Polska

Campusu nie będzie, ale organizatorzy nie przywrócą zniszczonych kortów w Kortowie

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 22 sierpień 2025 17:00

Adam Jerzy Socha

Rok temu prezes Fundacji "ŻAK" UWM Tomasz Wierzejski zapewniał mnie, że organizator Campusu Polska Przyszłości "jest zobowiązany przywrócić teren do stanu pierwotnego po jego wykorzystaniu, wraz z poniesieniem związanych z tym kosztów". Przez "teren" należy rozumieć korty tenisowe, na których organizatorzy Campusu zbudowali olbrzymią halę. Jednak nie przywrócili i nie przywrócą.

W związku z oficjalnym ogłoszeniem przez Rafała Trzaskowskiego, iż w tym roku nie odbędzie się Campus Polska Przyszłości w Kortowie, tylko Campus Academy w Międzyzdrojach od 25 do 28 września, wysłałem do prezesa fundacji dwa pytania:

1. Czy Fundacja przywróci do użytku zabrane na potrzeby Campusu tereny kortów dla tenisistów?

2. Kto poniesie koszty odtworzenia kortów?

Po miesiącu, w piątek 22 sierpnia otrzymałem taką odpowiedż:

Szanowny Panie, odpowiadając na zadane pytania uprzejmie informuję, że:
1. Na wniosek samorządu studentów planowana jest zmiana przeznaczenia terenu kortów tenisowych na miejsce do organizacji imprez masowych, takich jak juwenalia. Zmiana ta wpisuje się w projekt modyfikacji plaży nad jeziorem Kortowskim.
2. Na chwilę obecną nie planuje się odtworzenia kortów.

Z poważaniem
Tomasz Wierzejski

Rok temu tak na ten temat pisałem:

Fundacja Żak UWM odpowiedziała na moje pytania dotyczące oddania kortów tenisowych na Campus Polska Przyszłości. Tenisiści, którzy od lat korzystali z kortów tenisowych w miasteczku uniwersytecki UWM zwrócili się do mnie z prośbą o wyjaśnienie, dlaczego w lipcu tego roku korty przy plaży kortowskiej zostały zamknięte? Na ich miejscu zaczęto budować olbrzymią halę. Pracownicy z placu budowy hali powiedzieli im, że hala powstaje dla Campusu Polska Przyszłości.

1. Czym się Zarząd kierował oddając na zniszczenie korty na budowę Campus Arena, skoro do tej pory Campus korzystał z największej hali sportowej w Kortowie?

Zarząd Fundacji „Żak” nie „oddał na zniszczenie” tylko podpisał umowę najmu na ten teren, a organizator wydarzenia Campus jest zobowiązany przywrócić teren do stanu pierwotnego po jego wykorzystaniu, wraz z poniesieniem związanych z tym kosztów. Natomiast o motywy zmiany miejsca z hali sportowej w Kortowie na nową halę proszę pytać organizatora wydarzenia Campus.

2. Ile Campus zapłaci Fundacji za wydzierżawiony teren kortów?

Nie jestem uprawniony do udzielenia takich danych, gdyż w myśl Kodeksu cywilnego i ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji stanowią one tajemnicę Fundacji.

3. Ile w ubiegłym roku zarobiła Fundacja na kortach? (Ile dzieci i młodzieży skorzystało z kortów w 2023 roku?)

Fundacja nie dzierżawiła od uniwersytetu kortów w 2023 r., zatem pytanie jest bezprzedmiotowe.

Od redaktora: Wygląda na to, że UWM oddał w tym roku korty w dzierżawę Fundacji, żeby zakamuflować bezpłatne przekazanie terenu Campusowi.

4. Czy przywrócą Państwo korty do użytku i kiedy?

Zgodnie z umową najmu pomiędzy Fundacją „Żak” a organizatorem wydarzenia Campus, najemca jest zobowiązany przywrócić teren do stanu pierwotnego po jego wykorzystaniu, jeszcze we wrześniu, wraz z poniesieniem związanych z tym kosztów.

Z poważaniem

Tomasz Wierzejski

Prezes Zarządu Fundacji Żak UWM

 Skąd Fundacja Campus miała środki na budowę hali?

UWM od 2021 roku udostępnia na przełomie sierpnia i września, na 7 dni, część obiektów i sal uniwersyteckich, w tym największą halę sportową w Kortowie oraz teren przy plaży na Campus. Dlaczego w tym roku organizatorzy zrezygnowali z hali sportowej i zbudowali własną, gigantyczna halę? Jak czytamy na stronie Campusu: konstrukcja jest wysoka na 17 metrów i ma 2600 m kw powierzchni! Widać, że organizatorzy mają bogatych sponsorów (właśnie wyszło na jaw, że samorząd woj. warmińsko-mazurskiego przekazał na Campus 300 tys. zł

Campus, partyjna impreza KO, był finansowany z publicznych środków).

zdjęcia A.Socha (22.08.)

W 2023 roku UWM na swojej stronie poinformował miłośników tenisa:

„Warto podkreślić, że uniwersyteckie korty przeszły gruntowną modernizację – została odnowiona nawierzchnia, wymieniono linie, zamontowano nowe ogrodzenie i oświetlenie”.

W tym roku, 30 kwietnia na stronie UWM ukazało się zaproszenie tenisistów do korzystania z kortowskich kortów. Czytamy w nim:

„Po zimowej przerwie działanie wznawiają korty tenisowe znajdujące się na terenie miasteczka akademickiego Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Do dyspozycji pasjonatów gry w tenisa jest osiem kortów przy ul. Heweliusza 5. W Kortowie znajduje się jeszcze 5 kortów deblowych zlokalizowanych przy Jeziorze Kortowskim, ale zostaną one udostępnione użytkownikom po Kortowiadzie, która odbędzie się w dniach 22-25 maja”.

I rzeczywiście po Kortowiadzie tenisiści powrócili na korty przy jeziorze. I raptem pod koniec lipca korty zamknięto. Jak powiedzieli mi tenisiści, korzystali z nich nie tylko tenisiści „z miasta”, ale także obozy dziecięce i młodzieżowe, która przyjeżdżały z całego kraju specjalnie na wakacje do uniwersyteckiego miasteczka, żeby pograć w tenisa.

Wobec tych wątpliwości wysłałem 11 sierpnia pytania do rektora UWM Jerzego Przyborowskiego i 22 sierpnia otrzymałem odpowiedzi:
1. Dlaczego korty zostały zlikwidowane na rzecz Campusu Polska Przyszłości? Czy ten teren był aż tak niezbędny na organizacje Campusu, który do tej pory obywał się bez terenu kortów?

Odp. Terenem przy plaży w dniach 1 sierpnia – 6 września zarządza Fundacja „Żak” Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. O szczegóły związane z funkcjonowaniem tego miejsca w tych dniach uprzejmie proszę pytać władze fundacji lub organizatora wydarzenia, które tam będzie się odbywać.

2. Czy korty te po zakończeniu Campusu zostaną odtworzone i przywrócone do użytku i czy koszt tej operacji pokryje wynajmujący?

Odp. Wstępnie planowane jest ponowne uruchomienie kortów. Rozważamy jednak także – z uwagi na wniosek samorządu studentów - możliwość zmiany przeznaczenia tego terenu.
Fundacja Żak jest zobowiązana przywrócić teren do stanu pierwotnego po jego wykorzystaniu, wraz z poniesieniem związanych z tym kosztów.

3. Jak był roczny zysk UWM z tytułu funkcjonowania kortów? Jaki zysk finansowy osiągnie UWM dzięki wynajmowi terenu Campusowi? Proszę o kopię umowy z Campus Polska Przyszłości na wynajęcie terenu od UWM na organizację Campusu.

Odp.
Rok 2022: koszty 47 161,56 zł brutto, przychody 23 071,50 zł brutto,
Rok 2023: koszty 25 180,31 zł brutto, przychody 43 329,75 zł brutto,
UWM za wynajem terenu przy plaży otrzyma od Fundacji „Żak” 47 600 zł brutto.
UWM nie dysponuje umową z organizatorami Campusu Polska Przyszłości, bo takiej nie zawierał”.

Fundacja „Żak” UWM administruje 10 Domami Studenckimi, obiektami sportowymi i wypożyczalnią sprzętu wodnego i jak czytamy na stronie fundacji, sama się finansuje.

RADA FUNDACJI
Przewodniczący dr hab. Sławomir Marek Przybyliński, prof. UWM (prorektor ds. studenckich).
dr hab. Mirosław Antoni Gornowicz, prof.. UWM
Bartosz Gąsiniak
dr hab. Andrzej Tadeusz Szmyt, prof. UWM
dr inż. Adam Mieczysław Więk
Damian Patryk Myszczyński

Zarząd Fundacji
Prezes Zarządu dr Tomasz Włodzimierz Wierzejski z Wydziału Nauk Ekonomicznych UWM
Wiceprezes Zarządu
– Waldemar Brosh
Członkowie Zarządu
dr Katarzyna Andruszkiewicz z Wydziału Nauk Ekonomicznych UWM
– Iwona Cecylia Pająk
– Aleksandra Maria Siwiecka
dr Marek Siemiński z Wydziału Nauk Ekonomicznych UWM
– Paweł Reczkowski
mgr inż Bogusław Stec z pionu kanclerza UWM.

Cdn. gdyż teraz wysłałem pytania do władz Fundacji:

1. Czym się kierowali oddając na zniszczenie korty?

2. Ile za wydzierżawiony teren zapłaci Fundacji Campus?

3. Ile w ubiegłym roku zarobili na kortach?

4. Czy przywrócą korty do użytku i kiedy?

Campus Polska Przyszłości organizuje kilkuosobowe grono polityków PO: prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski, ministra, poseł KO Katarzyna Lubnauer, ministra, poseł KO Barbara Nowacka, minister, poseł PO Sławomir Nitras.

Jest to impreza polityczna adresowana do wyselekcjonowanej 1300-osobowej grupy młodzieży, z którą spotykają się politycy, eksperci, intelektualiści, społecznicy, naukowcy, artyści i celebryci praktycznie tylko z lewicowo-liberalnej „bańki” i głównie progresywnym, „tęczowym” przekazem. Oficjalnie, na swojej stronie Campus zaprasza "wszystkich: "Zapraszamy wszystkich, którym zależy na przyszłości Polski, bez względu na pochodzenie, poglądy czy doświadczenie!"

W pierwszych trzech latach Campus służył do mobilizacji młodzieży do aktywności i podejmowania w swoich środowiskach działalności politycznej, której celem miało być odebranie władzy „faszystom” (PiS). W tym roku po raz pierwszy Campus będzie okazją do świętowania zwycięstwa „demokracji i praworządności”. Odbędzie się w dniach 23-28 sierpnia.

Adam Socha

Więcej o gościach Campusu, jego programie i sponsorach czytaj tutaj:

 Dlaczego Campus Polska Przyszłości odmówił akredytacji dziennikarzowi „Debaty” ?

Czytaj więcej: Campusu nie będzie, ale organizatorzy nie przywrócą zniszczonych kortów w Kortowie

W sierpniowej "Debacie" relacja z procesu Helpera

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 15 sierpień 2025 07:40

Polecamy sierpniowy numer miesięcznika "Debata". A w nim obszerna relacja z procesu Helpera. Miesięcznik już w sprzedaży za jedyne 6,50 zł.

Czytaj więcej: W sierpniowej "Debacie" relacja z procesu Helpera

105. rocznica Bitwy Warszawskiej. Na koń - bolszewika goń!

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 15 sierpień 2025 07:27

Bitwa Warszawska 1920 roku - decydujące starcie wojny polsko-radzieckiej.

W dniach 13-15 sierpnia 1920 r. na przedpolach Warszawy rozegrała się decydująca bitwa wojny polsko-bolszewickiej. Określana mianem "cudu nad Wisłą" i uznawana za 18. przełomową bitwę w historii świata zadecydowała o zachowaniu przez Polskę niepodległości i uratowaniu Europy przed bolszewizmem.

Wojna polsko-bolszewicka rozpoczęła się krótko po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Będąca początkiem wojny Operacja "Wisła" rozpoczęta została z rozkazu Lenina już 18 listopada 1918 roku. Pokonanie Polski było dla Lenina celem taktycznym - głównym było udzielenie pomocy komunistom, którzy w tym samym okresie próbowali rozpocząć rewolucję w Niemczech i w krajach powstałych z rozpadu Austro-Węgier.

Walki polsko-bolszewickie trwały do października 1919 roku. Przerwały je na trzy miesiące rozmowy pokojowe, które toczyły się w Moskwie i w Mikaszewiczach na Polesiu. Rozmowy te były swoistą "zasłoną dymną", bolszewicy cały czas bowiem przygotowywali plany inwazji przeciwko Polsce.

Poza tym uwolnienie części sił Armii Czerwonej pozwoliło bolszewikom zadać ciężkie straty wojskom "białego generała" Antona Denikina, a także zmusić ukraińskiego przywódcę, walczącego zarówno z Rosjanami, jak i z Polakami, Semena Petlurę, do wycofania się na terytorium Polski.

Z Petlurą rząd polski zawarł jednak porozumienie - w zamian za uznanie przez Ukrainę praw Polski do Małopolski Wschodniej (zwłaszcza do Lwowa), Polska uznała rząd Ukraińskiej Republiki Ludowej. Podpisano też wspólną konwencję wojskową. 7 maja 1920 roku siły polsko-ukraińskie wkroczyły do Kijowa. W tej sytuacji Armia Czerwona rozpoczęła ofensywę, dowodzoną przez Michaiła Tuchaczewskiego, jednego z najzdolniejszych dowódców sowieckich. Zdecydowany atak Tuchaczewskiego miał na celu zdobycie Warszawy, jednocześnie armia Siemiona Budionnego zaatakowała Polaków w rejonie Lwowa, a korpus kawalerii Gaj-Chana miał opanować północne Mazowsze, aby w ten sposób otoczyć i ostatecznie pokonać siły polskie.

Wydawało się, że stolica jest nie do obrony. Jednak w czasie, kiedy Armia Czerwona zbierała siły do ostatecznej bitwy, Polacy przegrupowali wojska. Marszałek Józef Piłsudski już w pierwszej połowie lipca planował doprowadzenie do wielkiej bitwy. Początkowo zamierzał zatrzymać odwrót polskiej armii na linii Narwi i Bugu. Jednak szybszy i bardziej dramatyczny odwrót polskich wojsk wymuszał wybranie nowej lokalizacji.

Bitwa Warszawska toczyła się w dniach 13-15 sierpnia 1920 roku. Rozegrana została zgodnie z planem operacyjnym, który na podstawie ogólnej koncepcji Józefa Piłsudskiego opracowali szef sztabu generalnego Tadeusz Rozwadowski, płk Tadeusz Piskor i kpt. Bronisław Regulski. Głównym celem operacji było odcięcie korpusu Gaj-Chana od armii Tuchaczewskiego i od zaplecza oraz wydanie skoncentrowanej bitwy na przedpolu Warszawy.

Operacja składała się z trzech skoordynowanych, choć oddzielonych faz: obrony na linii Wieprza, Wkry i Narwi - co stanowiło rodzaj działań wstępnych; rozstrzygającej ofensywy znad Wieprza (na północ, na skrzydło sił bolszewickich) oraz wyparcia Armii Czerwonej za Narew, pościgu, osaczenia i rozbicia armii Tuchaczewskiego.

W czasie polskich przygotowań do ostatecznego rozstrzygnięcia bolszewicy zbliżali się do Warszawy. Sądzili, że podda się ona w ciągu kilku godzin. Stolicę miały bezpośrednio atakować trzy armie: III, XV i XVI, natomiast IV Armia wraz z konnym korpusem Gaj-Chana maszerowała na Włocławek i Toruń z zamiarem przejścia Wisły na Kujawach, powrotu na południe i wzięcia stolicy w kleszcze od zachodu.

Bitwa Warszawska rozpoczęła się 13 sierpnia walką o przedpole stolicy, m.in. o Radzymin, który kilkanaście razy przechodził z rąk do rąk. Ostatecznie polscy żołnierze, za cenę wielkich strat, utrzymali Radzymin i inne miejscowości, odrzucając nieprzyjaciela daleko od swoich pozycji.

14 sierpnia działania zaczepne na linii Wkry podjęła 5. Armia gen. Władysława Sikorskiego, mająca przeciw sobie siły sowieckiej IV i XV armii. W zaciekłej walce pod modlińską twierdzą wyróżniała się m.in. 18. Dywizja Piechoty gen. Franciszka Krajewskiego. Ciężkie boje, zakończone polskim sukcesem, miały miejsce również pod Pułtuskiem i Serockiem. 16 sierpnia gen. Sikorski śmiałym atakiem zdobył Nasielsk. Mimo to inne jednostki sowieckie nie zaprzestały marszu w kierunku Brodnicy, Włocławka i Płocka.

Jednym z ważnych fragmentów Bitwy Warszawskiej było zdobycie 15 sierpnia przez kaliski 203. Pułk Ułanów sztabu 4. armii sowieckiej w Ciechanowie, a wraz z nim - kancelarii armii, magazynów i jednej z dwóch radiostacji, służących Sowietom do utrzymywania łączności z dowództwem w Mińsku. Szybko podjęto decyzję o przestrojeniu polskiego nadajnika na częstotliwość sowiecką i rozpoczęciu zagłuszaniu nadajników wroga, dzięki czemu druga z sowieckich radiostacji nie mogła odebrać rozkazów. Warszawa bowiem na tej samej częstotliwości nadawała przez dwie doby bez przerwy teksty Pisma Świętego - jedyne wystarczająco obszerne teksty, które udało się szybko odnaleźć.

Brak łączności praktycznie wyeliminował więc 4. Armię z bitwy o Warszawę.

Faza obronna Bitwy Warszawskiej trwała do 16 sierpnia, kiedy to, dzięki działaniom marszałka Piłsudskiego, nastąpił przełom. Dowodzona przez niego tzw. grupa manewrowa, w skład której wchodziło pięć dywizji piechoty i brygada kawalerii, przełamała obronę bolszewicką w rejonie Kocka i Cycowa, a następnie zaatakowała tyły wojsk bolszewickich nacierających na Warszawę. Tuchaczewski musiał wycofać się nad Niemen.

Ostateczną klęskę bolszewicy ponieśli pod Osowcem, Białymstokiem i Kolnem. Według nowej koncepcji (opracowanej wraz z gen. Rozwadowskim) polska grupa uderzeniowa miała zgromadzić się nad dolnym Wieprzem, między Dęblinem a Chełmem, i wejść w skład gruntownie zreorganizowanych polskich oddziałów. Linię obrony (liczącą ok. 800 km) Piłsudski oparł o rzeki: Orzyc-Narew-Wisła-Wieprz-Seret. Podzielił ją na trzy fronty, przydzielając dowództwo generałom, do których miał największe zaufanie: Józefowi Hallerowi (Front Północny - obrona Warszawy), Edwardowi Rydzowi-Śmigłemu (Front Środkowy - uderzenie na armię Tuchaczewskiego) i Wacławowi Iwaszkiewiczowi (Front Południowy).

18 sierpnia, po starciach pod Stanisławowem, Łosicami i Sławatyczami, siły polskie znalazły się na linii Wyszków-Stanisławów-Drohiczyn-Siemiatycze-Janów Podlaski-Kodeń. W tym czasie 5. Armia gen. Sikorskiego, wiążąc przeważające siły sowieckie nacierające na nią z zachodu, przeszła do natarcia w kierunku wschodnim, zdobywając Pułtusk, a następnie Serock.

19 sierpnia jednostki polskie na rozkaz Piłsudskiego przeszły do działań pościgowych, starając się uniemożliwić odwrót głównych sił Tuchaczewskiego, znajdujących się na północ od Warszawy.

21 sierpnia rozpoczęła się decydująca faza działań pościgowych: 1. dywizja piechoty z 3. Armii polskiej sforsowała Narew pod Rybakami, odcinając drogę odwrotu resztkom XVI armii sowieckiej w kierunku na Białystok, natomiast 15. dywizja piechoty z 4. Armii polskiej, po opanowaniu Wysokiego Mazowieckiego, odcięła odwrót oddziałom XV Armii sowieckiej z rejonu Ostrołęki. Podobnie 5. Armia polska przesunęła się w kierunku Mławy.

IV Armia bolszewicka, nie wiedząc o klęsce pod Warszawą, zgodnie z wytycznymi atakowała Włocławek - zamykając sobie w ten sposób drogę odwrotu. W tej sytuacji jedynym wyjściem dla oddziałów sowieckich było przekroczenie granicy Prus Wschodnich, co też zrobiły 24 sierpnia. Tam część z nich została rozbrojona.

25 sierpnia polskie oddziały doszły do granicy pruskiej, kończąc tym samym działania pościgowe.

W wyniku Bitwy Warszawskiej straty strony polskiej wyniosły: ok. 4,5 tys. zabitych, 22 tys. rannych i 10 tys. zaginionych. Straty zadane Sowietom nie są znane. Przyjmuje się, że ok. 25 tys. żołnierzy Armii Czerwonej poległo lub było ciężko rannych, 60 tys. trafiło do polskiej niewoli, a 45 tys. zostało internowanych przez Niemców.

Według odnalezionych w ostatnich latach i ujawnionych w sierpniu 2005 roku dokumentów Centralnego Archiwum Wojskowego, już we wrześniu 1919 roku szyfry Armii Czerwonej zostały złamane przez por. Jana Kowalewskiego. Manewr polskiej kontrofensywy udał się zatem m.in. dzięki znajomości planów i rozkazów strony rosyjskiej i umiejętności wykorzystania tej wiedzy przez polskie dowództwo.

Bitwa Warszawska została uznana za 18. przełomową bitwę w historii świata. Zadecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę i zatrzymała marsz rewolucji bolszewickiej na Europę.

Olsztyn uczci Święto Wojska Polskiego

15 sierpnia, w rocznicę zwycięskiej Bitwy Warszawskiej oraz z okazji Święta Wojska Polskiego Olsztyn odda hołd żołnierzom, którzy służyli i służą Ojczyźnie. Tegoroczne obchody odbędą się pod hasłem „Dziękujemy za Waszą służbę”.

Program uroczystości

10:40 – spotkanie pod tablicą Marszałka Józefa Piłsudskiego w Olsztynie i złożenie kwiatów.
11:00 – uroczysta Msza Święta w katedrze św. Jakuba.

Od 11:00 do 14:00 na Starym Mieście mieszkańcy będą mogli spotkać przedstawicieli jednostek wojskowych, którzy opowiedzą o swojej służbie i codziennej pracy na rzecz bezpieczeństwa kraju.

Jednostki biorące udział w wydarzeniu:

9. Batalion Dowodzenia – zapewnia łączność, wsparcie dowodzenia oraz funkcjonowanie sztabów i jednostek wojskowych.
Regionalne Centrum Informatyki (RCI) – wspiera wojsko w zakresie nowoczesnych technologii informatycznych, dbając o bezpieczeństwo systemów teleinformatycznych.
Wojskowe Centrum Rekrutacji (WCR) – prowadzi rekrutację do służby wojskowej i udziela informacji o możliwościach wstąpienia do armii.
4. Warmińsko-Mazurska Brygada Obrony Terytorialnej (4 W-MBOT) – formacja chroniąca lokalną społeczność i wspierająca bezpieczeństwo regionu.
Agencja Mienia Wojskowego (AMW) – zarządza mieniem wojskowym, prowadząc jego sprzedaż i gospodarowanie.
Straż Graniczna – odpowiada za ochronę granic państwa, kontrolę ruchu granicznego i przeciwdziałanie przestępczości transgranicznej.

Obchody będą nie tylko okazją do oddania czci polskim żołnierzom, ale także możliwością bezpośredniego spotkania z ludźmi, którzy na co dzień stoją na straży bezpieczeństwa kraju.

Czytaj więcej: 105. rocznica Bitwy Warszawskiej. Na koń - bolszewika goń!

Orędzie Prezydenta RP Karola Nawrockiego

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 07 sierpień 2025 15:22

Orędzie Prezydenta RP Karola Nawrockiego

06 sierpnia 2025

Rzeczpospolita Polska jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli, a władzę zwierzchnią w Rzeczypospolitej sprawuje naród! Dlatego witam – witam naród polski w granicach Rzeczypospolitej i poza granicami Rzeczypospolitej.

Witam tysiące, dziesiątki [tysięcy] obywatelek i obywateli państwa polskiego, które przyjechały dzisiaj do Warszawy i których mijałem pod polskim Sejmem.

Witam wszystkie te miliony wyborców, które wybrały swojego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, który przed momentem złożył swoją przysięgę.

Dziękuję wszystkim za oddane głosy, za wsparcie. Dziękuję także – Drodzy Państwo – tym, którzy nie głosowali na mnie, a wzięli udział w tym demokratycznym akcie wyborczym w związku ze świętem naszej demokracji 1 czerwca.

Szanowny Panie Prezydencie,

Panowie Prezydenci,

Szanowny Panie Marszałku Sejmu,

Pani Marszałek Senatu,

Panie Premierze,

Drodzy Członkowie Zgromadzenia Narodowego,

Ekscelencje,

Eminencje,

Generałowie,

Drodzy Państwo!

Wolny wybór wolnego narodu postawił mnie dziś przed Państwem. Postawił mnie przed Państwem wbrew wyborczej propagandzie, kłamstwom, wbrew teatrowi politycznemu i wbrew pogardzie, z którą się spotykałem w drodze do urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. I wybaczałem i – jako chrześcijanin – ze spokojem serca i z głębi serca wybaczam całą tę pogardę i to, co działo się w czasie wyborów.

Mamy – Drodzy Państwo – jako wspólnota narodowa właśnie tę wielką wartość przywiązania do wartości i tożsamości chrześcijańskiej. To nie powinno się zmieniać. A w wartościach chrześcijańskich miłość i miłosierdzie do drugiego człowieka jest jednym z podstawowych praw.

Ale te wybory i 1 czerwca wysłały także silny głos suwerena do całej klasy politycznej, wybierając mnie na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. To głos, że dalej tak rządzić nie można i że Polska tak dzisiaj wyglądać nie powinna. To – Drodzy Państwo – głos Polek i Polaków, że chcą, aby politycy spełniali obietnice składane w czasie kampanii wyborczych. 1 czerwca to wyraźny sygnał, że Polacy chcą wypełniania obietnic wyborczych, chcą wybierać swojego Prezydenta w poczuciu wolności i nie ulegną propagandzie politycznej. Mówię to – Szanowni Państwo – tylko dlatego, bowiem 1 czerwca jeszcze raz wszyscy przekonaliśmy się, że Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej musi być tylko i aż po prostu głosem obywateli i obywatelek Rzeczypospolitej – nikim więcej. Ja – jako Prezydent Polski – będę głosem narodu polskiego. I takie mam przed sobą zadanie.

I nie zaskoczę Państwa ze swoim programem politycznym na najbliższe pięć lat. Tak, Polacy oczekują, że politycy będą wypełniać swoje obietnice. A ja swoje obietnice zawarłem w „Planie 21”, w programie dla Polski na XXI wiek – w programie, który dostał 10,5 mln głosów wyborców. Dlatego moje dzisiejsze wystąpienie nie może być dla nikogo – Drodzy Państwo – zaskoczeniem. Bowiem zamierzam być konsekwentny i zdeterminowany w realizacji „Planu 21”.

A w tym planie jasno można przeczytać, że jestem wielkim zwolennikiem i będę popierał wszystkie inicjatywy, i swoimi decyzjami będę dążył do tego, aby państwo polskie było ambitne, było miejscem rozwoju, było miejscem wielkich, przełomowych projektów, takich jak Centralny Port Komunikacyjny, jak Polskie Drogi, Polskie Porty. Program, który będę realizował, jest programem zrównoważonego rozwoju państwa polskiego. Tak, my wszyscy jesteśmy z miast i wiosek polskich. I nie ma Polski A i Polski B. I to się nie zmieni w ciągu moich najbliższych pięciu lat.

„Plan 21” i mój program to „nie” dla nielegalnej migracji, „tak” dla polskiej złotówki, „nie” dla euro. Jako Prezydent Polski nie pozwolę podnieść wieku emerytalnego kobietom i mężczyznom. Mówię – Drodzy Państwo – to wszystko, chociaż mam świadomość, że kampania wyborcza dała szansę poznać „Plan 21”, więc nie będę wymieniał wszystkich 21 punktów. Ale chcę podkreślić, że głęboko wierzę, iż moja prezydentura przywróci wiarę w składane obietnice.

Przez pięć lat w każdą godzinę, każdego dnia, w każdym tygodniu każdą decyzją, inicjatywą ustawodawczą będę wypełniał swoje zobowiązania wobec moich wyborców i wobec tych, którzy brali udział w wyborach.

Szanowni Państwo!

Stoję przed Wami świadomy wielkiego zadania i ogromnej odpowiedzialności, jaka przede mną staje. Ale stoję tutaj, w polskim Sejmie, świadomy także podziałów w polskim życiu politycznym, w polskim życiu społecznym. Chcę jasno zadeklarować, że swoich decyzji nie będę podejmował zgodnie z tymi podziałami i zgodnie z podziałami politycznymi, tylko wbrew tym podziałom, podejmując zawsze decyzję, która odnosi się do głosu narodu polskiego, a nie do politycznych czy partyjnych emocji. Te mnie przez 42 lata nie interesowały i nie będą mnie interesować jako Prezydenta Polski. W moich decyzjach będę głosem narodu wiernym swojemu programowi. To – Drodzy Państwo – wszystkim gwarantuję.

Będę więc głosem tych, którzy chcą Polski suwerennej, Polski, która jest w Unii Europejskiej, ale Polski, która nie jest Unią Europejską, tylko jest Polską – i pozostanie Polską.

Zarówno w dyskusjach z polskim rządem, w swoich decyzjach i na arenie międzynarodowej w sposób dyplomatyczny będę – oczywiście – wspierał relacje w ramach Unii Europejskiej, ale nigdy nie zgodzę się na to, aby Unia Europejska zabierała Polsce kompetencje, szczególnie w sprawach, które nie zostały zapisane w traktatach europejskich, a te nie powinny się zmienić. Tak, będę głosem obywateli, którzy chcą suwerenności.

Będę głosem tych, którzy chcą Polski bezpiecznej. A bezpieczeństwo Polski rozpoczyna się od każdego szeregowego żołnierza – od jego wyposażenia, od jego świadomości, od jego hartu ducha i od jego serca.

Będę głosem polskich żołnierzy i polskich oficerów. Wspierać będę – Panie Premierze, Panie Ministrze – wszystkie wysiłki modernizacyjne polskiej armii, dążyć będę do tego, żeby polska armia była największą siłą NATO w Unii.

Szanowni Państwo!

Będę też w sposób naturalny – zwracam się do naszych partnerów ze Stanów Zjednoczonych – wspierał polskie najważniejsze sojusze, z tym sojuszem bilateralnym ze Stanami Zjednoczonymi. Ale będę dbał także o pozycję Polski w Sojuszu Północnoatlantyckim. Już jako Prezydent Elekt zadawałem sobie trud, aby wejść w relacje z Sekretarzem Generalnym NATO. Ale uznaję – Drodzy Państwo – także, że Polska powinna być liderem budowania siły systemu immunologicznego odpowiedzialności wschodniej flanki NATO. I marzę, że Bukaresztańska Dziewiątka w dłuższej perspektywie stanie się Bukaresztańską Jedenastką, razem z państwami skandynawskimi. Tak, my – jako Polacy – w Europie Środkowej, w Europie Wschodniej odpowiadamy za budowę siły wschodniej flanki NATO. I to powinien być także międzynarodowy, geopolityczny kierunek mojej prezydentury.

Drodzy Członkowie Zgromadzenia Narodowego!

Będę też głosem tych Polaków, którzy chcą Polski normalnej – Polski przywiązanej do swoich wartości, Polski z dobrą polską szkołą, z polską literaturą i z polskimi lekturami w polskiej szkole. Jako człowiek, który przez kilkanaście lat zajmował się edukacją i narodową pamięcią, zrobię wszystko, aby dobra polska szkoła wychowywała kolejne pokolenia Polaków, a polski uczeń wychodzący ze szkoły rzeczywiście czuł dumę z bycia Polakiem.

Szanowni Państwo!

To dobry moment, żeby zaprosić wszystkich Państwa na kolejną edycję Narodowego Czytania. To inicjatywa zapoczątkowana przez Prezydenta Bronisława Komorowskiego, a z tak wielkim sukcesem i z energią kontynuowana i rozwinięta przez Prezydenta Andrzeja Dudę. Narodowe Czytanie – oczywiście – będzie także w obecnym Pałacu Prezydenckim. Tak, jeśli będzie trzeba czytać polskie lektury, to będzie to robił także Prezydent Polski i osoby zaproszone.

To doskonały moment, Drodzy Państwo, żeby w tym momencie podziękować Panu Prezydentowi Andrzejowi Dudzie za 10 lat sprawowania urzędu Prezydenta Polski z tak wieloma sukcesami. Dziękuję też Panu Prezydentowi za to, że w tak demokratyczny, cywilizowany, piękny, właściwy sposób pomagał objąć urząd Prezydenta obecnemu Prezydentowi. Myślę, że wszyscy byśmy mogli się tej kultury instytucji najważniejszego urzędu państwa polskiego uczyć od Pana Prezydenta. Bardzo za to, Panie Prezydencie, dziękuję.

Szanowni Państwo!

Będę także głosem tych Polaków, którzy chcą Polski dobrobytu. Przez ostatnie 35 lat – jako wspólnota narodowa – osiągnęliśmy wielki sukces ekonomiczny i sukces gospodarczy. Żeby była jasność: często wbrew politykom, czasami przy pomocy polityków, ale zawsze za sprawą wspaniałych polskich przedsiębiorców i bardzo pracowitych polskich ludzi pracy, którzy przez 35 lat mocno pracowali na sukces ekonomiczny i gospodarczy państwa polskiego, płacąc często bardzo wysoką za to cenę – cenę emigracji, cenę pracy ponad miarę. Ale tak w ciągu tych 35 lat Polska osiągnęła sukces ekonomiczny i sukces gospodarczy. Niestety, w ciągu tych 35 lat [przez] wiele lat z tego sukcesu wyłączone były konkretne grupy społeczne czy konkretne regiony Polski. To – oczywiście – musimy poprawić.

Ale chcę, Drodzy Państwo, jasno podkreślić, że po tych 35 latach – i wiedzą to ekonomiści, wiecie to Państwo Parlamentarzyści na tej sali – coś się w geopolityce i w światowej ekonomii zmieniło. My dziś potrzebujemy wielkich planów, wielkich inwestycji, potrzebujemy obudzić aspiracje narodu polskiego, bo nie możemy już być gospodarstwem pomocniczym naszych zachodnich sąsiadów czy całej Unii Europejskiej. Musimy, Drodzy Państwo, poszukiwać tej drogi gospodarczej, która stanie się rodzajem konkurencyjności ekonomicznej, gospodarczej rzuconej wobec także Zachodniej Europy.

Tak, potrzebujemy wielkich i przełomowych projektów inwestycyjnych.

O tym już wspominałem, ale o CPK wspominać będę regularnie, a jutro złożę inicjatywę ustawy, abyśmy wrócili do tradycyjnego kształtu Centralnego Portu Komunikacyjnego i znaleźli swoje gospodarcze koło zamachowe na kolejne dekady, które da nam się – Drodzy Państwo – rozwijać.

Dlatego ze smutkiem patrzę – Szanowni Państwo – na to, co dzisiaj dzieje się wokół przełomowych projektów inwestycyjnych w państwie polskim. Bo właściwie moglibyśmy je podzielić na te zupełnie zablokowane, na te okrojone i na te – w najlepszym przypadku – opóźnione.

To bardzo niepokojący scenariusz, a gdy spojrzymy na lawinowo rosnące zadłużenie państwa polskiego i dług, a także na obiektywny problem demograficzny w naszej ojczyźnie i problem z mieszkalnictwem, to – niestety – dzisiaj Polska jest na bardzo złej drodze do rozwoju i musimy mieć tego świadomość. Coś trzeba zmienić.

Stąd też, Szanowny Panie Premierze, Drodzy Państwo Ministrowie, chciałem serdecznie już dzisiaj zaprosić na posiedzenie Rady Gabinetowej, które odbędzie się jeszcze w sierpniu. Będę chciał z polskim rządem porozmawiać o inwestycjach rozwojowych, o najważniejszych inwestycjach, które przed nami, a także o stanie finansów publicznych. Czuję się zobowiązany, Panie Premierze – jako Prezydent Polski – mieć pełne informacje o tym, jak wygląda stan państwa polskiego.

Szanowni Państwo!

Wierzę głęboko – i spoglądam tu na lewą część polskiego parlamentu – wierzę głęboko, że w kwestiach mieszkalnictwa, inwestycji rozwojowych, kwestii polskich finansów publicznych jesteśmy w stanie dojść do ponadpolitycznego porozumienia. Tak, to nie jest kwestia emocji politycznych. To jest kwestia mieszkań dla ludzi, których potrzebują – w tym mieszkań komunalnych.

To jest kwestia przyszłości naszych dzieci i kolejnych pokoleń Polaków. I naprawdę głęboko liczę na współpracę wszystkich środowisk politycznych wokół tych zagadnień, wobec których nie powinniśmy szukać polityki. A tym zagadnieniom poświęcę także specjalną uwagę w Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej.

Szanowni Państwo!

Liczę także, że uda nam się porozumieć w kwestiach grup społecznych, które potrzebują szczególnej troski państwa polskiego. Myślę tutaj o seniorach, myślę o młodzieży, w której zapisany jest kod naszej przyszłości. Tym grupom poświęcone będą w Pałacu Prezydenckim specjalne prezydenckie rady, które będą szukać rozwiązań dla seniorów i dla młodzieży. Ale siłę i potencjał państwa mierzy się także tym, jak reaguje na sprawy osób najbardziej potrzebujących. Dlatego wierzę także w ponadpolityczne porozumienie wokół osób niepełnosprawnych i ustaw, które są dla nich przygotowywane.

Drodzy Państwo!

Polska musi wrócić na drogę praworządności. Dzisiaj Polska nie jest na drodze praworządności. Bo ciężko nazwać praworządnym państwo, w którym nie działa i nie funkcjonuje legalnie wybrany Prokurator Krajowy, w którym art. 7 konstytucji mówiący, że organy władzy państwowej muszą działać na podstawie i w granicach prawa – jest, niestety, regularnie łamany.

Dlatego stoję dzisiaj przed Państwem, aby zaapelować do całej klasy politycznej, ale aby także przekazać polskim sędziom i Panu Ministrowi Sprawiedliwości, że – Szanowni Państwo – sędziowie są od tego, aby wydawać wyroki w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, a władza sądownicza jest jedną z trzech władz w polskim systemie demokratycznym. Polskie prawodawstwo – jeśli się nie mylę – powstaje w tej izbie, w polskim Sejmie z woli wyborców wybranym, i w polskim Senacie i musi zyskać akceptację Prezydenta Polski wybranego w powszechnych i bezpośrednich wyborach.

Sędziowie, Drodzy Państwo – musimy to sobie wszyscy uzmysłowić – nie są bogami, tylko mają służyć Rzeczypospolitej Polskiej i polskim obywatelom.

Mówię to tylko dlatego, żeby w sposób klarowny, jasny, oczywisty zadeklarować – Szanowny Panie Premierze, Panie Ministrze Sprawiedliwości – że nie będę awansował ani nominował tych sędziów, którzy godzą w porządek konstytucyjnoprawny Rzeczypospolitej Polskiej. A będę promował, awansował i nominował tych sędziów, którzy porządek konstytucyjnoprawny Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z konstytucją i ustawami przyjętymi przez polski parlament i podpisanymi przez Pana Prezydenta respektują – tak wyobrażam sobie porządek prawny państwa polskiego. A bezpieczeństwo prawne polskich obywateli, którzy czekają na sprawiedliwe wyroki i porządek konstytucyjnoprawny państwa polskiego jest dla mnie – Drodzy Państwo – dużo ważniejszy niż samozadowolenie jednej z klas społecznych w Polsce. Chcę to wyraźnie podkreślić.

W celu rozwiązania problemu ustroju państwa przy Pałacu Prezydenckim powołam Radę ds. Naprawy Ustroju Państwa. Tak – Drodzy Państwo – dalej być nie może i Polacy chcą naprawy ustroju państwa. Zaproszę – oczywiście – do tej Rady przedstawicieli wszystkich środowisk politycznych, zaproszę akademików, zaproszę te osoby, którym troska o państwo polskie i nasz ustrój prawny jest bliska. I wierzę, że Pałac Prezydencki stanie się miejscem dialogu, miejscem dyskusji o konsekwentnej naprawie ustroju Rzeczypospolitej Polskiej.

Przed nami – Szanowny Panie Premierze, Panie Prezydencie, Drodzy Członkowie Zgromadzenia Narodowego – także zadanie dla naszej przyszłości. Takie zadanie, które wymaga już teraz aktywności Prezydenta Rzeczypospolitej i wszystkich stronnictw politycznych. Ja z uznaniem patrzę na twórców konstytucji z roku 1997, której jestem i będę strażnikiem, i konstytucji, która obowiązuje.

Natomiast dzisiaj – Drodzy Państwo – po blisko 30 latach jesteśmy w zupełnie nowej sytuacji społecznej, sytuacji geopolitycznej. Przez te blisko 30 lat wydarzyło się tak wiele sporów kompetencyjnych, w ostatnim czasie tak regularnie łamano polską konstytucję, że my, jako klasa polityczna, musimy zacząć działać nad rozwiązaniami nowej ustawy zasadniczej, która będzie gotowa do przyjęcia – mam nadzieję i wierzę – w roku 2030.

Tak, Pałac Prezydencki stanie się, Drodzy Państwo, nie tylko miejscem funkcjonowania Rady Konstytucyjnej, ale także miejscem, w którym otworzymy – mam nadzieję – narodową, uczciwą dyskusję o tym, jak ma wyglądać konstytucja roku 2030, bo obywatele dzisiaj potrzebują klarownych, jasnych zasad współpracy między politykami, zabezpieczenia interesu suwerenności, bezpieczeństwa państwa polskiego.

I musimy to wykonywać już teraz, od roku 2025, żeby w roku 2030 najpóźniej być gotowymi. Tego – mam głębokie przekonanie – wymaga także od nas dzisiaj suweren, żeby jeszcze raz przyjrzeć się ustawie zasadniczej, której minie niedługo 30 lat. 

Drodzy Państwo!

Jak wiecie, wiele lat służyłem państwu polskiemu w różnych instytucjach, ale bardzo krótko jestem w świecie politycznym. Jestem w świecie politycznym krócej niż większość z Państwa. Więc pozwólcie, Szanowni Państwo, że na sam koniec – być może z polityczną naiwnością – powiem, że wierzę, iż uda nam się porozumieć w sprawach zasadniczych dla Polski i wyłączyć je ze sporu politycznego. Kwestie rozwoju, kwestie mieszkalnictwa, kwestie polskiego bezpieczeństwa są takimi, wokół których wierzę, że uda się zbudować ponadpartyjny, ponadpolityczny konsensus.

Mamy zresztą jako wspólnota narodowa piękne doświadczenie pracy nad konkretnym dziełem, które wówczas miało imię Niepodległość, z różnych perspektyw i przy różnych – wcale nie mniejszych niż dzisiaj – emocjach politycznych. To lekcja polskich ojców niepodległości z roku 1918, których, gdy czytamy dziś – Szanowni Państwo – wiemy, jak byli różni. Ale można ich czytać często jako jedno wyzwanie przywiązania do wspólnej idei niepodległości i wolności Polski.

Śp. Prezydent Lech Kaczyński powiedział kiedyś, że warto być Polakiem.

My jeszcze raz musimy całej Polsce i całemu światu udowodnić, że warto być Polakiem, a uczą nas tego właśnie ojcowie naszej niepodległości. Bo tak trudno nie zgodzić się z Romanem Dmowskim, który mówił, że jesteśmy Polakami i mamy obowiązki polskie. Chyba nikt w tej izbie nie ma wątpliwości, że jesteśmy Polakami i mamy obowiązki polskie?

Józef Piłsudski mówił, że niepodległość nie jest nam dana raz na zawsze – dzisiaj czujemy to bardziej niż kiedykolwiek, bowiem za naszą wschodnią granicą toczy się wojna, a Polska musi trwać wiecznie, jak mówił Wincenty Witos. Mówią z innych perspektyw niejako jednym głosem, Drodzy Państwo.

Wrażliwości społecznej możemy się uczyć od Wojciecha Korfantego, który przypominał – przypominał! – że główną funkcją państwa jest służenie. My jesteśmy tu po to, żeby służyć polskim obywatelom i służyć ludziom. I ja – jako Prezydent – też nie jestem od niczego innego, tylko od służenia.

Ignacy Daszyński dopowiadał – Drodzy Państwo – że dlatego trzeba służyć społeczeństwu, ciężko pracować i społeczeństwa słuchać. Tak, musimy społeczeństwa słuchać.

Największy wirtuoz z całej puli ojców niepodległości – również nasz wspaniały ojciec niepodległości – Ignacy Paderewski z właściwą sobie gracją dodawał, że walczyć trzeba z tymi, którzy naród pchają do upadku i do upodlenia.

Niech Bóg błogosławi Polsce!  Niech żyje Polska!

Czytaj więcej: Orędzie Prezydenta RP Karola Nawrockiego