Świat

Oczami Rosjanina

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 25, listopad 2016 23:56

Aleksander Dugin

Przyznam, że jestem trochę zniesmaczony licznymi komentarzami naszych publicystów i polityków, którzy wpierw stadem tłumaczyli nam dlaczego Donald Trump przegra wybory a teraz tak samo zgodnie tłumaczą dlaczego wygrał. Cytują sami siebie i utwierdzają się w przekonaniu o własnej znajomości świata. O ile jeszcze czasem powołają się na kogoś z USA – najczęściej z otoczenia Hilary Clinton – to już wcale nie sięgają do opinii Rosjan. Jest to o tyle ciekawe, ze właśnie szykuje się nowe rozdanie kart pomiędzy USA i Rosją, w którym nam będzie przypisana rola blotki. Wobec takiego obrotu rzeczy postanowiłem oddać głos Aleksandrowi Duginowi. Jak ktoś jeszcze nie wie to przypomnę, że jest to rosyjski polityk, dawny opozycjonista, teraz ideolog przez wielu, trochę na wyrost, uważany za kogoś czyj głos ma wpływ na kierunki polityki rosyjskiej. Jest objęty zakazem wjazdu do Unii Europejskiej. Zobaczmy co on ma do pwiedzenia.
Adam Kowalczyk - (tekst Dugina zaczerpnąłem z Xportal)

Zwycięstwo Trumpa
W trakcie ostatnich dni trudno mówić poważnie o czymś innym, niż oszałamiające zwycięstwo Donalda Trumpa i bolesna porażka protegowanej globalizmu, Hillary Clinton, w amerykańskich wyborach. To wydarzenie jest tak ważne dla całego porządku światowego, że można je analizować z przeróżnych perspektyw. Wszystko jest tak nasycone różnymi znaczeniami, że nie wiadomo od czego zacząć…
Wzlot Trumpa po pierwsze i najważniejsze kładzie kres światu jednobiegunowemu. Trump bezpośrednio odrzucił hegemonię Stanów Zjednoczonych zarówno w jej łagodnej formie, na którą nalega Council of Foreign Relations, oraz w radykalnej odmianie, której żądają neokonserwatyści. W tych wyborach dwa główne globalistyczne think-tanki działały na rzecz kandydatury Clinton i poniosły porażkę. Oznacza to, że unilateralny świat jest likwidowany nie tylko pod naciskiem innych państw, ale także od wewnątrz. Narody i państwa całego świata mogą wziąć głęboki oddech. Ekspansja globalizmu została zahamowana w samym jego centrum. Nowy wielobiegunowy świat oznacza, że także USA pozostaną jednym z biegunów porządku światowego, potężnym i ważnym, ale nie jedynym – i co ważniejsze, nie żądającym wyjątkowości.
Putin, stojący w awangardzie wysiłków na rzecz wielobiegunowości, do tego doprowadził. 8 listopada 2016 roku był najważniejszym zwycięstwem Rosji i jego osobistym. Nie ma alternatywy dla ładu wielobiegunowego, a my nareszcie możemy tworzyć architekturę tego nowego ładu światowego – nie poprzez wojnę, ale pokój. To wkład Trumpa.
Zwycięstwo Trumpa pokazuje, że istnieją dziś dwie Ameryki, czy raczej, dwie wersje Stanów Zjednoczonych: USA Clintonów i USA Trumpa. Ameryka Trumpa jest tradycyjna i konserwatywna, zdrowa i warta szacunku. Ta Ameryka powiedziała wyraźne „nie” globalizmowi i ekspansji ideologii liberalnej. To jest prawdziwa Ameryka, Ameryka realizmu, która wybrała swojego prezydenta i nie uległa fałszywej propagandzie globalistycznych, liberalnych mediów. To oznacza więcej niż tylko kompletną porażkę niemal wszystkich wielkich sieci i korporacji medialnych, poza LA Times, który inaczej niż wszyscy celnie przewidział zwycięstwo Trumpa. Oznacza to pojawienie się nowej sfery informacyjnej, której symbolem jest InfoWars Alexa Jonesa, które stały się najpotężniejszym źródłem prawdziwych informacji w Stanach i którego publiczność gwałtownie wzrosła do 20 000 000 w ciągu kilku dni i przekroczyła liczbę widzów wysokobudżetowych telewizji. To nie tylko moc przekonań, taka jest siła prawdy. W swym naleganiu, że prawda ma znaczenie, Alex Jones wyraża pozycję prawdziwej Ameryki, tej Ameryki która zobaczyła swoją pełną reprezentację w Trumpie. Ponad połowa populacji USA wierzy tylko w siebie, nie w kłamliwą liberalną propagandę globalistycznych, ponadnarodowych elit. To wspaniałe wieści. Z tą Ameryką trzeba podtrzymywać dialog. Z cienia wyłoniła się druga Ameryka, której symbolicznymi źródłami informacji są teraz LA Times i telewizja internetowa Alexa Jonesa.
Alex Jones ujmuje to prosto: zwycięstwo Trumpa to początek amerykańskiej rewolucji. Naród obala ponadnarodową elitę. To jest świt walki narodowowyzwoleńczej. Rząd światowy rozluźnił swój chwyt na gardle USA i od tej pory Ameryka znajduje się w tej samej sytuacji, co wszystkie inne państwa zaangażowane w tę samą walkę narodów, kultur i tradycji przeciwko maniakalnej, liberalnej sekcie globalistów. Dziś wszyscy solidaryzujemy się z narodem amerykańskim.
Po tych wyborach powinniśmy odrzucić prosty anty-amerykanizm, który był zasadny gdy USA rządzili globaliści, lecz teraz byłby nie na miejscu. Jeśli Ameryka, jak obiecał Trump, skupi się na swoich sprawach wewnętrznych i zostawi ludzkość w spokoju, nie ma już powodu by jej nienawidzić.
Mimo wszystko, to nie Ameryka, tylko elity agresywnie wtłaczały ludzkości nienaturalne, odrzucające i destruktywne „wartości”, niewoliły państwa, siały terror i chaos pod przebraniem „demokracji”, rozlały oceany krwi i najeżdżały suwerenne państwa. Trump nie należy do tej elity. Nie jest jednym z nich. To oznacza, że będzie wspierał inne wartości – konserwatywne, amerykańskie i chrześcijańskie. Jego polityka względem reszty świata będzie inna.
Europejscy liberałowie stracili swe oparcie. Gdy będą dzwonili do Waszyngtonu by żałośnie pytać, gdzie i kiedy urządzić kolejną gej-paradę, Merkel czy Hollande usłyszą teraz suchą i ostrą amerykańską odpowiedź: „Idźcie do diabła”.

Globalistyczna sieć niezliczonych „organizacji pozarządowych” i zagranicznych agentów w Rosji straci poparcie jeszcze bardziej. Jeśli chcą pomóc Ameryce Trumpa, mogą jechać do USA i pracować niestrudzenie. Nie będzie już więcej funduszy na obrzucanie błotem i degradowanie innych kultur i tradycji. W przeciwieństwie do Clinton, Trump nie uważa LGBT, feminizmu i postmodernizmu za ostatnie słowo postępu, ale za chorobę. Teraz będą w stanie uzyskać od Ameryki co najwyżej leczenie swoich perwersji. Fundacja Sorosa, już zdelegalizowana w Rosji, najwyraźniej także w USA zostanie niedługo rozpoznana jako rozsadnik ekstremizmu. Wszystko to i wiele więcej to dzieło Donalda Trumpa.
Ktoś odpowie, że przeceniamy Trumpa. Wczoraj prychali na nas, gdy przewidywaliśmy jego zwycięstwo. Dziś nadszedł nasz czas. Otworzyło się okno możliwości. Jeśli go nie wykorzystamy, będziemy mogli winić tylko siebie.

Aleksander Dugin

Czytaj więcej: Oczami Rosjanina

Rosja w kwestiach historii jest w połowie drogi przez Morze Czerwone

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 20, październik 2016 20:10

Marcin Skalski

Tyle się w Polsce mówi i pisze o Rosji a autorzy tych wypowiedzi powołują się na siebie nawzajem albo na doniesienia agencji światowych. W tej sytuacji uważam, że warto od czasu do czasu dopuścić do głosu samych Rosjan. Dlatego zamieszczam poniżej wywiad udzielony portalowi Kierunki przez Jurija Bondarenkę.
Adam Kowalczyk

Rosja w kwestiach historii jest w połowie drogi przez Morze Czerwone
Jurij Bondarenko stoi na czele powstałego w 2011 roku na mocy dekretu podpisanego przez ówczesnego prezydenta Rosji, Dmitrija Medwiediewa, Rosyjsko-Polskiego Centrum Dialogu i Porozumienia. Jednocześnie w Polsce powołano wówczas na mocy ustawy Polsko-Rosyjskie Centrum Dialogu i Porozumienia z siedzibą w Warszawie.

Od kilku lat słyszymy w czołowych polskojęzycznych mediach, że Rosja lada moment wprowadzi „zielone ludziki” do Polski. Kiedy to wreszcie nastąpi?
Wtedy, kiedy w Polsce pojawią się złoża ropy, gazu ziemnego, diamentów czy złota. Albo może wtedy, gdy Polska spłaci swoje wszystkie długi, żeby nie trzeba było brać za nie odpowiedzialności..?
A mówiąc poważnie – to mam bardzo krótkie pytanie: po co? Po co Rosja miałaby napadać na Polskę? Nie widzę żadnego powodu. Taki scenariusz nie ma nic wspólnego z tym, co ma miejsce na Ukrainie czy w jakimkolwiek innym państwie. Putin cały czas mówi o tzw. ‘ruskim mirze’ – rosyjskim świecie, a Polska w żaden sposób nie należy do tego rosyjskiego świata. W Polsce nie ma jakiejkolwiek znaczącej diaspory rosyjskiej, tu nie ma kogo ochraniać. Od ćwierćwiecza w niepodległej Łotwie czy Estonii żyją miliony etnicznych Rosjan, którzy nie mają nawet tamtejszego obywatelstwa, a przecież również i tam do niczego nie dochodzi ze strony Rosji. Unii Europejskiej to nie przeszkadza, mimo że państwa te są podobno demokratyczne. Powszechnie też wiadomo, pod jaką presją znajduje się język rosyjski na Ukrainie, przez cały okres niepodległości tego państwa jest on pod stałym naciskiem. Na przykład jeszcze kilka lat temu dochodziło do sytuacji, że na Krymie recepty w aptece musiały być wypisywane po ukraińsku – mimo że ani farmaceutka, ani klient po ukraińsku nie mówili.
Mówi się, że jeśli Rosjanom się tak nie podoba, to mogą wrócić do Rosji…
Pewnie, że tak! Absolutnie się zgadzam. Pod warunkiem, że mogą zabrać ze sobą ziemię, na której od dawna żyją. Właśnie Rosjanie z Krymu w ten sposób wrócili do Ojczyzny. Nic mam nic przeciw, żeby i reszta tak wróciła.
Ale jest mimo wszystko różnica między rosyjską ludnością napływową w krajach nadbałtyckich, a rdzennymi Rosjanami na Krymie czy w Donbasie.
Jeżeli cofniemy się odrobinę dalej w przeszłość, to zobaczymy, że przed napływem Rosjan ani Litwini na Litwie, ani Łotysze na Łotwie, ani Estończycy w Estonii nie stanowili znaczącego elementu w miastach – mieszkali oni głównie na wsi. Teraz nie mówi się, że Wilno to jest polskie miasto – w którym jeszcze do niedawna przeważali Polacy i Żydzi, byli też Rosjanie. Na Łotwie i w Estonii większość mieszkańców miast stanowili bałtyccy Niemcy. Dopiero niedawno się to zmieniło.
Właśnie w krajach bałtyckich i w Polsce ma być wzmacniana tzw. „wschodnia flanka NATO”. Czy Władimir Putin zaczął już miewać nieprzespane noce z tego powodu?
Przecież to jest śmieszne, mówimy o czterech batalionach. To jest zupełnie niepoważne.
Drażliwym tematem we wzajemnych stosunkach polsko-rosyjskich jest kwestia pomników Armii Czerwonej w naszym kraju. Czy Rosjanie są obecnie w stanie zrozumieć polski punkt widzenia, że – niezależnie od niepodważalnej ofiary zwykłych ludzi wcielanych do sił zbrojnych ZSRR, którzy zginęli w walce z III Rzeszą – Armię Czerwoną postrzegamy jak sprawcę agresji z 17 września 1939 roku?
Obecnie raczej nie. Wśród Rosjan jest w tym momencie zupełnie inna ocena wydarzeń historycznych. To, co w Polsce nazywa się agresją, w Rosji wciąż jest nazywane wyzwoleniem zachodniej Ukrainy i zachodniej Białorusi. Nie potępia się paktu Ribbentrop-Mołotow. To był wymuszony krok, żeby opóźnić przystąpienie do wojny z III Rzeszą Niemiecką. Mołotowowi udało się po prostu to, czego nie udało się wtedy zrobić Polsce i ministrowi Beckowi. To jest bardzo ciekawy punkt historii, nad którym nikt się szczegółowo nie pochylał ani w Polsce, ani w Rosji.
Czy Rosjanie wobec tego uznają za obraźliwe podejście, które – jak sądzę – Polacy mogliby uznać bez uszczerbku dla własnej pamięci historycznej, że zwykli żołnierze Armii Czerwonej po 1944-45 roku nie mogli nam przynieść wolności, bo sami jako obywatele ZSRR jej nie mieli, ale zarazem uratowali nam życie przed fizyczną eksterminacją? Jednocześnie są to przecież ofiary nie tylko niemieckiego nazizmu, ale też sowieckiego komunizmu, gdyż za plecami mieli oni katów z NKWD. Rosjanie byliby gotowi do uznania przedstawionego punktu widzenia bez uszczerbku dla własnej pamięci historycznej?
Powiedziałbym, że na pewno uratowali życie, tu nie ma wątpliwości. Sądzę, że co do tego w Rosji panuje powszechny konsensus i dlatego tak poważnie traktujemy kwestię pomników żołnierzy Armii Czerwonej.
Co do NKWD – dziwi mnie, że Polacy nie robią tak jak Żydzi z terenem dawnego KL Auschwitz. Nie ma żadnych wycieczek polskich uczniów do Katynia, żeby na własne oczy zobaczyli, jak to miejsce wygląda. Osobiście nie miałbym nic przeciwko, żeby w pobliżu miejsca zbrodni powstał także – obok prawosławnej cerkwi – katolicki kościół.
Sądzę, że kwestia demontażu pomników Armii Czerwonej nie wynika z braku szacunku do ofiary, jaką ponieśli żołnierze na ziemiach polskich ani nawet jakiejkolwiek niechęci do Rosjan, co pokazuje stosunek Polaków do ich mogił, które staramy się traktować należycie. Jednak pomniki te nieuchronnie wywołują skojarzenia z systemem, jaki siłą rzeczy nadszedł wraz z żołnierzami radzieckimi. Określony kontekst historyczny jest trudny do uniknięcia.
Wiadomo, że ZSRR był państwem totalitarnym, że żołnierze Armii Czerwonej nie dawali wolności, bo sami jej nie posiadali. Są ludzie, którzy zachwalają ówczesny system, ale ja do nich nie należę.
Ja rozumiem polski punkt widzenia. Rozumiem, że żołnierze Armii Czerwonej przynieśli ideologię. Każdy, który zajmował dane terytorium, przynosił ze sobą określoną ideologię, to była norma. Jednak jaka by ta ideologia była – nie jestem jej zwolennikiem. Ale nie można stawiać znaku równości między ZSRR i III Rzeszą. W ZSRR dochodziło do represji, dokonywano mordów ze względów klasowych, nie narodowościowych. Gdyby nie ZSRR w 1944/45, to Polacy by nie istnieli w sensie biologicznym.
Poniekąd prawdą jest, że ZSRR podjął się roli, którą Hitler proponował wcześniej Polsce, zanim ta przyjęła gwarancje brytyjskie. Ale mimo wszystko trudno nazywać wyzwoleniem zachodniej Białorusi i Ukrainy zajęcie Kresów w roku 1939 – nawet jeśli zajęto tereny i kilometry, których zabrakło potem Wehrmachtowi w 1942-43. Jeśli mówiliśmy o roli miast w kontekście państw nadbałtyckich, to najważniejsze z nich na przejętych terenach we wrześniu 1939 – Lwów i Wilno – były miastami polskimi. Trudno mówić o ich wyzwalaniu w roku 1939.
Mówiłem o postrzeganiu tych wydarzeń w obecnej Rosji. Co do dawnych polskich Kresów, to ziemie te należą obecnie do Białorusi i Ukrainy, dla mnie osobiście dziś są one obce. W żaden sposób mnie one nie interesują, a tym bardziej nie interesuje mnie jakiś Przesmyk Suwalski, na który Rosja ma podobno napadać.
W kontekście zbrodni stalinowskiego ZSRR należy wspomnieć o Operacji Polskiej NKWD z roku 1937. Na mocy rozkazu Jeżowa zabito ponad 100 tysięcy ludzi tylko dlatego, że byli Polakami. Czy możliwa jest ich rehabilitacja – tak jak np. w przypadku Tatarów krymskich i innych narodów Krymu represjonowanych przez stalinizm? Czy będzie w przyszłości możliwy dostęp do rosyjskich archiwów dla polskich badaczy?
Wydaje mi się, że oni już są zrehabilitowani. Bądź też nie ma żadnych powodów, by zrehabilitowani nie byli. Co do samej Operacji Polskiej, na temat której, prawdę mówiąc, nie mam zbyt wielu informacji – było to wielkie świństwo, draństwo i zbrodnia reżimu. Co się tyczy dostępu do archiwów, to trudno mi sobie wyobrazić, że przy obecnym stanie stosunków międzypaństwowych dojdzie w tym obszarze do współpracy. Najpierw te stosunki trzeba by naprawić.
Ogólnie rzecz biorąc, to w Rosji część ludzi jest zmęczona prowadzoną od lat ’80 polityką, nie chcą się oni przejmować tematami związanymi z historią. Trzeba określonego czasu, żeby nastroje się uspokoiły, aby można było postawić kropkę nad „i” w kwestiach historycznych. My do dziś nawet nie wiemy, jak ocenić postać cara Mikołaja II: dla jednych jest on bandytą i tyranem, dla innych to święty. Co dopiero mówić o stalinizmie czy czasach radzieckich. To tak jak z Żydami, którzy wędrowali 40 lat z niewoli egipskiej ku Ziemi Obiecanej. Musiało minąć całe jedno pokolenie, musiało odejść pokolenie pamiętające niewolę. My po upadku ZSRR jesteśmy w połowie drogi przez Morze Czerwone w kwestiach historii.
Najwięcej w Rosji jest jednak tych obojętnych. Myślę, że obecnie panuje przekonanie, że ani wobec Ukrainy, ani wobec Polski, ani wobec państw bałtyckich nie jesteśmy winni. Obecnie dominuje pragmatyczne podejście do kwestii historii.
Natomiast co do Ukraińców i Białorusinów, to nie uważam ich za odrębne narody. To tacy sami Rosjanie jak mieszkańcy Moskwy, Rosjanie na Syberii czy innych regionów. Uważam, że to są separatyści w ramach narodu rosyjskiego. Cieszę się, że mogę o tym głośno mówić i w ogóle nie interesuje mnie, jak zostanę z powodu swojej opinii nazwany.
Rozumiem ten punkt widzenia na Ukrainę i Białoruś, choć jako nie-Rosjanin niekoniecznie się z nim identyfikuję. Niemniej, interesuje mnie jako Polaka, czy takie podejście zakłada uznanie istnienia wielowiekowej spuścizny katolickiej i polskiej na ziemiach współczesnej Ukrainy i Białorusi, nie mówiąc już o współcześnie żyjących tam kresowych Polakach?
Oczywiście. Dziś w Rosji mieszka około 50 tysięcy Polaków według ostatniego spisu ludności, czyli osób z narodową tożsamością polską. Znacznie więcej jest ludzi ze świadomością polskich korzeni, choć czujących się Rosjanami. Jeżeli jakimś sposobem Polacy na Kresach mieszkaliby w granicach Rosji, to absolutnie nie mieliby się czego bać. W Rosji żyje 180 narodów, np. krymscy Tatarzy otrzymali prawa, o które walczyli, będąc jeszcze obywatelami Ukrainy. W Symferopolu na Krymie budowany jest największy na półwyspie meczet, język krymsko-tatarski został na Krymie jednym z trzech oficjalnych. Tak samo Karaimi – od razu po przyłączeniu Krymu do Rosji otrzymali z powrotem swoją kenesę, czego nie uczyniły władze ukraińskie.
Jakie ma Pan wrażenia z ostatniej podróży do Czeczenii, którą zorganizowało Rosyjsko-Polskie Centrum Dialogu i Porozumienia dla obywateli polskich i innych krajów europejskich?
Podczas niedawnego pobytu w Czeczenii nie widziałem żadnych śladów wojny. Pierwszą wojnę czeczeńską Rosja przegrała i został zawarty pokój. Po kilku latach niepodległa Czeczenia napadła na sąsiedni rosyjski Dagestan. Znaczna część Czeczenów nie poparła Maschadowa i Basajewa. Na czele ich oponentów stanął Achmad Kadyrow, który stłumił pierwszy projekt państwa islamskiego stosującego terroryzm, tj. Emiratu Kaukaskiego.
Obecnie po Czeczenii można spacerować bezpiecznie. Kobiet nikt nie dotyka – zgodnie z muzułmańskimi obyczajami. Rozwija się religia, w centrum Groznego znajduje się wielki meczet, miasto wygląda w niektórych miejscach jak Dubaj.
Panują tam rządy autorytarne, ale są popierane przez naród. Panuje co do tego pełen konsensus, nawet tam, gdzie prawo czeczeńskie nie jest do końca zgodne z prawem federalnym Rosji. Moskwa przymyka na wiele rzeczy oczy, ale na tym właśnie polega sztuka rządzenia.
Dziękuję za rozmowę.
Rozmawiał w Moskwie Marcin Skalski
Zaczerpnięte z https://kierunki.info.pl/2016/09/jurij-bondarenko-dla-kierunkow-rosja-kwestiach-historii-polowie-drogi-morze-czerwone-wywiad/

Czytaj więcej: Rosja w kwestiach historii jest w połowie drogi przez Morze Czerwone

Trzecia Rzesza – reaktywacja

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 30, czerwiec 2016 11:10

Przemysław Piasta

Nim zdążyliśmy dojść do siebie po sobotnim opijaniu brexitu* a już w poniedziałek niezawodni Niemcy zafundowali nam otrzeźwiający zimy prysznic. Uczynili to zgodnie z niewymuszonym urokiem, stanowiącym nieodłączną cechę ich nacji. Mianowicie zażądali od nas bezwarunkowej kapitulacji.

Zgodnie z nowym-starym planem obecną federację państw Europy ma zastąpić państwo federacyjne z jednym bankiem centralnym, wojskiem i bezpieką. Wszystkim będą zarządzać oczywiście Niemcy, którzy dla zachowania pozorów od czasu do czasu wstawią na jakąś synekurkę niezbyt ambitnego słupa pokroju Donalda Tuska. Nam w nowym projekcie przypada natomiast zaszczytna rola podludzi, którzy będą stanowić rezerwuar niewykwalifikowanej siły roboczej.

Pomysł jest tak bezczelny, że na pierwszy rzut oka wygląda na klasyczny „fake”. Wszystko wskazuje jednak na to, że nim nie jest. A skoro taka propozycja padła na serio, warto zastanowić się dlaczego padła. I tutaj zasadniczo temat przestaje być zabawny.

Przyjrzyjmy się zatem metodycznie różnym możliwościom. Na początek niech będzie opcja sympatyczniejsza ale zgoła mało prawdopodobna – eurokraci zwariowali. Oderwali się od rzeczywistości tak daleko, że żyją już w świecie własnych iluzji. Składają państwom narodowym propozycje samorozwiązania bo święcie wierzą, że to dobry pomysł. Jeśli tak, to pół biedy. Oznacza to, że Unia Europejska zawali się szybciej niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Jako, że obecnie jesteśmy wewnątrz tego tworu możemy przyjąć, że zawali się na nasze głowy. Pewnie wyjdziemy z tego podobijani, ale zasadniczo w jednym kawałku.

Kolejna opcja jest mniej sympatyczna, za to, w mojej opinii, stosunkowo prawdopodobna. Zakłada, że przedmiotowa propozycja została sformułowana tak, by nikt o zdrowych zmysłach nie mógł jej przyjąć. Powszechne odrzucenie przez państwa „nowej unii” koncepcji superpaństwa umożliwi powrót do postulowanej od dawna koncepcji „Europy dwóch prędkości”. W tym przypadku kilka najsilniejszych państw zajmie uprzywilejowaną pozycję traktując resztę jako rezerwuar zasobów ludzkich i surowców. Poprzez narzucone siłowo regulacje prawne dojdzie do całkowitego zdominowania gospodarek europejskich przez gospodarkę Niemiec, co w dłuższej perspektywie umocni hegemonię tych ostatnich.

To niestety całkiem realistyczna wizja. Przemawia za nią fakt, całkowitego braku zaskoczenia europejskich salonów brexitem. Znamienne, że zaledwie dzień po brytyjskim referendum niemiecki minister spraw zagranicznych Frank-Walter Steinmeier zwołał spotkanie szefów dyplomacji szóstki państw założycieli EWG. Zdaje się wiec, że scenariusz berxitu był nie tylko doskonale przygotowany, ale wręcz pożądany w europejskich kręgach decyzyjnych. W tym kontekście kolejne ruchy niemieckiej dyplomacji należy odbierać jako część długofalowego projektu.

Na koniec opcja wyjątkowo niesympatyczna. Mianowicie eurokraci (czyli Niemcy, bo Francuzi robią tam raczej za kwiatek do kożucha) proponują nam bezwarunkową kapitulację bo mogą.

To oznacza, że już jakiś czas temu dogadali się z największymi graczami – zarówno lokalnymi jak i globalnymi, a teraz zwyczajnie sięgają po swój kawałek tortu. Brzmi to jak teoria spiskowa i nią jest. Kilka miesięcy takie koncepty mogłyby być co najwyżej pożywką dla prozy political-fiction. Jednak ostatnio teorie spiskowe mają dziwną tendencję do sprawdzania się. Warto więc, przy założeniu stosunkowo niskiego prawdopodobieństwa, potraktować na serio i tą opcję.

Nie siejmy jednak defetyzmu. Równie dobrze może się okazać, że cała koncepcja europejskiego superpaństwa jest do cna niepoważna, o czym wiedzą sami eurokraci. Może jest zaledwie żałosną próbą ucieczki do przodu i/lub odwrócenia uwagi społeczeństw od coraz bardziej sypiących się fundamentów europejskiego gmachu. Możliwości są niemal nieskończone….

Co się wydarzy naprawdę przekonamy się już w ciągu kilkunastu tygodni. Jednak niezależnie od tego nie sposób nie zauważyć, że czasy mamy ciekawe. Coraz ciekawsze.

Przemysław Piasta

*Oczywiście ci z nas, którzy w przeciwieństwie do mnie uznali brexit za powód do świętowania. Jeśli wierzyć wpisom na znanym portalu społecznościowym było ich całkiem sporo.

http://www.mysl-polska.pl/930

Czytaj więcej: Trzecia Rzesza – reaktywacja

Niech się brytyjski lew pręży…

Szczegóły

Opublikowano: środa, 29, czerwiec 2016 11:07

Janusz Sanocki

Łkanie jewro elit po brytyjskim referendum i zwycięstwie zwolenników wyjścia z Unii Europejskiej przetacza się przez wszystkie media. No i nie ma się czemu dziwić. Jewro elity wiedzą co stracą gdy rozpadnie się obecny system organizacji „Unii Europejskiej” czyli nowej formy „Jewrokołchozu”.
Gigantyczne wynagrodzenia za nic – wszystkich euro parlamentarzystów, całej szarańczy urzędniczej która obsiadła „Komisję Europejską”, wszystkie te Tuski, Timmermansy, Junkery – którzy dostają forsę większą niż premierzy rządów państw wessanych przez Eurokołchoz i za nic, ale to za nic nie opowiadają. Nie tylko mogą nic nie robić ale wręcz mogą brać łapówy, korumpować i być korumpowani bowiem zgodnie z traktatem o funkcjonowaniu Unii mają dożywotni sądowy immunitet. Każdy może sobie wyklikać w internecie Traktat i znaleźć w nim Artykuł 11 który mówi:
„Na terytorium każdego Państwa Członkowskiego i bez względu na ich przynależność państwową, urzędnicy i inni pracownicy Unii:
(…) korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego co do dokonanych przez nich czynności służbowych, a obejmującego również słowa wypowiedziane lub napisane; korzystają oni z tego immunitetu również po zakończeniu pełnienia funkcji.”
Usłyszałem o tym po raz pierwszy od Włodzimierza Bukowskiego, kiedy gościł w Nysie w 2002 r. To od tego wybitnego dysydenta z czasów sowieckich, wieloletniego więźnia „psychuszek” usłyszałem po raz pierwszy pojęcie „Eurokochoz” i „Europejski Związek Republik Socjalistycznych”.
„Wie Pan – powiedział Bukowski – że członkowie Komisji Europejskiej mają większe przywileje niż członkowie sowieckiego politbiura Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego?”
Włodzimierz Bukowski, autor wspomnień „I powraca wiatr” - książki, która na poglądy mojego pokolenia wywarła ogromny wpływ, mieszka obecnie w Wielkiej Brytanii i jest znanym przeciwnikiem Unii.
Zastanawiam się dlaczego polska telewizja jakoś nie sięga do opinii tego znanego działacza publicznego, wybitnego publicysty, Polaka z pochodzenia i nie prezentuje jego poglądów? Ot tak, żeby Polacy lepiej pojęli co tam się dzieje.
Pewnie dla tego samego powodu, dla którego ze świecą nie uświadczysz w polskiej TV żadnych wywiadów z Frauke Petry – szefową rosnącej w siłę eurosceptycznej partii „Alternatywa dla Niemiec”, ani z Marine le Pen – być może przyszłą prezydent Francji. Są to znaczący politycy europejscy nieobecni w polskich mediach dlatego, że ich poglądów nie dałoby się pogodzić z obowiązującą ideologią „euro kołchozu”. Ideologią nie podlegającej żadnej krytyce, żadnej analizie. „Europeizm” w znaczeniu bałwochwalstwa wobec Unii, jest w Polsce tym samym czym był w PRL „socjalizm”. Występuje jako prawda objawiona, w którą trzeba wierzyć bez pytania, bez żadnych wątpliwości.
Zamiast rzetelnej informacji, mamy zatem ciągle przekaz pozytywny, że Unia to samo dobro - zupełnie podobny do propagandy PRL, która tak samo piała z zachwytu o ZSRR, który nas rzekomo żywił, ubierał i bronił.
Nikt za to nie spyta ile nas Unia kosztuje? Ileśmy oddali rynku, przemysłu, gdzie się podziały nasze stocznie?
Różnica między dwoma „kołchozami” – moskiewskim i brukselskim, jest tylko taka, że Bruksela płaci swoim aparatczykom znacznie więcej. Na co mogłaby liczyć np. Julia Pitera gdyby chciała robię karierę w RWPG? Na talon na trabanta, za który musiałaby się wykazywać ideologiczną gorliwością. Nic więc dziwnego, że i ona i inni członkowie „elyty” porzucili siermiężny ZSRR i nawrócili się na brukselską wiarę. I już dostają nie trabanty, a merce i nie ruble transferowe, ale prawdziwe Euro!
No ale co z tą propagandą i cenzurą? Dlaczego Polakom media masują mózgi jednostronnym przekazem? Dlaczego nie możemy zobaczyć w publicznej, ani prywatnej telewizji ani Marine le Pen, ani Władimira Bukowskiego, ani Frauke Petry? Czego i kogo boją się polscy politycy, że wobec Unii prowadzą politykę z pozycji leżenia plackiem?
Dobrze by było żebyśmy się tego dowiedzieli bo to bynajmniej nie jest błahe pytanie.

Janusz Sanocki  http://prawica.net/4607
Poseł na Sejm RP.
Dziennikarz, polityk, były burmistrz Nysy, jeden z liderów Obywatelskiego Ruchu JOW, inicjator Kongresu Protestu.
Autor Miesiąca Prawicy.net w lipcu 2013

Czytaj więcej: Niech się brytyjski lew pręży…