Polska

Rzecznik MŚP zbiera podpisy pod petycją ws. obrony podatku liniowego

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 02 sierpień 2021 09:41

Podatek liniowy straci sens dla większości obecnie go płacących - uważa Adam Abramowicz, rzecznik małych i średnich przedsiębiorców i apeluje o podpisywanie petycji, która ma nakłonić rząd do wycofania się z planowanych zmian. W ciągu doby od publikacji podpisy złożyło niemal 10 tysięcy osób.

Zdaniem Rzecznika MŚP Adama Abramowicza Polski Ład nie może być wprowadzany kosztem przedsiębiorców z sektora MŚP, w szczególności rozliczających się podatkiem liniowym. W 2019 roku było około 700 tysięcy takich firm w Polsce.

"Polski Ład nie może być wprowadzany kosztem polskich przedsiębiorców z sektora MŚP, w szczególności rozliczających się podatkiem liniowym. W 2019 roku było około 700 tysięcy takich firm w Polsce" - czytamy na stronie Rzecznika SP.

"Wprowadzony niemal dwie dekady temu 19% podatek liniowy dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą był jedną z najważniejszych pro-przedsiębiorczych zmian po upadku komunizmu w 1989 roku. Jego wprowadzenie pomogło Polsce wejść na ścieżkę szybkiego rozwoju ekonomicznego. Przejrzystość i prostota tego podatku zachęcała bowiem wielu, zwłaszcza młodych Polaków, do zakładania własnych firm, budowania dobrobytu i wzmacniania polskiej gospodarki. Systematycznie wzrastała od lat liczba podatników rozliczających się w ten sposób. Zyskał również budżet państwa, gdyż od chwili jego wprowadzenia wpływy do budżetu systematycznie rosły.

Proponowana przez rząd reforma podnosi obciążenia przedsiębiorców rozliczających się podatkiem liniowym prawie o 50%, z obecnych 19% do 28% bez możliwości odliczenia kwoty wolnej od podatku (30 tysięcy złotych). W praktyce podatek liniowy straci sens dla większości go obecnie płacących. Rzecznik MŚP i Rada Przedsiębiorców uważają, że plany rządu dot. zmian w podatku liniowym w ramach Polskiego Ładu są nieuzasadnione. Dlatego zachęcamy do elektronicznego poparcia petycji, aby zachować podatek liniowy w obecnej formie".

Petycja zostanie złożona na ręce premiera oraz ministra finansów. Została umieszczona na stronie https://rzecznikmsp.gov.pl/petycja/.

Wkrótce opublikujemy wywiad z Rzecznikiem MSP

(sa)

Czytaj więcej: Rzecznik MŚP zbiera podpisy pod petycją ws. obrony podatku liniowego

Zychowicz: Powstanie Warszawskie było masowym harakiri

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 31 lipiec 2021 22:14

Bezkrytyczna afirmacja błędów prowadzi do ich powtarzania. Młodzież należy wychowywać w kulcie dzielnych powstańców, lecz nie można jej wciskać bajki, że powstanie było świetnie pomyślane, a tylko ci wredni bolszewicy nie przyszli nam z pomocą - mówi w rozmowie z DGP historyk i dziennikarz Piotr Zychowicz.

Jakub Kapiszewski: Na okładce pana książki „Obłęd ’44” jest stwierdzenie, że „Powstanie było spektakularnym samobójstwem”.

Piotr Zychowicz*: Olbrzymi szacunek i podziw dla żołnierzy Armii Krajowej – którzy przez 63 dni walczyli jak lwy – nie może nam przysłonić oceny samej decyzji o wywołaniu powstania. A była to jedna z najbardziej nieodpowiedzialnych i fatalnych w skutkach decyzji w dziejach narodu polskiego. A co więcej – z góry było wiadomo, jak to się skończy.

Jeszcze na kilka dni przed 1 sierpnia większość oficerów Komendy Głównej AK była przeciwna wywoływaniu powstania.

Warszawa miała być wyłączona z walk powstańczych przez wzgląd na bezpieczeństwo cywilów i zabytków bezcennych dla polskiej kultury. Naczelny wódz gen. Kazimierz Sosnkowski wiedział, że powstanie zakończy się rzezią i zburzeniem miasta. Dlatego go zabronił. Niestety w Komendzie Głównej AK znalazła się grupa oficerów, którzy nie zamierzali wykonywać rozkazów i działać racjonalnie.

Wymieńmy ich: gen. Leopold Okulicki „Kobra”; gen. Tadeusz Pełczyński; płk Jan Rzepecki. Później dołącza do nich również płk Antoni Chruściel, ps. „Monter”.

„Kobra” to człowiek zagadka. Generał Sosnkowski wezwał go do siebie jeszcze w Londynie i powiedział mniej więcej coś takiego: „Słuchaj, ja nie ufam ludziom z Komendy Głównej AK. Oni mogą wywołać powstanie. Ty jesteś twardy gość, musisz polecieć do kraju i ich powstrzymać”. Z takim zadaniem wyznaczonym przez naczelnego wodza Okulicki skoczył do okupowanej Polski. I postąpił dokładnie odwrotnie. Doprowadził do wybuchu powstania, zawiązując spisek oficerów i terroryzując psychicznie gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego. Oficera, który był porządnym człowiekiem, ale ostatnim stanowiskiem, na jakie się nadawał, było dowodzenie AK.

Ocenę w sensie militarnym wystawił już gen. Władysław Anders. Powiedział, że wywołanie powstania to nie był błąd, tylko zbrodnia.

Tak, to był świetny, mądry oficer. On uważał, że „Bór” i jego oficerowie po wojnie powinni zostać postawieni przed sądem. „Jestem żołnierzem – mówił. – I jako żołnierzowi wpojona mi została jedna, podstawowa zasada. Dowódca wojskowy nie może podjąć decyzji, która nie ma szans na powodzenie. A jeżeli na skutek tej decyzji mogliby ucierpieć cywile, dowódcy nie wolno jej nawet rozważać”. Wydanie Niemcom bitwy na ulicach milionowego miasta było właśnie taką decyzją.

Dysproporcja sił była miażdżąca.

Armia Krajowa w Warszawie dysponowała zaledwie 3 tys. żołnierzy uzbrojonych w broń palną. To był prawdziwy dramat. Na zbiórkę w godzinę „W” przychodziło 20 ludzi i dostawali: jeden zepsuty pistolet, dwa granaty i butelkę z benzyną. I z tym mieli ruszyć „na Niemca”. W dodatku to były dzieci. Fenomenalna, patriotyczna młodzież, która wręcz rwała się do boju. Entuzjazm nie mógł jednak zastąpić wyszkolenia i doświadczenia bojowego. Ci młodzi ludzie mieli stawić czoła 17 tys. weteranów. Dorosłych, świetnie wyszkolonych mężczyzn. Dodatkowo uzbrojonych w broń maszynową i wspieranych przez czołgi, ciężką artylerię i lotnictwo.

Co więcej, świadomych zbliżającego się zrywu.

Plan zakładał, że wybuch powstania ma być zaskoczeniem dla nieprzyjaciela. Niemcy tymczasem o wszystkim wiedzieli i świetnie się przygotowali. Zamknęli się w wielu ufortyfikowanych budynkach. Bunkry, worki z piaskiem, gniazda karabinów maszynowych i oczyszczone przedpole. Wszystko zgodnie z zasadami sztuki wojennej. Obłędem było założenie, że dzieciaki z butelkami z benzyną będą w stanie te punkty zdobyć. Trudno uwierzyć, że zawodowi oficerowie mogli w coś takiego wierzyć. Co więcej, pierwotny plan zakładał wybuch powstania w nocy. Tymczasem panowie z Komendy Głównej AK w ostatniej chwili przenieśli godzinę „W” na godz. 17. A więc atak rozpoczął się w pełnym świetle dnia. W efekcie pierwsza godzina powstania to rzeź młodzieży z AK. Zdezorientowane, przestraszone pierwszą akcją bojową dzieciaki zbiły się w kupki i wybiegły na przedpola punktów umocnionych. Prosto pod lufy Niemców, którzy metodycznie wybijali Polaków ogniem z broni maszynowej. Oczywiście żadnego punktu umocnionego zdobyć się nie udało. A straty naszych oddziałów sięgały 80–90 proc. Na ulicach piętrzyły się zwały trupów. To była nasza najlepsza młodzież, to, co w narodzie polskim najcenniejsze...

Lektura pana książki poświęcona samemu przebiegowi powstania jest wyjątkowo przygnębiająca. Aż trudno uwierzyć, że celem zrywu było wyzwolenie miasta i wystąpienie wobec nadchodzącej Armii Czerwonej w roli „hospodarów”.

17 września. Deportacje na Sybir. Zbrodnia Katyńska. Mordy więzienne latem 1941 r. Roszczenie do połowy terytorium Polski. Likwidacja oddziałów AK biorących udział w akcji „Burza”. Czego jeszcze dorosły, logicznie myślący człowiek potrzebował, żeby zrozumieć, że Sowieci nie są naszym sojusznikiem? Że są naszym śmiertelnym wrogiem. Liczenie na to, że mordercy z katyńskiego lasu są naszymi przyjaciółmi, z którymi ramię w ramię będziemy walczyć przeciwko Niemcom, to już nawet nie była lekkomyślność. To głupota granicząca ze zbrodnią. Plan miał bowiem dwa warianty. Albo sami wyzwolimy miasto i będziemy witać bolszewików, albo Armia Czerwona nam pomoże.

Wtedy było już jasne, że Związek Radziecki będzie dominującą siłą na wschodzie Europy. Co wobec tego powinni byli zrobić ludzie z Armii Krajowej?

Do Polski wkraczał śmiertelny wróg – Związek Sowiecki. Można z nim było próbować walczyć, co oczywiście było skazane na klęskę, albo można z nim było nie walczyć. Należało wybierać spomiędzy tych wariantów. Jedno jest zaś pewne – nie można było z nim współpracować. A tak właśnie postąpiła AK. Moi przodkowie z Wielkiego Księstwa Litewskiego przez setki lat odpierali ataki Moskali. Co najmniej dwadzieścia razy broniliśmy Wilna przed zbrojną moskiewską napaścią. W 1944 r. kazano zaś nam – był to jedyny taki przypadek w dziejach – abyśmy to Wilno dla Moskali zdobywali. Mowa o operacji „Ostra Brama”, która poprzedziła Powstanie Warszawskie. W 1920 r. bolszewicy przyszli do Polski, aby ją zsowietyzować. Przywieźli ze sobą kolaboracyjny rząd Marchlewskiego i czerwone polskie pułki. W 1944 r. zrobili dokładnie to samo. Ich celem była sowietyzacja Polski, przywieźli ze sobą rząd Osóbki-Morawskiego i armię Berlinga. Jaka była zaś reakcja Polaków na te dwa najazdy? W 1920 r. do bolszewików strzelaliśmy, a w 1944 r. podjęliśmy z nimi współpracę.

Ta logika jednak się nie przebiła.

W Komendzie Głównej AK byli oficerowie mówiący to samo, co ja mówię teraz. Pułkownik Janusz Bokszczanin, który na decydujących odprawach Komendy Głównej AK mówił: „Jak rozpoczniemy powstanie, Niemcy zaczną nas wyrzynać. A bolszewicy staną na drugim brzegu Wisły i z satysfakcją będą patrzeć jak konamy”. Okulicki zrywał się wówczas i krzyczał grubiańsko na Bokszczanina. „Panie pułkowniku! To, co pan mówi, jest niegodne honoru Polaka! To jest tchórzostwo! Naszym obowiązkiem jest się bić! Mury się muszą walić! Krew się musi lać!”. To był jakiś horror.

Może przez Okulickiego przemawiał pogląd, że Polacy – aby zasiąść do negocjacyjnego stołu po wojnie – muszą walczyć z Niemcami.

Tak, to był osobliwy pomysł gen. Władysława Sikorskiego. Wymyślił on sobie pojęcie „kapitału krwi”. Zgodnie z nim Polacy musieli ginąć we wszystkich możliwych bitwach i na wszystkich frontach II wojny. Mieli atakować niemieckie siły okupacyjne w Polsce, nie ważąc na straszliwy odwet na cywilach. Cała przelana w ten sposób polska krew miała zostać zdeponowana w jakimś – istniejącym w umyśle Sikorskiego – banku. A procenty mieliśmy odebrać po wojnie. Na konferencji pokojowej cały świat miał być tak zachwycony naszą ofiarnością, że padłby na kolana. „Skoro tak pięknie umieraliście – mieli powiedzieć światowi przywódcy – to dostaniecie teraz w nagrodę niepodległość i wspaniałe granice”.

W tym sensie walki pod Narvikiem czy Tobrukiem były postrzegane, jako walka „za” i „o” ojczyznę.

Z takim podejściem Sikorski powinien był raczej pisać sentymentalne powieści dla dziewcząt, a nie uprawiać poważną politykę. Każdy rasowy polityk rozumie, że podczas wojny należy oszczędzać krew własnego narodu. Że na konferencji pokojowej warunki dyktuje ten, kto zachował najwięcej sił na koniec wojny, a nie ten, kto się najbardziej skrwawił. Świat nie czuje podziwu wobec ofiarności, wprost przeciwnie – uważa ją za oznakę słabości. Mrzonki polskich polityków wywoływały wśród światowych graczy – Brytyjczyków, Sowietów czy Amerykanów – nie podziw, lecz pogardliwe uśmiechy.

Strategiczna analiza sytuacji polskiego podziemia w 1944 r. nie wyglądała dobrze, ale jakąś decyzję trzeba było podjąć.

Tak, ale na pewno nie taką, jaka została podjęta. Akcja „Burza” to największy w dziejach świata przypadek autodenuncjacji. Trzeba na to spojrzeć z perspektywy Sowietów. Wchodzili do kraju, który chcieli ujarzmić, więc spodziewali się, że napotkają opór ze strony polskiej podziemnej armii. Kierownicy sowieckiego aparatu terroru zakładali, że czeka ich poważna robota. Że będą musieli tę podziemną armię pobić. Tymczasem po przekroczeniu granicy nie mogli uwierzyć we własne szczęście. AK-owcy sami się do nich zgłaszali. Akcja „Burza” zakładała bowiem pełne ujawnienie polskich struktur podziemnych wobec Sowietów. Co w tej sytuacji zrobili bolszewicy? To, co w takich sytuacjach robili bolszewicy.

Spacyfikowali Armię Krajową.

Późniejsze żale dowódców AK, że oni chcieli szczerze współpracować z Sowietami, a ci paskudni Sowieci tak ich okropnie potraktowali – to kuriozum. To tak jakby ktoś próbował pogłaskać krokodyla, a potem miał do niego pretensję, że mu odgryzł rękę. Sowieci najpierw spacyfikowali AK na Wołyniu. Jak na to zareagowała Komenda Główna AK? Kazała ujawnić się oddziałom AK w Wilnie. Sowieci spacyfikowali AK w Wilnie. Jak na to zareagowała Komenda Główna? Kazała ujawnić się oddziałom we Lwowie. Też zostały spacyfikowane. Jak na to zareagowała Komenda Główna? Kazała ujawnić się oddziałom AK w Lublinie. Dlaczego nie przetrwano szaleństwa po pierwszych pacyfikacjach? Po co tysiące polskich patriotów wpakowano partiami w łapy sowieckich oprawców?

Część żołnierzy nie posłuchała jednak rozkazów z Warszawy.

I dobrze zrobiła. Postąpił tak Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”. Kiedy doszła do niego informacja, że ma współdziałać z Sowietami, odmówił wykonania tego wariackiego rozkazu. To samo zrobił inny oficer AK Adolf Pilch „Góra”. On, zamiast pakować się w łapska NKWD, przeprowadził swoich żołnierzy z Nowogródczyzny pod Warszawę. To, co mówię, to nie jest wymądrzanie się po latach. To wszystko było w rozkazach gen. Sosnkowskiego. Naczelny wódz postawił sprawę jasno: „Sowieci nie wchodzą jako sojusznik, tylko jako wróg. W związku z tym podziemie ma zejść do głębszej konspiracji, stworzyć zręby nowej organizacji. Najbardziej zagrożonych aresztowaniem przez komunistów żołnierzy należy zaś ewakuować na Zachód”. W 1944 r. powinno się ratować substancję biologiczną narodu.

Powstanie nazywane jest przez niektórych historyków ostatnim polskim zrywem niepodległościowym.

W 1944 r. nie można było walczyć o niepodległość, bo ta sprawa była już przegrana. Wyobraźmy sobie, że w sierpniu 1944 r. staje się cud i Armii Krajowej udaje się przepędzić Niemców z Warszawy. I co właściwie miałoby się stać potem? Do Warszawy miałby przyjechać Stalin i powiedzieć: „Panie generale »Bór«, jak wspaniale bił się pan z Niemcami! Jestem pod takim wrażeniem bohaterskiego czynu, że podarowuję Polsce niepodległość”? To śmieszne rojenia. Nawet gdyby AK wygrała powstanie – co było niemożliwe – zostałaby spacyfikowana przez Sowietów. W momencie wkroczenia Armii Czerwonej Polska nie miała już najmniejszych szans na wolność. W 1944 r. to nie pobite Niemcy zagrażały niepodległości Polski, bo ich kapitulacja była już tylko kwestią czasu. Prawdziwym zagrożeniem dla niepodległości Polski byli bolszewicy.

Wróćmy jeszcze do powstania. W ostrych słowach pisze pan, że inspiratorom zrywu z łatwością przyszło szafowanie życiem podkomendnych i cywili.

Grupa dowódców AK podeszła z olbrzymią dezynwolturą nie tylko do życia miliona mieszkańców stolicy, lecz również do życia żołnierzy. Ci oficerowie zrobili coś, czego zrobić im nie było wolno – posłali własnych podkomendnych na pewną śmierć. Wypadałoby więc, żeby oni również chwycili za karabiny i stanęli na ostatnich powstańczych redutach. To byłoby honorowe wyjście z sytuacji, wzięcie odpowiedzialności za własną decyzję. Tymczasem okazało się, że łatwiej jest wysyłać na śmierć siedemnastolatków, a trudniej jest pójść do straceńczej walki samemu. Żaden z oficerów, którzy zdecydowali o wybuchu powstania, nie zginął w tej bitwie.

Przecież przed chwilą cytował pan Okulickiego: „Naszym obowiązkiem jest się bić”.

Okulicki w powstaniu się nie bił. Siedział w konspiracyjnym mieszkaniu z katarem. I – jak opowiadała jego sekretarka – wyrzucał nocą przez okno kolejne chusteczki, przez co omal nie rozstrzelała go żandarmeria AK. Bo wzięli go za niemieckiego szpiega. „Bór” również nie brał udziału w walkach. Ranny został tylko gen. Pełczyński, lecz przez przypadek. Po wojnie wszyscy ci oficerowie, oprócz gen. Okulickiego, trafili na Zachód. Zajmowali się tam zrzucaniem winy za fatalną decyzję powstańczą na biednych podkomendnych. To oni wymyślili opowieść o tym, że powstanie i tak by wybuchło, bo młodzież rwała się do boju. To oczywiście nieprawda. AK to było karne wojsko, nie cywilbanda. Gdyby nie było rozkazu – nie byłoby powstania.

A więc odpowiedzialność spada wyłącznie na członków Komendy Głównej: Okulickiego, Pełczyńskiego, Rzepeckiego, Chruściela i Bora-Komorowskiego.

Tak. Sytuacja, w której ci ludzie są patronami ulic w Warszawie, to nieporozumienie. Ulicę Bora-Komorowskiego warto byłoby zmienić na ulicę Cywilów Zabitych w Powstaniu Warszawskim. Stołecznym arteriom powinno się nadawać imiona żołnierzy, którzy dzielnie walczyli w powstaniu, zdobyli w nim Virtuti Militari. Nie wolno jednak honorować ludzi, którzy sprowadzili na miasto tak straszliwą katastrofę.

Publikacja pańskiej książki wznieciła na nowo dyskusję na temat oceny powstania.

Napisałem tę książkę, bo wierzę w starą maksymę: że historia jest nauczycielką życia. Bezkrytyczna afirmacja błędów przeszłości może prowadzić tylko do ich powtarzania. Młodzież należy wychowywać w kulcie dzielnych powstańców. Ale nie powinno się jej wciskać bajki, że powstanie było świetnie pomyślane, tylko ci wredni bolszewicy nas zdradzili i nie przyszli nam z pomocą. Takie podejście to sianie ziarna pod przyszłe klęski. To działanie na szkodę Polski. W ten sposób nigdy nie wyrwiemy się z tego zaklętego kręgu kolejnych katastrof i masakr, w jakim krążymy od 150 lat. Ja marzę o tym, żebyśmy kolejną wojnę wygrali.

*Piotr Zychowicz, historyk, dziennikarz, zastępca redaktora naczelnego tygodnika „Do Rzeczy”. Autor książek, w tym m.in. „Obłęd‘44. Czyli jak Polacy zrobili prezent Stalinowi, wywołując Powstanie Warszawskie”

Czytaj więcej: Zychowicz: Powstanie Warszawskie było masowym harakiri

Kto zyska, kto straci na nowych podatkach?

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 29 lipiec 2021 16:16

Rząd PiSu mówi o historycznej obniżce podatków. Zapowiada w projekcie ustawy podatkowej ogłoszonej 26 lipca podwyżkę kwoty wolnej do 30 tys. zł równo dla wszystkich, niezależnie od zarobków i wyższy próg podatkowy – z 85 tys. zł na 120 tys. zł. Jednak każdy zapłaci 9% składkę zdrowotną bez możliwości jej odliczenia, bowiem udział nakładów na zdrowie ma wzrosnąć do 7% PKB.

- Zyska niemal 18 milionów osób płacących podatki. – twierdzi minister finansów, funduszy i polityki regionalnej Tadeusz Kościński. - Prawie 9 mln osób przestanie płacić PIT. Nie będą go płacić osoby najuboższe i 2/3 emerytów i rencistów. Kolejna grupa to osoby, dla których zmiana będzie neutralna. Czyli dla aż 90 procent osób płacących podatki nowe rozwiązania są korzystne lub neutralne. To ponad 23 mln osób. W portfelach Polaków zostanie ok. 14 mld zł rocznie. To nie jest obciążanie Polaków nowymi podatkami, a historyczna obniżka podatków dla nich

- Działania zbudowane są na fundamencie solidarności społecznej. Proponujemy sprawiedliwy system podatkowy, który uwzględnia różnice w dochodach obywateli. Chcemy, aby wreszcie osoby o niższych dochodach płaciły relatywnie mniejsze podatki – dodaje wiceminister finansów Jan Sarnowski.

Tej radości nie podzielają przedsiębiorcy, zwłaszcza liniowcy, których jest ok. 800 tys. Podkreślają, że dla nich podatek wzrośnie o prawie 50% , z 19% +9% składki zdrowotnej = 28%.

Eksperci zwracają też uwagę, że liniowcy nie skorzystają na:
- wzroście kwoty wolnej od podatku (z 8 tys. zł do 30 tys. zł), bo ich ona nie dotyczy, oraz
- podwyżce progu podatkowego (wzrost z 85 528 zł do 120 tys. zł), bo płacą podatek liniowy.

Wśród liniowców są osoby samozatrudnione, prowadzące jednoosobowo działalność gospodarczą. – Często są to poszukiwani specjaliści: menedżerowie, inżynierowie, informatycy, programiści – wskazuje Konfederacja Lewiatan.

Prowadzący biznes nie skorzystają na uldze dla klasy średniej, bo została ona przygotowana jedynie z myślą o pracownikach (oraz osobach objętych stosunkiem służbowym). Jej celem – przypomnijmy – jest, aby zarabiający na etatach do 11 141 zł miesięcznie nie stracili na Polskim Ładzie.

Przedstawiciele MF wskazywali na konferencjach prasowych, że kompensatą dla prowadzących działalność gospodarczą będzie m.in. rozszerzenie ulgi na badania i rozwój, ulgi IP Box oraz estońskiego CIT. Nie wszyscy prowadzący biznes mogą jednak korzystać z tych rozwiązań.

Ponadto w Polskim Ładzie przewidziano pakiet zmian uszczelniających, które w dużej mierze będą dotyczyć osób prowadzących działalność gospodarczą. Będzie to kosztowało 20 mld złotych (trzeba będzie zatrudnić kolejną armię kontrolerów).

Na zmianach w składce zdrowotnej stracą też osoby rozliczające się z fiskusem w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Więcej zapłacą nie tylko podatnicy, u których stawki ryczałtu pozostaną na obecnym poziomie, ale też ci, dla których zostaną one obniżone.

Co istotne, od 2022 r. nowi podatnicy nie będą już mogli wybrać karty podatkowej. Będzie ona dostępna jedynie dla tych przedsiębiorców, którzy już dziś rozliczają się w ten sposób. Dla nich podstawą wymiaru składki zdrowotnej będzie kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w IV kw. poprzedniego roku, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszana przez prezesa GUS.

Teraz trwają konsultacje społeczne nad projektem stawy. Miały trwać tylko 2 tygodnie, ale po protestach organizacji, zostały wydłużone. Przepisy ustawy mają wejść w życie od 1 stycznia 2022 r.

Wicepremier Jarosław Gowin już powiedział, że posłowie Porozumienia poprą ustawę pod warunkiem, że osoby zatrudnione na umowę o pracę, zarabiające do 13 tys. zł brutto, nie będą płaciły wyższych podatków. Według Gowina w świetle propozycji PiS wyższe obciążenie fiskalne zaczynałoby się już od 6 tys. zł. PiS więc liczy na Lewicę, ale ta już zapowiada, że ustawy nie poprze, gdyż uderza ona w dochody samorządów.

Jeśli rzeczywiście, jak zapowiada rząd, zyska niemal 18 milionów osób płacących podatki, i jeśli większość z tych 18 milionów wyborców będzie zadowolona, a to zadowolenie przełoży się na głosy w urnach w wyborach 2023 roku, to PiS ma zwycięstwo w kieszeni. Bowiem - jak napisał Robert Gwiadowski: "Biedni nie kojarzą, że głosując za wyższymi podatkami dla bogatych, żądają w istocie opodatkowania samych siebie". Przypomnę, że PiS w wyborach 2019 roku do zwycięstwa potrzebował ponad 8 mln głosów. Toteż PiS może przejść do porządku dziennego nad protestami przedsiębiorców, bo to „tylko” (wraz z rodzinami) około 3-4 mln głosów. Politycznie, krótkoterminowo opłaci się PiS-owi realizacja programu "polska rodzina na garnuszku państwa".

Tylko, czy uderzenie w najbardziej kreatywną i przedsiębiorczą część społeczeństwa spowoduje skok gospodarki Polski i dogonienie za 20 lat w poziomie życia zachodnich państw UE?
Adam Socha

Tabela Gazeta Prawna

Czytaj więcej: Kto zyska, kto straci na nowych podatkach?

Powrót Tuska. Antypolityka w dobie kaczyzmu

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 29 lipiec 2021 14:10

Jan Zelig i Adam Wodeham

Donald Tusk po siedmiu latach tłustych i siedmiu latach chudych powraca z programem moralnym – chce odmienić oblicze ziemi. Tej ziemi. Na przewrót kopernikański, którego po 2015 roku dokonał w polskiej polityce kaczyzm, zastępując spór charakterologiczno-statusowy realizacją realnych interesów szerokich grup społecznych, odpowiedzią może być już tylko prosty manicheizm.

Powrót Tuska jest ofertą złożoną ludziom oszołomionym wyjściem z zawinionej niedojrzałości, dla których polityka zaczęła się w roku 2015 i, co gorsza, okazała się jednocześnie być wszędzie dookoła nich. Podstawową emocją, do której będzie się odwoływać były premier, jest poczucie bezpieczeństwa – powrót do antypolitycznego snu. Cena spokoju mentalnego jest jednak jak najbardziej materialna. - Jan Zelig i Adam Wodeham wyjaśniają istotę mitu Donalda Tuska NA STRONIE KLUBU JAGIELLOŃSKIEGO.

Powrót prokonsula

Kierownictwo Platformy Obywatelskiej zdało pierwszy test wierności. Borys Budka oddał się pod dowództwo Donalda Tuska, ociągając się przy tym niewiele dłużej niż marszałek Ney wysłany, by zapobiec powrotowi Napoleona z Elby. Ludwik XVIII nie ucieka jednak z Paryża. Niezdemobilizowane jeszcze armie Koalicji czekają już pod Waterloo.

Tusk znowu musi ułożyć się z twarzą, z trudem powściągnąć pogardę i pilnować, by jego oczy były idealnie puste. Jego powrót jest jednak odwrotnością alegorii zarysowanej przez Herberta. Nie wraca z odległej prowincji imperium do metropolii, lecz w kierunku zgoła przeciwnym.

Na polityczne skutki przyjdzie nam poczekać, ale na razie powrót Tuska z Brukseli to klęska wizji świata, którą wyznają reprezentowani przez niego fajni Polacy. Droga niegdysiejszego premiera miała symbolizować typową karierę, o jakiej marzy człowiek wykształcony w epoce industrialnego szczęścia. Po osiągnięciu wszystkiego w Polsce Tusk miał w naturalny sposób przeskoczyć na ważne stanowisko w Unii Europejskiej: niczym szef polskiego oddziału międzynarodowej korporacji, który za zasługi zostaje ostatecznie przeniesiony na kierownicze stanowisko do centrali.

Czy musiało dojść do powrotu Donalda Tuska?

Widocznie musiało, skoro doszło. Wymodlony w liberalnych redakcjach i wyczekiwany przez lud kodowski, zapowiadany wielokrotnie i po wielokroć zawodzący nadzieje. Jego powrót stał się głównym wydarzeniem tegorocznego sezonu ogórkowego, a jeszcze przez długie miesiące będzie rozpalał wyobraźnię apologetów i zajadłych krytyków. Należy jednak postawić pytanie: czy Donald Tusk kiedykolwiek nas opuścił?

Fabrykacja Donalda Tuska

Aby właściwie zrozumieć powrót Tuska do polskiej polityki, należy wpierw zrozumieć samą ideę Tuska. Aby zrozumieć ideę Tuska, trzeba zaś zrozumieć ideę Jarosława Kaczyńskiego.

Spletli się oni bowiem nierozerwalnie w nieznoszącym półcieni agonie, manifestując dwa przeciwstawne modele polskości i dwie zaprzeczające sobie wizje naszej przyszłości. Polskim imaginarium już dekady temu zawładnął Jarosław Kaczyński personifikując wszystko to, czego nowoczesny Polak nienawidzi, czego się wstydzi i co napełnia go lękiem. Maszyna sensotwórcza liberałów musiała więc wtłoczyć Tuska w formę reprezentanta cnót Polaka III RP – europejskiego, fajnego, normalnego.

O ile jednak Kaczyński w przyznanej mu roli spełnia się doskonale, o tyle Tuska wybrano do niej wbrew jego właściwościom – pasuje tylko dlatego, że publiczność chce, by pasował.

W okolicznościowym badaniu wykonanym przez IBRIS dla Rzeczpospolitej 40% respondentów zapytanych o pozytywne cechy Donalda Tuska odpowiedziało zgodnie z prawdą, że „trudno powiedzieć”. Inne zalety wzmiankowano w stopniu marginalnym. Padały także odpowiedzi ze sobą sprzeczne: drugą najczęściej wybieraną opcją była „zdolność do kompromisu”, podczas gdy trzecią „nieustępliwość w dążeniu do celu”. W ten sposób IBRIS-owi udało się wydestylować jedyną właściwość, którą nawet ludzie życzliwi byłemu premierowi są w stanie mu przypisać – „obycie w świecie”.

Tusk stał się więc „kosmopolakiem”, człowiekiem Zachodu w Warszawie. Został Polakiem znającym języki, choć angielskiego nauczył się ostatecznie gdzieś w połowie swojej brukselskiej delegatury. Okoliczność tę z wielkim oddaniem ukrywały wolne media przed 2015 rokiem, pokazując w wieczornych programach informacyjnych jedynie początki wystąpień Tuska, wygłaszane po angielsku, skrupulatnie wycinając zaś ich resztę – aby zbyt wielu telewidzów nie dowiedziało się, że Tusk kieruje Unią Europejską po polsku.

Podkreślano jego obycie i intelektualny sznyt, choć gdy przyszło do wydania książki pozostały z niej jedynie boleśnie grafomańskie fragmenty o słuchaniu Mahlera, oglądaniu albumu z reprodukcjami Kokoschki i popijaniu malwazji, które jakiś Bogu ducha winny murzyn musiał umieścić tam na dowód erudycji byłego szefa Platformy.

Naród dzielący los z przedstawicielami Wielkiej Emigracji, współtwórcami paryskiej „Kultury”, Czesławem Miłoszem lub Leszkiem Kołakowskim dość łatwo uległ tej mistyfikacji. W wypowiedzi udzielonej w 1987 roku „Znakowi” – skąd pochodzi osławiony cytat dający pretekst do lekkomyślnych rozważań nad przynależnością narodową – Tusk odmalował obraz polskości jako tego, co stanowi różnicę, a nie tożsamość, odwołując się do wyświechtanej interpretacji Gombrowicza i Brzozowskiego.

Przeciwny szkic znajdujemy w jednym ze wspomnień Józefa Czapskiego, wielkiego Europejczyka, który właśnie po lekturze Legendy Młodej Polski miał stać się „namiętnym Polakiem”, uświadamiając sobie różnicę będącą dotychczas tożsamością – lecz nie na odwrót.

Czapski zdawał sobie sprawę, że kulturę europejską mógłby wzbogacić jedynie jako twórca na wskroś polski, któremu bliżej do Józefa Pankiewicza czy Jana Cybisa niż Pabla Picassa, skądinąd znanego mu z Paryża.

Dramatem polskiej klasy średniej, której przedstawiciele „u siebie” czują się tylko za murami kurortów all inclusive, jest brak świadomości, iż Europejczykami mogliby stać się ewentualnie poprzez swoją polskość, a nie pomimo niej.

W cieniu własnego mitu

Tusk miał być politykiem nowoczesnym i demokratycznym. Jednak gorliwości i pokory, z jaką przedstawiciele PO przekazali mu autorytarną władzę nad partią, nielegitymizowaną ani jednym głosem, nie widząc potrzeby jakiejkolwiek dyskusji, za pomocą kilku prostych sztuczek formalnych, mógłby mu pozazdrościć sam Jarosław Kaczyński, który w tym samym czasie próbował zapanować nad PiS-em rozdyskutowanym do granic rozpadu i targanym wewnętrznymi wojnami frakcji. I choć prezes PiS został wybrany przez partię na kolejną kadencję w demokratycznych, wolnych wyborach (co prawda z jednym kandydatem, ale za to jakim!), przegrał jednocześnie z lokalnymi baronami pierwsze starcie o kształt wewnętrznych struktur partii.

Tusk miał być osobowością, charyzmatycznym liderem porywającym ludzi. Jednak o ile Kaczyński jest figurą geometrycznie niemożliwą, o tyle Tusk stał się już dawno idealnie okrągłą kulą.

Jego powrót nawet wśród fanów nie wywołał ekscytacji, z jaką do niedawna o nim fantazjowano. Odkąd wrócił, nie wykonał choćby gestu niedającego się wcześniej przewidzieć. Zwolennikom Donald Tusk nie jest jednak potrzebny. Potrzebują oni przede wszystkim mitu Tuska. Mit ten powinien być możliwie płaski, by służył jako lustro dla mitu Jarosława Kaczyńskiego.

Gdy prezes PiS po raz kolejny pokazuje się publicznie w brzydkich butach, trzeba kogoś, kto włoży ładną koszulę. Gdy Kaczyński nie wyjeżdża za granicę, musi być ktoś, kto wpadnie na kilka dni do Chorwacji (przy czym byłoby dobrze, gdyby nie był to tylko kardynał Dziwisz). Gdy wszystkie poświęcenia Kaczyńskiego na rzecz polityki obrastają kolejnymi domysłami i teoriami spiskowymi, musi znaleźć się Tusk, którego córka robi karierę na Instagramie, syn w okolicach samorządowych firm, a dobry znajomy szuka pieniędzy na poręczenie majątkowe. Ktoś, kto zapali cygaro w Dolomitach, pogra w piłkę z kolegami i utrzyma przy życiu złudzenie niezdolnych do myślenia politycznego Polaków, że polityk jest gościem takim jak my – tylko trochę kradnie.

Tusk jest dziś dla ćwierćinteligentów tym, kim dla inteligentów u progu III RP był Lech Wałęsa. Inteligencja – wówczas jeszcze oficjalnie określająca swoje poglądy jako „socjaldemokratyczne” – dostrzegła w Wałęsie ucieleśnienie mitu robotnika, który legitymizował jej władzę wobec klasy ludowej.

Ćwierćinteligent, któremu udało się opanować zdolność posługiwania się językiem angielskim na poziomie średniozaawansowanym, w poparciu Tuska pragnie zobaczyć symboliczny awans cywilizacyjny, pozwalający odgraniczyć swój status od pozycji nowej klasy średniej, zyskującej w IV RP bezprecedensowe wsparcie finansowe.

Zasypanie przepaści ekonomicznej między Polską A i B każe przedstawicielom tej pierwszej odróżnić się za wszelką cenę na płaszczyźnie innej niż ekonomiczna: kulturowej i estetycznej, a nade wszystko – etycznej.

Nowe kłamstwa w miejsce starych

Donald Tusk po siedmiu latach tłustych i siedmiu latach chudych powraca z programem moralnym – chce odmienić oblicze ziemi. Tej ziemi. Na przewrót kopernikański, którego po 2015 roku dokonał w polskiej polityce kaczyzm, zastępując spór charakterologiczno-statusowy realizacją realnych interesów szerokich grup społecznych, odpowiedzią może być już tylko prosty manicheizm.

Przedwcześnie złożono do grobu spory wytyczone pod koniec ubiegłego stulecia. Powrót Tuska powinien nam uświadomić, jak głęboko nasza polityczność ugrzęzła gdzieś w okolicach 1992 roku. Nie chodzi tu, rzecz jasna, o udział Tuska w obaleniu rządu Olszewskiego. Ważne wydaje się natomiast skondensowanie w jego przemówieniach tych wszystkich zabiegów retorycznych, które wynaleziono już dawno temu, by utrzymać postkomunizm u władzy.

Przypomnijmy, że już przed trzydziestu laty – według przemysłu medialnego III RP – wykonanie uchwały lustracyjnej przez Antoniego Macierewicza miało oznaczać łamanie zasad praworządności i konstytucji (wtedy była to jeszcze Konstytucja Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej) oraz podstawowych praw człowieka, a nade wszystko – leżeć w interesie Moskwy i nieodwracalnie osłabić międzynarodową pozycję Polski. Do tego samego podręcznika antykaczystowskiej erystyki odwołuje się dzisiaj Tusk.

Zacytowana na śmierć „polityka ciepłej wody w kranie” – eufemistycznie określana przez niektórych mianem „radykalnego pragmatyzmu” – stała się po kaczystowskiej rewolucji niemożliwa do powtórzenia.

Jedyną szansą Tuska jest więc sięgnięcie po drugą broń, z której kiedyś korzystał. Dawno temu Tusk okazał się do pewnego stopnia prekursorem: na kilka lat udało mu się utworzyć partię władzy, która w wyobraźni Polaków nie miała alternatywy. Przyczyniło się do tego zwłaszcza zacieśnienie granicy sfery publicznej, zdominowanej przez dyskurs pseudo-ekspercki i quasi-technokratyczny. Polityka prowadzona pod hasłami „obiektywizmu”, a co ważniejsze „normalności”, nie zostawiała miejsca na spory. Polacy mogli więc powrócić do swoich spraw i nie tocząc gorących dyskusji politycznych rozsiąść się „przy rodzinnym stole”. W ten sposób zyskali święty spokój, tracąc wszystko poza nim.

Prostą konsekwencją tego zwrotu okazało się zniwelowanie ambicji krajowych i międzynarodowych Polski. Polityka rządu nie mogła wahać się w wyborze między wieloma opcjami, a sam rząd nie mógł jawić się nawet jako najlepszy z możliwych. Musiał stać się po prostu jedynym możliwym. Krytyka władzy lub choćby polemika z linią partii legitymizowałyby istnienie opozycji, której nie dałoby się wypchnąć poza granicę fasadowego parlamentaryzmu.

Osławiony imposybilizm to przemyślana strategia monopolizacji życia publicznego przez neoliberalną PO, zabezpieczającą jednocześnie interesy pogrobowców Peerelu. Neoliberalną ideologię ograniczono do minimum, a tylko czasem dochodziła ona do głosu w sloganach takich jak „weź kredyt” i „załóż firmę”. Rysuje się tu asymetria między kaczyzmem a antykaczyzmem.

To za rządów PiS polityzacja sięgnęła niemal każdej sfery życia, a przestrzeń publiczną udało się rozszerzyć do granic, o których w III RP nie można było nawet marzyć. Dawny ustrój znosił ją tymczasem niemal zupełnie, zawężając iluzję wolności jednostki do sfery prywatnej, w której natychmiast stawała się ona konsumentem, klientem zagranicznych korporacji i zwykłym zjadaczem chleba.

Powrót Tuska jest ofertą złożoną ludziom oszołomionym wyjściem z zawinionej niedojrzałości, dla których polityka zaczęła się w roku 2015 i (co gorsza) okazała się jednocześnie być wszędzie dookoła nich. Podstawową emocją, do której będzie się odwoływać były premier, jest poczucie bezpieczeństwa – powrót do antypolitycznego snu.

Cena spokoju mentalnego jest jednak jak najbardziej materialna. Jest nią los tych grup społecznych, których dobrobyt zależy od istnienia silnego państwa, ingerującego w przestrzeń społeczną i gospodarczą, niepozostawiającego pola swobodnej aktywności ponadnarodowym korporacjom, przedstawicielom pola władzy i interesom innych państw.

Trzydzieści lat później

Pierwszą ofiarą Tuska padły marzenia lewicowych publicystów o budowie nowoczesnej socjaldemokracji u boku neoliberałów. Przekreślił on ostatecznie nadzieję młodej lewicy, by stać się siłą polityczną z prawdziwego zdarzenia.

Powrót Tuska pociągnął za sobą konieczność rozstania się z jego mitem, gdyż biografia byłego szefa rządu nie przystaje do wielkich oczekiwań związanych z tą wyśnioną paruzją. Mit Tuska był zaś ostatnim spoiwem łączącym heterogeniczne pod względem idei i interesów ugrupowania opozycyjne zarówno na zewnątrz, jak i od wewnątrz.

W ten sposób już po kilkunastu dniach w posadach zachwiała się Lewica, dla której prawdopodobnie zabraknie miejsca w idącej szeroką ławą koalicji anty-PiS-u. W konsekwencji czekają nas zapewne kolejne transfery polityczne z partii, której liderem był dotychczas Włodzimierz Czarzasty, do koncesjonowanej opozycji, jaką obok Platformy stworzył Szymon Hołowni.

Tusk w wyobraźni politycznej swoich stronników jawi się jednak jako ten, który powstrzymuje kaczyzm. Po raz pierwszy uczynił to w 1992 roku, po raz drugi – w 2007. W swoim wystąpieniu z 3 lipca Jarosław Kaczyński poświęcił nieco uwagi historiozofii III RP. Wskazał na fakt, że gdyby kaczyzm udało się powstrzymać po raz trzeci, ostatecznie zgasłyby wszelkie nadzieje polskiej prawicy na odzyskanie niepodległego państwa. W najbliższym czasie mit Tuska może się Kaczyńskiemu bardzo przydać.

Wbrew solidarnym zapewnieniom wszystkich przedstawicieli PiS-u, strach przed wylądowaniem potwora w zatoce Juan jest wśród szeregowych kaczystów realny. Może więc stać się spoiwem, którym Jarosław Kaczyński na nowo poskleja partię, trzeszczącą od dłuższego czasu i grożącą implozją pod wpływem własnego ciężaru. Za pierwszy zwiastun tego mechanizmu można uznać dość gładkie przeforsowanie antynepotycznej agendy PiS-u, uderzającej przecież w wiele ważnych postaci partii.

Kaczyński widzi to, co antykaczyści zaledwie czują. Mit Tuska, którego sam Tusk już nie ucieleśnia (pierwsze tygodnie po powrocie pokazały bowiem dość jasno, że nie jest to wytrawny polityk sprzed lat), może opłacić się w krótkiej perspektywie obu stronom bitwy o Polskę. Obcym we własnym kraju da chwilę wytchnienia i powrót do stabilnego świata opartego na kategoriach moralnych, nie politycznych. Kaczyzmowi przywróci zaś wroga, z którym ten powinien był rozprawić się już trzydzieści lat temu.

Jan Zelig i Adam Wodeham

Czytaj więcej: Powrót Tuska. Antypolityka w dobie kaczyzmu