Świat

Fircyk w zalotach

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 21 maj 2019 21:32

Magdalena Piórek

Druga tura wyborów prezydenckich na Ukrainie, która odbyła się 21 kwietnia br. przesądziła ostatecznie o losach Petra Poroszenki. Były prezydent, który wypłynął na fali majdanowej rewolucji i długi czas mienił się jedynym zbawcą narodu, przegrał sromotnie z osobą, która nigdy wcześniej z jakąkolwiek polityką nie miała do czynienia. Ukraińcy zmęczyli się długą wojną, konfliktem z Rosją, brakiem poprawy jakości życia. Podziękowali również jedynie słusznej banderowskiej narracji, która wykluczała dotąd z życia publicznego tych, którzy nie chcieli się z nią identyfikować. Wołodymyr Zełeński wygrał z ponad 70 % poparciem, obiecując rodakom wszystko i nic. Jego mało konkretny program polityczny pasował zarówno jednym, jak i drugim, bo tak naprawdę niewiele sobą przedstawiał. Zełenski wygrał, bo był znany. Patrzył na wyborców codziennie ze szklanego ekranu, mówiąc głosem bohaterów swoich programów satyrycznych. I mówił na tyle ogólnikowo, że udało mu zgrabnie lawirować w meandrach kampanii wyborczej.

Zełeński nie wziął się znikąd. Stał się projektem politycznym oligarchy Igora Kołomojskiego i wielu uważa go za jego marionetkę, ale nie stawałby do wyborów, gdyby nic sobą wcześniej nie reprezentował. Stał się sprawnym przedsiębiorcą wraz z założeniem własnego kabaretu Kwartał 95, w którym występował z przyjaciółmi. Szybko znalazł swoje miejsce w ramówce kanału 1+1, należącym właśnie do Kołomojskiego. Telewizyjna formuła kabaretu szybko trafiła pod strzechy, nie tylko ukraińskich miast, a sam Zełeński zdobywał popularność w krajach postsowieckich, ale znali go i lubili również w Rosji. Jego kariera przyspieszyła, gdy wygrał ukraiński Taniec z Gwiazdami, a największą sławę przyniósł mu serial telewizyjny. W 2015 r. Ukraińcy poznali „Sługę narodu”- serial, pokazujący historię nauczyciela historii, który w wyniku zbiegu okoliczności wybrany zostaje prezydentem Ukrainy. Serial z miejsca zdobył 20 milionów widzów i doczekał się kolejnych sezonów. Drugi sezon wystartował z większą reklamą i budżetem i wyraźnie już kreował Zełeńskiego tak, żeby zapadł swoim rodakom w pamięć. Sztab ludzi przekuwał jego słabości w siłę i budował spójny wizerunek, z którego Zełeński czerpał pełnymi garściami w kampanii prezydenckiej. Polityczni przeciwnicy próbowali zarzucać mu brak własnego głosu, ale wyborcy- widzowie do tego stopnia zżyli się z ulubionym bohaterem, że Zełeńskiemu udało się uwieść ich po raz kolejny.

Teraz będzie musiał dowieść, że nie był tylko jednorazowym pomysłem jednego oligarchy i ma coś faktycznie do powiedzenia. Trudno mu będzie zerwać z dotychczasową łatką fircyka i komedianta, tym bardziej, że nie wiadomo, czy rzeczywiście będzie tego chciał. Nie znając jego poglądów i programu, media skupiają się głównie na jego otoczeniu i osobie Igora Kołomojskiego. Oligarcha, zaprzecza, jakoby stał za sukcesem nowego prezydenta i zarzeka się, że nie będzie wpływał na jego decyzje. O nic go nie będę prosił. Nie jest mi do niczego potrzebny – powiedział w wywiadzie do ukraińskich mediów. Mało kto wierzy w jego zapewnienia, bo Kołomojski nie angażowałby przecież tak wielkich środków finansowych, nie chcąc niczego w zamian. Na Ukrainie powszechnie znane są jego konflikty z Poroszenką, zwłaszcza odkąd były prezydent odebrał mu i znacjonalizował jego bank. Kołomojski po cichu liczy na to, że nowa administracja w Kijowie pójdzie mu w sprawie banku na rękę. W wywiadach Kołomojski krytykował również rewolucję na Majdanie, a konflikt w Donbasie nazwał konfliktem obywatelskim. Według niego wojna ma bardziej globalny charakter, natomiast w Donbasie walczą Ukraińcy z Ukraińcami, zaś Rosja popiera jedną część Ukraińców i gdyby jej nie było, to Ukraińcy już dawno by to zakończyli i doszli do porozumienia. Przyznawał też, że konflikt w Donbasie został sprowokowany i zorganizowany przez Rosję, ale uznał też, że po ukraińskiej stronie również nie wszystko było w porządku.

Niewykluczone, że poglądy środowiska, które reprezentuje Kołomojski, w jakiś sposób odbiją się w działaniach nowego prezydenta. Na razie jednak Zełeński milczy. I będzie milczał aż do jesiennych wyborów parlamentarnych, licząc, że dzięki temu jego partia „Sługa narodu” zdobędzie bardzo dobry wynik. Wielu uważa, że z początku rzeczywiście start Zełeńskiego w wyborach prezydenckich był obliczony przede wszystkim na rozwinięcie jego projektu politycznego. Kampania wyborcza miała stworzyć podwaliny pod jesienne zmagania i nieoczekiwanie nawet dla samego kandydata, fala entuzjazmu wyborców wyniosła go na najwyższy urząd w państwie. Coś, co miało być głównie żartem i zaczynało się od próśb na Facebooku, żeby Ukraińcy sami pisali Zełeńskiemu jego program wyborczy, przerodziło się w coś rzeczywistego. 21 kwietnia Ukraińcy jednoznacznie dali Zełeńskiemu prawo do wypowiedzenie się w ich imieniu i nadstawili ucha, by usłyszeć jakiś konkret.

Nowy prezydent na razie unika jasnych deklaracji, pozwalając jeszcze każdemu wierzyć, że dalej reprezentuje jego poglądy. To taki swoisty flirt z wyborcami. W dotychczasowych zalotach już skorzystał na tym, że Ukraińcy zniechęcili się do swoich elit politycznych i wybrali sobie „świeżą krew”. Miły uśmiech i sympatyczna twarz zachęciła wszystkich. Zełeński mówi, że trzeba przywrócić ukraińską kontrolę nad Krymem i Donbasem, że trzeba doprowadzić do zawieszenia ognia, a Ukraina musi się rozwijać i modernizować, ale nie przedstawia rozwiązań, jak do tego doprowadzić. Mówi to, co wszyscy chcą usłyszeć. Ale unika jak ognia stwierdzeń, które mogłyby w jakikolwiek sposób kogokolwiek do niego zrazić. Jawi się na razie jako wyraziciel ukraińskich marzeń, ale nikt nie wie, jak zamierza je ziścić. Co ważne, Zełeński unikał jedno- znacznych wystąpień przeciwko Rosji, sam bardzo słabo mówi po ukraińsku i nie stawiał banderowskich haseł na ostrzu noża i to mu zjednało głosy milionów rosyjskojęzycznych Ukraińców z południa i wschodu kraju, którzy mieli inne podejście do swojego państwa i inaczej widzieli kierunki jego rozwoju. Rosja może i była dla nich agresorem, ale tam głównie jeździli zarabiać pieniądze i mieli rodziny, a retoryka Poroszenki częściowo ich wykluczała. W ich mniemaniu Zełeński przywraca im należne im miejsce w społeczeństwie i nie tworzy niepotrzebnie sztucznych podziałów.

W opinii ludzi Zełeński to idealny prezydent skrojony pod nowe czasy. Chce lepszej Ukrainy, niezależnej od Rosji, ale z Rosją potrafiącej się porozumieć. Sądzą, że łączy dążenia zachodniej i centralnej części kraju do odnowy politycznej, jak i gwarantuje wysłuchanie głosu mieszkańców wschodnich obwodów. Jego propozycja, by kwestię wejścia do Unii Europejskiej i NATO rozstrzygnęło ogólnokrajowe referendum, przysporzyła mu sympatii. Ukraińcy mają dość robienia wszystkiego na siłę i to ich jednoczy.

To zjednoczenie nie spodobało się Moskwie. Od lat Kreml gra na podziały i na słabą Ukrainę. Wybranie kabareciarza prezydentem z jednej strony ośmiesza idee rewolucji na Majdanie, ale z drugiej spaja większość Ukraińców wokół jednego projektu. Zełeński w jednym z wywiadów rzucił, żeby kraje postsowieckie obserwowały uważnie procesy demokratyczne na Ukrainie i brały z niej przykład. Co jak co, ale na „branie przykładu” Rosja nie może sobie pozwolić, dlatego będzie robiła wszystko, by storpedować zachodnie dążenia Ukrainy i podporządkować sobie nową scenę polityczną. Putin liczy, że uda mu się wykorzystać brak doświadczenia Zełeńskiego, a jego administracja wszczyna starania o spotkanie obu prezydentów i rozmowę „w cztery oczy”. Jak na Władimira z Władimirem przystało. Propozycja takiej rozmowy wywołała popłoch w ukraińskim obozie, świadomym tego, że cyniczny rosyjski gracz zrobi z niedoświadczonym Zełeńskim wszystko, co będzie chciał.

Wysokość poparcia w ukraińskich wyborach prezydenckich Moskwie może nie pasować, ale co do samej osoby kandydata Kreml nie ma tak wielkich zastrzeżeń. Zełeński to nie Poroszenko, który histerycznie reagował na jakiekolwiek kontakty z Rosją i co chwila wołał NATO o pomoc. Moskwa będzie chciała wykorzystać nieliczne kampanijne obietnice Zełeńskiego szybkiego zakończenia wojny w Donbasie i zechce stosować metodę kija i marchewki. Na razie zaczęła od kija, którym stała się zapowiedź rozdania rosyjskich paszportów wszystkim Ukraińcom. Wykorzystując prorosyjskie siły, Moskwa postara się wyciągnąć z nowego rozdania jak najwięcej korzyści. Zełeński chce mieć szybkie sukcesy i tymi ambicjami Rosja będzie grała jak najdłużej. Rosyjski plan zakłada bowiem narzucenie Kijowowi swojej interpretacji porozumień w sprawie Donbasu, a w konsekwencji doprowadzenie do federalizacji Ukrainy na takich warunkach, które pozwolą Kremlowi kontrolować kurs ukraińskiej polityki zagranicznej i zablokować zbliżenie z Zachodem. Sam Zełeński może stawiać opór, ale opanowanie przez prorosyjskie ugrupowania ukraińskiej Rady Najwyższej może popchnąć sprawę do przodu.

Wydaje się, że Rosja w sprawie Ukrainy rozdaje najlepsze karty. Ma najwięcej do zaproponowania, ale i najwięcej możliwości nacisku. Zachód sam nie wie, jak się ustawić wobec nowego rozdania w wyborach prezydenckich. Wydaje się, że wszyscy czekają, co nowy prezydent pokaże, bo na razie dla wszystkich jest jedną wielką niewiadomą. Tymczasem Stany Zjednoczone sprawiają wrażenie, jak gdyby – po sfinansowaniu przewrotu i rewolucji na Majdanie – trochę zabrakło im pomysłu na to, co dalej. Wygodnie było mieszać się do rosyjskich interesów i próbować osłabiać wpływy Moskwy, ale niewiele dało to Ukrainie jako takiej. Ukraińcy wcale nie poczuli się zachęceni do integracji z Zachodem, a sam Zełeński powiedział nawet, że nie zwykł bywać tam, gdzie go nie zapraszają. Sama UE nie wydaje się specjalnie chętna, by zapraszać Ukrainę w swoje struktury. Ogromne połacie żyznej Ukrainy stanowią konkurencję dla pozostałych krajów członkowskich UE. Gdyby Ukraina rzeczywiście miała wejść do UE, protesty „żółtych kamizelek” byłyby niczym w porównaniu z niezadowoleniem francuskich i niemieckich rolników. Na drodze do integracji stoją jeszcze Węgry, które przedkładają interes mniejszości węgierskiej na ukraińskim Zakarpaciu nad solidarność z pogrążonym w wojennym chaosie Kijowem. Kością niezgody w tym przypadku stała się przeforsowana przez Poroszenkę nowa ustawa oświatowa. Budapeszt oznajmił, że godzi ona w prawa mniejszości, gdyż ogranicza prawa do nauczania w języku ojczystym. Ma w tym ciche wsparcie Kremla, ale już Polska i Rumunia milczą w tej sprawie, licząc na przeciągnięcie Kijowa na swoją stronę.

Polska pozytywnie zareagowała na wynik nowych wyborów prezydenckich. Andrzej Duda był jednym z pierwszych liderów politycznych, którzy pogratulowali Zełeńskiemu. Warszawa bardzo by chciała, żeby stosunki z nowym prezydentem wyglądały inaczej niż za Proszenki. Poroszenko był wobec nas bardzo konfrontacyjny, poza tym skupił swoje polityczne działania na porozumieniu z Berlinem, chłodno traktując Polskę. Polska do tej pory mocno lobbowała za sankcjami na Rosję, protestowała przeciw Nord Stream II, importuje ukraińskie towary i wychodzi naprzeciw oczekiwaniom ukraińskich pracowników, ale wydaje się, że Warszawa zaczęła tracić cierpliwość. Jakby proukraińskie działania na arenie międzynarodowej były prowadzone niejako z rozpędu, a nie faktycznego przekonania. Czarą goryczy stały się działania Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej i niechętna postawa jej szefa Wołodymyra Wjatrowicza. Wjatrowycz nałożył zakaz na prowadzenie prac poszukiwawczych i ekshumacyjnych grobów polskich ofiar na Wołyniu. Pierwsze zapowiedzi Zełeńskiego o chęci zwolnienia Wjatrowycza ze stanowiska i zapowiedzi jego sztabu, że nie będą szafować nikogo historią, budzą ostrożne nadzieje Warszawy na ocieplenie stosunków. Warszawa dawno przestała patrzeć na Ukrainę przez różowe okulary i będzie nieufnie obserwowała pierwsze kroki nowego prezydenta.

Nie da się ukryć, że Zełeński dla wszystkich wokół jest po prostu zagadką. Jego 73% w wyborach to nie wspólnota wizji i celów, a raczej nagromadzenia emocji. Dobrze wpasował się w nastroje rozczarowania po Majdanie, a zamiast poważnego programu zmian zaproponował swoim wyborcom chleb i igrzyska. Niezobowiązujący flirt kiedyś musi przerodzić się w coś poważniejszego, a igrzysk nie da się przeciągać w nieskończoność. Podczas gdy skonsternowana Europa cały czas czeka, Moskwa już się rzuciła w wir działania, by zmusić Ukrainę do zagrania na jej warunkach. Nadszedł czas, w którym kabaret trzeba w końcu odstawić na półkę, a fircyka ubrać w garnitur. W geopolitycznych realiach zawsze śmieje się ten, kto się śmieje ostatni.

Magdalena Piórek
Absolwentka Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego

Czytaj więcej: Fircyk w zalotach

Brrr(!)exit

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 16 marzec 2019 15:16

Magdalena Piórek

Referendum z czerwca 2016 r. wyrzuciło z siodła premiera Davida Camerona, a samą Wielką Brytanię wypchnęło jedną nogą z Unii. 29 marca 2019 r. Londyn ma oficjalnie dostawić drugą nogę i znaleźć się poza europejskimi strukturami. Wynik głosowania zaskoczył wówczas od prawa do lewa całą brytyjską scenę polityczną, pociągając za sobą szereg dymisji co znaczniejszych polityków. Zaniepokoił Europę, która jeszcze w wieczór głosowania kładła się spać, spokojna o dobry wynik, a obudziła się w nowej rzeczywistości. Spłoszeni własnym wyborem Brytyjczycy popadli w konsternację. Eurosceptyczne nastroje od dawna były obecne w debacie publicznej, ale po raz pierwszy nadano im realny kształt. Od tej decyzji mijają właśnie przewidziane prawem dwa lata, ale w Wielkiej Brytanii nikt nie umie jasno odpowiedzieć na najważniejsze pytanie tego roku: Co będzie dalej?

Procedura wyjścia z UE opisana została w artykule 50. Traktatu Lizbońskiego, który przewidywał, że każde państwo członkowskie może, zgodnie ze swoimi wymogami konstytucyjnymi, podjąć decyzję o wystąpieniu z Unii Europejskiej. W powszechnym mniemaniu traktowane to było nieco z przymrużeniem oka, ponieważ nie przypuszczano, że ktokolwiek mógłby zechcieć rozważać podobne kroki. Do tej pory Unia Europejska jawiła się niczym kraina mlekiem i miodem płynąca, a potencjalni chętni pchali się niemalże drzwiami i oknami. W tym samym momencie, w którym o integracji marzą już nawet takie państwa, jak Serbia, czy Ukraina, Wielka Brytania mówi „dość tego dobrego!”. I wszystko wskazuje na to, że Londyn nie zmyje się cichaczem, „po angielsku”, ale – wskutek braku porozumienia z Brukselą - z hukiem trzaśnie drzwiami. O wyniku referendum z 2016 r. zadecydowały emocje. Brytyjczycy postawili na rozwód z UE w poczuciu zranionej dumy i przeświadczenia, że Bruksela pozbawiła ich części suwerenności. Wyspiarze od zawsze stali trochę z boku do europejskich wydarzeń, wobec czego stopień ich niezadowolenia z procesów integracyjnych zaowocował w końcu wiadomym skutkiem. Ostatecznie zniechęcił ich kryzys migracyjny i polityka zbyt otwartych drzwi Angeli Merkel. Potrafił to dobrze wykorzystać Nigel Farage, stając się tak naprawdę twarzą Brexitu. Polityk ciągle podkreślał, że chodzi o brytyjską tożsamość i odmienność kulturową Wysp, zagrożoną przez procesy migracyjne. Argumenty trafiły najbardziej do tych, którzy zarabiali najmniej i trwali w przeświadczeniu, że stale przybywający migranci zabierają im pensje i miejsca pracy. Brytyjczycy uwierzyli, że wystąpienie z UE pozwoli im uporządkować kwestię migracji raz na zawsze, zamknąć granice i odesłać wszystkich obcokrajowców tam, skąd przyszli. Eksperci rwali włosy z głowy, przekonując o negatywnych skutkach Brexitu, o spowolnieniu gospodarki, wzroście bezrobocia i ucieczce zagranicznego kapitału, ale nikt ich nie słuchał.

Otrzeźwienie przyszło dopiero wraz z upływem czasu i obserwacją boksującego się z problemami rządu. Okazało się, że nic nie jest tak proste, jak się wydawało i nikt nie jest pewny efektu końcowego. Scenariusze rozwodu z UE zmieniały się jak w kalejdoskopie. Niemal tak samo często wymieniają się na stanowiskach ministrowie brytyjskiego rządu. Nikt nie chce firmować swoją twarzą ewentualnej porażki w negocjacjach. Premier Theresa May przejęła na siebie niezwykle ciężkie zadanie po odejściu Camerona i to ona musi się mierzyć z zarzutami o brak pozytywnych efektów Brexitu. Sama premier nie ukrywa, że nie cofnie się nawet przed „twardym Brexitem”, jeśli porozumienie z UE okaże się dla niej niesatysfakcjonujące. Im bliżej ostatecznej daty, z tym większymi naciskami musi się mierzyć, bo obydwie strony sceny politycznej próbują wymusić na May niemożność wyjścia z UE bez jakiegokolwiek porozumienia. Bruksela przygląda się temu uważnie i w osobie nie przebierającego w słowach Donalda Tuska, upokarza brytyjską premier na każdym kroku. Chodzi też o to, żeby proces wyjścia maksymalnie utrudnić, żeby zniechęcić potencjalnych następnych uciekinierów. W tych krajach, gdzie nastroje eurosceptyczne są bardzo duże, proces negocjacyjny Wielkiej Brytanii jest bacznie obserwowany i analizowany. UE chce narzuconymi ograniczeniami pokazać, że tak naprawdę nie da się uwolnić spod opiekuńczych skrzydeł Brukseli. Wielu też po cichu liczy, że May zostanie zmuszona do rozpisania nowego referendum, które zmieni wynik głosowania obywateli.

Brexit budzi uzasadnione obawy wszystkich, tym bardziej, że do tej pory nie wypracowano żadnych rozwiązań prawnych, które regulowałyby sferę gospodarczą i społeczną. Imigranci nie wiedzą, jaki będzie ich status po opuszczeniu przez Wielką Brytanię struktur europejskich. Premier May utrzymuje, że dla nich nic się nie zmieni, ale mało kto daje temu wiarę. Już rozpoczęła się fala wyjazdów pracowników nisko wykwalifikowanych, a firmy wycofują się na kontynent. Na razie udało się wypracować jedynie porozumienie w kwestiach wizowych: UE zrezygnowała z obejmowania Brytyjczyków procesem wizowym, pod warunkiem, że Londyn również nie będzie ich wymagał od przyjeżdżających.

Eksperci szacują, że Brexit mocno odbije się na ekonomii, a wartość funta spadnie aż o 11%. Już wiadomo, że do Europy wrócą procesy, których nie oglądaliśmy już od lat – przywrócone zostaną kontrole celne, przeprosimy się z paszportem i długimi kolejkami na granicy i wprowadzone zostaną ograniczenia w dostępie do brytyjskiego rynku pracy. Boi się również Polska, dla której Wielka Brytania jest jednym z głównych odbiorców żywności. Dla polskich przedsiębiorców Brexit oznacza przede wszystkim konieczność uwzględniania opłat celnych. Problemy czekają zwłaszcza producentów i dostawców mięsa, przetworów mięsnych i produktów mleczarskich na brytyjski rynek. Wydłuży się czas pracy firm transportowych, co również nie pozostanie obojętne na koszty. Brytyjczycy obawiają się, że ograniczenia mogą dotknąć zaopatrzenie ich w żywność i leki. Brytyjskie sieci spożywcze już zareagowały gromadzeniem zapasów żywności z długim terminem zdatności do spożycia. Po Brexicie przestaną być honorowane różnego rodzaju dokumenty i świadczenia, które dotychczas działały bez problemu. Na terenie Wielkiej Brytanii straci swoją ważność np. Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego, a obywatele brytyjscy stracą prawo do bezpłatnej opieki medycznej na kontynencie. Podobnie również przestaną być uznawane prawa jazdy.

Nie wiadomo, co czeka brytyjskie linie lotnicze po marcu 2019 r. Jeśli linie lotnicze będą chciały zachować status europejskiego przewoźnika i mieć dostęp do otwartego nieba, będą musiały przenieść większościowy pakiet akcji na podmiot mający stałą siedzibę na kontynencie. Dotyczy to m.in. British Airways, czy Rayanaira, które już otwierają filie poza granicami Wielkiej Brytanii. Wszyscy obawiają się, że tanie linie przestaną być tak naprawdę tanie. Równie mało entuzjazmu wobec Brexitu przejawiają Francuzi, których łączy ze Zjednoczonym Królestwem wspólna granica przez tunel pod kanałem La Manche. Konieczność przywrócenia bariery celnej zmusiła władze francuskie do podniesienia nakładów finansowych m.in. na służbę celną. Po obu stronach Kanału dzielone są te same obawy, że przejazd stanie się tak utrudniony, że już nie tylko migranci spoza Europy będą koczowali w tzw. „dżunglach”.

Według Banku Anglii, mimo że Brexit jeszcze nie doszedł do skutku, przeciętne gospodarstwo domowe w Anglii już straciło na nim około 900 funtów. Brytyjskie ministerstwo skarbu szacuje, że twardy Brexit spowoduje zmniejszenie PKB Wielkiej Brytanii o 4%, a skrajnie pesymistyczne prognozy mówią nawet o 8%. Według analiz Banku Anglii Brexit spowoduje kryzys i recesję brytyjskiej gospodarki w skali większej od kryzysu finansowego z 2008 roku. Tabloidy prześcigają się w doniesieniach o ewentualności wprowadzenia przez rząd nawet stanu wyjątkowego, gdyby rezultatem chaosu związanego z wyjściem bez porozumienia stały się społeczne rozruchy. Ponoć przygotowywane są też plany ewakuacji rodziny królewskiej, czemu Pałac Buckingham próbował zaprzeczać. Firmy już zapowiedziały, że na wypadek „twardego Brexitu” i utrudnień w dostępności do wspólnego rynku będą cięły zatrudnienie, a w konsekwencji przeniosą działalność za granicę. Wielką Brytanię już opuszczają tak znane firmy, jak Honda, czy Nissan. Szacuje się, że wobec braku osiągnięcia porozumienia z UE, Brytyjczycy mogą stracić setki tysięcy miejsc pracy. Jeśli ze Zjednoczonego Królestwa ucieknie Airbus, oznaczać to będzie utratę 14 tysięcy miejsc pracy. To już niedaleka droga do wzrostu bezrobocia w całym kraju z 4,1% do 7,5%. W sytuacji braku porozumienia z Brukselą pewnym ratunkiem mogą być umowy bilateralne z poszczególnymi państwami i intensyfikacja porozumień handlowych z USA. Brytyjczycy żywią obawy, że mogą stać się ofiarą szantażu ze strony państw europejskich, a ich wyniki gospodarcze uzależnione będą od widzimisię Brukseli.

Zbliżający się Brexit obudził również dawno zapomniane konflikty, o których Wielka Brytania miała nadzieję już zapomnieć. Parlament Europejski nalega, żeby w negocjacjach o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa uwzględnić szczególną sytuację Irlandii, a tym samym zabezpieczyć kwestię procesu pokojowego w Irlandii Północnej. W 1921 r. na mocy traktatu angielsko-irlandzkiego przedzielono wyspę granicą. Wówczas to katolickim hrabstwom przyznano status autonomiczny tworząc Republikę Irlandii. Z kolei hrabstwa zamieszkiwane główne przez protestantów pozostały w ramach Zjednoczonego Królestwa jako Irlandia Północna. Podział wyspy i dyskryminacja ludności katolickiej doprowadziły w końcu lat 60. XX w. do wybuchu konfliktu, który przerodził się w przewlekłą wojnę domową. Konflikt zakończono dopiero w 1998 r. podpisaniem tzw. Porozumienia Wielkopiątkowego. Udział w strukturach europejskich oraz porozumienie pokojowe sprawiły, że granica dzieląca Irlandię przestała być widoczna. Swobodny przepływ ludzi i towarów był jednym z filarów porozumienia zwaśnionych stron i wynik referendum z 2016 r. wywraca wszystko do góry nogami. Wirtualna granica znowu stanie się widoczna, co skomplikuje relacje handlowe i utrudni codzienność tysięcy ludzi. Obie strony teoretycznie może i by chciały zachować swobodny przepływ, ale ich chęci rozbijają się o twardą rzeczywistość. Eksperci jasno wskazują, że towary mogłyby trafiać z i na rynek brytyjski z pominięciem ceł i taryf. Istnieje też wysokie prawdopodobieństwo znaczącego wzrostu przemytu paliw i wyrobów tytoniowych, jak również niekontrolowanego napływu imigrantów. Wszystko szłoby przez dziurawą granicę z Irlandią, a na to Londyn stanowczo nie może sobie pozwolić.

W obliczu rysującego się wybuchu ponownego konfliktu rozrysowywane są różne scenariusze załagodzenia sytuacji. Jednym z pomysłów stałoby się pozostawienie Irlandii Północnej w unijnym obszarze celnym. Jako jedyna część Zjednoczonego Królestwa Irlandia by pozostała częścią wspólnego rynku i unii celnej. Ale Londyn nie zgadza się na to rozwiązanie, bo linia negocjacyjna rządu zakłada pełne wyjście z Unii Europejskiej i nie przewiduje odstępstw od tej normy. Inne rozważania w stylu przesunięcia punktów kontroli na lotniska i do portów morskich budzą jeszcze większe kontrowersje. Niewątpliwie zaletą tego rozwiązania byłoby zapewnienie status quo w Irlandii Północnej i zapewnienie swobodnego przepływu towarów i osób. Ale wiązałoby się to również z naruszeniem integralności Zjednoczonego Królestwa i nadanie de facto specjalnego statusu Irlandii Północnej. Granica celna przebiegałaby wówczas na morzu, zostawiając Irlandię Północną po jednej, a Szkocję, Anglię i Walię po drugiej stronie. Londyn mówi podobnym pomysłom stanowcze „nie”, a już nad nieśmiałymi propozycjami ewentualnego zjednoczenia Irlandii nawet się nie chce zastanawiać.

Podrzucane przez Brukselę pomysły zaradzenia sytuacji budzą opór rządu May i mogą spowodować, że 29 marca dojdzie do rozwodu z UE bez formalnego zabezpieczenia interesów każdej ze stron. Pociągnie to za sobą rozbudowę infrastruktury granicznej i wprowadzenie posterunków i kontroli celnej. I w tej chwili jest to jedyna realna opcja, która leży na stole. Irlandia nie przestaje przeciwko temu protestować, bo to właśnie ona może okazać się największą przegraną brexitowego referendum. Mówi się o przewidywanym spadku PKB aż o 7% i kryzysie, który może być większy od tego, który dotknie Wielką Brytanię. Irlandia błaga Brukselę o pomoc, dowodząc, że twarda granica z pewnością doprowadzi do eskalacji napięć w Irlandii Północnej, a w najgorszym przypadku do upadku porozumienia pokojowego.

Na ostateczny kształt brexitowych negocjacji czeka cierpliwie Szkocja. Szkoci krytykują pomysł wyjścia Wielkiej Brytanii z UE, podnosząc również, że Brexit wzmocnił argumenty za szkocką niepodległością. Brytyjski rząd uważa problem niepodległości Szkocji za zamkniętą sprawę, odkąd w 2014 r. 55% szkockich wyborców opowiedziało się za pozostaniem w strukturach Zjednoczonego Królestwa. Wtedy głównym argumentem była chęć pozostania w UE, ale ten właśnie traci rację bytu. Świadoma tego niebezpieczeństwa Teresa May może nie zgodzić się na rozpisanie drugiego referendum, ale Szkocja nie zmierza się poddać. Pojawiają się głosy, że jeśli Anglia chce, może sobie opuścić UE sama, a Szkocja w niej zostanie, ale niewiele mają one szans na powodzenie.

Wielka Brytania przeciera szlaki. W przepychankach dotyczących rozwodu z UE wszystkie chwyty są dozwolone. Wcale nie jest powiedziane, że proces opuszczania struktur nie zostanie rozciągnięty w czasie lub nawet zaniechany. Obie strony grają va banque, licząc, że uda im się wytargować jak najwięcej. Zakładnikiem politycznej gry są firmy i zwykli obywatele, którzy na razie jedyne, co mogą powiedzieć o obecnej sytuacji, to powtórzyć za Sokratesem:- Wiem, że nic nie wiem.

Magdalena Piórek
Absolwentka Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego

Czytaj więcej: Brrr(!)exit

Kraina ropą płynąca

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 21 luty 2019 23:28

Magdalena Piórek

Lider wenezuelskiej opozycji Juan Guaido 23 stycznie 2019 r. ogłosił się tymczasowym prezydentem Wenezueli. Przy politycznym poparciu ze strony USA, Kanady i części państw Ameryki Łacińskiej rzucił wyzwanie dotychczasowemu włodarzowi tego kraju, Nicolasowi Maduro. Maduro został ponownie zaprzysiężony na prezydenta 4 stycznia br. w atmosferze oskarżeń opozycji o sfałszowanie wyborów. Przeciwko próbie zamachu stanu w Wenezueli zaprotestowały Chiny i Rosja, których dotychczasowe strategiczne interesy w tej części świata mogą zostać zagrożone. Do ulicznej mobilizacji przeciwko Maduro dochodzi w momencie, gdy kraj przeżywa najpoważniejszy kryzys w swej najnowszej historii. Jednocześnie dzieje się to w kraju, który dysponuje największymi złożami ropy na świecie i swego czasu świecił przykładem dla państw regionu.

Kryzys, który dotknął Wenezuelę, wybuchł rok po śmierci Hugo Chaveza, prezydenta, który rządził tym krajem czternaście lat. Namaszczony przez niego rząd Maduro stanął w obliczu problemów pozostawionych przez poprzednika i nie potrafił skutecznie przeciwdziałać skutkom chylącej się ku upadkowi gospodarki. Postawił również na silny sojusz z Chinami i z Rosją, konfrontując jednocześnie z USA. Po zapowiedziach rezygnacji w rozliczeniach finansowych w dolarach, Biały Dom odpowiedział sankcjami, co tym bardziej nie pomogło Wenezueli. Sytuację pogarsza rywalizacja interesów poszczególnych mocarstw, z których każde walczy o swój kawałek tortu. Od początku kryzysu z Wenezueli uciekło już ponad trzy miliony ludzi.

Paradoksalnie największym nieszczęściem Wenezueli stało się właśnie jej czarne złoto. Gospodarka kraju opiera się głównie na ropie naftowej. Ryzykowne, biorąc pod uwagę częste wahania cen tego surowca, a akurat Wenezuela mocno uzależniła się od aktualnej ilości dolarów za baryłkę. 90% eksportu to olej napędowy, ze sprzedaży którego finansowany jest budżet państwa i zapewnia się środki na te towary, które Wenezuela musi importować. Gdy w 2002 r. ceny ropy poszybowały w górę, kraj dostał potężny zastrzyk gotówki. Chavez, zamiast zainwestować pieniądze w przemysł i gospodarkę, a także zabezpieczyć rezerwy walutowe państwa, postawił głównie na finansowanie swoich socjalnych obietnic. Po ambitnych planach zabezpieczenia na przyszłość pozostało trzysta pięćdziesiąt ton złota, których Wenezuela właśnie pospiesznie się pozbywa, by móc za to dostać kolejne chińskie i rosyjskie kredyty.

Wenezuelę przez lata stać było na finansowanie różnego rodzaju programów socjalnych, pomocy żywnościowej i energii. Inwestowano w budownictwo mieszkaniowe, oddając do użytku co biedniejszym obywatelom prawie dwa miliony mieszkań. Doprowadzało to do furii zagraniczne banki, które nie mogły przez to liczyć na zainteresowanie obywateli w kwestii pożyczek i kredytów. Paliwo stało się najtańsze na świecie. Litr benzyny kosztuje 1 bolivara. Tym samym, jeszcze przed niedawną denominacją, za dolara można było zatankować ponad dziesięć tysięcy litrów ropy. Szok dla Europejczyków, którzy o takich cenach mogliby tylko pomarzyć. W latach prosperity i „krainy mlekiem i miodem płynącej” nacjonalizowano przemysł, odbierano wielkie gospodarstwa rolne i importowano na tak wielką skalę, że często lokalne produkty nie miały szans konkurować z ich tańszymi, zagranicznymi odpowiednikami. Ceny ropy na światowych rynkach cały czas rosły i nikt nie myślał o tym, co będzie dalej.

Dobra sytuacja gospodarcza pozwoliła Wenezueli prowadzić niezależną politykę zagraniczną. Czyli taką, która stała w zupełnej sprzeczności z interesami amerykańskimi w regionie i była jawnie konfrontacyjna. Wenezuela sądziła, że jest w stanie chronić interes kraju i własnymi siłami w porę zapobiegać zewnętrznym wpływom. Jeszcze za czasów Chaveza rząd – chcąc w pełni korzystać z zasobów ropy naftowej - przejął kontrolę nad aktywami obsługującymi sektor naftowy. Nowe prawo umożliwiło przejęcie własności takich firm, jak amerykańskie przedsiębiorstwo Halliburton. Wywołało to wściekłość USA i falę nieprzychylnych komentarzy w zachodnich mediach.

W 2014 r. z całą mocą wybuchł kryzys. Najbogatsze dotąd państwo w Ameryce Łacińskiej niemalże z dnia na dzień stało się nędzarzem. Gospodarka znalazła się w rozpaczliwym stanie, a szalejąca hiperinflacja mocno ograniczyła możliwości kupna wielu dostępnych wcześniej produktów. Według danych Międzynarodowego Funduszu Walutowego z końcem 2018 r. stopa inflacji wyniosła prawie czternaście tysięcy procent. Za jednego dolara amerykańskiego wedle oficjalnego kursu wymiany trzeba było płacić 69 tysięcy bolivarów. Na czarnym rynku kurs był jeszcze wyższy i dolar kosztował aż 800 tysięcy bolivarów. Wenezuelczycy narzekali, że „hiperinflacja zamieniła wenezuelskie banki w składowiska bezużytecznych banknotów”. Politycy rządzący krajem na głos przyznają to, co od dawna jest oczywiste: „Staliśmy się krajem o najwyższej inflacji na świecie”.

O złą sytuację w kraju Nicolas Maduro oskarża USA i Kolumbię. Nie przestaje dowodzić, że jego samodzielna polityka mocno naruszyła amerykańskie interesy, co pociągnęło za sobą zemstę Białego Domu. Służby twierdzą, że poczynając od 2014 r. miały miejsce zabiegi zmierzające do destabilizacji waluty wenezuelskiej i wywołania tym samym kryzysu finansowego. Banknoty o najwyższym nominale 100 bolivarów były przerzucane przez kolumbijską granicę, gdzie już przejmowała je miejscowa mafia. Następnie były one fałszowane i wprowadzane z powrotem do obiegu. Szacuje się, że w ten sposób wyprowadzono z Wenezueli ponad 300 miliardów bolivarów. W listopadzie 2017 r. Maduro oskarżył kolumbijskiego prezydenta Juana Manuela Santosa o koordynowanie działań mafii i realizowanie poleceń Waszyngtonu. Poza spekulacjami walutą, obce służby dodatkowo wyprowadzały z kraju zapasy żywności, leków, czy metali szlachetnych. Zza granicy inspirowane były również zamachy terrorystyczne m.in. na elektrownię czy Trybunał Stanu. Administracja amerykańska wykorzystała te trudności i piętnując braki w zaopatrzeniu nałożyła sankcje polityczne i gospodarcze. Dodatkowo poparła je groźbami dokonania inwazji zbrojnej w celu „przywrócenia demokracji”. Biały Dom uznał Wenezuelę za „niezwykłe zagrożenie dla USA”. Już w 2017 r. Mike Pompeo, sekretarz Stanu USA przyznał, że amerykańskie agencje wywiadowcze pracują z państwami regionu nad zmianą reżimu w Wenezueli.

Po przegranych przez opozycję wyborach Waszyngton dodatkowo nałożył embargo na dostarczanie żywności, czy środków medycznych. Zamrożono aktywa rządu i wielu wenezuelskich polityków w amerykańskich bankach. Największym ciosem były jednak sankcje nałożone na import wenezuelskiej ropy naftowej. W odpowiedzi na to Maduro ogłosił, że Wenezuela rezygnuje ze sprzedaży ropy w dolarach i przechodzi na rozliczenia w chińskich juanach.

W 2018 r. ceny baryłki ropy drgnęły i Wenezuela dostrzegła dla siebie szansę na odbicie się od dna. Zostały podpisane kontrakty z chińskimi i rosyjskimi firmami. Kontrakt z Chinami zakładał zbudowanie wielkiego rurociągu, którym wenezuelska ropa miałaby popłynąć do Azji. Wymiana z Chinami objęła m.in. realizację prawie siedmiuset chińskich projektów gospodarczych w Wenezueli. Chiny są też największym wierzycielem rządu w Caracas. Wenezuela jest im winna ponad dwadzieścia miliardów dolarów. Chińskie przedsiębiorstwa energetyczne zyskały znaczne udziały w obszarach naftowych, a w zamian kredytują programy socjalne Maduro.

Jeśli w wyniku rewolucji dojdzie do upadku Maduro, Chiny i Rosja będą największymi przegranymi tej sytuacji. Zwłaszcza dla Rosji byłaby to klęska jej planów w tej części świata. Wenezuela jest kluczem dla utrzymania rosyjskich wpływów w Ameryce Łacińskiej. Jeśli USA uda się wyrugować Rosję z Wenezueli, wtedy już tylko kwestią czasu będzie erozja wpływów na Kubie, czy w Nikaragui. Kuba dotąd bardzo korzystała z taniej wenezuelskiej ropy, co pomagało jej utrzymać niskie ceny. Waszyngton nie mógł też przejść obojętnie wobec coraz bardziej jednoznacznie brzmiących deklaracji umieszczenia rosyjskich baz wojskowych w Wenezueli. Skracałoby to drastycznie dystans zasięgu rosyjskich rakiet wobec bliskości terytorium USA. Jeżeli próba umieszczenia rakiet na Kubie w czasach zimnej wojny omal nie zakończyła się nuklearnym konfliktem, było do przewidzenia, że Waszyngton zareaguje tutaj równie mocno. Kreml niby zapowiedział, że będzie bronił Maduro „wszelkimi dostępnymi sobie sposobami”, ale prawda jest taka, że Rosja nie ma fizycznych możliwości, żeby konkretnie wspomóc sojusznika. Wenezuela to nie Syria, którą Moskwa ma prawie pod nosem i wątpliwe, żeby można było sobie pozwolić na wysłanie regularnych oddziałów wojskowych.

Korzysta z tego Donald Trump, który „nie wyklucza interwencji wojskowej”. Jest przy tym bardziej zdeterminowany, mając w perspektywie wizję przejęcia pól naftowych przez amerykańskie firmy. Dla Amerykanów ma to ogromne znaczenie, zwłaszcza w przededniu konfrontacji z Iranem. Wenezuela stała się po prostu jednym z elementów układanki w rywalizacji, która przecież toczy się na zupełnie innym kontynencie. USA zamierzają w marcu nałożyć embargo na Iran, a w konsekwencji ostatecznie doprowadzić do zerowej sprzedaży irańskiej ropy. Ma to zmusić Teheran do bardziej elastycznej polityki na Bliskim Wschodzie. Waszyngton wie, że jego ruch może doprowadzić do szoku cenowego i kryzysu na rynkach naftowych, gdzie niedobór ropy odbije się również na USA. USA będą musiały wygrać konfrontację z Iranem i nadrobić tym niepowodzenia w wojnie w Syrii, ale najpierw muszą zagwarantować sobie wolność dostaw. Trump ma nadzieję, że przejęcie wenezuelskich złóż rozwiąże ten problem i w konsekwencji utrzyma ceny surowca na stabilnym poziomie.

Maduro stoi pod ścianą. Doskonale wie, że utrzyma się tak długo, jak długo będzie miał poparcie resortów siłowych. A już pojawiają się pierwsze pęknięcia w obozie władzy, gdyż pierwsi generałowie zaczynają przechodzić na stronę opozycji. Prezydent może zostać zmuszony do ustąpienia. Otwiera to drogę opozycji, która już zapowiedziała zbliżenie z USA. USA liczą się z tym, że mogłaby wybuchnąć wojna. Natomiast spadające ludziom na głowy bomby nie rozwiążą problemów, z jakimi borykają się dzisiaj Wenezuelczycy.

Występowanie w obronie demokracji zawsze się opłaca. Zwłaszcza wtedy, gdy można na niej zarobić miliardy i zabezpieczyć interesy hegemona.

Magdalena Piórek

Absolwentka Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego

Czytaj więcej: Kraina ropą płynąca

Szokujące wytyczne

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 11 luty 2019 20:49

Zbigniew Lipiński

Myliłby się ten kto by sądził, że prezydent Donald Trump odmówi czegokolwiek żydowskiemu lobby w USA lub państwu Izrael czy światowej diasporze żydowskiej. Przeciwnie zarówno jego powiązania rodzinne (córka jego Ivanka wyszła za ortodoksyjnego Żyda i przeszła na judaizm) jak i strach przed siłą amerykańskiego żydostwa skłania przywódcę jedynego supermocarstwa na świecie do pospiesznego i wręcz gorliwego wypełniania żydowskich żądań.

My Polacy doświadczyliśmy tego, gdy Trump bez najmniejszych wahań podpisał słynną ustawę S.447. Nie inaczej postępuje Kongres, który przegłosowuje żydowskie żądania w formie ustaw lub rezolucji jednogłośnie, lub prawie jednogłośnie, a niekiedy przez aklamację.

Zanim jednak przejdę do omówienia szczegółów amerykańskiej służebności wobec żydostwa przyjrzyjmy się niesłychanie ciekawemu a z drugiej strony przerażającemu dokumentowi uchwalonemu w lutym 2018 r. na konferencji zorganizowanej przez Europejski Kongres Żydów, oraz uniwersytety w Nowym Jorku, Tel Avivie i Wiedniu. Dokument nosi tytuł „Koniec z antysemityzmem. Katalog wytycznych do walki z antysemityzmem”. Autorzy opracowania to: Armin Lande z Instytutu Studiów Żydowskich na Uniwersytecie Wiedeńskim zajmujący się tekstami z Qumran; Ariel Muzicant, przewodniczący wiedeńskiej loży B’nai B’rith, członek zarządu Muzeum Żydowskiego w Wiedniu i Wiedeńskiego Instytutu Badań nad Holocaustem Szymona Wiesenthala; Dina Porat, profesor Uniwersytetu w Tel Awiwie i główny historyk w Instytucie Yad Vashem; Lawrence H. Schiffman, hebraista na Uniwersytecie w Nowym Jorku, dyrektor Globalnego Instytutu Zaawansowanych Badań nad Żydami; Mark Weitzman, członek amerykańskiej delegacji do Międzynarodowego Urzędu ds. Pamięci Holokaustu, gdzie przewodniczy Komitetowi ds. Antysemityzmu i Negacji Holokaustu. Jest członkiem panelu doradczego Ekspertów ds. Wolności Wyznania i Przekonań Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) oraz współprzewodniczy Grupie Roboczej do Spraw Międzynarodowych Światowego Forum Antysemityzmu. Fragmenty tego „dzieła” przedstawiam poniżej.

Wszystkie państwa i organizacje powinny...

„(...) Wszystkie państwa, społeczeństwa, grupy religijne, organizacje zajmujące się kulturą, internet, ośrodki akademickie i edukacyjne, media, business, grupy polityczne i rządowe organizacje i instytucje powinny przyjąć i wdrożyć definicję antysemityzmu przyjętą przez Międzynarodowy Sojusz na Rzecz Pamięci o Holocauście. Walka z antysemityzmem powinna znaleźć się w legislacji każdego państwa najlepiej jako wpis w konstytucji. Prawodawcy powinni stworzyć ramy prawne do skutecznego zwalczania antysemityzmu. W związku z tym istniejące prawo powinno zostać zaostrzone, a jeśli to konieczne należy stworzyć nowe rozwiązania umożliwiające walkę z antysemityzmem.

Ze względu na umiędzynarodowienie mediów tradycyjnych i internetowych walka z antysemityzmem może być skuteczna jedynie, gdy stanie się kluczowym elementem polityki zagranicznej oraz polityki organizacji międzynarodowych takich jak UE i ONZ. Rządy i organizacje międzynarodowe powinny potępić jawny i usankcjonowany prawnie antysemityzm, który istnieje w wielu krajach np. w Iranie.

Każde państwo i organizacja międzynarodowa powinny mianować swojego przedstawiciela do walki z antysemityzmem W zależności od wielkości każde państwo powinno mieć przynajmniej jeden, jeśli nie więcej, instytut do studiów nad antysemityzmem. Każde państwo powinno wesprzeć finansowo walkę z antysemityzmem roczną kwotą o wysokości 0,02% swojego PKB. Każda grupa, organizacja i instytucja powinna przeznaczyć rocznie kwotę wysokości 1% swojego budżetu na walkę z antysemityzmem w kontekście własnej działalności.
Osoby, które głoszą lub mają poglądy antysemickie nie powinny mieć prawa do zajmowania znaczących stanowisk ani do sprawowania funkcji umożliwiających wywieranie wpływu na polu kultury, religii i edukacji. Elity, decydenci i osoby wpływowe powinny dawać dobry przykład w walce z antysemityzmem, powinny głośno wypowiadać się przeciwko wszelkim przejawom antysemityzmu, powinny natychmiast podejmować działania przeciwko wszelkim przejawom antysemityzmu.

Podmioty gospodarcze powinny być zniechęcane do współpracy z państwami i organizacjami, które w jakikolwiek sposób wspierają antysemityzm. Podmioty gospodarcze powinny zaprzestać również sprzedaży lub reklam internetowych, lub tradycyjnych produktów z treściami antysemickimi (…).

Istniejące antysemickie stereotypy oraz symbole muszą zostać wykorzenione z kulturowej i religijnej pamięci świata. Powinny zostać zidentyfikowane jako antysemickie i nie wolno pozwolić na to, żeby generowały antysemityzm. Z tego względu gdziekolwiek to możliwe, antysemickie treści powinny być usuwane z obiegu internetowego i poza-internetowego. Antysemickie treści w mediach społecznościowych i innych mediach powinny zostać zakazane i usunięte. Treści antysemickie, których nie można usunąć z kulturowej i religijnej pamięci świata, powinny zostać opatrzone komentarzami ostrzegającymi przed ich antysemicką naturą.

Należy podkreślać i zamieszczać offline i online pozytywne treści na temat judaizmu. W tym celu należy podkreślać zasługi Żydów dla danej społeczności lub państwa poprzez upamiętnianie żydowskiego wkładu w dziedzictwo światowe. Istniejące i powstające książki i dokumenty na temat judaizmu powinny zostać przetłumaczone na jak najwięcej języków i dystrybuowane po przystępnych cenach lub za darmo zarówno offline jak i online.

Historia antysemityzmu powinna zostać właściwie przedstawiona w kulturowej i religijnej pamięci świata, a niewłaściwe opisy należy poprawić wszędzie tam gdzie możliwe.

Istniejące i powstające książki i dokumenty na temat antysemityzmu od jego starożytnych początków aż po dzień dzisiejszy powinny zostać przetłumaczone na jak najwięcej języków i dystrybuowane po przystępnych cenach lub za darmo zarówno offline jak i online.

Głos ofiar antysemityzmu od starożytności po dzień dzisiejszy powinien być nagłośniony i zobrazowany zarówno offline jak i online. Aby to zrealizować należy stworzyć internetową bazę danych.

Dodatkowo, oprócz dni upamiętnienia Holocaustu, ofiary prześladowań antysemickich powinny zostać specjalnie upamiętnione w krajach w których te prześladowania miały miejsce: muzea, filmy dokumentalne itp. powinny koncentrować się nie tylko na shoah, ale powinny też uwzględniać inne przejawy antysemickiej przemocy.(...)

Nauczanie na temat holocaustu musi zostać uzupełnione innymi strategiami edukacyjnymi, które przekazują szerszy rys historyczny horroru antysemityzmu, jak również zrozumienie wkładu Żydów w wiele dziedzin współczesnej kultury i cywilizacji. Należy nauczać o historii, kulturze i religii judaizmu na wszystkich poziomach systemu edukacyjnego od przedszkola po uniwersytety. W szkołach należy nauczać historii antysemityzmu od jego starożytnych początków aż do dnia dzisiejszego. Nauka powinna trwać od najniższego poziomu edukacji po uniwersytety i dalszą edukację.

Na gruncie edukacji nie jest możliwe zwalczanie irracjonalnej religijnej natury antysemickiej nienawiści wyłącznie przy pomocy racjonalnych argumentów. Muszą być one uzupełnione emocjonalnymi doświadczalniami zarówno religijnymi, jak i świeckimi. Edukacja na wszystkich poziomach powinna zawierać emocjonalne spotkania z judaizmem i Żydami. Poza edukacją czynnikiem o charakterze kluczowym jest kontakt z żywym judaizmem. Szczególnie ważne jest, aby osoby decyzyjne i wpływowe miały kontakt z żydowską kulturą i religią w wymiarze praktycznych kontaktów z judaizmem zarówno w Izraelu, jak i zagranicą. Z tego względu zaleca się, żeby religijne organizacje i instytucje uczestniczyły w imprezach międzyreligijnych od grup dyskusyjnych po wspólne modlitwy. Powinno się zachęcać organizacje polityczne, instytucje i podmioty gospodarcze do współpracy z Izraelem i Żydami na gruncie religijnym, kulturowym, akademickim, edukacyjnym i biznesowym”.

USA w awangardzie walki z antysemityzmem

Wprawdzie omawiana powyżej uchwała została podjęta w lutym 2018 r., to już od 2016 r. trwały w Stanach Zjednoczonych prace nad rezolucją Combating European Anty-Semitism Act of 2017, którą Trump podpisał 14 stycznia. Jak się wydaje, władze amerykańskie wiedziały o przygotowywanej uchwale i nastąpiła koordynacja prac obu stron. Rezolucję Izba Reprezentantów uchwaliła jednogłośnie w maju 2017 r. a w grudniu 2018 r. zatwierdził ją Senat. Według twórców rezolucji w interesie USA leży walka z antysemityzmem zarówno w kraju jak i zagranicą. Ich zdaniem istnieje potrzeba zapewnienia bezpieczeństwa środowiskom żydowskim w Europie, ponieważ – jak twierdzą – nastąpił wzrost liczby antysemickich incydentów w Europie.

Rezolucja nr 672 zobowiązuje Departament Stanu do dokumentowania aktów antysemityzmu i podejmowania działań zachęcających inne rządy do przyjęcia definicji antysemityzmu zredagowanej przez International Holocaust Remembrance Alliance. Departament musi ponadto uwzględniać w corocznym raporcie na temat wolności religijnej incydenty antyżydowskie. Także Departament ma informować o współpracy USA z europejskimi służbami bezpieczeństwa w celu zwalczania antysemityzmu. Raport taki będzie informował, co robią europejskie rządy dla przyjęcia i stosowania wspomnianej definicji antysemityzmu.

Izba Reprezentantów wyznaczyła prezydentowi 90-dniowy termin na powołanie Specjalnego Wysłannika ds. Monitorowania i Zwalczanie Antysemityzmu w randze ambasadora. Jak było do przewidzenia, rezolucja została uchwalona tylko przy jednym głosie wstrzymującym się.

Tajne rokowania polskich rządów

Rozmowy między władzami polskimi a rządem izraelskim oraz organizacjami żydowskimi są skrzętnie ukrywane przed polską opinią publiczną. Co ciekawe, to właśnie strona żydowska niejednokrotnie uchyla rąbka tajemnicy na temat tych rokowań. Tak więc właśnie ze źródeł izraelskich dowiadujemy się, że ambasador RP w Kanadzie Andrzej Kurnicki spotkał się w grudniu 2018 r. z reprezentantami The World Jewish Restitution Organization zajmującej się kwestią uzyskiwania żydowskich nieruchomości w Europie (poza Niemcami i Austrią).

Nadmienić należy, że Kurnicki oprócz funkcji ambasadora jest również Pełnomocnikiem MSZ ds. Stosunków z Diasporą Żydowską. Jest on fachowcem w dziedzinie finansów i pracował w dwóch dużych amerykańskich firmach ubezpieczeniowych The New York Life i The Prudential oraz w banku Legg Mason. W Polsce był sekretarzem rady nadzorczej Banku Ochrony Środowiska. Należy więc przypuszczać, iż rząd polski zamierza w sposób dyskretny zaspokoić roszczenia żydowskie. Również uporczywe milczenie najwyższych dostojników Rzeczpospolitej skłania do takiego przypuszczenia.

Prawdopodobnie Kurnicki ma za zadanie wytargować od strony żydowskiej mniejszą kwotę niż zgłoszone do polskiego Ministerstwa Sprawiedliwości 300 mld dolarów. Czy byłoby to 300 mld czy zgłoszone początkowo 60 mld dolarów i tak państwo polskie nie byłoby w stanie udźwignąć tego haraczu. Pozostaje więc „obdarowanie” przedstawicieli Holocaust Industry polskimi nieruchomościami. Być może ten proceder już się w tajemnicy rozpoczął. Ale jednak nie sposób będzie utrzymać tę tajemnicę w nieskończoność.

Atak na cywilizację łacińsko-chrześcijańską

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że przedstawione w części pierwszej artykułu wytyczne, a właściwie dyrektywy stanowią atak na cywilizację łacińską, której najwięcej elementów pozostało właśnie w Europie Środkowo-Wschodniej, a szczególnie w Polsce. Tekst jest napisany z pozycji narodu sprawującego (w niektórych przypadkach dopiero mającego sprawować) władzę na całym świecie, z pozycji zwierzchników funkcjonujących rządów i państw narodowych, już nie narodu wybranego, ale narodu panującego na świecie. W sposób bezczelny autorzy rozkazują, kto nie może wykonywać funkcji publicznych, co ocenzurować, w jakiej wysokości państwa i organizacje mają łożyć na propagowanie walki z domniemanym antysemityzmem, propagandę judaizmu, promowanie prawdziwych i rzekomych zasług żydostwa. Itp., itd. Generalnie wytyczne można sprowadzić do totalnego prania mózgów.

Należy zakładać, że nacisk na realizację owych wytycznych będzie skierowany w głównej mierze na nasz kraj, ponieważ wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że tu właśnie zostanie ustanowiony Polin. Prawdopodobnie naciski te zostaną z powodzeniem zrealizowane, gdyż wpływy żydowskie w naszym kraju są znaczne, a lobby filosemickie wyjątkowo gorliwe i usłużne. Ciekawa też będzie reakcja krajów zachodnich na realizowanie przez Stany Zjednoczone omówionych dyrektyw. Przy tej okazji USA mają szansę jeszcze bardziej zwiększyć swoje wpływy w Europie Zachodniej. W Polsce nie muszą, ponieważ zostaliśmy już sprowadzeni do pozycji amerykańskiej kolonii, zarządzanej przez gubernator Mosbacher.

Zbigniew Lipiński   http://www.mysl-polska.pl/1811
Myśl Polska, nr 7-8 (10-17.02.2019)

Czytaj więcej: Szokujące wytyczne