68 alarmów na Litwie, 150 incydentów na Łotwie, 5 naruszeń przestrzeni Estonii. Rosjanie prowokują. Jaki jest ich cel - o tym czytaj w tekście Janisa Berzinsa, Dyrektora Centrum Bezpieczeństwa i Badań Strategicznych Narodowej Akademii Obrony Łotwy. Tłumaczenie Jacka Pachuckiego.
Rozważania nad polityką obrony Łotwy po agresji Rosji na Krymie
(tłumaczenie fragmentu tekstu Janisa Berzins, Dyrektora Centrum Bezpieczeństwa i Badań Strategicznych Narodowej Akademii Obrony Łotwy, objaśnienia JP)
Mamy problem z interpretacją wydarzeń na Ukrainie. Wiele osób w Polsce i Świecie widzi analogię sekwencji obecnych wydarzeń do tych, które poprzedziły katastrofę II Wojny Światowej. Warto spojrzeć jak inni postrzegają konflikt rosyjsko- ukraiński. Co dla nich z tego wynika i jakie praktyczne wnioski wyciągają ?
Niemcy po zajęciu Czechosłowacji w 1938 roku znacznie powiększyli swój potencjał przemysłu zbrojeniowego. Tamta aneksja nie zaspokoiła apetytu agresora. Ona ten apetyt wzmogła. Rosja właśnie zajęła najbardziej uprzemysłowiony rejon Ukrainy (będącej dotychczas czwartym na świecie eksporterem broni) z ulokowanymi tam zakładami zbrojeniowymi. Nawet planowana koalicja trzech bałtyckich republik nie powstrzyma Rosjan, ona ją może jedynie spowolnić, na tyle, żeby sojusznicy zdążyli zareagować. NATO potrzebuje Łotwy, Litwy, Estonii chociażby po to aby na ich terenie rozstrzygnąć konflikt, a nie w Niemczech, Finlandii, czy Danii. Autor nie zadaje pytania: czy Łotwa jest zagrożona agresją – On ją postrzega z całą ostrością. Nie pyta, czy NATO pomoże Łotwie, on się zastanawia, co zrobić, żeby pomogło.
Jacek Pachucki
Rysunek . Mapa Łotwy i łotewski pejzaż
Łotwa:
Powierzchnia całkowita: 64589 km² Liczba Ludności (2014) 2 003 000
Ustrój Republika parlamentarna Łotysze: 62,1% Rosjanie 26,9%
Na początku 2011 roku na Łotwie zamieszkiwało 326 700 (14,6%) nie-obywateli, zaliczanych do mniejszości narodowych, głównie rosyjskiej. Po odzyskaniu niepodległości Łotwa nie nadała obywatelstwa części swoich mieszkańców, tym którzy przyjechali do Łotwy z innych republik ZSRR oraz ich potomkom. Nie-obywatele nie maja prawa wyborczego, nie służą w wojsku, nie pracują w administracji publicznej, straży, policji, nie mogą być adwokatami, notariuszami, farmaceutami. Obywatele Łotwy na wyjazd do Rosji musza mieć wizę, od nie-obywateli Rosjanie wiz nie wymagają.
Łotwa odłączyła się od Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w 1991 roku. Akces do NATO złożyli Łotysze w 1994 roku, zostali przyjęci w 2003 . Do Unii Europejskiej wstąpili w 2004 roku.
Rosja, a właściwie obecni lokatorzy Kremla uważają państwa bałtyckie (Litwa, Łotwa, Estonia) za część swojej nieodłącznej strefy wpływów. To właśnie stanowi, dlaczego tak ważna jest dla Łotwy długoterminowa strategia bezpieczeństwa narodowego. Wiele osób spoza sektora obrony narodowej upraszcza gwarancje suwerenności jedynie do członkostwa w NATO. Podczas gdy w rzeczywistości w przypadku frontalnego ataku militarnego Ministerstwo Obrony (MO) i Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) są gotowe do wspólnego działania. Jednakże, frontalny atak na terytorium Łotwy jest możliwy, gdy kolejne przedsięwzięcia wojny permanentnej i późniejsze fazy działań wojennych gdy poprzednie fazy osiągną konkretne rezultaty.
Implikacje wynikające z wojny o Krym są dla Łotwy największym wyzwaniem. Dla jej bezpieczeństwa i obrony są ważne działania rosyjskie pierwszej i drugiej fazy wojny nowej generacji. Ich sukces determinuje wprowadzenie następnych faz. Te fazy można scharakteryzować za Czekinowem i Bogdanowem ( Czekinow S.G., Bogdanow S.A (2013) O charakterze i treści wojny nowego typu):
Faza 1. Nie-militarne asymetryczne działania wojenne obejmujące działania informacyjne, moralne, psychologiczne, ideologiczne, dyplomatyczne i ekonomiczne jako części planu ustanowienia korzystnych warunków politycznych, ekonomicznych i militarnych
Faza 2. Specjalne operacje wprowadzania w błąd przywódców politycznych i wojskowych prowadzone w sposób skoordynowany kanałami dyplomatycznymi, przez media, agencje rządowe i wojskowe. Przecieki fałszywych danych, rozkazów, wytycznych i instrukcji.
Faza 3. Zastraszanie, oszukiwanie i przekupywanie urzędników i oficerów celem porzucenia przez nich ich obowiązków służbowych.
Faza 4. Propaganda destabilizująca, zwiększająca niezadowolenie wśród społeczeństwa, wzmacniane przez przybyłe rosyjskie bandy milicyjne, eskalacja działalności wywrotowej.
Faza 5. Ustanowienie stref zakazu lotów nad terenem planowanych walk, założenie blokad wjazdu do przyszłej strefy walk, szerokie wykorzystanie najemników z prywatnych firm wojskowo-ochroniarskich i ich bliska współpraca z jednostkami zbrojnej opozycji.
Faza 6. Rozpoczęcie działań zbrojnych poprzedzonych prowadzonymi na wielką skalę misjami rozpoznawczo-wywrotowymi. Zastosowanie wszystkich dostępnych metod , form i środków walk w tym:
-
Siły specjalne
-
Rozpoznanie satelitarne
-
Rozpoznanie i zakłócanie radiowych systemów łączności
-
Zakłócanie środków walki z wykorzystujących technikę radiową
-
Walka elektroniczna
-
Walka dyplomatyczna
-
Walka z wykorzystaniem sił wywiadu wojskowego i cywilnego
-
Szpiegostwo, sabotaż i dywersja przemysłowa
Faza 7. Połączenie działań operacyjnych, walki elektronicznej, operacji lotniczych, broni precyzyjnego rażenia, nowych środków walki z wykorzystaniem technologii mikrofalowej, metod wojny chemicznej nie powodującej skutków śmiertelnych.
Faza 8. Zwinięcie pozostałych punktów oporu przeciwnika, zniszczenie pozostałych stawiających opór jednostek. Wykorzystanie wysoko-mobilnych jednostek specjalnych, rozdzielenie jednostek stawiających opór i ich izolowanie, rajdy jednostek rozpoznawczych celem wskazania celów jednostkom artylerii dalekiego zasięgu, wojskom rakietowym i lotnictwu. Desantowanie jednostek operacyjnych celem izolowania walczących jednostek przeciwnika. Przesuwanie niezaangażowanych grup bojowych celem otaczenia i izolowania stawiającego opór przeciwnika.
Obecne rosyjskie działania obejmują wydawanie Rosjanom nie –obywatelom paszportów, wspieranie pseudo-humanitarnych ruchów, wsparcie organizacji referendum w sprawie wprowadzenia języka rosyjskiego jako drugiego języka urzędowego, sondowanie populacji przy wschodniej granicy dla pozyskania informacji na temat skłonności wsparcia scenariusza podobnego do ukraińskiego na Łotwie, jeśli przytoczyć te kilka. Dodatkowo, w bardziej subtelny sposób Rosja z powodzeniem wpływa na wewnętrzną politykę przez kilka partii politycznych. Możliwości eskalacji rosyjskiej działalności na Łotwie jest uzależniona od sukcesu pierwszych faz działań wojennych. Natomiast Narodowe Siły Zbrojne nie mają mandatu do interwencji w sprawach wewnętrznych, to jest odpowiedzialność innych instytucji. I to one są odpowiedzialne za to, aby sytuacja podobna do ukraińskiej nie zdarzyła się na Łotwie. To wygląda na trudne zadanie, bo Łotwa nie ma kompleksowego planu reakcji zwrotnej i zahamowania rosnącego rosyjskiego wpływu przez sprytne instrumenty nacisku wojny nowej generacji. W najgorszym scenariuszu sytuacja może rozwinąć się jak tam na Krymie.
Czy Artykuł 5 paktu NATO („Strony uzgadniają, że atak zbrojny przeciw jednemu lub więcej stron układu w Europie lub Północnej Ameryce będzie uznany za atak przeciwko im wszystkim” ) może być przywołany w przypadku ataku nie-zbrojnego, za pomocą którego Rosja upomni się o „prawa demokratyczne” według jej uznania, to jest takie jak w Kosowie i na Krymie ? Jak ten problem powinien być zarządzany ? Militarnie, czy politycznie ? Na pewno politycy powinni rozważyć oba.
Ponieważ polityka nie jest moralna lecz pragmatyczna i jeśli Traktat Waszyngtoński wymaga tego, Łotwa staje przed ryzykiem, że siły militarne NATO co prawda będące w gotowości do walki o Łotwę, ale to może okazać się niemożliwe z powodów politycznych.
Interesy ekonomiczne są ważniejsze dla polityków aniżeli argumenty moralne. Przykładem jest pewien dokument rządowy z Wielkiej Brytanii dotyczący konfliktu na Ukrainie stwierdzający, że nie powinno być ekonomicznych i handlowych sankcji przeciw Rosji szkodzących londyńskiemu City. Co istotne, dopiero po międzynarodowej wrzawie, która ugodziła w premiera Dawida Camerona (polityka o moralności funduszu hedingowego) Wielka Brytania zadeklarowała, gotowość poniesienia ofiar w interesach jej sektora finansowego jeśli to jest konieczne. Odwołując się do stwierdzenia Henry Kissingera „Unia Europejska musi uznać, że jej biurokratyczna opieszałość i podporządkowanie elementów strategicznych wewnętrznej polityce w negocjacjach stowarzyszeniowych z Ukrainą przyczyniły się do zamiany negocjacji w kryzys. Polityka zagraniczna jest sztuką ustalania priorytetów.” To prowadzi do innej kwestii.
Jeśli operacja podobna do krymskiej zdarzy się w jednym z państw bałtyckich, po pierwsze to nie jest klarowny wojskowy atak militarny, to w jakim stopniu interesy ekonomiczne, będą lub nie, silniejsze aniżeli obowiązek ochrony integralności terytorialnej małych peryferyjnych krajów ? W takim przypadku jedyną alternatywą Łotwy jest zadanie dla narodowych Sił Zbrojnych sprowokować zbrojna napaść, tak, aby artykuł 5 mógł mieć zastosowanie. Taki scenariusz powinien zapobiegać wszystkim wątpliwościom.
Łotwa powinna zaangażować się w wysiłki dyplomatyczne z Litwa i Estonia na rzecz zmiany Traktatu Waszyngtońskiego, szczególnie Artykułu 5, dla odzwierciedlenia wyzwań związanych z 4; 5; 6 i 7 generacją działań wojennych, a więc zmniejszając przestrzeń politycznego manewru Rosjan.
Po drugie, jest niezbędne ustalenie na poziomie rządów, pojęcia, że narodowe bezpieczeństwo Łotwy jest częścią procesu podejmowania decyzji. To jest konieczne aby wziąć pod uwagę istotę i konsekwencje decyzji, w miejsce formalnych biurokratycznych procedur.
Po trzecie, polityka integracyjna Łotwy powinna być strategicznie zredefiniowana bez narażania jej celów. Jeżeli to ma być satysfakcjonujące w wielu aspektach, to także jest kilka problemów. Najważniejszym jest podział społeczeństwa na Łotyszy i „rosyjsko-języcznych”. Ponieważ język jest silnym czynnikiem determinującym identyfikacje kulturową, to powoduje, że wielu grupom etnicznym jest bliżej do Rosji aniżeli do Łotwy, lub ich rzeczywistego dziedzictwa. Tak jest w przypadku Polaków, Białorusinów, Ukraińców, Tatarów, Uzbeków, Kazachów i innych, którzy stanowią około 13% populacji Łotwy. Ponieważ te kraje mają swoje własne problemy polityczne z Rosją, rząd łotewski powinien stymulować etniczny podział pośród rosyjsko-jezycznych przez wzrost ich kulturalnej samoświadomości. Co w zamierzeniu uczyni ich dumnymi z ich rzeczywistego dziedzictwa. Ten krok powinien być zastosowany przy tej samej strategii w stosunku do grup etnicznych z hipotetyczną formą narodowości rosyjskiej, innymi słowy Baszkirów, Czuwaków, Czeczenów, Mołdawian, Kazachów i Awarów, żeby wymienić tych kilka. To jest ważne dla ustalenia polityki dla wzrostu świadomości bycia unikalnym, a nie częścią narodu rosyjskiego. Powinno to być wykonane przez popieranie rozwoju społeczności, pomoc w zachowaniu ich kultury, języka i historii. Oczekiwane efekty są dwa. Pierwszy, ograniczanie wpływu kultury rosyjskiej dla ochrony terytorium Łotwy, a tym samym redukcja liczebności ludzi, których Kreml kusi,. Po drugie ta polityka powinna być dobrą odpowiedzią na to, że Łotwa ignoruje prawa mniejszości.
Po czwarte, pilne zwiększenie wsparcia rozwoju regionalnego. Jest prawdą, że łotewska polityka ekonomiczna zaowocowała wieloma osiągnięciami, w tym adaptację do strefy euro, na początku tego roku. Jednakże, nie można zaprzeczyć, że ten rozwój jest ograniczony do regionu Rygi. Reszta kraju cierpi na chroniczny niedorozwój. Wyniki badań pokazują, że poczucie braku bezpieczeństwa ekonomicznego jest powiązane ze zredukowana lojalnością do państwa. Innymi słowy, niski poziom rozwoju na pewno zwiększa rosyjskie wpływy na łotewskiej prowincji. Tak więc pragmatyczna i efektywna polityka promocji rozwoju regionalnego jest pilna i powinna być rozważana jako sprawa narodowego bezpieczeństwa. Jednocześnie Łotwa potrzebuje uzupełnienia jej polityki narodowego rozwoju. Od odzyskania niepodległości skupiano się na rozwoju finansów, transportu i sektorów nieruchomości. W rezultacie te sektory są rozwinięte całkiem dobrze, a rolnictwo, produkcja, sektor naukowo-badawczy, żeby przytoczyć te najważniejsze - nie. To rodzi trzy powazne problemy. Po pierwsze, finanse i sektor nieruchomości są strukturalnie niestabilne; po drugie one nie płacą podatków tak dużych jak sektory realnej produkcji; po trzecie w przypadku systemowego kryzysu, ich straty są zwykle kompensowane z pieniędzy publicznych, włącznie z redukcją budżetu obrony. W tym samym czasie sektor realny jest bardziej stabilny i wydajny w płaceniu podatków. To wyjaśnia, dlaczego rozwój ekonomii bazującej na realnym sektorze, a nie tylko na bankowości i nieruchomościach jest ważny dla narodowego bezpieczeństwa.
Po piąte, struktura bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych wymaga przygotowania do radzenia sobie z pierwszymi pięcioma fazami rosyjskich działań wojennych. To wyjaśnia , dlaczego jest to niezbędne aby w pełni ocenić możliwości w dziedzinie wywiadu, kontrwywiadu, prewencji, przewidywania zagrożeń, represyjności i neutralizacji, ustalenie planu rozwoju i zreformowania. Problemy sił bezpieczeństwa, podporządkowane Ministerstwu Spraw Wewnętrznych są dobrze znane w mediach, i dlatego nie są dyskutowane w niniejszym opracowaniu. Jednakże, jedna kwestia, która nie może być zignorowana jest to możliwość pro-rosyjskich elementów wywrotowych wewnątrz sił bezpieczeństwa. To zagadnienie musi być stale badane, wewnętrzny sabotaż mógłby mieć krytyczna rolę w ułatwieniu operacji przeciwnika.
Po szóste, jest konieczny rozwój operacyjnych możliwości Narodowych Sił Zbrojnych w radzeniu sobie z działaniami wojennymi nowej generacji. Krok pierwszy jest oczywisty, zwiększenie budżetu obrony, preferowane do ponad 2% PKB. To jest konieczne ponieważ, oczywiście jest to kosztowne, ale konieczny jest rozwój efektywnego systemu obrony zdolnego powstrzymać siły przeciwnika aż sojusznicy z NATO będą w stanie zareagować. Drugim krokiem jest ustanowienie bardziej wszechstronnego planu obrony, biorącego pod uwagę wyzwania nowej formy prowadzenia działań wojennych. Przypuszczalny scenariusz podobny do Krymskiego jest przewidziany dla Łotwy. Narodowe Siły Zbrojne nie byłyby dzisiaj w stanie działać skutecznie, aby uchronić łotewską integralność terytorialną. Problem jest podwójny. Z jednej strony one nie maja mandatu do interwencji w sprawach wewnętrznych. Podobnie jak operacja krymska była prowadzona przez lokalne milicje, byłoby kwestia politycznej odpowiedzialności podjęcie jakiejkolwiek akcji. Z drugiej strony, Narodowe Siły Zbrojne potrzebują podjąć wyzwania 4, 5, 6 i 7 generacji działań wojennych wg tej doktryny jako pierwszy krok do rozwinięcia zdolności operacyjnych. Krokiem trzecim jest podporządkowanie wszystkich spraw narodowego bezpieczeństwa i obrony centralnej agencji koordynującej. To nie znaczy połączenia Ministerstwa Obrony i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Raczej oznacza to podporządkowanie koordynacji wszystkich krajowych organów wykonawczych Ministerstwu Obrony i Sztabowi Generalnemu w sprawach obronności i bezpieczeństwa.
Czwartym krokiem jest ustanowienie nowego modelu form przeszkolenia dla poborowych i utrzymania zdolności bojowej rezerwistów. Łotwa jest zbyt mała na rezygnacje z poboru, chociaż Narodowe Siły Zbrojne są teraz bardziej profesjonalne i nie ma sensu powrotu do tradycyjnego poboru. Zamiast tego, pobór powinien być rozumiany nie jako okres podstawowy, ale intensywne szkolenie wojskowe, do formy rezerwy będącej częścią Zemessardze (Straży Narodowej). Okres początkowy byłby preferowany jako szkolenie podczas dwóch ostatnich lat studiów wyższych, częściowo zastępując wychowanie fizyczne. Po tym okresie początkowym, rezerwiści powinni odbywać obowiązkowe coroczne ćwiczenia do 45 roku życia, zależnie od poziomu wykształcenia niektórzy aż do 55 lat. To jest pomysł mieszany naśladujący fiński, szwajcarski i izraelski model. Każdy obywatel łotewski byłby żołnierzem, gotowym do obrony jego/jej kraju. Pomysł rozszerzenia poboru na kobiety również należy rozważyć.
Krokiem piątym jest zmiana prawa łotewskiego dla zwiększenia autonomii dowództwa w decydowaniu kiedy odpowiedzieć na atak. Zgodnie z obecnym prawem prezydent i parlament (Saeima) podejmuja decyzję. Główny problem jest taki, że komunikacja może być zablokowana, polecenie reagowania może być wydane, ale nigdy nie dotrze do najwyższego dowództwa i / lub dowódców polowych. Dodatkowo należy rozważyć ze fundamentalne znaczenie ma szybka reakcja, a jeśli parlament zbyt długo będzie dochodził do politycznego kompromisu dla autoryzacji przeciwdziałania, lub prezydent jest niezdecydowany, to może być za późno. Należy rozważyć coś pomiędzy tym a modelem estońskim i litewskim. Pomysł totalnej i bezwarunkowej obrony powinien być rozpatrzony. To oznacza zapewnienie, że każdy obywatel ma prawo do oporu przed agresorem, włączając obronę zbrojną, obronę partyzancką, cywilne nieposłuszeństwo, zakaz kolaboracji i inne środki. W przypadku agresji dowódcy sił zbrojnych także powinni mieć swobodę i w bezzwłocznym wydaniu rozkazów zbrojnego oporu, bez czekania na polityczne decyzje.
Rysunek. Mogiła rosyjskiego żołnierza poległego podczas walk we wschodniej Ukrainie.
Kończąc, konieczny jest wzrost uprawnień Ministerstwa Obrony i Narodowych Sił Zbrojnych dla koordynowania łotewskiego bezpieczeństwa i obrony. Pomysł, że rola Sił Zbrojnych powinno być ograniczenie do (samobójczego) batalionu gotowego umierać w celu autoryzacji oficjalnego obcego ataku jest dyskutowana w mediach, jest to pierwszy krok do dyskusji nad problemem. Takie myślenie zakłada trzeciej generacji konwencjonalne działania wojenne, ale jest niestety błędne w swej dalszej istocie. Tak więc, zamiast batalionu samobójców , potrzebne jest kontynuowanie wzrostu zdolności operacyjnych. Ponieważ także w zagadnieniach obrony militarnej istnieje efekt skali, kraje bałtyckie mają pilną potrzebę przeglądu ich wspólnej polityki obronnej, ustanowienie zintegrowanego podejścia do wielu spraw, na polu cywilnym, politycznym i wojskowym, włączając w to integrację agencji wywiadu i ustanowienie efektywnego kontrwywiadu dla aktywnej i efektywnej interwencji na polu prewencji, przewidywania, zwalczania i neutralizacji.
Łotewskie Siły Zbrojne
Łotewskie wojska lądowe liczą 2134 w tym 305 pracowników cywilnych. Regularny komponent wojsk lądowych to brygada lekkiej piechoty w składzie 2 batalionów: LATBAT/1 batalion piechoty , oraz 2 batalion piechoty i poddziały wsparcia, oraz jednostki specjalnego przeznaczenia - dawniej będąca w strukturach sił morskich. Komponent rezerwowy stanowi obrona krajowa mająca 32 bataliony lekkiej piechoty.
Marynarka wojenna
(Liczy 797 osób. Składa się z flotylli okrętów wojennych w Lipawie i flotylli straży wybrzeża w Rydze. Okrętem flagowym jest stawiacz min Virsaitis.
Siły powietrzne
Łotewskie Siły Powietrzne liczą 247 osób. Posiadają m.in. śmigłowce Mi-2 i Mi-8. Obronę powietrzną Łotwy zapewnia NATO które utrzymuje bazujący na Litwie klucz myśliwski patrolujący przestrzeń powietrzną trzech krajów bałtyckich.
Obrona krajowa
Licząca 10 385 żołnierzy obrona krajowa (łot. Zemessardze), to zorganizowane rezerwy składające się z ochotników rekrutowanych na zasadach milicyjnych. Zorganizowana w oddzielne bataliony ZS straciła na znaczeniu, po wstąpieniu Łotwy do NATO. (Wikipedia)
Uwagi końcowe
Prawdopodobieństwo frontalnego bezpośredniego ataku militarnego Rosji na Łotwę jest bardzo małe. Zamiast tego, rosyjski atak na Łotwę może prawdopodobnie następować w pięciu pierwszych fazach, jak omówiono wcześniej, tak że agresor nie da podstaw do przywołania Artykułu 5 Paktu NATO. W rezultacie, bezpośrednia okupacja według tradycyjnych działań wojennych nie jest za bardzo prawdopodobna. Raczej Rosja chce podzielić Łotwę i wziąć część jej terytorium w taki sam sposób jak na Ukrainie. Do osiągnięcia tego celu będzie najbardziej prawdopodobne nie przekraczanie piątej fazy nowego typu działań wojennych. Pierwsza faza, pewne nie-militarne asymetryczne działania wojenne obejmujące informację, morale, psychologię, ideologię, dyplomację, środki gospodarcze, jako część planu ustanowienia korzystnej konfiguracji politycznej, ekonomicznej i militarnej już się dzieje. Te działania zawierają kreowanie rozerywania więzi łotewskiego społeczeństwa z państwowymi instytucjami, wywołanie kwestii języka rosyjskiego, jako języka oficjalnego, podważanie więzi obywatelskich, podkreślanie słabego poziomu rozwoju socjalnego i ekonomicznego w przygranicznych regionach, żeby wymienić tylko kilka.
Druga fazą będzie realizacja specjalnej operacji wprowadzania w błąd łotewskich liderów politycznych i wojskowych przez skoordynowane działania prowadzone przez kanały dyplomatyczne, media i rząd oraz agendy wojskowe przez przecieki fałszywych danych, rozkazów, dyrektyw i instrukcji.
Trzecią fazą będzie zastraszanie, oszustwa i przekupywanie urzędników i dowódców wojskowych w celu porzucenia przez nich wykonywania obowiązków służbowych.
Czwarta faza to zwiększanie niestabilności pośród społeczeństwa przez bandy i milicje przybyłe z Rosji, eskalację podburzania nie tylko w Latgale, ale i w regionach przygranicznych Vidzeme.
Następna i końcowe fazy będą ewoluowały do blokad, użycia najemników we współpracy z lokalnymi uzbrojonymi grupami opozycyjnymi.
Największym wyzwaniem dla łotewskiego bezpieczeństwa i obrony jest obecny brak gotowości do działania według takiego scenariusza, jako rezultat uproszczenia strategii obrony Łotwy. Brak jest gotowości Ministerstwa Obrony i Narodowych Sił Zbrojnych, do militarnego odstraszania potencjalnego przeciwnika. Mimo to nie powinno być wątpliwości, że Ministerstwo Obrony i Narodowe Siły Zbrojne są gotowe do działania, że narodowe bezpieczeństwo wymaga wielopoziomowego podejścia co jest konieczne do opracowania kompleksowego planu obrony na poziomie krajowym.
Rosja agresywnie realizuje na Łotwie połączone strategie charakterystyczne dla pierwszej fazy nowej generacji działań wojennych, zawierające pewne nie –militarne asymetryczne elementy działań wojennych. Kilka przykładów:
-
rosyjskie kanały propagandowe
-
nadawanie rosyjskiego obywatelstwa nie-obywatelom Łotwy
-
ruchy w obronie pseudo-praw człowieka
-
prorosyjskie partie polityczne
żeby przytoczyć najbardziej rażące. Dalsza kampania będzie realizowana tylko w przypadkach powodzenia pierwszej fazy rosyjskich nowoczesnych działań wojennych. Kolejno będzie inicjowana druga, trzecia i czwarta faza, o ile zaistnieją korzystne dla ich powodzenia warunki. Przeciwdziałanie zaistnieniu takich sprzyjających warunków jest przedmiotem odpowiedzialności Łotwy. Wiele osób będzie twierdzić, że to jest oczywiste. Ale, czy jest ? Jeśli tak , to dlaczego jest tak trudno podjąć Łotwie środki przeciwdziałania rosyjskim działaniom tworzenia warunków, które mogą doprowadzić do kolejnej fazy ? Wielu Łotyszy obawia się coraz bardziej zaistnienia sytuacji jak w popularnym powiedzeniu: „ nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem”.
Rysunek . Republiki bałtyckie: www.eesti.pl.
Pejzaż Rygi.
Wykorzystano materiały:
http://en.wikipedia.org/
https://prawda2.info/viewtopic.php?t=23161
http://www.polska-zbrojna.pl/home/articleshow/13711?t=Panstwa-baltyckie-po-szczycie-NATO-w-Newport
Russia’s New Generation Warfare in Ukraine: Implications for Latvian Defense Policy, National Defence Academy of Latvia, April 2014
Publikacja reprezentuje prywatne opinie autorów, a nie oficjalne stanowisko agend rządowych Łotwy. Jest opublikowana przez Narodową Akademię Obrony Łotwy, Ryga IV.2014.
Niniejsze tłumaczenie nie obejmuje wstępnej części opracowania, opisującej genezę konfliktu na Ukrainie według interpretacji rosyjskiej propagandy. To znaczy jak mają ją rozumieć obywatele Rosji, skazani na wpływ pro-kremlowskich mass mediów. Pominięto również teoretyczne rozważania dotyczące zagadnień „działań wojennych nowej generacji”. Zagadnień opracowywanych teoretycznie i opisywanych w licznych publikacjach, a jednocześnie testowanych w wojnach w Czeczenii i Gruzji, doskonalonych w trakcie ćwiczeń obejmujących całe związki taktyczne, prowadzonych na poligonach Rosji i Białorusi. Działań wojennych nazywanych inaczej wojną IV generacji, lub wojną hybrydową. Autor napisał swój tekst w kwietniu 2014, zatem domyślał się , ale nie wiedział jak sytuacja na Ukrainie będzie się rozwijać.
Tłumaczenie, objaśnienia: Jacek Pachucki
Skomentuj
Komentuj jako gość