Polska

Kryzys na granicy polsko-białoruskiej, a zbliżające się manewry Zapad 2021

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 31 sierpień 2021 08:40

Michał Marek Info Warfare

Strona rosyjska i białoruska nadal prowadzą aktywne działania propagandowe i dezinformacyjne odnoszące się do kryzysu migracyjnego. Bieżące przekazy rosyjskich i białoruskich mediów kreują Polskę na stronę odpowiedzialną za wybuch kryzysu oraz starają się ukazywać Polskę jako państwo antydemokratyczne, nieszanujące praw człowieka.

Zgodnie z bieżącymi przekazami propagandowymi, Polska nadal rzekomo przewozi na granicę polsko-białoruską migrantów, którzy celowo wypychani są na obszar Białorusi. Polska ma również blokować dostęp polskim aktywistom i dziennikarzom, aby nie byli oni w stanie pomóc znajdującym się w trudnej sytuacji migrantom. Zgodnie z obrazem kreowanym przez Rosjan i Białorusinów, polski rząd celowo dąży do eskalacji kryzysu, aby „straszyć” Zachód widmem rosyjskiej agresji (dążenie do zwiększenia potencjału armii USA w Polsce), a także w celu konsolidacji społeczeństwa w obliczu „wyimaginowanego zagrożenia”

Najnowsze przekazy emitowane przez stronę białoruską i rosyjską odnoszą się do wydarzeń z dnia 29.08.2021, dotyczących prób zniszczenia zabezpieczeń znajdujących się na granicy przez tzw. aktywistów. Strona rosyjska eksponuje ten wątek wpisując go w kontekst „nieludzkich” działań rządu RP dotyczących budowy barier na granicy oraz w kontekst „powszechnego buntu społecznego” przeciwko „antydemokratycznym” działaniom władz. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że nawoływanie do niszczenia infrastruktury służącej ochronie granic oraz podejmowanie działań służących demontażowi barier, stanowi czyn niedopuszczalny, godny jednoznacznej krytyki. Omawiany czyn w kontekście kryzysu mającego miejsce na granicy z Białorusią stanowi akt o wyjątkowej szkodliwości – stymulowanie polaryzacji społecznej, „dostarczanie” materiału dla rosyjskich ośrodków dezinformacyjnych, sabotowanie działań służb państwowych.

W kontekście wydarzeń z udziałem tzw. aktywistów warto wspomnieć o zbliżających się manewrach Zapad-2021. Kryzysowa sytuacja na granicy polsko-białoruskiej stwarza możliwości stronie białoruskiej i rosyjskiej do przeprowadzenia szeregu prowokacji. Celem takowych, może być wykreowanie obrazu poważnego zagrożenia ze strony Polski i NATO, które zneutralizować ma stała obecność wojsk Fed. Rosyjskiej na obszarach zachodniej Białorusi. Cel ten może być zrealizowany w oparciu o prowokację w wyniku, której dojdzie do zaognienia sytuacji. Może ona zostać przeprowadzona m.in. poprzez skierowanie na granicę dodatkowych grup migrantów, którzy spróbują pokonać granicę w miejscach innych niż Usnarz Górny. Zgodnie z założeniem, tuż po reakcji polskich służb (próba zablokowania ruchu grupy), strona prowadząca operację rozpocznie kampanię dezinformacyjną kreującą sytuację na prowokację służb RP (rzekome przytransportowanie i wypchnięcie na Białoruś grup migrantów).

Przekazy na ten temat mogą zostać następnie uzupełnione o doniesienia o rzekomym przekroczeniu granicy przez pojedynczych żołnierzy WP oraz o informacje o rzekomym naruszeniu granicy przez polskie aparaty bezzałogowe lub helikopter. W trakcie takiej prowokacji strona białoruska może użyć broni palnej (strzały ostrzegawcze), co również posłuży do eskalacji napięć poprzez działania informacyjne. W przypadku przekroczenia granicy przez polskich „aktywistów”, czy dziennikarzy może dojść do aresztowania lub postrzelenia obywateli RP. Trudno odrzucać wariant, zgodnie z którym strona białoruska poinformuje w sposób anonimowy (np. legendując się jako lider grupy migrantów) wybrane polskie środowisko (podatne na tego rodzaju informacje) o miejscu i czasie planowanego przekroczenia granicy. W obliczu ostatnich wydarzeń, trudno odrzucić możliwość „wsparcia” migrantów przez „aktywistów” w postaci udzielenia pomocy przy przekraczaniu granicy. Tego rodzaju sytuacja może zakończyć się w sposób tragiczny stając się czynnikiem eskalującym kryzys. Jak pokazują doświadczenia ostatnich dni, strona rosyjska i białoruska może zakładać, że fałszywy lub zmanipulowany przekaz emitowany przez stronę prowadzącą operację zostanie (bezwiednie) powielany przez część polskich środowisk medialnych stymulując polaryzację społeczną i wpływając na proces destabilizacji sytuacji społeczno-politycznej w Polsce.

Niebezpieczne sytuacje, które mogą mieć miejsce w najbliższych tygodniach zapewne przykują uwagę mediów i opinii publicznej. Niezależnie od tego jak daną sytuację przedstawiać będą media oraz organizacje społeczne, warto podchodzić do pojawiających się komentarzy medialnych i informacji w sposób racjonalny, z dozą zdrowego krytycyzmu, ostudzając emocje.

Michał Marek Info Warfare

Czytaj więcej: Kryzys na granicy polsko-białoruskiej, a zbliżające się manewry Zapad 2021

Politycy! Odczepcie się od policjantów i Straży Granicznej!

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 26 sierpień 2021 16:25

Marian Zdankowski

„Mam wrażenie, że to jest wataha psów, która otoczyła biednych, słabych ludzi. Śmiecie. To nie są ludzkie zachowania. Trzeba mówić wprost. To antypolskie zachowanie. Ci żołnierze nie służą państwu polskiemu. Przeciwnie – plują na te wszystkie wartości, o które walczyli pewnie ich rodzice albo dziadkowie”

Te słowa Władysława Frasyniuka wzburzyły wiele osób. Mniemam, że nie wszystkich, bo… jeżeli taki autorytet jak on to wypowiada, to chyba musi mieć rację. Warto jednak zwrócić uwagę na sprawę, której Frasyniuk nie rozumie bądź nie chce zrozumieć. Wyzywanie ludzi ze Straży Granicznej - to tak jakby mieć pretensje do kija bejsbolowego, którym okłada tępy zbir, a nie mieć pretensji do tegoż właśnie przygłupiego łysonia z kijem.

Straż Graniczna musi wypełniać rozkazy i polecenia jakie otrzymuje od swoich przełożonych (dowódców). Analiza tychże rozkazów przez stojącego na posterunku strażnika, który dodatkowo nie zna wszystkich kontekstów sytuacji, byłaby co najmniej paradoksalna jeżeli nie paranoidalna. Czy to znaczy, że p. Frasyniuk (przecież legenda „Solidarności”) nie rozumie tej prostej zależności?

Nie podejrzewam go jednak o głupotę. Ale wówczas rodzi się jeszcze gorsze przypuszczenie – że jest prowokatorem! Rzucając takie wyzwiska tworzy w głowach wielu ludzi przestrzeń na komentarze w tej sprawie. Nie łudźmy się - większość ludzi widząc dziejącą się wokół siebie rzeczywistość - nie ma wyrobionego zdania w danej sprawie (hmm… w bardzo wielu sprawach!), i… dopiero „właściwy” pogląd może im podrzucić tzw. autorytet.

Stada autorytetów hodowane są dzisiaj w poszczególnych środowiskach wokółtelewizyjnych z tego względu, że telewizje to jednak nadal najbardziej wpływowy środek masowego przekazu. Ale, uwaga! Tylko dla osób w średnim i w starszym wieku… bo młodzież gremialnie przechodzi na Internet, a tam są nieco inne autorytety, nieco inne „treście” i inne standardy, którymi kieruje się młodzież.

Najdziwniejsze, że te wszystkie stada autorytetów telewizyjnych nie przenikają się nawzajem...

A kiedy słyszę takie opinie p. Frasyniuka (i sporo podobnych od innych osób) to przychodzi mi do głowy tylko jedna myśl. A właściwie apel:

- Zostawcie w spokoju żołnierzy ze Straży Granicznej! Pozwólcie wypełniać im swoje obowiązki! Przecież macie możliwość działania na wyższym poziomie. I tam działajcie. Chociaż spróbujcie działać! Zamiast, jako poseł, tarzać się w trawie w obecności żołnierzy SG – poświęciłbyś czas na zorganizowanie większej grupy parlamentarnej… może to odniosłoby większy efekt. A tak – co mamy myśleć o naszym Sejmie?

Bardzo podobny przypadek, a właściwie kilka przypadków, ale dotyczących jednego posła ...

Kilkakrotnie widziałem na filmach w Internecie przemowy posła Grzegorza Brauna do kija bejsbolowego (czytaj: do policji, która wypełniała swoje obowiązki). W dniu 24.X.2020 w trakcie demonstracji autorytatywnie powiedział przez megafon w stronę policji, że:

„Rozkazy, które dzisiaj wykonujecie są bezprawne. Macie prawo nie podporządkowywać się takim rozkazom. Dziś jesteście uczestnikami bandyckiego napadu na własny naród.”

W dniu 16.01.2021 roku tak mówił do policjantów:

„Wasze czynności wobec jednego z uczestników odbieram jako prowokację. Proszę tego nie robić! Proszę od tego odstąpić!”

Apelowanie posła kierowane do policjantów, by nie wykonywali rozkazów swych przełożonych jest niepoważne i karygodne. Pomijam już aspekt świadomości posła, czy zdaje on sobie sprawę, iż rozmawia z „kijem bejsbolowym”, a nie z decydentami. Policja ma wykonywać rozkazy – bo od tego jest i kwita. Nawet nie próbuję wyobrazić sobie sugestii posła Brauna. Musiałbym przyjąć, że przed akcją porządkową oddział policji zbiera się i dyskutuje nad apelem posła i potem rozstrzyga (głosowaniem?) czy rozkazy wydane przez przełożonych są bezprawne czy też należy je wykonać. Przecież to czysta paranoja!

A przypominacie co działo się podczas tzw. „Strajku Kobiet”? Kto namawiał, by spisywać nazwiska policjantów, żeby ich później rozliczyć? Czym to mogło grozić? To także posłowie, którzy według swych kompetencji mogą takie sprawy przenieść na poziom Sejmu. Czy nie chcą, czy nie mogą, czy nie wiedzą?

Oczywiście - te wnioski zapewne by upadły i oni o tym wiedzą, ale… takie są mechanizmy demokracji...

Tylko jedna myśl-apel przychodzi mi do głowy:

- Odczepcie się od policji! Zostawcie policję w spokoju! Oni wypełniają swoje obowiązki! Nawoływanie policji przez POSŁA do niewykonywania rozkazów przełożonych – jest haniebne i deprawujące. Tym bardziej, że wiele osób wpatrzona w „autorytet” posła – uważa, że on ma rację...

Jakże inaczej wygląda reakcja posła Janusza Korwin-Mikke w bardzo podobnej sytuacji. Zapytany przez dziennikarkę dlaczego nosi maseczkę, mimo że jest wielkim sceptykiem t.zw. „pandemii” odpowiedział, że w Sejmie zakłada, ponieważ (uwaga!) władzę tam ma pani Marszałek i ona może wydać polecenie, by wydalić kogoś, kto nie podporządkuje się jej poleceniom porządkowym. A on, jako poseł, nie ma zamiaru szarpać się ze Strażą Marszałkowską. A to właśnie Straż usuwała by go z sali sejmowej.

Swoją drogą, pewnie to jest zauważalne, ale z pewnym dystansem a nawet lekceważeniem wyrażam się o tzw. autorytetach. Muszę wytłumaczyć dlaczego… przede wszystkim to brak porozumienia pomiędzy autorytetami… Nie ma wspólnej płaszczyzny rozmów na kontrowersyjne tematy, które mogłyby wiele wyjaśnić i pomóc. A przecież kiedyś była dość udana próba dyskusji dwóch adwersarzy, jednego z lewicy i drugiego z prawicy.

To było w TVP Historia gdzie Sławomir Sierakowski – wówczas redaktor naczelny „Krytyki Politycznej” - i Rafał Ziemkiewicz próbowali w spotkaniu przed kamerami (nazywało się to: „Pojedynek”) przekonywać do swoich racji argumentami, starając się trzymać emocje na uwięzi. Kontynuacja tej audycji została wstrzymana. I nie wiem dlaczego. Nie chce mi się wierzyć, że któremuś z adwersarzy po prostu zabrakło argumentów.

I jeszcze jedno… Przykład jak niebezpieczna i stresująca jest praca w policji.

Kilka lat temu policyjni antyterroryści próbowali zatrzymać ludzi włamujących się do bankomatu. Bandyta zaczął strzelać do funkcjonariuszy z Kałasznikowa zabijając jednego i raniąc trzech. Bandyta zginął zastrzelony przez policjantów. Prokurator potrzebował DWÓCH LAT, żeby stwierdzić, że policjanci nie przekroczyli swoich uprawnień używając broni.

Wyobraźcie sobie: dwóch lat !

A my się dziwimy, że policjanci boją się używać przemocy w celu utrzymania prawa i obrony siebie i innych. Nie dziwcie się, jeżeli brakuje chętnych do pracy w policji. Mając przeciwko sobie nie tylko prokuratorów ale i posłów – trzeba mieć dużo samozaparcia, żeby zostać „gliną”! I do tego dobrym „gliną”!

Marian ZDANKOWSKI

Czytaj więcej: Politycy! Odczepcie się od policjantów i Straży Granicznej!

Donosił na mnie przyjaciel Roman Kosiorek (2)

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 26 sierpień 2021 08:14

SB zainteresowała się Cezarym Krukiem, od początku jego studiów na Zootechnice w ART w 1982 roku, bowiem od pierwszego dnia manifestował swój antykomunizm. Nosił znaczek „S”, w pokoju, w akademiku, postawił popiersie i powiesił duży obraz Piłsudskiego, z indeksu z tekstu ślubowania wykreślił zwrot, że będzie „służył Polsce Ludowej i brał udział w budowie socjalizmu”.

OPERACJA SB „WIKTORIA I”

SB rozpoczęła jego inwigilację w ramach Sprawy Operacyjnego Rozpoznania „Wiktoria I”. Kryptonim wziął się z tego, że Kruk często publicznie pokazywał znak „V” i wszystkie listy do przyjaciół kończył słowami; „Solidarność zwycięży! Wiktoria będzie nasza!”. Pierwsza notatka w aktach na jego temat jest z datą 22 października 1982 roku: „Na I roku Zootechniki AR-T Olsztyn rozpoczął studia Cezary Kruk z Puław, który wyraża się z nienawiścią o polityce Partii i Rządu i jednocześnie wychwala nie istniejący Związek Solidarność”. SB z Olsztyna wystąpiło do SB w Puławach o informacje na jego temat i rodziców. Lustrowała też jego korespondencję. SB zaangażowała do inwigilacji Kruka 1 konfidenta TW i 3 konfidentów KO (kontakt operacyjny).

- Na 20 stycznia 1985 roku zostałem wezwany na przesłuchanie do KW MO – wspomina Kruk. - Przez pójściem radziłem się najbliższych współpracowników z podziemia (Ustyjańczuka, Bieleckiego i Godlińskiego), jak mam się zachować i co mówić? W KW MO przesłuchiwał mnie kpt Stanisław Lasikowski. Padła propozycja współpracy z SB. Kategorycznie odmówiłem. Powiedziałem, że interesują mnie tylko pszczoły i sport, na polityce się nie znam, nie wiem nawet jaki jest w Polsce ustrój i kto rządzi? Ja udawałem przygłupa, a kapitan Lasikowski udawał, że mi wierzy. Jednak wymusił na mnie podpisanie zobowiązania, że nie będę prowadził działalności antypaństwowej i antysocjalistycznej. Spotkanie z Lasikowskim w szczegółach zrelacjonowałem kolegom z podziemia. Niektórzy zarzucali mi, że powinienem nic nie podpisywać, a wręcz zarzucali mi, że podpisałem „lojalkę”. Trochę wkurzyłem się, bo uważałem, że wroga Ojczyzny można oszukać, podpisać i dalej robić swoje. Ostatecznie z kolegami, po analizie tego przesłuchania, postanowiliśmy dobrze się przeszkolić na kolejną taką okoliczność. Podstawą były 3 pozycje książkowe: „Prawo i obywatel”, „Mały konspirator” i „Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów”.

KOSIOREK CHCE DZIAŁAĆ W PODZIEMIU

SB widząc, że Kruk dalej prowadzi działalność „antysocjalistyczną”, mimo podpisanego zobowiązania, zakłada w 1986 roku sprawę „Wiktoria II”. W tym momencie do Kruka zgłosił się przyjaciel z sekcji biegaczy AZS Roman Kosiorek, student geodezji od 1980 roku, pochodzący z Orzysza (ojciec był pracownikiem zakładu komunalnego w tym mieście, a matka bufetową). Kosiorek do tej pory w ogóle nie interesował się polityką, jedynie sporadycznie brał od Czarka jakąś podziemną książkę i deklarował sympatię dla „Solidarności”, tak jak wszyscy pozostali członkowie sekcji LA AZS. Pochłaniały go tylko dwie rzeczy: zdobywanie pieniędzy, na które był zachłanny do tego stopnia, że nawet w akademiku nr 4 handlował wódką oraz sport. Ale w marcu 1986 roku zadeklarował Krukowi, „Wiem, że ty działasz w podziemiu, ja też działałem, ale z powodów konspiracyjnych nic ci nie mówiłem. Niestety mój kontakt z podziemiem się urwał, bo moim kontaktem był siatkarz AZS II Kwaśniewski „Bubil”, ale on teraz zmarł na tętniaka”.
 

W drugim szeregu, pierwszy od lewej, w okularach Cezary Kruk, trzeci od lewej Roman Kosiorek

- Romek poprosił mnie o jakiś kontakt z podziemiem, bo chce wejść w struktury – wspomina Kruk. - Uwiarygodnił się powołując się na zmarłego siatkarza, chociaż Kwaśniewski, zdaniem Ryśka Ustyjańczuka, w nic nie był zaangażowany. Romek zaczął też rozgłaszać, że został pobity przez ZOMO na dworcu PKP w Warszawie zimą 1986 i pomaga mu „S”. Powiedziałem Romkowi, że jestem tylko drobnym trybikiem, znam tylko jedną osobę, która mi daje książki i to wszystko.

Cezary Kruk o tym, jak był rozpracowywany przez SB przy pomocy TW „Antka”, czyli najbliższego przyjaciela z sekcji AZS Romana Kosiorka, dowiedział się dopiero w 2010 roku, gdy otrzymał swoje akta z IPN.

TW „Antek” był niezwykle wydajnym i skutecznym konfidentem. Jego donosy były obszerne i szczegółowe. Z donoszenia uczynił sobie obfite źródło dochodów. Jego donosy oprócz akt Cezarego Kruka trafiały do akt FMW WiM, „Lont”, ODA, „Uczelnia R” (Kortowo) i „Uczelnia” (WSP), „Kontrrewolucjonista” (dotycząca Jerzego Szmita) oraz Krajowego Komitetu Koordynacyjnego NZS. Z własnej inicjatywy wykraczał poza wyznaczone zadania, licząc zapewne na dodatkowe honoraria. Np. doniósł, że portierka DS-11 melduje studentów zagranicznych, którzy nie mają do tego uprawnień, w zamian za „zielone prezenty”.
Pierwszy jego donos na Kruka, w aktach „Wiktoria II”, nosi datę 29 lipca 1986 roku.

Pierwszy meldunek przyjął od TW „Antka”, st. sierżant L.Kwiatkowski, w restauracji „Albatros”. Czytamy w nim: „Osobą, która zajmuje się kolportażem wydawnictw bezdebitowych na terenie Kortowa jest student Wydz. Zootechniki Cezary Kruk. Zajmuje się on pszczołami, w tej dziedzinie jest bardzo dobry, studiuje na indywidualnym toku studiów, realizuje program z IV i V roku. Pracę naukową realizuje pod kierunkiem doc. Bobrzeckiego, z którym pozostaje w dobrych stosunkach. Po ukończeniu studiów tj. w 1987 roku planuje pracę w Instytucie Pszczelarstwa PAN w Puławach. W okresie wyborów do sejmu miał złamaną nogę. Był w tym czasie na praktyce w Starym Polu. Podobno uciekał przed milicjantami przez jakiś cmentarz, gdzie potknął się i upadł. „Antkowi” nie jest znany powód ucieczki przed milicją” (Kruk zrywał 19 października 1985 roku w nocy czerwone flagi rozwieszone przed wyborami do sejmu, ścigało go czterech milicjantów – przypis A.Socha).

Dalej w meldunku czytamy, że TW „Antek” zna C. Kruka od 1982 roku. „Obecnie Czarek informuje „Antka” o wielu sprawach, powoli zaczyna wtajemniczać go w sprawy konspiracji, być może stara się go sprawdzić. C. Kruk mieszka w pokoju w Instytucie Pszczelarstwa, do niedawna z kolegą, który dostarczał mu kasety nagrane w Kanadzie, na których znajdują się takie utwory jak: „Obława I i II”, „Bastylia”, „17 września”. „Antek” dowiedział się, że po katastrofie w Czarnobylu Czarek zbierał podpisy pod petycją o zaprzestanie budowy elektrowni jądrowej. „Antek” otrzymał od Czarka 2 egzemplarze „Solidarności Walczącej” wydanie olsztyńskie z datą 23 marca i 6 kwietnia 1986. Wg informacji jakie posiada tw „Antek” materiały bezdebitowe dostarczają Czarkowi osoby, których on na razie nie zna, jednak postara się wejść z Czarkiem w jeszcze lepszy układ, aby poznać nazwiska tych osób”.

Kolejną ustną relację od tw „Antka” przyjął już kpt Lasikowski 14 listopada 1986 roku. Od tego momentu stał się jego oficerem prowadzącym. Relacja dotyczyła udziału grupy olsztyńskich studentów w Mszy 11 listopada 1986 roku, odprawionej w kościele Mariackim w Gdańsku z okazji rocznicy odzyskania Niepodległości, z udziałem Lecha Wałęsy. W tej grupie byli, jak przekazał „Antek”, z ART: Cezary Kruk, Ryszard Ustyjańczyk (powinno być Ustyjańczuk – przypis A.Socha), Roman Szuler („Szuler” to była ksywka od nazwiska Szulczyński – przypis A.Socha) oraz z WSP: Cezary Gerwin i Radosław Sobczak. Relacja z Mszy jest bardzo szczegółowa. „Antek” zauważył, że przed końcem Mszy Ryszard Ustyjańczuk podbiegł do Wałęsy i serdecznie się z nim witał.

„Wszyscy uczestnicy z Olsztyna w jakimś stopniu powiązani są z tzw podziemiem – raportował „Antek”. - Doskonale orientują się w bieżących wydawnictwach, szczególnie książkowych, ukazujących się nielegalnie. Wynikało to z wiadomości, którymi dysponowali podczas rozmowy. Czarek obiecał mi trzy kolejne pozycje książkowe. Z uwagi na konieczność akceptacji mojej osoby w tym gronie nie wypadało mi jeszcze pytać, skąd je posiadają i kto im udostępnia. W trakcie rozmów prowadzonych w tym czasie zorientowałem się, że zarówno „Gruby Rychu” (R. Ustyjańczuk – przypis A.Socha), jak i „Szuler” są częstymi gośćmi w Gdańsku. Oprócz babci „Szuler” ma tam siostrę, która studiuje na ASP”.

Uzupełnienie raportu przez kpt Lasikowskiego: „W trakcie dalszej rozmowy z tw spytałem go, czy zna Jerzego Szmita, byłego studenta geodezji i czy widzi jego powiązania z Czarkiem? Stwierdził jednoznacznie, że Jurek był tzw „idolem” dla Czarka, kiedy ten jeszcze studiował. Znany on jest także „Grubemu Rychowi” i „Szulerowi”. Czy obecnie kontakty z nim są podtrzymywane tego na pewno nie może stwierdzić”.

Zadania przekazane tw: „W dalszym ciągu dążyć do zdobywania zaufania w gronie wyżej wspomnianych studentów, odkupić literaturę oferowaną przez Czarka. W żadnym wypadku nie odsprzedawać jej innym osobom. Po nawiązaniu kontaktu z Czarkiem dążyć do wspólnego pójścia z nim do Duszpasterstwa Akademickiego. Rozpoznać tam tematykę oraz osoby tam przychodzące. W sposób bardzo delikatny dążyć do ustalenia dalszych kontaktów Czarka mających podłoże polityczne”.

Omówienie: „Spotkanie odbyliśmy w moim samochodzie prywatnym. Dekonspiracji nie stwierdzono. Wydaje się, że zlecone zadania tw wykonał b. dobrze. Wydaje się jednocześnie, że uczestnictwem w mszy w Gdańsku zdobył sobie dalsze zaufanie u Czarka, a także pozostałych kolegów. W trakcie spotkania zwracałem mu cały czas uwagę, żeby zlecone mu zadania wykonywał w sposób nie budzący podejrzeń ze strony kolegów. Obiecał w tym względzie, że zwróci na to baczniejszą uwagę. Informacje oceniam jako b.db., chociaż nie wyczerpujące. Za wykonanie zadania i poniesione koszty wręczyłem tw kwotę 3.000 zł, które przyjął chętnie. (najniższa płaca w 1986 roku wynosiła 5.400 złotych – przypis A.Socha). Zaznaczyłem jednocześnie, że o ile poniesie określone koszty w związku z wykonywanym zadaniem zostanie dodatkowo wynagrodzony. Otrzymywać też będzie zwrot kosztów przy zakupie literatury. Przekazując dla mnie znaczki zakupione w Gdańsku (orzeł w koronie i krzyż z orłem) prosił mnie o ich zwrot, gdyż wskazane jest, aby je trzymał u siebie w domu. Przyznałem mu w tym względzie całkowitą rację i obiecałem, że na następnym spotkaniu mu oddam. Uzgodniliśmy je na 20 listopada, po uprzednim kontakcie telefonicznym”.

Przedsięwzięcie: „Zebrać wszechstronne informacje o studentach z WSP tj. o C.Gerwinie i R.Sobczyku w oparciu o akta studenta, a także w miejscu zamieszkania.. Zweryfikować informacje od tw pod kątek ustalenia bliższych danych dotyczących studentów z ART zarówno na uczelni, jak też na miejscu stałego zamieszkania. Informacje w całości wykorzystać w zakładanej sprawie dotyczącej C. Kruka. Odpis informacji przekazać tow. Okońskiemu celem wykorzystania w sprawie „Kontrrewolucjonista”.

Z treści tego raportu wynika, że współpraca z TW „Antkiem” jest na wstępnym etapie. Wskazuje na to, jak szczegółowo kpt Lasikowski informuje „Antka” na temat zasad wynagradzania agenta.

W grudniu 1986 roku Kosiorek leczył się w Akademii Medycznej w Warszawie, więc nie mógł inwigilować Kruka, ale nawet wtedy nie próżnował. Po wyjściu z kliniki 19 stycznia 1987 roku raportował kpt. Lasikowskiemu, że „tamtejszy kapelan podczas codziennych mszy o 19.00 rozdawał materiały mogące wzniecić wśród pacjentów nienawiść do Rządu PRL, a także prowadził msze (pieśni, kazania), w sposób, który wprowadzał tzw zamieszanie ideologiczne wśród pacjentów kliniki”.

Po wyjściu z kliniki ponownie skupił się na swoim głównym zadaniu i meldował, że Kruk powiedział mu, iż stoi w kolportażu na niskim poziomie, spotyka się tylko z trzema osobami stojącymi o „oczko” wyżej, od których otrzymuje nielegalną literaturę. Struktura organizacji opiera się na trójkach, tw wyraził zgodę na uczestnictwo w takiej trójce. Kruk mówił też, że po zimowej sesji egzaminacyjnej w ART zostanie zawiązana tzw „Grupa Olsztyńska”, która będzie współpracowała z Regionem Mazowsze, i że w Kutnie znajduje się tajna drukarnia”

Komentarz Cezarego Kruka: W tym miejscu Romek wobec SB fantazjował. Ta informacja jest kompletnie nie prawdziwa. Nawet najlepszemu przyjacielowi z podziemia nie podałbym nigdy tak ważnej informacji! To byłoby złamanie elementarnych zasad konspiracyjnego BHP.

Dalej „Antek” raportował: „Kruk otrzymał od dwóch osób kwotę 20.000 zł na książki „Kultury Paryskiej”, 10 tys. pożyczył Jerzy Denaburski, trener AZS, a drugie 10 tys. Roman Kosiorek. Osoby, od których Czarek otrzymuje literaturę muszą być z Olsztyna, gdyż Czarek nigdzie po nią nie jeździ”.
„Antkowi” okazano zdjęcia Szmita, Kruka, Ustyjańczuka, których rozpoznał. Nad osobą Kaprzerzyńskiego Przemysława długo się zastanawiał, stwierdził że najprawdopodobniej tę osobę widział (w grudniu 1987 nawiąże kontakt z Kaperzyńskim i zabierze go do piwnicy Andrzeja Gierczaka do druku ulotek – przypis A.Socha).

Dalej z raportu dowiadujemy się, że 15 stycznia 1987 roku Czarek zabrał go z sobą na wykład księdza profesora (nazwiska tw nie poznał) w ramach Duszpasterstwa Akademickiego, po mszy w kościele akademickim. „Antek” zrelacjonował wykład księdza, kto zabierał głos w dyskusji i co mówił. W związku z tym SB zainteresowało się nauczycielką o imieniu Bożena, która krytycznie wypowiadała się o PZPR.

W tym samym raporcie „Antek” melduje, iż „18 stycznia 1987 roku o 5.40 rano „Gruby Rychu” jedzie do Warszawy, aby „odebrać przesyłkę”, na którymś z dworców PKP. Do Olsztyna ma wrócić w tym samym dniu. „Gruby Rychu” ubiera się w czarną puchową kurtkę z kapturem, duże brązowe buty typu wojskowego, dżinsy. Na pociąg wyjdzie prawdopodobnie z DS-9 u od kolegi Zbyszka. W związku z wyjazdem nie mógł „Rychu” pójść na opłatek do biskupa, 17 stycznia, na który „Antka” zabrał Czarek”. Następuje dokładna relacja z tego wydarzenia. „Antek” dodaje też istotną informację: „Czarek może trzymać literaturę w kantorku „jury” na stadionie, klucz ma Marian Rękawek i Jan Gabruś”.

Zadania przekazane agentowi: „W dalszym ciągu dążyć do zdobycia jak największego zaufania u Czarka i Rycha, ustalić czy Rychu 18 stycznia wyjechał do Warszawy. Przyjąć kolejna partię literatury od Czarka. Nie kolportować, zatrzymać i przekazać na następnym spotkaniu, ustalić czy Rękawek może być zaangażowany w działalność wspólnie z Czarkiem. Dalsze zadania wynikające z rozwoju sytuacji realizować z własnej inicjatywy, w sposób bardzo delikatny”.

Omówienie kpt Lasikowskiego: „Spotkanie odbyłem w swoim mieszkaniu prywatnym, uczestniczył też Z-ca Nacz. Tow. W. Leśniewski. Wspólnie omawialiśmy interesującą nas sytuację, a następnie tw przeniósł to na papier (…). W trakcie spotkania wręczyłem tw kwotę 10.000 zł na pokrycie poniesionych przez niego kosztów związanych z zakupem literatury oraz za przekazywane informacje i współpracę”.
Na spotkaniu z kpt Lasikowski 11 lutego 1987 roku „Antek” informuje, że był na kolejnym wykładzie księdza profesora, poznał tam Marię Wałęsę, studentkę II roku nauczania początkowego WSP, która maluje plakaty dla Duszpasterstwa Akademickiego i ściśle współpracuje z ks. Mirkiem Huleckim. Wyjeżdża teraz do Anglii.

Zadania dla tw: „Na następne spotkanie przynieść całą literaturę kupioną od Czarka, którą posiada. Przynieść również klucz do kantorka „Jury”. W dalszym ciągu dążyć do ustalenia skąd Czarek uzyskuje literaturę. Rozpoznać jego kontakty, zwłaszcza z terenu Olsztyna”.

Omówienie spotkania: „TW „Antek” nie był w stanie zrealizować wszystkich zadań. Upadł na twarz i ma złamany nos, z tego powodu przez dłuższy czas nie wychodził z akademika (R. Kosiorek po wypadku samochodowym i trepanacji czaszki cierpiał na epilepsję i ten upadek był spowodowany jednym z ataków. Prosił SB o pomoc w znalezieniu kliniki, która zrobiłaby mu operację nosa i dostał skierowanie do Akademii Medycznej w Białymstoku – przypis A.Socha).

Ciąg dalszy omówienia spotkania: „Za współpracę i przekazane informacje wręczyłem tw kwotę 2000 zł. Przyjął ją z chęcią i zadowoleniem. Stwierdził jednocześnie, że już zaczynało mu brakować pieniędzy”.

OPERACJA SB „LONT”

W tym momencie SB postanawia zlikwidować działalność kolporterską Cezarego Kruka, w taki sposób, by nie zdekonspirować „Antka”. Do tego celu SB postanawia wykorzystać rzekomą próbę usiłowania podpalenia stacji redukcyjnej ujęcia gazu ziemnego I stopnia przy ul. Warszawskiej w Olsztynie, która miała mieć miejsce 12 grudnia 1986 roku. Miejsce rzekomej próby aktu dywersji było znane 11 sportowcom AZS ART z uwagi na przebiegającą w pobliżu trasę biegową, wśród nich znajduje się Cezary Kruk, co stanowiło dobry pretekst do przeprowadzenia rewizji i przesłuchań.

Plan działania SB w operacji „Lont”: „Przesłuchać wszystkich biegaczy z AZS na okoliczność próby podpalenia, w tym Cezarego Kruka. Rozmowy mają dotyczyć tylko i wyłącznie faktu usiłowania podpalenia. Pozwoli to w znacznym stopniu na poznanie cech charakterologicznych poszczególnych osób. W tym środowisku znajduje się Osobowe Źródło Informacji tj. tw „Antek”. Dzięki temu bezpośrednio po przeprowadzonych rozmowach będzie nam znany ich oddźwięk, a to jednocześnie upewni grupę, że nic nie wiemy o ich działalności nielegalnej (kolportażu) i pozwoli jednocześnie na zaplanowanie dalszych przedsięwzięć operacyjnych”.

Komentarz Kruka: SB doskonale wiedziała, że nie mogłem brać udziału w żadnej takiej głupiej akcji, jak podpalenie stacji redukcyjnej, gdyż w nocy z 12 na 13 grudnia 1986 jechałem pociągiem na pielgrzymkę za Ojczyznę na Jasną Górę, co wynika z informacji dwóch innych agentów, którzy w ramach ODA także jechali na tę pielgrzymkę, którą co roku organizował ksiądz Mirosław Hulecki. Ich donosy są w aktach „Wiktoria II”.

Operacja „Lont” udała się SB znakomicie. Studentom-biegaczom zrobiono rewizje niby szukając materiałów związanych z podpaleniem reduktora gazu. Niby przypadkowo znaleźli u trzech osób kilka książek drugiego obiegu. Niby przypadkowo w magazynku „Jury” (tzw „Budzie”) na stadionie odkryli ukryty magazynek Cezarego Kruka z literaturą nielegalną i materiałami drukarskimi, w rzeczywistości zlokalizowali go już wcześniej dzięki temu, że dostali klucz od „Antka”. Pobrali odciski palców z materiałów, więc mieli dowód, że należały do Kruka, mimo że ten na przesłuchaniu się wypierał. Ponadto wzięto do badań grafologicznych rękopis pracy magisterskiej Kruka i porównano z zaszyfrowanymi zapiskami z 2 zeszytów znalezionych w skrytce (zaszyfrował 35 osób, które regularnie odbierały od niego literaturę). Podczas przesłuchania SB złamała jednego ze studentów Mariana Rękawka, który zeznał, że to Kruk rozdaje im literaturę i podał jako odbiorców literatury niemal wszystkich zawodników sekcji LA AZS wraz z trenerem Jerzym Denaburskim. Dlatego też wszystkie te osoby z sekcji LA AZS, poza 2 osobami, których nazwisk Rękawek nie podał, byli przesłuchiwani.

SB miała więc już dowody, świadka i mogła skierować sprawę na kolegium, nie dekonspirując przy tym swojego agenta „Antka”. TW „Antek” zameldował, że 8 kwietnia 1987 roku Czarek Kruk otrzymał wezwanie na kolegium. „Tego samego dnia kontaktował się ze mną – czytamy w raporcie „Antka”. - Po krótkiej rozmowie zorientowałem się, że potrzebuje pomocy prawnej. Z uwagi na to, iż posiadałem kontakt telefoniczny z Ryszardem Kułakowskim (był wówczas sekretarzem redakcji katolickiego dwutygodnika „Posłaniec Warmiński” – przypis A.Socha). Zaproponowałem Czarkowi kontakt z prawnikiem „S”, bez podawania nazwiska. Czarek nalegał, abym mu je podał, gdyż chce sprawdzić swoimi kanałami, kto to jest. Przetłumaczyłem mu jednak, że nazwisko podam, po rozmowie z tym człowiekiem. Trochę mi nie dowierzał, ale nie mając innego wyjścia, zgodził się. Byliśmy tam 13 kwietnia, w mieszkaniu Kułakowskiego przy ul. Kętrzyńskiego. Był już Śnieżko, który mieszka przy Kołobrzeskiej 14d/7. Śnieżko szczegółowo wypytał Czarka, notował, kazał mu zgłosić się do Zespołu Adwokackiego do adw. Jarosława Urbanowicza oraz do punktu porad prawnych przy parafii św. Józefa w Olsztynie. Czarek powiedział, że na świadków obrony powoła Jana Gabrusia i będzie się upierał, że to nie jego materiały, a jak to nie pomoże, to powie, że materiały są bardzo stare i obecnie zaniechał działalności. Po wyroku ma się zgłosić z odpisem do Śnieżki. Będą prawdopodobnie szykować odwołanie”.

Zadanie wyznaczone tw: „Wziąć udział w kolegium Czarka. Uczestniczyć z nim w punkcie porad prawnych w parafii św. Józefa, a także u Śnieżki po kolegium. Zorientować się, czy Czarek wybiera się na pielgrzymkę do Częstochowy. W przypadku wyjazdu udać się razem z nim. Przed Częstochową wywołać telefonicznie spotkanie.

Omówienie kpt Lasikowskiego: „Spotkanie odbyło się w mieszkaniu prywatnym z udziałem Nacz. Wydz. ppłk mgr R.Białobrzeskim. Na zakończenie wręczyłem tw 2000 zł jako wynagrodzenie za współpracę i przekazywane informacje. Przyjął je chętnie”.

Kolejny meldunek „Antka”: „Na sprawę Czarka w kolegium wybiera się ok. 50-60 studentów (przyszło 30 – przypis A.Socha). Czarek przed kolegium będzie podważał zeznania Rękawka i Madalińskiego”. Dodatkowo tw informuje, że „na mszę z papieżem (12 czerwca 1987 roku w Gdańsku - przypis A.Socha) zapisało się już około 100 studentów” oraz, że Czarek wyraził rozczarowanie Olsztyńskim Duszpasterstwem Akademickim, gdyż „tylko się modlą i nie ma z kim porozmawiać na tematy polityczne”.

Zadanie wyznaczone tw: „Uczestniczyć w rozprawie Czarka. Zdać relację. Zorientować się co do przygotowań podziemia dotyczących przyjazdu papieża. W dalszym ciągu śledzić każdy krok Czarka”.

Kpt Lasikowski w podsumowaniu raportu napisał jeszcze: „Na zakończenie rozmowy, gdy już chciałem odjeżdżać samochodem tw „Antek” stwierdził, że jestem mu coś winien. Kontynuując dalej tę myśl powiedział, że on dla idei nie pracuje, a dla SB w związku z tym oczekuje wynagrodzenia. Stwierdził też, że przecież mamy na to pieniądze, a jego kontakty, rozmowy telefoniczne, jazdy taksówkami dla naszej sprawy drogo kosztują. Nie mówiąc nic wyjąłem 1.000 złotych. Popatrzył się znacząco na mnie. Wyjąłem więc następny tysiąc. Widząc tę kwotę podpisał pokwitowanie. Cała ta rozmowa dotycząca wynagrodzenia była prowadzona przeze mnie i przez niego humorystycznie. Jednakże oboje wiedzieliśmy o co chodzi. Na zakończenie stwierdził, że przecież jeżeli nas wszystko interesuje, to on może nas informować, lecz za konkretne wynagrodzenie finansowe”.

Wniosek SB: „W przypadku uzyskiwania znaczących z operacyjnego punktu widzenia informacji, każdorazowo wynagradzać tw kwotą 2000 zł, zwracać też poniesione koszty”.

Jak było z góry do przewidzenia Czarek Kruk przegrał obie sprawy w kolegium. Jako świadek Roman Kosiorek dodatkowo się uwiarygodnił w oczach Czarka, broniąc go i atakując świadka SB Mariana Rękawka i twierdząc pod przysięgą, że to Rękawek zajmuje się i koordynuje działalność podziemną, a Cezary Kruk jest tylko odbiorcą nielegalnej literatury i jest niewinny.

Komentarz Kruka: Roman sam zgłosił się na świadka, mimo że mec. Urbanowicz kategorycznie na to się nie zgodził. Romek zeznawał jako ostatni, wcześniej był poza salą rozpraw. Nie znał więc odczytanych na sali zeznań Mariana Rękawka. Znałem je tylko ja i mecenas, bo zapoznaliśmy się z aktami przed sprawą, ale nikomu o tym nie mówiłem, a Kosiorek zeznawał tak, jakby doskonale znał zeznania Rękawka! Zdziwiło mnie to bardzo. Byłem wtedy wściekły na Romka, że zaatakował Mariana, który był dla mnie przyjacielem i wrabiał go w działalność podziemną, z którą nie miał nigdy nic wspólnego. Mariana SB złamało, bo mogli go wyrzucić ze studiów, jako wiecznego, słabego studenta i posłać w kamasze. Naiwnie wówczas uznałem, że Romek musiał podsłuchiwać z korytarza przez zamknięte drzwi zeznanie Mariana.

W sumie Kruk dostał karę 75 tys, złotych grzywny do zapłacenia, 50 tys za posiadanie i kolportaż literatury nielegalnej i 25 tys zł za zamieszkiwanie w Instytucie Pszczelnictwa bez zameldowania (później za udział w demonstracji w Gdańsku 12 czerwca 1987 roku otrzyma kolejną grzywnę w wysokości 50 tys. zł).

Od skreślenia z listy studentów, o co wnioskował I sek. POP PZPR na Zootechnice Zbigniew Puchajda, uratowali go prof. Ryszard Tomczyński i jego promotor doc. Białobrzecki (promotor był dla mnie jak ojciec - wspomina Kruk. - Należał do PZPR i bardzo się tego wstydził).

Meldunek „Antka” z 3 września 1987 roku (a więc już po rzekomym pobiciu przez ZOMO podczas demonstracji, po Mszy z Papieżem 12 czerwca 1987 roku w Gdańsku): „Po zakończeniu studiów Czarek podjął pracę od 1 sierpnia 1987 roku w Zakładzie Rozrodczym Pszczół w Końskowoli koło Puław. Poinformował przełożonego, że ma kłopoty z Bezpieką z uwagi na jego przekonania pro solidarnościowe. Przełożony odrzekł mu, że to mu nie przeszkadza. Od 1 stycznia 1988 roku Czarek chce się przenieść do Puław do Instytutu Pszczelnictwa, czeka tylko na wolny etat”. Dalej „Antek” informuje, że Czarek otrzymuje dużo wezwań na kolegia z Gdańska, Olsztyna i na przesłuchania z SB w Puławach, ale je wyrzuca i się z tego śmieje. I dodał, że wszystkie wezwania na SB ma głęboko w dupie!”

Ostatnią informacją „Antka” w aktach „Wiktoria II” jest przekazanie listu, który otrzymał od Czarka. Na tym zadanie „Antka” w sprawie Cezarego Kruka zakończyło się, gdyż dalszą inwigilację przejęła nad nim SB w Puławach i nadała kryptonim „Wiktoria III” (1987- 1990).
Natomiast „Antek” dostał nowe zadania: odnowić kontakty z byłymi działaczami „S”. Zorientować się jakie są ich najbliższe plany oraz przejąć kierownictwo nad reaktywowanym w 1988 roku NZS w Kortowie. Z tych zadań wywiązał się znakomicie.
Adam Socha
Cdn

PORTRET CEZAREGO KRUKA

Cezary Kruk (ur. 1962) pochodzi ze wsi Pożóg Nowy pod Puławami (dawne dobra rodu Czartoryskich), z chłopskiej, patriotycznej od wielu pokoleń rodziny. Pradziadek jego mamy Jan Jaśkiewicz osiadł w Pożogu Nowym po represjach Polaków na Litwie za udział w Powstaniu Listopadowym. Szlachcic u którego pracowali na Litwie dał jego przodkom świetne pisemne referencje. Dlatego dostali od Zarządcy folwarku z dóbr Czartoryskich podwójny przydział ziemi czyli 2 łany ziemi (1 łan to około 16,5 hektara ziemi). Moi przodkowie ze strony mamy, będąc chłopami pańszczyźnianymi mieli świadomość narodową. Miłość do ojczyzny zaszczepiły im trzy panie z inteligencji warszawskiej (Umińska, Findeisen), które przyjeżdżały na wieś, bratały się z chłopami, uczyły dzieci czytać i pisać. Zarządca majątku kupował książki do biblioteki, przyjaźnił się z pradziadkiem, podarował mu książkę o pszczelarstwie. W Pożogu w domu pradziadka był punkt przerzutowy dla powstańców uciekających po upadku Powstania Styczniowego do Galicji.

- Moja mama, Marianna Kruk z domu Jaśkiewicz , ur. w 1925 roku, w okresie okupacji niemieckiej była sanitariuszką i łączniczką BCh ps. „Chłopka”. Współorganizowała akcję wysyłania paczek dla więźniów Majdanka i Zamku w Lublinie. Po wojnie działaczka ZMW „Wici”, do czasu wcielenia tej organizacji do ZMP, po 1981 roku wspomagała podziemie „S”.

- Rodzona siostra mamy, ciocia Władysława ps. „Macierzanka” była komendantką Ludowego Związku Kobiet przy BCh w gminie Końskowola. Po wojnie komuniści prześladowali moich dziadków, Aleksandra Jaśkiewicza i Franciszkę z Sułków, jako „kułaków”.

 Aleksander i Franciszka Jaśkiewiczowie z córkami, Marianną (matka C. Kruka) i Władysławą

- Mama po Liceum Ekonomicznym rozpoczęła studia na KUL, ale z powodu gruźlicy na drugim roku, w 1950 je przerwała - wspomina Kruk. - Pracowała najpierw jako księgowa w spółdzielni, a później na ojcowiźnie uprawiała chmiel. W 1961 roku mama wyszła za mąż za agronoma Stanisława Kruka.

- Ja się urodziłem w 1962 roku a siostra Dorota dwa lata po mnie. Oprócz mamy i cioci szczególny wpływ na moją postawę wywarł wujek Wacław Jasiocha, mąż cioci Władysławy, żołnierz BCh, AK i WiN z oddziału „Orlika”, po 1947 represjonowany przez UB.

- Z kolei wuj mojego ojca Józef Kwit, był Peowiakiem, walczył z bolszewikami, dwukrotnie ranny na froncie, odznaczony Krzyżem Walecznych z Mieczami. Zesłany z Kresów do łagru, wyszedł z Sowietów z Armią Andersa, przeszedł cały szlag bojowy łącznie z bitwą pod Monte Cassino, do Polski wrócił z Anglii w 1947 roku.

- Z rodzinnego domu wyniosłem żarliwy patriotyzm i obowiązek ofiary wobec Ojczyzny – mówi Cezary Kruk. Nic dziwnego, że wraz ze starszym kuzynem Darkiem Jasiochą zakładali kółka konspiracyjne już w szkole podstawowej w Puławach. Pod koniec podstawówki (lata 1975-77), jako harcerz ZHP stworzył tajną 7-osobową drużynę. - Na zbiórkach śpiewaliśmy piosenki powstańcze i legionowe, rozmawialiśmy o Katyniu i o tym, że ZSRR to nasz śmiertelny wróg i nasz zaborca. Jako jedyny uczeń w podstawówce nie wstąpiłem do TPPR. Powiedziałem nauczycielce rosyjskiego, że ZSRR nie jest przyjacielem Polski. Nauczycielka deklarowała co roku, że zapłaci za mnie składkę 1 zł, co było symboliczną kwotą, bo 1 kilogram cukru kosztował 10,50 zł – wspomina Kruk.

- W Technikum Pszczelarskim w Pszczelej Woli (1977 – 1982) stworzyłem z kilkoma kolegami tajne kółko samokształceniowe. Od strony ideowej nasza grupa nie była jednolita. Nie mogła nią być choćby z tego względu, że każdy z nas był jeszcze bardzo młody i słabo wyrobiony politycznie. Chociażby moje poglądy w tamtym czasie to swoista mieszanka: patriotyzmu, nacjonalizmu, anarchizmu, agraryzmu i utopijnego socjalizmu. A więc doktryn ideologicznie często ze sobą sprzecznych. Przypuszczam, że moi koledzy również nie mieli jeszcze wówczas skrystalizowanych poglądów. Wszyscy mieliśmy pozytywny stosunek do Kościoła Katolickiego. Oburzała nas dyskryminacja religii. Wszyscy mieliśmy wrogi stosunek do komunizmu, ZSRR, PZPR- u. Dużym kultem otaczaliśmy Marszałka Józefa Piłsudskiego, tradycję powstańczą, legionową, AK-owską i WiN- owską.

- W szkole i na forum klasy nie kryliśmy generalnie naszych antykomunistycznych i antysowieckich przekonań. Wręcz przeciwnie, staraliśmy się je jak najbardziej zamanifestować. Były to nieustanne kpiny z Ruskich, ZSRR, PZPR- u. Tajemnicą były jedynie nasze dalekosiężne plany.

- Na święta komunistyczne takie jak 1 Maja, 22 Lipca i rocznicę Rewolucji Październikowej niszczyliśmy w mieście nocą czerwone flagi. Podczas Rajdu Świętokrzyskiego na przełomie kwietnia i maja 1979 roku, oczyściliśmy całkowicie z czerwonych flag i transparentów miasteczko Bodzentyn, w którym mielimy jeden z noclegów, łącznie z komisariatem MO, Urzędem Gminy i Komitetem PZPR-u.

- Podburzyliśmy też klasę, żeby nie zapisać się do ZSMP, ale zaszantażowali nas, że odbiorą stypendia, więc ostatecznie tylko 4 osoby na 42 z klasy nie wstąpiły, w tym ja. Nie ugiąłem się nawet, gdy w III klasie dostałem ultimatum od dyrektora: albo się zapiszę, albo nie pojadę na praktykę do Austrii. Przez miesiąc zarabiało się tam 244 dolary, roczne pobory mojego taty. Pracowali nade mną dyrektor i zastępca, obaj nauczyciele historii i propedeutyki. Wzywali do siebie i robili mi wykłady o wyższości systemu komunistycznego nad kapitalistycznym i o dobrodziejstwie, jakim jest dla Polski sojusz z ZSRR. Szczególnie gorliwy był zastępca dyrektora, niedoszły ksiądz i żołnierz AK, po 1945 stał się fanatycznym komunistą. W końcu puścili mnie, gdyż byłem wzorowym uczniem, jedynie zastępca obniżył mi stopień z historii z 5 na 4. Wyrwał mnie do odpowiedzi na ostatniej lekcji i zapytał: „Jakie zasługi dla odzyskania niepodległości Polski miał Lenin?” Nie wiedziałem, więc na świadectwie maturalnym tylko z historii miałem 4, reszta ocen to same piątki.

- W klasie maturalnej 7 stycznia 1982 roku zostałem zatrzymany na 24 godziny za noszenie i odmowę zdjęcia znaczka „S” i ukarany na kolegium grzywną 2100 złotych z zamianą na 21 dni więzienia. Rodzice zapłacili. Dyrektor szkoły Mieczysław Janik wniósł o skreślenie mnie z listy uczniów, jednak Rada Pedagogiczna nie poparła wniosku, gdyż byłem jednym z najlepszych uczniów. Jedynie obniżyli mi sprawowanie z wzorowego na dobre i zredukowali stypendium. - Na studia zdobyłem 95 punktów na 100 – mówi Kruk. - 5 punktów mi obcięli za brak członkostwa w ZSMP.

ANTYKOMUNISTA W „CZERWONYM” KORTOWIE

Z takim bagażem wychowania i doświadczeń Cezary Kruk zdał w 1982 roku na Zootechnikę na ART w Olsztynie. Dostał się na uczelnię, która nazywana była „czerwoną” i „kuźnią kadr PZPR” z powodu wysokiego stopnia upartyjnienia kadry. Przyjechał w październiku 82 do spacyfikowanego stanem wojennym miasta i regionu, w których skala represji była największa w kraju. Czołowi działacze „S” z ART siedzieli w więzieniu za druk i rozpowszechnienie protestu przeciwko stanowi wojennemu (dr Józefa Mielnik, dr hab. Antoni Jutrzenka-Trzebiatowski, Stanisław Porc, Tadeusz Poźniak i Tadeusz Koziura). W tym samym śledztwie skazano studentów z NZS, Mirosława Pyszko, Wojciecha Jaryńskiego, Marka Kaszubskiego, Jana Osieckiego (przewodniczącego SZSP), Jarosława Kochanka i Jana Nowaka. Do tego grona dołączy wkrótce student geodezji, redaktor pisma NZS „Litera” Jerzy Szmit, za zapalenie znicza i złożenie kwiatów 13 maja 1982 roku pod siedzibą Zarządu Regionu „S”.

- Jadąc na studia w Olsztynie, nikogo tam nie znałem i zastanawiałem się, jak nawiązać kontakt z opozycją? - wspomina Cezary Kruk. - Kuzyn Darek Jasiocha, który studiował w Gdańsku i działał w NZS poradził mi, żebym nie ukrywał swoich poglądów antykomunistycznych, wtedy ludzie z podziemia sami mnie znajdą. To nie była dobra rada, bo studenci początkowo bali się mnie sądząc, że ktoś tak odważny musi być prowokatorem. Powszechne było przekonanie, że w każdej grupie na uczelni jest dwóch kapusiów, jeden tajny, a jeden to prowokator.

- Gdy zaczynałem studia, to zdecydowana większość studentów w rozmowach prywatnych była nastawiona prosolidarnościowo, powszechna była niechęć do komunistów - kontynuuje Kruk. - Jak w listopadzie 1982 roku zmarł Breżniew, jeden ze studentów podczas wykładu w auli przekazał przez mikrofon: „Kochani, mam radosną wiadomość, Lońka pierd… w kalendarz”, to 180 studentów I roku Zootechniki na cały głos krzyczało „hurra!”. W PRL 3-dniowa żałoba, a w akademikach powszechna pijacka balanga dla „uczczenia” śmierci Breżniewa, z okien niosła się chóralna pieśń: „Lance do boju, szable w dłoń, bolszewika goń, goń, goń!”. Serce mi wtedy rosło!

- Niestety, kompletnie nie przekładało się to na podejmowanie jakiejkolwiek działalności opozycyjnej – ocenia Kruk. - Z każdym następnym miesiącem i rokiem nawet to werbalne poparcie dla „S” dramatycznie malało.

- Przez pierwszy rok studiów działałem chaotycznie – wspomina Kruk. - Pierwsze moje działanie, to było pisanie kredą na murach w Olsztynie haseł z Włodzimierzem Ochotą z Wydziału Rolnego. Rysowaliśmy znak „S”, SW, KPN i hasła: „Precz z komuną”, „Uwolnić Lecha zamknąć Wojciecha” itp. itd. Niestety, napisy były błyskawicznie niszczone. Olsztyńska esbecja musiała mieć armię donosicieli i ORMO-wców. Pisanie haseł trwało rok, bo później Włodek musiał ograniczyć aktywność ze względu na operację serca. Sam, nikomu o tym nie mówiłem, jesienią 1982, rozbiłem kilka razy cegłami gabloty KU PZPR, aż je w końcu zabrali spod rektoratu. Różniej zaangażowałem się w kolportaż i organizację „Latającej Biblioteki”.

- Na I roku studiów odkryłem wśród 180 studentów Zootechniki, gdzieś z 20 osób, które były podobnie jak ja radykalnie nastawione, wśród nich z mojej grupy Iwona Sienkiewicz-Iwaszkiewicz, Zbyszek Bielecki („bibułę” z Płocka przywoziła jego narzeczona Agnieszka Grabowska), Bogdan Godliński i Leszek Kalinowski (zatrzymany w maju 1984 roku i po tym wycofał się z kolportażu), nawiązałem też współpracę z Ewą Skrzycką (przywoziła ulotki od brata z „S” górniczej). A z innych grup z Jarkiem Łońskim i Ryszardem Ustyjańczukiem. Z tymi osobami prowadziłem od jesieni 1983 roku regularny kolportaż. Z innych wydziałów najcenniejszy był kontakt z Jurkiem Prusem z Wydziału Weterynarii i Włodkiem Ochotą z Wydziału Rolnego. Najbardziej cenny okazał się kontakt z Iwoną Sienkiewicz-Iwaszkiewicz, która przywoziła mi „bibułę” z Gdańska i Ryszardem Ustyjańczukiem z Olsztyna, który przywoził literaturę podziemną z Warszawy. O tym skąd przywożą bibułę, wówczas tylko się domyślałem i nigdy o to nie pytałem, bo to byłoby sprzeczne z zasadami konspiracyjnego BHP. Ryszard był obok mnie najbardziej radykalny na roku, był najbardziej zaangażowaną osobą w działalność kolporterską, od niego dostawałem najwięcej materiałów. Był też jedynym członkiem NZS na ART, z którym nawiązałem kontakt.

- Drugą grupę, którą wciągnąłem w kolportaż byli moi koledzy z sekcji lekkoatletycznej AZS: Jan Gabruś i Andrzej Matraś którzy byli pracownikami AR-T Olsztyn, Edward Hierowski z Weterynarii, Daniel Konstantynowicz oraz Jerzy Kotarski i Zdzisław Pawłowicz z Wydziału Rolnego. Cała sekcja LA AZS Olsztyn, która liczyła zwykle 10- 15 osób była antykomunistyczna, nikt nie należał do SZSP i ZSMP i nikt z nas nie chodził na komunistyczne „wybory” i pochody 1 Majowe. Pod tym względem byliśmy absolutnym wyjątkiem na ART. W akcjach malowania napisów na murach, niszczenia czerwonych flag oraz w ulotkowych na zgrupowaniach sportowych wspomagali mnie Zdzisław Pawłowicz i Jerzy Kotarski. Zdzisiek pomógł mi wraz z Wojtkiem Lutkiewiczem z Rolnego wywiesić flagę „Solidarności” w maju 1985 roku, w nocy przed inauguracją Mistrzostw Polski Akademii Rolniczych na stadionie AZS w Kortowie. Niestety, flagę zauważył, przed otwarciem, Roman Kosiorek i zwrócił uwagę pracownikowi odpowiedzialnemu za przygotowanie stadionu. Ten szybko flagę ściągnął.

- W sumie, stopniowo nawiązałem kontakty z 35 studentami na większości wydziałów ART, którym w 1983 roku regularnie przekazywałem literaturę podziemną – kontynuuje Kruk. - Niestety, poparcie dla „S” z roku na rok spadało. Po zamordowania ks. Jerzego Popiełuszki jesienią 1984 roku struktura podziemna na ART skurczyła się do garstki osób. Z mojej grupy kolporterskiej z Zootechniki zostało 6 osób, z Rolnego 2 studentów i z Weterynarii 1 osoba plus moja sekcja LA AZS. Od jesieni 1984 roku mieliśmy więcej literatury niż ludzi chcących czytać.

Studenci masowo zapisywali się do SZSP, skuszeni możliwością wyjazdu na praktyki do „demoludów”: na Węgry, do NRD i Czechosłowacji.
spisał Adam Socha

Czytaj więcej: Donosił na mnie przyjaciel Roman Kosiorek (2)

Operacja Śluza. Co naprawdę się dzieje na polsko-białoruskiej granicy

Szczegóły

Opublikowano: środa, 25 sierpień 2021 10:38

Tadeusz Giczan

26 maja, kilka dni po tym jak Białoruś porwała samolot Ryanair z Romanem Protasiewiczem na pokładzie, Łukaszenko, w odpowiedzi na krytykę ze strony Unii Europejskiej, powiedział: “Zatrzymywaliśmy narkotyki i migrantów [na granicy z UE] – teraz sami będziecie ich łapać”.

No i się zaczęło. O ile przez cały 2020 rok litewscy pogranicznicy zatrzymali łącznie 81 migrantów, którzy nielegalnie przekroczyli białorusko-litewską granicę, tak począwszy od maja tego roku tylko na Litwie zatrzymano już ponad 4000 osób – 50 razy więcej.

Powstaje pytanie: skąd ci wszyscy ludzie nagle się wzięli? Bo przecież Białoruś leży dość daleko od Bliskiego Wschodu i nigdy nie była oczywistym kierunkiem migracji do Unii. Jak opowiadają sami Irakijczycy, słowa Łukaszenki o tym, że Białoruś nie będzie przeszkadzała ludziom dostać się z jej terytorium do UE, przez kilka dni w kółko pokazywała iracka telewizja państwowa.

Ale jeszcze zanim Łukaszenko wygłosić te słowa, Białoruś zadbała o odpowiednią infrastrukturę. O ile na początku tego roku między Irakiem a Białorusią był tylko jeden lot tygodniowo, tak począwszy od maja liczba ta zaczęła gwałtownie rosnąć. Najpierw do Iraqi Airways dołączył inny przewoźnik – Fly Baghdad, a później same Iraqi Airways zwiększyły częstotliwość swoich lotów z Bagdadu do Mińska z jednego do czterech tygodniowo oraz otworzyły nowe połączenia z trzech innych miast – Erbilu, Basry i Sulejmanii. Do tego zamiast standardowych Boeingów 737 (około 150 pasażerów) na Białoruś zaczęły latać najbardziej pojemne Boeingi 777 (Triple Seven) i 747 (Jumbo Jet) – mieszczące prawie 400 pasażerów.

Zajmuje się sprowadzeniem Irakijczyków na Białoruś białoruska państwowa firma Centrkurort należąca na Zarządu Sprawami Prezydenta (to takie kwazi-państwowe imperium biznesowe Łukaszenki). Centrkurort współpracuje z irackimi biurami podróży – ci sprzedają wycieczki i dostarczają Centrkurortowi listy Irakijczyków, które po wylądowaniu na mińskim lotnisku dostają od ręki białoruskie wizy turystyczne.

Ceny tygodniowych wycieczek na Białoruś wahają się od 600 do 1000 dolarów. Turyści mają do wyboru sześć państwowych hoteli w Mińsku – trzy 3-gwiazdkowe, dwa 4-gwazdkowe i jeden 5-gwazdkowy. W praktyce wygląda to tak, że Irakijczycy przylatują do Mińska, dostają na kontroli granicznej wizy, wychodzą z lotniska, gdzie na nich już czeka autokar, który zawozi ich do hotelu. Dalej część Irakijczyków faktycznie zostaje zwiedzać Białoruś, natomiast druga część od razu lub po kilku dniach udaje się na granicę.

Broszura irackiej firmy turystycznej z podanymi cenami za poszczególne hotele

W internecie jest pełno grup i czatów, na których Irakijczycy dokładnie opisują, gdzie co i jak należy robić. Poniżej przykład jednej z takich instrukcji:

Tłumaczenie:

Na Białoruś lecisz samolotem z Bagdadu za 550-700 dolarów.

W Mińsku jeden dzień odpoczywasz, na drugi dzień wsiadasz do autobusu i za 20-25 dolarów jedziesz do najbliższego punktu przy litewskiej granicy – nazywa się Lida, strefa przygraniczna między Litwą a Białorusią.

Musi być was kilku, żebyście sobie pomogli nawzajem w przekroczeniu granicy.

Po tym jak przez białoruskie lasy przekroczycie granicę – trzeba zapłacić przemytnikowi 1000-1500 dolarów za przewiezienie do Wilna. Wtedy już jesteś na Litwie – możesz sobie odpocząć, ale z dala od policji.

Jedziesz specjalnym samochodem przemytników – dogadujesz się co do ceny z kierowcą i jedziesz – płacisz dopiero jak cię przywiozą do miejsca zwanego Suwałki – tu już wjechałeś do Polski, czyli do UE.

Wybierasz, w którym kraju chcesz dostać pozwolenie na pobyt – dołączasz do miejscowych arabskich grup w sieciach społecznościowych – znajdujesz kierowców TIRów, którzy podwiozą cię do wybranego kraju – płacisz tylko jakieś grosze za paliwo.

Nie mów, w którym kraju chcesz się zatrzymać, staraj się unikać policji, ubieraj się prosto, schludnie, żeby nie rzucać się w oczy, zachowuj się skromnie.

Gdy dotrzesz do docelowego kraju – zgłoś się do władz, że jesteś uchodźcą, i przygotuj odpowiednie dokumenty, aby tam zostać (każdy kraj ma inne dokumenty i wymagania).

Poniżej filmik nakręcony przez jednego z Irakijczyków pokazujący wszystkie etapy podróży:

A stand-off at the Belarus-Lithuania border. “Why are you standing? Go there [to Lithuania]!” – says one of Belarusian border guards to migrants. Note that they all got anti-riot gear (helmets, shields and batons) to prevent migrants from returning. pic.twitter.com/lkUkgPBA3G

— Tadeusz Giczan (@TadeuszGiczan) August 5, 2021

Podczas przekroczenia granicy migranci mają wszechstronne wsparcie ze strony białoruskich służb. Białoruscy pogranicznicy opowiadają (oczywiście anonimowo), że dostali ustny rozkaz przymykać oko na nielegalnych migrantów. Poborowi mówią, że teraz ochroną i patrolowaniem granicy zajmują się nie zwykli pogranicznicy tylko OSAM – specnaz wojsk pogranicznych – najbardziej elitarna jednostka w kraju, gdzie swojego czasu służyli starsi synowie Łukaszenki. OSAM kieruje migrantów, gdzie mają iść itd.

Są nagrania FRONTEXu, na których widać jak samochody służbowe białoruskiej straży granicznej eskortują duże grupy migrantów bezpośrednio do samej granicy. Są też zdjęcia litewskich rolników, na których widać jak białoruscy pogranicznicy usuwają drut kolczasty by ułatwić migrantom przekroczenie granicy.

Dokładnie o tym samym mówi BYPOL – organizacja, którą założyli w Warszawie byli oficerowie białoruskich resortów siłowych, którzy odeszli ze służby po zeszłorocznych wyborach i musieli wyjechać z kraju. Według ich informacji, akcja z przerzucaniem migrantów przez granicę Białorusi z UE została opracowana jeszcze w latach 2010-2011 i nazywa się Operacja Śluza. Jej autorami byli szef KGB Iwan Tertel i jego brat Juri – wtedy dowódca OSAM. 10 lat temu miało to na celu wymuszenie od Europy haraczu na wzmocnienie granic (swoją drogą skuteczne, bo Białoruś rzeczywiście dostała od UE dziesiątki milionów euro na ten cel). Białoruska policja rozpracowała cały schemat, w który były zaangażowane KGB, OSAM oraz rosyjska FSB, ale kazano im umorzyć sprawę.

Teraz skala tej operacji została znacznie zwiększona. Według informacji BYPOL oraz czynnych pograniczników, OSAM nadal bierze w niej aktywny udział. Zaangażowane w operację jest też wojsko. Są zdjęcia, na których migrantów przywożą na granicę autobusami należącymi do białoruskiego MON (zero na końcu w rejestracji).

BYPOL opublikował też nagraną rozmowę szefa trzeciego wydziału GUBOPiK (policji politycznej) Michaiła Biedunkiewicza. Do niego dzwoni jeden z urzędników i pyta co ma zrobić, bo kolejni afrykańscy piłkarze uciekli ze zgrupowania. Biedunkiewicz odpowiada, że nic nie trzeba robić, bo taki jest rozkaz ministra spraw wewnętrznych.

Zresztą białoruscy urzędnicy sami mówią o tym bardzo otwarcie. Na początku lipca reżimowy sojusz dziennikarzy wydał takie oświadczenie: „Liczba uchodźców pochodzenia afrykańskiego i azjatyckiego, którzy przedostali się na Litwę i Łotwę przez Białoruś, przekroczyła już tysiąc osób. Do końca miesiąca liczba ta przekroczy 5 tysięcy. Jeśli otworzy się jeszcze tzw. “polski korytarz”, liczbę uchodźców będzie można śmiało pomnożyć przez 3”.

Białoruska telewizja państwowa otwarcie grozi Zachodowi nie tylko uchodźcami, ale też przemytem narkotyków: „Niedługo nasi litewscy i polscy bracia będą mieli ciężko. Oni nie dali radę zwalczyć kontrabandę papierosów, a już nadchodzi przemyt heroiny na skalę przemysłową”.

Białoruscy pogranicznicy krzyczą na migrantów by ci nie stali po białoruskiej stronie tylko szli do Litwy:

A stand-off at the Belarus-Lithuania border. “Why are you standing? Go there [to Lithuania]!” – says one of Belarusian border guards to migrants. Note that they all got anti-riot gear (helmets, shields and batons) to prevent migrants from returning. pic.twitter.com/lkUkgPBA3G

— Tadeusz Giczan (@TadeuszGiczan) August 5, 2021

Przez cały czerwiec i lipiec wszystko szło po myśli Łukaszenki. Migrantów robiło się coraz więcej. Litwa budowała kolejne miasteczka namiotowe i tworzyła nowe centra rejestracji uchodźców powodując protesty lokalnej społeczności. Migranci wszczynali zamieszki i uciekali z tych obozów. Minister spraw zagranicznych Litwy osobiście jeździł do Bagdadu, gdzie spotykał się z premierem Iraku w tej sprawie, ale mimo to liczba migrantów wciąż rosła. Zamiast dziesiątek osób dziennie na początku czerwca, w lipcu były już to setki osób dziennie. I nie tylko z Iraku – zaczęli napływać też ludzie z Afryki (głównie z Konga i Kamerunu, tu są dokładne statystyki z podziałem na wiek, narodowość etc).

Narodowości migrantów zatrzymanych na białorusko-litewskiej granicy według stanu na koniec lipca

3 sierpnia Iraqi Airways ogłosiły otwarcie trzech nowych połączeń do Mińska – z Erbila, Basry i Sulejmanii. Przy czym już pierwszego dnia wszystkie bilety zostały wyprzedane do listopada. Wydawało się, że kryzys będzie się coraz pogarszał, aż 4 sierpnia Litwa ogłosiła, że już nie będzie przyjmować migrantów, tylko będzie zawracać ich na granicy. Jednocześnie 7 sierpnia dzięki interwencji Brukseli Irak zawiesił wszystkie połączenia lotnicze z Białorusią. A więc tysiące migrantów, których Białoruś sprowadziła do siebie by następnie przerzucić na Litwę utknęli na Białorusi.

Jeden z incydentów granicznych. Białoruscy pogranicznicy wypychając migrantów sami przekroczyli litewską granicę:

Surreal scenes at the Belarus-Lithuania border. Belarusian border guards in full riot gear are pushing migrants over the EU border. Lithuania says Belarusian servicemen have themselves crossed the border while doing that and only withdrew after a series of warnings. pic.twitter.com/pqMPOOJOEP

— Tadeusz Giczan (@TadeuszGiczan) August 17, 2021

W odpowiedzi Łukaszenko wysłał na granicę żołnierzy wojsk wewnętrznych MSW (żandarmerię), którzy zaczęli tworzyć kordony, by nie pozwolić żadnemu z migrantów wrócić w głąb Białorusi. Jednocześnie zaczęła się akcja propagandowa w białoruskich mediach reżimowych wymierzona w litewską straż graniczną – że to naziści, że torturują uchodźców etc. Ponadto 4 sierpnia oskarżono Litwinów o zabójstwo jednego z migrantów (39-letni Jafar Hussein Yusuf Alharis rzeczywiście został znaleziony martwy, ale oficjalna wersja białoruskich władz ma tyle nieścisłości, że nie można wykluczyć, że stoją za tym służby białoruskie – choć by to, że KGB nakazało zorganizowanie akcji protestu w związku z jego śmiercią przed litewską ambasadą w Mińsku dzień przed (!) jego śmiercią).

Pierwsza ofiara białoruskiej wojny hybrydowej – 39-letni Irakijczyk Jafar Hussein Yusuf Alharis

Jednak prowokacje nie zadziałały – Litwa nie zmieniła taktyki i tylko przez pierwszy tydzień zawróciła prawie 1500 migrantów. 13 sierpnia litewskie MSW wydało oświadczenie, że sytacja na granicy się ustabilizowała. A więc białoruskim władzom nie pozostało innej opcji niż zacząć wysyłać tych ludzi do Łotwy i Polski, bo zdesperowani migranci już zaczęli zajmować opuszczone domy w przygranicznych białoruskich wsiach. W tym miejscu warto zaznaczyć, że celem ataku pierwotnie była wyłącznie Litwa, bo jej działania są dla białoruskiego reżimu o wiele bardziej niebezpieczne, niż to co robi Polska czy Łotwa. Natomiast to co się teraz dzieje na polsko-białoruskiej i białorusko-łotewskiej granicach nie jest tak do końca celowym atakiem, tylko bardziej próbą poradzenia sobie z resztą migrantów, która została w kraju po zamknięciu granicy przez Litwę.

Aczkolwiek nie oznacza to, że liczba migrantów próbujących przekroczyć polską granicę będzie spadała. Łukaszenko już zapowiada, że będzie sprowadzał coraz więcej migrantów i uchodźców, w tym z Afganistanu. Irakijczycy po wprowadzeniu zakazu bezpośrednich lotów zaczęli latać czarterami Erbil-Stambuł-Mińsk. Do tego przez Stambuł na Białoruś dostają się rzeszy ludzi z całego Bliskiego Wschodu i Afryki.

Dopóki granicy Białorusi z Polską i Łotwą pozostają nieszczelne można spodziewać się, że operacja Śluza nadal będzie trwała. A patrząc na to co się dzieje w tej chwili w Polsce nie można wykluczać, że kolejny, tym razem zaplanowany atak, będzie wymierzony właśnie w Polskę.

Tadeusz Giczan

Belarusian journalist, PhD Researcher @UCLSSEES
. Belarus' crony socialismDuży biały kwadratCzerwony kwadratDuży biały kwadrat Fellow @cepa
. Ex chief editor @Nexta_tv
. Sufferer of WHUFCMłotek i kilofTorpedo Minsk

Czytaj więcej: Operacja Śluza. Co naprawdę się dzieje na polsko-białoruskiej granicy