Adam Kowalczyk

Raz jeszcze o tym samym

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 02, sierpień 2019 08:28

Adam Kowalczyk

Po moich artykułach na temat perspektyw dla Polski wielokrotnie zarzucano mi, że wybrzydzam na sojusz z USA a uchylam się od wskazania alternatywy. A nawet, że marzy mi się oddanie Polski w łapy Rosji. Spróbuję więc raz jeszcze wyłożyć co myślę na ten temat. Niestety, i tym razem nie podam na tacy tej recepty. Aż taki przewidujący to ja nie jestem.

Przede wszystkim muszę wrócić do opisu sytuacji. Pozornie jest jak było. Stany Zjednoczone gwarantują nam bezpieczeństwo poprzez pilnowanie ładu światowego co zapewnia swobodę handlu na świecie, pokój i osłonę przed Rosją oraz trzymanie w ryzach Niemiec. Dzięki temu Niemcy są nawet naszym sojusznikiem. Ot, taki rechot historii. Żeby podporządkować sobie Polskę gospodarczo Niemcy musiały przegrać wojną, a my być w obozie zwycięzców czyli wygrać… Tylko, że coś się zmieniło. W Polsce jeszcze tego dobrze nie widać, zwłaszcza jak się jest zajętym wojną plemienną pomiędzy PiS i PO. Po prostu wolny handel światowy dał szansę zarobić wszystkim. Świat jednak nie jest jednolity. Jedni potrafili zarobić więcej, inni mniej. Żeby to sobie uzmysłowić wystarczy porównać wzrost PKB per capita kilku krajów. I tak w latach 2010 – 2018 PKB Stanów Zjednoczonych wzrosło z 48 403 do 62 606 mln USD czyli o 29,3%. Wydawałoby się, że to dużo zwłaszcza gdy popatrzymy na przyciśniętą sankcjami Rosję – odpowiednio 11 406 i 11 327 mln USD czyli spadek o 0,7% albo tonącą w kryzysie nawet bez sankcji Japonię 44 674 – 39 306 mln USD czyli spadek o 10%. No tak, ale Chiny skoczyły z 4 524 do 9 608 czyli o 112,4%! Więcej niż podwoiły dochód na głowę. Dla porównania PKB per capita Polski wzrosło z 12 602 do15 431 mln USD czyli o 22,4%.

To było na głowę. Natomiast PKB krajów według g MFW wyniosło w roku 2017, USA 19 390 600 mln USD, Chiny 12 014 610 mln USD,potem długo nic i Japonia 4 872 135 mln USD.

Chińska gospodarka rośnie rocznie o wielkość gospodarki Australii. W dodatku według niektórych analityków powiązanych z CIA Chińczycy fałszują dane statystyczne ukrywając rzeczywistą wielkość gospodarki żeby uśpić czujność konkurencji. Faktycznie wielkość gospodarki chińskiej przekroczyła już wielkość gospodarki USA.

Zmiany, które zachodzą podważyły wiarę we wszechmoc światowego hegemona i wzbudziły nadzieję na zmianę usytuowania krajów w gospodarce światowej. Pewność zmiany mają Chiny, nadzieję Rosja, Niemcy, Indie i kilka innych krajów. Inni z kolei zaczynają się bać.

Na rezultat starcia pomiędzy Chinami a Stanami Zjednoczonymi mamy mniej więcej taki brzęczenie muchy na szarżę słonia. Sytuacja nieco się zmienia gdy popatrzymy na Europę. Tu zaczyna od nas wiele zależeć. Pierwsza rzecz, o której powinniśmy analizować to fakt, że Amerykanom zwyczajnie brakuje sił na kontrolowanie całego świata. Stąd ogłoszony pivot na Pacyfik, rejon podstawowego starcia gospodarczego i, nie daj Boże, militarnego z Chinami. Dlatego Amerykanie wycofują się z Europy. Przepychanki z Rosją i sankcje to tylko zasłona dymna i przekomarzania w celu wytargowania lepszych warunków sojuszu z Rosją przeciwko Chinom. Nadchodzi nowa Jałta. Pierwszą oznaką tego było odstąpienie przez prezydenta Baracka Obamę od budowy tarczy antyrakietowej ogłoszone, nomen omen, 17 września 2009 r. Oczywiście póki co, to nie przyznają się do zamiarów odejścia, ale ukrywać to jest znacznie trudniej. Gdyby Amerykanie zamierzali twardo tkwić w Europie zadbaliby o wsparcie swoich sojuszników. A co mamy? Mowy nie ma o stałej obecności wojsk. Tylko magazyny i obecność rotacyjna. Stała obecność rodzi zobowiązania a rotacyjna już nie. Dalej, wkręcili Ukrainę w konflikt z Rosją. Dużo gadania a czy Ukraina dostałą jakąkolwiek broń od USA? Jakoś nie widać. Najważniejszym w Europie krajem wschodniej flanki NATO jest Polska. Naprawdę dużo o tym gadania. Tyle, że gdzie pomoc? Izrael dostaje od USA rocznie 4 mld USD na dozbrojenie. W dodatku nie musi wszystkiego wydać w Stanach, może wspierać własny przemysł zbrojeniowy. My musimy płacić Amerykanom za budowę i utrzymanie bazy, a sprzęt musimy kupować za swoje i u nich. W dodatku próbują, i zrobią to, orżnąć nas na rzecz organizacji żydowskich na 300 mld USD. To naprawdę powinno dać nam do myślenia. Z tego wszystkiego widać jasno, że z tego amerykańskiego konia wcześniej czy później spadniemy.

Nie sądzę żebyśmy mogli liczyć na NATO. Spoiwem NATO był strach przed Rosją i siła Ameryki. Rosji w Europie Zachodniej już nikt się nie boi, a co może USA pokazują Chiny wykorzystując do tego swoją marionetkę czyli Koreę Północną. Korea gra Amerykanom na nosie, straszy ich nawet uderzeniem na bazę na wyspie Guam co wyeliminowałoby ich z zachodniego Pacyfiku i rozwiązało ręce Chinom. I prezydent Donald Trump musi tę żabę przełykać, a nawet spotykać się z koreańskim dyktatorem.

Kilka dni temu Trump odwołał przygotowany atak na Iran. Nie wsparli go żadni sojusznicy z NATO, nawet Polska. Widzą to wszystko Niemcy i powoli ale skutecznie starają się wypchnąć USA z Europy i wreszcie odzyskać swobodę ruchów. Nawiązali już strategiczny sojusz z Rosją. Budowa Nord Stream oraz jego południowego odpowiednika bierze Europę Wschodnią w kleszcze. Władimir Putin właśnie zapowiedział, że za rok Ukraina zostanie wyeliminowana jako kraj tranzytowy w przesyłce gazu. To się dzieje przy wsparciu Niemiec. Amerykanie tracą pozycję. Kraje europejskie, i nie tylko, zaczynają od nowa pozycjonować się w stosunku do sąsiadów. Wraca tradycyjny koncert mocarstw.

A to oznacza, że my też powinniśmy zacząć rozpatrywać różne scenariusze. Sytuacja nie jest łatwa. Rosja stara się odzyskać swoją strefę buforową. Przede wszystkim kluczową dla naszego bezpieczeństwa od wschodu Białoruś. To przyjdzie im łatwo pomimo rozpaczliwych starań prezydenta Aleksandra Łukaszenki odsunięcia tego w czasie. Wielka w tym i nasza zasługa. Ponad dwadzieścia lat obłędnej polityki wciskania Białorusi w gardło Rosji daje rezultaty. Pani Agnieszka Romaszewska, dyrektorka TV Biełsat, może być z siebie dumna.

Na Ukrainie już Rosja swoje zrobiła. Odzyskała ważny dla jej bezpieczeństwa Krym i faktycznie oddzieliła od Ukrainy przemysł Donbasu. Reszta Ukrainy pogrążona w chaosie, zneutralizowana na lata całe. Potem się zobaczy.

Upadek starego świata jest wielkim zagrożeniem. Jest też jednak i szansą. My też musimy starać się wywalczyć sobie nową pozycję. Nie będzie to łatwe bo zostaliśmy wstępnie zneutralizowani. Naszą własną pozycję musimy budować w oparciu o własną siłę, a taką możemy wygenerować tylko na obszarze dawnej Rzeczpospolitej. Aby to się jednak stało musimy dysponować taką atrakcyjnością polityczną, gospodarczą i cywilizacyjną oraz siłą militarną, żeby stać się naturalnym ośrodkiem przyciągającym Białoruś, Ukrainę i Rumunię. Współpraca polityczna oparta na gospodarce pozwoliłaby nam wspólnie stać się czynnikiem rozgrywającym w Europie. Rzecz w tym, że nie tylko my o tym wiemy. W końcu tak było przez kilka wieków. Widzą o tym Rosjanie i stąd zadbali o neutralizację Białorusi i Ukrainy. Wiedzą też Niemcy, którzy zadbali o podporządkowanie sobie naszej gospodarki.

Na realizację marzenia o samodzielności potrzebujemy kapitału. Taki mogą nam dać tylko Amerykanie. Przez chwilę wydawało się, że tak będzie. Szum podniesiony wokół Trójmorza na to wskazywał. Jednak najwyraźniej już ten pomysł zarzucili. Z kolei na naszą korzyść działa to, że Rosja gospodarczo jest w stosunku do nas relatywnie słaba. PKB Rosji w 2017 roku to 1 527 469 mln USD a Polski 614 190 mln USD. Czyli PKB Rosji jest raptem 2,5 raza większe niż Polski, a do obsłużenia i obrony mają ponad 54 razy większe terytorium. I na to musi im starczyć 144 mln ludności, 3,8 raza więcej niż w Polsce. Gdyby nie wsparcie Niemiec Rosja nie byłaby aż tak wielkim problemem dla Polski.

Każde działanie czy to nasze, czy dowolnego innego kraju w regionie, spowoduje reakcję reszty. Jest w tym tyle niewiadomych, że zwyczajnie nie podejmuję się powiedzieć, kiedy i do kogo zeskoczyć z amerykańskiego konia. Jedno wiem na pewno. Niezależnie od wybranego rozwiązania musimy starać się uniezależnić gospodarkę od Niemiec. Trzeba się otworzyć na wschód a zwłaszcza na Chiny. I trzeba to zrobić już, zanim nam inni to uniemożliwią.

Jednak to nie przeciwdziałanie sąsiadów jest największą przeszkodą. Problemem jest nieprawdopodobny wręcz klientelizm naszych elit politycznych. Z jednej strony PiS, który nawet bity i kopany, zrobi wszystko aby pokazać Amerykanom, że zasłużył na pochwałę i batonika. A z drugiej strony opozycja z PO i okolicami, która zlikwiduje Polskę i Polaków żeby tylko doczekać się poklepania po główce przez Brukselę, a tak naprawdę przez Berlin.

Żeby coś zmienić przede wszystkim trzeba chcieć. Reszta to już tylko praca.

Adam Kowalczyk
Publicysta, felietonista, w latach dziewięćdziesiątych wydawca tygodnika „Gazeta Warmińska”, członek Stowarzyszenia „Święta Warmia”

Czytaj więcej: Raz jeszcze o tym samym

To wojna!

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 28, lipiec 2019 15:36

Adam Kowalczyk

W swoim artykule „Po Białymstoku: dwie najważniejsze sprawy” Paweł Jędrzejewski napisał na samym wstępie:

„Przede wszystkim trzeba potępić przemoc i fizyczne ataki na uczestników 'marszu równości' w Białymstoku. To jest pierwsze – najważniejsze. Tu nie może być żadnych wątpliwości: nie można tolerować, usprawiedliwiać, czy racjonalizować przemocy. Koniec i kropka.”

Podobnie krytycznie wypowiedział się rzecznik Konferencji Episkopatu Polski ks. Paweł Rytel-Andrianik:

„Przemoc i pogarda w żadnym przypadku nie mogą być usprawiedliwiane i akceptowane. Trzeba wyrazić jednoznaczną dezaprobatę wobec aktów agresji, takich jak te, które miały miejsce w Białymstoku.”

Rzecznik KEP przypomniał wypowiedź Przewodniczącego Episkopatu abp. Stanisława Gądeckiego:

„Osoby te nie są w pierwszym rzędzie gejami, lesbijkami, biseksualistami czy transseksualistami – one są przede wszystkim naszymi braćmi i siostrami, za których Chrystus oddał swoje życie i które chce On doprowadzić do zbawienia”.

Rzecznik Episkopatu dodał, że:

„Każda forma agresji jest wbrew nauce Jezusa Chrystusa. Szacunek należy się każdemu człowiekowi bez względu na jego poglądy.”

Piękne słowa. Tyle, że nie potrafię słuchać ich spokojnie. To są słowa pozornej prawdy, słowa ludzi starannie zamykających oczy żeby nie dostrzegać, albo raczej, żeby nie musieć odnosić się do rzeczywistości. Nie oszukujmy się, w Białymstoku nikt nie atakował gejów czy lesbijek. Nawet jeśli tam jacyś byli, nawet jeśli dostali cięgi, to nie za to, że są gejami czy lesbijkami. Użyto przeciwko nim siły żeby ich powstrzymać. Znaleźli się tam nie jako osoby o odmiennych preferencjach seksualnych ale jako terroryści z grup szturmowych mających za zadanie rozwalić istniejącą cywilizację istniejący świat w imię nowego totalitaryzmu. Ponieważ normalny człowiek oparty o rodzinę i wierzący w Boga jest zbyt oporny nie udało się stworzyć nowego człowieka niezbędnego do tego eksperymentu. Nie udało się tego zrobić komunistom opierającym się na zniszczeniu stosunków własnościowych. Nie udało się to kolejnej odmianie lewicy – narodowym socjalistom Adolfa Hitlera, opierających się na podziale rasowym. Teraz została podjęta kolejna próba stworzenia człowieka pozbawionego oparcia w zasadach, w rodzinie i w religii, człowieka żyjącego w celu doznania i konsumpcji, nieobciążonego jakimkolwiek poczuciem przyzwoitości czy zobowiązaniami. Słowem konsumenta idealnego.

Łatwo potępiać przemoc, pozwala to zachować poczucie przewagi moralnej nad osiłkami używającymi siły. Ale ci aktywiści ideologicznego frontu LGBTQ też używają przemocy bo czym innym jest wdzieranie się w przestrzeń publiczną z obscenicznymi zachowaniami? Czym innym jest szturm na szkoły w celu seksualizacji dzieci bez zgody rodziców? Czym innym jest propagowanie zachowań homoseksualnych?

Jeżeli nie zostaną powstrzymani to będą posuwali się dalej. Jeszcze dziesięć lat temu podobno byli pokrzywdzenie bo orientacji seksualnej się nie wybiera, człowiek się z nią rodził. Dzisiaj już obowiązuje inna teza. Teraz człowiek ponoć nie rodzi się jako kobieta czy mężczyzna lecz płeć jest wtórna i można ją sobie dowolnie wybrać.

To jest wojna w celu zniszczenia naszego świata i jeżeli państwo zawodzi a nawet przechodzi na stronę wroga to ludzie mają prawo się bronić. Oczywiście, wszelkie napady, bijatyki, obrzucanie czymkolwiek to są rzeczy naganne. To są rzeczy nieestetyczne, niegodne człowieka.

Tyle, że nie chodzi tu o stosunki międzyludzkie. Tam, na ulicach to jest pierwsza linia frontu. I póki tam się leją to nikt nie przyjdzie do naszego domu. Choć już idą do szkół po nasze dzieci.

Tam, na ulicy, na tym froncie nie jest miło i estetycznie. Ale wojna nie jest estetyczna. Sam na niej, dzięki Bogu, nie byłem ale nie zapomnę wspomnień mojego ojca i innych kombatantów. Na froncie nigdy nie było tak ślicznie jak na hollyłudzkim filmie. Na pierwszej linii frontu ludzie nawzajem się mordowali, wypruwali z siebie bebechy i zdychali leżąc we krwi i własnych odchodach dodatkowo zżerani przez wszy. Dzięki nim inni siedzieli bezpiecznie w domach i mogli pozwolić sobie na człowieczeństwo. Nawet na dobre uczynki.
Co się stanie gdy tych  wojujących na ulicach Białegostoku zwyczajnie zabraknie? Fatalne, że rolę obrońców cywilizacji wzięli na siebie kibole ale życie nie znosi próźni. Skoro państwo bronić naszego stylu życia nie potrafi lub nie zamierza to znleźli się tacy, którzy rolę tę sami sobie przypisali. Boję się ubocznych tego skutków. Jednak jeśli nikt nie zatrzyma presji LGBT to linia frontu przesunie się do naszych domów. Co powie pełen moralnego oburzenia pan Paweł Jędrzejewski gdy przyjdą po jego dzieci uczyć je zachowań homoseksualnych? Gdy przyjdą do jego domu sprawdzić czy jest wystarczająco tolerancyjny? Co powiedzą księża biskupi gdy szturmowcy LGBTQ wtargną do ich pałaców biskupich, sprofanują kościoły?

Dlatego trudno mi tak do końca potępić  przynajmniej do czasu dopóki państwo nie zajmie się ochroną praw ludzi nie tylko homo- lecz i heteroseksualnych.

I żeby było jasne. Uważam, że nic nam do tego co kto i z kim robi w czterech ścianach. Jestem przeciwko publicznemu epatowaniu zachowaniami nie tylko homoseksualnymi lecz i heteroseksualnymi. Granicą naszych zachowań powinna być obyczajność. Tylko tyle i aż tyle.

Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: To wojna!

Rozdział Kościoła od państwa?

Szczegóły

Opublikowano: środa, 03, lipiec 2019 11:29

Adam Kowalczyk

W Polsce, podobnie jak w większości krajów europejskich, obowiązuje postoświeceniowa zasada rozdziału Kościoła od państwa. Piszę w większości, bo formalnie nie ma takiego rozdziału w Wielkiej Brytanii, Danii i w Grecji. Po raz pierwszy system ten wprowadzony został w Niemczech na mocy Konstytucji Weimarskiej z 1919 r. Zastanowić się należy czy jest to rozwiązanie właściwe.

Wątpliwości moje biorą się stąd, że rozdział ten przerodził się w jawną już, publiczną, dyskryminację Kościoła nie tylko w Polsce ale i w prawie całej Europie. Teoretycznie żadnej dyskryminacji być nie powinno choćby dlatego, że art.196 polskiego kodeksu karnego brzmi: Kto obraża uczucia religijne innych osób, znieważając publicznie przedmiot czci religijnej lub miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Jak to wygląda w praktyce pokazał haniebny Marsz Równości w Gdańsku, który okazał się być marszem dewiantów urągających we wszelki możliwy sposób katolikom. Użyłem słowa dewianci bynajmniej nie dlatego, że były to osoby o innej orientacji seksualnej. To się zdarza. Współczuję im, ale akurat z tego powodu ich wyzywać nie zamierzam. Dewiantami są dlatego, że człowiek normalny, wychowany w kulturze europejskiej, po prostu nie jest w stanie aż tak szydzić z uczuć ludzi wierzących, robić sobie hucpę z parodii procesji Bożego Ciała. To są dewianci psychiczni.

Wyhodowanie takich popaprańców jest to możliwe między innymi dlatego, że całkowity rozdział powoduje rozpad wszelkich norm moralnych i rujnuje wspólne zasady na których opiera się społeczeństwo. Rację miał św. Tomasz z Akwinu odróżniający prawo ludzkie (lex humana) od prawo Boże (lex divina). Prawo ludzkie miało jednak odzwierciedlać prawo Boże. Akwinata uważał też, że monarchowie powinni być podporządkowani Kościołowi. Teraz monarchów zastąpiły parlamenty. To jest bardzo ważne bynajmniej nie z powodów religijnych. Te zostawmy sumieniom ludzkim. Ważne jest to dlatego, że rządzący powinni również podlegać prawu oraz dlatego, że system prawny państwa nie może być zawieszony w próżni. System ten powinien mieć solidne podstawy etyczne, a te zapewnia tylko religia. W naszym przypadku podstawy te zapewnia chrześcijaństwo, ale w innych kręgach cywilizacyjnych rolę taką spełnia inna religia, ta na której zbudowano tamtą, odmienną od naszej, cywilizację.

Patrząc na sprawę czysto pragmatycznie zgodność systemu prawnego i etycznego w państwie obniża koszty utrzymania porządku. Powiedzieć może ktoś, że wolny naród może w demokratycznym głosowaniu uchwalić sobie takie normy prawne jakie uzna za stosowne i Dekalog nie ma tu nic do rzeczy. Otóż nie, nie może. Powinien być w tych swoich zapędach ograniczony przez system etyczny wynikający z religii. Dam prosty przykład. Zbiera się sejm i większością głosów uchwala prawo na mocy którego majątek należący do blondynów zostaje skonfiskowany i przekazany brunetom. Dochowano by wszystkiego – projekt poselski, dyskusja w komisjach, trzy czytania, poprawki i głosowanie. Procedury zachowano, doczepić się nie można. Tylko, że każdy widzi iż to nie jest w porządku. I w tym właśnie rzecz. Ten przykład pokazuje, że wszyscy podświadomie czujemy iż istnieje jednak jakiś wyższy porządek, ważniejszy od tego co może wysmażyć nawet najstaranniej wybrany parlament czy inne zgromadzenie.

Całkowity rozdział Kościoła od państwa jest błędem, którego wcześniej starano się wystrzegać.

Nawet nasi zaborcy o tym pamiętali. Sam będąc wyznawcą prawosławia car Aleksander I podpisał w 1815 r konstytucję Królestwa Polskiego, w której religii katolickiej obydwóch obrządków (łacińskiego i unickiego) zapewniono charakter narodowy.

Art.11. Religia katolicka-rzymska wyznawana przez największą część mieszkańców Królestwa Polskiego będzie, przedmiotem szczególniejszej opieki rządu, nie uwłaczając przez to wolności innych wyznań, które wszystkie bez wyłączenia, obrządki swe całkowicie i publicznie pod protekcją rządu odbywać mogą. Różność wyznań chrześcijańskich, nie będzie stanowić żadnej w używaniu praw cywilnych i politycznych.

Nie zrobiono tego bez powodu. Car, podobnie jak cała Rosja, był wyznawcą prawosławia. Jednak miał świadomość potrzeby zachowania porządku społecznego, a ten najlepiej zapewnić zachowując spójność cywilizacyjną, a w Polsce ta opierała się na religii katolickiej.

Niestety, po I wojnie światowej dotychczasowa wspólnota cywilizacyjna kontynentu europejskiego zaczęła się łamać. Upadły jednocześnie trzy największe mocarstwa chrześcijańskie – prawosławna Rosja, katolickie Austro-Węgry i protestanckie Niemcy. Zatriumfowały masońskie Francja i Stany Zjednoczone oraz cyniczna Wielka Brytania. O szaleństwach rewolucji bolszewickiej w Rosji chyba nie muszę przypominać. To wszystko spowodowało degradację moralną całych społeczeństw.
W świetle tego wszystkiego uważam, że całkowity rozdział Kościoła od państwa jest zwyczajnie szkodliwy.
Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Rozdział Kościoła od państwa?

Quo vadis?

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 27, maj 2019 13:16

Adam Kowalczyk

Po moim kwietniowym artykule „Jaki mamy w tym interes?” kilka wiele osób zarzuciło mi, że nie postawiłem kropki nad i. A dokładniej nie napisałem z kim jeśli nie z USA. Sprawę trzeba rozpatrzyć, jak pisał Tacyt, sine ira et studio (bez gniewu i upodobania – od red.).

Do tej pory było tak, że naszym głównym sojusznikiem, dostarczycielem bezpieczeństwa, były Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Po zakończeniu zimnej wojny i upadku Związku Radzieckiego Stany uzyskały pozycję jedynego supermocarstwa na świecie. Rosja zwinęła swoje imperium zewnętrzne, a nawet zdawała się być w stanie rozkładu. Stare państwa Europy, młodsze zresztą też, uznały, że pod ochroną USA nie muszą już wydawać pieniędzy na wojsko i mogą pędzić spokojne życie emeryta, na którego pracują importowani robotnicy z pośledniejszych krajów. Było fajnie. Myślenie zostało wyłączone.

Przysnęły również Stany Zjednoczone. Pewnego ranka jednak ktoś się rozejrzał i zobaczył, że właściwie wszędzie są Chińczycy. Chińczycy nie spali. Pracowali dzień i noc i nim ktoś się obejrzał zbudowali giganta gospodarczego. Nikogo nie straszyli. Świat się sam przestraszył gdy zobaczył, że właściwie bez Chin niewiele można. Po kryzysie finansowym w latach 2008-9 zapoczątkowanym upadkiem banku Lehman Brothers, który zakończył swe istnienie po 158 latach działalności, okazało się iż Amerykanom brakuje pieniędzy na utrzymywanie światowej hegemonii. A mają je Chińczycy. Efekt tego jest taki, że USA zmuszone są zwijać swoje imperium zewnętrzne. Trudno do tego się przyznać, ale wycofanie się z Gruzji, Syrii czy pozostawienie Ukrainy jest tego objawem. Teraz nawet taka Wenezuela im się stawia.

Obecny Pax Americana jest podważany przez nowego pretendenta do roli supermocarstwa czyli przez Chiny oraz Rosję widzącą okazję do wywalczenia sobie lepszej pozycji. Jednocześnie Rosja obawia się szybko rosnących Chin. Piszę o tym wszystkim bo ma to zasadniczy wpływ na naszą sytuację w najbliższych latach. Na naszych oczach rozgrywa się wielka gra pomiędzy USA, Rosją i Chinami. Rosjanie zawarli taktyczny sojusz z Chinami, ale w najbliższym czasie skazani są na porozumienie z USA. Sojusz z Chinami tak naprawdę służy wytargowaniu wyższej ceny za wsparcie Amerykanów. I Amerykanie zapłacą. Zapłacą bo kończy im się czas. Wycofają się z Europy. Już to robią.

Według prof. Stanisława Bielenia (politologa z Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego) ...bez Rosji, głównego rozgrywającego w przestrzeni poradzieckiej, nie da się rozwiązać wielu spraw. Taki jest po prostu układ sił między Rosją, a innymi partnerami poradzieckimi. Oznacza to, że Europa wróci do dawnego koncertu mocarstw regionalnych. Przekładając to na nasze, Niemcy odzyskają swobodę manewru i będą próbowały odzyskać swoją mocarstwową pozycję w Europie. Wszyscy, w tym Polska, będą musieli wywalczyć sobie nową pozycję. Bierni osłabną, a słabi i osamotnieni mogą zwyczajnie przestać istnieć.

W roku 2010 rosyjski politolog Siergiej Karaganow przedstawił rosyjską wizję przyszłości Europy i Rosji. Jak twierdził bez zrozumienia wspólnego interesu, wspólnych celów strategicznych wielkie 500 lat Europy odejdzie w cień, a ton światu nadawać będą Stany Zjednoczone i Chiny. Słusznie zauważył, że to nie Zachód a Chiny wygrały zimną wojnę. Dlatego Rosja i Europa winny dążyć do stworzenia wspólnego związku i do włączenia do niego państw, które dotąd jeszcze nie określiły swej orientacji: Turcji, Kazachstanu, Ukrainy. Partnerski związek miękkiej, ale wysoko rozwiniętej Europy z twardą siłą Rosji ma przyszłość i jest koniecznością. Jak twierdzi słaba Europa będzie osłabiać Rosję. I na odwrót.

Ówcześnie propozycja taka nie wydawała się atrakcyjną dla Europy. Jednak w obliczu wycofywania się Stanów Zjednoczonych idea ta może nabrać powabu. Tym bardziej, że rzeczywiście ani sama Rosja, ani sama Europa, nie będą w stanie zachować swojej pozycji w nowym porządku świata. Takie porozumienie pozwoli na podział świata pomiędzy nową Wielką Trójkę czyli USA, Chiny i Europę z Rosją. Inaczej liczyć będą się tylko dwa pierwsze państwa.

W tej sytuacji Polska znajdzie się w strefie zgniotu pomiędzy zbliżającymi się do siebie kolosami. Aby nie być zmiażdżonym Polska ma dwa wyjścia. Jedno to włączyć się budując wokół siebie sojusz polityczno-gospodarczy obejmujący obszar dawnej Rzeczpospolitej, a drugie to zostać junior partnerem Niemiec lub Rosji. Trzecie to dać się zlikwidować, ale tego akurat z oczywistych względów nie zamierzam rozpatrywać.

Pierwsze rozwiązanie trąca o ideę jagiellońską, czyli przekonanie, że Polska powinna być regionalnym hegemonem, zwłaszcza na obszarze dawnych Kresów. Ale widać wyraźnie, że mieszkańcy Litwy i Ukrainy zwyczajnie nas nie lubią. Wskazuje na to opór wobec polskiej pisowni nazwisk i nazw miejscowości na Litwie czy wzrost nacjonalizmu w wersji banderowskiej na Ukrainie. Z Białorusinami jest lepiej, ale tu akurat Polska ma za sobą ćwierć wieku ich odpychania. Pamiętajmy, że „idea jagiellońska”, słusznie czy nie, naszym sąsiadom kojarzy się z powrotem „polskich panów”. Zbudować taki sojusz można ale potrzeba na to co najmniej pokolenia wytężonej pracy. Dzisiaj to jest tylko nierealna mrzonka. Żeby to zrobić trzeba być naturalnym liderem. Trzeba mieć siłę przyciągania będącą wynikiem istotnej przewagi finansowej pozwalającej na inwestowanie w gospodarkę obszaru współpracy. Trzeba mieć też siłę militarną dającą poczucie bezpieczeństwa naszym sojusznikom. Trzeba mieć też wspólnotę interesów gospodarczych i politycznych. Tego dzisiaj nie ma.

No to może oprzeć się o Niemcy? Dziś nie wydaje się to groźne choć naszą gospodarkę sobie już podporządkowali. Ale dzisiaj Niemcy są trzymani na uwięzi przez NATO czyli Stany Zjednoczone. To dlatego Niemcy ciągle myślą o budowie niezależnej od NATO armii europejskiej. A co będzie jak USA wycofają się?

My ciągle pamiętamy o utraconych Kresach, wielu ludziom roi się powrót do Wilna, Grodna i Lwowa pomimo, że nie mamy żadnej siły umożliwiającej taki powrót.

A co myślą Niemcy? Golo Mann, syn Tomasza Manna, wybitny pisarz historyczny i wysoko ceniony autorytet, pisze w swoich Niemieckich dziejach w XIX i XX wieku: Za nic mamy historyczne argumenty, których używają Polacy, by usprawiedliwić aneksję »ziem odzyskanych«; to argumenty błazeńskie. Nie bardzo przekonuje nas też argument »rekompensaty«; ponieważ Rosja odebrała Polakom tyle i tyle terytoriów na wschodzie (…), przeto należy im się tyle i tyle niemieckiej ziemi na zachodzie, przyznanej kosztem pokonanego wroga, którego trzeba ukarać. Albo ziemie zabrane przez Rosję na wschodzie były polskie, a wówczas powinny polskie pozostać, albo polskie nie były – w takim razie Polakom nie należał się substytut. W istocie ludność zamieszkująca oderwane prowincje wschodnie w większości nie była polska. (…) W każdym razie okrutna operacja przyniosła do dzisiaj bardzo rozmaite skutki. Jeszcze nie wiemy, jaki będzie koniec (wytłuszczenie moje A.K.).

Nie są to oficjalne głosy ale czy takimi nie staną się gdy Niemcy odzyskają swobodę ruchów?

Więc Rosja. No tak, ale problemem jest obowiązująca wśród polskich elit politycznych rusofobia. O polskiej rusofobii napisał kiedyś śp. Jędrzej Giertych: Wolno jest myśleć i działać tylko tak; nie wolno jest myśleć i działać inaczej. (…) Zadaniem Polaków jest zwalczać Rosję. Sprawa polska jest funkcją sprawy rosyjskiej. Polityka polska tylko o tyle ma sens i rację, o ile szkodzi Rosji, o ile podważa jej potęgę i kładzie tamę jej ekspansji. Gdyby Rosji nie było, Polska właściwie nie miałaby racji istnienia. Stosunkiem do Rosji mierzy się patriotyzm Polaka, jego lojalność narodową, jego wartość moralną i osobistą.

Czy nam się to podoba czy nie, Rosja nie zniknie, zawsze będzie naszym potężnym sąsiadem. Gdyby zresztą znikła to pustkę wypełniłby Chiny i dopiero wtedy byłoby mało zabawnie. Z Rosją musimy jakoś współżyć. Nawet jeśli dzisiaj to jest trudne. Nawet jeśli nie z Władimirem Putinem, to trzeba wystąpić z propozycją porozumienia, jakiegoś modus vivendi, niech ono leży na stole. Powinniśmy to zrobić teraz, gdy jeszcze mamy jakiś wybór i mamy coś do zaoferowania. Bo może się okazać, że inni zadecydują za naszymi plecami bez pytania nas o zdanie. A wtedy to nie my będziemy targowali się o warunki.

Z historycznego rozpędu i na skutek propagandy obawiamy się Rosji odrzucając od siebie jakąkolwiek myśl o porozumieniu. Bo z Rosją się nie da. Bo Rosja, bo Putin itd., itp.

Wiadomo, Polska przez 45 lat była wasalem ZSRR, ale obecnie jest wasalem Ameryki. Są też różnice. Po śmierci Józefa Stalina stopniowo uniezależnialiśmy się gospodarczej i kulturowo. A uzależnienie od USA i Niemiec stale rośnie. Mało tego, żebrzemy o wprowadzenie wojsk na nasze terytorium, a Prezydent Rzeczpospolitej na stojąco podpisuje papiery przy siedzącym prezydencie USA. Dobrze, że nie w toalecie. Trzymamy się amerykańskiej nogawki.

Ale to teraz nie mamy własnej polityki zagranicznej. To nasi sojusznicy wciskają nam imigrantów. To nie Rosja wtrąca się w wewnętrzne sprawy Polski prowadząc jakieś chore śledztwa w sprawie naruszania demokracji i praw człowieka, cokolwiek by to nie znaczyło.

To nie Rosja narzuca nam „małżeństwa” homoseksualne, całe to LGBT, gender, podważa rodzinę i występuje przeciwko Kościołowi. To nie Rosja całkowicie uzależniła naszą gospodarkę i wydrenowała nas z rodzimej siły roboczej.

To USA i Izrael robią z nas winnych zagładzie Żydów, współsprawców holokaustu. I wreszcie last but not least – to nasz najważniejszy sojusznik i gwarant naszego bezpieczeństwa na mocy ustawy 447 JUST chce nas ograbić na ponad 300 miliardów USD i jeszcze żąda żebyśmy stworzyli podstawę prawną do tej grabieży. I my boimy się Rosji?

Zamiast ulegać emocjom powinniśmy rozważyć wszystkie opcje. Mówiąc Hanną Malewską przemija postać świata. Niesie to za sobą wielkie zagrożenia, ale też stanowi nowe wyzwania. Tylko od nas zależy czy poddamy się biernie czy też spróbujemy czynnie znaleźć sobie nowe, lepsze miejsce. Jak już wyżej napisałem, należy to zrobić sine ira et studio czyli bez sympatii i uprzedzeń. Jak to kiedyś powiedział uczestnik Powstania Listopadowego, znakomity strateg, generał Ignacy Prądzyński w sprawach stanu, gdzie idzie o losy całego narodu, nie wolno rządzić się sercem… Czas pomyśleć o wyborze drogi bo czasu mamy coraz mniej.

Na koniec przywołam znakomitego amerykańskiego polityka i dyplomatę Henry Kissingera, który powiedział, że jeżeli w dyplomacji nie wiesz dokąd zmierzasz, to każda droga zaprowadzi cię donikąd.

Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Quo vadis?