Polska

Moje zdanie na temat afery korupcyjnej w KNF

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 20, listopad 2018 10:06

Adam Socha

Jeśli prezes Jarosław Kaczyński nie wyczyści tej sprawy do kości, to ta afera będzie początkiem końca PiS. Dlatego, że PiS straci swój główny atut, dzięki któremu dostał władzę.

Wyborcy, których głosy zdecydowały o zwycięstwie PiS mieli dość państwa rządzonego przez złodziei, państwa teoretycznego, bezsilnego wobec przeróżnych mafii, aferzystów, państwa, w którym można bestialsko zamordować człowieka, a policjanci, prokuratorzy i sądy będą kryć zbrodniarzy (sprawa Krzysztofa Olewnika, sprawa Iwony Cygan). Na dodatek oligarchia III RP okazywała pogardę okradanemu „moherowemu bydłu” („mohery” to licentia poetica Tuska, a „bydło” – Bartoszewskiego, wzorca przyzwoitości).

PiS zdobył zaufanie, gdyż obiecał wypalić korupcję rozpalonym żelazem. Tymczasem o korupcję został oskarżony przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego Marek Chrzanowski. Ale jak okazuje się z doniesień Wyborczej, dr. hab. (o słabiźnie tej habilitacja pisała „Rz”) Chrzanowski nie wziął się znikąd, a jest protegowanym prezesa NBP Adama Glapińskiego, jednego z najbardziej zaufanych ludzi prezesa. Żona Chrzanowskiego ma w NBP posadę dyrektorską, tamże pracuje była żona szefa CBA. Chrzanowski miał po złożeniu propozycji korupcyjnej zaprowadzić właściciela Getin Noble Banku prosto do prezesa NBP. Premier Morawiecki zapytany o to, kto rekomendował do rady nadzorczej Giełdy Papierów Wartościowych prawnika Grzegorza Kowalczyka (tego, którego z polecenia Chrzanowskiego miał zatrudnić w banku Czarnecki), odpowiedział: – Tego pana rekomendował NBP. Dodajmy, że prawnik Kowalczyk to dobry znajomy rodziny żony Chrzanowskiego, członek rady nadzorczej banku Zygmunta Solorza. Od Glapińskiego nici prowadzą do Mariusza Kamińskiego, ministra od specsłużb. Jego syn Kacper Kamiński właśnie prezesowi NBP zawdzięcza bowiem intratną posadę w Banku Światowym.

Tak właśnie rodzi się układ, któremu wojnę wypowiedział PiS.

Prezes uwierzył, że lekarstwem na „teoretyczne państwo” opanowane przez zblatowanych złodziei i polityków, jest wymiana kadr na swoich ludzi. Ale zawsze jest to najkrótsza droga, do skorumpowania państwa przez rządzącą partię. Jedynie budowa instytucji (korpus służby cywilnej, transparentne konkursy) może ograniczyć patologię i ustrzec rządzących od degrengolady. Dlatego tylko kwestią czasu było pojawienie się casusu pt. „Chrzanowski”.

Najbardziej narażone na raka korupcji są państwa o słabym sektorze prywatnym w gospodarce i dużym udziale w rynku spółek Skarbu Państwa. To bowiem automatycznie wywołuje zaciąg do partii władzy ludzi, którzy widzą, że to jedyna droga do intratnych stanowisk w tym sektorze.

Jak wielu jest chętnych, by dorwać się do „koryta” świadczy skala rotacji w zarzadach i radach nadzorczych spółek skarbu państwa. Różne frakcje i koterie wewnątrzpartyjne walczą między sobą o stanowiska dla swoich ludzi. Mieliśmy okazję to zobaczyć na lokalnym podwórku, przy próbie przejęcia Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej przez młodzieżówkę Gowina. Pierwsza próba, poprzez radę nadzorczą, się nie udała, ale to tylko kwestia czasu. Teraz zapewne decyzję podejmie Walne Zgromadzenie Wspólników, czyli sama minister Jadwiga Emilewicz.

Próba obalenia PiS przez „ulicę i zagranicę” w związku z Trybunałem Konstytucyjnym a następnie reformą sądów nie mogła przynieść sukcesu „totalnej opozycji”, gdyż elektorat PiS właśnie tego oczekiwał, by skończyć z bezkarnością „nadzwyczajnej kasty”.

Ale w przypadku afery KNF, to uderzenie w splot słoneczny PiS. Jeśli prezes okaże się za słaby, by wyczyścić tę sprawę do kości, to od tego momentu zacznie się równia pochyła. Puszczą bowiem hamulce.
Adam Socha

Czytaj więcej: Moje zdanie na temat afery korupcyjnej w KNF

Stanowisko KEP w sprawie wykorzystywania seksualnego osób małoletnich przez niektórych duchownych

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 20, listopad 2018 07:26

Ochrona dzieci i młodzieży niezbywalną częścią misji powierzonej Kościołowi. W ostatnich latach Kościół wstrząsany jest bolesnymi informacjami z kolejnych krajów o wykorzystywaniu seksualnym dzieci i młodzieży przez niektórych duchownych. Przestępstwa te są źródłem głębokiego cierpienia ofiar, które naznacza ich życie, życie ich rodzin oraz wspólnot kościelnych. Cierpienie to jest „skargą, która wznosi się do nieba (…), a która przez długi czas była ignorowana, ukrywana lub wyciszana” (Papież Franciszek, List do Ludu Bożego, 18.08.2018). Przestępstwa te „przysłoniły blask Ewangelii takim mrokiem, jakiego nie znały nawet wieki prześladowań” (Benedykt XVI, List do katolików w Irlandii, 19.03.2010). Dla wielu wiernych, szczególnie dla młodych, którzy szczerze szukają Boga, skandale seksualne z udziałem duchownych stają się ciężką próbą wiary i powodem do wielkiego zgorszenia.

W tej bolesnej sytuacji papież Franciszek, kontynuując linię wyznaczoną przez św. Jana Pawła II i Benedykta XVI, skierował list do Ludu Bożego. Wzywa w nim do rozliczenia się ze złem wykorzystywania seksualnego małoletnich i ukarania winnych, do współczucia wobec ofiar, podjęcia wzmożonych wysiłków, by zapewnić ochronę dzieciom i młodzieży oraz wzywa do nawrócenia, modlitwy i pokuty w intencji ofiar wszelkiego rodzaju nadużyć: „Zachęcam cały święty wierny lud Boży do modlitwy pokutnej i postu, zgodnie z poleceniem Pana, który rozbudza nasze sumienia, naszą solidarność i nasze zaangażowanie na rzecz kultury ochrony, oraz mówienia «nigdy więcej» wszelkim rodzajom i formom nadużyć” (Papież Franciszek, List do Ludu Bożego, 18.08.2018). Celem tego zdecydowanego wysiłku podjętego z „jasnością i determinacją” jest odnowienie misji Kościoła we współczesnym świecie (por. św. Jan Paweł II, Przemówienie do kardynałów amerykańskich, 23.04.2001). W tym duchu pragnie działać coraz skuteczniej również Kościół w Polsce, aby bezpieczeństwo dzieci i młodzieży, zgodnie z wolą Pana, stało się priorytetem dla wszystkich środowisk i rodzin.

2. Mamy zdecydowaną wolę oczyszczenia z grzechu i przestępstwa nadużyć

Stwierdzamy ze smutkiem, że również w Polsce miały miejsce sytuacje seksualnego wykorzystywania dzieci i młodzieży przez niektórych duchownych i osoby zaangażowane w Kościele. Powtarzamy za Papieżem Franciszkiem: „ból [dzieci i młodzieży], oraz ból ich rodzin, jest naszym bólem”. Aby dobrze rozpoznać przyczyny tych czynów i ocenić ich skalę, rozpoczęliśmy zbieranie potrzebnych danych.

Mamy świadomość, że problem nadużyć seksualnych istnieje w wielu środowiskach, w tym także w rodzinach. Kiedy jednak pojawia się on wśród duchownych, staje się źródłem szczególnego zgorszenia. Rozczarowanie i oburzenie jest tym większe i boleśniejsze, że dzieci zamiast troskliwej miłości i towarzyszenia w szukaniu bliskości Jezusa doświadczają przemocy i brutalnego odarcia z godności dziecka.

Wierny słowom Chrystusa, Kościół od początku uznawał takie zachowania za wyjątkowo ciężki grzech, bo „kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza. Biada światu z powodu zgorszeń! (…) Biada człowiekowi przez którego dokonuje się zgorszenie” (Mt 18, 6-7).

Przepraszamy Boga, ofiary wykorzystania, ich rodziny i wspólnotę Kościoła za wszystkie krzywdy wyrządzone dzieciom i ludziom młodym oraz ich bliskim przez duchownych, osoby konsekrowane i świeckich pracowników kościelnych. Prosimy Pana, aby dał nam światło, siłę i odwagę, by stanowczo zwalczać zepsucie moralne i duchowe, które jest zasadniczym źródłem wykorzystania seksualnego małoletnich. Prosimy Pana, by dał skuteczność naszym wysiłkom tworzenia w Kościele środowiska otwartego i przyjaznego dzieciom i młodzieży.

3. Budowanie bezpiecznego środowiska dla dzieci i młodzieży

Episkopat Polski od szeregu lat podejmuje działania, których celem jest wyeliminowanie tych przestępstw wśród duchownych. W ścisłej jedności z papieżami Benedyktem XVI i Franciszkiem zostały opracowane zasady reagowania na zło. Każdy sygnał o ewentualnych czynach przestępczych jest obejmowany dochodzeniem wstępnym, a w przypadku potwierdzenia ich prawdopodobieństwa informowana jest Stolica Apostolska i prokuratura.

Prosimy osoby pokrzywdzone przez duchownych, aby zgłaszały doznaną krzywdę do przełożonych kościelnych oraz do odpowiednich organów państwowych. „Pokornie należy się z naszej strony każdej z nich i ich rodzinom nasza wdzięczność za wielką odwagę rzucania światła Chrystusa nad złem seksualnego wykorzystania nieletnich” (Papież Franciszek, Przemówienie na spotkaniu z biskupami przybyłymi na Światowe Spotkanie Rodzin, 27.09.2015).

W każdej diecezji i w wielu prowincjach zakonnych został wyznaczony delegat, który został odpowiednio przeszkolony przez działające od 2014 roku Centrum Ochrony Dziecka i jest upoważniony do przyjmowania zgłoszeń o wykorzystaniu seksualnym małoletnich przez osobę duchowną. Ma też pomóc ofierze wykorzystania w otrzymaniu wsparcia psychologicznego, prawnego i duszpasterskiego. W ten sposób chcemy pomagać pokrzywdzonym w podjęciu kroków potrzebnych do przezwyciężania skutków doznanej krzywdy.

Ponadto od pięciu lat koordynator ds. ochrony dzieci i młodzieży powołany przez Konferencję Episkopatu Polski organizuje liczne szkolenia dla duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego, które powoli, ale skutecznie wpływają na zmianę postaw i świadomości. Przygotowujemy w diecezjach i w zakonach oraz zgromadzeniach zakonnych także system prewencji, który ma pomóc ochronić dzieci i młodzież przed potencjalnym wykorzystaniem seksualnym. Pragniemy, by wspólnoty kościelne były bezpiecznym miejscem dla dzieci i młodzieży, by ich bezpieczeństwo stało się priorytetem dla całego społeczeństwa. Przy okazji zwracamy się z apelem do wszystkich, od których to zależy, o skuteczne zwalczanie zagrożeń dla dzieci i młodzieży, zwłaszcza w przestrzeni Internetu.

Zwracamy też coraz większą uwagę na formację ludzką i duchową w seminariach oraz na formację kapłańską. W tym celu już od kilku lat prowadzi się kształcenie dla wychowawców w seminariach duchownych, aby kompetentnie pracowali nad formacją przyszłych kapłanów, nie dopuszczając, aby w szeregach duchowieństwa znalazły się osoby niedojrzałe, niezdolne do wierności złożonym ślubom i przyrzeczeniom.

4. Wzywamy do działania, do modlitwy i pokuty

Aby podejmowane działania mogły przynieść spodziewane owoce oczyszczenia i budowania kultury ukierunkowanej na prawdziwe dobro dzieci i młodzieży, trzeba zjednoczyć wysiłki wszystkich członków wspólnoty Kościoła, aby uczyć się rozpoznać i eliminować gdzie tylko to możliwe te wszystkie czynniki, które sprzyjają przestępstwu. Apelujemy do wychowawców i opiekunów dzieci i młodzieży w przedszkolach i szkołach oraz w zakładach opiekuńczo-wychowawczych o zdobywanie odpowiedniej wiedzy i umiejętności, by nie czekając na konieczne regulacje prawne wszystkie placówki prowadzone przez Kościół stały się pionierami prewencji. Taki sam apel kierujemy do odpowiedzialnych za ruchy katolickie i organizacje młodzieżowe.

Prosimy wiernych świeckich, kapłanów, osoby konsekrowane oraz członków zakonów kontemplacyjnych o wzmożoną modlitwę i pokutę w intencji ofiar wykorzystania seksualnego i ich rodzin; za osoby duchowne żyjące niemoralnie i wyrządzające krzywdę dzieciom i młodzieży, a także za ludzi, których gorszące czyny księży głęboko ranią. Zgodnie z postanowieniem Konferencji Episkopatu Polski pierwszy piątek Wielkiego Postu będzie odtąd dniem modlitwy wynagradzającej oraz postu we wszystkich naszych diecezjach. Szczególnej pamięci polecamy Ojca świętego, biskupów i prezbiterów, angażujących się szczerze i gorliwie w służbę Kościołowi, w których bardzo boleśnie uderza zepsucie i niemoralność ich współbraci.

Niech szczera modlitwa, ofiarowana w tej intencji wyrzeczenie i pokuta oraz hojna jałmużna udzielana ubogim otwiera nasze serca na ducha autentycznego nawrócenia, byśmy żyli w zgodzie i miłości ze wszystkimi ludźmi dobrej woli i walczyli z wszelkimi nadużyciami władzy, seksualności i sumienia, we wszystkich środowiskach, szczególnie zaś we wspólnotach kościelnych, w których żyją i wzrastają dzieci (por. Papież Franciszek, List do Ludu Bożego, 18.08.2018). Równocześnie dziękujemy wszystkim, którzy w trosce o świętość Kościoła i Jego pasterzy, z odwagą ujawniają grzech i przestępstwo nadużyć. Wdzięczni jesteśmy za modlitwę wynagradzającą podejmowaną w duchu pokuty.

5. Słowo do sprawców

Kończąc pragniemy zwrócić się do wszystkich sprawców, którzy swoje zaangażowanie w Kościele wykorzystali do przestępczych czynów. Chcemy to uczynić nawiązując do słów Listu pasterskiego papieża Benedykta XVI do katolików Irlandii (19.03.2010).

W posłuszeństwie słowom Ewangelii o wyzwalającej mocy prawdy, w imieniu ludu Bożego zranionego waszymi czynami mówimy wam szczerze, że zdradziliście niewinnych młodych ludzi oraz ich rodziców, którzy pokładali w was zaufanie. Utraciliście szacunek społeczności i okryliście wstydem i hańbą waszych współbraci. A ci wśród was, którzy są kapłanami, zbezcześcili świętość sakramentu święceń, w którym Chrystus uobecnia się w nas i w naszych uczynkach. Ogromną krzywdę wyrządziliście ofiarom i naraziliście na wielką szkodę Kościół oraz społeczny obraz kapłaństwa i życia zakonnego.

Wzywamy was do rachunku sumienia, do uznania waszej odpowiedzialności za popełnione grzechy i do pokornego wyrażenia żalu. Szczery żal otwiera drzwi Bożemu przebaczeniu i łasce prawdziwej poprawy. Ofiarując modlitwy i pokuty za tych, których skrzywdziliście, sami powinniście starać się odpokutować za swoje czyny. Zbawcza ofiara Chrystusa ma moc przebaczenia nawet najcięższych grzechów i wydobycia dobra nawet z najstraszniejszego zła. Jednocześnie sprawiedliwość Boga wymaga, byśmy zdali sprawę z naszych uczynków, niczego nie ukrywając. Uznajcie otwarcie waszą winę, spełnijcie wymogi sprawiedliwości, ale nie traćcie nadziei na Boże miłosierdzie.

6. Zakończenie

Niech Maryja, Matka Pięknej Miłości, wyprasza nam u swojego Syna łaskę, byśmy w obliczu zgorszenia, jakie płynie ze strony niektórych osób duchownych mogli wyrazić nasz szczery żal i zdecydowanie w odważnej walce z każdym rodzajem krzywdy wyrządzanej dzieciom i młodzieży. Nie zapominajmy wypraszać nawrócenie dla sprawców tych krzywd. Prośmy też w intencji całego Kościoła, zarówno duchownych jak i świeckich, o ducha jedności i chrześcijańskiej miłości bliźniego. Niech umacnia nas przykład i wstawiennictwo kapłanów męczenników, którzy oddali życie w obronie godności człowieka.

Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce
Zebrani na 381. Zebraniu Plenarnym
Konferencji Episkopatu Polski

Jasna Góra, 19 listopada 2018 r.

Czytaj więcej: Stanowisko KEP w sprawie wykorzystywania seksualnego osób małoletnich przez niektórych duchownych

Hołd ruski

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 19, listopad 2018 21:25

Magdalena Piórek

Są takie wydarzenia w historii danego kraju, które potrafią na zawsze przesądzić o kierunku jego rozwoju. Stanowią punkt zwrotny w dziejach, wyznacznik relacji z ambitnym sąsiadem, czy też lekcję na przyszłość. Przywoływanie tych wydarzeń uczy pokolenia dawnej historii i buduje tożsamość teraźniejszości i przyszłości. Znamienne, że polska narracja rzadko kiedy odwołuje się do swoich zwycięstw, częściej gloryfikując porażki. Wyjątek stanowią dwa wydarzenia: świętowanie niepodległości 11 listopada i cud nad Wisłą. Pozostałe spychane są w cień. O ile każde dziecko jest w stanie podać datę bitwy pod Grunwaldem - jednej z największych w dziejach średniowiecznej Europy, większości coś tam świta w związku z wiktorią wiedeńską Jana III Sobieskiego, to mało kto wie, że ponad czterysta lat temu Polak miał szansę zostać carem Rosji. Wydarzenia tzw. Wielkiej Smuty na zawsze miały zmienić polsko-rosyjskie relacje. Pierwszym punktem zwrotnym w historii obu krajów była unia Polski z Litwą. Wraz ze wstąpieniem Władysława Jagiełły na tron, Rzeczpospolita Obojga Narodów została skazana na trudne sąsiedztwo ze wschodnim sąsiadem. Spór zasadzał się na wzajemnych pretensjach terytorialnych. Wielkie Księstwo Litewskie zagarnęło olbrzymią część ziem ruskich jeszcze podczas panowania mongolskiej ordy nad tymi terenami. Pod rządami litewskich książąt znalazł się również Kijów, uznawany za kolebkę ruskiej państwowości, a także stolicę prawosławnej metropolii. Zrzuciwszy w końcu jarzmo mongolskiej panowania, dynastia Rurykowiczów postawiła na politykę zbierania ziem ruskich. Podporządkowanie sobie wszystkich ziem zamieszkałych przez prawosławnych Rusinów stało się głównym motorem działań rosyjskiej polityki na kolejne wieki. Polityka ta napędza rosyjską dyplomację nawet dzisiaj, co odnajduje się w obowiązującej narracji. Przez długi czas siły obu stron były mocno wyrównane, co nie dawało ostatecznego rozstrzygnięcia. Rosja mogła realizować swoje interesy w regionie tylko wtedy, gdy Polska nie mogła stać jej na drodze. Natomiast Polska była zawsze silna słabością Rosji.

Niewykorzystane szanse potrafią się mścić. Rzeczypospolita Obojga Narodów próbowała wykorzystać okres bezkrólewia w Rosji dla swoich celów, ale na drodze tym planom stanęły osobiste ambicje Wazów, których właśnie zrzucono ze szwedzkiego tronu. Za początek rosyjskiej smuty uważa się śmierć cara Iwana IV Groźnego w 1598 r. Zbiegła się ona ze słabością jego następcy, Fiodora, którego zresztą szybko zamordowano, a także z klęską głodu w Rosji. Wybrany na nowego cara Borys Godunow niemal natychmiast pozbył się najmłodszego carewicza, Dymitra. Godunow był zwykłym bojarem i jako jeden spośród wielu, nie mógł cieszyć się tym samym poważaniem, jak dotychczasowi rosyjscy władcy. Szlachta nie szczędziła wysiłków, żeby go obalić. Polska od początku bacznie śledziła, co dzieje się u wschodniego sąsiada. Tym bardziej, że niepowodzenia Wazów w zachowaniu tronu Szwecji, postanowiono zrekompensować sobie na kierunku wschodnim. Bardzo szybko do Moskwy dotarła propozycja projektu unii Rzeczypospolitej z Moskwą na wzór tej, jaka łączyła nas z Litwą. Oba państwa miały prowadzić wspólną politykę zagraniczną w sprawach dotyczących wojny i pokoju, jedną politykę handlową, wspólne miały być moneta i skarb z siedzibą w Kijowie oraz flota bałtycka i czarnomorska. Obywatele polscy i ruscy mieli otrzymać wolność dowolnego osiedlania się i zaproponowano równouprawnienie szlachty katolickiej i prawosławnej. Zwłaszcza ostatni zapis sprawiał, że część bojarów spoglądała przychylnie na te plany. Dla polskiej magnaterii była to szansa pokojowego zagarnięcia nowych ziem i rozbudowania majątków. Dlatego odrzucenie propozycji przez Godunowa stało się solą w oku obu zainteresowanych stron. Niespodziewanie wówczas przy poparciu polskiej magnaterii wypłynął człowiek, który podawał się za cudownie ocalałego Dymitra, syna Iwana Groźnego i prosił o wsparcie w odzyskanie ojcowskiego tronu. O tym, że jest uzurpatorem i cała sprawa jest grubymi nićmi szyta wiedzieli dosłownie wszyscy, z królem Zygmuntem III Wazą na czele. Król był sceptyczny wobec projektu, zwłaszcza że szlachta, której zależało na pokoju na wschodniej granicy, zareagowała z niechęcią na magnackie próby instalowania Samozwańca na Kremlu. Domagano się, żeby król karał śmiercią tych,, którzy w imię prywatnych interesów ściągali na kraj niebezpieczeństwo wojny. Dopiero gdy Dymitrowi udało się osiągnąć cel i zrzucił z tronu Godunowa, szlachta zmieniła zdanie i wzywała, żeby skorzystać z okazji i pokojowo oderwać od Moskwy dawne ziemie litewskie: Smoleńszczyznę i Siewierszczyznę. Król zaczął patrzyć przychylniej na polskie zawieruchy na Kremlu, licząc, że uda mu się skłonić Samozwańca do wspólnej akcji przeciwko Szwecji. Z pomocą ruskich wojsk chciał odzyskać szwedzki tron i w imię własnych interesów wmieszać Rzeczpospolitą w konflikt z Rosją.

Obalenie Dymitra w maju 1606 r. pokrzyżowało te kalkulacje. Liczne intrygi wśród polskiej szlachty na Kremlu doprowadziły do buntu, na którego czele stanął Wasyl Szujski ze swoim postanowieniem pozbycia się stąd Polaków. Dymitra zamordowano, zwłoki pochowano, a następnie odkopano, by powlec je przez miasto na sznurze uwiązanym do genitaliów. Zmasakrowane ciało poćwiartowano i spalono, by następnie prochami nabić armatę ustawioną na rogatkach Moskwy i wystrzelono na zachód – w kierunku Polski. Wydawało się, że to koniec kryzysu w Rosji i sytuacja wraca na prostą, ale po roku pojawił się kolejny oszust, rzekomo cudownie ocalały z Kremla. Dymitr II Samozwaniec również aspirował do moskiewskiego tronu. Znów znaleźli się tacy, którzy liczyli na zdobycie dzięki temu wpływów i fortuny w Rosji. Otwarcie ignorowali królewskie wezwania do powrotu do kraju. Król opowiedział się otwarcie po stronie kolejnej dymitriady dopiero wówczas, gdy w 1609 r. Wasyl Szujski zawarł sojusz ze Szwecją. Polska potraktowała to jak wyzwanie i zdecydowała, że wojna z Moskwą jest po prostu kontynuacją walk ze Szwedami na terenie Inflant. Błyskawiczna kampania wojsk polskich pomogła dogadać się z częścią moskiewskich bojarów, a zwycięstwo 7 lipca 1610 r. w bitwie pod Kłuszynem praktycznie przesądzało sprawę.

Zwycięstwo wojsk koronnych miało tą samą rangę, co bitwa pod Grunwaldem, czy cud nad Wisłą. Okupacja Moskwy i złożenie przez cara Szujskiego hołdu królowi polskiemu było ewenementem na skalę Europy. 29 października 1611 r. rosyjski car klęczał na posadzce u stóp polskiego króla i bił czołem w podłogę. Wasyl uznał się za pokonanego i obiecał, że Rosja nigdy więcej na Polskę nie napadnie. Syn Wasyla, dziedzic moskiewskiego tronu rozpłakał się w obecności króla i zwycięskiego hetmana Stanisława Żółkiewskiego. W trakcie całej ceremonii hołdu ruskiego na podłodze leżały zdobyte na Kremlu rosyjskie sztandary. Bywało siła triumfów, bywało za pradziadów naszych siła zwycięstw (...) ale hospodara moskiewskiego tu stawić, gubernatora ziemi wszystkiej przyprowadzić, głowę i rząd państwa moskiewskiego tego panu swemu i Ojczyźnie oddawać, to dopiero dziwy, nowina, męstwo rycerstwa (...) sama sława! – cieszył się podkanclerz Feliks Kryski na uroczystym posiedzeniu Sejmu i Senatu, a jego słowa przeszły do historii. Tzw. hołd ruski znalazł swoje odbicie w malarstwie. Nadworny malarz królewski uwiecznił na płótnie sceny zdobycia Smoleńska oraz przyjęcia Szujskich w sali Senatu. Jan Matejko namalował na obrazie hołd, a dzieło nazwano potem „Carowie Szujscy w sejmie warszawskim”. Mówiła o tym również inskrypcja na kolumnie Zygmunta: (...) wziął do niewoli wodzów moskiewskich, stolicę i ziemie moskiewskie zdobył, wojska rozgromił, odzyskał Smoleńsk (...). Po śmierci Wasyla – rzekomo inspirowanej przez ruskich bojarów, którzy chcieli poszerzyć sobie pola manewru, usuwając niepotrzebnego już cara - Polacy zbudowali tzw. Kaplicę Moskiewską. Miała ona być mauzoleum dla zmarłego władcy, a nad wejściem znajdowała się tablica opisująca polskie zwycięstwo.

Naturalną konsekwencją wygranej miało być osadzenie na tronie młodziutkiego Władysława IV Wazy. Królewicz miał przejść na prawosławie, a jednocześnie zabronić konwersji nowych poddanych na katolicyzm. Wynegocjowano pokój, ale bez korekty granic. Za projektem polskiego cara stała nadzieja powtórzenia sukcesu unii polsko–litewskiej. Liczono, że porozumienie zakończy konflikt graniczny i uda się wspólnymi siłami wypchnąć Szwecję z Inflant. Unia wzmacniała również oba państwa w obliczu nadchodzącej konfrontacji z Turcją, której siła zagrażała zarówno Rzeczypospolitej, jak i Wielkiemu Księstwu Moskiewskiemu.

Plan upadł, gdy królowi niespodziewanie się odwidziało i zażądał korony carów dla siebie. Ta zmiana była nie do przyjęcia nawet dla największych zwolenników Wazów na moskiewskim tronie. Skończyły się marzenia o wspólnocie i zarzucono koncepcję połączenia obu państw. Wobec pospolitego ruszenia polska załoga zabarykadowała się na Kremlu i zmuszona była poddać się 7 listopada 1612 r.

Wstąpienie na tron Michała Romanowa, dającego początek nowej dynastii, zakończyło okres wielkiej smuty. Można powiedzieć, że całkowicie odmieniło również stosunki polsko–moskiewskie. Konflikty o tereny przygraniczne przekształciły się w wojnę o przetrwanie. Obraz Polaków na Kremlu na trwałe wszedł do świadomości historycznej i politycznej elit rządzących Rosją. Coś, czego nikt inny później już nie powtórzył, wstrząsnęło świadomością Rosjan. Nawet wojny napoleońskie nie stanowiły takiego zagrożenia, tym bardziej, że – choć Napoleon wkroczył do Moskwy – stolicą państwa był wówczas bezpieczny od zamętu Sankt Petersburg. Polacy jako jedyni zagrozili istnieniu niezależnego państwa rosyjskiego i tym samym Rzeczpospolita awansowała do roli śmiertelnego wroga.

Rosjanie nie darowali nam upokorzenia. Ustanowienie przez Putina w 2005 r. Dnia Jedności Narodowej (4 listopada) upamiętniającego wyrzucenie Polaków z Kremla nie było pierwszym działaniem, które nawiązywało do tego wydarzenia. Nawet jeśli Polacy z czasem przestali przywiązywać wagę do swojej obecności na Kremlu, Rosja nie zapomniała nigdy. Jeszcze za czasów Michała Romanowa, dyplomacja rosyjska podjęła, uwieńczone powodzeniem, starania w celu odzyskania zwłok Wasyla Szujskiego i jego rodziny. W 1647 r. car Aleksy I zażądał zburzenia Kaplicy Moskiewskiej, czego król polski kategorycznie odmówił. Rosjanie czynili także starania, żeby zaprzestać opisów polskiego triumfu. Jeśli ktokolwiek opisywał hołd, mógł się spodziewać interwencji posła żądającego jego głowy jako zadośćuczynienia zniewagi carskiego majestatu. Z kolei August II Mocny uległ prośbom Piotra Wielkiego i przekazał obrazy nadwornego królewskiego malarza, który uwiecznił hołd Wasyla. Ślad po nich zaginął. Między 1764 a 1768 rokiem z rozkazu ambasadora rosyjskiego zniszczono tablicę z Kaplicy Moskiewskiej, a sama Kaplica ostatecznie została przebudowana w ostatnich latach XIX w., aby pogrzebać jakiekolwiek wspomnienia o rosyjskiej porażce.

Czy gdyby nie „awantury panów polskich” historia obu krajów potoczyłaby się inaczej? Raczej wątpliwe, czy by udało się uniknąć polsko–rosyjskiej konfrontacji i wiecznej walki o wpływy. Jeśli nie wtedy, to kiedy indziej konflikt mógł wybuchnąć ze zdwojoną siłą. Nie mówiąc już o tym, że gdybyśmy my nie chcieli skorzystać na osłabieniu Rosji, z pewnością znalazłby się kto inny. Kwestia tego, jak wykorzystaliśmy – a raczej zmarnowaliśmy – swoją szansę. Dymitriady obnażyły nieudolność i samowolę polskiej demokracji szlacheckiej na długie lata przed tym, zanim ktokolwiek pomyślał o rozbiorach.

Strach przed powrotem polskiej potęgi głęboko jest zakorzeniony w umysłach Rosjan. Pamiętają o naszych zwycięstwach lepiej niż my sami. Nawet jeśli ostatecznie historia dziejów stanęła po ich stronie, spychając nas do roli przegranego, rosyjskie elity nie pozbywają się kompleksów. W świadomości Rosjan nie istnieje równocześnie silna Polska, bo to z góry ustawia Rosję na pozycji defensywnej.

Pożądliwość sąsiadów jest cechą stałą. Akurat o tym Rosja stara się nigdy nie zapominać.
Magdalena Piórek
Absolwentka Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego

Obraz Jana Matejki "Carowie Szujscy na Sejmie Warszawskim"

Czytaj więcej: Hołd ruski

Misiak do Grasia: "Wystawię fakturę za używany sprzęt komputerowy. Masz 600 tys. z VAT-u

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 19, listopad 2018 11:29

Pojawiły się kolejne nagrania z rozmów w restauracji Sowa i Przyjaciele – podaje portal TVP Info. Podczas rozmowy pojawia się temat wyłudzeń VAT. Tomasz Misiak – biznesmen, były senator Platformy Obywatelskiej mówi, że jest ogromnym płatnikiem VAT i pojawiają się firmy, które chcą go „zoptymalizować”. – I ja jutro mogę dokonać zakupu np. za dwa, trzy miliony złotych sprzętu komputerowego, gdzie gościu mi przynosi sprzęt złomowany o wartości tam nie wiem, pięciu tysięcy złotych – miał powiedzieć były senator PO. - Masz 600 tys. z VAT-u, temu facetowi oddajesz trzysta, trzysta bierzesz do kieszeni”.

Portal tvp.info dotarł do nagrania z 2013 r., na którym Paweł Graś, ówczesny rzecznik rządu Donalda Tuska oraz politycy PO rozmawiają na temat problemu ze ściągalnością VAT i działalnością mafii podatkowych. Absolutnie nie opłaca się już produkcji narkotyków, tylko VAT – mówi na nagraniu Graś.

Portal tvp.info dotarł do nagrania z 8 września 2013 r. z restauracji „Sowa i przyjaciele”. Tego dnia spotykali się tam Jacek Protasiewicz (europoseł PO), Tomasz Misiak (biznesmen, były senator PO), Paweł Graś (poseł PO, rzecznik rządu) i Maciej Witucki (członek Rady Nadzorczej LOT).

Jednym z tematów rozmowy jest rosnący problemu ze ściągalnością VAT i działalnością mafii podatkowych.

No wiesz, wszystko… zawsze coś za coś jest. Alternatywa dla nękania i dla szukania za wszelką cenę, no to jest gdzieś podniesienie czegoś, tak? Podatku albo czegoś

– mówi w nagraniu Graś.

Maciej Witucki dodaje:

Te oszustwa VAT-owskie, to gdziekolwiek słyszę o temacie zorganizowanej przestępczości w Polsce, to już właściwie nie narkotyki.

– Absolutnie nie opłaca się już produkcji narkotyków, tylko VAT – podkreśla Graś. Witucki przyznaje: – Produkcja faktur jest lepsza.

– To jest problem, bo to się wiesz, to jak stonka się przerzuca, wiesz z obszaru na obszar – odpowiada Graś.
– Tworzysz sieć stu spółek… – zauważa Misiak.

– Jakich stu? – dziwi się Graś.

Nie musisz stu tworzyć, no co ty! Problem jest tylko znalezienie… dzisiaj to jest złoto, jutro pręty stalowe, pojutrze wapno, potem olej rzepakowy, potem wiesz, ku**a każdy towar, absolutnie wszystko możesz

– dodaje. – I potem na końcu masz jeden problem, nawet jeśli dopadniesz wszystkich, dopadniesz całą siatkę, dopadniesz wszystko, to musisz udowodnić, że wszystko było świadome i w złej wierze I udowodnij siódmej firmie w łańcuszku, że ona miała świadomość, że służy to oszukaniu fiskusa i że ona działała w złej wierze. A żeby ich dopaść, to musisz właśnie to udowodnić – mówi ówczesny rzecznik rządu.

Witucki wtrąca: „A jako nieprawnik – nie ma konstrukcji prawnej, którą można by stworzyć, stwierdzając, że oderwanie rąk od kierownicy w samochodzie w czasie kontroli policyjnej jest”.

– No niestety nie. No niestety nie – polemizuje Graś. A Misiak stwierdza:

To jest nagminne. Ja jestem ogromnym płatnikiem VAT, ja miesięcznie płacę miliony VATu, rocznie setki milionów VAT (…) ja nie mam kosztów VAT-owskich (…) w związku z tym ilość ofert, firm, które chcą nam zoptymalizować tą”. „Dramatyczne. To jest autentyczny problem. Gość do ciebie przychodzi i mówi tak: „proszę pana, ja panu sprzedam komputery. Wie pan, przecież to się w trzy miesiące zutylizuje. Pan mi zapłacisz połowę VAT-u na fakturę, a ja te komputery…”. Rozumiesz przyniesie ci, przyniesie ci ten sprzęt. To jest jedna rzecz. Przynoszą używany sprzęt komputerowy

– dodaje Misiak.

– Powiedz mi – zwraca się do Grasia – jak urzędnik przychodzący do firmy sprawdzi czy to jest używany sprzęt komputerowy, czy nie?„. I ja jutro mogę dokonać zakupu np. za dwa, trzy miliony złotych sprzętu komputerowego, gdzie gościu mi przynosi sprzęt złomowany o wartości tam nie wiem, pięciu tysięcy złotych, czy ilu, bo to zbierają gdziekolwiek za darmo, żeby również firmy niektóre dopłacają, żeby zabrać od nich pieniądze – mówi Misiak.

I wystawia ci na to fakturę na 3 miliony złotych. Masz 600 tysięcy z VAT-u, temu facetowi oddajesz trzysta, trzysta bierzesz sobie do kieszeni. I jeszcze oprócz tego masz na podatku dochodowym dodatki, bo bo gość ci sprzedał ten… I to jest wiesz… Znalezienie potem tego jak on to zrobił, co z czym zrobił itp.

– dodaje.
Graś dopowiada: „Rozprawa taaa… biegłych, cuda niewidy”.

Według portalu tvp.info, podczas spotkania mowa była też o planach sprzedaży spółki LOT. – Paweł Graś jest przekonywany o znaczeniu państwowych linii lotniczych, jest jednak wobec takiej koncepcji sceptyczny i przychyla się do sprzedaży LOT – pisze portal.

Źródło: Niezalezna.pl

Czytaj więcej: Misiak do Grasia: "Wystawię fakturę za używany sprzęt komputerowy. Masz 600 tys. z VAT-u