Olsztyn

Wiersz Zenona Złakowskiego jako protest przeciwko wystawie

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 21, październik 2018 09:16

Pisarz, poeta i dziennikarz Zenon Złakowski podpisał protest stowarzyszeń Święta Warmia oraz Represjonowanych w Stanie Wojennym "Pro Patria", złożony 17.10. na ręce prezydenta Olsztyna w związku z wystawą w miejskiej Galerii "Dobro". Dołączył do podpisu wiersz, który publikujemy poniżej.

Na wystawie w Galerii Dobro

W naszym mieście też Go dopadli
w Galerii Dobro w blasku świateł
zawiesili obraz z jego ludzką twarzą
ranami potem krwią z Jego nagością
i z Jego przyrodzeniem
Wołali: zejdź z obrazu
a uwierzymy!

On na Golgocie obnażony
wyszydzony opluty
przybity do krzyża
tam bok Mu przebodli

Dziś znowu w ich rękach
ni to Bóg ni człowiek
ostatni robak
można zrobić z nim wszystko
a później w mrok umknąć
podkuliwszy ogon

Zenon Złakowski

Przypominamy, że zbieramy podpisy pod protestem aż do zamknięcia tej wystawy. Na każdej stronie protestu prosimy umieścić napis:

Protestujemy przeciwko znieważaniu symboli państwowych i religijnych na wystawie pod nazwą "POLACY EUROPY: Zbiorowy w Galerii”.
Imię, nazwisko       podpis

Zebrane podpisy prosimy wysłać na adres: Bogdan Bachmura, ul. Boenigka 10/26, 10-686 Olsztyn lub zostawić w recepcji Hotelu pod Zamkiem (dawna szkoła muzyczna) przy ul. Nowowiejskiego.

Można też wysłać podpis (wystarczy imię i nazwisko) emailem, pod adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Na temat tej wystawy pisaliśmy tutaj, wg kolejności ukazywania się tekstów:

Godło Polski z penisem

Protest PiSu

Dyrektor MOK: Wystawa nie zostanie zamknięta

Radni i poseł PiS zawiadomili prokuraturę

Duch Platona

Szefowa galerii

Prezydent nadal milczy

PROTEST STOWARZYSZEŃ

Wywiad z Bogdanem Bachmurą w Radio Olsztyn nt. wystawy

Sprostowanie M. Sieniewicza

Czytaj więcej: Wiersz Zenona Złakowskiego jako protest przeciwko wystawie

Sprostowanie Sieniewicza: wystawa nie czci 100-lecia Niepodległości

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 20, październik 2018 12:10

Dyrektor MOKu Mariusz Sieniewicz wystosował sprostowanie do Bogdana Bachmury oraz do prezesa Radia Olsztyn. Oświadcza w nim, że wystawa "Polacy Europy: Zbiorowy w Galerii" nie ma nic wspólnego z obchodami 100. rocznicy NIepodległości Polski.

Odpowiedź Bogdana Bachmury ukaże się, zgodnie z Prawem prasowym, odrębnie.

Wcześniej, 16 października na portalu olsztyn.com.pl ukazał się anonimowy list w sprawie wystawy wystosowany do przedstawicieli władzy, w tym do wojewody i prezydenta RP oraz odpowiedż na niego Mariusza Sieniewicza. Czytamy tam:

Szef Miejskiego Ośrodka Kultury nie rozumie oburzenia polityków.

- Panowie "moraliści" chcą nas tresować, chcą sobie wyhodować zgraję karnych konformistów, którzy w skarlałym politycznie palcu mają widzieć gromowładny palec Boga. Politycy w chwilach wyborczej koniunktury przywdziewają cynicznie rejtanowskie szaty troski o piękno. Nie wiedziałem, że motyw falliczny wystawia na tak ciężką próbę ich miłość do ojczyzny. Płytka to miłość, gdy od obrazu "siusiaka" Rzeczpospolita trzeszczy w posadach. Szczerze Wam powiem: mam dość. Dość odnoszenia się do ignorancji Pana, który nie wie, czym jest polszczyzna, dość topornej, pustoszącej gry z nami jako ludźmi i wspólnotą. Wszyscy jesteśmy Polakami i starajmy się ze sobą rozmawiać na przekór podszeptom nienawiści, dzielenia i plemiennych obelg. Nie chcę nikogo obrażać, ale trzeba też nazywać rzeczy po imieniu: to żałosny dyktat uzurpatorów, którzy uważają, że mają prawo zawłaszczyć wszystko: sensy, słowa, wartości – pisał Mariusz Sieniewicz.

Sprawa trafiła także do wojewody i prezydenta RP. List w tej sprawie wysłał anonimowy mieszkaniec miasta.

- Szanowny panie Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej i Szanowni Państwo - tak w Olsztynie świętują Niepodległą i Dnia Papieskie! Baba na krzyżu - Chrystus ma vaginę i penisa powstającego w 3 pozycjach (...... i powstał z martwych na 3 dzień .…).Orzeł wyraźnie nawiązujący do Polskiego Godła Narodowe – z jego niunianego przez ptaki penisa coś tryska... I co? I nic. Nikt z tym nic nie robi !!!Przecież to są działania Instytucji Kultury Urzędu Miasta Olsztyna i Prezydenta Miasta Olsztyna Pana Grzymowicza. Za całą tę sprawę jest odpowiedzialny Prezydent Miasta Olsztyna Pan Grzymowicz. Tak działa jego instytucja Kultury - MOK Olsztyn. I co? Ano właśnie NIC. Nic z tym nie zrobicie ! Bo tak właśnie działa poprawność polityczna. Widać w Polsce można wylać łajno na Narodowego Orła w Koronie - godło Narodowe Polaków i na Krzyż - symbol Chrześcijaństwa – czytamy w liście do prezydenta RP (pisownia oryginalna)

(sa)

Na zdjęciu: Mariusz Sieniewicz podczas konferencji w Galerii "Dobro", po protestach w sprawie wystawy, na której ogłosił, że wystawa będzie czynna do 29 listopada i zrobił show przyklejając na fallusy kartki z napisem "Fragment pracy wysłonięty ze względu na naruszenie idei Dobra i Piękna" . Żółty prostokąt na fallusach domalowanych do vaginy ukrzyżowanej kobiety pochodzi od redakcji.

Czytaj więcej: Sprostowanie Sieniewicza: wystawa nie czci 100-lecia Niepodległości

34. rocznica męczeńskiej śmierci Bł. Ks. Jerzego Popiełuszki

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 19, październik 2018 09:00

34 lata temu, 19 października 1984 r., w pobliżu wioski Górsk koło Torunia funkcjonariusze IV Departamentu MSW, zajmującego się zwalczaniem Kościoła katolickiego, uprowadzili a następnie zamordowali księdza Jerzego Popiełuszkę, duszpasterza ludzi pracy, kapelana Solidarności, organizatora Mszy św. za Ojczyznę odprawianych w kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu w Warszawie.

Program obchodów w Olsztynie:
18.00 – Msza św. w kościele NSPJ ul. Kopernika w Olsztynie, oprawa Mszy – Perełki Wiary Schola z Parafii Św. Józefa, prowadzi Edyta Markowicz.
Po Mszy świetej przemarsz na Plac Solidarności.
19.15 – Plac Solidarności – Pomnik Wolności Ojczyzny,
przemówienia, złożenie kwiatów i zapalenie zniczy.

Organizatorzy:
Stowarzyszenie Represjonowanych w Stanie Wojennym „Pro Patria, Akcja Katolicka Archidiecerzji Warmińskiej, IPN w Olsztynie, NSZZ „Solidarność” w Olsztynie

Zabili skrycie
z nienawiści do prawdy
oto znów człowiek
w rękach oprawców
w koronie boleści
w chwili smierci
jakże samotny
zabili księdza
kapłana Boga
który zmartwychwstał
(fragment wiersza Zenona Złakowskiego „Na śmierć księdza Jerzego Popiełuszki)

Jerzy Popiełuszko urodził się 14 września 1947 r. we wsi Okopy niedaleko Suchowoli w województwie białostockim jako Alfons Popiełuszko (w 1971 r. oficjalnie zmienił imię na Jerzy). Jego rodzice, Marianna i Władysław prowadzili gospodarstwo rolne.

W 1954 r. rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Suchowoli. Cztery lata później został ministrantem w miejscowym kościele parafialnym. W 1961 r. rozpoczął edukację w liceum ogólnokształcącym w Suchowoli. W 1965 r., po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego pw. św. Jana Chrzciciela w Warszawie.

Na początku drugiego roku studiów został wcielony do wojska, do jednej z istniejących wówczas specjalnych jednostek dla kleryków w Bartoszycach na Mazurach. Tam też 7 grudnia 1966 r. złożył przysięgę wojskową. W latach 1966-1968 odbywał zasadniczą służbę wojskową. W czasie pobytu w wojsku był prześladowany i dręczony. Po powrocie z wojska ks. Jerzy ciężko zachorował.

28 maja 1972 r. w katedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski. Po święceniach został skierowany jako wikariusz na swą pierwszą placówkę duszpasterską w Ząbkach k. Warszawy.

„Młodzież Jerzego zbierała dary, które co kilka tygodni zanoszono do zakładu wychowawczego. Jego wizja Kościoła nie ograniczała się do eschatologii. Widział Kościół bardzo konkretnie, w wymiarze ludzkich potrzeb” - mówił w jednym z wywiadów proboszcz parafii Świętej Trójcy w Ząbkach, ks. Tadeusz Karolak.

Ks. Popiełuszko następnie pracował w kościele św. Anny (1975-78). Przez krótki czas był wikariuszem w parafii Dzieciątka Jezus na Żoliborzu. W maju 1980 r. został przeniesiony do parafii św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu. Jak wspominał znajomy ks. Popiełuszki, ks. Czesław Banaszkiewicz, mógł on prowadzić tam swoją działalność dzięki ówczesnemu proboszczowi Teofilowi Boguckiemu.

Po powstaniu Solidarności ks. Popiełuszko stał się jej duchowym przywódcą, warszawscy hutnicy określili go swoim kapelanem, był duszpasterzem krajowym ludzi pracy, a także służby zdrowia.

Tego dnia i tej Mszy św. nie zapomnę do końca życia. Szedłem z ogromną tremą. Już sama sytuacja była zupełnie nowa. Co zastanę? Jak mnie przyjmą? Czy będzie gdzie odprawiać? Kto będzie czytał teksty? Śpiewał? Takie, dziś może naiwnie brzmiące pytania, nurtowały mnie w drodze do fabryki. I wtedy przy bramie przeżyłem pierwsze wielkie zdumienie. Gęsty szpaler ludzi - uśmiechniętych i spłakanych jednocześnie. I oklaski. Myślałem, że ktoś ważny idzie za mną. Ale to były oklaski na powitanie pierwszego w historii tego zakładu księdza przekraczającego jego bramy. Tak sobie wtedy pomyślałem - oklaski dla Kościoła, który przez trzydzieści lat wytrwale pukał do fabrycznych bram

— tak ks. Jerzy wspominał swój pierwszy pobyt na terenie warszawskiej huty 31 sierpnia 1980 r. Przyjechał tam, by na prośbę strajkujących hutników odprawić mszę. Został kapelanem Solidarności w Hucie „Warszawa”.

W tym czasie nawiązywał liczne kontakty z opozycjonistami. Jak wspominają świadkowie, w jego mieszkaniu spotykali się ludzie z różnych środowisk: m.in. robotnicy, inteligencja, artyści. Kilkanaście razy w miesiącu odwiedzał związkowców w hucie, jeździł z nimi m.in. do Gdańska, gdzie spotykali się z Lechem Wałęsą. Towarzyszył im też w prywatnych uroczystościach: udzielał ślubów, chrzcił i odprawiał pogrzeby. W kościele św. Stanisława Kostki ks. Popiełuszko organizował wykłady dotyczące m.in. katolickiej nauki społecznej.

Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. był systematycznie nękany i inwigilowany przez SB i MO. Pomimo tego organizował pomoc materialną dla osób internowanych i ich rodzin, wspierał różnego rodzaju inicjatywy społeczne, m.in. pomagał w akcji sprowadzania z Zachodu leków. W podziemiach kościoła św. Stanisława Kostki gromadzona była m.in. żywność i leki. Uczestniczył także w procesach aresztowanych za przeciwstawianie się prawu stanu wojennego. Wspierał więźniów politycznych. Nagrał kilka z rozpraw, wnosząc na salę sądową magnetofon schowany pod sutanną. Materiał, który wtedy powstał, był emitowany m.in. w radiu Wolna Europa.

Ks. Popiełuszko główny wysiłek włożył w przygotowanie i prowadzenie w kościele św. Stanisława Kostki mszy w intencji ojczyzny i tych, którzy za nią cierpią. Przybywały na nie delegacje Solidarności z całego kraju, uczestniczyli w nich intelektualiści, aktorzy oraz młodzież. Przez przyjaciół ks. Popiełuszko określany był „małym papieżem”.

W kazaniach nawoływał, by „zło dobrem zwyciężać” (wezwanie św. Pawła z Listu do Rzymian: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj”).

Trzeba zdawać sobie sprawę z sytuacji geopolitycznej w jakiej się znajdujemy, ale jednocześnie ta sytuacja nie może być wygodną zasłoną do tego, by rezygnować z należnych narodowi praw

— mówił ks. Jerzy w jednej z homilii.

Komunistyczne władze drażniła rosnąca popularność mszy za ojczyznę. Pod koniec 1982 r. Wydział ds. Wyznań miasta stołecznego Warszawy dał temu wyraz w piśmie skierowanym do Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. Msze ks. Popiełuszki jego przeciwnicy nazywali „mitingami antykomunistycznymi”.

Jednocześnie władze komunistyczne zaczęły wywierać coraz większe naciski na Episkopat, aby księdza Popiełuszkę przenieść do innej parafii i uniemożliwić mu odprawianie nabożeństw, które „przekształcają się w manifestacje polityczne, powodując zagrożenie ładu, bezpieczeństwa i porządku w Stolicy” (Pismo Urzędu ds. Wyznań do kurii warszawskiej z 26 listopada 1982 r.).

30 sierpnia 1983 r. ksiądz Popiełuszko został zatrzymany przez milicję w drodze do Gdyni, gdzie miał wygłosić kazanie. Przewieziono go do komendy MO w Łomiankach, gdzie był przez kilka godzin przetrzymywany. Prokuratura wszczęła przeciwko niemu śledztwo w sprawie „nadużywania wolności sumienia i wyznania na szkodę PRL”.

Ksiądz był obserwowany przez SB już na dwa lata przed śmiercią. Założono mu podsłuch, próbowano też doprowadzić do wypadku samochodowego. W mieszkaniu przy ul. Chłodnej funkcjonariusze SB dokonali prowokacji, podrzucając kilkanaście tysięcy ulotek, farbę drukarską, granaty z gazem łzawiącym, naboje i materiał wybuchowy. Miały to być dowody do przygotowywanego procesu sądowego. Starano się go za wszelką cenę skompromitować. Pracownicy Huty Warszawa zgłaszali do ówczesnego prymasa kard. Józefa Glempa sugestie, by dla bezpieczeństwa ks. Popiełuszki wysłać go na jakiś czas do Rzymu.

W grudniu 1983 r. ks. Popiełuszko został aresztowany, wszczęto przeciwko niemu śledztwo. Prokuratura Wojewódzka w Warszawie zarzuciła mu „nadużywanie w okresie od 1982 r. wolności sumienia i wyznania na szkodę PRL przy sprawowaniu obrzędów religijnych”. W lipcu 1984 r., po interwencji sekretarza generalnego Episkopatu Polski abp. Bronisława Dąbrowskiego, postępowanie zostało umorzone i ks. Popiełuszko został zwolniony.

W tym czasie w prasie polskiej i sowieckiej ukazywały się artykuły, które szkalowały osobę księdza Popiełuszki. 19 września 1984 r. Jerzy Urban, pod pseudonimem Jan Rem, napisał w tygodniku „Tu i Teraz” tekst zatytułowany „Seanse nienawiści”. Stwierdzał w nim m.in.: „W kościele księdza Popiełuszki urządzane są seanse nienawiści. Mówca rzuca nie tylko kilka zdań wyzbytych sensu perswazyjnego oraz wartości informacyjnej. On wyłącznie steruje emocjami”.

Gdy zawiodły próby nacisków, zdecydowano się na bardziej radykalne działania. 13 października 1984 r. miała miejsce pierwsza próba zamordowania księdza Popiełuszki, który wracał samochodem z Gdańska z kościoła św. Brygidy do Warszawy. W okolicach Olsztynka funkcjonariusze MSW, przyszli mordercy księdza, planowali spowodować wypadek, rzucając kamieniem w przednią szybę jadącego samochodu.

Porwania ks. Popiełuszki dokonali trzej oficerowie SB z IV Departamentu MSW zwalczającego Kościół katolicki: Grzegorz Piotrowski, Leszek Pękala i Waldemar Chmielewski. 19 października 1984 r. wyjechali do Bydgoszczy służbowym fiatem 125p. Na trasie Toruń-Bydgoszcz zatrzymali samochód volksvagen-golf, którym jechali ks. Popiełuszko oraz jego kierowca Waldemar Chrostowski. Kierowcy funkcjonariusze założyli na ręce kajdanki i knebel na usta. Księdza, który nie chciał wejść do samochodu, oprawcy bijąc pozbawili przytomności i wrzucili do bagażnika. Chrostowskiemu w czasie jazdy udało się wyskoczyć z samochodu.

Kiedy oprawcy zatrzymali się w okolicy hotelu „Kosmos” w Toruniu i otworzyli bagażnik, ksiądz zaczął uciekać. Po kilku uderzeniach pałką stracił jednak przytomność i znów został umieszczony w bagażniku. Podczas dalszej jazdy porywacze, obawiając się blokady dróg, zdecydowali się zabić księdza. Przywiązali do jego nóg worek kamieni, usta zakleili plastrem, a następnie wrzucili go do Zalewu Wiślanego w pobliżu Włocławka.

30 października 1984 r. w dzienniku telewizyjnym poinformowano o wyłowieniu z Wisły pod Włocławkiem ciała księdza Popiełuszki. Zwłoki były tak zmasakrowane, że rodzina identyfikowała je tylko na podstawie znaków szczególnych. Do nóg kapłana przywiązany był 11-kilogramowy worek z kamieniami.

W procesie morderców księdza Popiełuszki (tzw. procesie toruńskim) Grzegorz Piotrowski został skazany na 25 lat więzienia, jego przełożony, wiceszef IV departamentu MSW Adam Pietruszka - także na 25 lat; Leszek Pękala - na 15 lat i Waldemar Chmielewski - na 14 lat. Wszyscy wyszli z więzienia przed upływem całej kary. Piotrowski opuścił więzienie w 2001 r., Pietruszka po dziesięciu latach (1995 r.) Pękala - po pięciu (1990 r.), Chmielewski - po ośmiu (1993 r.).

Do dziś nie wiadomo, czy za mordercami i ich bezpośrednim przełożonym z IV Departamentu MSW stali wyżej usytuowani mocodawcy.

Ks. Popiełuszkę pochowano przy kościele św. Stanisława Kostki, a nie na Powązkach czy w rodzinnej Suchowoli - jak chciały ówczesne władze. W pogrzebie, 3 listopada 1984 r., wzięło udział ok. 800 tys. wiernych oraz blisko tysiąc księży. Mszy żałobnej przewodniczy prymas Józef Glemp.

Grób ks. Jerzego Popiełuszki stał się miejscem masowych pielgrzymek i modlitwy. Sława świętości i męczeństwa rozszerzała się nie tylko na Polskę, ale i na cały świat i trwa nadal. Przy grobie ks. Popiełuszki modlił się w 1987 roku papież Jan Paweł II, a 2005 r. kard. Ratzinger - późniejszy papież Benedykt XVI.

W 1997 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny księdza Popiełuszki. 12 lat później papież Benedykt XVI złożył podpis na dekrecie o męczeństwie księdza Jerzego Popiełuszki, co było równoznaczne z podjęciem decyzji o wyniesieniu go na ołtarze.

6 czerwca 2010 r. na placu Piłsudskiego w Warszawie została odprawiona uroczysta msza beatyfikacyjna księdza Jerzego Popiełuszki. Tuż po Mszy św. ruszyła procesja z relikwiami ks. Popiełuszki do Panteonu Wielkich Polaków w Centrum Opatrzności Bożej w Wilanowie. 20 września tego roku w kaplicy domu generalnego Sióstr Anuncjatek w Thiais pod Paryżem rozpoczęło się dochodzenie w sprawie domniemanego uzdrowienia za przyczyną bł. ks. Jerzego Popiełuszki. Sprawa cudownego uzdrowienia dotyczyła 56-letniego Françoisa Audelana, który chorował na nietypową, przewlekłą białaczkę szpikową.

W 2015 roku zamknięty został etap diecezjalny tego cudu i dokumentacja została przewieziona do Rzymu przez (metropolitę warszawskiego) kard. Nycza

— wskazał notariusz procesu kanonizacyjnego bł. ks. Jerzego Popiełuszki, ks. prof. Józef Naumowicz. Dodał, że tam od trzech lat sprawa badana jest m.in. przez lekarzy, którzy mają stwierdzić, że poprawa zdrowia człowieka w Creteil jest niewytłumaczalna z medycznego punktu widzenia i trwała. Zauważył jednocześnie, że takie procesy toczą się wiele lat.
(pap/pw)

Czytaj więcej: 34. rocznica męczeńskiej śmierci Bł. Ks. Jerzego Popiełuszki

Najwyższy czas przewietrzyć olsztyński Ratusz

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 19, październik 2018 07:56

Wybory samorządowe dosłownie za kilkanaście godzin, więc najwyższy czas przypomnieć mieszkańcom Olsztyna kilka faktów i okoliczności zanim pójdą do urn. Warto mieć świadomość tego, że Prezydent Grzymowicz sprawuje swój urząd od 8 lat i nadal ubiega się o to stanowisko. Warto pamiętać, że większość radnych kończących bieżącą także ubiega się o reelekcję. Są także nowi kandydaci, młodzi ludzie pełni energii i pomysłów, którzy chcą wejść do rady miasta po raz pierwszy. Nadchodzi więc unikalny moment zmiany, która może się dokonać dosłownie za chwilę i uwolnić Olsztyn z okowów sklerotycznego, sztampowego myślenia i z mentalności zakorzenionej gdzieś w minionych epokach. Tym bardziej, że nadchodząca kadencja zarówno prezydenta miasta tak jak i radnych trwać będzie 5 lat.

Kiedy prezydent Olsztyna Piotr Grzymowicz wylicza swoje działania w minionych latach, to można odnieść wrażenie, że to osiągnięcia biznesmena, który z własnego majątku funduje lokalnej społeczności jakieś atrakcje. Tymczasem prezydent każdego miasta powinien służyć ludziom i wykonywać obowiązki wynikające z ustawy o samorządach mając na uwadze najlepszy interes społeczny. W jego działaniach nie ma nic z osobistej filantropii, za którą wszyscy mieszkańcy mają pokornie dziękować. Jest za to zaangażowanie publicznych środków, za co powinien być rozliczony na koniec kadencji. Rozliczenie z kadencji dotyczy też radnych, bo to na nich spoczywa odpowiedzialność za to jak rozwija się Olsztyn, jak się w nim żyje i jak jest postrzegany przez przybyszy spoza miasta.

Czym może pochwalić się Olsztyn odkąd rządzi nim Prezydent Grzymowicz? Jest to rozkopane do granic możliwości, zakorkowane, zanieczyszczone, pstrokate miasto, które traci swoją tożsamość i swój unikalny charakter. Ile lat musieli czekać mieszkańcy Olsztyna, żeby nareszcie mieć duży, miejski park i zagospodarowaną plażę miejską? Ile lat musiało czekać miasto, żeby właściwa kanalizacja została położona pod głównymi arteriami? Czy to są innowacyjne osiągnięcia na miarę XXI wieku? Czy należy poczytywać za sukces masowy wyrąb szlachetnych drzew w mieście i całych połaci lasu miejskiego, który jest bezlitośnie eksploatowany i betonowany? Czy masową wycinką zielonych zasobów miasta i korkami na każdym newralgicznym dla miasta skrzyżowaniu prezydent chce ułatwić walkę ze smogiem? Czy należy cieszyć się z paraliżu komunikacyjnego wywołanego forsowaną na siłę i powszechnie krytykowaną inwestycją tramwajową? Czy z radością należy traktować decyzje prezydenta o dalszej rozbudowie sieci tramwajowej? Czy wyludnione i smętne centrum miasta z ciągnącymi się w żółwim tempie sznurami aut wzdłuż pustych tramwajowych szyn to piękna wizytówka Olsztyna? Czy sukcesem Prezydenta Grzymowicza jest forsowanie od przynajmniej 8 lat kontrowersyjnego projektu budowy spalarni odpadów w mieście? Czy wieloletnie wyjmowanie niewyobrażalnych publicznych środków z kasy miejskiej i z zasobów spółki komunalnej MPEC na ten dezawuowany masowo projekt to powód do chluby? Czy to wzbogaciło miasto czy wręcz przeciwnie, pozbawiło mieszkańców możliwości sięgnięcia po środki na naprawę chociażby chodników, na odświeżenie szarej, wyblakłej elewacji zabytkowych kamieniczek na Starówce, którą zwiedzają przecież turyści z całej Europy?

Ale przecież prezydent miasta nie działa w próżni. Rada miasta ocenia i aprobuje decyzje i inicjatywy prezydenta. Przeważającą większość w Radzie Miasta Olsztyna od lat mają liczni reprezentanci Platformy Obywatelskiej, wspomagani przez stronników Prezydenta Grzymowicza (klub Ponad podziałami) i stronników Czesława Małkowskiego (klub Demokratyczny Olsztyn). I to oni głównie popierali od lat Prezydenta Grzymowicza w jego działaniach ignorując mniejszościowy głos radnych Prawa i Sprawiedliwości. To protagoniści Prezydenta Grzymowicza sprawili, że Olsztyn jest taki jak opisany powyżej.

Niektórzy radni z szerokiej koalicji pro-prezydenckiej zasiadają tam od wielu kadencji. Rekordzistą jest przedsiębiorca Zbigniew Dąbkowski obecny w Ratuszu od 24 lat. Nie ustępuje mu lekarka Joanna Misiewicz zasiadająca w ławach radnych od 20 lat, a zaraz za nią jej koleżanka po fachu Ewa Zakrzewska oraz Łukasz Łukaszewski liczący po 16 lat stażu w radzie miasta. Trzy kadencje (12 lat) w radzie miasta zaliczyła już także ta oto spora grupa reprezentująca biznes i naukę: Marian Zdunek, Halina Ciunel, Mirosław Gornowicz, Monika Rogińska-Stanulewicz.

Wszyscy wyżej wymienieni ubiegają się o reelekcję na kadencję 2018-2023 chociaż niektórzy z nich łączeni są z tzw.„sprawą meldunkową” z 2015 r., która wywołała wówczas sporą wrzawę medialną. Chodziło o poważne wątpliwości dotyczące miejsca realnego zamieszkania kilku radnych posiadających domy poza gminą Olsztyn. Kwestia dotyczyła Joanny Misiewicz (PO), Moniki Rogińskiej-Stanulewicz (klub Cz. Małkowskiego), Roberta Szewczyka (PO), Tomasza Głażewskiego (ex-PO) i Agnieszki Jabłońskiej (klub P. Grzymowicza). Sprawa ta nigdy nie doczekała się rzetelnego wyjaśnienia, rozmyła się w czasie i została zapomniana. Tylko jeden ówczesny radny, Marcin Kuchciński (PO) poniósł konsekwencje i musiał wówczas zrzec się mandatu. Otrzymał jednak wkrótce stanowisko w Zarządzie Województwa, a aktualnie kandyduje do sejmiku wojewódzkiego.

Najwyższy czas zadać sobie pytanie czy pretendujący do reelekcji prezydent miasta rzeczywiście na to zasłużył? Czy radni, którzy zasiadali w Ratuszu skutecznie reprezentowali interesy lokalnej społeczności? Co konkretnie zrobili dla ludzi? Jakimi osiągnięciami mogą się pochwalić? Jak wyglądała ich służba cywilna wobec lokalnej społeczności? Ilu z nich uczestniczyło w publicznych zebraniach czy konsultacjach społecznych? Ilu z nich dogłębnie zapoznało się z dokumentami inwestycyjnymi dotyczącymi miasta zanim przystąpili do głosowania? Czy rzeczywiście z uwagą słuchali mieszkańców Olsztyna?

Olsztyn potrzebuje zmian na lepsze. Najwyższy czas przewietrzyć Ratusz i wybrać nowe władze stawiając na nowe twarze, na młodych, dynamicznych ludzi z nowymi pomysłami, na ludzi, którzy jeszcze nie są w koteriach i układach towarzysko-biznesowych.

To będzie ryzyko, ale warto je podjąć mając w perspektywie 5 kolejnych lat.

Marianna Hołubowska

Czytaj więcej: Najwyższy czas przewietrzyć olsztyński Ratusz