Świat

Lewica chce „zresetować” historię

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 24, sierpień 2017 20:43

Jan Engelgard

Zachodnia lewica (czy jak kto woli lewactwo) w ideologicznym amoku chce doprowadzić do wykasowania ze świadomości społecznej a co za tym idzie usunąć z przestrzeni publicznej ślady niepoprawnej politycznie historii. Każdy kto nie pasuje do wzorca poprawnościowego – musi zniknąć. Ten wzorzec jest ciasny niczym gorset – praktycznie mało kto się w nim mieści. Stąd też czystka będzie musiała być na ogromną skalę.
W Charlottesville w USA doszło do zamieszek, których tłem był zamiar usunięcia z parku w tym mieście pomnika gen. Roberta Lee, legendarnego wodza armii konfederackiej w czasie wojny secesyjnej (1861-1865). Pomnik od lat nie podoba się lewicy, murzynom, feministkom i wszystkim innym „postępowcom”. Co prawda gen. Lee nie był zwolennikiem niewolnictwa, ale walczył po „złej” stronie. W kilka dni po zajściach w Charlottesville media obiegły zdjęcia rozwścieczonych lewaków niszczących pomnik szeregowego żołnierza Konfederacji. Co ciekawe, w głosach oburzenia jakie pojawiły się po tych wydarzeniach prawie nikt nie potępił niszczenia pomników, czyli pamięci o historii (jaka by ona nie była), ale winnym był wyłącznie „rasizm” i „skrajna prawica”.
Od wielu lat na Zachodzie nasila się walka z tradycją i historią, a konkretnie z cywilizacją europejską (chrześcijańską). Obecna lewica nowego typu chce zaczynać od zera, całe wieki poprzedzające narodziny jej „światłej” ideologii – to jest śmietnik nie warty pamięci. Ale to nie wystarczy, trzeba jeszcze zniszczyć ślady tych „mrocznych czasów”. Ponieważ zaś prawie nikt z wielkich postaci przeszłości nie pasuje do obecnie obowiązującego wzorca ideowego – tym gorzej dla nich. Najpierw pomniki, potem budowle (kościoły), a na końcu może i groby – kto wie? Po drodze można będzie jeszcze spalić większą część literatury, jak to ma już miejsce w Szwecji, gdzie uznano powieści dla dzieci Astrid Lindgren za „faszystowskie”. Wszystko jeszcze przed nami – przecież już raz we Francji ustanowiono Rok Zerowy.
Jan Engelgard
Myśl Polska, nr 35-36 (27.08-3.09.2017)

Na zdjęciu Allen Armentrout pod pomnikiem generała Lee.

Allen Armentrout został usunięty z Pensacola Christian College, gdzie studiował. Wyrzucono go za udział w wydarzeniach w Charlottesville. W mundurze i z flagą Konfederacji w rękach stał pod pomnikiem generała Lee, otoczony lewakami, którzy obrzucali go wyzwiskami i wykonywali nieprzyzwoite gesty jak ta panienka na zdjęciu. Tyle wystarczyło żeby wylecieć.
Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Lewica chce „zresetować” historię

A może Międzymorze?

Szczegóły

Opublikowano: środa, 26, lipiec 2017 01:53

Magdalena Piórek

Lipcowy szczyt Trójmorza w Warszawie z udziałem Donalda Trumpa zwraca uwagę nie tylko gościną prezydenta USA, ale jest także jednym z najciekawszych wydarzeń regionu w ostatnim czasie. Inicjatywa nieformalnego porozumienia dwunastu państw leżących w rejonie między Adriatykiem, Bałtykiem i Morzem Czarnym służyć ma pozyskiwaniu politycznego wsparcia i podejmowaniu działań na rzecz wspólnych projektów w Europie Środkowej i Wschodniej. Wskazuje, że w coraz bardziej podzielonej i doświadczanej konfliktami Unii Europejskiej istnieje szansa na zgodne współdziałanie, ale co najważniejsze – jest głośnym wołaniem o prawo do własnego głosu.

Idea Międzymorza nie jest nowa. Marzyła się już Józefowi Piłsudskiemu, który w federalizacji państw Europy Środkowo – Wschodniej widział powrót do tradycji Jagiellonów. Pierwotnie koncepcja była emanacją tęsknoty za utraconą mocarstwowością i chęcią sprawowania polskiej supremacji w regionie i jako taka nie miała większych szans na powodzenie. Zderzyła się wówczas z niepodległościowymi dążeniami nowo powstałych państw i silnym sprzeciwem zarówno ze strony Rosji, jak i Zachodu. Do pomysłu nawiązywał później prezydent Lech Kaczyński, który w mobilizacji mniejszych krajów przewidywał siłę zdolną przeciwstawić się wpływom Niemiec i Federacji Rosyjskiej.
Rozpoczynając wielką grę o podmiotowość Europy Środkowej Kaczyński próbował budować regionalny sojusz wokół Polski i wspólnie stawiać czoła zagrożeniu od strony rosyjskiej. Symboliczne wsparcie Gruzji w 2008 roku i słynne słowa: Dziś Gruzja, jutro Ukraina, pojutrze państwa bałtyckie, a potem przyjdzie czas na mój kraj, na Polskę przeszły do historii. Prezydent Andrzej Duda wskrzesza dawną ideę w ramach budowy współpracy gospodarczej, infrastrukturalnej i energetycznej. Sny o polskiej potędze ewoluują ku projektom głównie biznesowym i stają się przedsięwzięciem nastawionym na wspólne zyski gospodarcze. W sierpniu 2016 roku w chorwackim Dubrowniku decyzją dwunastu państw (Austria, Bułgaria, Chorwacja, Czechy, Estonia, Węgry, Łotwa, Litwa, Polska, Rumunia, Słowacja oraz Słowenia) rodzi się Trójmorze.

Nie ma wątpliwości, że inicjatywa jest bardziej pieśnią przyszłości niż rzeczywistym konkretem, ale to właśnie drzemiący w niej potencjał sprawia, iż budzi tak duże zainteresowanie. Podejmowane są próby wyrównania różnic w zakresie poziomu życia w Unii Europejskiej, a same państwa Europy Środkowej i Wschodniej żywią nadzieję, że staną się bardziej bezpieczne i konkurencyjne, a promocja interesów całego regionu ma być nadrzędnym celem. Do tej pory Europa rozwijała się inwestując przede wszystkim w oś Wschód –Zachód, co stawiało nas poza szeregiem głównych beneficjentów i uzależniało od decyzji silniejszych od nas. Budowanie spójności od Bałtyku po Adriatyk i Morze Czarne, czyli oś Północ – Południe ma ten trend odwrócić. Sto pięćdziesiąt siedem inicjatyw tworzonych przy amerykańskim technologicznym i finansowym wsparciu jest doskonałą alternatywą wobec zacieśniających się relacji niemiecko-rosyjskich i planowanej budowy drugiej nitki gazociągu Nord Stream. Kraje Trójmorza [...] znajdowały się przez dziesiątki lat za żelazną kurtyną i w związku z tym widzą swoje zaległości, które od czasów uzyskania niepodległości […] systematycznie nadrabiają. Chcemy się bardzo mocno na tym nadrabianiu skupić – mówił Andrzej Duda, gdy w maju 2017 roku przypominał, że chce uczynić Trójmorze priorytetem swojej prezydentury. - W ostatnich latach mogliśmy przekonać się, które rynki okazały się najbardziej odporne na kryzys i spowolnienie w światowej i europejskiej gospodarce [...] Europa Środkowa zdała ten test. Rejon Intermarium – boleśnie niedoinwestowany – zajmuje 1/3 powierzchni UE i tylko 10 procent unijnego PKB, ale już dziś rozwija się szybciej niż kraje Europy Zachodniej, w których wzrost gospodarczy mocno hamuje. Na ścisłej współpracy Trójmorze może tylko zyskać, zwłaszcza że przyszły unijny budżet nie będzie więcej już tak hojny i inicjatywa ma zniwelować skutki finansowego szoku. Z polskiego punktu widzenia dynamizacja regionu odzwierciedli się między innymi w realizacji inwestycji transportowych na szlakach handlowych i pasażerskich. Budowa tras Via Baltica i Via Carpathia, przecinających się z drogami, które w przyszłości będą tworzyć nowy Jedwabny Szlak, zaktywizuje rozwój wschodnich terenów Polski. Inwestycje w linię kolejową Rail Baltica pomogą w połączeniach handlowych z państwami nadbałtyckimi, gdzie rozwijanie infrastruktury kolejowej pozwoli możliwości Jedwabnego Szlaku wykorzystywać zdecydowanie bardziej efektywnie. Rozbudowa portów w Trójmieście, Szczecinie i Świnoujściu usprawni korytarz Północ – Południe i zmniejszy ryzyko ograniczenia roli Polski do kraju tranzytowego na linii kolejowej Pekin – Berlin.
Najbardziej palącą kwestią dla krajów Trójmorza pozostaje dywersyfikacja źródeł energii. Przez lata to właśnie Rosja wiodła prym w dostarczaniu gazu i stosowania w ten sposób nacisku politycznego. Zielone światło ze strony Komisji Europejskiej wobec Nord Stream II sprawia, że bezpieczeństwo energetyczne stało się sprawą priorytetową. Terminal LNG w Świnoujściu połączy gazociąg Baltic Pipe z terminalem LNG w Chorwacji i umożliwi zwiększenie dostaw gazu norweskiego, a dołączenie do tego dostawców z Kataru i Stanów Zjednoczonych stworzy cenową konkurencję i przybliży Europie Środkowo-Wschodniej zupełnie nowe możliwości. Otwiera szansę na budowę w regionie jednolitego rynku gazu odpornego na działania Kremla i daje okazję do prowadzenia transgranicznego handlu gazem w regionie. Tworząca się koncepcja silnego jądra w centrum Europy nie może podobać się Rosji i Niemcom. Projekty Trójmorza uderzają finansowo w zamierzenia Federacji Rosyjskiej, podważają panujące dotąd status quo, a umowy energetyczne z USA Rosja traktuje jako kolejny element gospodarczych sankcji. Gazprom boi się, że straci monopol i ewentualność gry cenowej. Zachodni krytycy wskazują z kolei, że Intermarium umocni podział Europy dwóch prędkości i zarzucają dwunastu krajom, iż wykorzystały wewnętrzne problemy UE dla własnej korzyści. Państwa bronią się, że ich współpraca nie jest tworzona w kontrze do UE i ma ją wręcz wzmacniać, ale elity w Brukseli wpadły w panikę. Silny trzon Trójmorza stanowi Grupa Wyszehradzka, która zwłaszcza we wspólnej polityce imigracyjnej udowodniła, że potrafi wziąć sprawy we własne ręce nie oglądając się na Niemcy. Niemiecka kanclerz Angela Merkel, która do tej pory rozgrywała ten rejon Europy tak, jak jej to było wygodnie, teraz musi liczyć się z tym, że musi negocjować z sojuszem całej czwórki. Niewykluczone, że Trójmorze może stać się remedium na problemy wewnętrzne UE, a inicjatywa wyraźnie skłania się ku temu, by powstał blok państw będących trzecią siłą w Europie.
Wielkie marzenie Piłsudskiego o Polsce od morza do morza było głównie celem geopolitycznym i chęcią stworzenia antyrosyjskiej federacji. Ze względu na niechęć krajów Europy Środkowo-Wschodniej do nowo niepodległej Rzeczypospolitej nie doczekało się nigdy realizacji. Koncepcja zainicjowana wspólnie przez Andrzeja Dudę i chorwacką prezydent Kolindę Grabar-Kitarović to projekt wyłącznie o charakterze ekonomicznym i nie jest bez-pośrednio skierowana przeciwko komukolwiek. Kraje regionu walczą wspólnymi siłami o środki unijne i zawrotną sumę 615 milionów dolarów mających zniwelować ograniczenia gospodarcze w regionie. Decydują kontrakty i umowy operatorów i firm odpowiedzialnych za całą infrastrukturę od Polski po Chorwację, a Trójmorze ma zacząć na siebie zarabiać. Przedsięwzięcie geopolityczne rozbiłoby jedność nieformalnego sojuszu głównie dlatego, że w polityce zagranicznej brakuje punktów stycznych. Sprzeciw wobec kwot imigracyjnych to za mało, by związać ze sobą państwa regionu, z których część opowiada się za silnym sojuszem z Niemcami, a reszta szuka strategicznego partnera w Rosji. Polska rozumie tę zależność i świadoma własnych ograniczeń, nie wychodzi z działaniami z czysto politycznego punktu widzenia. Tym samym nie należy spodziewać się konkretnych stanowisk politycznych, jasnych deklaracji i nawoływania do kolejnych antyrosyjskich sankcji. „Sojusz trzech mórz” liczony jest na dekady do przodu i niewykluczone, że kiedyś wyjdzie poza biznesowe ramy, ale do tego bardzo daleka droga. Póki co dopiero się tworzy i przyszłość oraz powodzenie Międzymorza na miarę XXI wieku stoją pod wielkim znakiem zapytania.
Magdalena Piórek
Absolwentka Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego

Czytaj więcej: A może Międzymorze?

Trójmorze, czyli Polska krajem frontowym bez realnych gwarancji bezpieczeństwa

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 13, lipiec 2017 14:52

dr Leszek Sykulski

My Polacy nie jesteśmy odpowiedzialni za losy świata, lecz jesteśmy odpowiedzialni za losy własnego państwa. Musimy sobie wyjaśnić, czy Ameryka zamierza serio nas wyswobodzić, chociażby w dalszej przyszłości, czy też potrzebni jesteśmy wyłącznie jako teren antyrosyjskich dywersji… (-) Stanisław Cat-Mackiewicz.

Przez wielu komentatorów pojęcie Trójmorza jest machinalnie i bezrefleksyjnie wymieniane jednym tchem z pojęciem Międzymorza. Różnica jest jednak znacząca z punktu widzenia geopolityki. Upraszczając, w historycznej koncepcji Intermarium, forsowanej przez J. Piłsudskiego i jego otoczenie, Międzymorze było blokiem geopolitycznym pod egidą Warszawy, wymierzonym przeciwko dominacji Berlina i Moskwy na obszarze ABC. Kluczowym elementem i sworzniem geopolitycznym tego bliku był obszar Ukrainy. Ściśle związana z tym była polityka prometejska, mająca na celu rozbicie Rosji sowieckiej (później ZSRS) poprzez wspieranie ruchów narodowowyzwoleńczych.
W formule Trójmorza, Ukraina jest wyłączona z projektu, tworzonego pod egidą Waszyngtonu. Zatem głównym sworzniem geopolitycznym staje się Polska (geografia ma znaczenie). W sferze deklaratywnej projekt ten ma być formułą współpracy gospodarczej, gdzie czynnik geopolityczny stanowi tło. A jak jest w rzeczywistości?
Wczorajsza wizyta prezydenta Trumpa i szczyt dwunastu państw, określanych jako Trójmorze, w polityce USA miał cele zarówno polityczne, gospodarcze, jak i geopolityczne. W bieżącej polityce miał dać dobrą podbudowę pod szczyt G20 i wzmocnić pozycję D. Trumpa w rozmowach z kanclerz Merkel i prezydentem Putinem. W sferze geopolityki Trójmorze ma dla Waszyngtonu potrójne znaczenie.
Po pierwsze stanowi kolejny punkt budowy przez wiodące mocarstwo morskie tzw. kordonu sanitarnego między dwoma mocarstwami lądowymi Eurazji, Niemcami i Rosją, rozdzielając europejską część Rimlandu i Heartland. To tylko kontynuacja znanego już z przeszłości podziału dokonywanego przez dyplomację amerykańską na Europę „starą” i „nową”. Tajemnicą poliszynela jest, że największym zagrożeniem dla dominacji mocarstwa morskiego jest połączenie kontynentalnej masy eurazjatyckiej w sojuszu politycznym (vide: wystąpienie George'a Friedmana: http://bit.ly/2tCeKIK. O "kordonie sanitarnym" od 1:07:20).
Do drugie inicjatywa Trójmorza stanowi użyteczne narzędzie administracji amerykańskiej do nacisku na same Niemcy i szerzej na Unię Europejską.
Po trzecie aktywne włączenie się Waszyngtonu w integrację gospodarczo-polityczną obszaru ABC, jest próbą ograniczenia realizacji geostrategicznych interesów Pekinu. W mojej ocenie inicjatywa 12+1 (Trójmorza) jest bezpośrednią konkurencją dla chińskiej formuły 16+1. O tyle korzystną dla Stanów Zjednoczonych, że daje możliwość neutralizacji wpływów chińskich, działa dezintegrująco na osi Berlin-Moskwa, a także w samej UE.
W sferze politycznej wizyta Trumpa i sama otoczka medialno-emocjonalna wpisuje się doskonale w cytat J. Piłsudskiego:
sztuką rządzenia Polakami jest wzbudzanie odpowiednich nastrojów.
Amerykański prezydent powiedział dokładnie to, co polscy decydenci i znaczna część społeczeństwa chciała usłyszeć: o bohaterstwie polskiego żołnierza, strategicznym partnerstwie amerykańsko-polskim, o tym jak bardzo największe mocarstwo świata szanuje nasz kraj itd. itp.
O sferze realnych gwarancji bezpieczeństwa nie było nic. Artykuł 5. Traktatu Waszyngtońskiego będzie w razie realnego zagrożenia łatwo zablokowany, choćby przez Grecję, zaś "rotacyjna" brygada amerykańska w razie pełnoskalowego konfliktu nie ma większego znaczenia.

W sferze realnej polityki, a zatem funkcji układu interesów i układu sił, moim zdaniem, skutki tej wizyty dla regionu są, lub będą następujące:
1. USA rozszerzyły rynek zbytu dla swoich koncernów zbrojeniowych i gazu skroplonego, wzmacniając pozycję swojej gospodarki;
2. USA wzmocniły swoją pozycję geopolityczną, zapewniając sobie dogodną pozycję do nacisku na UE, rozbijania współpracy niemiecko-rosyjskiej i rozgrywania ekspansji gospodarczej Chin w Europie;
3. Polska stała się sworzniem geopolitycznym, najważniejszym krajem frontowym w tej części świata; mówiąc kolokwialnie:, „geopolitycznym piorunochronem”;
4. Polska nie otrzymała żadnych realnych gwarancji bezpieczeństwa. Polska przyjęła zatem rolę kraju frontowego bez żadnych zabezpieczeń precyzujących art. 5.
Dr Leszek Sykulski   http://geopolityka.net/trojmorze-polska-krajem-frontowym-bez-realnych-gwarancji-bezpieczenstwa/

Czytaj więcej: Trójmorze, czyli Polska krajem frontowym bez realnych gwarancji bezpieczeństwa

Za i przeciw Trumpowi

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 08, lipiec 2017 15:49

Jan Engelgard

Jak się okazuje mamy duży problem z oceną wizyty Donalda Trumpa. Każda opcja polityczna, w zależności od jej ideowego oblicza – co innego akcentuje. Jedni podkreślają, że „dowalił” Rosji, inni – wręcz przeciwnie – że adresował swoje wystawienie przeciwko Niemcom.
Jeszcze inni wpadają w zachwyt nad tym, ze pochylił się nad naszą historią wykazując zaskakującą wiedzę i nie popełniając gaf w stylu „polskie obozy śmierci”. Są też tacy, że przyjechał tylko po to, żeby wepchnąć nam wyroby amerykańskiego przemysłu zbrojeniowego i gaz. Poniżej przedstawiam garść opinii mich znajomych z facebooka, które odzwierciedlają tę mnogość ocen:
Andrzej Szlęzak:
I po wizycie prezydenta Donalda Trumpa w Polsce. Na tym można zakończyć podsumowanie tej wizyty. W wystąpieniu Trumpa wiele emfazy, patosu i innych ozdobników, chwytliwych gestów i przede wszystkim nawiązań do historii. Polacy to lubią. Polacy lubią się w tym wręcz wytarzać i Trump takie bajorko do wytarzania się zwłaszcza pisowskiemu ludowi stworzył. Poza tym kilka zdań o interesach dobrych dla Ameryki, czyli sprzedaż gazu i rakiet. Poza tym żadnych korzyści dla Polski. Jeśli chodzi o „Międzymorze” to może być wsparcie, ale patronatu nie będzie.
Jakiś czas na wrażeniu po wystąpieniu Trumpa będzie można jechać. Potem będzie to, co było. W efekcie nie będzie większego antyrosyjskiego zaangażowania USA w Polsce i jak już napisałem przed kilku dniami „jak ten ch... zostaniemy z tym „Międzymorzem”. Donald Trump nie uwiódł mnie, bo nie ze starym endekiem takie numery.
Maciej Eckardt:
Plac Krasińskich. Trump: „Ameryka kocha Polskę i Polaków” , „Chcemy, aby Polska nie była zakładnikiem jednego dostawcy”, „Musimy walczyć z siłami, które chcą zagrozić kulturze i tradycji”, „Wierzymy w rodzinę”, „Chwalimy Polskę, że zakupiła system obrony Patriot”... Było powitanie Wałęsy (w tle gwizdy), o Cudzie na Wisłą, wrześniu 1939, Holocauście, Powstaniu w Gettcie, Powstaniu Warszawskim, 150.000 ofiarach tego powstania, o nieudzieleniu mu pomocy przez Związek Sowiecki, o Janie Pawle II, o Bogu... o terroryzmie...
Pomijając wątek handlowy, było to interesujące polityczne show. Ze wszystkich odwiedzających Polskę prezydentów USA, Trump chyba najpilniej przyswoił sobie koordynaty polskiej historii... Powiedzenie o niemieckich snajperach strzelających do polskich łączniczek Powstania Warszawskiego na dwie godziny przed wizytą w Niemczech, jakby nie patrzeć – doskonałe. Résumé: Wystąpienie bez kartki i bez wpadki o „polskich obozach nazistowskich”. Ogromny postęp. Polacy usłyszeli to, co chcieli usłyszeć, Tramp powiedział to, co chciał powiedzieć. Wszyscy zadowoleni. O wizach, oczywiście, ani słowa
Arkadiusz Miksa:
Cieszę się, że żona aktualnego prezydenta USA jest Słowenką i tu was zaskoczę nie dlatego że jest Słowianką ale dlatego, że jest szansa, iż aktualny prezydent USA będzie pierwszym odróżniającym Słowenię od Słowacji :) a tak poza tym przyjechał imperator do swojej zamorskiej prowincji pościemniać Polaków wiecznie łasych na puste komplementy
prof. Jacek Bartyzel:
Nie wchodząc w kwestie stricte polityczne, geostrategiczne, tym bardziej zaś gospodarcze, muszę stwierdzić, że w wymiarze aksjologicznym, podbudowanym także spojrzeniem na historię, przemówienie prezydenta D. Trumpa na Placu Krasińskich było wprost rewelacyjne; przeszło moje najśmielsze oczekiwania. W szczególności głęboko poruszające było wezwanie do obrony Boga, kraju, wartości i rodziny oraz zacytowanie tej majestatycznej aklamacji naszej pieśni „My chcemy Boga”. Tego nie moglibyśmy usłyszeć od żadnego z brukselskich karzełków, ani nominalnie rządzących w Paryżu, Berlinie, Madrycie czy w innych stolicach europejskich: wprost przeciwnie - ich te słowa parzyłyby jak diabła woda święcona. Co więcej, wątpliwe jest nawet, by mowę tej treści wygłosił ten, którego dziś nazywają papieżem. Taką mowę mógłby wygłosić natomiast chrześcijański cesarz Zachodu, wzywający do wojny świętej w obronie Christianitas i nie umniejsza tego fakt, że sam Trump ani nie jest katolikiem, ani jego osobiste życie nie może stanowić wzorca etycznego. Widać jednak, że wie, co jest fundamentem cywilizacji Zachodu, nieomal dobijanej już dzisiaj zarówno od środka, jak z zewnątrz.
prof. Adam Wielomski:
W imprezie Trójmorza uczestniczyły kraje, które są członkami Unii Europejskiej i NATO. Nie było tam krajów byłego ZSRR wyjąwszy Litwę, Estonię i Łotwę, które są członkami NATO i Unii. Uczestnictwo w tego typu spotkaniu jest zdecydowanym akcentem jednak bardziej antyniemieckim niż antyrosyjskim. Dlaczego? Ponieważ są to kraje, które są traktowane przez Berlin jako ich sfera wpływów politycznych, a przede wszystkim jego ekspansji gospodarczej. Udział Donalda Trumpa w takim szczycie świadczy o tym, że Stany Zjednoczone udzielają poparcia tego typu koncepcji budowania jakiegoś bloku w opozycji do Berlina. Czy ten blok uda się stworzyć, to już inna sprawa, bo pomiędzy tymi poszczególnymi krajami są różne sprzeczne interesy. Część z nich nie uważa Niemiec za potencjalne zagrożenie dla siebie, jak na przykład Czechy, Słowenia, Chorwacja. Ale sam fakt, że takie coś miało miejsce świadczy o tym, że jest to próba dezintegracji Unii Europejskiej i to się łączy z tym antyniemieckim wystąpieniem Donalda Trumpa w czasie jego przemówienia w Warszawie. (sputnik.pl)
I jak to podsumować? Na pewno nie jest to wizyta, która można ocenić jednoznacznie. Sam fakt jej odbycia jest ważnym wydarzeniem politycznym, bez wątpienia wzmacniającym Polskę w jej sporze wewnątrz UE, a mniej z Rosją. W tej kwestii zgadzam się z oceną Adama Wielomskiego. Poza tym znamienny był brak w Warszawie Ukrainy, co dowodzi, że jest to ocena słuszna. Do tej pory Poroszenko był zawsze zapraszany, teraz musiał udawać, że nic się nie stało a jego nerwowy telefon do Merkel, która zapewniała go, że na szczycie G 20 nie zapadną żadne kluczowe decyzje dotyczące Ukrainy – jest ilustracją tego zdenerwowania.
Czy wobec tego koncepcja „Trójmorza” ma jakiś sens. To jest konstrukcja wykraczająca poza układ Grupy Wyszehradzkiej, ale idąca politycznie w tym samym kierunku. Obecność w tym układzie tylko krajów należących do UE i NATO i brak państwa należących kiedyś do ZSRR (oczywiście poza krajami bałtyckimi – protegowanymi USA) – zmniejsza ostrze antyrosyjskie. Poza tym, w tym układzie co najmniej połowa państw jest nastawiona na współpracę z Rosją (Czechy, Węgry, Słowacja, Słowenia, Austria a nawet Chorwacja). Z punktu widzenia cywilizacyjnego państwa „Trójmorza” są cywilizacyjnie bardziej europejskie niż Europa zachodnia, czyli mniej dotknięte trądem liberalizmu ideologicznego. Już to samo w sobie jest wartością.
Jaka będzie przyszłość? Czy jest to tylko układ wewnątrz UE, czy też coś na kształt RWPG-bis, czyli starej koncepcji Lecha Wałęsy z początku lat 90. – zobaczymy. Można jednak wyobrazić sobie, że z czasem państwa te będą zmuszone wyjść z UE i zawrzeć jakiś sojusz z Rosją. Czy z błogosławieństwem Ameryki? Niewykluczone. Myślę, że taka konstrukcja nie byłaby obca Donaldowi Trumpowi.
Jan Engelgard   http://www.mysl-polska.pl/1278
fot. WhiteHouse

Czytaj więcej: Za i przeciw Trumpowi