Olsztyn

Pracownik MOKu "ma w d...e chwałę polskiego oręża" w ramach "innych form działalności kulturalnej"

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 03 czerwiec 2024 08:11

Adam Jerzy Socha

Na moje pytania skierowane do prezydenta Olsztyna Roberta Szewczyka (PO), w związku z tekstem pracownika MOKu na witrynie MOKu pt. "zMOKła kura. Dzień flagi" odpowiedział rzecznik prasowy. Wynika z niej, że dyrektorowi MOKu wolno robić co mu się żywnie podoba, bo MOK to jednostka autonomiczna działająca na podstawie regulaminu a z regulaminu wynika, że teksty pracownika MOKu Mateusza Świąteckiego to "inna forma działalności kulturalnej". Poniżej pełny tekst odpowiedzi rzecznika.

"Miejski Ośrodek Kultury jest samorządową jednostką, która posiada swoją autonomię i działa na podstawie statutu. I tylko w tym kontekście będziemy oceniać jej funkcjonowanie. Zgodnie ze statutem MOK-u, jego zadaniem jest "rozpoznawanie, diagnozowanie, rozwijanie i zaspokajanie zainteresowań oraz potrzeb kulturalnych i intelektualnych społeczności Olsztyna", a jest to realizowane "poprzez działalność kulturalną (...), ze szczególnym uwzględnieniem prezentacji dokonań kulturalnych i artystycznych przez organizowanie spektakli, koncertów (...) oraz innych form działalności kulturalnej (...)".

Felietony pana Mateusza Świąteckiego - a do tej pory pojawiło się ich 12 - są "inną formą działalności kulturalnej", dlatego w naszej ocenie nie doszło do żadnego przekroczenia regulacji, na jakich opiera się Miejski Ośrodek Kultury.

Z poważaniem
Patryk Pulikowski

Poniżej moje pytania wysłane do prezydenta Olsztyna Roberta Szewczyka

Szanowny Panie Prezydencie,

W związku z prowadzeniem blogu przez pracownika Miejskiego Ośrodka Kultury Pana Mateusza Świąteckiego na witrynie internetowej MOKu i tekstu pt. „zMOKła kura: Dzień Flagi” oraz tekstu pt. zMOKła kura: „Z Sochą na słońce, czyli jeszcze o Dniu Flagi” proszę Pana Prezydenta o odniesienie się do moich pytań:

1. Czy podpisuje się Pan pod stwierdzeniem Pana Mateusza Świąteckiego: „mam w dupie chwałę polskiego oręża”?

2. Czy podpisuje się Pan pod Apelem odnoszącym się do „Katechizm polskiego dziecka” Władysława Bełzy: „(…)– Coś ty dla niej?– Wdzięczne dziecię.
– Coś jej winien?– Oddać życie.”

„Z okazji Dnia Flagi Rzeczypospolitej Polskiej zaklinam Cię na wszystko, mój Synu: nie czytaj tych bredni. Nic nikomu nie jesteś winien, a Twoim głównym obowiązkiem jest – przetrwać”.

3. Czy Miejski Ośrodek Kultury ma za zadanie propagowanie idei: „tam ojczyzna gdzie dobrze”; obowiązek obywatela polskiego wobec wspólnoty jaką jest naród polski to „brednie”; w wyniku zagrożenia militarnego państwa polskiego głównym obowiązkiem obywatela Polski jest „przetrwać”, czyli faktycznie w przypadku ataku militarnego innego państwa na Polskę jedyną właściwą postawą jest poddanie się?

4. Pan Mateusz Świątecki nazwał mieszkańców Olsztyna o innych poglądach od jego poglądów „szemranymi indywiduami” oraz „ludźmi z krzywym kręgosłupem moralnym”?

Czy spowoduje Pan usunięcie prywatnego bloga z witryny MOKu, który propaguje ww treści, idee i hasła oraz obraża mieszkańców Olsztyna o innych poglądach niż autor?

5. Jeśli Pan Prezydent podziela stanowisko dyrektora MOKu Pana Mariusza Sieniewicza i Pana Mateusza Świąteckiego, iż blog Pana Świąteckiego realizuje pkt 1 ust. 2 par. 5 Statutu MOKu i jest „inną formą działalności kulturalnej”, czy także inni mieszkańcy Olsztyna, którzy czują się odpowiedzialności za wspólnotę, której są częścią; uważają, że jako obywatele Polski mają wobec państwa polskiego obowiązki i do tych obowiązków należy obrona Ojczyzny w przypadku zagrożenia jej integralności i niepodległości, nawet jeśli wiąże się z ryzykiem utraty życia, też otrzymają prawo do takiej „innej formy działalności kulturalnej” w formie blogu z felietonami na witrynie MOKu?

6. Zgadzam się z Panem Mateuszem Świąteckim, że nie jestem „właścicielem i wyłącznym dysponentem tej idei” (patriotyzmu). I tak nie twierdziłem. Uważam, że również Pan Świątecki nie może być „właścicielem i wyłącznym dysponentem tej idei”. Toteż oczekuję od Pana Prezydenta, iż spowoduje Pan opublikowanie na stronie MOKu mojej polemiki do tekstu „zMOKła kura: Dzień Flagi” i mojego sprostowania do tekstu zMOKła kura: „Z Sochą na słońce, czyli jeszcze o Dniu Flagi”.

Z poważaniem

Adam Socha,

Załączam tekst polemiki oraz sprostowania

Do wiadomości: przewodniczący Rady Miasta Olsztyna oraz radni

Moje pytania do prezydenta Roberta Szewczyka zostały spowodowane lewicowo-liberalną kampanią polityczno-ideologiczną prowadzoną na witrynie MOKu, która jest finansowana przez wszystkich mieszkańców Olsztyna, a nie tylko przez członków i sympatyków PO i Lewicy oraz odmową zamieszczenia mojej polemiki z poglądami głoszonymi przez pracownika MOKu Mateusza Świąteckiego.

Dyrektor MOKu Mariusz Sieniewicz odmówił zamieszczenia mojej polemiki. Natomiast pozwolił na zamieszczenie Świąteckiemu polemiki z moją polemiką, uniemożliwiając czytelnikom zapoznania się z nią!

W tej polemice Świątecki posunął się do insynuowania mi antysemityzmu i sympatyzowaniu z ONRem. Napisałem sprostowanie, ale dyrektor Sieniwicz też odmówił jej publikacji.

Dyrektor MOKu odmówił zamieszczenia sprostowania do insynuowania mi antysemityzmu

Kolejną polemikę z poglądami Świąteckiego wysłał do dyrektora Sieniewicza Bogdan Bachmura i też w sposób pokrętny dyrektor Sieniewicz odmówił.

Dyrektor MOKu odmawia publikacji polemiki Bachmury. Korespondencja z dyrektorem MOKu

W podobny sposób prezydent Olsztyna Robert Szewczyk (PO) odpowiedział na interpelację radnego Jarosława Babalskiego w sprawie manifestu politycznego pracownika Miejskiego Ośrodka Kultury na temat Święta Flagi,

Prezydent stwierdza, że to „literacki felieton”, „nie narusza wolności słowa” i „nie przekracza kompetencyjnego zakresu obowiązków”. Felieton zawierał takie zdania jak: "mam w dupie chwałę polskiego oręża". Autor apelował do syna, żeby nie ofiarowywał życia ojczyźnie, bo "ojczyzna jest tam gdzie dobrze", a twoim obowiązkiem jest "przetrwać":

Tylko, że radny nie twierdził w swojej interpelacji, że pracownik MOKu narusza wolność słowa, jedynie zapytał, czy witryna MOKu jest miejscem  na uprawianie propagandy politycznej ?

Zdjęcie: fotomontaż zdjęcia - wizytówki cyklu tekstów Mateusza Świateckiego na witrynie MOKu, pt "zMOKła kura" oraz logo MOKu

Czytaj więcej: Pracownik MOKu "ma w d...e chwałę polskiego oręża" w ramach "innych form działalności kulturalnej"

Dyrektor MOKu odmawia publikacji polemiki Bachmury. Korespondencja z dyrektorem MOKu

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 01 czerwiec 2024 09:23

Bogdan Bachmura

Z prośbą o zamieszczenie poniższego tekstu zwróciłem się do dyrektora Miejskiego Ośrodka Kultury Mariusza Sieniewicza. Jest to polemika z artykułem pracownika tej instytucji Mateusza Świąteckiego "zMOKła kura: Dzień Flagi", zamieszczonym na stronie internetowej MOK. Wydawało mi się oczywistym, że publikację tak kontrowersyjnych treści na stronie instytucji publicznej można wytłumaczyć jedynie zaproszeniem do dyskusji i polemiki w tym samym miejscu, na tych samych zasadach. Tym bardziej, że odmowa polemiki Adama Sochy tłumaczona była jej uprzednią publikacją na naszym portalu. Niestety, znalazły się inne argumenty, aby do takiej polemiki nie doszło.

Zdecydowałem się na upublicznienie mojej korespondencji z dyrektorem Sieniewiczem, ponieważ argumenty tam przedstawione mają istotne znaczenie dla zrozumienia atmosfery , która towarzyszy instytucji kierowanej przez Mariusza Sieniewicza.

Bogdan Bachmura

Szanowni Państwo.
Zwracam się z prośbą o zamieszczenie na stronie internetowej Miejskiego Ośrodka Kultury w Olsztynie przesłanego w załączniku artykułu. Z uwagi na kontrowersyjne treści zawarte w artykule pana Mateusza Świąteckiego "zMOKła kura: Dzień Flagi", zamieszczonego na stronie instytucji publicznej jaką jest MOK z okazji Dnia Flagi, poczytuję za swój obowiązek polemikę z zawartymi tam tezami.
Z poważaniem
Bogdan Bachmura

Szanowny Panie,
1. Od strony technicznej: strukturalna i konceptualna formuła strony internetowej www.mok.olsztyn.pl nie uwzględnia umieszczania przygodnych, incydentalnych artykułów do tworzonych przez nas projektów, nie posiada po prostu zakładki "artykuł polemiczny" bądź "skomentuj".
2. Proponuję inne rozwiązanie. Szanując prawo mieszkańców Olsztyna do sporu, polemiki, dyskusji, tekst źródłowy umieściliśmy na stronie facebookowej MOK-u. Tam właśnie, w systemie "komentarzy" jest przestrzeń do zgłaszania swojej aprobaty lub dezaprobaty wobec treści naszego projektu, z czego chętnie korzystają uczestnicy naszych działań. Gorąco zachęcam Pana do umieszczenia tam swojej polemiki. Zyska ona automatyczną możliwość rezonansu.
Pozdrawiam serdecznie,
Mariusz Sieniewicz,
dyrektor Miejskiego Ośrodka Kultury w Olsztynie

Odmowę publikacji polemiki Adama Sochy z artykułem Mateusza Świąteckiego argumentował Pan uprzednią publikacją tekstu na portalu "Debata". Biorąc pod uwagę to zastrzeżenie wysłałem tekst nigdzie nie publikowany. W reakcji na to proponuje Pan "inne rozwiązanie", które - jak słusznie Pan zauważył - jest przestrzenią do zgłaszania swojej aprobaty lub dezaprobaty, a nie miejscem publikacji tekstów analitycznych, a takowych życzył sobie pan Świątecki. Podobnego zdania jest chyba pan Świątecki, który nie ograniczył publikacji swojego tekstu do facebooka. Nie jest też moją winą, że decydując się na tak kontrowersyjne i budzące społeczne emocje publikacje, Państwa strukturalna i konceptualna formuła strony internetowej nie jest na taką okoliczność przygotowana. Biorąc powyższe pod uwagę, proszę o zamieszczenie mojego tekstu tam, gdzie swój tekst zamieścił pan Świątecki. Wtedy uznam, że moje prawo do sporu, polemiki i dyskusji zostało uszanowane.
Pozdrawiam
Bogdan Bachmura

Szanowny Panie,
nie wiem, skąd, z jakiej przyczyny, i Pan, i Pan Socha rościcie sobie bezpodstawne prawo do sprostowań, debat, analiz, domagając się specjalnego traktowania i dodatkowo wskazując miejsce publikacji w przestrzeni MOK. Pozwoli Pan, że jednak nie Pan, lecz ja będę o tym decydował, skoro ponoszę pełną odpowiedzialność za instytucję.

Tłumaczyłem już i Panu, i panu Sosze charakter tego projektu, jego felietonową specyfikę i wymowę. Nie może Pan zająć miejsca zMOKłej kury i publikować w jej miejscu swoich tekstów jako autor. Tę rolę, jako pracownik MOK, spełnia Mateusz Świątecki. Proszę sięgnąć do naszej korespondencji i z prawa do sporu, polemiki nie czynić zwykłego warcholstwa. Wasze żądania nie spełniają klauzuli "sprostowania", zaś teksty polemiczne, analityczne, krytyczne można publikować wszędzie. To wolny kraj. I Pańskie pismo, i pan Socha już wystarczająco dużo "napluliście" na mnie, na pracowników MOK, na naszą pracę. Pan zatem jako autor jest dla mnie bardzo mało wiarygodny.
Nieodmiennie zapraszam do sekcji komentarzy pod tekstem na Facebooku.
Dalszy dialog w tej kwestii uznaję za jałowy.
Z wyrazami szacunku,
Mariusz Sieniewicz

Szanowny Panie.
Kiedy wysyłałem do Pana swoją korespondencję zrobiłem zakład, że w odpowiedzi pojedzie Pan "starą płytą" i znów się obrazi. Po co było mnie odsyłać na facebookowy "Berdyczów", wystarczyło od razu napisać, że czuje się Pan programowo obrażony i "opluty", bo ani w mojej korespondencji, ani w tekście, nie udało się niczego aktualnie "oburzingowego" wydłubać. Rozczula mnie przewidywalność tego odruchu, a martwi, że otwartość MOK-u na dialog i polemikę kończy się tam, gdzie zaczyna ego Mariusza Sieniewicza. Tylko temu mogę przypisać, że pozwala Pan sobie na podważanie mojej wiarygodności, mając świadomość, że musiał mnie Pan publicznie przepraszać za kłamstwa, i to związane z działalnością MOK. Miałem wystarczająco mocną skórę, aby z tego powodu nie podważać Pana wiarygodności, także jako kandydata na stanowisko dyrektora. Spuściłem na to zasłonę milczenia, ale widzę, że jeśli nie postawi się granic Pana bezczelności, to sobie Pan takowych nie wyznaczy.

Z poważaniem
Bogdan Bachmura

Idee mają konsekwencje

Mateusz Świątecki nie życzy sobie komunałów, którymi według niego posłużył się Adam Socha, komentując jego tekst „zMOKła kura: Dzień Flagi”, zamieszczony na stronie Miejskiego Ośrodka Kultury. Mateusz Świątecki oczekuje analizy, choć od takowej jest jak najdalszy. Pomimo to spróbuję sprostać jego oczekiwaniom, choć nie tylko z powodu głoszonych przezeń poglądów, ale także dlatego, że dał im wyraz z okazji Dnia Flagi, na stronie instytucji finansowanej ze środków publicznych.

Nie tylko bowiem używanie flagi w konkretnych okolicznościach (czym zajmuje się autor tekstu), ale również głoszone idee i poglądy, w zależności od miejsca i kontekstu, mają swoje konsekwencje. Zwłaszcza, gdy ich wyznawca, będąc pracownikiem wspomnianej instytucji, po trzykroć twierdzi, że „ma w dupie chwałę polskiego oręża”, ojczyźnie nic nie jest winien, zaś „ojczyzna jest tam – gdzie dobrze”.

Mam nadzieję, że wobec przyjętej przez autora, dość dosadnej narracji, zostanie mi wybaczona równie prostolinijna forma czterech liter, bo tam właśnie mam jego deklarację o „szacunku dla tych, którzy złożyli największą ofiarę” oraz jego „pochylone czoło przed ich poświęceniem”.

Dla jasności przypomnijmy ten fragment tekstu: „Czy ja nie szanuję tych, którzy złożyli największą ofiarę? Bynajmniej, szanuję ich bardzo. Szczerze chylę czoła przed ich poświęceniem – i właśnie dlatego nie wycieram sobie nimi gęby. Sądzę, że pamięć nie potrzebuje jazgotu, a w ciszy znacznie lepiej słychać myśli. Jest moim głębokim przekonaniem, że oni ginęli między innymi właśnie po to, bym ja nie musiał mieszkać dziś na cmentarzu. Byśmy wszyscy mogli dzisiaj żyć życiem , a nie akademią ku czci. A jednak nie chcemy wyjść cmentarza, przyjemnie nam w grobowych miazmatach. Chwała polskiego oręża jest na tej ziemi prawie zawsze ważniejsza od uśmiechu do bliźniego, od wyciągniętej dłoni. Otóż, trawestując Bursę,

mam w dupie chwałę polskiego oręża
mam w dupie chwałę polskiego oręża
mam w dupie chwałę polskiego oręża”

Wypowiadanie się w imieniu tych „którzy złożyli największą ofiarę” jest łatwe, jak łatwe jest wycieranie sobie gęby tymi, którzy nie mogą bezpośrednio odpowiedzieć. Ale przecież nie jesteśmy wobec faktu śmierci bezradni. To, o co ci ludzie walczyli, zachowało się w tysiącach przekazów, relacji, wspomnień. Nie wszyscy też jeszcze odeszli. Żyją choćby liczni przedstawiciele opozycji solidarnościowej. Jest kogo zapytać.

Obraz jaki się z tego wielkiego zasobu wyłania oczywiście nie wyklucza marzeń o bezpiecznym i dostatnim życiu następnych pokoleń. Ale była to przede wszystkim walka o Polskę Niepodległą. Reszta jest pochodną tego celu. A jeśli tak, to podstawowym oczekiwaniem wobec nas jest zachowanie tej spuścizny. To podstawowa logika wspólnoty. Ci, dla których aksjomatem (jak radzi Świątecki swojemu synowi) było przetrwanie i szukanie ojczyzny tam - gdzie dobrze, kończyli często w objęciach któregoś z okupantów, albo w aparacie „ludowej” ojczyzny.

M. Świątecki ma prawo do takiej postawy. Tak postąpiło, wyjeżdżając na Zachód po wprowadzeniu stanu wojennego, za przyzwoleniem, a często namową bezpieki, wielu działaczy Solidarności. Ale dzisiaj nikt ich za to specjalnie nie fetuje. Ojczyzna to nie ciasto z rodzynkami do wydłubania, to (przepraszam M. Świąteckiego za zbyt „cmentarnego” poetę): „ wielki zbiorowy obowiązek”.

Pisanie o wyższości chwały polskiego oręża nad uśmiechem do bliźniego i jego wyciągniętej ręki przypomina rozważania o wyższości świąt Bożego Narodzenia nad świętami Wielkiej Nocy z kultowego programu czasów „karnawału” Solidarności: „60 minut na godzinę”.

W podobnym duchu przebiegają rozważania na temat „gadżetyzacji” flagi narodowej. Ostatnio w wykonaniu polityków Platformy Obywatelskiej, którzy na przedwyborczy rozkaz Donalda Tuska nagle chwycili za narodowe drzewce i poprzylepiali sobie biało – czerwone serduszka. Według M. Świąteckiego „w namiętnym furkocie sztandarów umyka nam, że flaga coraz bardziej przestaje być symbolem, a staje się – gadżetem”. W kontemplacji symboliki przeszkadzają kibice na „meczykach, czy właściciele biało – czerwonych, samochodowych lusterek.

Wykorzystywanie, instrumentalne czy emocjonalne, flagi narodowej może się podobać lub nie, ale – trawestując niezapomnianego Jana Kobuszewskiego - „praw demokracji pan nie zmienisz, nie bądź pan głąb”. Mieć pretensje, że demokracja to system masowy, ze wszystkimi tego konsekwencjami, to jak zarzucać wielbłądowi, że jakiś taki garbaty. Nie w tym jednak najważniejszy problem. Nie rozumiem przede wszystkim, co ma wspólnego „gadżetyzacja” flagi z ubytkiem jej symboliki? W tym momencie należałoby może zapytać autora, co według niego symbolizuje flaga narodowa, bo na tym chyba polega problem? Gdy 7 lutego 1831 r., podczas Powstania Listopadowego, sejm Królestwa Polskiego po raz pierwszy zatwierdził nasze barwy narodowe, odwoływano się do jedności narodu polskiego i celu jakim było utworzenie państwa polskiego.

W Drugiej Rzeczpospolitej flaga symbolizowała tożsamość narodową, suwerenność i niepodległość państwa polskiego. A zatem chodziło przede wszystkim o wspólnotę polityczną. Za komuny sprawa się nieco skomplikowała, bo flaga narodowa symbolizowała jednocześnie istniejące państwo, jak i dążenie do suwerenności, w zależności od tego kto ją trzymał i w jakich okolicznościach. 1 maja obchodzono w jej cieniu (obok flagi czerwonej) święto proletariatu, a przed rocznicą uchwalenia Konstytucji 3 Maja musiała zniknąć, bo stawała się niewygodnym symbolem opozycji wobec władzy komunistów. I chociaż dzisiaj, m. in. dzięki skrupulatności pana Świąteckiego, znów mamy listę tych, którzy psują właściwą symbolikę flagi, to niczego to nie zmienia. Jest to nadal, pomimo usilnych starań panów J. Kaczyńskiego i D. Tuska, symbol wspólnoty politycznej, zjednoczonej wokół idei suwerenności i obrony niepodległości, w imieniu której jej przedstawiciele zawierają sojusze, prowadzą politykę zagraniczną itd.

W Stanach Zjednoczonych, „państwie Konstytucji i Flagi”, ta ostatnia jest wszędzie i na wszystkim. Czy jest to – jak pisze M. Świątecki o Polsce – zamienianie miłości do Ameryki w „obleśne gadżeciarstwo”? Obrońcy Kapitolu walczyli pod tymi samymi symbolami, których używali agresorzy. Ale nikomu nie przychodzi do głowy, aby to pomniejszało rangę flagi jako symbolu wspólnoty politycznej, albo dawało komukolwiek szczególne prawo do jej używania. Oczywiście w ślad za M. Świąteckim wiele osób dostrzega we fladze inne znamiona więzi łączącej wspólnotę narodową. Ale poza językiem i terytorium – i tu zgoda między nami - cała reszta, z kulturą i tradycją włącznie, staje się coraz mniej jednoznaczna. Warto zatem odpowiedzieć sobie na pytanie - dlaczego?

Prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski zakazał właśnie wieszania na ścianach i eksponowania na biurkach chrześcijańskich krzyży w podległym mu urzędzie. Zrobił to bo uznał, że dalsza polaryzacja zapracuje na jego korzyść. Jego zarządzenie dotyczy symbolu, który jednoczył i dawał wspólny fundament nie tylko wspólnocie polskiej, ale całej cywilizacji zachodniej od upadku Cesarstwa Rzymskiego do czasów oświeceniowej modernizacji społeczeństw. Trzaskowski twierdzi, że zrobił to w imię ideałów państwa świeckiego, nowej wersji świetlanej przyszłości, która nas zjednoczy, gdy usuniemy wszystko, co stoi na jego drodze. A na razie to jego urząd będzie zastępował dawne formy solidarności.

Oczywiście wraz z powszechną sekularyzacją nie zanikła tęsknota za wspólnotą. Kłopot w tym, że komunizm i liberalna demokracja, jako dzieci oświecenia, cierpią na to samo, systemowe rozdwojenie jaźni: niszczą więzi, a jednocześnie je opłakują. Tylko dzieła zniszczenia dokonują w inny sposób. Brutalność państwa komunistycznego zastąpiono subtelnością drwiny, ironii i ośmieszenia. Ideologizacja równości, prowadzona pod hasłami postępu, ogłosiła nowe definicje rodziny, płci, tolerancji, wolności. Jednak za każdym z tych rewolucyjnych procesów idą kolejne podziały, którymi żywi się nowa klasa próżniacza.

Dlatego do tej klęski wolno się przyznać, a nawet załamywać nad nią ręce, ale pod żadnym pozorem nie wolno sugerować powrotu do warunków w których wspólnota mogła istnieć. To by była bowiem prawdziwa klęska, gdyby do ogółu dotarło, że trzeba zrobić krok wstecz, obejrzeć się za siebie aby zrozumieć, że absolutnej równości, wolności oraz skrajnego indywidualizmu nie da się pogodzić z zachowaniem wspólnotowych relacji. Zarówno na poziomie życia społecznego jak i prywatnego. Że do tego niezbędne są więzi partykularne, oparte na hierarchii, autorytecie i trwałej antropologii człowieka. Dlatego zakazując krzyży Rafał Trzaskowski niczym nie mógł ich zastąpić, niczego zaproponować, poza ciągłością spustoszenia i dalszymi podziałami.

Ale M. Świątecki ma receptę na to, „Byśmy wszyscy mogli dzisiaj żyć życiem”. W krainie uśmiechu i pojednania, gdzie będziemy mogli w spokoju wypełniać swoje role „ojców, gejów, brunetów” itd. – wystarczy, że „wyjdziemy z cmentarza”.

Problem w tym, że my już ten „cmentarz” opuściliśmy. Stoimy przed bramą wyjściową, tylko Świątecki stara się tego nie dostrzegać. Zamiast tego widzi „ekstremę”. Głównie „faszystów”, oczywiście bez wnikania w prawdziwość takich oskarżeń. Bo nie o to przecież chodzi. Praktyka stygmatyzowania faszyzmem wobec każdego z kim miano jakiekolwiek porachunki, to spuścizna Związku Radzieckiego (obok „gęby” jewreja, czyli Żyda). Dziś stosowana przez Putina i jego dygnitarzy uzasadniających agresję na Ukrainę.

Faszyści są ważni, nie może ich zabraknąć, bo po ostatecznym „wyjściu z cmentarza” może się okazać, że król jest nagi. Tymczasem badania nie kłamią. Tylko 14 proc. Polaków w wieku poborowym deklaruje gotowość czynnej obrony ojczyzny. Wyniki badań przeprowadzonych przez PAN w ramach projektu „Polskość w XXI wieku” także nie pozostawiają złudzeń: 60 proc. Polaków ma problem z Polskością. Karol Marks mówił, że proletariat nie ma rodziny ani ojczyzny. Ambicją współczesnych społeczeństw Zachodu jest realizacja tych zapowiedzi. Marksistowski kolektywizm zawiódł, liberalny indywidualizm nie. Wytworzył specyficzny tym człowieka, który już nie oczekuje świetlanej przyszłości. Tworzy więzi prowizoryczne, łatwo zastępowalne. Mówi o potrzebie wspólnoty i patriotyzmie, ale jest jednostką wyizolowaną, niezdolną do nawiązania głębszych wspólnotowych relacji, co chętnie maskuje atmosferą błazenady i wyszydzania. M. Świątecki „chyli czoła przed poświęceniem”, ale robi to „w ciszy”. Inne praktyki nazywa „jazgotem”. Przeciwstawiona jazgotowi cisza ma wzmagać głębię patriotycznych doznań. Tymczasem owocem skupienia na tej pustelni okazała się ucieczka przed poświęceniem w „obowiązek przetrwania”.

Mariusz Świątecki uznał, że czas wyjść ze swoimi przemyśleniami człowieka współczesnego ze strefy ciszy i trochę odświętnie „pojazgotać”. Robi to w najmniej odpowiednim momencie. Akurat teraz, kiedy zamiast liberalnych marzeń o „końcu historii” ta nagle wróciła, a z nią polityka siły i nowy podział świata. Gdy przywódcy wszystkich liczących się partii w Polsce mówią o zagrożeniu wojną, na stronach olsztyńskiego MOK-u głoszą, że gadanie o obronie ojczyzny to niebezpieczne dla zdrowia i życia „brednie”. Stara się zaskoczyć oryginalnością „literackiej” formy, ale świat idei, które go do powyższych przemyśleń inspiruje już przestał być oryginalny - stał się masowy. Podobnie jak człowiek będący jego wytworem – do bólu zhomogenizowany i przewidywalny, produkt równościowej sztancy, jak pamiątki z Chin, po które nie trzeba tam jeździć, bo można je kupić wszędzie. Ubolewanie nad tym, że jesteśmy „zalewani integracyjnym cementem wokół Czegoś” to postawienie sprawy na głowie. Problemem jest człowiek wydrążony z „integracyjnego cementu”, zalewany ideami, które pozbawiają go zadomowienia i stałości.

Hannah Arendt w swoich „Korzeniach totalitaryzmu” przewidziała, że idea totalitarna przeżyje totalitaryzmy wszędzie tam, gdzie znajdą się ludzie bez domu i ojczyzny – i to w imię ich wyzwolenia. Czy rozumieli to cytowani przez Świąteckiego J. Tuwim i W. Gombrowicz? Dla Tuwima Polskość była w 1951 r. (rok pierwszego wydania „Korzeni Totalitaryzmu) „ściśle prywatną sprawą” (…) „ani zaszczytem, ani chlubą, ani przywilejem”, bo publicznie, z chlubą i należnymi zaszczytami oraz przywilejami afirmował władze komunistyczne. W światowym państwie proletariatu lokując swoje nadzieje na prawdziwą wspólnotę.

Gombrowicz nie tylko głosił potrzebę „swobody wobec formy polskiej”. Jego indywidualizm krępowała każda forma obyczaju i ceremonii. W trzydziestą rocznicę śmierci Gombrowicza Czesław Miłosz pisał:

Trzydzieści lat po śmierci autora wolno jedynie zapytać, jak ma się Polska dzisiejsza do tej, z którą się zmagał, chcąc zamiast pojęcia ojczyzny wprowadzić pojęcie „synczyzny”. Czy jest ta sama, czy do tamtej podobna, czy też zupełnie inna? Na to pytanie nie ma chyba odpowiedzi, tym bardziej, że w żadnym utworze literackim Polska ostatnich lat nie ukazała się „w jestestwie swoim”.

Tym trudniejsze jest to dzisiaj, gdy minęło dalszych 25 lat. Nie wiemy, czy odnoszący się do klimatu międzywojnia Gombrowicz, w zmienionym diametralnie świecie i Polsce nadal wołałby o „rozluźnienie oddania się Polskości”. Czy spustoszenie wspólnoty, którego doświadczamy, uznałby za coś „wyższego od Polaka”, czy też za paroksyzm indywidualizmu, którego był orędownikiem? Za to wiemy, że wykorzenienie ze świata to tykająca bomba totalitaryzmu. Dlatego warto pamiętać, że „idee mają swoje konsekwencje”. Ich bezrefleksyjne powtarzanie także. Zwłaszcza w Dniu Flagi.

Bogdan Bachmura

Na zdjęciu Mariusz Sieniewicz

Czytaj więcej: Dyrektor MOKu odmawia publikacji polemiki Bachmury. Korespondencja z dyrektorem MOKu

Apel do Prezydenta Olsztyna w sprawie „szubienic”: „Ten wrzód trzeba przeciąć!”

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 30 maj 2024 14:31

Kontrowersje jakie budzi od lat w naszym mieście Pomnik Wdzięczności Armii Radzieckiej, powstały na zamówienie ówczesnego wojewody Mieczysława Moczara nie trzeba przypominać.

Po tym jak udało się wykreślić pomnik z rejestru zabytków, pojawiła się także realna szansa na usunięcie go z centrum Olsztyna.

Niestety, na drodze stanął Prezydent Piotr Grzymowicz, którego zacięcie i pomysłowość w walce o zachowanie Szubienic przejdą do historii naszego miasta, także za sprawą uznania ze strony rosyjskiej agencji TASS, a więc pośrednio Władimira Putina.

Długa batalia doprowadziła do decyzji Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który nie pozostawił suchej nitki na argumentacji Prezydenta Grzymowicza. Jednocześnie orzekając, że na mocy tak zwanej ustawy lustracyjnej, pomnik propaguje ustrój totalitarny.

Sprawa na skutek odwołania Prezydenta Grzymowicza ma być rozpatrywana przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Jest bardzo prawdopodobne, że decyzja WSA zostanie podtrzymana, ale praktyka funkcjonowania NSA pokazuje, że na rozstrzygnięcie możemy czekać nawet kilka lat.

Dlatego zwracamy się do Pana o wycofanie skargi Prezydenta Grzymowicza, oraz podjęcie działań zmierzających do ostatecznego usunięcia Pomnika Wdzięczności Armii Radzieckiej z centrum Olsztyna.

Uważamy, że w tak ważnej dla społeczności lokalnej sprawie, kiedy chodzi o nasz stosunek do historii, tradycji i tożsamości, wyręczanie się sądem jest nieprzynoszącą chluby ostatecznością.

To my powinniśmy wiedzieć: czy mamy jakiś dług wdzięczności wobec wyzwoleńczej armii Józefa Stalina, i jak to chcemy okazać jego ideowemu spadkobiercy Władimirowi Putinowi.

Pozostawienie w obecnym stanie Placu im. Ksawerego Dunikowskiego na kolejne lata, wraz z parkingiem i barierkami broniącym pomnika, urąga estetyce miasta i jego wizerunkowi.

To nie Sąd powinien dawać sygnał do godnego zagospodarowania tego ważnego miejsca, ale gospodarze miasta.

Wstydliwym tym bardziej, im więcej mówimy o zagrożeniu ze strony Rosji i ropiejącym tym mocniej, im bardziej rośnie liczba rosyjskich zbrodni na Ukrainie.

Ten wrzód trzeba przeciąć! A wybór nowego Prezydenta Miasta jest ku temu najlepszą okazją.

Dlatego zwracamy się do Pana z apelem o wzięcie sprawy usunięcia Pomnika Wdzięczności Armii Radzieckiej w swoje ręce i możliwie rychłe doprowadzenie jej do pomyślnego końca.

To także apel do olsztyńskich radnych, o debatę w tej sprawie i zajęcie stanowiska. Liczymy także na głos parlamentarzystów z naszego regionu.

W sytuacji kiedy sankcje z powodu agresji na Ukrainę dotyczą nawet rosyjskich sportowców, a polscy politycy jednym głosem mówią o rosyjskim zagrożeniu dla Polski, obecność pomnika chwały sowieckiego oręża w centrum miasta wojewódzkiego to czysty surrealizm!

Dlatego naszym apelem zainteresujemy najważniejszych polityków państwa, z Prezydentem Andrzejem Dudą i Premierem Donaldem Tuskiem na czele.

Święta Warmia i Fundacja „Debata”

KLIKNIJ I PODPISZ PETYCJĘ!

Prezydent Olsztyna Robert Szewczyk w czasie kampanii wyborczej zapowiedział przeniesienie pomnika. Rzecznik ratusza Patryyk Pulikowski poinformował, że trwa analiza jak tę operacje przeprowadzić. Ta zapowiedż martwi byłego prezydenta Piotra Grzymowicza i liczy na nową minister kultury Annę Wojciechowską:

- Dla wielu osób oczekiwania na decyzję NSA jest wygodne, bo zdejmuje z nich odpowiedzialność i nie wymaga narażania się — mówi Piotr Grzymowicz. - Kiedy pani Hanna Wróblewska była w Olsztynie jeszcze jako przedstawiciel ministerstwa przy okazji konkursu na dyrektora Teatru Lalek, wówczas zapytałem, jaki ma stosunek do dzieła Dunikowskiego i wówczas usłyszałem, że jest za jego zachowaniem. Sądzę, że teraz minister powinna przyjrzeć się decyzjom swoich poprzedników z PiS w tej sprawie. Orzekający ws. usunięcia dzieła Dunikowskiego nie byli sędziami? 

- Władze Olsztyna obroniły dzieło sztuki, a rolą ministerstwa powinno być mu nadanie nowego znaczenia. Jest gotowy "Projekt dla Pokoju", który pozwoli stworzyć tu miejsce pamięć, coś ważnego na skalę europejską — mówi Robert Traba, historyk i politolog zajmujący tożsamością Warmii i Mazur. - Rozumiem, że w ministerstwie brakuje "mocy przerobowych" i stąd pewna bezradność wobec wielu tematów, ale w tym przypadku Olsztyn oferuje gotowe rozwiązanie.

Z odpowiedzi ministerstwa dla Wyborczej Olsztyn wynika, że resort nie zamierza ingerować w działania prezydenta Olsztyna odnośnie dalszych losów pomnika.

Polecamy artykuł z Gazety Olsztyńskiej:

Dlaczego pomnik oddający hołd okupantom, gwałcicielom i mordercom wciąż góruje nad Olsztynem?

Czytaj więcej: Apel do Prezydenta Olsztyna w sprawie „szubienic”: „Ten wrzód trzeba przeciąć!”

Klub KO w Radzie Miasta Olsztyna powiększył się o Grzymowicza i Antosz

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 30 maj 2024 11:12

Jednak były prezydent Olsztyna, obecnie radny Piotr Grzymowicz, został zaproszony do współpracy z Koalicją Obywatelską w Radzie Miasta Olsztyna. KO zdobyła 11 mandatów w 25-osobowej radzie. Koalicja przyjęła też do swojego klubu długoletnią radną z klubu Czesłąwa Jerzego Małkowskiego - Nelly Antosz.

Zaraz po wyborach prezydent Robert Szewczyk i przewodniczący rady miasta Łukasz Łukaszewski ogłosili, że będą rządzić samodzielnie. Było to możliwe, bowiem PiS zdobył 8 mandatów, z listy Czesława Małkowskiego dostali się on i Nelly Antosz, mandat zdobyli też kandydaci na prezydenta Olsztyna Marcin Możdżonek i Mirosław Arczak. Trudno więc sobie wyobrazić, żeby PiS nakłonił 4 pozostałych radnych do stworzenia wspólnie opozycji.

Toteż KO nie musiała zapraszać Grzymowicza do współpracy, ale widocznie zrobiła to w dowód wdzięczności za poparcie Szewczyka w wyborach na prezydenta Olsztyna.

- Formalnie nie dostałem jeszcze listy członków klubu – powiedział Wyborczej Olsztyn Łukasz Łukaszewski, przewodniczący rady miasta, ale dodał zaraz, że na Grzymowicza miejsce w klubie czeka i sprawa jest przesądzona. - Będziemy współpracować i liczę, że z naszych dyskusji będą płynąć lepsze rozwiązania dla miasta.

Trzynasty mandat w klubie KO dostała radna Nelly Antosz. Zgłosiła akces, bo, jak powiedziała, zawsze głosowała tak jak KO i utożsamia się z programem koalicji. Również jej były szef Małkowski przyjąłby zaproszenie do klubu, ale chyba go nie otrzyma jako osoba zbyt kontrowersyjna.

Toteż Małkowski "przymusowo" będzie nadal radnym"niezależnym", a prawdziwie niezależnymi będą radni Mirosław Arczak, chociaż poparł w II turze Szewczyka, gdyż znalazł w jego programie wiele punktów wspólnych, więc wychodzi na to, że status niezależnego radnego zachowa tylko Marcin Możdżonek.

W bieżącej kadencji samorządu radni Rady Miasta będą pracowali w 10 stałych komisjach a także w Komisji Rewizyjnej oraz Komisji Skarg, Wniosków i Petycji. Większość z nich liczy od 9 do 12 radnych, przy czym niektórzy zgłosili akces do pracy w co najmniej kilku komisjach. Znamy już przewodniczących poszczególnych komisji.

Najmniej liczną jest komisja Budżetu i Finansów, do której przystąpiło 5 radnych. Kierowanie jej pracami powierzono Piotrowi Grzymowiczowi. Dziewięcioosobowej Komisji Prawa i Bezpieczeństwa przewodniczyć będzie Marta Kamińska a dwunastoosobową Komisją Sportu i Rekreacji pokieruje Radosław Nojman.

Marcinowi Galbarczykowi powierzono kierowanie pracą Komisji Edukacji, do której akces zgłosiło 9 radnych, zaś liczącą również 9 radnych Komisją Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska będzie kierował Paweł Klonowski.

Komisja Inwestycji i Rozwoju liczy 12 członków, a jej pracami kierować będzie Tomasz Głażewski. Skromniejszą, bo siedmioosobową będzie Komisja Rodziny, której przewodniczy Zdzisława Tołwińska. Tyle samo członków liczy Komisja Zdrowia, Opieki Społecznej i Polityki Senioralnej, kierowana przez Joannę Misiewicz.

Komisjami Kultury (11 członków) oraz Promocji i Współpracy z Zagranicą (12 członków ) pokierują odpowiednio Piotr Pancer i Halina Ciunel.

12 radnych zgłosiło się również do pracy w Komisji Rewizyjnej, na czele której stanie Marek Fabianowicz, zaś liczącą 6 członków Komisją Skarg, Wniosków i Petycji - Katarzyna Faliszewska.

Pierwsze prace komisji już się rozpoczynają a ich rytm wyznacza planowana na 26 czerwca br. sesja Rady Miasta.

Sekreatrzem Miasta na miejsce Adama Pieńkowskiego została Joanna Lubomirska-Siemieńczuk, do tej port zca dyr departamentu koordynacji promocji urzędu marszałkowskiego w Odsztynie (dyrektorem był obecny prezydent Robert Szewczyk).

(sa)

Czytaj więcej: Klub KO w Radzie Miasta Olsztyna powiększył się o Grzymowicza i Antosz