obsadzania stanowisk dziekanów i mimo, że szczerze nie cierpiał Maksymowicza (o czym ten publicznie mówił), powołał jego człowieka Leszka Gromadzińskiego na stanowisko dziekana i mimo, że wielu profesorów tłumaczyło rektorowi, że Gromadziński ze względów etycznych nie może być dziekanem (na 2 lata stracił prawo uprawiania zawodu lekarskiego z powodu śmierci pacjentki).

Na prorektora ds Collegium Medicum Maksymowicz wskazał rektorowi prof. Sergiusza Nawrockiego, któremu nie wyszło w Katowicach i chciał wrócić do Olsztyna (pod Olsztynem wybudował dom). Wcześniej był w składzie Komisji Bioetycznej i zatwierdzał eksperymenty Maksymowicza. Obecnie jest członkiem Rady Społecznej USK. (Przewodniczącym jest prorektor, dr hab. Mirosław Gornowicz, prof. UWM).

MAKSYMOWICZ OPUSZCZA RZĄD i WRACA DO PACJENTÓW

Sytuacja się zmieniła, gdy z rządu odszedł Gowin - protektor Maksymowicza. W ślad za nim w listopadzie 2020 roku musiał odejść z ministerstwa nauki Maksymowicz.

„Złożyłem rezygnację. Przede wszystkim jestem lekarzem, a potem politykiem – mówił z ogniem w oczach na konferencji prasowej. - Ojczyzna jest w potrzebie. Wracam do chorych”.

Ogłosił, że zajmie się chorymi na oddziale covidowym w szpitalu uniwersyteckim, będzie ponownie operował nowotwory mózgu, zajmie się też pracą w klinice Budzik i zaapelował do lekarzy oraz pielęgniarek, które pracowały w biurach, żeby wzięli z niego przykład i wracali do szpitali.

Jeśli wcześniej lekarze brali zwolnienia, by nie mieć nic do czynienia z chorymi na Covid, to sytuacja diametralnie się zmieniła, gdy rząd sypnął na te oddziały ogromne pieniądze. Na oddziale covidowym w USK, powołanym decyzją wojewody warmińsko-mazurskiego 3 września 2020 roku, jako pierwsi wpisali się na listę obok prof. Maksymowicza, dyrektor ds medycznych Grabarczyk, dyrektor USK Radosław Borysiuk i dziekan Leszek Gromadziński

Jednak prof. Maksymowicz musiał często odrywać się od chorych pacjentów, gdyż ogólnopolskie media związane z opozycją niemal non stop zapraszały go na wywiady, w których walił w rząd PiS. Ale i Grabarczyk znalazł sposób, by wylansować się w mediach.

7 grudnia 2020 roku program TVN Uwaga wyemitował materiał-laurkę pt. „Jak wygląda walka o życie chorych w czerwonej strefie szpitala?” Głównym bohaterem jest Grabarczyk, pokazano też Borysiuka i Gromadzińskiego. Pominięto Maksymowicza. Wszyscy w szpitalu wiedzą, że ten lans załatwił sobie Grabarczyk, bo chwalił się głośno, iż jego partnerką jest dziennikarka TVN.

Od prawej: dyr. ds medycznych Łukasz Grabarczyk, dyr. Radosław Borysiuk, pielęgniarka, dziekan Leszek Gromadziński

Ten materiał wyprowadził z równowagi Maksymowicza, który dotąd miał monopol na lans, ale przede wszystkim rezydentów i pielęgniarki, którzy w rzeczywistości odwalali czarną robotę na oddziale covidowym. Nie dość, że nie dostali dodatku covidowego (15 tys zł miesięcznie), to jeszcze wypłaty były spóźnione, a śmietankę spijała grupa trzymająca władzę w szpitalu. Powołali więc związek zawodowy i wystosowali skargę do rektora (TUTAJ).

dr GARBARCZYK, TYTAN PRACY

W lutym 2021 roku został wysłany anonim do PIP, NIK i redakcji Polityki, Newsweeka i Onetu. Mowa w nim jest o dr Łukaszu Grabarczyku, „prawej ręce prof. W. Maksymowicza”, który jest „tytanem pracy”. Jest zatrudniony jako dyrektor ds medycznych, pracuje codzienne od 7 do 15.00 (160 godzin miesięcznie), w Klinice Neurochirurgii przepracował 350 godzin miesięcznie, jako pełnoetatowy pracownik dydaktyczny na UWM - 156 godzin, jest też kierownikiem kliniki „Budzik” i prowadzi prywatną praktykę na mieście. Pielęgniarki zapomniały podać jeszcze, iż jest też kierownikiem Pracowni Rezonansu Magnetycznego.

Dotarłem do planów pracy kwartetu. Wynika z nich, że w niektórych miesiącach Grabarczyk miał wpisanych nawet 600 godzin miesięcznie, a z pracą na Wydziale Lekarskim daje to 750 godzin czyli 24 godziny pracy na dobę! Na mojego maila o potwierdzenie, Grabarczyk nie odpisał, a dyr. Borysiuk, który jest takim samym rekordzistą, stwierdził, że to nie jest informacja publiczna oraz powołał się na RODO.

Teraz czekam na informację od p.o. dyr. Kamińskiego, jakie stawki godzinowe mają lekarze? Nieoficjalnie – profesor zwyczajny 300 zł, dr n med – 200 zł. Grabarczyk miał się przed pielęgniarkami „użalać”, że tyle zarabia, że już nie wie, co z tym „hajsem” robić?

„Jako pracownicy Szpitala mamy prawo zapytać, jak to się ma do pieniędzy brakujących USK na wynagrodzenia dla pielęgniarek, które doglądają obłożnie chorych, własnymi rękami myjąc zanieczyszczenia pacjentów, wylewając ich wydzieliny (mocz i kał) – czytamy w zakończeniu anonimu. - Czy godnie zarobić w USK w Olsztynie można tylko będąc prawą ręką byłego wiceministra, posła RP Wojciecha Maksymowicza? Polskie szpitale mają dość pieniędzy, tylko są one rozkradane. (…) O procederze były informowane władze UWM i organy założycielskie szpitala USK. Bez rezultatu. Czy ktoś ujmie się za pielęgniarkami z Olsztyna, czy aby żyć godnie musimy protestować na ulicach? Personel USK w Olsztynie”.

Władz UWM nie zareagowały na ten anonim. Rektor Przyborowski odpowiedział mi, że go nie otrzymał.

OSTATECZNE STARCIE

Maksymowicz wpadł w tarapaty, ale z innego powodu. Jego niedawni kumple z partii Gowina, który odeszli z Adamem Bielanem, odpalili w kwietniu 2021 roku w mediach „bombę”. Informację, iż prokuratura prowadzi postępowanie w sprawie eksperymentów medycznych prof. Maksymowicza. „Jest to bardzo delikatna materia, bo dotyczy płodów - powiedział wówczas na konferencji prasowej rzecznik Ministra Zdrowia Wojciech Andrusiewicz. - Niestety, powzięliśmy informacje, które zostały do nas skierowane o możliwym bardzo nieetycznym – to jest delikatnie rzecz ujmując – postępowaniu na uniwersytecie, stąd nasza pilna reakcja”. Ministerstwo wszczęło kontrolę na UWM.

W odpowiedzi Maksymowicz zwołał konferencję prasową i ze łzami w oczach kreował się na ofiarę nagonki politycznej. Zaprzeczył, żeby tego rodzaju eksperymenty miały miejsce na jego uczelni i żeby on, chrześcijanin, mógł się do czegoś takiego posunąć. Na znak protestu odszedł z klubu poselskiego PiS.

Grabarczyk uznał, że już po Maksymowiczu. Robi co chce i ma gdzieś prof. Barczewską. Profesor powie mi, że w pewnym momencie miała dość i trzasnęła pięścią w stół, każąc wybierać prof. Maksymowiczowi: albo ona odchodzi, albo Grabarczyk. Miało do tego dojść po dwóch operacjach, jednej w lipcu, drugiej w sierpniu 2021 roku, których przeprowadzenia Grabarczyk miał odmówić, bo uznał, że nic tu się już nie da zrobić. Operacje miała wykonać prof. Barczewska, ratując pacjentom życie. Jak dalej twierdzi prof. Barczewska, po tych zdarzeniach kilkakrotnie z prof. Maksymowiczem prosili Grabarczyka, by odszedł ze szpitala, bez skutku. Twierdzi, że wówczas złożyła zawiadomienie na Grabarczyka do rektora, Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej w Olsztynie (potwierdził mi) i do prokuratury (Rzecznik i Prokuratura potwierdzili mi, że takie zawiadomienia wpłynęły).

We wtorek 5 października prof. Maksymowicz zebrał podpisy kierowników i koordynatorów klinik USK pod wotum nieufności wobec dyrektorów Grabarczyka i Borysiuka. Sygnatariusze postawili ultimatum:, albo rektor odwoła dyrektorów, albo oni odejdą z pracy w szpitalu. Podpisują prawie wszyscy, obok Maksymowicza i Barczewskiej, były dyrektor USK Leszek Dudziński, jego córka koordynatorka chirurgii szczękowo-twarzowej dr n. med. Anna Dudzińska-Filkiewicz, dziekan Leszek Gromadziński, dr hab. Hanna Zajączkiewicz koordynator kliniki otolaryngologii, dr hab. Anna Żurada - Kierownik Katedry Radiologii, dr Lidia Glinka – Kierownik OIOM, dr n. med. Marek Kowalczyk z Kliniki Chirurgii, prof. Marcin Mycko – Koordynator Kliniki Neurologii USK.

Następnego dnia pismo to trafia na biurko rektora Przyborowskiego. Zarzuty w nim postawione są bardzo ogólnikowe, w porównaniu z tymi, które zgłosił w 2018 roku dyr. Andrzej Włodarczyk. W wystąpieniu czytamy, że jest zła atmosfera, wzajemny brak zaufania, brak regularnych spotkań z dyrekcją, brak wiedzy na temat bilansów kosztów i przychodów klinik, wykorzystywanie tylko 2 z 5 sal operacyjnych, Legionella w wodzie, opóźnienie wypłat, „stosowanie niedozwolonych metod w postaci podważania realizacji zadań zakontraktowanych w ramach umów cywilno-prawnych”, „niedopuszczalnych prawnie formach oddziaływania stosowanych wobec lekarzy rezydentów”.

Z sygnatariuszami pisma rozmawiał (anonimowo) redaktor ukiel.info. Powiedzieli „Te sprawy zaszły za daleko. Te rzeczy działy się od lat. Pan rektor spotkał się z nami. Mówił, że “od dawna miał duże problemy z dyrektorem”. Chodziło m.in. o finanse szpitala. Z tego, co wiem, ta kwestia była też wielokrotnie poruszana na posiedzeniach Senatu UWM. Planowano powołać specjalną komisję i miał powstać plan naprawczy, który miałby pomóc utrzymać płynność szpitala. Usłyszeliśmy nawet zdanie, że zaangażowanie dyrektora Borysiuka w prace tej komisji było mniej niż satysfakcjonujące”.

Stwierdzili: „Ten szpital powinien być wizytówką Olsztyna, regionu i dawać przykład, jak podchodzić do pacjenta. To szpital uniwersytecki, więc chcemy kształcić młode pokolenie lekarzy i pokazywać, jak to robić dobrze”, a Borysiuk i Grabarczyk zamieniali szpital uniwersytecki w „prywatny folwark”.

Też zadzwoniłem do sygnatariuszy pisma, odmówili rozmowy, a dr Glinka rzuciła „ze szmatławcem nie rozmawiam”. Wysłałem więc im pytania, zapytałam m.in., kto pierwszy zbudował prywatny folwark w szpitalu uniwersyteckim, prof. Maksymowicz, czy jego nominowani na stanowiska dyrektorskie Borysiuk i Grabarczyk? Dlaczego nie protestowali, gdy za o wiele poważniejsze zarzuty wyleciał dyr. Andrzej Włodarczyk, gdy łamano karierę prof. Joannie Wojtkiewicz i prof. Andrychowskiemu? Nie odpowiedzieli.

MAKSYMOWICZ: JESTEM NIEWINNY!

Rektor odesłał zarzuty kierowników klinik do dyr. Borysiuka, by na nie odpowiedział. Dyr. Borysiuk odpowiedział rektorowi na wszystkie zarzuty (TUTAJ). Odpowiedzi były rzeczowe i potwierdzające ich bezpodstawność. Jednocześnie dyrektor Borysiuk 11 października wypowiedział prof. Barczewskiej umowę o pracę ze skutkiem natychmiastowym i 3 dni później złożył zawiadomienie do prokuratury o podejrzeniu podawania nieprawdy w zakresie harmonogramu czasu pracy przez prof. Barczewską, w wyniku czego usiłowano wyłudzić nienależne wynagrodzenie za dwa miesiące 2021 roku w kwocie kilkunastu tysięcy złotych.

Prof. Barczewska złożyła rektorowi UWM przedsądowe wezwanie do zapłaty 133 tys złotych odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy kontraktu i zażądała przeprosin od Borysiuka za bezpodstawne oskarżenie ją w zawiadomieniu do prokuratury.

W piątek 15 października, na prośbę rektora obaj dyrektorzy USK podali się do dymisji. „Powodem rezygnacji była utrata zdolności zarządczych wobec faktu wypowiedzenia lojalności przez koordynatorów oddziałowych" - poinformowała media rzecznik prasowa UWM Wioletta Ustyjańczuk.

P.o. dyrektora został dotychczasowy dyrektor ds administracyjno-finansowych Maciej Kamiński, człowiek Maksymowicza.

We wtorek 19 października na wp.pl ukazuje się artykuł „W Sejmie zamiast na dyżurze”. Dziennikarze zarzucają prof. Maksymowiczowi, że 22 razy zamiast na dyżurze w szpitalu, albo był w sejmie, albo na konferencjach prasowych lub udzielał wywiadów na żywo.

Natychmiast reaguje minister zdrowia i wysyła kontrolerów z NFZ Olsztyn. „Weryfikowany będzie między innymi sposób zabezpieczenia obsady lekarskiej w wybranych oddziałach szpitala” - odpowiedziała mi Magdalena Mil, rzeczniczka NFZ w Olsztynie. Również wojewoda Artur Chojecki wysyła na kontrolę konsultanta wojewódzkiego ds neurochirurgii dr hab. Waldemara Ocha. Gdy ten ostatni odmówił, wojewoda poprosił o kontrole konsultanta krajowego prof. Tomasza Trojanowskiego. Czekamy na wyniki.

Natomiast prorektor ds Collegium Medicum Sergiusz Nawrocki zawiesił wykonywanie zabiegów planowych w Klinice Neurochirurgii, do czasu ustalenia przez kontrolerów, czy klinika jest w stanie przyjmować pacjentów?

W czwartek 28 października wp.pl odpala kolejny artykuł o Maksymowiczu pt. „Profesor wyszedł. Pacjent zmarł”. To wstrząsająca historia pacjentki Marii Ukarmy, która zmarła po zabiegu w Klinice Neurochirurgii. Autorzy zarzucili, że przy operacji powinien asystować prof. Maksymowicza, gdyż lek. Mariusz S. był dopiero w trakcie specjalizacji, ale wyszedł z sali operacyjnej. Autorzy praktycznie powtórzyli mój tekst z majowej „Debaty” pt. „Mama zmarła przez błędy lekarzy szpitala uniwersyteckiego”.

Po moim artykule prof. Maksymowicz nie zareagował, ale artykułu w jednym z największych portali ogólnopolskich nie mógł zignorować. Zwołał 3 listopada konferencję prasową w swoim biurze poselskim w Olsztynie, zaprosił wszystkie redakcje lokalne, oprócz „Debaty” i największe ogólnopolskie.

Znów załamał mu się głos i pociekły łzy. Przedstawił się jako ofiara nagonki. Stwierdził, że kontrola z Ministerstwa Zdrowia oddaliła od niego zarzuty o nieetycznych badaniach na żywych płodach. – Uważano, że jestem winny i były już orzekane wyroki. Teraz mogę powiedzieć, że ja, Maksymowicz, jestem niewinny – z mocą oświadczył profesor, ale raportu z kontroli nie wręczył dziennikarzom. (Zwróciłem się o niego w trybie dostępu do informacji publicznej, czekam też na odpowiedź w sprawie śledztwa w tej sprawie Prokuratury Regionalnej w Łodzi). Maksymowicz dodał, że jest przekonany, że takim samym wynikiem zakończy się obecna kontrola czasu jego pracy w szpitalu, bowiem wszystko co napisała w tej sprawie wp.pl jest manipulacją. Zaznaczył, że nieobecności, o których pisali dziennikarze, nie były dyżurami, a pracą kontraktową lekarza, w wymiarze ok. 100 godzin miesięcznie, z której się wywiązuje, w tym roku tylko raz był na dyżurze.
 

– Jakiś niezbyt rozgarnięty urzędnik wrzucił do systemu określenie “dyżur” na każdą formę pracy, nie patrząc na definicję – tłumaczył Maksymowicz. - To pokazuje, jak można oczernić człowieka, który budował olsztyńską medycynę akademicką. Śledziliście państwo kilkanaście ostatnich lat mojego życia i wiecie, ile przeznaczyłem na to, aby można było zbudować szpital… (głos mu się załamuje, milknie, z oczu ciekną łzy)… aby mogła normalnie funkcjonować akademicka neurochirurgia.

Odniósł się też do zarzutu wp.pl. iż nie asystował przy operacji Marii Ukarmy, która po zabiegu zmarła. Powołał się na opinię biegłego, z której ma wynikać, że lek. Mariusz S. miał prawo ten zabieg wykonać samodzielnie. – To był zabieg jednoosobowy. Miał zgodę (Mariusz S. – przypis A.Socha) konsultanta krajowego wydaną dużo wcześniej na tego typu działania. (W wystąpieniu pokontrolnym NFZ z 5 marca 2018 roku czytamy, że konsultant krajowy prof. Jerzy Walecki zaprzeczył, by taki dokument podpisał – przypis A.Socha).

KTO CHCE ZNISZCZYĆ PROFESORA?

Dziennikarze pytali prof. Maksymowicza, kto stoi za atakami na niego? Nie odpowiedział. Rąbka tajemnicy uchylił mecenas Sławomir Trojanowski, jego pełnomocnik: - Za donosami na profesora stoją ludzie, którzy konkurują z nim w pracy zawodowej.

Więcej powiedziała mi prof. Barczewska. Udzieliła mi wywiadu (TUTAJ) i TUTAJ. Powiedziała mi, że to zemsta Grabarczyka, za to że z prof. Maksymowiczem zażądali jego odejścia. Łukasz Grabarczyk nie odpowiedział na moje pytania, w których przedstawiłem zarzuty prof. Barczewskiej pod jego adresem. Za niego odpisał pełnomocnik:

„Na obecnym etapie mój mandant nie może odpowiedzieć Panu na przedstawione zagadnienia, albowiem dnia 14 października 2021r. został przeze mnie złożony prywatny akt oskarżenia przeciwko Pani dr hab. n. med. Monice Barczewskiej. Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że pierwszy termin rozprawy został wyznaczony na 21 grudnia 2021r.. Z uwagi na to, że tego typu sprawy toczą się z wyłączeniem jawności udzielenie jakichkolwiek informacji byłoby sprzeczne z dobrem tego postępowania. Jedynie na marginesie pragnę podkreślić z całą stanowczością, iż Pan dr n. med. Łukasz Grabarczyk zawsze w swojej pracy kierował się dobrem pacjentów, dbałością o wizerunek szpitala i chęcią dobrej współpracy z innymi lekarzami. z poważaniem, adwokat Paweł Dowgwiłłowicz”

W SZPITALU BEZ ZMIAN

Rozmawiałem z kilkoma byłymi i obecnymi pracownikami szpitala ORAZ Wydziału Lekarskiego, do których udało mi się dotrzeć, na temat konfliktu w szpitalu uniwersyteckim. Zastrzegli sobie anonimowość. Boją się, że tak jak tyle razy wcześniej, Maksymowiczowi i tym razem wszystko się upiecze, bo np. wykona kolejną woltę i np. pójdzie do partii Adama Bielana i będzie się mścił.

Pamiętają, co spotkało dyr. Andrzeja Włodarczyka, prof. Jarosława Andrychowskiego i prof. Joannę Wojtkiewicz.

- Głównym winowajcą degrengolady szpitala, trwającej od wielu lat, jest były i obecny rektor UWM – powiedzieli mi. - To oni stworzyli chory system objawiający się korupcją, nepotyzmem, kolesiostwem, mekką dla plagiatorów. Powołali swoich ludzi do Senatu UWM i stworzyli Statut, który gwarantuje im nieusuwalność. Uczciwych ludzi, którzy odważyli się ujawnić prawdę, niszczono. Prof. Maksymowicz jest produktem i współtwórcą tego systemu.

Moi rozmówcy z Wydziału i USK opisują osobowość prof. Maksymowicza jako narcystyczną, człowieka przekonanego o swoim geniuszu, w czym utwierdzało go wielbiące go otoczenie, które zawdzięczało mu stanowiska. Pozbawiony kontroli, stał się dyktatorem. Ma dużą umiejętność manipulowania ludźmi i uwodzenia ich, a także talent do kreowania się w mediach. Ten talent sprawił, że pozorne osiągnięcia naukowe i medyczne „sprzedawał” przed kamerami, jako wielkie sukcesy.

- W szpitalu uniwersyteckim i na Wydziale Lekarskim, każdy ma w garści. Uczciwi rezydenci, z kręgosłupem uciekali. Zostawali ci, których w coś uwikłano i wsiąkali. Maksymowicz dobierał sobie ludzi, na których miał „haka”. Prof. Barczewska też w jakimś sensie jest jego ofiarą, tak jak Grabarczyk.

- Wygląda na to, że scenariusz się powtarza. Wskazuje na to wstawienie Leszka Gromadzińskiego na stanowisko dyrektora USK ds medycznych. Jest wdzięczny Maksymowiczowi, bo ten dał mu pracę dydaktyczną na Wydziale Lekarskim, gdy został pozbawiony na 2 lata prawa wykonywania zawodu z powodu śmierci pacjentki (na moje pytanie o tę sprawę dr Gromadziński nie odpowiedział). Ma „pozamiatać” w dokumentacji szpitalnej. Gromadziński, tak jak Grabarczyk, też stał się „choinką”. Czy poważny człowiek łączy dziekanowanie, dyrektorowanie USK, zajęcia dydaktyczne dla studentów z interny i prywatną praktykę? - pytają moi rozmówcy.

- Proces uzdrawiania szpitala nie zacznie się, jeśli nie odejdzie cała czwórka: Maksymowicz, Barczewska, Borysiuk i Grabarczyk oraz nie zostanie przeprowadzony uczciwy konkurs na dyrektorów USK, który wyłoni ludzi z nieposzlakowaną przeszłością i spoza olsztyńskich układów.

Rektor Jerzy Przyborowski witając uczestników Campusu Polska Przyszłości powiedział: „Jak nie wiesz, jak się zachować, zachowaj się przyzwoicie”. No właśnie...
Adam Socha

Czytaj więcej: Kto stworzył „folwark” w szpitalu uniwersyteckim?

O globalnej głupocie „walki z ociepleniem”

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 25 listopad 2021 09:30

Zbigniew Przewłocki

O ludzkiej głupocie mówimy lekko, z lekceważeniem, znamy parę powiedzonek, potrafimy zacytować A. Einsteina: “Dwie rzeczy są nieskończone: wszechświat i ludzka głupota, z tym, że w sprawie wszechświata, to nie ma pewności”, a jest to poważna i całkowicie lekceważona przez nas sprawa.

Z głupotą spotykamy się codziennie, często, a dzięki “globalizacji” widzimy jej globalny zasięg. Nie jest to nowy problem. W 1976r. prof. Carlo Cipolla wykładowca na Uniwersytecie Berkeley opublikował rozprawę: “Podstawowe Prawa Ludzkiej Głupoty”.

Według prof. Cipolli, głupotę ludzką można ująć w pięciu podstawowych prawach:

1. Każdy, zawsze i nieuchronnie (bezwzględnie), nie docenia ilości głupich wokół siebie.

2. Prawdopodobieństwo, że dana osoba jest głupia, jest niezależne od zajmowanej przez tę osobę pozycji, rangi, wykształcenia (możne to być: prof., minister, hierarcha, laureat nagrody Nobla….).

3. Głupią osobą jest ta, który powoduje szkodę dla innej osoby, albo grupy osób, podczas gdy sama nie czerpie z tego korzyści, a nawet naraża siebie na straty.

4. Ludzie nie będący głupcami, zawsze nie doceniali destrukcyjną siłę głupich, zapominając, aby zawsze i wszędzie, i pod żadnym pozorem, nie utrzymywać stosunków z głupimi, bo zawsze na tym stracą.

Ludzi można podzielić na cztery kategorie:

1. Bezradnych (Naiwnych). To ci, którzy dodając pozytywne wartości dla ogółu, dają się wykorzystywać przez “Bandytów”, albo będąc altruistami, z pełną świadomością nie dbają o swoje korzyści.

2. Inteligentnych. Do nich zalicza się tych, którzy wnoszą pozytywne wartości dla ogółu i odnoszą przy tym osobiste korzyści.

3. Głupi. Przeciwstawiają się jakimkolwiek pozytywnym zmianom, ze szkodą dla innych, ze szkodą dla siebie.

4. Bandyci (Rabusie). To ci, którzy dla własnych korzyści posuwają się do okradania innych, czy okradania społeczności.

O ile Bandyci są przewidywalni i można przedsięwziąć jakieś działanie w kontaktach z nimi, o tyle, Głupcy, ze względu na swoja nieprzewidywalność, są bardziej niebezpieczni od Bandytów:

”Głupcy jako grupa, są potężniejsi niż większość organizacji typu mafia, lobby, czy kartele przemysłowe, nie posiadają żadnych reguł, przywódców, programu, ale potrafią działać z olbrzymią efektywnością i niewiarygodną koordynacją”.

Tyle tytułem wprowadzenia.

Przyczyny ocieplenia – warstwa oleju pokrywająca akweny i odpady

Już jakieś 50 lat temu ostrzegano o fatalnych skutkach zanieczyszczania mórz i oceanów olejem. Pisano, drukowano mapy najbardziej zanieczyszczonych olejem akwenów, olejem zrzucanym z balastową wodą z tankowców wprost do morza.

Ostrzegano, że olej na powierzchni wody utrudnia parowanie, przez co temperatura mórz i oceanów będzie rosła z ujemnym skutkiem dla ich ekosystemu. Mniejsze parowanie, to mniej opadów i coraz dotkliwsze susze. Warstewka oleju blokuje dopływ CO2 do środowiska wodnego, przez co zmniejsza się proces fotosyntezy roślinności morskiej, a w szczególności planktonu, który wiąże więcej CO2 niż wszystkie lasy na ziemi. Mniej planktonu – to mniej ryb….
Co zmieniło się od tamtych czasów? Przybyło tankowców, postawiono setki wież wiertniczych na morzach, parędziesiąt tankowców wylało cały przewożony olej do morza, w wyniku różnych katastrof. Z wież wiertniczych miliony baryłek ropy “zasiliło” ekosystem mórz i oceanów.

Do tego: miliony ton odpadów chemicznych zatopionych u wybrzeży Somalii, ścieki i śmieci z mniejszych i większych aglomeracji wysyłane wprost do morza, czy rzekami (jak np. z Warszawy). I co?! Bandyci przy aplauzie durniów i przyzwoleniu innych, będą obrabowywali nas z ciężko zarobionych pieniędzy pod pretekstem “walki z ociepleniem i walki z CO2”!!!

Taka to jest siła głupców!

Metan bardziej szkodliwy niż CO2

Składnikiem gazów cieplarnianych i to bardziej szkodliwym niż wredny CO2, jest metan. Jak głupcy chcą z nim walczyć? Zmniejszając hodowle zwierząt i przestawiając nas na trawo podobną strawę!

Zwierzęta przez tysiące, miliony lat, przystosowywały swój układ trawienny do jak najlepszego wykorzystania zielska, a my chyba tylko ”siłą własnej woli” nie pierdniemy metanem po zjedzeniu zielonego?

Metan jest głównym składnikiem gazu ziemnego. Przy wydobywaniu gazu, dużym problemem jest uszczelnienie otworu wokół wwierconej rury. To ile gazu ucieka w powietrze zależy od podłoża przez które się przewierca, ale też i od ludzi. Kiedyś wyczytałem, że Amerykanie tracą o 30% więcej gazu niż nasi kanadyjscy nafciarze (ciekaw jestem, jak to wygląda w Rosji?).

Metan ulatnia się nie tylko przy wydobywaniu, czy jako “odpad” przy wydobywaniu ropy naftowej, ale także przez setki milionów mniejszych i większych nieszczelności. O większych nieszczelnościach słyszymy, jak cały budynek wyleci w powietrze, albo jak parę lat temu w Kalifornii, przez ponad trzy miesiące na skutek awarii z podziemnego zbiornika, wyciekał gaz, którym można było napędzać milion samochodów 24godz/dobę. Ciekaw jestem, co działo się z nadmiarem zakontraktowanego przed laty gazu z Rosji?

“Nigdy nie lekceważ siły ludzkiej głupoty” Robert Heinlein.

Zbigniew Przewłocki,
mgr inż chemik, działacz I „Solidarności”, od 1980 roku przewodniczący KZ NSZZ „Solidarność” w OZOS-ie, skazany na 4 lata więzienia za kierowanie strajkiem w OZOS-ie 13 grudnia 1981 roku, w dniu wprowadzenia stanu wojennego. Po wyjściu z więzienia SB uniemożliwiło mu podjęcie pracy. Wytrwał do 1986 roku, jako ostatni z grupy olsztyńskich działaczy „S” wyemigrował z rodziną (żoną nauczycielką i dwójką dzieci) do Kanady. Nie może powrócić do Olsztyna ze względów rodzinnych.

Czytaj więcej: O globalnej głupocie „walki z ociepleniem”

O co nam chodziło z Centralnym Portem Komunikacyjnym?

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 25 listopad 2021 08:37

Jacek Bartosiak

Walki polityczne przez wieki przejawiały się w zaciekłej rywalizacji o nowe źródła potęgi powiązane z podporządkowaniem nowych dziedzin życia i kluczowych pozycji w nowych domenach działalności człowieka. Tak było na lądzie, na morzu, w powietrzu, w spektrum elektromagnetycznym – królestwie niewidzialnych fal radiowych i sygnałów emisyjnych; wreszcie w XXI wieku w stworzonej ręką człowieka cyberdomenie digitalnej. Dotyczyło to nauki, technologii, innowacji, gospodarki, nowych rynków czy metod prowadzenia wojny.

Najważniejszą rywalizacją strukturalną, która powtarzała się w historii świata w ciągu ostatnich 500 lat, była rywalizacja dwóch odrębnych światów: Oceanu Światowego i Kontynentu. Każdy z nich starał się zapewnić sobie przewagę polityczną i kontrolę nad przepływami strategicznymi, aby odnosić sukcesy w odwiecznym wyścigu o modernizację i produktywność – czyli o status sprawczości, który z nich wprost wynika. W toku nieustannej rywalizacji nader często wybuchały wojny.

Ciągły pojedynek sił politycznych Oceanu Światowego i Kontynentu obserwowałem na własne oczy w latach 2017–2019, kiedy byłem zaangażowany w opracowywanie pomysłu, a potem realizację projektu Centralnego Portu Komunikacyjnego, który miał powstać między Warszawą a Łodzią. Projekt, w którym przez pewien czas pełniłem również funkcję pierwszego prezesa zarządu, miał być największą inwestycją infrastrukturalną w historii całego regionu Europy Środkowo-Wschodniej. Jego zadaniem było znacząco usprawnić przepływy strategiczne w Polsce, której przestrzeń jest słabo rozwinięta. Właściwie można by rzec – z punktu widzenia logiki przepływów strategicznych – jest ona w znaczący sposób zdezorganizowana jeszcze od czasów rozbiorów przez Rosję, Niemcy i Austrię. Najbardziej znanym elementem przedsięwzięcia miał być potężny port lotniczy i komunikacyjny dogodnie zlokalizowany, służący komunikacji zarówno z Europą, jak i z Azją, umiejscowiony w połowie drogi między Pekinem a Waszyngtonem.

Dzięki rozmiarom, skali i finansowej wartości celem projektu było stworzenie nowych łańcuchów dostaw i wartości (biorąc pod uwagę również nowatorstwo projektu), a następnie rozszerzenie tego nowoczesnego skomunikowania szerzej i dalej w region, w tym do sąsiadów Polski na wschodzie i południu, oraz – być może – nawet do Rumunii i na Węgry.

Pomysł polegał na stworzeniu systemu połączeń północ–południe rozciągającego się między Morzem Bałtyckim a Morzem Czarnym. W tym, jeśli pozwoliłyby na to okoliczności, aż do doliny Dunaju. Polegał on również na zmonopolizowaniu przepływów strategicznych ze wschodu na zachód na kontynencie europejskim i czerpaniu w ten sposób również siły politycznej z pozycji geopolitycznej Polski i Rumunii. Zakładano, że eurazjatycki system skomunikowania kontynentalnego przez masy lądowe Eurazji ma szansę powstać, a Stany Zjednoczone mogą nie dać rady go powstrzymać. Zespół pracujący nad projektem chciał po prostu zrobić wszystko, co w jego mocy, aby strategicznie pozycjonować Polskę w nadchodzącej walce o najważniejsze źródło potęgi – o skomunikowanie.

Region Europy Środkowo-Wschodniej w czasach nowożytnych i nowoczesnych był europejską strefą zgniotu, w której mocarstwa zewnętrzne robiły, co chciały, i zasadniczo decydowały o organizacji przepływów strategicznych, w tym kolei, autostrad i systemów drogowych oraz związanych z nimi inwestycji i przepływów kapitałowych – często wbrew pragnieniom i interesom narodów regionu. Ludzie pracujący ze mną i zaangażowani w projekt pragnęli wreszcie zakończyć tę nieznośną sytuację.

Oprócz problemów z krajowymi partykularnymi interesami sprzeciwiającymi się projektowi i ze zbyt słabą władzą wykonawczą w Warszawie, która nie zdołała w wystarczającym stopniu forsować projektu przez gęstą sieć zależności politycznego labiryntu, napotkaliśmy znaczącą presję polityczną ze strony zagranicznych graczy zainteresowanych projektem (oczywiście na ich warunkach i zgodnie z ich interesami) lub pragnących jego wykolejenia. Względnie jeśli nie zastopowania, to, owszem, realizacji projektu – ale bez udziału w nim konkurencyjnych mocarstw obcych. Projekt, choć wciąż w bardzo początkowej fazie, był przedmiotem nieustannego zainteresowania urzędników amerykańskich, chińskich i niemieckich.

Jako zespół realizujący projekt spotykaliśmy się z wieloma delegacjami z Chin, które bardzo chciały włączyć projekt w ramy eurazjatyckiego skomunikowania Pasa i Szlaku, sfinansować go i kompleksowo zbudować, a tym samym wzbogacić i wzmocnić kontrolowane przez chińskie firmy i władze w Pekinie łańcuchy dostaw i wykonawców. Chińczycy naciskali na nas, chcąc przeforsować swój w istocie mackinderowski pomysł „konkurencyjnego skomunikowania” z Europą. Bardzo im wtedy na tym zależało i starali się, aby Polska przyjęła ich ofertę.

Z drugiej strony amerykańscy urzędnicy, zarówno ci z ambasady w Warszawie, jak i bezpośrednio z USA, zrobili wszystko, aby wykorzystać swój status gwaranta bezpieczeństwa Polski i upewnić się, że Chińczycy nie skorzystają z okazji, aby uzyskać przyczółek inwestycyjny na Nizinie Środkowoeuropejskiej, pośrodku przesmyku polskiego kontrolującego komunikację na najważniejszej osi przepływów strategicznych Europy kontynentalnej między Morzem Bałtyckim a Karpatami. Dokładnie w miejscu, gdzie masy lądowe Eurazji zwężają się, tworząc stosunkowo wąski odcinek prowadzący do serca morskiej Europy na wybrzeżu Atlantyku.

Niemcy również byli aktywni, choć weszli do gry ostatni, wykorzystując mechanizmy nacisku Unii Europejskiej, rozlicznych przepisów i unijnych transferów finansowych, a także stosując bezpośrednie naciski na liderów politycznych w Polsce, aby zniechęcić ich do projektu. W rzeczywistości chodziło oczywiście o kontrolę systemu przepływów strategicznych – ich nowego kształtu, łańcuchów dostaw, wartości i marży. Te zależności powstawałyby bowiem w wyniku realizacji tego ogromnego projektu.

Na Nizinie Środkowoeuropejskiej, która jest głównym łącznikiem lądowym między Europą i Azją, Niemcami i Rosją, a dalej Bliskim Wschodem i Chinami, zawsze istniała rywalizacja o to, kto odpowiada za reguły odbywającego się tu ruchu. Zmiany tych reguł mają wpływ na kruchą równowagę sił, tworząc różnego rodzaju zależności i konkurencję w gospodarce, a zatem także w polityce.

I tak oto amerykańska potęga Oceanu Światowego walczyła nad Wisłą z dążeniem Chin do konsolidacji lądowej Eurazji w ramach wielkiego projektu służącego ominięciu wód Oceanu Światowego i ustanowieniu własnego systemu handlu i skomunikowania. Niemcy stali w środku walki między dwoma światami, zatroskani i nieco zagubieni, że w globalnym systemie przepływów strategicznych XXI wieku rywalizacja wielkich mocarstw znów się rozpoczęła na dobre. Nie rozumieli wtedy jeszcze, że wkrótce może nadejść czas, by także oni wybrali swoją orientację geopolityczną. Pomimo atlantyckiego wyboru Westbindung dokonanego przez kanclerza Adenauera po ostatniej wojnie światowej Niemcy skutecznie utrzymywali swoją opowieść, że pragną jedynie prowadzić biznes i korzystać z otwartego globalnego systemu handlu. I dalej zarabiali na systemie, dostarczając najlepszy na świecie sprzęt i wysokiej klasy urządzenia, jak zwykli to robić.

Dlatego tak wielu przedstawicieli amerykańskiej myśli strategicznej ma tendencję do powtarzania, że Niemcy są stale mierni w opracowywaniu wielkich strategii. Przebieg obu wojen światowych według nich jest tego mocnym dowodem. Przynajmniej w wypadku projektu Centralnego Portu Komunikacyjnego Niemcy robili niemało, aby Berlin miał coś do powiedzenia, jeśli chodzi o system współpracy gospodarczej, który można nazwać Mitteleuropa. W systemie tym łańcuchy dostaw Europy Środkowo-Wschodniej od 20 lat grawitują w kierunku niemieckiej potęgi gospodarczej. I tak według Niemców powinno pozostać, najlepiej na zawsze. W rezultacie projekt CPK nie był faworyzowany w Niemczech.

Poprzez liczne mechanizmy gospodarcze i polityczne, które pojawiłyby się wraz z rozwojem projektu (i kontrolę tych mechanizmów w Warszawie), chcieliśmy stworzyć warunki do politycznego balansowania, aby przygotować kraj na nowe czasy. Byliśmy pewni, że one nadchodzą. Mieliśmy rację, co widać już jasno późną jesienią 2021 roku.

Budowanie zdolności do pełnoprawnej gry o równowagę nigdy nie jest mile widziane przez inne mocarstwa. Tymczasem gra o równowagę jest podstawowym rodzajem systemu politycznego w Eurazji i jej trybem domyślnym. Ta zasada został „wyłączona” po 1991 roku przez dominującą potęgę USA, która przychodziła do Eurazji z Oceanu Światowego. Nam chodziło o to, by dać państwu polskiemu lepsze karty do gry w nowych czasach.

dr Jacek Bartosiak

Tekst ze strony Strategy&Future

Czytaj więcej: O co nam chodziło z Centralnym Portem Komunikacyjnym?