Polska

Marcin Czyża z Olsztyna już nie jest prezesem PARP

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 16 sierpień 2021 15:03

Błyskawiczna i efektowna kariera Marcina Czyża, jako działacza partii Gowina, właśnie dobiegła końca. Jego nazwisko zniknęło ze strony PAPR. Nowym p.o. prezesa został Mikołaj Różycki.

Błyskawiczna i efektowna kariera Marcina Czyża zaczęła się gdy poznał posła Michała Wypija i został członkiem  jego partii Porozumienie Gowina. Dnia 1 maja 2019 r. został wiceprezesem Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Wkrótce awansował finansowo na wiceprezesa PARP, by w lipcu 2021 roku zostać powołanym przez wicepremiera Jarosława Gowina na stanowisko prezesa PARP.

Po rozstaniu partii Gowina z rządem Zjednoczonej Prawicy, jako pierwszy podał się do dymisji wicewojewoda Aleksander Socha. Teraz lukratywne stanowisko stracił Marcin Czyża.

W naszym regionie z polityków Porozumienia stanowiska piastują jeszcze Grzegorz Kłoczko, wiceprezes Warmińsko-Mazurskiej Strefy Ekonomicznej, komendant wojewódzki OHP Piotr Duliszewski, jego zastępca Miron Wierzchowski i radca prawny Michał Pietrzak, członkiem rady nadzorczej Banku Gospodarstwa Krajowego jest dr hab. Adam Rudzewicza z Wydział Nauk Ekonomicznych UWM, a jego żona dr hab. inż. Anna Strychalska-Rudzewicz jest przewodniczącej RN WM SSE, były przewodniczący RN WM SSE Piotr Tychek jest członkiem RN spółki EUROLOT.

Nowy prezes PARP to absolwent Uniwersytetu Warszawskiego oraz Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Absolwent studiów MBA.

W latach 2016 - 2018 pełnił funkcję prezesa w Fundacji Centrum Innowacji FIRE - z grupy Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. Jest członkiem Rady Nadzorczej Agencji Rozwoju Przemysłu S.A.

(sa)

Czytaj więcej: Marcin Czyża z Olsztyna już nie jest prezesem PARP

Bolszewicy: śmiertelny, ale niezbędny wróg

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 15 sierpień 2021 20:39

Przemysław Żurawski vel Grajewski

Wojna polsko-rosyjska lat 1919-1921 nie była wojną o obalenie bolszewizmu. Celem, dla którego Wojsko Polskie wyzwoliło łotewski Dyneburg, a Piłsudski podjął wyprawę kijowską, było rozbicie Imperium Rosyjskiego – jego „rozprucie po szwach narodowościowych”. Kolor ideologiczny owego imperium miał znaczenie drugorzędne – pisze Przemysław Żurawski vel Grajewski w „Teologii Politycznej Co Tydzień”: „1920. Bitwa światów”.

Odrodzenie się Rzeczypospolitej w latach 1914-1921, obok wysiłku samych Polaków, wymagało spełnienia trzech podstawowych warunków geopolitycznych – wojennej klęski Rosji, wojennej klęski Niemiec i Austro-Węgier oraz poparcia przez mocarstwa zachodnie programu odbudowy państwowości polskiej. Ponieważ jednak Rosja jako sojusznik Francji i Wielkiej Brytanii od 1914 r. walczyła z Niemcami i Austro-Węgrami, równoczesne spełnienie tych wszystkich warunków wydawało się politycznie nieprawdopodobne.

Zbrodniczość bolszewizmu i jako ideologii i jako praktyki wytworzonego przezeń systemu politycznego nie podlega dyskusji. Utrudnia jednak chłodne przeanalizowanie jego znaczenia jako czynnika umożliwiającego rozwiązanie wyżej nakreślonej kwadratury koła. Był on śmiertelnym wrogiem Rzeczypospolitej, a jednocześnie geopolitycznie niezbędnym kontekstem jej odrodzenia. Bolszewizm bowiem umożliwił Polsce zarówno pobicie osłabionej nim Rosji jak i uzyskanie w konflikcie z nią, niewyobrażalnego przed 1917 r. poparcia Zachodu. Sprzyjał także konsolidacji narodowej Polaków. Orientująca się na Rosję endecja, wskutek zwycięstwa bolszewików w Piotrogrodzie i w Moskwie, straciła podstawy swego programu, a oficerowie Polacy w armii rosyjskiej pozbawieni zostali dawnego punktu odniesienia dla swych karier i swej lojalności. Triumf bolszewików oznaczałby wszak dla nich fizyczną zagładę. Mogliby oni odczuwać koleżeństwo z oficerami Denikina, ale nie z komisarzami Trockiego i Lenina. Starcie z Rosją „czerwoną” zjednoczyło więc elity polskie, co w wypadku hipotetycznej wojny z caratem czy z „białymi” nie musiałoby wcale być oczywistością, o czym przekonują nas smutne dzieje generalicji Królestwa Kongresowego w latach 1830-31. Przyjrzyjmy się zatem roli jaką odegrał bolszewizm jako zagrożenie, dla odparcia którego Polacy się zjednoczyli, a Polska stała się Europie niezbędna i z pozycji moralnego wyrzutu sumienia przesunęła się na pozycję niezastępowalnego sojusznika, wypychając jednocześnie wszystkich trzech zaborców, w tym Rosję, na pozycję wrogów zwycięskich Mocarstw Sprzymierzonych i Stowarzyszonych, tworzących nowy ład europejski.

Bolszewizm a zmiana pozycji międzynarodowej Rosji

Rosja była główną niszczycielką Rzeczypospolitej i główną przeszkodą na drodze do jej odbudowy. Od 1892-94 r. była jednak sojusznikiem Francji, a od 1914 r. faktycznie także i Wielkiej Brytanii, toczącym u ich boku wojnę z mocarstwami centralnymi. Jak długo dziesiątki dywizji niemieckich i austro-węgierskich wiązane były przez walczącą Rosję, tak długo sprawa polska nie mogła liczyć na realne wsparcie ententy. Przewrót bolszewicki i będąca jego skutkiem wojna domowa w Rosji załamały rosyjską zdolność do wypełniania roli niezbędnego sojusznika mocarstw zachodnich. Z polskiego punktu widzenia bolszewizm był bałaganem w obozie wroga. Już w XIX w. Maurycy Mochnacki pisał, iż „z dwoma carami sprawa byłaby łatwiejsza niż z jednym”. Walka Rosjan „białych” z „czerwonymi” dezorganizowała siły Imperium Rosyjskiego i uniemożliwiała mu, choćby czasowo, oddziaływanie na bieg wydarzeń w Polsce. Wprawdzie od 1915 r., gdy armie mocarstw centralnych wyparły Moskali z Kongresówki i z okupowanych części Galicji, oddziaływanie to i tak było jedynie dyplomatyczne, uniemożliwiało jednak zdobycie poparcia ententy dla idei odrodzenia państwa polskiego.

Jak długo Rosja toczyła wojnę z Niemcami u boku Francji i Wielkiej Brytanii, tak długo dążenia Polaków do zrzucenia rosyjskiego jarzma, były sprzeczne z żywotnymi interesami Paryża i Londynu. Rewolucja bolszewicka to zmieniła. Rozpad armii carskiej, podminowanej komunistyczną agitacją, doprowadził do zaniku Rosji jako sojusznika Zachodu. Zwycięstwo „czerwonych” w Piotrogrodzie i w Moskwie doprowadziło do opanowania przez nich rdzenia ziem wielkoruskich. Rosja stała się zatem de facto Rosją Sowiecką, mimo wojny toczącej się jeszcze cztery lata na obrzeżach jej imperium.

Bolszewicy, by ją wygrać, musieli wycofać kraj z wojny przeciw mocarstwom centralnym, czyli popełnić felonię (zdradę sojusznika na polu bitwy) wobec zachodnich aliantów. W 1918 r. presja wojskowa Berlina i Wiednia na chwiejny jeszcze reżim bolszewików, którzy wszak rewoltowali carską armię pod hasłem zakończenia „imperialistycznej wojny” i nie byli w stanie podjąć skutecznej walki z wojskami obu kaizerów, skutkowała podpisaniem w Brześciu Litewskim przez Rosję Sowiecką separatystycznego pokoju z Niemcami, Austro-Węgrami, Turcją i Bułgarią (3 III) oraz uznaniem niepodległości i granic najechanej przez nich, a odtąd chronionej przez protekcję niemiecką Ukraińskiej Republiki Ludowej (9 II). Mocarstwa zachodnie stanęły wobec wojennej konieczności utrzymania zanikającego frontu wschodniego i powstrzymania tendencji zagrożonych przez bolszewizm narodów środkowoeuropejskich do poszukiwania osłony przed nim w systemie Mitteleuropy, tworzonym przez zwycięskie na Wschodzie Niemcy.

Pod protekcję Berlina uciekli się bowiem nie tylko Ukraińcy, ale także Finowie, Estończycy, Łotysze i Litwini. Polacy właśnie w tym momencie ostatecznie wyszli zaś z owego systemu, z którego korzystali od 1915 r. Alianci zachodni, by wyrwać narody Europy Środkowej z obozu niemieckiego, musieli im coś zaoferować. Tym czymś była niepodległość i osłona przed bolszewizmem. Jednocześnie jednak chcieli także utrzymać Rosję w wojnie przeciw Niemcom i Austro-Węgrom. Interwencja mocarstw zachodnich w wojnie domowej w Rosji służyła podtrzymaniu istnienia antyniemieckiego frontu wschodniego (dlatego poparto „białych” w wojnie z „czerwonymi”) i niekiedy przeradzała się w operację osłony przed ekspansją bolszewicką tych, którzy mogli przyczynić się do obalenia „rządów niemieckiego agenta”, a jednocześnie mieli własne konflikty z Niemcami (Bałtowie).

Podróż Lenina ze Szwajcarii przez Niemcy i Szwecję do rosyjskiej wówczas Finlandii, odbyta pod auspicjami niemieckiego wywiadu, rewolucja, na czele której on stanął i jej wyżej opisane skutki jednoznacznie sytuowały bolszewików w obozie wrogów ententy. Rosja carska jako antyniemiecki sojusznik Francji i Wielkiej Brytanii skutecznie blokowała sprawę polską, Rosja Sowiecka, jako wróg mocarstw zachodnich siłą rzeczy inspirowała je do poszukiwania „sojusznika zastępczego” (un allié de replacement), a w konkurencji o ten tytuł najlepsza okazała się Polska.

Bolszewizm a droga Polski do roli głównego sojusznika Francji na Wschodzie

Do początków grudnia 1919 r. na czele rankingu kandydatów na antyniemieckich sojuszników Francji stała „biała” Rosja. Rosja taka, by wypełnić ową rolę, powinna mieć bezpośrednią granicę z Niemcami i być jak najpotężniejsza. W sytuacji pokonania bolszewików samo istnienie Polski zagrażałoby więc bezpieczeństwu Francji, oddzielając jej wyśnionego sojusznika („białą” Rosję) od śmiertelnego wroga (Niemiec) i grożąc Republice osamotnieniem w walce z potężniejszą od niej Rzeszą. Polsce ze względów moralnych oferowano by zatem, zapewne „autonomię” w granicach Kongresówki, Małopolski i zaboru pruskiego „w ścisłym sojuszu wojskowym z demokratyczną Rosją”, ale nie prawdziwą niepodległość.

Do momentu, gdy klęska „białej” armii Denikina stała się oczywista, Polskabyła rozpatrywana jako wspomniany wyżej sojusznik zastępczy w sytuacji, gdyby bolszewicy przetrwali i antyniemiecki sojusz białorosyjsko-francuski okazał się nieosiągalny.

25 czerwca 1919 r. Rada Najwyższa Mocarstw Sprzymierzonych i Stowarzyszonych upoważniła Wojsko Polskie, w tym świeżo przysłaną z Francji Armię Hallera, do prowadzenia operacji bojowych po Zbrucz, godząc się na wyparcie Armii Halickiej (zachodnioukraińskiej) z Galicji Wschodniej i zbudowanie ciągłej linii frontu antybolszewickiego z Rumunią, dla oddzielenia bolszewików rosyjskich od Węgierskiej Republiki Rad. Nie zgodziła się jednak na uznanie Lwowa i Galicji Wschodniej za część Rzeczypospolitej. Polska miała nad nimi objąć mandat z ramienia Ligi Narodów, niczym Francja nad Syrią i Libanem, a Wielka Brytania nad Palestyną, Irakiem i Transjordanią. Oczekiwano zwycięstwa Denikina (właśnie ruszyła jego ofensywa na Orzeł, Tułę i Moskwę), by oddać Galicję Rosji, do której nigdy nie należała. Polacy potrzebni byli Francji do obalenia bolszewików przez skoordynowanie uderzenia z „białymi”, co doradzał Piłsudskiemu Ferdinand Foch jako głównodowodzący armii alianckich w Europie i co było zapewne wykonalne latem / wczesną jesienią 1919 r. Po takim „zwycięstwie” Polska znalazłaby się jednak w sytuacji Ukrainy Petlury, wojującej z „czerwoną” i z „białą” Rosją. Konflikt z Denikinem zupełnie odebrał jej poparcie ententy. Po pokonaniu bolszewików stalibyśmy się główną przeszkodą w budowie sojuszu francusko-rosyjskiego i w sytuacji marszu „białej” armii rosyjskiej na Warszawę Mission Militaire Française (Francuska Misja Wojskowa) z gen. Maximem Weygandem na czele byłaby en Russie, a nie en Pologne, podobnie zmieniłby się adresat francuskiego zaopatrzenia w sprzęt, amunicję i inne materiały wojenne. Wojsko Polskie nie tylko nie dostałoby z Francji czołgów, samolotów, dział itd., ale nawet pary dziurawych butów.

Zwycięska Polska

Wojna polsko-rosyjska lat 1919-1921 nie była wojną o obalenie bolszewizmu. Celem, dla którego Wojsko Polskie wyzwoliło łotewski Dyneburg, a Piłsudski podjął wyprawę kijowską, było rozbicie Imperium Rosyjskiego – jego „rozprucie po szwach narodowościowych”. Kolor ideologiczny owego imperium miał znaczenie drugorzędne. Rzeczpospolita nie mogła przeżyć między „dwoma kamieniami młyńskimi” - zjednoczonym Imperium Rosyjskim i Niemcami. Niemcy były jednolite narodowo i nie dało się ich rozbić, a przesunięcie granic na Śląsku, Pomorzu czy na Mazurach na korzyść Polski nie zmieniałoby istoty dysproporcji sił między Warszawą a Berlinem. Polska posiadała granicę etniczną z Niemcami, musiała więc graniczyć z nimi także politycznie. Ziemie zamieszkałe przez Polaków nie graniczyły jednak wówczas z ziemiami zamieszkałymi przez Rosjan. Nie mając z Rosją granicy etnicznej, Polska nie musiała z nią graniczyć politycznie. Z dwóch „kamieni młyńskich”, grożących jej zmiażdżeniem, rozbić mogła zaś jedynie ten rosyjski. Kluczem do sukcesu tego programu była niepodległość Ukrainy, a zatem Polska ją zbrojnie poprała. Musiała więc walczyć z Rosją – jakąkolwiek – „białą” czy „czerwoną” – każdą, która miała ambicje imperialnego panowania nad narodami Międzymorza, a miała je każda Rosja. W razie upadku bolszewizmu, nieuchronna wojna Polski z „białą” Rosją byłaby walką w osamotnieniu przeciw potędze rosyjskiej i wbrew najżywotniejszym interesom bezpieczeństwa Francji. Tylko istnienie Rosji bolszewickiej - siły wrogiej porządkowi wersalskiemu i tym samym sprzymierzonej z Niemcami, dawało Rzeczypospolitej poparcie ententy w tej walce. Zgoda Rady Najwyższej Głównych Mocarstw Sprzymierzonych i Stowarzyszonych na tymczasowe przyznanie Lwowa i Galicji Wschodniej Polsce nastąpiła 8 XII 1919 r. - tzn. po klęsce Denikina, gdy było wiadomo, że „biała” Rosja już po nie nie sięgnie. Ostateczne uznanie przez Radę Ambasadorów wielkich mocarstw granic wschodnich Polski (15 III 1923) miało zaś miejsce, gdy na Zachodzie zgasły ostatnie nadzieje na obalenie bolszewizmu w Rosji. Polska wygrała z Rosją wyścig o pozycję głównego filaru porządku wersalskiego na wschodzie. Mogła go wygrać jednak jedynie z Rosją bolszewicką, nigdy z „białą”. Nie rozbiła natomiast rosyjskiego imperium, które odrodziło się w postaci ZSRS i wraz z Niemcami 20 lat później doprowadziło do powtórnej zagłady Rzeczypospolitej. W 1941 r., stając się wbrew swej woli sojusznikiem Zachodu przeciw Niemcom, przelicytowało zaś Polskę w tej roli i podbiło ją na kolejne półwiecze. Totalitarny charakter bolszewizmu decydował o naturze i skali rosyjskich represji i stosowanego wobec Polaków terroru, ale nie o samym fakcie wrogości Rosji wobec Polski. Ten był funkcją rosyjskiego imperializmu, a nie jego barwy politycznej.

Przemysław Żurawski vel Grajewski

fot. Styczeń 1918 r. Lew Kamieniew witany przez Niemców w Brześciu Litewskim.

Czytaj więcej: Bolszewicy: śmiertelny, ale niezbędny wróg

Sejm przyjął „lex TVN”. PiS-owi pomógł Kukiz

Szczegóły

Opublikowano: środa, 11 sierpień 2021 21:49

Posłowie PiS-u przy wsparciu posłów Pawła Kukiza przegłosowali ustawę "lex TVN". Wcześniej marszałek Elżbieta Witek (PiS) doprowadziła do reasumpcji głosowania nad przerwaniem obrad Sejmu, które obóz władzy sensacyjnie przegrał dwoma głosami.

Tuż przed głosowaniem nad "lex TVN" przedstawiający nowelizację poseł Marek Suski (PiS) stwierdził, że autorzy nowego prawa zapomnieli zgłosić do niego ważną poprawkę. I że PiS zrobi to w Senacie.
Chodzi o wyjęcie nadawcy satelitarnego spod wymogu posiadania maksymalnie 49 proc. w polskich mediach. - To po to, by nie mówiliście, że chcemy zamknąć TVN 24 - stwierdził Suski.

Głosowanie nad Lex TVN: za było 228 posłów, przeciw - 216, a 10 wstrzymało się od głosu.
Za ustawą głosowało 228 posłów - 223 z PiS-u, 3 z Kukiz'15 oraz niezależni Zbigniew Ajchler i Łukasz Mejza. Poseł Porozumienia Marcin Ociepa, najpierw złozył dymisję ze stanowsika wiceministra obrony, a następnie poinformował o rezygnacji z członkostwa w partii Porozumienie. Chwilę później głosował wspólnie z PiS w sprawie nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji.

Przeciw były KO, Lewica, Koalicja Polska, Polska 2050, koło Polskie Sprawy Andrzeja Sośnierza i troje posłów niezależnych.
Od głosu wstrzymała się Konfederacja i Andrzej Gut-Mostowy z Porozumienia.
Nowelizacja ustawy medialnej zabrania, by firmy spoza Europejskiego Obszaru Gospodarczego mogły kontrolować więcej niż 49 proc. udziałów w polskich mediach. Obecnie uderza tylko w TVN, bo jedynym właścicielem stacji jest amerykańskie Discovery. Wczoraj PiS wprowadził tylko jedną poprawkę – wydłużył z trzech do siedmiu miesięcy czas na dostosowanie się do nowego prawa.
26 września kończy się licencja na nadawanie dla TVN 24. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji nie podjęła w tej sprawie decyzji, choć od 17 miesięcy ma wszystkie potrzebne dokumenty.
W związku z przegłosowaniem przez Sejm nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji zarząd TVN-u wydał oświadczenie. Publikujemy jego treść.

Decyzja Sejmu w sprawie nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji jest wprost wymierzona w TVN, stanowi także bezprecedensowy atak na wolność słowa i niezależność mediów. Będziemy zdecydowanie i konsekwentnie bronić TVN24 i pozostałych kanałów TVN Grupa Discovery.

Wynik dzisiejszego głosowania podważa prawo własności, powodując niepokój inwestorów zagranicznych w Polsce. Bez wątpienia godzi też w fundamenty polsko-amerykańskiego sojuszu zbudowanego w ostatnich 30 latach.

Apelujemy do Senatu oraz do Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej o odrzucenie projektu w obecnym kształcie. Od tego zależy, czy Polska nadal będzie postrzegana na arenie międzynarodowej jako kraj demokratyczny i wiarygodny dla inwestorów.

Zarząd TVN

Rzecznik Departamentu Stanu USA Ned Price o głosowaniu nad ustawą Lex TVN: Wzywamy polskie władze, by udowodniły swoje przywiązanie do zasad demokratycznych i wolności mediów nie tylko słowami, lecz też czynami. Wolne i niezależne media czynią nasze demokracje silniejszymi, czynią sojusz transatlantycki bardziej odpornym, w tym także na działania tych, którzy chcą nas podzielić, i są też fundamentalnym elementem naszych relacji dwustronnych.

Agencja Reutersa: Rzecznik Departamentu USA potwierdził, że najważniejsi przedstawiciele Departamentu dyskutowali w ostatnich godzinach nad ustawami o restytucji mienia i Lex TVN.

(pw)

Protest KOD-u w Olsztynie przeciwko "lex TVN"

We wtorek 10 sierpnia przed olsztyńskim ratuszem odbył się wiec KODu w obronie wolności mediów. Na wiecu przed olsztyńskim ratuszem było ok. 500 osób. Wśród protestujących byli Piotr Grzymowicz, prezydent Olsztyna, Ewa Kaliszuk, wiceprezydent miasta, oraz radni miasta Olsztyn Ewa Zakrzewska, Mirosław Arcza i Łukasz Łukaszewski, który rozdawał nalepki z logo TVN. Była aktorka Irena Telesz i dziennikarz Wyborczej Wacław Radziwinowicz.

- Media muszą być niezależne, media nie mogą służyć władzy, nie mają być sposobem kontrolowania obywateli przez władzę. Media mają patrzeć władzy na ręce - mówiła szefowa olsztyńskiego KOD Marta Kamińska

Na początku manifestacji, podczas przemówienia Kamińskiej, na szczyt schodów wszedł mężczyzna w czarnej masce z kartką z napisem "WSI 24" z logo TVN. – Bardzo nam miło, że nawet osoby, które się z nami nie zgadzają, przyszły na nasze dzisiejsze zgromadzenie – mówiła Marta Kamińska. – Niech stoi, pozwólmy mu – starała się łagodzić sytuację.

Jednak później doszło do skandowania „Spieprzaj dziadu”, mężczyznę popchnięto na ziemię (lub sam upadł?) i został spisany przez policję.

– Tak się złożyło, że w Związku Radzieckim były trzy kanały telewizyjne, by podnieść nastrój i wzniecić optymizm w społeczeństwie, ale każdy obywatel miał cztery guziki do zmieniania kanałów. Siedzi obywatel, naciska pierwszy guzik, a tam Breżniew, naciska drugi, a tam Breżniew, naciska trzeci, a tam Breżniew. Obywatel w przypływie nadziei przyciska czwarty, a tam pułkownik KGB: :Ja ci poprzełączam" – mówił Wacław Radziwinowicz, dziennikarz "Gazety Wyborczej" specjalizujący się w tematach związanych z Rosją. Dziennikarz przekonywał, że i nas władza chce postawić w takiej sytuacji, w której na pierwszym, drugim i trzecim kanale będzie Suski, a na czwartym prezes mówiący: "Ja ci poprzełączam".

– Ale sprawa jest niezwykle poważna. Tak naprawdę to TVN jest stacją, która jest jeszcze jakimś filarem europejskości w Polsce – dodawał Radziwinowicz.

– My jesteśmy psami stróżami w państwa ogrodzie. Jesteśmy po to, by węszyć i ujadać wtedy, gdy ktoś przychodzi, by w naszym ogrodzie zerwać jabłka i podeptać grządki – przekonywał dziennikarz. Przypomniał jednocześnie 2001 r. w Rosji i to, jak Putin sięgnął po niepochlebną mu telewizję. W 2016 r. Radziwinowicz ostrzegał, że taka sytuacja może zdarzyć się także w Polsce. A TVN może być tylko początkiem.

Dziennikarz odniósł się również do usprawiedliwienia przez polityków pomysłu "lex TVN" opartego na tym, że działania mają służyć temu, by Rosjanie nie kupili stacji. Według Radziwinowicza takie tłumaczenie świadczy o tym, że politycy mają naród za idiotów. Dlaczego Rosjanie mieliby kupić TVN, skoro mają w Polsce telewizję, która działa według ich standardów? – pytał, odnosząc się do działalności telewizji publicznej. Na koniec Wacław Radziwinowicz apelował, by doceniać – dopóki jest to możliwe – TVN. Rozległy się oklaski i okrzyki: "Wolne media!".

- Pozdrawiam naszych kolegów z Telewizji Polskiej z Olsztyna. Tyle razy działamy razem przykro mi, że dziś musicie to transmitować, kocham Was – mówiła zwracając się do dziennikarzy lokalnego oddziału Telewizji Polskiej Irena Telesz-Burczyk, aktorka, działaczka Solidarności, honorowa Obywatelka Olsztyna. Jej słowa spotkały się z owacjami uczestników wydarzenia.

Aktorka opowiadała, jak ostatnio oglądała przez 40 minut TVP Info. - Słuchałam 40 minut o rzeczach, które wcześniej słyszałam w telewizji TVN i w Polsacie. Tak sobie myślałam, co ja państwu powiem? - kokietowała Telesz-Burczyk. Aktorka opowiedziała bajkę o Czerwonym Kapturku i wilku. - Ale gdyby tę bajkę miała opowiedzieć TVP Info to by wyglądała inaczej – przekonywała aktorka i zademonstrowała wersję bajki, w której to Czerwony Kapturek był czarnym charakterem. - Chciałam Wam pokazać na czym polega manipulacja – tłumaczyła Honorowa Obywatelka Olsztyna.

Podczas protestu przemawiała także Małgorzata Matuszewska-Boruc z Lewicy Razem. Mówiła, że ilekroć włącza TVP Info – podnosi się jej ciśnienie.

- Myślę, co to będzie, jeżeli będziemy skazani tylko na taką telewizję, na tubę rządową.
Polityczka apelowała do rodziców oraz dziadków o to, by uczyli swoje dzieci na temat tego czym jest społeczeństwo obywatelskie. - My ciągle musimy walczyć o jakość naszego życia, o prawdę. Chyba wszyscy chcemy mieć wpływ na to, co chcemy oglądać. Jesteśmy coraz bardziej ograniczani – przekonywała Matuszewska-Boruc.

Joanna Czarnkowska z Polska 2050: - Ta ustawa [lex TVN – przyp. Red.] to nie jest nic dobrego. Ona nie służy obywatelom. Nie ma w niej nic co byłoby dobre dla obywateli, natomiast jest wszystko, co byłoby dobre dla władzy.

Polityczka przypominała, że zgodnie z zakusami Prawa i Sprawiedliwości wolne i niezależne od nich media powinny zniknąć.
- Wolność mediów, wolność słowa, wolność informacji to wolność obywateli. Gwarantuje nam to Konstytucja – mówiła Czarnkowska.

Pozbawienie prawa do informacji jest dla niej pozbawieniem obywateli oraz ich dzieci wolności. Władzę podnoszącą rękę na wolność obywateli nazwała „władzą skompromitowaną". Zapowiedziała walkę o wolność. Wśród tłumu rozległy się oklaski. Tłum skandował hasło „demokracja".

Barbara Deja, emerytowana nauczycielka, opowiedziała o świecie, o którym może opowiadać swoim kilkuletnim dzieciom dzięki różnorodnym programom emitowanym na TVN24. - Babciu, to gdyby nie było TVN24 to Ty byś nic nie widziała – zakończyła kobieta.

Na koniec manifestacji kilkaset osób zaśpiewało Irenie Telesz-Burczyk, obchodzącej 81. urodziny, „Sto lat".

Zdjęcia z protestu KOD-u przeciw "lex TVN" w Olsztynie 10 sierpnia o 18.00, fot. A.Socha

Czytaj więcej: Sejm przyjął „lex TVN”. PiS-owi pomógł Kukiz

Co Polska może po Nord Stream 2?

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 05 sierpień 2021 17:06

Jacek Bartosiak

Sprawa NS2, New START, Trójmorza oraz ustalenia Bidena z Putinem zamykają okres 30 lat pauzy geopolitycznej dla Polski. Uważam zresztą, że zamknęła się ona już znacznie wcześniej, o czym mówię i piszę od kilku lat. Jednakże w lipcu 2021 roku nie można już dłużej twierdzić, że istnieje wspólny konstruktywistyczny mianownik polityki państw Zachodu, tworzący korzystną dla Polski koniunkturę międzynarodową, która cechowała ostatnie 30 lat.

Widzę co prawda kilka polskich głosów w mediach społecznościowych (choć słabych głosów), że to jeszcze nie koniec, że będzie wspaniale, że Zachód, że ludzkość itp., ale mam nadzieję, że nie będę musiał autorom tych głosów cytować pierwszych pięciu stron z broszury Józefa Mackiewicza pt. „Optymizm nie zastąpi nam Polski”, napisanej jesienią 1944 roku. Autor opisuje w niej skutki dla Polski takiego zachowania sporej części naszych elit przywódczych w czasie ostatniej wojny światowej. Paweł Jasienica również pisał o rzeczywistości materialnej i ją właśnie widać w opozycji wobec rojonych pragnień.

Skoro nie jesteśmy w systemie konstruktywistycznym, to jesteśmy w systemie równoważenia, gdzie każdy ma inny ciężar sprawczości, czyli możliwości realizacji swoich interesów. Mocarstwa inny, Polska, Ukraina czy Litwa – inny.

Polityka jest grą o sprawczość, o to, aby móc należycie obsługiwać swoje (najlepiej dobrze zidentyfikowane) interesy. Państwa są ze sobą powiązane na różne sposoby: przez tradycyjne przepływy strategiczne, czyli ruch towarów, ludzi i kapitału, przez zależności regulacyjne, na przykład ustawodawstwo jednego obszaru gospodarczego UE ustalające parametry rynku, przez przepływy w takich nowych domenach, jak transmisja danych i informacji czy nowoczesne systemy przesyłu energii, przez cyberataki. Wszystko jest ze sobą powiaząne, zależne i płynne. Wszystko to powoduje nieustanne zmiany układu sił.

W związku z tym w systemie równoważenia dokonuje się ciągłe (właściwie codzienne) szacowanie, za jaką cenę jedno państwa uzyskuje sprawczość nad interesem drugiego państwa. Dlatego polityka jest podłą dziedziną i nikt nie lubi polityków. Polega ona na takim manipulowaniu sprawczością, by forsować swoje interesy. Można to czynić na różne sposoby: dobrym słowem, gestem udawanej przyjaźni, frazesem, szantażem czy blokadą dostępu, przemocą, a nawet w otwartej wojnie. I dlatego w systemie równoważenia zawsze płaci się cenę za sprawczość. Dlatego nawet małe państwo może się postawić mocarstwu i zwiększyć mu koszty narzucania swojej woli. Może się zdarzyć, że mocarstwo odpuści, bo nie będzie chciało płacić. Dlatego system równoważenia cechują umowy bilateralne, jak Nord Stream czy pakt klimatyczny USA–Niemcy, a system konstruktywistyczny ( i próby jego budowania) cechują układy zbiorowe.

W systemie konstruktywistycznym wiele rzeczy jest za darmo, bo się na to umówiliśmy i panuje między nami zaufanie. Wszyscy wierzymy w zasady dokonywania się przepływów strategicznych. Tymczasem ostatnie wydarzenia pokazują, że więksi nie chcą być w tych przełomowych czasach spięci gorsetem konstruktywistycznym i z nami się nie liczą. Dlatego głosy tych, którzy mówią, że nadal mamy system konstruktywistyczny, de facto sprowadzają się do tego, by mocarstwa, które robią nam krzywdę, mogły dalej „za darmo” mieć sprawczość w ważnych dla siebie sprawach gospodarczych, własnościowych, finansowych czy energetycznych. Tu się pojawia napięcie, o którym pisałem tydzień temu. Chodzi o kotwiczenie w syndromie sztokholmskim. Takie kotwiczenie nie wystawia rachunku za sprawczość USA wobec naszej polityki. Czas to zmienić, Polska ma wobec Waszyngtonu argumenty, o których pisaliśmy wielokrotnie w S&F.

W równoważeniu każdy się wycenia, wchodząc w interakcje. Obecna sytuacja, w której się znaleźliśmy, wchodząc w system równoważenia, jest dodatkowo o tyle niekorzystna dla państwa polskiego, że nie zbudowaliśmy sobie ciężaru, który był możliwy do zbudowania, oraz nie zbudowaliśmy systemu wyceny ciężaru innych. Jesteśmy niedowartościowani w percepcji innych, i w swojej własnej zresztą też.

Dziś widać jasno, że zostały popełnione cztery poważne błędy w kalkulacjach geostrategicznych: jeden błąd w latach 1989–1991; drugi w latach 2008–2021, trzeci w latach 2015–2016 i ostatni jesienią 2020 roku. Na to nałożyły się dwie ważne i bardzo korzystne dla nas decyzje – o wstąpieniu Polski do NATO i Unii Europejskiej. Były tak korzystne, że nas uśpiły. Konsekwencje tych dwóch ważnych decyzji oraz tych czterech błędów tworzą obecną sytuację geopolityczną Polski.

Czterem błędom poświęcimy oddzielny duży tekst w S&F. Dziś widać je jak na dłoni, ale toczyć się o nie będą wielkie debaty polskiej myśli intelektualnej w przyszłości, gdy będziemy jako wspólnota rozważać decyzje podejmowane w okresie 30 lat od upadku systemu sowieckiego.

Decyzje w sprawie Nord Streamu, New START i Trójmorza ustawiły nas w roli przedmiotu polityki. Nawet nie juniur partnera, po prostu przedmiotu. Z przedmiotem się nie negocjuje, pomija się go w ustaleniach, a jeśli trzeba, przeprowadza się akcje dyscyplinujące.

Polska jest zatem poddana presji sprawczości Unii Europejskiej, z coraz wyraźniejszą dominacją Niemiec, jednocześnie znajduje się między Rosją a wpływami USA. Mogły dojść do tego składu Chiny, ale nie doszły – również wskutek decyzji elit Polski sprzed pięciu lat.

W systemie równoważenia dochodzi do nieznośnego naporu sprawczości zewnętrznych graczy na nasze interesy. Napór Unii Europejskiej i Niemiec już czujemy. Tu sprawa jest o tyle skomplikowana, że sporej części społeczeństwa wydaje się, że nie ma alternatywy i trzeba zaakceptować sprawczość unijno-niemiecką. Problem polega na tym, że o ile jest to najbardziej prawdopodobny scenariusz, o tyle jednak od upadku imperium rzymskiego Europa nie może się skonsolidować, nie ma też zdolności wojskowych. Przyszłość projektu konsolidacyjnego nie jest zatem pewna, nie są więc pewne prosperity, stabilność i bezpieczeństwo Polski w takim scenariuszu, nawet gdybyśmy zaakceptowali fakt, że Europa staje się imperium, a my stajemy się jego częścią.

Zapewniam Państwa, że od jesieni będziemy się codziennie zastanawiać na tą kwestią, a nasi politycy już czują tę presję. To będzie wyboista droga, a obecny rząd wydaje się na razie przeciwny takiemu scenariuszowi.

Napór Rosji też zaczniemy czuć, gdy będzie ona negocjowała swój udział przy stole europejskim. Jej udział przy tym stole nie tylko zniweczy podstawową zasadę polskiej wielkiej strategii, jaką jest wypychanie Rosji z systemu europejskiego, ale też zagrozi destabilizacją kraju i ostatecznym pozbawieniem Warszawy sprawczości, gdy na przykład nasza część świata stanie się strefą buforową między Rosją, Europą a wpływami USA, a mocarstwa będą negocjować status państw naszego regionu, by stabilizować rywalizację między sobą. Skutkiem będzie brak elektrowni atomowej, brak technologii, brak samodzielnego rozwoju, brak prawidłowej modernizacji wojskowej, przedmiotowość regionu, który stanie się rezerwuarem taniej siły roboczej i ekologicznym celem turystycznym.

Ze strony USA akcja dyscyplinująca może być twarda ze względu na zależność naszej polityki od Waszyngtonu (którą to zależność opisałem kiedyś w tekście „Gra statusowa”), realizowanej na dodatek wedle interesów niemieckich, ponieważ USA mogą chcieć przekonywać Niemcy do sojuszu antychińskiego za cenę podporządkowania Europy Środkowo-Wschodniej.

Musimy pamiętać, że mamy argumenty wobec wszystkich. Nawet jeśli są one asymetryczne, to tworzą koszty dla tych, co chcą nam narzucić swoją sprawczość. Musimy się nauczyć procesem zarządzania interakcjami i powyższą asymetrycznością generować koszty, a sobie zachowywać lub poszerzać pole manewru. Tak jak robi się metodą „net assessment”. Celem jest sam proces i złożoność interakcji w procesie długoterminowym, a nie statyczne ujęcie. Celem jest sam proces i złożoność interakcji w procesie długoterminowym, pewien proces niż statyczne ujęcie. Wtedy asymetryczność może stać się również zasobem. Musimy tylko wiedzieć, czego chcemy.

W grze z Niemcami nasze zasoby to zasady przepływu ludzi oraz podział pracy, a także niemiecka potrzeba pokojowej konsolidacji Europy i balansowania Francji. Tu przydałaby się emigracja do Polski ze wschodu oraz powrót Polaków do Polski z emigracji. Zobaczylibyście Państwo, jak Niemcy by reagowali na nasz plan wielkiego powrotu Polaków, o którym pisaliśmy w S&F na wiosnę, gdyby on się skutecznie realizował. W grze z USA mogą to być nasze ustalenia wojskowe dotyczące wschodniej flanki NATO , a z Rosją reforma i modernizacja naszego wojska i aktywne działania na wschodzie w ramach wojny nowej generacji, które uczynią nas udziałowcem procesu ustalania zasad strategicznych przepływów w naszej części świata. Nie obędzie się bez nowych technologii i innowacyjności. Po nie musimy udać się do państw średnich: Turcji, Korei Południowej, Izraela, względnie Singapuru i Australii. Musimy zacząć budować nowe relacje bezpieczeństwa ze Szwecją oraz Ukrainą, w tym współpracę wojskowo-technologiczną z oboma tymi krajami, zwłaszcza w technologiach zmieniających paradygmat wojny: broni precyzyjnej i rakietowej, robotyce i sensorach.

Nie możemy liczyć na mocarstwa, bo one w grze o równoważenie nie potrzebują wzmacniać naszego statusu. Czas pozbyć się złudzeń.

dr Jacek Bartosiak

Tekst ze strony Strategy and Future

Czytaj więcej: Co Polska może po Nord Stream 2?