Polska

Obstaję przy swoim

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 25, styczeń 2019 12:01

Adam Kowalczyk

Marek Skolimowski, mój stały czytelnik i wytrwały polemista, wzburzył się po przeczytaniu mojego artykułu „Noc Listopadowa”. Napisał: Autor stawia wiele mało przekonywujących tez, sprowadzających się głównie do tego, że gdyby Polacy byli posłuszni carowi i wdzięczni za utworzenie Królestwa Polskiego, które w pewnej mierze zaspokajało aspiracje narodu, to zachowano by te korzystne w sumie status quo. Potem: Jednak wcześniej czy później musiało dojść do konfliktu, bo cesarz, samodzierżca w ogromnym imperium, w maleńkim Królestwie (1/7 dawnej Rzeczpospolitej) był tylko królem konstytucyjnym. [...] W wojsku, administracji i stosunkach społecznych dał się odczuć zdecydowany nawrót do polityki rusyfikacyjnej.

No cóż, jak widać jednych te tezy przekonują innych nie. Osobiście uważam, że był powód do wdzięczności, bo car postawił się całej bez mała Europie, żeby Królestwo jednak utworzyć. Uważam, że status quo można było zachować, a nawet swoją sytuację poprawić. Niechęć części elit rosyjskich do odrębności Królestwa jest faktem, bo samo jego istnienie odbierało im szansę na „łupy” czyli nadania i stanowiska. Natomiast nie było problemu z ograniczeniem roli króla w Polsce. Nadając Królestwu konstytucję car Aleksander I (w Polsce król Aleksander II) zrobił to świadomie chcąc zdobyć praktyczne doświadczenia przed dokonaniem reformy cesarstwa. Rosyjscy carowie nie byli ludźmi głupimi. Dobrze wiedzieli, że Rosja wymaga reform i Królestwo było rodzajem eksperymentu przed modernizacją cesarstwa. My sprawiliśmy, że nieudanego. Natomiast skąd mój polemista wytrzasnął nawrót, i to zdecydowany, do polityki rusyfikacji tego pojąć się nie da. Nie było żadnego nawrotu. Nawrotu być nie mogło, bo wcześniej żadnej rusyfikacji nie było, nie było jej też po objęciu tronu przez Mikołaja I. W królestwie nie było bezpośrednich rządów Rosjan, obowiązywał język polski w administracji i w wojsku, urzędy były zastrzeżone dla Polaków, rozwijało się polskie szkolnictwo. Oficjalnym i faktycznym językiem kontaktów pomiędzy Królestwem Polski a Cesarstwem Rosyjskim był język francuski. Car/król Mikołaj I swojego syna, przyszłego cara Aleksandra II, kazał uczyć języka polskiego. Rusyfikacja to czasy znacznie późniejsze, to okres po 1874 r., po likwidacji resztek odrębności państwowej Królestwa od Rosji czyli po zniesieniu urzędu namiestnika Królestwa Polskiego.

Pan Skolimowski uważa, że nazwanie nocy listopadowej zwykłym zbrodniczym bezhołowiem za niewybaczalne. A niby czemu? Sam napisał, że: podchorążowie […] zainicjowali wybuch Powstania, ale nie inspirowali do jakiegoś przywództwa. Napisał też, że Gen. Ignacy Prądzyński, późniejszy autor świetnego polskiego zwycięstwa pod Iganiami nazwał pierwsze godziny powstania „wielką powstańczą improwizacją”. To jak, rozpoczynanie wojny bez dowództwa wojskowego, bez planu, bez kierownictwa politycznego nie jest bezhołowiem? To czym jest? A jeżeli efektem tego działania są tysiące zabitych i utrata najważniejszych atrybutów odrębności w postaci sejmu, wojska i szkolnictwa wyższego, a potem też i włączenie Królestwa w skład Cesarstwa Rosyjskiego to nie jest to działanie zbrodnicze? Nie uważam, żeby „dobre chęci” usprawiedliwiały każdą głupotę. Podchorążowie z porucznikiem Piotrem Wysockim na czele zabrali się za politykę, a w polityce liczą się rezultaty, a nie wzniosłe intencje – jeśli takie posiadali, bo to temat na odrębną dyskusję.

Pan Skolimowski pisze, że spiskowcy mieli plany zdobycia Arsenału przez kilka kompanii wojska. Może i mieli, ale Arsenał został zdobyty przez grupę zbuntowanych żołnierzy i około 2 tysięcy „mieszczan” czyli zwykłych przestępców, bo mieszczanie zamknęli się w domach. Efektem zdobycia Arsenału było wyniesienie z niego ok. 15 tys. karabinów, które „rozpłynęły się” w powietrzu. Potem, na rozkaz gen. Józefa Chłopickiego, policja i wojsko próbowały odzyskać broń, ale efekty były mizerne. Karabiny pokazały się za to na czarnym rynku. Sprawa była o tyle poważna, że było to uzbrojenie dla całej dywizji. Gdy 4 grudnia czyli drugiego dnia swojego urzędowania gen. Chłopicki nakazał rozbudowę wojska poprzez powołanie wysłużonych żołnierzy i utworzenie 3 i 4 batalionów w pułkach, to okazało się, że dla czwartych batalionów zabrakło karabinów i musiano wyposażyć je w kosy. Własną produkcję karabinów uruchomiliśmy dopiero latem 1831 r.

Mój polemista pisze o naszych generałach, że pozostała u nich trauma po klęsce w 1812 roku w Rosji. Skoro taki geniusz jak cesarz Napoleon poniósł klęskę, to jak niewielkie Królestwo Polski może pokonać Rosję? A klęska oznaczała koniec autonomii Królestwa Polskiego. Ponadto generałowie ci mieli już swoje lata i tej racji byli w jakimś stopniu kunktatorami. Może, ale bardziej prawdopodobne jest, że po prostu byli dobrymi fachowcami i wiedzieli bez zgadywania czym to się skończy.

Co do namiestnika gen. Józefa Zajączka to zgadzam się i dodam tylko pytanie – a czego można się spodziewać po byłym rewolucjoniście? Zwracam też uwagę, że Zajączek zmarł w 1826 r. i wtedy prerogatywy namiestnika przejęło ciało zbiorowe czyli Rada Administracyjna.

Zaskakuje mnie za to kompletna niespójność poglądów autora na temat W. Ks. Konstantego. Napisał w jednym miejscu Kiedyś zirytowany Konstanty powiedział mu [Zajączkowi] wprost cyt.:”Ja, Rosjanin jestem lepszym Polakiem niż Pan”.” Napisał też: Kiedy Polacy podczas walk powstańczych bili Rosjan, Wielki Książę cieszył się jak dziecko i wykrzykiwał: „moja szkoła”, czym wywoływał zgorszenie rosyjskich generałów, piszących na niego donosy do carskiego brata. Po tych opisach zachowania księcia napisał coś kompletnie odmiennego. Cyt. Myli się także pan Kowalczyk uważając, że W. Ks. Konstanty był przychylny Polakom i należało z nim trzymać. Konstanty kierował się własnym interesem. W Królestwie był kimś, prawie udzielnym władcą, a w Rosji byłby tylko bratem carskim, w dodatku nie traktowanym poważnie. Był niezrównoważony psychicznie, grubiański, despotyczny i nieobliczalnym. Że był nieobliczalny to akurat prawda. Dał tego dowód w 1815 r. w czasie Kongresu Wiedeńskiego gdzie wyrżnął w pysk austriackiego dyplomatę o wdzięcznym nazwisku Klemens Lothar Wenzel Fürst von Metternich-Winneburg-Ochsenhauzen czyli kanclerza Matternicha, jedną z głównych postaci Kongresu, za jego pogardliwe wypowiedzi pod adresem Polski i Polaków.

Ale gdzie tu dowód braku przychylności? Wielki książę, człek krewki i dość gwałtowny, był ofiarą nieodwzajemnionej miłości do naszego kraju, której pozostał wierny do końca swoich dni. Jego dzika natura została zresztą poskromiona przez odwzajemnioną na szczęście miłość do Joanny Grudzińskiej i po trzech ślubach z nią znacznie złagodniał. Trzech, bo dla cara zawarli małżeństwo prawosławne, dla Joanny małżeństwo katolickie i trzecie cywilne.

Zwracam za to uwagę na najistotniejszą rzecz, o której napisał mój polemista. Konstanty kierował się własnym interesem.. To szczególnie ważne. Polacy i Konstanty mieli wspólny interes w utrzymaniu odrębności Królestwa. Mieli też wspólny interes w odzyskaniu dzielnic austriackiej i pruskiej. W tej sytuacji próba zabicia księcia mogła mieć tylko jeden cel – unicestwienie szansy na współpracę polsko-rosyjską i likwidację polskiej odrębności.

No i last but not least (ostatni, ale nie mniej ważny – od red.), jak mawiają Anglicy. Pan Skolimowski napisał Powstanie Listopadowe, jak żadne inne, miało wielkie szanse zwycięstwa. Trudno uwierzyć, że pisał to były zawodowy oficer, pułkownik Wojska Polskiego. Ja dosłużyłem się tylko porucznika rezerwy. Ale wiedza jaką mi przekazano w szkole oficerskiej plus ta, którą zdobyłem studiując teoretyków i praktyków wojskowości (to już inicjatywa własna) jest całkowicie sprzeczna z tym co napisał płk Skolimowski. Tacy autorzy jak pruski gen. Carl von Clausewitz czy polski gen. Stefan Mossor wbijali do oficerskich głów, że nie podejmuje się z własnej inicjatywy działań skazanych na niepowodzenie. Płk. Skolimowskiego uczono czegoś innego? Że wojnę toczy po to by ją przegrać? Albo, że mogę wojnę rozpocząć, bo ja tak uważam, a dowódcy sami się znajdą? Gdyby polemikę napisał cywil, to machnąłbym ręką, bo laik. Ale zawodowy wojskowy?

Mój polemista pisze, ze Rosjanie mieli poważne trudności w jego stłumieniu, gdyż armia rosyjska była zaangażowana w wojnie na Bałkanach z Turcją i na Kaukazie. Wojna z Turcją zakończyła się połowicznym zwycięstwem Rosji na rok przed Powstaniem. Połowicznym bo pomimo znacznych zdobyczy terytorialnych nie zdobyli Konstantynopola. Odległy Kaukaz nie miał znaczenia dla wojny z Polską. Poważne trudności wynikały z tego, że armia polska biła się skutecznie, a jej dowódcy wcale nie zawiedli. Po prostu oczekiwano od nich rzeczy niemożliwych. Wojsko Polskie w listopadzie 1830 r. liczyło 27,5 tys. żołnierzy. Do tego mieliśmy wyszkolonych 50 tys. wysłużonych żołnierzy czyli, po dzisiejszemu, rezerwistów. Według spisów w cały Królestwie było 205 tys. mężczyzn zdolnych do noszenia broni. I to było wszystko. Gen. Chłopicki to był świetny dowódca. Niezależnie od działań politycznych (największy błąd to zwołanie sejmu i złożenie dyktatury) od pierwszych chwil, dokładnie od 4 grudnia przystąpił do rozbudowy wojska. 24 stycznia 1831 r. mieliśmy pod bronią 70 tys. żołnierzy. Rozpoczęto też szkolenie uzupełnień i pobór, ale brakowało broni. W krwawej bitwie pod Grochowem Chłopicki dobrze dowodził, ale został ciężko ranny. Pozwolę sobie bronić też generała Skrzyneckiego, potępianego najbardziej z wodzów naczelnych. Sprawnie ratował sytuację po ranieniu Chłopickiego. Unikał rozstrzygającej bitwy czy wyprawy na wschód i o to miano pretensje. Ale jego „kontredanse” i lawirowanie dawały nam długi czas na rozstrzygnięcia dyplomatyczne. Nie jego wina, że ich nie było. Mógł stoczyć walną bitwę, marzenie Rosjan, zakończyć Powstanie. Tyle, że przegrana to byłby natychmiastowy koniec Polski, a wygrana prowadziła do następnej bitwy z tym, że Rosjanie mogli sprowadzić nową armię, a my już nie. Dlatego do walnej bitwy dążyli Rosjanie, a Jan Zygmunt Skrzynecki wolał grać na czas. Głównym oskarżycielem Skrzyneckiego jest jego szef sztabu generał Ignacy Prądzyński. Jednak gdy zaproponowano mu objęcie tego stanowiska to zrezygnował.

Dla Rosjan nie było kwestią czy wygrają, bo nie mogło być inaczej. Dla nich hańbą i upokorzeniem było to, że 45 milionowa Rosja potrzebowała prawie rok na poskromienie liczącego 4,3 miliona Królestwa. Dlatego Rosja potrzebowała albo ponownego uznania cara za króla, co ratowało carowi twarz i dawało szansę na rozwiązanie polityczne, albo szybkiego i pełnego zwycięstwa militarnego. Przeciągająca się wojna rujnowała autorytet cara.

Oczywiście potrafię sobie wyobrazić pobicie Rosjan pomimo ich przewagi. Ale jedynym tego efektem mogłoby być wznowienie kampanii w następnym 1832 r. Z tym, że Rosja przysłałaby nową armię, a my już nie, bo ludzi by zabrakło. Nie sądzę za to, żeby Rosja przyjęła pruską ofertę pomocy wojskowej, bo to byłoby zbyt wielkie upokorzenie.

Pan Skolimowski pisze na koniec, że W szkołach oficerskich 29 listopada uroczyście obchodzono Dzień Podchorążego, a wojsko defilowało w takt „Warszawianki”. Potwierdzam, w końcu sam dumnie defilowałem jak sierżant podchorąży i mile to wspominam. Ale duma z waleczności i profesjonalizmu oficerów i żołnierzy walczących w tej wojnie nie może być parawanem przesłaniającym głupotę tych, co wysłali wojsko do tej walki.

Mam też uwagę ogólną. Wielu autorów i publicystów, nie tylko Marek Skolimowski, wskazuje na łamanie konstytucji jako powód wybuchu powstania. Otóż uważam to za niepoważne. W kraju, w którym 90% ludności nie potrafiło czytać, a jeszcze więcej nie miało bladego pojęcia co to jest konstytucja z powodu jej łamania wybuchło powstanie? To dobry dowcip. Dla porównania w obecnej Polsce praktycznie wszyscy są piśmienni i każdy ma telewizor. Na okrągło opozycja zarzuca rządowi łamanie konstytucji. Faktycznie i ta, i poprzednia ekipa traktowały konstytucję z lekceważeniem. I co? Jakoś nie przypominam sobie żadnych prób wywołania powstania z tego powodu ani nawet spadku sondaży. Dodam, że w swoim czasie poszukiwałem informacji na temat łamania konstytucji przez carów. I co znalazłem? Mikołaj II faktycznie ośmiokrotnie nadawał szlachectwo zasłużonym obywatelom bez zgody sejmu łamiąc tym samym konstytucję. Naginanie łamanie konstytucji częściej zdarzało się Radzie Administracyjnej Królestwa, książę Ksawery Drucki-Lubecki nie miał zdrowia do negocjowania z posłami swoich pomysłów ekonomicznych. Jeśli to jest powód do powstania, to ja jestem Dalajlamą. Powody były inne, ale o tendencjach rewolucyjnych u Polaków skłonnych spopielić własną Ojczyznę po to, by wywołać rewolucję europejską, a już na pewno w znienawidzonej reakcyjnej Rosji, napiszę innym razem.

Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Obstaję przy swoim

W odpowiedzi panu Kowalczykowi

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 25, styczeń 2019 12:00

Marek Skolimowski

Nie sposób nie odnieść się do artykułu Adama Kowalczyka „Noc Listopadowa” („Debata” z grudnia 2018 r) Autor stawia wiele mało przekonywujących tez, sprowadzających się głównie do tego, że gdyby Polacy byli posłuszni carowi i wdzięczni za utworzenie Królestwa Polskiego, które w pewnej mierze zaspokajało aspiracje narodu, to zachowano by te korzystne w sumie status quo. Rzeczywiście Królestwo Kongresowe miało sporą autonomie (polski rząd, sejm i wojsko narodowe) oraz stosunkowo liberalną konstytucję, którą niestety często łamano. Jednak wcześniej czy później musiało dojść do konfliktu, bo cesarz, samodzierżca w ogromnym imperium, w maleńkim Królestwie (1/7 dawnej Rzeczpospolitej) był tylko królem konstytucyjnym.

Rządy Mikołaja I, po śmierci jego brata Aleksandra, przyniosły zasadniczą zmianę i położyły od razu kres naiwnym oczekiwaniom Polaków. Car niechętnie, dopiero po 3 latach od objęcia władzy w Rosji koronował się w Warszawie na króla Polski. W wojsku, administracji i stosunkach społecznych dał się odczuć zdecydowany nawrót do polityki rusyfikacyjnej. Ponadto rosyjskie elity arystokratyczne i wojskowe były wrogo nastawione do autonomii Królestwa, co Mikołaj I musiał brać pod uwagę. Dlatego wybuch antyrosyjskiego powstania był nieuchronny, a przyśpieszyły go pogłoski jakoby car zamierzał wykorzystać wojsko Królestwa Polskiego do stłumienia rewolucji w Belgii.

W tym kontekście pan Kowalczyk błędnie przewidywał „świetlaną” przyszłość Polaków pod carskim berłem. Ale to można jakoś przełknąć, natomiast nazwanie Nocy Listopadowej zwykłym zbrodniczym bezhołowiem jest, przynajmniej dla mnie, niewybaczalne. Podchorążowie z podporucznikiem Piotrem Wysockim na czele, 29 listopada zainicjowali wybuch Powstania, ale nie inspirowali do jakiegoś przywództwa. Chcieli, żeby walką pokierowali generałowie i politycy na czele ks. Adamem Czartoryskim, co rzeczywiście później nastąpiło. Podczas Nocy Listopadowej nie wszystko przebiegało bez zakłóceń. Gen. Ignacy Prądzyński, późniejszy autor świetnego polskiego zwycięstwa pod Iganiami nazwał pierwsze godziny powstania wielką powstańczą improwizacją, ale Powstanie wkrótce ogarnęło całe Królestwo i częściowo „ziemie zabrane” (Litwę i Ukrainę) i stało się ogólnonarodowym zrywem, a ukoronowaniem tego była detronizacja przez sejm polski Mikołaja i całej dynastii Romanowów. Nieprawdą jest, że spiskowcy nie mieli żadnych planów. Kilka kompanii polskiego wojska, wtajemniczonych w spisek miało uderzyć na Arsenał w celu przejęcia rosyjskiej broni i amunicji, do wojska dołączyło ok. 2 tysięcy warszawskich mieszczan. Grupa podchorążych i studentów zaatakowała Belweder w celu zabicia lub pojmania W. Ks. Konstantego, naczelnego dowódcy Wojska Polskiego. Jarosław M. Rymkiewicz w swojej wnikliwej książce Wielki Książę postawił tezę, że spiskowcy wcale nie zamierzali zabić Konstantego, chociaż mogli łatwo tego dokonać.

Na pewno tragicznym był fakt zabójstwa sześciu polskich generałów przez zdesperowanych podchorążych. Jednak trzeba podkreślić, że dwóch z nich, Maurycy Hauke i Stanisław Florian Potocki byli wiernopoddańczo nastawieni do Mikołaja. Na szczęście oszczędzono ze względu na kalectwo gen. Józefa Sowińskiego, późniejszego bohaterskiego obrońcę Woli w 1831 r. Zachodzi pytanie, dlaczego polscy generałowie, w większości dzielni żołnierze napoleońscy odmówili przystąpienia do Powstania? Wydaje się, że pozostała u nich trauma po klęsce w 1812 r. w Rosji. Skoro taki geniusz jak cesarz Napoleon poniósł klęskę, to jak niewielkie Królestwo Polski może pokonać Rosję? A klęska oznaczała koniec autonomii Królestwa Polskiego. Ponadto generałowie ci mieli już swoje lata i z tej racji byli w jakimś stopniu kunktatorami. Po co ryzykować karierę i przywileje. Przykładem tu może być gen. Józef Zajączek, mianowany przez Aleksandra I namiestnikiem z tytułem księcia. Niegdyś jakobin i dzielny żołnierz Insurekcji Kościuszkowskiej, wojen napoleońskich i armii Księstwa Warszawskiego. Inwalida wojenny bez nogi. Jako namiestnik miał teoretycznie najwyższą władzę w Królestwie Polskim, ale stał się zwykłym służalcem W. Ks. Konstantego i cara. Kiedyś zirytowany Konstanty powiedział mu wprost cyt.: Ja, Rosjanin jestem lepszym Polakiem niż Pan Warto też pamiętać, że na rozkaz cara wystawiono pomnik na Placu Saskim w Warszawie, w 1841 r., upamiętniający „lojalnych” polskich generałów, którzy zginęli, nie chcąc przyłączyć się do „buntu.” Warszawiacy nazywali go „pomnikiem hańby”, a zburzyli w 1917 r. po opuszczeniu stolicy przez wojska rosyjskie, podczas pierwszej wojny.

Myli się także pan Kowalczyk uważając, że W. Ks. Konstanty był przychylny Polakom i należało z nim trzymać. Konstanty kierował się własnym interesem. W Królestwie był kimś, prawie udzielnym władcą, a w Rosji byłby tylko bratem carskim, w dodatku nie traktowanym poważnie. Był niezrównoważony psychicznie, grubiański, despotyczny i nieobliczalnym. Szymon Askenazy, wybitny znawca epoki w Łukasińskim napisał o Konstantym: w tym nieskładnym ciele szamotała się dusza dzika, spaczona, nieokiełznana, popędliwa aż do szaleństwa. Przez swoje brutalne postępowanie Konstanty doprowadził do samobójstwa 49 polskich oficerów. (Na portalu internetowym Adam Kowalczyk zripostował, że gen Władysław Sikorski też przyczynił się do samobójstw polskich oficerów internowanych Na Wyspie Węży w Wielkiej Brytanii w 1940 r. A co ma piernik do wiatraka?) Jedyną zasługą Konstantego było dobre przygotowanie i wyszkolenie bojowe polskiej armii, chociaż brutalnymi metodami. Kiedy Polacy podczas walk powstańczych bili Rosjan, Wielki Książę cieszył się jak dziecko i wykrzykiwał: „moja szkoła”, czym wywoływał zgorszenie rosyjskich generałów, piszących na niego donosy do carskiego brata.

Ocena polskich powstań narodowych nie jest jednoznaczna. Wielu zwykłych Polaków, w tym i historyków twierdzi, że powstania były niepotrzebne, że naród polski zapłacił za nie wysoką cenę. Dotyczy to także Powstania Listopadowego. Ale nigdy nie spotkałem się z nazwaniem słynnej Nocy Listopadowej tak pogardliwie. Z całym szacunkiem dla Adama Kowalczyka, ale to nie powinno mieć miejsca.

Powstanie Listopadowe, jak żadne inne, miało wielkie szanse zwycięstwa. Pisał o tym bardzo sugestywnie nieżyjący już historyk Jerzy Łojek w pracy Szanse Powstania Listopadowego Rosjanie mieli poważne trudności w jego stłumieniu, gdyż armia rosyjska była zaangażowana w wojnie na Bałkanach z Turcją i na Kaukazie. Rosyjski historyk Michał Pogodin na zlecenie Mikołaja I napisał pracę Polskie powstanie lat 1830-1831, gdzie wykazał między innymi trudności Rosji w pokonaniu wojsk powstańczych. Polacy dysponowali świetnie wyszkoloną armię i błyskotliwych sztabowców, jak chociażby gen. Ignacy Prądzyński, ale zawiedli dowódcy, zwłaszcza generałowie Chłopicki i Skrzynecki. Ale Powstanie Listopadowe stanowi chlubne tradycje polskiego oręża. Stoczek, Grochów i Ostrołęka są zapisane na tablicach na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie. Nawet w PRL, gdzie „obowiązywała” przyjaźń polsko-radziecka i nie należało eksponować wojen polsko-rosyjskich, to jednak nie wymazano pamięci o Powstaniu Listopadowym. Wychodziły poważne prace o Powstaniu, między innymi Wacława Tokarza Sprzysiężenie Wysockiego i noc Listopadowa (wyd. 1980 r.) Prof. Tokarz w II Rzeczpospolitej był szefem Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego i pułkownikiem WP. W szkołach oficerskich 29 listopada uroczyście obchodzono Dzień Podchorążego, a wojsko defilowało w takt Warszawianki pieśni skomponowanej na cześć Powstania Listopadowego, której prawykonanie odbyło się 5 kwietnia 1831 r., w Teatrze Narodowym w Warszawie. Także po 1989 r., w wolnej Polsce pamięć o Powstaniu Listopadowym jest ciągle żywa.
Marek Skolimowski
Pułkownik emeryt, absolwent Oficerskiej Szkoły Uzbrojenia w Olsztynie, Wydziału Historycznego Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie i studium podyplomowego w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Uczestniczył w pokojowej misji ONZ na Wzgórzach Golan. Jako rezerwista od 2000 r. pracował 14 lat w Wojewódzkim Urzędzie Ochrony Zabytków w Olsztynie

Czytaj więcej: W odpowiedzi panu Kowalczykowi

Odcinam się od Apelu CMWP

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 21, styczeń 2019 20:04

Adam Socha

Jako członek SDP odcinam się od apelu pani dr. Jolanty Hajdasz, dyrektorki Centrum Monitoringu Wolności Prasy SDP do kierownictwa Telewizji Polskiej S.A. o przywrócenie do pracy red. Michała Rachonia i red. Krystiana Krawiela. Odcinam się zwłaszcza od stwierdzenia: „Animacja, która stała się przyczyną tak dokuczliwej dla dziennikarzy kary, jest bowiem satyrą polityczną, posługuje się więc środkami wyrazu charakterystycznymi dla tego rodzaju gatunku wypowiedzi publicznej i ocenianie jej wymowy wg kryteriów dziennikarskiej publicystyki jest błędem”.

Czytaj więcej: Odcinam się od Apelu CMWP

Prokuratura: szef ochrony gdańskiego finału WOŚP skłamał mówiąc, że Stefan W. miał plakietkę „MEDIA”

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 21, styczeń 2019 11:33

Szef ochrony imprezy WOŚP w Gdańsku Dariusz S. usłyszy dwa zarzuty składania fałszywych zeznań oraz kolejny - podżegania innych do składania fałszywych zeznań - poinformowała w poniedziałek rzecznik prasowa Prokuratury Okręgowej w Gdańsku Grażyna Wawryniuk.

Rzecznik poinformowała, że zatrzymany miał wprowadzić policję w błąd informując funkcjonariuszy tuż po zdarzeniu, iż zabójca prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza, Stefan W. dostał się na scenę posługując się plakietką "Media". Rzecznik wyjaśniła, że Dariusz S. przekazał policjantom identyfikator, którym rzekomo posłużył się Stefan W.

"Podjął (takie działania) w (takim) celu, aby utrudnić ustalenie istotnych okoliczności dotyczących właśnie tego identyfikatora, jednocześnie celem, jak wynika z naszych ustaleń, ukrycia zaniedbań w zakresie zabezpieczenia imprezy, która odbywa się 13 stycznia" - powiedziała Wawryniuk.

Rzecznik dodał, że zebrany materiał dowodowy, m.in. analiza monitoringu, badania biologiczne przekazanego identyfikatora i zeznania świadków wskazują, iż podejrzany o zabójstwo Adamowicza nie miał tej plakietki przebywając na scenie.

Wawryniuk dodała, że w kolejnych dniach po zdarzeniu Dariusz S. próbował nakłonić innych pracowników ochrony, aby złożyli zeznania, które miałyby potwierdzać przedstawioną przez niego wersję zdarzeń.

Prokurator poinformowała, że prokuratorzy i policja cały czas ustalają, jak rzeczywiście napastnik dostał się na scenę.

W niedzielę, 13 stycznia wieczorem Pawła Adamowicza zaatakował nożem w centrum miasta 27-letni Stefan W., który podczas finału WOŚP wtargnął na scenę. Samorządowiec trafił do Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku, gdzie w zeszły poniedziałek po południu zmarł.

(pw)

Czytaj więcej: Prokuratura: szef ochrony gdańskiego finału WOŚP skłamał mówiąc, że Stefan W. miał plakietkę „MEDIA”