Adam Kowalczyk

Prawo do dyskryminacji i wykluczenia

Szczegóły

Opublikowano: środa, 22, sierpień 2018 19:51

Adam Kowalczyk

Każdy ma prawo do wolności opinii i wyrażania jej; prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów bez ingerencji oraz do poszukiwania, otrzymywania i przekazywania informacji i idei wszelkimi środkami, bez względu na granice – Artykuł 19 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ

Prawo do dyskryminacji i wykluczenia

Żyjemy w świecie agresywnej „tolerancji”, która zwalcza wszelką tradycję i pozbawia ludzi tożsamości. Lewacka tolerancja walczy z normalnymi ludźmi. Normalnymi to znaczy takimi jacy ludzie byli zawsze. Bo ludzie od zawsze dbali przede wszystkim o swoja rodzinę, swój ród, swoje plemię, naród i rasę. A na końcu o swój gatunek. W tej właśnie kolejności.

Pomagały i pomagają im w tym proste instynkty. Ludzie chcą przetrwać i ochronić swoje potomstwo. Aby tak było bronią swojego sposobu życia. Przetrwać można tylko w ramach określonych społeczności mających swoje wspólne cechy pozwalające odróżnić je od innych. I tu przydatna jest ksenofobia – potrzeba pewnego odróżnienia się od obcych. Bez pewnej dozy ksenofobii żadna wspólnota nie może przetrwać. Oczywiście, ksenofobia w nadmiarze prowadzi do zamknięcia się na świat zewnętrzny i staje się szkodliwa. Jednak jej brak jest zabójczy dla społeczności. W przykry sposób objawia się to w kręgach polskich, pożal się Boże, Europejczyków. Zastąpili oni ksenofobię ksenolatrią czyli kultem obcości. Wspomnijmy tylko sławne polskość to nienormalność. Europejska ksenolatria przejawia się w osławionym multi-kulti zabijającym cywilizacje europejską i białych Europejczyków. Tych ostatnich w sposób jak najbardziej dosłowny.

Europejscy neomarksiści, ci piewcy demokracji i praw człowieka odmawiają nam prawa do dyskryminacji i wykluczania innych. A przecież to służy obronie nas samych, naszej rodziny i naszego narodu. Dyskryminacja i wykluczenie jest podstawą każdego dokonywanego przez nas wyboru. Jak kupuję chleb z piekarni Cymes to dopuszczam się wykluczenia np. pana Dąbkowskiego, dyskryminuję jego piekarnię i jego samego. A przecież on może czuć się pokrzywdzony, zwłaszcza, że uważa swój chleb za lepszy.

Gdy mężczyzna wybiera kobietę, a kobieta mężczyznę, to też wykluczają innych kandydatów. A przecież te wykluczenie, ta dyskryminacja, bywają potwornie bolesne dla odtrąconych co czasem prowadzi do tragedii.

Do domu też jednych wpuszczamy a nawet zapraszamy, a przed innymi trzymamy drzwi zamknięte na klucz. Ale do większego domu, do naszej Ojczyzny, już mamy podobno obowiązek przyjmować innych, obcych, w dodatku żyjących w sposób całkowicie odmienny od naszego. Mamy przyjmować ludzi nie szanujących naszych wartości. Nie zgadzam się na to.

Irytuje mnie antypolonizm i wynoszenie pod niebiosa wyjątkowości obcych a zapominanie o swoich. Z jakiego to powodu ciągle trąbimy o wyjątkowości „holokaustu”, a umniejszamy wielokrotnie większą zagładę gojów, szczególnie Słowian - głównie Rosjan, Białorusinów, Ukraińców i Polaków? Czy to czyni mnie antysemitą?

Straszne potępienie wywołuje rasizm. Ale przecież rasizm w umiarkowanej formie to przekonanie o tym, że nasza rasa jest lepsza, że bardziej ją kochamy niż inne. A co innego sądzimy o naszej rodzinie, o żonie, o własnych dzieciach? Że są gorsi czy, że są lepsi?

Gdybym nie uważał narodu polskiego za lepszy od innych, gdybym go nie kochał bardziej od innych to bym wyjechał i został tym „lepszym” Anglikiem, Niemcem, Amerykaninem czy Europejczykiem. Jak widać nie wyjechałem. I nic do rzeczy nie ma to czy te moje uczucie opiera się na prawdzie obiektywnej czy na złudzeniach. Ja wolę być Polakiem niż np. Arabem czy innym Francuzem.

Może ktoś powie, że jestem rasistą. Niech sobie gada. Ja uważam chrześcijańską cywilizację białego człowieka za najwspanialszą rzecz jak przydarzyła się ludzkości. Nasza cywilizacja, tak dziś brutalnie zwalczana, oparta jest na trzech filarach. Na sztuce greckiej, prawie rzymskim i na Kazaniu na Górze. To ta cywilizacja uczyniła ludzi równymi wobec Boga choć nie takimi samymi. To ta cywilizacja upodmiotowiła człowieka, to ta cywilizacja zaniosła niewolnictwo. To ona zapewniła światu niespotykany dotąd poziom życia.

Ktoś powie, że biali Europejczycy popełniali zbrodnie. To prawda. W końcu jesteśmy tylko ludźmi. Ale to tutaj jest też niezgoda na te zbrodnie.

Chcecie to nazwijcie mnie ksenofobem czy rasistą. To wasza sprawa. Ale ja chcę żyć jak na białego człowieka przystało. Mam do tego prawo i prawa tego będę bronił.

Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Prawo do dyskryminacji i wykluczenia

Emocje, same emocje…

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 27, lipiec 2018 09:31

Adam Kowalczyk

Do redakcji przyszedł pełen oburzenia list od Pani Anny Olek. Zamieściłem go wyżej. List pełen emocji. Jaki on polski. Wzniosłe uczucia patriotyczne, honor, usta pełne frazesów o Ojczyźnie i zwalanie winy na kogoś kto do nie pasuje do obrazka. I zero racjonalnego myślenia. Król nie był bohaterem na barykadzie. Nie nadawał się. Król był zaprzeczeniem bohatera. Godził się na upokorzenia osobiste w interesie Polski. Jakże różnił się od swojego bratanka, ks. Józefa, który zginął w nurtach Elstery (nawiasem mówiąc od kul francuskich). Król umiał tylko pracować, jak maszyna, dzień po dniu. Od pierwszych dni panowania z ogromnym uporem i cierpliwością pracował nad zbudowaniem podstaw nowoczesnego państwa. Nie znalazł zrozumienia. To król zakładał szkoły kształcące wykwalifikowane kadry urzędnicze i oficerskie. Gdy w jakimś działaniu ponosił klęskę to podnosił się i pracował dalej.

A, że był dobrym kochankiem… kobieta powinna to docenić.

Pisze Pani, że upadek Rzeczpospolitej, zabory, morze klęsk i ofiar są winą ostatniego króla. Taaa, siedział sobie i wymyślił – spuszczę na ten kraj wszystkie plagi egipskie. I spuścił. Takie to miał moce sprawcze. A przecież mógł te plagi spuścić na Rosję, Prusy i Austrię ale pewnie nie chciał, zdrajca.

Król zrobił wszystko by ratować Polskę. Ma Pani pretensje, ze został królem z poparciem raptem 7 tys. żołnierzy rosyjskich. Mało. Ale na Polskę wtedy wystarczało i nie była to wina króla Stanisława ani nawet jego poprzedników Augustów bo to polskie sejmy nie chciały zwiększenia armii. Mało tego, gdy król August wprowadził wojska saskie wobec braku polskich to zażądano usunięcia ich z kraju. No to usunął.

Uważa Pani, że mieliśmy wtedy prawo do propagandy skierowanej przeciwko cesarzowej Katarzynie. Ale ja nie napisałem o prawie tylko o rozumie. Moja świętej pamięci babcia, prosta kobieta, mawiała – nie gryź jak nie możesz zagryźć. Warto to zapamiętać. W polityce ma to szczególne znaczenie.

Zachwyca się Pani Konstytucją 3 Maja wychwalając zasługi Stronnictwa Patriotycznego. Tyle, że nie było przypadkiem iż król nazywał je stronnictwem pruskim. Działania stronnictwa zakończyły się upadkiem Polski a przede wszystkim zrealizowaniem planów pruskich bo nie rosyjskich ani nie austriackich. Król to widział, widziała caryca, widzieli Anglicy i inne dwory tylko nie Polacy.

Faktem też jest, że reformy nie były popularne. Społeczeństwo szlacheckie w większości zmian nie popierało. Inaczej nie byłoby potrzeby kombinacji, a tak naprawdę zamachu stanu, w celu uchwalenia Konstytucji.
Byłoby zabawne gdyby nie było tragiczne, że na początku listy Polaków-patriotów przeciwstawionych królowi-zdrajcy stawia Pani nie kogo innego jak oślizłą postać podkanclerzego koronnego Hugona Kołłątaja. Ten „bohater bez skazy” gdy ponieśliśmy klęskę w wojnie z Rosją, na posiedzeniu Straży Praw 23 lipca 1792 roku ponaglał króla: "Dziś jeszcze, Miłościwy Panie, przystąpić potrzeba do konfederacji targowickiej, nie jutro; każdy moment jest drogi, bo krew Polaków go oblewa". Sam też zgłosił chęć przystąpienia.

Pisze Pani „Być może pan Adam Kowalczyk ma inny pomysł na ratowanie Ojczyzny w XVIII wieku. Ale niestety – trochę za późno.” Akurat swoimi pomysłami na ratowanie Polski w XVIII wieku tu się nie dzielę. Pomysł, jak najbardziej na czasie miał król Stanisław August Poniatowski. Siedzieć spokojnie przy Rosji, budować instytucje, kształcić kadry, wzmacniać się wewnętrznie i czekać na odmianę koniunktury międzynarodowej. Ta ostatnia nadeszła już po kilku latach wraz z ruszeniem się Napoleona. Czas oczywiście nie był wiadomy ale koniunktura zawsze się zmienia tak jak doświadczamy tego w ostatnich latach.

Zgadzam się natomiast z Autorką listu, że nie powinniśmy latać ze skargami po obcych dworach. Bo dla mnie nie ma różnicy czy ktoś zabiega o interwencję rosyjską, czy w Brukseli albo Waszyngtonie. To wszystko jedna Targowica.

Tyle inżynier ma do powiedzenia harfistce.
Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Emocje, same emocje…

Historia i polityka – jak na nią patrzę

Szczegóły

Opublikowano: środa, 25, lipiec 2018 19:47

Adam Kowalczyk

Pan Marek Skolimowski dość mocno zareagował na mój artykuł. W związku z powyższym czuję się zobligowany do wyjaśnienia mojego widzenia historii. Trudno mi polemizować z Autorem z powodu różnych płaszczyzn, na których się poruszamy. Pan Skolimowski zwraca uwagę na szczegóły, skupia się na Polsce i sąsiadach pomijając jednocześnie szerszy kontekst wydarzeń. Upraszczając sprawę można Go odczytać trochę zgodnie z warszawską szkołą historyczną – sąsiedzi postanowili nas zniszczyć bo tak chcieli i już. Nic nie można było zrobić a racja moralna była po naszej stronie. Ta racja wychodzi gdy pisze: „Dziwne, że Autor oburza się, że w Polsce trwała brutalna nagonka na Katarzynę II. A za co Polacy mieli ją kochać? Za rozbiory, bezprawne porywanie polskich posłów, senatorów i biskupów i więzienie ich w Rosji ? Za to, że ambasadorzy rosyjscy w Warszawie mieli większą władzę niż król polski, a może za zsyłki na Syberię konfederatów barskich? Trudno wymienić wszystkie krzywdy, które wyrządziła Rzeczpospolitej i jej obywatelom. Doprawdy nie rozumiem Autora.”

Rzeczywiście się nie rozumiemy. Pomijam to, że ja się nie oburzam tylko oceniam postępowanie ówczesne jako błąd. To jest polityka a nie spór pomiędzy ludźmi. Polska nie powinna była pyskować na Katarzynę bo nie miała siły. Tak po prostu. Gdybyśmy mieli siłę moglibyśmy pyskować do woli. W polityce nie ma racji moralnych jest za to stosunek sił oraz umiejętność rozpoznania o co toczy się gra.

Ta umiejętność nie istnieje w Polsce co najmniej od początku XVIII wieku aż do dzisiaj zresztą. Dlatego od ponad trzystu lat przegrywamy swoje szanse. Przegraliśmy Rzeczpospolitą w XVIII wieku, przegraliśmy Księstwo Warszawskie, potem Królestwo Kongresowe, II Rzeczpospolitą i teraz przegrywamy obecną Polskę.

Wracając do końca XVIII wieku zwracam uwagę, że Polska mogła prowadzić aktywną politykę dającą jej szansę na przetrwanie. Była słaba, to prawda. Dlatego nie mogła przeciwstawić się sąsiadującym mocarstwom ale też robić tego nie musiała. To nie jest jednak tak, że mocarstwa jak Rosja i Austria, czy silne państwa jak Prusy, mogły robić co chciały. Otóż nie mogły. Tak wtedy jak i dzisiaj toczyły się na świecie rozgrywki na europejską a nawet globalną skalę przy których sprawa Polski była marginalna. W te gry były i są zaangażowane silniejsze od nas państwa. W takiej sytuacji mogliśmy albo wspierać w takiej grze sąsiadujące z nami mocarstwo, albo podstawić mu nogę. W pierwszym wypadku byliśmy użyteczni i mogliśmy wygrać czas na wzmocnienie się no i na doczekanie zmiany koniunktury międzynarodowej. Zmiana ta zresztą rychło nastąpiła ale nasza niecierpliwość i naiwność spowodowały, że Polski już nie było.
W drugim przypadku stawaliśmy w poprzek czyjejś drogi i zostaliśmy rozdeptani. Nasze racje nic nam nie dały.

Jednym z funkcjonujących mitów jest przekonanie o wspólnocie interesów zaborców w sprawie Polski. Nie było niczego takiego. Wręcz przeciwnie, między nimi była sprzeczność interesów. Państwem konsekwentnie dążącym do rozbioru Polski były Prusy. Te same, które wybraliśmy sobie na sojusznika. Już wcześniej rozpoczęły swoją drogę do pozycji mocarstwa i taką uzyskały w latach 1740–1763 roku w trzech wojnach odbierając Austrii jej najbogatszą prowincję czyli Śląsk. Następnym krokiem było wyciągnięcie łap po polskie Pomorze (1772-73) i Wielkopolskę (1793). Dopiero wtedy stały się prawdziwym, europejskim mocarstwem. Austria nie miała w tym żadnego interesu bo rozbiór Polski wzmacniał ją minimalnie, jeśli w ogóle. Dla niej istnienie Polski było na rękę bo ograniczało śmiertelnie niebezpieczne Prusy. Dla Rosji korzystna była nienaruszona ale zwasalizowana Polska bo wtedy jej wpływy sięgały zachodnich granic Wielkopolski. To my swoją nieroztropną polityką zburzyliśmy ten układ na korzyść Prus.

Inna sprawa to podziw jaki należy się królom Prus Fryderykowi II i Fryderykowi Wilhelmowi II za fenomenalne rozegranie sprawy polskiej w taki sposób, że inni uczestnicy wydarzeń sprowokowani zostali do działania wbrew swoim interesom co im w przyszłości zaszkodziło. Chapeau bas.

Dlatego dla mnie to, że ktoś coś tam powiedział w jakimś momencie, niewiele znaczy. Liczy się gra interesów. Sprowadzanie wszystkiego do tego, że Katarzyna czegoś tam chciała czy nie chciała jest błędem. Toczyła się wtedy wielka gra na kilku poziomach. Trzeba było wiedzieć z kim grać ale żeby to robić trzeba było mieć świadomość tej gry. A tą miał tylko król.

Występowanie przeciwko nurtowi i w efekcie własnym interesom ma w Polsce długą tradycję. Tak było w XVIII wieku. Tak było gdy wywołaliśmy Powstanie Listopadowe w 1830 roku a nie w np. 1828 gdy Rosja toczyła wojnę z Turcją i zmagała się z buntem dekabrystów. Potem w 1863 gdy przeszkodziliśmy zbliżeniu rosyjsko-francuskiemu w interesie Prus. Tak było i w 1939 roku gdy na ochotnika zgłosiliśmy się jako pierwsi pod nóż w kolejnej wojnie. Za każdym razem słyszymy, że nie można było inaczej. Pytanie dlaczego inni mogli a my jedni nie mogliśmy inaczej?

Dla mnie jest oczywiste, że w każdym okresie mogliśmy prowadzić inną politykę z zupełnie innymi rezultatami. Czy to było w wieku XVIII, czy w XIX czy też w XX. Obecnie również. Sprowadzanie wszystkiego do złych intencji sąsiadów jest nieporozumieniem. Pożądliwość sąsiadów jest czynnikiem stałym. Takie są wilcze prawa polityki. Objawia się ona jednak wtedy gdy jesteśmy słabi i jednocześnie swoim postępowaniem podstawiamy komuś nogę.

Wracając do interesów Katarzyny II. Pan Skolimowski pisze „Sojusz z Polską nie był Rosji do niczego potrzebny”. Raz był a innym razem nie był. Zapytam o coś innego. Czy Katarzynie była potrzebna granica z Prusami na Bugu i Austriacy w Galicji? Naprawdę chciała podnieść Prusy sprowadzone przez jej poprzedniczkę do parteru, do rangi mocarstwa? Jaki miała w tym interes? To było do wykorzystania ale tego nie zrobiliśmy.
Podsumowując – kompletnie nie zgadzam się powszechnym przekonaniem, że musiało tak być jak było bo źli sąsiedzi itd. To nieprawda. Mogło być inaczej tylko spapraliśmy sprawę. I wcale nie jest to pesymizm. To podejście optymistyczne. Optymistyczne bo znaczy, że mieliśmy wtedy i mamy dzisiaj większe możliwości niż nam się zdaje. Trzeba się tylko nauczyć wykorzystywać pojawiające się okazje.

Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Historia i polityka – jak na nią patrzę

Helsińskie spotkanie przy stole

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 19, lipiec 2018 08:35

Adam Kowalczyk

Trzeba przyznać, że prezydent Trump potrafi robić ludziom wodę z mózgu. Konsekwentnie gra rolę prezydenta antysystemowego a w rzeczywistości pracuje na opinię człowieka nieobliczalnego. Na początku trochę sobie pofikał obsadzając stołki swoimi nowymi ludźmi ale został przywołany do porządku przez establishment i zastąpił ich kim trzeba. Gdy mu kazali to posłusznie wszedł w koleiny, w których tkwili jego poprzednicy. Być może przypomniano mu co spotkało prezydentów Abrahama Lincolna, Jamesa Garfielda, Williama McKinleya czy Johna F. Kennediego. Stany Zjednoczone są poważnym krajem i ich elity władzy mają sprawdzoną metodę przywoływania swoich prezydentów do porządku. Gdzie nam, prostaczkom, z kraju gdzie nie było królobójców a jedyny zamach na prezydenta przeprowadził chory psychicznie, do takiego mocarstwa.
Ale wróćmy do Helsinek. Spotkanie z Włodzimierzem Putinem jak dotąd pozostaje zagadką. Nie wiadomo o czym na nim mówiono. Pewne światło na to spotkanie rzucają wcześniejsze wypowiedzi Trumpa jak choćby pośrednie uznanie Krymu za część Rosji czy mówienie, że to wieloletnia głupota USA spowodowała obecne złe stosunki z Rosją. Do tego dorzucił niespodziewane stwierdzenie, że Unia Europejska jest wrogiem Ameryki. Wynika stąd, że Trump próbował zawrzeć z Putinem jakiś deal związany z nowym podziałem świata. Sprawa musi być poważna skoro pojechał tam jako strona zabiegająca o względy. Jeszcze w trakcie pobytu w Helsinkach kokietował Putina oświadczając niespodziewanie, że wg niego Rosja nie miała żadnych powodów do ingerowania w amerykańskie wybory prezydenckie.
Coś mi się wydaje, że Trump dostał kosza. Putin nie dał się kupić. Najwyraźniej Trump oferował mu zbyt mało i z dealu nici. Przy okazji sprowokował amerykańskiego prezydenta do pokazania się jako człowiek niepoważny. Wściekły Trump po opuszczeniu Helsinek oświadczył, że przejęzyczył się - chciał powiedzieć, że nie widział powodu, dla którego to nie Rosja ingerowała w wybory w USA.
Jak słowa tego człowieka można traktować poważnie?
Nie wiadomo o czym rozmawiali obaj prezydenci ani co ustalili jeśli w ogóle coś ustalili. Nie od razu się tego dowiemy. Zachowując stosowną ostrożność w spekulowaniu podejrzewam, że chodziło o Chiny. Wskazuje na to szczodrość oferty Trumpa. Podanie na tacy Ukrainy i pośrednio Europy pokazuje, że nie chodziło o drobiazgi. Jeżeli rzeczywiście Trump z Putinem dokonaliby jakiegoś nowego podziału wpływów na świecie, to było to najważniejsze takie wydarzenie od czasów Jałty a przynajmniej od upadku ZSRR.
Jakby na to nie spojrzeć czasy protekcjonalnego traktowania Rosji przez USA skończyły się. Z Rosją trzeba rozmawiać a skoro straszenie nie zadziałało to trzeba będzie ją kupić żeby dobrać się Chińczykom do skóry. Nie wszyscy w USA zgadzają się z Trumpem w tej sprawie. Stąd gromkie wypowiedzi na temat zdrady autorstwa Johna McCaina czy Arnolda Schwarzeneggera oraz paru innych głośnych postaci.
Teraz widzę dwie możliwości. Pierwsza to taka, że po pewnym czasie Trump wróci do Putina i podbije stawkę oferując coś jeszcze. Druga to taka, że Trump nie doczeka końca kadencji i zostanie zastąpiony kimś innym.
Jedno wiem na pewno. W tej rozgrywce Amerykanie nie będą poświęcać własnych interesów tylko cudze. Tak jak już widać, że odpuszczają sobie Ukrainę i Syrię. Gdzie jest miejsce Polski w tej grze? Przy stole nie, więc może na stole? Dano nam spokój czy może jesteśmy wymienieni w menu?
Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Helsińskie spotkanie przy stole