Świat

Trump: więzień partii wojny?

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 24, kwiecień 2018 09:46

Patrick J. Buchanan

„Dziesięć dni temu Trump mówił, że „Stany Zjednoczone powinny wycofać się z Syrii.” Przekonaliśmy go, że należy zostać.”
Tak przechwalając się w sobotę francuski prezydent Emmanuel Macron dodał, „My przekonaliśmy go, że jest konieczne pozostanie na długo.”
Czy naprawdę Stany Zjednoczone potrzebują na długo utknąć w tej wojnie?
Jeśli tak, to kto podjął decyzję tak brzemienną w skutki dla tej republiki?
Ambasador przy Narodach Zjednoczonych Nikki Haley potwierdził w sobotę, że nie będzie redukcji 2000 żołnierzy w Syrii tak długo aż trzy cele nie zostaną osiągnięte. Musimy całkowicie pokonać ISIS, upewnić się, że broń chemiczna nie będzie ponownie użyta przez Bashera Assada i ugruntować zdolność kontroli Iranu.
Tłumaczenie: Cokolwiek Trump powiedział, Ameryka nie wycofa się z Syrii. Wchodzimy coraz głębiej. Zobowiązanie Trumpa do wyplątania nas z krwawych wojen bankrutującego Bliskiego Wschodu i poszukiwania nowego zbliżenia z Rosją jest „niezobowiązujące.”
Partia wojny, którą Trump na początku rozgromił, przechwyciła i zmieniła jego politykę zagraniczną. W poniedziałkowym wydaniu Wall Street Journal strona wydawcy zakwitła planami wojennymi. „Lepszą strategia dla USA jest… obrócenie Syrii w Wietnam dla ajatollahów. Tylko wtedy gdy Rosja i Iran zaczną płacić wyższą cenę w Syrii, będzie to zachęta do rozmów i zakończenia wojny lub nawet rozważenia pokoju opartego na podziale kraju na enklawy etniczne.”
Najwyraźniej wykrwawiamy Syrię, Rosję, Hezbollah i Iran aż nie będą w stanie znieść cierpień i zgodzą się na podział Syrii jak my chcemy.
Ale przypuśćmy, że, tak jak w czasie naszej wojny domowej 1861-1865, hiszpańskiej wojnie domowej 1936-1939 a chińskiej wojnie domowej 1945-1949, Assad i jego rosyjscy, irańscy oraz szyiccy przyjaciele dojdą do zwycięstwa i zjednoczenia narodu.
Przypuśćmy, że wybiorą walkę by skonsolidować zwycięstwo po siedmiu latach wojny domowej. Gdzie znajdziemy żołnierzy do odbicia terytorium straconego przez naszych rebeliantów? Czy będziemy bombardować bezlitośnie?
Brytyjczycy i Francuzi zapowiedzieli, że poprą nas w przyszłych atakach jeżeli broń chemiczna była użyta, ale nie ugrzęzną w Syrii.
Sekretarz obrony James Mattis nazwał amerykańsko-brytyjsko-francuski atak jednorazowym interesem. Brytyjski Minister Sprawa Zagranicznych Boris Johnson zdaje się zgadzać: „Reszta wojny syryjskiej musi przebiegać tak jak będzie.”
The Journal, na poniedziałkowej stronie opiniotwórczej powrócił do słów byłego ambasadora USA w Syrii Ryan’a Crocker’a oraz starszego wykładowcy Crocker and Brookings Institute Michaela O’Hanlona: „Następnym razem Stany Zjednoczone mogą powrócić do przeszłości, próbując osiągnąć kontrolę militarną, przywództwo polityczne i, być może dopaść nawet samego Assada. Stany mogą też zobowiązać się do użycia większości swojego lotnictwa. Cele w obrębie Iranu nie powinny być wykluczone.”
A kiedy Kongres autoryzował akt wojny Stanów Zjednoczonych przeciwko Syrii, użycie ich sił powietrznych czy polityczne przywództwo? Kiedy Kongres zatwierdził zabójstwo Prezydenta Syrii, którego kraj nas nie zaatakował?
Czy Stany Zjednoczone mogą także zaatakować Iran i zabić ajatollaha bez uzgodnienia z Kongresem?
Oczywiście, z Ameryką walczącą w sześciu krajach, zwierzchnik sił zbrojnych Trump nie chce żadnej nowej wojny, czy rozszerzenia trwającej wojny na Bliskim Wschodzie. Ale on jest popychany do bycia wojennym prezydentem posuwającym naprzód sprawy w sposób ustalony przez elity polityki zagranicznej, które, niemalże w całości, były przeciwne jego elekcji.
Mamy ociągającego się prezydenta popychanego do wojny, w której on sam nie chce walczyć. To jest formułą na strategiczną katastrofę podobną do Wietnamu czy akcji George’a W. Busha w celu pozbawienia Iraku nieistniejącej broni masowego rażenia.
Partia wojny wydaje się sądzić, że jeśli wykonamy więcej bardziej śmiertelnych uderzeń w Syrii, powodując ofiary u Rosjan, Irańczyków, Hezbollahu i w armii syryjskiej, oni ustąpią przed naszymi żądaniami.
Lecz gdzie jest na to dowód?
Z jakiego powodu mamy wierzyć, że te siły poddadzą się gdy zapłaciły krwią za swoje zwycięstwo?
Odnosząc się do piątkowego oświadczenia Trumpa, „Żadna ilość amerykańskiej krwi i bogactwa nie może sprawić trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie,” the Washington Post Sunday uznał je za „fatalistyczne” i „błędne.”
Mamy żywotny interes, pisze the Post, w uniemożliwieniu Iranowi ustanowienia „korytarza lądowego” przez Syrię.
I jeszcze rozważa jak Iran ustanowi ten „lądowy korytarz”.
W 1979 roku szyici obalili szacha zainstalowanego przez nasze CIA w 1953 roku.
Szyici kontrolują Irak ponieważ Prezydent Bush najechał i obalił Saddama i jego Partię Baas, rozwiązał dowodzoną przez sunnitów armię i pozwolił szyickiej większości przejąć kontrolę na krajem.
Szyici dominują w Libanie ponieważ powstali i wygonili Izraelczyków, którzy najechali Liban w 1982 r. po to by wyrzucić Organizację Wyzwolenia Palestyny.
Jak wielu Amerykanów ma umrzeć żeby odwrócić historię?
Jak długo mamy pozostać na bliskim Wschodzie by zapewnić ciągłą hegemonię sunnitów nad szyitami?

Patrick J. Buchanan, April 16, 2018   http://buchanan.org/blog/trump-prisoner-of-the-war-party-129140

tłum. Adam Kowalczyk

Patrick Joseph Buchanan (ur. 2 listopada 1938) – amerykański konserwatywny polityk i publicysta. W 2000 roku ubiegał się o urząd prezydenta USA z ramienia Partii Reform. W 1992 i 1996 starał się bez powodzenia o nominację w wyborach prezydenckich przez Partię Republikańską.

Czytaj więcej: Trump: więzień partii wojny?

Syryjscy chrześcijanie potępiają brutalną agresję USA

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 16, kwiecień 2018 18:49

Adam Kowalczyk

„My, Patriarchowie: Jan X, prawosławny patriarcha Antiochii i Całego Wschodu, Ignacy Efrem II, syryjski orientalny patriarcha Antiochii i Całego Wschodu i Youssef Absi, grecko-melchicki katolicki patriarcha Antiochii, Aleksandrii i Jerozolimy, potępiamy i osądzamy brutalną agresję USA, Francji i Wielkiej Brytanii, jaka dziś rano miała miejsce przeciwko naszemu drogiemu krajowi, w oparciu o zarzuty, iż rząd syryjski użył broni chemicznej. Zabieramy głos, aby oznajmić, co następuje:
1. Ta brutalna agresja stanowi jawne pogwałcenie prawa międzynarodowego i Karty Narodów Zjednoczonych, stanowiąc nieuzasadniony atak na suwerenny kraj, będący członkiem ONZ.
2.Sprawiło nam ogromny ból, że atak ten został przeprowadzony przez potężne kraje, którym Syria w żaden sposób nie wyrządziła żadnej szkody.
3. Zarzuty USA i innych krajów, że armia syryjska używa broni chemicznej i że Syria jest krajem, który przechowuje i używa tego rodzaju broni, jest zarzutem nieuzasadnionym, który nie został poparty wystarczającymi i wyraźnymi dowodami.
4. Moment tej nieuzasadnionej agresji wobec Syrii, zbiegający się z chwilą rozpoczęcia prac Międzynarodowej Komisji Śledczej w naszym kraju, podkopuje sens wszelkich prac tejże komisji.
5. Ta brutalna agresja niszczy szanse na pokojowe rozwiązanie konfliktu metodami politycznymi i prowadzi do jego dalszej eskalacji oraz kolejnych komplikacji.
6. Ta niesprawiedliwa agresja zachęca organizacje terrorystyczne, dodając im impetu do kontynuowania działań.
7. Wzywamy Radę Bezpieczeństwa ONZ, aby odegrała swoją naturalną rolę w niesieniu pokoju, zamiast przyczyniać się do eskalacji i wojen.
8. Apelujemy do wszystkich Kościołów w krajach, które uczestniczyły w agresji, aby wypełniały swoje chrześcijańskie obowiązki zgodnie z naukami Ewangelii i potępiły tę agresję, wzywając swoje rządy do zaangażowania się w ochronę międzynarodowego pokoju.
9. Oddajemy hołd odwadze, bohaterstwu i poświęceniu Syryjskiej Armii Arabskiej, która odważnie chroni nasz kraj i zapewnia bezpieczeństwo jego mieszkańcom. Modlimy się za dusze męczenników i o powrót do zdrowia wszystkich rannych. Jesteśmy pewni, że armia nie ugnie się przed nadchodzącą z zewnątrz lub wewnątrz agresją terrorystyczną; będzie walczyć odważnie przeciwko terroryzmowi, dopóki każdy centymetr syryjskiej ziemi nie zostanie z niego oczyszczony. Doceniamy odważne stanowisko w kwestii sobotnich ataków ze strony krajów przyjaznych Syrii i jej mieszkańcom.
Modlimy się o bezpieczeństwo, zwycięstwo i uwolnienie Syrii od wszelkich wojen i terroryzmu. Modlimy się także o pokój w Syrii i na całym świecie, wzywając do wzmocnienia wysiłków na rzecz pojednania narodowego służącemu ochronie naszego kraju i zachowania godności przez wszystkich Syryjczyków."
W mieście Bożym Damaszku,
dnia 14 kwietnia Roku Pańskiego 2018
- - -
Wspólne stanowisko syryjskich chrześcijańskich patriarchatów wschodnich w sprawie sobotnich ataków rakietowych USA, Francji i Wlk. Brytanii na ich kraj. Zostało ono podpisane przez prawosławnego patriarchę Wielkiej Antiochii i Całego Wschodu Jana X (znanego m. in. z wizyty w Polsce w 2016 roku), Ignacego Efrema II z Syryjskiego Kościoła Orientalnego (przedchalcedońskiego) oraz Youssefa Absiego z unickiego Greckiego Melchickiego Kościoła katolickiego.
źródło:
syriacpatriarchate.org
Tekst ten znalazłem na portalu prawica.net gdzie 16 kwietnia 2018 r. nadesłał go Łukasz Kobeszko. Uznałem, że warto go przedstawić naszym czytelnikom. Mało, a właściwie nic nie słyszymy o chrześcijanach na Bliskim Wschodzie a tymczasem Syria jest ostatnim krajem arabskim, w którym świeckie państwo chroni swoich chrześcijańskich obywateli. Jest ich tam 1,15 mln. W innych krajach, w których USA wsparły wszelkiej maści „demokratyczne” rewolty, chrześcijanie podlegają eksterminacji. Nawet w Iraku Saddama Husseina w 2003 roku, przed agresją USA było 1,5 mln chrześcijan. W latach 2003-2014 liczba chrześcijan żyjących w Iraku zmniejszyła się o milion trzysta pięćdziesiąt tysięcy w wyniku prześladowań.
Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Syryjscy chrześcijanie potępiają brutalną agresję USA

Gazowy poker

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 27, marzec 2018 15:46

Magdalena Piórek

Putinowska Rosja nie lubi przegrywać. Nie życzy sobie żadnych porażek, nawet tych symbolicznych. Nie w prezydenckiej kampanii wyborczej i nie ze strony byłego satelity. Każde niepowodzenie Moskwa traktuje jako element szerszej strategii zimnowojennych gier Zachodu, mających zmusić ją do ustępstw. Wobec olimpijskiej kampanii antydopingowej, która znacząco osłabiła rosyjskie szanse na worek medali z Pjonczangu, Rosja wiele nie mogła zdziałać. Natomiast niekorzystnego dla Gazpromu wyroku Trybunału Arbitrażowego w sprawie gazowego sporu Putin Ukrainie darować już nie zamierzał. Kolejny raz zapewnienia o apolityczności gazowego rosyjskiego giganta okazały się nic nie warte. Cztery lata po Majdanie i próbach usamodzielnienia się niepokorna Ukraina znów ponosi karę. Bo Moskwa nie zapomniała i nie zamierza darować.

Trybunał Arbitrażowy 28 lutego 2018 r. w Sztokholmie wydał werdykt w założeniu mający kończyć spór między Gazpromem i ukraińskim Naftohazem. Sprawa dotyczyła kontraktu na tranzyt rosyjskiego gazu przez terytorium Ukrainy. Postępowanie, które skutkowało prestiżową wygraną Ukrainy ma swój początek w 2014 r., kiedy to Naftohaz zaczął się domagać od rosyjskiej spółki piętnastu miliardów dolarów odszkodowania wobec niestosowania się Rosji do zawartych wcześniej gazowych kontraktów. Gazprom zareagował natychmiast, domagając się z kolei rekompensaty z tytułu wykorzystywania przez Ukrainę gazu niezgodnie z jego przeznaczeniem. Pozew Gazpromu przepadł, natomiast Ukraina mogła odtrąbić prestiżowy sukces, gdy Sztokholmski Trybunał Arbitrażowy przyznał jej rację w sporze i wymusił na rosyjskiej spółce ponad cztery miliardy dolarów odszkodowania. Ale radość Ukrainy nie trwała długo, bo Moskwa wstrzymała dostawy gazu na Ukrainę. Federacja Rosyjska od lat posługuje się gazowym szantażem, traktując to jako część geopolitycznej strategii. Brak tego surowca w samym środku zimowego sezonu budzi społeczne emocje i stawia administrację państwową pod presją. Prezydent Petro Poroszenko już zaapelował o zmniejszenie temperatury w ukraińskich domach, co pozwoliłoby oszczędzić spożycie gazu o 8 procent. Zalecono również wstrzymanie do 6 marca nauki w szkołach i zmniejszono dostawy gazu dla przedsiębiorstw. Rząd twierdzi, że działania Rosji są obliczone na dyskredytację Ukrainy w oczach Europy Zachodniej. Ukraina zwróciła się o pomoc do Polski, Słowacji i Węgier, które wsparły ją w dostawach gazu, a 18 UE ma zainicjować ukraińsko-rosyjski kompromis. Ukraina nie wie, jak długo potrwa nowa surowcowa wojna. Tym bardziej, że Moskwa od lat sukcesywnie ogranicza tranzyt gazu przez Ukrainę. Chęć uwolnienia się Europy Środkowo-Wschodniej z objęć dawnego hegemona już poskutkowała projektem Nord Stream i planami powstania drugiej nitki. Jednocześnie Rosjanie poinformowali, że rozpoczynają procedurę wypowiadania i renegocjonowania wszystkich dotychczasowych umów z Ukrainą dotyczących gazu. Zobowiązania obu stron kończą się dopiero w 2019 r., ale już widać, że Kreml nie zamierza traktować Kijowa ulgowo. Zdaniem ekspertów Gazprom zagroził zerwaniem umów właśnie dlatego, żeby zmusić Ukrainę do pójścia na ugodę w sprawie decyzji Trybunału Arbitrażowego na warunkach korzystnych dla siebie. Jeśli Kremlowi uda się przeprowadzić z sukcesem projekt drugiej trasy przesyłowej przez Morze Bałtyckie do Europy, wówczas całkiem realne stają się obawy, że Rosja może w ogóle zrezygnować z pośrednictwa Ukrainy. Strona rosyjska cały czas podkreśla, że gazociąg ukraiński straci wtedy rację bytu i Ukraina musiałaby przedstawić naprawdę mocne argumenty ekonomiczne, żeby uzasadnić dalsze funkcjonowanie tranzytu. Wątpliwe, czy Rosja rzeczywiście zdecyduje się na aż tak drastyczny krok, natomiast ta sytuacja potwierdza tylko, że dostawy i przesył gazu to po prostu broń polityczna. Sytuacja z Ukrainą powinna dać Polsce do myślenia. Nikt nie ma wątpliwości, że Rosja na gazowym szantażu Kijowa się nie zatrzyma. Kreml stara się wymuszać dogodne dla siebie zachowania i Polska prędzej czy później będzie musiała stawić temu czoło. Już dziś polski rząd stawia na dywersyfikację dostaw, natomiast nie wiadomo, czy dalekosiężne plany mają szansę powodzenia. Dostarczanie surowca za pośrednictwem państw skandynawskich, Kataru czy USA tłumaczone są wysokimi cenami narzuconymi przez Gazprom. Nikt nie gwarantuje, że ceny spadną, skoro budowa trasy Polska-Norwegia jest niemożliwa z racji konieczności przecinania się gazociągów na Bałtyku. Donald Trump zapowiedział, że w przyszłości podniesie nam ceny, a pośrednictwo Niemiec nie rozwiązuje problemu dywersyfikacji. Dalej będzie to rosyjski gaz i dalej będzie droższy. Odwilż w polsko-rosyjskich stosunkach z pewnością mogłaby wpłynąć na obniżenie kosztów, ale Polska jest uczulona na Rosję. Plany budowania gazociągu Polska-Ukraina wskazują na to, że prędzej razem z Ukrainą zatoniemy, niż uda nam się przezwyciężyć kryzys. Polska wyciągnęła pomocną dłoń w chwilach kryzysu, ale niepokoi myśl, że prawdopodobnie zrobiła to za darmo i na darmo. Jeśli Ukraina nie realizowała swoich finansowych zobowiązań wobec Rosji, można mieć wątpliwości, czy teraz się to zmieni. Nie należy też zapominać o pogorszeniu się relacji między oboma państwami. Pojawiają się głosy, czy przypadkiem Ukraina nie zapłaci nam za gaz kolejnym pomnikiem Bandery czy marszem nacjonalistów z czerwono-czarnymi flagami w ręku. Ukraina buńczucznie zapowiada, że Polska nie będzie jej dyktowała polityki wewnętrznej i zagranicznej, ale sama nie daje nic od siebie. Tak jakby to Polsce tylko zależało na dobrych relacjach. Wspólne projekty stają pod znakiem zapytania, ponieważ Warszawa powoli traci cierpliwość. Strona ukraińska oznajmiła niedawno, że minął już czas najlepszych obopólnych stosunków. Porozumienie skończyło się cztery lata temu i od tej pory relacja ciągle się schładzały. Cztery lata temu rządził jeszcze Wiktor Janukowycz. Prezydent balansujący między Europą a Rosją tak długo, jak tylko mógł. Dobra współpraca z Polską pomagała zdobywać sympatię Zachodu. Ciekawe, że obecnej ukraińskiej administracji nie dało to nic do myślenia.
Magdalena Piórek

Absolwentka Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego

Czytaj więcej: Gazowy poker

Fałszywi nauczyciele

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 27, luty 2018 21:17

Zdzisława Kobylińska

Święty Piotr w 2 Liście napisał: Znaleźli się jednak fałszywi prorocy wśród ludu, tak samo, jak wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzą wśród was zgubne herezje (2P 2,1). A Apostoł Jan ogłosił, że już za jego czasów wielu fałszywych proroków wyszło na ten świat (1J 4,1). A zatem czy i my nie powinniśmy być czujni, żyjąc w naszych niełatwych czasach, i rozglądając się, czy i wśród nas nie ma fałszywych nauczycieli? Owszem tak, zwłaszcza że obecnie Stolica Apostolska jakby wcale nie reaguje na rozmaite wypowiedzi hierarchów Kościoła, które jawnie przeczą nauce Ewangelii.

Co prawda od 1965 r., gdy powstała Congregatio pro Doctrina Fidei (następczyni Świętego Oficjum) Kościół wielokrotnie zabierał stanowisko wobec błędnych nauk niektórych znanych teologów, takich jak np. Hans Küng, Edward Schillebeeckx, Charles Curran, Jacques Dupuis, Roger Haight, Leonardo Boff, Heldér Câmara, Gustavo Gutiérez. Jednak obecnie obserwuje się zupełny brak reakcji Kościoła na wypowiedzi współczesnych teologów i duchownych Kościoła, którzy bez skrępowania głoszą naukę sprzeczną z doktryną wiary. W ostatnim okresie w czasie trwania pontyfikatu Ojca Świętego Franciszka opublikowano zaledwie dwa dokumenty Kongregacji Nauki Wiary: list dotyczący relacji między biskupami a ruchami charyzmatycznymi oraz instrukcja w sprawie pochówku i kremacji. Natomiast nie powstał żaden dokument, który wzywałby do zachowania prawowierności nauce Kościoła. Tymczasem, przypomnijmy, za pontyfikatu Pawła VI do roku 1978 Kongregacja Nauki Wiary wydała 33 oficjalne dokumenty, za Jana Pawła II w latach 1978-2005 aż 72 dokumenty, a za Benedykta XVI w latach 2005-2013 –20 dokumentów, które odnosiły się do błędnych nauk publicznie głoszonych w łonie Kościoła katolickiego. Ta sytuacja skłania do myślenia, zwłaszcza, że doniesienia samych mediów katolickich wskazują, że w Kościele aż roi się od fałszywych nauczycieli zaciemniających naukę Chrystusa. Nie będę gołosłowna i podam kilka przykładów, których szerszy kontekst bez trudu można odnaleźć w internecie. Oto na początku lutego przewodniczący Niemieckiej Konferencji Biskupiej, w wywiadzie dla Bawarskiej Radiofonii Państwowej, kardynał Monachium Reinhard Marx stwierdził, że: W kwestii błogosławienia przez kapłana lub pracownika duszpasterskiego związków homoseksualnych nie można ustanawiać żadnych reguł, a decyzje czy dany związek homoseksualny powinien otrzymać błogosławieństwo Kościoła, powinna należeć do kapłana lub pracownika duszpasterskiego w zależności od każdego indywidualnego przypadku. Kardynał tym samym ośmielił swoich księży do tego, by zapewniali liturgiczną zachętę („Zuspruch”) homoseksualistom, dodając, że nie widzi z tym żadnego problemu. Jego zdaniem, choć trzeba kierować się nauczaniem Kościoła, to trudno powiedzieć, czy osoby w związkach nieregularnych, w tym także mężczyźni w związkach homoseksualnych, pozostają w stanie grzechu ciężkiego. Trzeba zachować szacunek dla decyzji podejmowanej w wolności i sumienia, a także zwracać uwagę na konkretne okoliczności. Marx odwołał się przy tym do podkreślanej przez papieża Franciszka orientacji fundamentalnej wzywającej Kościół do poważniejszego uwzględnienia sytuacji jednostki, jej życiorysu, biografii, relacji i towarzyszenia jej odpowiednio jako osobie. Kardynał chce zatem wprowadzić akceptację takich związków przez analizę przypadku podkreślając, że takich kwestii nie można uregulować, choć Kościół i Ewangelia jasno nauczają, że każdy akt homoseksualny jest grzechem śmiertelnym. Arcybiskup Monachium zasłynął zresztą już wcześniej, gdy w 2005 r. stwierdził w kontekście zmian podejścia do kwestii duszpasterstwa rodziny, że niemiecki episkopat nie jest filią Rzymu. Natomiast w 2017 r. w wywiadzie dla irlandzkiej gazety „The Irish Times” kardynał Reinhard Marx skrytykował Kościół za to, że nie walczył o prawa osób homoseksualnych w Niemczech i powinien ich za to przeprosić.

W tym samym duchu wypowiedział się również zastępca kard. Marxa, który w wywiadzie dla „Neue Osnabrücker Zeitung” proponuje, by sugestie kardynała szeroko przedyskutować w niemieckim Kościele. Biskup Franz-Josef Bode sądzi, że trzeba lepiej rozważyć wszelkie dobra jakie znaleźć się mogą w związku gejowskim. Czy nie ma w nich wiele pozytywnych, dobrych i słusznych rzeczy, czy nie musimy być bardziej sprawiedliwi? – pyta. W takich związkach jest wiele pozytywnych elementów.

Inny hierarcha biskup Patrick Dunn z Auckland, podczas spotkania z nowozelandzką młodzieżą oświadczył, że być może kwestia homoseksualizmu stanie się dla Kościoła katolickiego czymś w rodzaju „sprawy Galileusza”, zaś młodych ludzi, którzy domagają się otwarcia na środowiska LGBT, nazwał prorokami Kościoła. Media katolickie zwróciły uwagę na program tegorocznego Kongresu Religijnego Archidiecezji Los Angeles, który odbędzie się pod patronatem tamtejszego metropolity arcybiskupa José Gomeza. Przewidziano w nim aż dziewięć wystąpień poświęconych LGBT. Wśród mówców znajdą się m.in.: konsultant watykańskiego Sekretariatu ds. Komunikacji – jezuita ks. James Martin, głoszący publicznie, że homoseksualizm jest darem od Boga; zdeklarowany gej i aktywista LGBT Arthur Fitzmaurice, krytykujący Katechizm Kościoła Katolickiego za homofobię; lesbijka Yunuen Trujillo mówiąca o świętości homoseksualistów oraz ks. Bryan Massingale, który wygłosi wykład pt.: „Transgender w naszych szkołach: Jeden Chleb, Jedno Ciało.”

Podobne spotkanie odbyło się wcześniej w Europie, w grudniu 2017 r., w wiedeńskiej katedrze św. Szczepana, gdzie miała miejsce modlitwa w intencji homoseksualistów z okazji Światowego Dnia AIDS. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyż Kościół modli się za wszystkich, jednak współgospodarz zebrania kardynał Christoph Schönborn pozwolił, aby gwiazdą owego spotkania modlitewnego był ,,Conchita Wurst” – śpiewający mężczyzna z brodą przebrany za kobietę. Świątynia została udekorowana banerami organizacji homoseksualnych. Kardynał specjalne honory oddał działaczowi gejowskiemu, Gerry’emu Keszlerowi, promotorowi wydarzenia. Portal PCh 24 przypomina też, że w 2008 roku w muzeum przylegającym do katedry odbyło się wystawa prac obejmujących przedstawienie aktów homoseksualnych. Jeden z obrazów prezentował interpretację Ostatniej Wieczerzy z Chrystusem i Jego apostołami przedstawionymi jako homoseksualiści w trakcie orgii. Natomiast w samej katedrze w walentynki pary homoseksualne otrzymywały błogosławieństwo. W biuletynie katedralnym prezentowano homoseksualną parę i ich adoptowanego syna jako alternatywną formę rodziny.

W tym kontekście warto przypomnieć, że wcześniej Kościół reagował na takie wypowiedzi. Papież Jan Paweł II w 1995 r. zdymisjonował biskupa Jacquesa Gaillota z diecezji Evreux, gdy ten opowiedział się za błogosławieniem przez Kościół par homoseksualnych.

Tymczasem inną bulwersującą inicjatywą wykazał się arcybiskup Vincenzo Paglia, przewodniczący Papieskiej Rady Rodziny, który nie tylko zlecił stworzenie kontrowersyjnego muralu na ścianie włoskiej katedry, ale także jest jednym z jej „bohaterów”. Duchowny namalowany jest w czułym uścisku z drugim mężczyzną. Obydwaj są na muralu nadzy. Mural znajduje się na ścianie katedry diecezjalnej Terni-Narni-Amelia we Włoszech. Stworzenie rysunku zlecił w 2007 r. sam arcybiskup. Pomimo nacisków mural pozostał na ścianie budynku, także po odejściu z diecezji biskupa Paglii w 2012 r.

Innego rodzaju wydarzenie miało miejsce w samym sercu chrześcijaństwa, w Rzymie na szacownym Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Jak czytam na stronie http://www.catholicherald.co.uk członek Papieskiej Akademii Życia ks. Maurizio Chiodi wygłosił wykład, w którym zachęcał słuchaczy do zinterpretowania na nowo encykliki PawłaVI „Humanae vitae” w świetle rozdziału VIII adhortacji Franciszka „Amoris laetitia” i dopuszczenia w określonych przypadkach do stosowania antykoncepcji. Jego zdaniem normy moralne mają charakter historyczny, dlatego to, co było traktowane jako zło kilkadziesiąt lat temu, dziś takie być nie musi. Chodi już w 2008 r. oznajmił w gazecie „Avvenire”, że używanie sztucznych środków antykoncepcyjnych może być uznane za moralne, zależy to tylko od sumienia małżonków. Taka wypowiedź, głęboko błędna i destruktywna, nie przeszkodziła mu, aby zostać powołanym przez papieża Franciszka na nowego członka Papieskiej Akademii Życia.

Inny hierarcha, który zaskakuje lekceważeniem nauki Kościoła, jest ks. Joseph Tobin z Newark, który został kardynałem w 2016 r. z nominacji papieża Franciszka, znany również z racji kontrowersyjnych poglądów na wiele tematów. Pytany przez „New York Timesa” o święcenia kapłańskie dla kobiet oznajmił, że ma świadomość, że dla wielu kobiet to może być problem, który wypycha je z Kościoła. W wywiadzie dla jezuickiego magazynu „America” podkreślił, że jest coraz bardziej świadomy tego, że kobiety mają wiele powodów do opuszczenia Kościoła. Dlaczego? Z powodu braku szacunku, jakiego doświadczają w Kościele. Owym brakiem szacunku ma być, rzecz jasna, brak dopuszczenia do posługi... diakonatu. Z czego to ma wynikać? Z rzekomego przeniknięcia kultury Kościoła głęboką mizogynią, zamknięciem umysłowym i… przywilejami dla mężczyzn. Kardynał Tobin zapewniał także, w tymże wywiadzie dla „NYT”, że nie wierzy, by istniały jakieś rozstrzygające racje teologiczne, by papież nie mianował kobiet kardynałami.

Kardynałowi wtóruje inicjator internetowej akcji Pro Pope Francis ks. Paul Zulehner. W wywiadzie dla austriackiego dziennika „Kurier” zapowiedział, że Kościół uzna kapłaństwo kobiet, ale zanim to nastąpi – w 2019 roku biskupi latynoamerykańscy na Synodzie Regionu Amazonii zniosą obowiązkowy celibat księży, zaś Franciszek to zatwierdzi (on sam przecież wezwał ich do przedsynodalnej dyskusji na ten temat).

Jeśli czołowym hierarchom takie wypowiedzi uchodzą i nikt ich nie przywołuje do porządku, to trudno się dziwić zuchwałym zachowaniom szeregowych księży, jak to, które miało miejsce w kościele San Rocco w Turynie. Proboszcz tejże parafii ks. Fredo Olivero podczas Pasterki w 2017 r. nie odmówił słów Credo. Wiecie, dlaczego nie zamierzam wypowiedzieć słów wyznania wiary? Ponieważ w nie wierzę! Wśród śmiechu wiernych ksiądz dopowiedział: Gdyby ktoś to rozumiał – ale ja sam po wielu latach uświadomiłem sobie, że jest to coś, czego nie rozumiem i nie mogę zaakceptować. Zaśpiewajmy coś innego, co przedstawia zasadnicze sprawy związane z wiarą. Następnie ksiądz zastąpił Credo pieśnią „Dolce sentire” z filmu Brat Słońce, siostra Księżyc. Prof. Roberto de Mattei stwierdził, że jeśli ksiądz posuwa się do tego, że odrzuca katolickie wyznanie wiary nie wywołując sankcji władz kościelnych, znajdujemy się tak naprawdę w obliczu sytuacji kryzysowej w Kościele o niesłychanej wadze.

Niestety niejasny przykład daje sam papież Franciszek w odniesieniu do nauki moralnej Kościoła. Angielskojęzyczna sekcja Radia Watykańskiego potwierdziła przecież autentyczność listu Franciszka do biskupów argentyńskich, w którym pisze on, że interpretacja „Amoris Laetitia” dokonana przez wspomnianych biskupów jest jedyną słuszną. Cytując Franciszka – nie ma innych interpretacji. Przypomnę, że biskupi argentyńscy, podobnie jak i niemieccy czy maltańscy, dopuszczają osoby rozwiedzione, a żyjące w nowych związkach, (którzy nie zachowują wstrzemięźliwości seksualnej) do Komunii świętej (pod pewnymi warunkami). Spór o interpretację „Amoris Laetitia” został więc zatem zamknięty przez samego Franciszka. Opowiada się on za praktyką wprowadzaną przez kardynała Kaspera, biskupów niemieckich, a obecnie także biskupów argentyńskich (oraz wielu innych osób, w tym duchownych, z całego świata), która polega na udzielaniu Komunii świętej osobom żyjącym w niesakramentalnych związkach w zależności od oceny sytuacji.

Papież Franciszek dał też niezbyt fortunny sygnał inną decyzją. Oto holenderska aktywistka proaborcyjna i progejowska Liliane Ploumen (w 2017 r. zebrała ponad 300 milionów euro na finansowanie aborcji na świecie) zasłużona dla budowania cywilizacji śmierci, otrzymała najwyższe watykańskie odznaczenie przeznaczone dla osób świeckich – papieski Order Świętego Grzegorza Wielkiego, czym prześmiewczo szczyciła się przed światem nagrywając filmik, w którym pokazuje order i potwierdza, że dostała go za swoje zasługi.

Zresztą nieco wcześniej w 2016 r. papież Franciszek, jak można było przeczytać na portalu LifeSiteNews, przyjął włoską polityk Emmę Bonino znaną aborcjonistkę, która w młodym wieku sama popełniła aborcję fotografując ten czyn. Następnie pracowała w ośrodku aborcyjnym chwalącym się dokonaniem ponad 10 tysięcy zabójstw nienarodzonych dzieci. Papież niefortunnie nazwał Bonino jednym z narodowych zapomnianych mistrzów i porównał ją do Konrada Adenauera oraz Sługi Bożego Roberta Schumana, pomysłodawców Unii Europejskiej. Franciszek stwierdził, iż lewicowa działaczka w sprawie Afryki daje nam najlepsze wskazówki, komentując jej zaangażowanie na rzecz afrykańskiej ludności, pomijając jednak jej proaborcyjne postępowanie.

Te i inne wypowiedzi, zachowania i czyny przedstawicieli Kościoła katolickiego, które znajduję opisane w prasie i w internecie, a których tylko część przytoczyłam, budzą zdumienie i zatroskanie. Wcześniej wydawało się, że Kościół w dobie postmodernistycznej sekularyzacji musi skupiać się na dawaniu oporu oponentom i wrogom Kościoła z zewnątrz. Tymczasem istnieje pogaństwo wewnętrzne usytuowane na samych szczytach władzy kościelnej. Jan Paweł II w wywiadzie udzielonym Vittorio Messoriemu podkreślał, że Kościół ciągle na nowo podejmuje zmaganie z duchem tego świata, co nie jest niczym innym jak zmaganiem się o duszę tego świata. Jeśli bowiem z jednej strony jest w nim obecna Ewangelia i ewangelizacja, to z drugiej strony jest w nim także obecna potężna antyewangelizacja, która ma też swoje środki i swoje programy i z całą determinacją przeciwstawia się Ewangelii i ewangelizacji. Niestety, tę antyewangelizację możemy znaleźć w środku Kościoła. Jest już ona dostrzegalna gołym okiem, co do tego nie ma wątpliwości. Obawiam się, że będzie się ona pogłębiać, rozsadzając Kościół od wewnątrz, krusząc jego fundamenty i prowadząc do poważnego kryzysu Kościoła. Profesor Roberto de Mattei twierdzi, że ten kryzys już jest w Kościele, lecz mało kto reaguje na niego. Profesor podkreśla też, że Prawdziwa przyczyna obecnego kryzysu tkwi nie tyle w arogancji tych, którzy utracili wiarę, ale w słabości tych, którzy ją zachowując wybierają milczenie, zamiast bronić jej publicznie. Ten minimalizm stanowi duchową i moralną chorobę naszych czasów. Według wielu katolików nie powinniśmy sprzeciwiać się błędom, gdyż wystarczy „dobrze się zachowywać”, albo opór powinien ograniczać się do obrony negatywnych, moralnych absolutów, to znaczy tych norm, które zabraniają zawsze i w każdym przypadku określonych zachowań przeciwko Bogu i prawu moralnemu. To jest święte, ale musimy pamiętać, że nie istnieją tylko normy negatywne, które mówią nam, czego nie możemy nigdy robić, ale są również normy pozytywne, które mówią nam, co musimy robić, jakie są uczynki i postawa, które są miłe Bogu i dzięki którym potrafimy kochać naszego bliźniego.

Ów minimalizm jest jednak niebezpieczny, wydaje się więc, że apologia nauki Kościoła jest wyzwaniem naszych czasów, z którym katolicy powinni pilnie zmierzyć się, gdyż „fałszywych nauczycieli” nie brak i dziś.
Zdzisława Kobylińska
Dr hab. nauk humanistycznych, adiunkt na Wydziale Nauk Społecznych UWM, etyk, poseł na Sejm III kadencji.
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Czytaj więcej: Fałszywi nauczyciele