Olsztyn

W konkursie zorganizowanym przez portal niezalezna.pl na komucha roku wygrał... Tadeusz Iwiński.

 

 

fot. niezalezna.pl za iwinski.pl

Po emocjonującym finiszu (kilkaset decydujących głosów na zwycięzcę padło ostatniego dnia konkursu!) tytuł Komucha Roku 2009 otrzymał Tadeusz Iwiński, poseł SLD. Drugie miejsce zajęła jego partyjna koleżanka - Joanna Senyszyn. Trzecie miejsce przypadło Andrzejowi Skąpskiemu - prezesowi Federacji Rodzin Katyńskich.

Towarzysze! Zaszczytny tytuł Komucha Roku musi przypaść tow. Tadeuszowi Iwińskiemu. Trzeba wynagrodzić go za 23-letnią pracę w Partii, aż po "sztandar PZPR wyprowadzić". Trzeba też docenić jego osiągnięcia naukowe w zakresie nauk politycznych marksizmu-leninizmu w których to osiągnął tytuł doktora habilitowanego, a więc profesora ! Nie może być tak, jak mówi reakcyjna propaganda, że za służbę Partii należy się tylko kula w łeb (jak za Stalina) czy przedwczesna emerytura i zapomnienie (jak za Chruszczowa). Nagrodę w postaci sentencji Lenina należy wysłać drugiej w kolejności kandydatce - tow. Joannie Seneszyn. Tow. Iwiński i tak zna je wszystkie na pamięć. I pamiętajcie Towarzysze - jak powiedział Stalin - nieważne, kto głosuje, ważne, kto liczy głosy. Tow. Iwiński MUSI wygrać.

Powyższe słowa to apel jednego z czytelników Niezalezna.pl, który oddał swój głos na zwycięskiego kandydata. Tytuł Komucha Roku, który przyznajemy za wybitne zasługi w promocji lub nawiązywaniu do tradycji „najdoskonalszego ustroju”, faktycznie znalazł się we właściwych rękach. W nagrodę poseł Iwiński dostanie dyplom i książkę "Myśli, aforyzmy, sentencje" Włodzimierza Lenina.

A oto krótki biogram tow. Tadeusza Iwińskiego:

 Urodzony 28 października 1944 w Piastowie tow. Tadeusz wszedł w dorosłe życie, kończąc studia na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. Iwiński został magistrem w 1968 r., rok wcześniej został członkiem komunistycznej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pozostał w niej aż do samego końca (1990 r.), potem - zgodnie z wymogiem czasów - rozpoczął działalność w SdRP i SLD.

Ale wróćmy do Polski Ludowej. W 1973 r. tow. Tadeusz uzyskał stopień doktora nauk politycznych na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od tego czasu zaczyna się błyskotliwa kariera naukowa Iwińskiego. Do najważniejszych dzieł wczesnego, młodzieńczego okresu należą następujące książki:
- Antyimperialistyczna strategia umacniania niezależności politycznej Indii (Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR. Instytut Nauki o Partii. Zakład Politycznych Systemów i Doktryn Współczesnego Kapitalizmu, 1974)
- Kompradorskie reżimy polityczne Ameryki Łacińskiej na przykładzie Paragwaju (Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR. Instytut Nauki o Partii. Zakład Politycznych Systemów i Doktryn Współczesnego Kapitalizmu, 1974)
- Portugalia na zakręcie historii (Wydaw. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975)
- Współczesny neokolonializm (Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1979)
- System władzy politycznej w imperium kolonialnym na przykładzie dominium brytyjskiego (Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR. Instytut Nauki o Partii. Zakład Politycznych Systemów i Doktryn Kapitalizmu, 1974)

W 1981 r. Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR przyznała tow. Tadeuszowi stopień doktora habilitowanego w zakresie nauk politycznych. Dziś Iwiński posiada tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. Jest też pracownikiem Instytutu Nauk Politycznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. 

Okres 1981-1990 to czas tytanicznej pracy umysłowej tow. Tadeusza. Powstają wówczas takie dzieła jak:
- Geneza, źródła i rola antykomunistycznej krucjaty w strategii i taktyce amerykańskiego imperializmu ("Książka i Wiedza", 1983)
- Lewica iberyjska (Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1982)
- Podstawowe problemy współczesnego świata ("Książka i Wiedza", 1986)
- Ruch rewolucyjny w Afryce, Azji i Ameryce Łacińskiej (Państ. Wydaw. Naukowe, 1982)
- Współczesny antykomunizm (Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR, 1984)

Tow. Tadeusz współredagował także następujące pozycje:
- Burżuazyjne i emigracyjne próby deprecjacji roli i polityki PZPR (ANS, 1986)
- Materiały do studiowania nauki o partiach i systemach partyjnych współczesnego świata (ANS, 1985)

Warto podkreślić, że w 1986 r. tow. Tadeusz napisał przedmowę do dzieła samego Fidela Castro - wodza mas pracujących na bratniej Kubie. Książka nosi tytuł: Kryzys gospodarczy i społeczny w świecie : jego reperkusje w krajach rozwijających się, mroczne perspektywy oraz konieczność walki o przetrwanie: sprawozdanie przedstawione na VII spotkaniu na szczycie krajów niezaangażowanych (Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1986). Fragmenty tej przedmowy postaramy się w niedługim czasie opublikować.

Tadeusz Iwiński był też bohaterem małego skandalu erotycznego, haniebnie rozdmuchanego przez media. Podczas przerwy szczytu UE w Barcelonie w 2002 r. Iwiński, wówczas doradca premiera ds. międzynarodowych, przytulał tłumaczkę i klepał ją po pośladkach. Hołubiona przez tow. Tadeusza tłumaczka to Magda Fitas - w następnych latach partnerka Marka Dukaczewskiego, byłego szefa WSI. Dodajmy, że mimo jej związku z Dukaczewskim z usług translatorskich Fitas postanowił korzystać także Donald Tusk.

Przypomnijmy, że Tadeusza Iwińskiego nominowaliśmy do nagrody Komuch Roku 2009 za złożenie w Biurze Analiz Sejmowych wniosku o zbadanie konstytucyjności zakazu stosowania symboli komunistycznych. - Zakaz rozpowszechniania koszulek z sierpem i młotem czy wizerunkiem Che Guevary "czyni z Polski ciemnogród" i może godzić w konstytucyjne prawa obywatelskie – uzasadniał swoje stanowisko Iwiński. Jak widać, biografia laureata nie pozostawia żadnych wątpliwości, że wybór naszych Czytelników był słuszny.
Drugie miejsce w konkursie zajęła tow. Joanna Senyszyn - nominowana za pomysł rozporządzenia nakazującego usunięcie krzyży z polskich szkół (listopad 2009 r.), a także za sprzeciw wobec budowy pomnika Ryszarda Kuklińskiego w Krakowie. Posłanka była murowaną faworytką konkursu i jeszcze kilkanaście godzin przed jego zakończeniem zdecydowanie prowadziła. Końcówka "wyścigu" okazała się jednak niespodzianką...

Trzecie miejsce przypadło Andrzejowi Sariuszowi-Skąpskiemu - prezesowi Federacji Rodzin Katyńskich. Został on wyróżniony za walkę o to, by planowego wymordowania tysięcy polskich oficerów w Katyniu nie nazywać „ludobójstwem”, ale „zbrodnią wojenną”.

Czwarte miejsce zajęły PZPN i Komisja Ligi - za gorliwe zwalczanie patriotycznych i antykomunistycznych transparentów, wywieszanycj przez kibiców na meczach piłkarskiej ekstraklasy. Na piątej pozycji uplasował się burmistrz warszawskiego Śródmieścia (z PO) Wojciech Bartelski - za przekazanie (w trybie bezprzetargowym, z czynszem wynoszącym zaledwie 12 zł za metr kwadratowy) okazałego lokalu przy ul. Nowy Świat 63 prokomunistycznemu Stowarzyszeniu im. Stanisława Brzozowskiego. Liderem tej organizacji, wydającej „Krytykę Polityczną” i dzieła zdeklarowanych komunistów, jest Sławomir Sierakowski.

www.niezalezna.pl