Świat

Facebook na niemieckim dywaniku

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 16, styczeń 2017 21:37

Izabela Stackiewicz

Na łamach wychodzącego w Duesseldorfie dziennika "Rheinische Post" pojawiła się informacja, że rząd koalicyjny w Berlinie chce zaostrzyć prawo sankcjonujące serwisy społecznościowe za brak reakcji na.... mowę nienawiści i fałszywe informacje.
Takie serwisy jak Facebook czy Twitter mają reagować w ciągu 24 godzin na opublikowaną przez użytkowników mowę nienawiści. W przypadku braku reakcji zostanie na właścicieli serwisów nałożona kara grzywny w wysokości do 50 tys. euro. Jest oczywiste, że to element kampanii wyborczej przed zbliżającymi się wyborami do Bundestagu. Warto zadać jednak pytanie: wg. jakiego klucza będzie się odbywała weryfikacja wpisu zgłoszonego jako "mowa nienawiści"?
Niedawno, w naszym kraju mieliśmy do czynienia z zablokowaniem strony Marszu Niepodległości i kont działaczy Ruchu Narodowego. Wiceszef Facebooka ds. polityki publicznej w regionie EMEA, Richard Allan, tłumaczył wówczas w liście otwartym: "Strona Marszu Niepodległości została usunięta z platformy po publikacji szeregu postów naruszających Standardy Społeczności w zakresie mowy nienawiści". Richard Allan nie odniósł się jednak do tego, co mieści się w standardzie "mowy nienawiści", a co nie.
Czy zatem Facebook dopuścił się zamachu na wolność słowa?
Zgodnie ze standardami europejskimi, każdy naród, społeczność i grupa powinny mieć możliwość wyrażenia swojej odrębności, a nawet dumy z tego faktu. Oczywiście taka manifestacja powinna się odbywać przy jednoczesnym poszanowaniu wartości innych grup społecznych (w tym religijnych, etnicznych). Natomiast inne podejście powinno obowiązywać wobec fałszywej informacji. Każdy zapewne powie – zero tolerancji dla kłamstwa –kłamstwo, to kłamstwo. A, co w przypadku gdy mamy do czynienia z ironią? Taki przykład też możemy odnaleźć w naszym kraju. Konto facebookowe jednego ze znanych komentatorów życia politycznego w Polsce zostało zablokowane na 30 dni. Stało się tak za sprawą zamieszczonego przez niego zdjęcia ze stanu wojennego, na którym przedstawiona była pacyfikacja prowadzona przez ZOMO, z dopiskiem: "Droga Pani oto darmowe próbki perfum Sephora... Proszę bardzo. - Bardzo dziękuje, nie trzeba". Dla jednych będzie to ironia, a dla innych, być może, szyderstwo. Tak, czy inaczej zdjęcie przedstawia coś innego niż opis, czyli można to zakwalifikować jako „fałszywa informacja”. Równie dobrze problem mógł dotyczyć, jedynie, nazwy firmy produkującej kosmetyki. Gdyby nazwa Sephora nie pojawiła się w opisie, to być może korzyści byłoby więcej: ironia pozostałaby ironią, negatywne skojarzenia ze stanem wojennym ominęłyby firmę, a konto nie zostałoby zablokowane. Może. Jak widać, w przypadku „fałszywej informacji” też pojawiają się problemy z zakresem.
Sytuacja w Niemczech jest bardziej skomplikowana. Tematyka wyborcza zawiera spory ładunek emocjonalny, przede wszystkim związany z bezpieczeństwem. W tle rozgrywa się dramat z inwazją imigrantów i związanym z tym terroryzmem. Niemcy zaczynają dostrzegać niekonsekwencje w działaniach koalicji rządzącej i tym samym rośnie popularność antyestablishmentowej partii Alternatywa dla Niemiec (AfD). Regulacje w prawie, jak mówi sam Volker Kauder z CDU, mają zagwarantować żeby "sytuacja, jakiej byliśmy ostatnio świadkami podczas kampanii prezydenckiej w USA nie powtórzyła się w Niemczech". Czy to nie jest jawna deklaracja cenzury, której mogą sprzyjać dość szerokie interpretacje?
Imigranci, niestety nie są traktowani tak samo jak reszta społeczeństwa. Imigranci mogą liczyć na poprawność polityczną, która w polemicznych sytuacjach staje po ich stronie. Napięcie pomiędzy, nierzadko stającymi ponad prawem, imigrantami (choćby przekraczanie granicy bez dokumentów tożsamości i co się z tym wiąże - brak możliwości zweryfikowania jaka była przeszłość danej osoby), a resztą społeczeństwa będzie rosło.
Dodatkowo, jeśli do wyborów będą miały miejsce zamachy terrorystyczne, to szanse AfD na zwycięstwo radykalnie wzrosną. Co stanie się po wyborach? W najbardziej pesymistycznym wariancie, nieodpowiedzialna polityka aktualnej koalicji i chęć realnej zmiany w stosunku do imigrantów AfD może doprowadzić do takiej eskalacji konfliktu, że sytuacja wymknie się spod kontroli. Raz dane przywileje trudno zabrać.
Takie niepozorne sytuacje, jak zaostrzenie prawa sankcjonującego serwisy społecznościowe za brak reakcji na mowę nienawiści i fałszywe informacje, przy jednoczesnym relatywizmie, wyzwalają w ludziach wiele emocji. W połączeniu z innymi ograniczeniami mogą stać się świadomym narzędziem do sterowania nastrojami społecznymi, albo nieświadomym krokiem w stronę ideologicznej przepaści.
Izabela Stackiewicz

Czytaj więcej: Facebook na niemieckim dywaniku

Pożar na dachu

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 13, styczeń 2017 21:19

Konrad Rękas

Nancy Holten, urodzona w Holandii "lewicowa weganka" nie dostanie obywatelstwa Szwajcarii, chociaż mieszka w tym kraju od dziecka. Decyzję tę podjęli jej sąsiedzi, mieszkańcy pewnego miasteczka w kantonie Aargau, wskazując jako powód publiczną aktywność Holenderki, w tym jej kampanię przeciw zakładaniu krowom dzwonków na szyję, co stanowi lokalny obyczaj.
"Osoba która nie szanuje naszych obyczajów i zwalcza szwajcarskie tradycje - nie może liczyć na uzyskanie obywatelstwa naszego państwa" - uznali (144 głosami przeciw wobec 48 za) w głosowaniu ludowym mieszkańcy jednej z dzielnic miasteczka Gipf-Oberfrick, zmuszając władze do odrzucenia wniosku p. Holten. Ciekawe czy mądrość ludowa przetrwała wyłącznie w Szwajcarii, czy też inne społeczności również zachowały jeszcze elementarne mechanizmy obronne?
Bo przecież właśnie polskiemu podejściu do budowania wspólnoty narodowej przez świadomość, a nie przez krew - tym bardziej bliskie powinno być stanowisko: uważasz się za Polaka, Szwajcara, Niemca, Szkota, Francuza - to nie zaczynaj od pouczania Polaków, Szwajcarów, Niemców itd - jak powinni właściwie być tymi, którymi są przecież od urodzenia! A zacząć się może choćby i od śmiesznego dzwonka na krowiej szyi, by płynnie przejść do kwestii schabowego w jadłospisie, książek z wpisach lektur - i krzyży na ścianach i szyjach.
Szwacjarofobi (bo i tacy się nagle, nie wiedzieć skąd wzięli!), tropem sporej części zachodniej prasy - wyskoczyli nie tyle z kontrargumentami, co wręcz z żądaniami "obywatelstwa z automatu" (dobrze, że nie w formie zdrapki kupowanej w kiosku...). Nie kryli też oburzenia uroszczeniami szwajcarskich wsioków do uprawnień, które (też niechętnie, ale niech...) łaskawie można by powierzyć co najwyżej odpowiednio wyobcowanemu od obywateli państwu. A pewnie jeszcze lepiej, gdyby w ogóle decyzje tego typu podejmowało odpowiednio przygotowane ideowo grono członków określonych grup na fejsbuku!
A przecież nawet widzowie amerykańskich filmów pamiętają na pewno sceny, w których aspirujący do mieszkania w jakiejś szalenie upragnionej lokalizacji kandydat (albo ich para) stają przed surową komisją dotychczasowych lokatorów / potencjalnych sąsiadów, którzy są w dobrym prawie OCENIĆ nie czy starających się STAĆ tylko czy się NADAJĄ - i czy chcieliby z nimi dzieli dom, przedmieście, miasteczko. A skoro także historycznie i ewolucyjnie oraz naturalnie (o czym zapomnieliśmy) naród i państwo stanowią właśnie wspólnotę wspólnot - czy mechanizm ten nie powinien wędrować w górę jako mądry wzorzec postępowania?
Dzwonek na szyi orła
Litościwie już pomińmy, że przecież prawo do wypowiadania się o sprawach lokalnych, w tym np samorządowych - wg ugruntowanej już opcji systemowej wielu państw - uzyskuje się wraz z faktem zamieszkania bądź (co wydaje się rozsądniejsze) z wykazaniem jego trwałości, a więc rezydenturą. Obywatelstwo jednak to nawet nie tyle coś więcej - co po prostu rzecz innej natury, wciąż jeszcze w zdrowych społeczeństwach wiązana z takimi pojęciami jak naród, patriotyzm, lojalność, tradycja, pamięć, wierność i oddanie.
Dlatego bierzmy póki czas przykład ze Szwajcarii, zanim zamiast krowiego dzwonka - ktoś naszego orła "uwolni" już na zawsze od symbolizującej przecież NARODOWĄ SUWERENNOŚĆ korony. Niezależnie od tego, czy będzie to holenderska nazistka, ukraiński weganin, kurdyjski zegarmistrz czy szwajcarski zamachowiec - polska wspólnota wspólnot będzie mogła i umiała zastrzec: TO MY DECYDUJEMY.
I zastrzeżmy przy tym raz jeszcze - nie chodzi bynajmniej o karykaturalne, przerysowane i czysto etniczne podejście do nacjonalizmu, tylko o wartości znacznie starsze i dużo głębiej zakorzenione - WSPÓLNOTOWOŚĆ i TOŻSAMOŚĆ.
Bez ich odnowy, budowy i obrony - chronienie samego zwieńczenia etnogenezy, czyli narodu i państwa - będzie tylko spychaniem płomieni z dachu budynku, który nie ma już ani fundamentów, ani ścian, ani wnętrza.
Konrad Rękas http://www.prawica.net/6268
Dziennikarz chełmskiej i lubelskiej prasy regionalnej. Publicysta portalu Konserwatyzm.pl, doradca rolniczych związków zawodowych - ZZR "Ojczyzna" i OPZZ Rolników i Organizacji Rolniczych. Wiceprezes Europejskiego Centrum Analiz Geopolitycznych. Prezes Powiernictwa Kresowego.

Czytaj więcej: Pożar na dachu

Okiem Amerykanina

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 04, grudzień 2016 19:37

Patrick J. Buchanan

Sprawa wyboru Donalda Trumpa w dalszym ciągu wywołuje emocje i jest tematem nieustających komentarzy. W ramach zapoznawania czytelników z poglądami innych na ten temat jakiś czas temu zamieściłem opinię rosyjskiego ideologa i komentatora Aleksandra Dugina. Wywołało to gniewną reakcję kilku osób a nawet tradycyjne już oskarżanie mnie przez jednego pana o rozpowszechnianie kremlowskiej propagandy. Tym razem przestawiam opinię rodem ze Stanów Zjednoczonych. Warto to przeczytać choć wielu ludziom może się ona bardzo nie spodobać.
Adam Kowalczyk

Doktryna Trumpa - „Najpierw Ameryka”

Cokolwiek Donaldowi Trumpowi zdarzyło się powiedzieć o polityce zagranicznej było to tak decydujące dla jego elekcji jak jego poglądy na handel i granice.
Jego poglądy są cykutą dla elit republikańskich i dla liberalno-demokratycznych interwencjonistów.
Trump obiecał w „Najpierw Ameryka”, że jego polityka zagraniczna będzie zakorzeniona w interesie narodowym a nie w nostalgii. Neokoni upierają się, że każde zimnowojenne i post-zimnowojenne zobowiązania powinny być utrzymywane po wieczne czasy.
W „On Sunday’s „60 Minutes” Trump powiedział:
„Popatrzcie, my walczymy w tej wojnie od 15 lat. Wydaliśmy 6 bilionów $ na Bliskim Wschodzie, 6 bln – moglibyśmy odbudować nasz kraj dwa razy. I spójrzcie tylko na nasze drogi, nasze mosty, nasze tunele… i nasze porty lotnicze… one są przestarzałe.”
Oni chcą konfrontacji z Putinem, gdziekolwiek i kiedykolwiek. Oni chcą wysłać żołnierzy amerykańskich do krajów bałtyckich. Oni chcą wysłać broń do Kijowa, do walki z Rosją w Doniecku, Ługańsku i na Krymie.
Oni chcą ustanowić strefę zakazu lotów i zestrzeliwać syryjskie i rosyjskie samoloty, które ją naruszą, to są akty wojny nigdy nie zatwierdzonej przez Kongres.
Oni chcą zniszczyć porozumienie atomowe z Iranem, chociaż wszystkie 16 naszych agencji wywiadowczych powiedziało nam w wielkiej tajemnicy w 2007 i 2011, że Iran nie miał żadnego programu budowy broni nuklearnej.
Inni twardogłowi chcą konfrontacji z Pekinem o kilka raf i skalistych wysp na Morzu Południowochińskim i to pomimo tego, że nasz aliant z Manili pragnie nas wykopać i zacieśnić więzy z Chinami.
W ani jednym z tych miejsc żywotne interesy amerykańskie nie są narażone na takie niebezpieczeństwo, które usprawiedliwiałoby wojnę, którą Partia Wojny chciałaby zaryzykować.
Donald Trump ma okazję być prezydentem, który, podobnie jak Harry Truman, zmieni amerykańską politykę na pokolenia.
Po drugiej wojnie światowej obudziliśmy się i okazało się, że nasz wojenny sojusznik, Stalin, jest większym wrogiem niż Niemcy czy Japonia. Imperium Stalina rozciągało się od Łaby do Pacyfiku.
W 1949 nagle okazało się, że Stalin posiada bombę atomową a Chiny, najliczniejszy naród świata, upadły pod ciosami armii Mao Tse Tunga.
Tak jak nasza sytuacja była nowa, tak Truman działał po nowemu. Zaadoptował doktrynę George’a Kennana, powstrzymywania światowego imperium komunistycznego, jako doktrynę Trumana i posłał armię by obronić Koreę Południową przed agresją.
Jednakże z końcem Zimnej Wojny, gdy Związek Radziecki rozpadał się, George H. W. Bush wystartował ze swoją doktryną Nowego Porządku Światowego. Jego syn, George W., najechał Irak i ogłosił światową krucjatę na rzecz demokracji żeby „skończyć z tyranią na świecie”.
Polityka ta zrodzona jest z pychy.
Rezultat: katastrofa na Bliskim Wschodzie i ciągła konfrontacja z Rosją spowodowana przez wpychanie sojuszu NATO do krajów, które należały do kraju Putina.
Jakiej reakcji rosyjskich patriotów na taką politykę oczekiwaliśmy?
W rękach Trumpa jest okazja do przekształcenia polityki zagranicznej w stosunku do świata, na którym żyjemy i w stosunku do żywotnych interesów Stanów Zjednoczonych.
Co Trump powinien powiedzieć?

– Powiedzieć, że tak jak nasi zimnowojenni prezydenci od Trumana do Reagan’a uniknęli trzeciej wojny światowej tak on zamierza uniknąć drugiej zimnej wojny. My sądzimy, że Rosja i Rosjanie nie są wrogami USA, że będziemy pracować wspólnie z Władimirem Putinem nad załagodzeniem napięć, które powstały między nami.
– Powiedzieć, że z naszej strony ekspansja NATO skończyła się i oświadczyć, że wojska USA nie zostaną zainstalowane w żadnej z byłych republik ZSRR
– Oświadczyć, że podczas gdy art. 5 NATO narzuca obowiązek uznania ataku na któregokolwiek z 28 członków za atak na nas samych, według naszej Konstytucji to Kongres decyduje o zaangażowaniu USA w wojnę a nie jakieś traktaty pochodzące z czasów zanim większość Amerykanów przyszła na świat.
– Oświadczyć, że agresywny interwencjonizm ostatnich dekad to już historia. Jak narody rządzą się same to ich własna sprawa. Podczas gdy, jak powiedział JF Kennedy, my przedkładamy demokrację i republikę nad autokratów i dyktatorów, nasz stosunek do innych narodów będziemy opierać na ich stosunku do nas.
– Powiedzieć, że żadne wewnętrzne sprawy innych krajów nie są żywotnym interesem USA
– Powiedzieć, że kraje europejskie muszą otworzyć oczy na rzeczywistość, bo my nie zamierzamy wiecznie być wciągani do ich wojen. Oświadczyć, że one będą musiały obronić się same a ta zmiana zaczyna się teraz.
- Oświadczyć, że w Syrii i Iraku, naszymi wrogami są al-Qaida i ISIS. Powiedzieć, że my nie zamierzamy obalać reżimu Assada ponieważ to mogłoby otworzyć drzwi terrorystom islamskim. Nauczyliśmy się tego w Iraku i Libii.

Potem Trump powinien szybko nakreślić zarys swojej polityki zagranicznej, która pociągnie za sobą przebudowę naszych sił zbrojnych oraz początek wycofywania się z gwarancji wojennych, które nie są powiązane z życiowymi interesami Stanów Zjednoczonych. My nie możemy kontynuować doprowadzania siebie do bankructwa z powodu udziału w wojnach innych krajów i płacenia ich rachunków.
Idealnym czasem na takie ogłoszenie Doktryny Trumpa jest przedstawienie jego nowych sekretarzy stanu i obrony.
Pat Buchanan http://buchanan.org/blog/trump-doctrine-america-first-126011
tłum. Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Okiem Amerykanina

Czy Europa tonie?

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 01, grudzień 2016 21:01

Bronisław Łagowski

W towarzystwie katolików jestem agnostykiem, sceptykiem, wolnomyślicielem i, ogólnie mówiąc, niedowiarkiem. Miałem kiedyś sąsiada Araba, przemiłego pana, stąd wiem, że wśród muzułmanów czuję się chrześcijaninem. Między prawosławnymi odzywa się we mnie „wiara moich przodków” i jestem katolikiem. Żadna religia nie ma ze mnie wielkiej pociechy ani ja z żadnej.
Gdy pojawił się projekt ratowania chrześcijan z Bliskiego Wschodu, zagrożonych tam eksterminacją przez islamskich fanatyków, nie potrzebowałem się zastanawiać. Ależ tak! Ratować! Przyjąć ich w Polsce i nie zwlekać! Okazało się jednak, że jestem niemodny ideologicznie (razem z wieloma innymi), że ta moda nakazuje ratować wszystkich bez rozróżnień, bo każdy ma jednakowe prawo pozostania przy życiu, nie tylko chrześcijanie. Zacząć trzeba od najbardziej potrzebujących, a nie od chrześcijan.
Gdy gdzieś w świecie zdarzy się katastrofa samolotowa, kolejowa, pożar hotelu lub coś podobnego, pierwsze pytanie, jakie się stawia, to czy wśród ofiar są Polacy. Czuję niesmak, gdy to słyszę, ale niezbyt głęboki, bo wiadomo, że wszyscy ludzie są jednakowo ważni, ale niektórzy dla niektórych są ważniejsi. Zasada jednakowości uprawnień wszystkich osobników gatunku ludzkiego idzie trochę za daleko i w praktyce jest nie do utrzymania.
Widziałem w telewizji – jak wszyscy – łodzie na pełnym morzu przeładowane uciekinierami z Libii, Syrii i z innych niebezpiecznych krajów. Co za nieszczęście, jakie przerażenie tych ludzi, a jeszcze się wie, że niektóre łodzie zatonęły. Co robić? Nie ma tu żadnego za czy przeciw. Trzeba tych ludzi przyjąć, zaopiekować się; serce mi pękało (jak wielu innym) i gotów byłem od razu gdzieś biec, coś robić, aż nagle uwaga mi się odwróciła i pomyślałem o sobie. I koło serca zrobiło mi się przyjemnie: ach, jaki ja jestem dobry, jaki miłosierny, nigdy bym się po sobie nie spodziewał takiej szlachetności.
Wojciech Pszoniak, wielki aktor, straszliwie z telewizora lżył złych ludzi, którzy nie chcą przyjąć w Polsce uciekinierów z Afryki. Gdy skierował uwagę do wewnątrz siebie, musiał zauważyć znakomite samopoczucie, będące zawsze nagrodą za własną dobroć. Trudno jednak wstrząsnąć sumieniami telewidzów żądnych mocnych wrażeń, pouczenia moralne takich nie dają. Niejeden telewidz zapewne dopuszcza się w swoich czterech ścianach zniewag pod adresem telewizyjnych apostołów humanitaryzmu. Przyjmowanie egzotycznych migrantów jest w Polsce skrajnie niepopularne. Argumentowanie, że Polacy winni są Afrykańczykom pomoc, jakiej sami doznali od Niemców czy Anglików, może trafić do przekonania tylko tym, którzy z pomocy skorzystali. Ludność, która w kraju pozostała, nie delegowała ich do odebrania tej pomocy i nie czuje się zadłużona.
Musi zastanawiać pomijanie kwestii, kto winien temu nieszczęściu. Reżim Kaddafiego został obalony przez Anglików, Francuzów i Amerykanów, po czym miała nastąpić prozachodnia liberalna demokracja lub coś do niej podobnego. Te państwa powinny wziąć odpowiedzialność za stan rzeczy, jaki spowodowały. Tyrana Syrii nie udało się do tej pory obalić, ale opozycję przeciw niemu pobudzali i zbroili Amerykanie, i oni są w dużym stopniu odpowiedzialni za wojnę domową w tym kraju. Wszyscy widzą, jakie są skutki interwencji zbrojnych dokonywanych przez Amerykę w imię demokracji, praw człowieka i czegoś tam jeszcze. Pierwszym prawem człowieka jest posiadanie rządu – twierdził Edmund Burke. Gdy nie ma efektywnego rządu, człowiek ze swoimi prawami może tylko uciekać.
Polski rząd stawia opór naciskom Brukseli żądającej przyjęcia proporcjonalnej liczby uciekinierów zza Morza Śródziemnego. Mówi, że rezerwuje miejsce dla fali uchodźców z Ukrainy. Rozumuje poprawnie. Amerykanie już są na Ukrainie. Szkolą, doradzają, dostarczają defensywny sprzęt wojskowy, obiecując broń śmiercionośną w razie czego. Może jestem zabobonny.
•
Pół wieku temu już się czytało ostrzeżenia, że nie da się zachować europejskich instytucji politycznych i kultury współżycia, jeśli Europę będą zaludniać w dotychczasowym tempie narodowości przybyłe z Azji i Afryki. Odpowiedzią było nałożenie ograniczeń na dyskusję o imigracji. Surowe regulacje sięgają nawet rzeczy drobnych. Gdy socjaliści pod Mitterrandem przejęli władzę, jednym z pierwszych zarządzeń ministra spraw wewnętrznych Joxe’a był zakaz umieszczania w protokole policyjnym informacji o narodowości delikwenta. Europejskie statystyki dotyczące imigracji są z założenia mylące. Laureat Nobla z ekonomii, prof. Allais, wyliczył, ile kosztuje zatrudnienie imigranta, ale z mediów nikt tego się nie dowie. Teraz na ostrzeżenia jest już za późno. Kto by śmiał troszczyć się o przyszłość Europy, gdy miliony ludzi, dzięki telewizji znanych nam prawie osobiście, proszą, błagają o ratunek nie gdzie indziej, lecz w Europie. Nie przepowiada się upadku Europy, lecz twierdzi się, że to fakt dokonany. Wybitny (chyba) pisarz hiszpański mówi w wywiadzie dla „Gazety Wyborczej”: „Dobrze znam dzieje cesarstwa rzymskiego, bizantyjskiego, hiszpańskiego i innych potęg, więc potrafię dostrzec to, że dziś osiągnęliśmy końcowy etap. Europa, czy też to, co nazywamy Zachodem, jest w ostatniej fazie dekadencji. Może to jeszcze potrwać wiek (…), ale czasy świetności mamy już za sobą. Nadchodzą nowe imperia: Chiny, islam. Europa przeżywa te same barbarzyńskie najazdy, co w IV w. n.e. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale ten świat znika. (…) Europa znajduje się na równi pochyłej, tkwi po szyję w g… Z punktu widzenia kultury jest już od dawna martwa. (…) Skończona jest również politycznie, społecznie, historycznie”. Pisarz przewiduje krwawe starcia, „na ulicach miast na stałe zagości bunt i wzburzenie”, co wcale go nie martwi, wprost przeciwnie. O wojnie mówi lekko i z nadzieją, że wybuchnie, jak polscy ministrowie i telewizyjne dziennikarki. „W przeszłości niejednokrotnie dochodziło do odnawiania się struktur społecznych: Napoleon, Rosja, I wojna światowa, II wojna światowa… Pozwalało to Europie odzyskać normalny rytm historii. (…) Być może Putin odgrywa rolę katalizatora, którą w przeszłości odegrały postacie historyczne” („Gazeta Wyborcza”, 14-15 marca 2015). Nie będę tego komentował, może innym razem.
PS W felietonie „Bezideowość ma konsekwencje” (6-12 lipca) znalazło się słowo „feudalnej” (gospodarki). Nie wiem, w jaki sposób ono się tam znalazło. Powinno być: „wolnej gospodarki”. Skoro jesteśmy przy „feudalnej”, zauważę, że w oszukańczym procesie reprywatyzacji dopuszczano się też przekazania osobom prywatnym i Kościołowi własności pochodzenia feudalnego.
Bronisław Łagowski
za: http://www.tygodnikprzeglad.pl/czy-europa-tonie/

Czytaj więcej: Czy Europa tonie?