Świat

Europejska Inicjatywa Obywatelska „Mama, Tata i Dzieci”

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 18, czerwiec 2017 20:30

Adam Kowalczyk

Szanowni Państwo,
z ogromną satysfakcją pragnę poinformować, że zebraliśmy milion podpisów pod Europejską Inicjatywą Obywatelską „Mama, Tata i Dzieci”!

Choć wielu mówiło, że to przegrana sprawa, to jednak zmobilizowaliśmy ponad milion Europejczyków wokół obrony tożsamości małżeństwa, jako związku kobiety i mężczyzny. Tym samym udowodniliśmy, że stanowimy realną siłę i nie pozwolimy na wypaczanie pojęcia rodziny. W ten sposób rozpoczęliśmy debatę na temat kształtu Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej (EIO) i szerzej – kondycji demokracji w Unii Europejskiej.

Polska przedmurzem normalności!

Inicjatywa udowodniła też wiodącą pozycję Polski w zmaganiach kulturowych, jakich doświadczamy w UE. Co trzeci podpis pod inicjatywą został złożony przez Polaka! Jest to zasługa wszystkich Państwa, którzy wsparli tę akcję. Bardzo za to dziękujemy!

Nie mamy złudzeń

Komisja Europejska i jej wiceprzewodniczący Frans Timmermans, wspierający potężnymi środkami z budżetu UE lobbystów LGBT, zrobią wszystko, by zagłuszyć ten głos Europejczyków. To się im nie uda!
W najbliższych dniach wystąpimy do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, by zajął stanowisko w sporze z Komisją Europejską, która od początku chciała skrócić czas na zbieranie podpisów. Wykorzystamy każdą dostępną procedurę, by bronić głosu Europejczyków oddanego w obronie małżeństwa i rodziny.

Starcie cywilizacji

W tej walce bardzo liczę na Państwa wsparcie. Tylko razem możemy obronić podstawowe i uniwersalne wartości oraz kulturową tożsamość Europy. W trwającym starciu cywilizacji to jedyna szansa by wytrwać.
Z wyrazami szacunku,

Uprzejmie zachęcam do lektury artykułu o EIO „Mama, Tata i Dzieci” oraz śledzenia informacji o dalszych losach inicjatywy.

Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris jest fundacją i prowadzi działalność tylko dzięki hojności swoich Darczyńców.

Powyższy tekst jest listem jaki otrzymałem od fundacji ORDO IURIS

Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Europejska Inicjatywa Obywatelska „Mama, Tata i Dzieci”

Quo vadis, Francjo?

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 08, czerwiec 2017 14:09

Magdalena Piórek

Jan Paweł II podczas swojej pierwszej pielgrzymki do Francji pytał: „Francjo, pierwsza córo Kościoła, czy wierna jesteś obietnicy twego chrztu?”. Zauważył, jak kraj daleko odszedł od wiary i od swojej tożsamości. Przestrzegał przed tym, do czego prowadzi porzucenie wartości chrześcijańskich i odcięcie się od chrześcijańskich korzeni. Francja, słynąca z poszukiwania wciąż coraz to nowych idei, zapędziła się tak dalece, że zatraciła samą siebie.
W 2017 roku nie ma już tej Francji, której w bitwie pod Poitiers bronił przed Arabami Karol Młot, której cesarz próbował później rządzić światem, a honoru bronił Charles de Gaulle. Nie ma już nawet tej, którą tak krytykował papież. Francja stała się karłem dawnego imperium, żyjąc w cieniu meczetów i w strachu przed zamachami. Wsłuchana w śpiewne nawoływania imamów i odgłos następnej eksplozji. Zalewana przez miliony muzułmańskich imigrantów, z którymi służby dawno przestały sobie radzić.
Francuzi są zdezorientowani. Przedłużający się stan wyjątkowy stanowi tylko iluzję bezpieczeństwa, a jedyną odpowiedzią na ataki są bezsilne marsze i podświetlona Wieża Eiffla. Francois Hollande okazał się prezydentem na tyle nieudolnym, że sam zrezygnował z reelekcji, a wyniki pierwszej tury wyborów prezydenckich nie wskazały wyraźnego faworyta. Żaden z kandydatów nie przekroczył nawet 25%, co pokazało, że wyborcy nie byli pewni nawet konkretnej wizji swojego państwa. W drugiej turze natomiast zjednoczyli się przeciwko wspólnemu wrogowi i nie byłoby to takie złe, gdyby potrafili przynajmniej obrać właściwy cel ataku.
Strach ma wielkie oczy. Demonizowana przez establishment Marine Le Pen szła do wyborów z wizją silnej, stawiającej na swe interesy Francji. „Celem mojego programu jest przywrócić Francji wolność i dać ludziom głos”, oznajmiła, zgłaszając swoją kandydaturę. To przekonywało jej wyborców, którzy przestali się czuć gospodarzami we własnym kraju. Chcieli Francji bezpiecznej, wolnej od strachu i suwerennej. Miałyby im to zapewnić walka z islamem i unijnym dyktatem. Batalia z islamizacją Francji i Europy odbiła się w postulatach rozwiązania i zakazu funkcjonowania organizacji związanych z radykalnym islamem oraz wydalenia z kraju osób mających powiązania z islamistami. W programie Marine Le Pen znalazły się także zapowiedzi zamykania meczetów za szerzenie radykalnych haseł, ograniczenie imigracji do 10 tys. ludzi rocznie, a także odebranie możliwości podwójnego obywatelstwa dla nie-Europejczyków, co nie przysporzyło jej sympatii imigrantów. Francja Marine Le Pen chciałaby powrotu do etnicznie homogenicznego społeczeństwa, żeby przypomnieć sobie swoją tożsamość.
W dyskusji publicznej modne stało się słowo „Frexit”. W społeczeństwie francuskim Unia Europejska postrzegana jest jako problem i budzi mieszane uczucia. Marine Le Pen poszła za ciosem i od lat postuluje o powrót do narodowej suwerenności, gdzie to nie Angela Merkel i Jean Claude Juncker decydują o losach kraju, ale właśnie Paryż gra pierwsze skrzypce. Wystąpienie ze strefy Schengen miałoby pomóc Francuzom poczuć się znowu bezpiecznie i odzyskać kontrolę nad tym, kogo goszczą we własnym kraju, ale pomysł ten wzbudził panikę wśród unijnych elit. Marine Le Pen odsądzono od czci i wiary i postawiono w jednym rzędzie z dyktatorami. Przy miałkim Hollandzie charyzmatyczna polityk Frontu Narodowego jawiła się jako kontrowersyjna, natomiast jej wyrazistość wcale nie musiałaby oznaczać, że byłaby złym prezydentem.
W wyścigu o prezydencki fotel elity europejskie zgodnie poparły Emmanuela Macrona. Młody i dynamiczny polityk wszedł przebojem na salony i stał się bezpieczniejszym wyborem dla zgnuśniałej Europy. Jednak media dość często mu zarzucały, że niczym nie odróżnia się od obecnie urzędującego prezydenta. Jego wizerunek stworzyli marketingowcy, a powstały dopiero rok temu ruch polityczny „En Marche!” nie ma szans na zdobycie parlamentarnej większości, co uzależni Macrona od przeciwników politycznych, zmusi do rządzenia bez zaplecza partyjnego i zwiąże ręce na pięć lat.
W przeciwieństwie do Marine Le Pen Macron uznał, że imigracja jest szansą dla Francji i że w tej kwestii nic nie da się już zmienić. Tuż po zamachach radził, żeby Francuzi po prostu przyzwyczaili się do terroryzmu, co przez wielu zostało odczytane jako przyznanie się do słabości. Pięciomilionowa społeczność muzułmańska od lat jest siłą zdolną kształtować wyniki wyborów, a Macron wolał się nie wychylać, czym zyskał sobie poparcie jej przywódców. Natomiast nie zawahał się, gdy dla podniesienia sobie słupków w sondażach, trzeba było zaatakować Polskę. Zarzucał nam stosowanie dumpingu socjalnego pracowników sektora transportowego oraz zdominowanie francuskiego rynku przez polskie firmy. Przekonywał o szalejącej w Polsce dyktaturze i że reżim Kaczyńskiego nie zna otwartej i wolnej demokracji. Nie miał szans przekonać tych, którzy byli świadomi, że to nie Polska jest obecnie największym zagrożeniem dla Europy, tylko niekontrolowany napływ imigrantów, ale gra do końca toczyła się o głosy niezdecydowanych. Zamiast mówić jak jest, Macronowi wygodniej było przerzucić ciężar dyskusji na Polaków, niż narazić się pięciomilionowej mniejszości i mieć noc w noc palone samochody i koktajle Mołotowa na ulicach.
Jaka będzie Francja za pięć lat? Silna, mocna gospodarczo, rozdająca karty w Europie i dumna z tego, kim jest? Czy dojdzie do głosu pragmatyzm i ochrona własnych interesów, czy też dalej głośniejsze będą hasła politycznej poprawności, multi kulti i niczym nie skrępowanej tolerancji. Czy upojona wizją społeczeństwa bez Boga nie odkryje nagle, że inny Bóg został już dawno narzucony, a jego prorocy przemierzają ulice z bombą w ręku.
„Jeszcze nie przestaliśmy być Francuzami” – udowadniali podczas kampanii politycy Frontu Narodowego.
Jeszcze.

Magdalena Piórek

Czytaj więcej: Quo vadis, Francjo?

Czy Trump przyłączył się do Partii Wojny?

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 18, kwiecień 2017 12:37

Patrick J. Buchanan

Zgodnie z wcześniejszą obietnicą po raz kolejny zamieszczam głos zza oceanu. Skoro polski minister SZ Waszczykowski zadeklarował chęć udziału wojsk polskich w wojnie domowej w Syrii, może warto wiedzieć co o tej wojnie myślą sami Amerykanie.
Adam Kowalczyk
Czy Trump przyłączył się do Partii Wojny?
Patrick J. Buchanan
Poprzez wystrzelenie pięciu tuzinów pocisków manewrujących Tomahawk na polu bitwy, nasz „Najpierw Ameryka” prezydent być może wplątał nas w następną wojnę na Bliskim Wschodzie, w wojnę w której nasi rodacy nie chcą walczyć.
Jak dotąd Baszszar al-Asad nie wygląda na przestraszonego. Ignorując ataki, buntowniczo powrócił do bombardowania rebeliantów z tej samej bazy lotniczej Sharyat, która została zbombardowana przez amerykańskie rakiety.
Trump „nie poprzestanie na tym”, ostrzegł ambasador przy ONZ Nikki Haley w niedzielę. ”Jeśli on potrzebuje dostać więcej, dostanie”.
Jeśli Trump nie spełni swoich gróźb, oklaskujący go teraz jastrzębie, zaczną go wyśmiewać tak jak Obamę.
Lecz jeśli on bije w bębny wojenne Johna McCaina, Lindseya Grahama i Marco Rubia i rozkaże zniszczyć syryjskie siły powietrzne, my możemy znaleźć się w wojnie nie tylko z ISIS i Al-Ka’idą, lecz też z Syrią, Rosją, Iranem i Hezbollahem.
Wojna w Syrii może pochłonąć prezydenturę Trumpa.
Czy jesteśmy na to gotowi? Jak możemy wygrać taką wojnę bez powołania wielkiej armii i posłania jej na Bliski Wschód?
Następny problem: atak Trumpa był niezgodny z konstytucją. Asad nie zaatakował nas ani nam nie groził, i Kongres, jedyny uprawniony do zatwierdzenia wojny z Syrią, nigdy tego nie zrobił.
W rzeczywistości Kongres odmówił prezydentowi Obamie na to zgody w 2013 roku.
Co sobie Trump myślał? Tu jest jego uzasadnienie strategiczne:
„Kiedy zabiłeś niewinne dzieci - maleńkie dzieci – gazem chemicznym… to przekracza wiele, wiele linii, poza czerwoną linią. Więc powiem ci, ten wczorajszy atak na dzieci zrobił na mnie wielkie wrażenie… moje nastawienie do Syrii i Asada zmieniło się bardzo.”
Dwa dni później, Trump był ciągle rozemocjonowany: „Śliczne małe dzieci zostały okrutnie zamordowane w tym barbarzyńskim ataku. Żadne Boże dziecko nigdy nie powinno cierpieć takiego horroru.”
Teraz ten atak był okropieństwem, zbrodnią wojenną, i zdjęcia jego małych ofiar rozdzierają serca. Ale 400 tys. ludzi zginęło w wojnie domowej w Syrii, wśród nich tysiące dzieci i niemowląt.
Czy były one zabite przez siły Asada? Z pewnością, lecz także przez amerykańskie, rosyjskie, izraelskie i tureckie samoloty i drony – i przez Kurdów, Irańczyków, Hezbollah, Al-Kaidę, ISIS, rebeliantów wspieranych przez Stany Zjednoczone i milicję szyicką.
Asad zwalcza powstańców i dżihadystów, którzy mogą zmasakrować jego alawickich braci i syryjskich chrześcijan tak jak zmasakrowali ich w Egipcie w czasie Niedzieli Palmowej. Dlaczego Asad jest bardziej odpowiedzialny za wszystkie te ofiary w Syrii niż ci walczący żeby go obalić i zabić?
Czy jesteśmy pewni, że Asad osobiście wydał rozkaz zaatakowania gazem cywilów?
To nie ma sensu. Dlaczego miałby Asad, który wygrywa wojnę i miał powiedziane, że Stany Zjednoczone już nie żądają jego usunięcia, rozkazać użycie gazu paralityczno-drgawkowego przeciwko dzieciom, mając pewność rozpalenia amerykańskiej wściekłości, bez żadnej militarnej korzyści?
Podobnie jak atak gazowy w 2013, który był prowokacją w celu wpędzenia Ameryki na oślep w syryjską wojnę domową.
I, jak w większości wojen, pierwsze strzały wywołały głośną owację. Ale jeśli prezydent rzucił się z neokonami i Partią Wojny, i my też jesteśmy strącani w bliskowschodni wir, Trump powinien wiedzieć, że wielu z nas, którzy pomogli mu w nominacji i wyborze – żeby trzymał nas daleko od niepotrzebnych wojen – może go już nie popierać.
My nie mamy żadnych żywotnych interesów w Syrii. To jest sprawa tych co uważają, że warto za to umierać.
Dla ISIS jest to marzenie o kalifacie. Dla Al-Kaidy jest to wyrzucenie krzyżowców z Dar al-Islam. Turkom, jak zwykle, chodzi o Kurdów.
Dla Asada jest to wojna o przetrwanie jego i jego reżimu. Dla Putina jest to sprawa utrzymania pozycji Rosji jako mocarstwa i niedopuszczenia do utraty jego ostatniej bazy na Morzu Śródziemnym. Iranowi chodzi o zabezpieczenie lądowego połączenia z jego szyickim sojusznikiem Hezbollahem. Dla Hezbollahu jest to sprawa niedopuszczenia od odcięcia od świata szyickiego i izolacji w Libanie.
Ponieważ każdy ma życiowe interesy w Syrii, wszyscy zainwestowali w ten konflikt więcej krwi niż my.
A jeśli pójdziemy na wojnę w Syrii o co będziemy walczyli?
O nowy porządek świata? Demokrację? Rozdział religii i państwa? Różnorodność? Wolność słowa dla muzułmańskich heretyków? Prawa LGBT?
W 2013 roku wielka ogólnonarodowa koalicja zebrała się razem żeby zmusić Kongres do odmówienia Barackowi Obamie zgody na posłanie nas na wojnę do Syrii.
Znowu jesteśmy na tej barykadzie. Poświąteczne starcie w Kongresie dotyczy tej samej kwestii: Czy prezydent ma prawo do wciągnięcia nas w wojnę przeciwko Asadowi i jego sojusznikom w Syrii?
Jeżeli, po Afganistanie, Iraku, Libii i Jemenie, nie chcemy udziału Ameryki w jeszcze jednej bliskowschodniej wojnie, trzeba zatrzymać się zanim Partia Wojny nas w to wciągnie. Czas na to jest teraz.
Patrick J. Buchanan    http://buchanan.org/blog/
tłum. Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Czy Trump przyłączył się do Partii Wojny?

Po co jest wojna w Syrii

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 13, kwiecień 2017 18:39

Janusz Sanocki

Jak wiadomo „każda przyczyna ma swój skutek i każdy skutek ma swoją przyczynę.” Tocząca się zatem od 6 lat niszcząca wojna domowa w Syrii – też.
Ba, ale oprócz przyczyn są także cele. Wojna nie tylko miała jakieś przyczyny, ale dla jakichś celów została wywołana i trwa. Ktoś przecież przez te 6 lat zaopatruje w broń rebeliantów i ktoś ich wspiera korzystając na tym konflikcie. I któż to taki mógłby być?
Szukając odpowiedzi na tak postawione pytanie nie trzeba być jakimś Sherlockiem Holmsem, żeby zauważyć z kim grani czy Syria i z kim od połowy ubiegłego wieku kilkakrotnie wojowała? Państwem, z którym Syria kilkakrotnie była w stanie wojny jest Izrael.
Syria uczestniczyła we wszystkich wojnach toczonych przeciwko Izraelowi przez państwa arabskie. W „wojnie sześciodniowej” stoczonej w 1967 r. Syria straciła na rzecz Izraela Wzgórza Golan, których większości do dziś nie odzyskała. Stąd do dziś nie doszło do zawarcia układu pokojowego między tymi państwami.
Do 2011 r. reżim Al-Asada udzielał pomocy Hezbollachowi i Hamasowi - organizacjom prowadzącym przeciwko Izraelowi akcję terrorystyczną. Udzielałby tej pomocy pewnie w dalszym ciągu, ale spotkały go własne kłopoty w postaci wojny domowej.
Czy w tej sytuacji można się dziwić, że Al-Asad jest dla Izraela i dla wspierających go Stanów Zjednoczonych „złym chłopcem” i że potęga światowa jaką są USA są politycznie po stronie rebeliantów?
Kiedy wydawało się, że reżim Asada padnie do gry włączyli się Rosjanie, którzy (po tym jak odzyskali w 2014 strategiczny Krym) w 2015 r. założyli w Syrii bazę lotniczą i skutecznie wsparli działania armii wiernej prezydentowi.
Od tamtego czasu losy wojny zdają się przechylać na stronę rządu. I oto kilka dni temu miasto znajdujące się na terytorium zajętym przez rebeliantów zostało ostrzelane pociskami zawierającymi trujący gaz. Do użycia broni chemicznej doszło w Syrii już wcześniej - w 2013 r. Wówczas ONZ zarządziła opróżnienie magazynów syryjskiej armii z broni tego typu. Pociski chemiczne wywożone były w 2014 r. statkami duńskimi i norweskimi. Widocznie jednak nie wszystkie usunięto.
Tymczasem wtorkowy atak chemiczny na miasto zajęte przez rebeliantów wywołał zrozumiałe oburzenie opinii światowej. Ten skutek był łatwy do przewidzenia. USA natychmiast oskarżyły o to reżim Asada, nie przedstawiając jednak żadnego dowodu. Zanim cokolwiek mogłoby zostać wyjaśnione prezydent Trump wydał rozkaz zbombardowania lotniska i bazy syryjskiej armii rządowej. W piątek nad ranem na bazę znajdującą się na terytorium Syrii spadło 59 amerykańskich rakiet „Tomahawk”, zginęli wojskowi i cywile, zniszczono magazyny i sprzęt.

Syria jest niepodległym państwem, członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Syria nie zaatakowała USA, Stany Zjednoczone nie prowadzą z tym państwem wojny, nie zostały także upoważnione do ataku przez ONZ. A jednak zaatakowały suwerenne państwo na podstawie podjętej jednoosobowo decyzji prezydenta Trumpa. Nawet wśród amerykańskich polityków decyzja ta wzbudziła protest. Senator Rand Paul uważa że Trump powinien był uzyskać zgodę Kongresu. No i nie bez znaczenia jest fakt, że nikt nie przedstawił żadnych dowodów, że za atakiem chemicznym stały syryjskie siły rządowe. Werdykt błyskawicznie wydał sam prezydent USA.
Reżim Asada jest zapewne niesympatyczny, jak każdy reżim. Ale jeśli do odpalenia rakiet na suwerenne państwo, bez decyzji ONZ, wystarczy błyskawiczna decyzja jednego gościa w Waszyngtonie, to ja zacząłbym się bać.
Nic dziwnego, że nasz prezydent szybciutko w te pędy poparł działania tego gościa. A nasza potężna armia dowodzona przez swego ministra aż się pali do udania tam gdzie trzeba. Naturalnie by bronić pokoju i nieszczęśliwych syryjskich cywilów bombardowanych tomahawkami… tfu co ja plotę, oczywiście chemikaliami przez złego Asada i jeszcze gorszego Putina.
Nawiasem mówiąc dziwię się, że nasze media nie ustaliły, że za wybuchem gazu w Świebodzicach stoi Putin. To by pasowało do układanki.

Janusz Sanocki  http://prawica.net/7111
Poseł na Sejm RP.
Dziennikarz, polityk, były burmistrz Nysy, jeden z liderów Obywatelskiego Ruchu JOW, inicjator Kongresu Protestu.
Autor Miesiąca Prawicy.net w lipcu 2013

Czytaj więcej: Po co jest wojna w Syrii