Adam Kowalczyk

Co zrobiliśmy z Polską?

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 28 październik 2019 22:06

Adam Kowalczyk

W chwili gdy czytacie te słowa najprawdopodobniej jest już po wyborach, a może lepiej jest powiedzieć – po głosowaniu, bo posłów wybrali wcześniej liderzy partyjni. Wyniki są jakie są. Mnie bardziej interesuje mechanizm ustroju i skutki jego działania. O tym mechanizmie i o skutkach jego działania jestem jak najgorszego zdania. Popatrzcie zresztą sami.

Obserwacja pierwsza – koniec istnienia Rzeczpospolitej

Zalewani codzienną sieczką informacyjno-propagandową nie zauważamy, że pewna idea, pewien sposób myślenia więdnie i umiera. Rzeczpospolita niesie w sobie ideę republikańską wraz z jej najważniejszym elementem – pojęciem dobra wspólnego. To właśnie pojęcie stanowi o tym, że jesteśmy narodem, a nie grupą etniczną czy tylko skupiskiem ludzi używających wspólnego języka. Rzeczpospolita niesie w sobie wielki ładunek państwowotwórczy pozwalający na zasadzie dobrowolności realizować dobro wspólne. Nie było przypadkiem, że od XVI w. mamy do czynienia w Rzeczpospolitą Obojga Narodów którą tworzyli nie tylko Polacy i katolicy, ale też Litwini, Rusini wszelkich odmian, Gruzini, Ormianie, Tatarzy i Niemcy. Wszyscy oni wyznawali odrębne religie. Nie tylko różne odmiany chrześcijaństwa, ale też islam. Dla nich wszystkich, pomimo konfliktów, było miejsce w Rzeczpospolitej. Wszystkie te kraje wchodzące w skład imperium nie były żadnymi koloniami Korony Królestwa Polskiego, lecz elementami współdecydującymi o całości. Wytworzone przez takie pojmowanie państwa sprzężenie zwrotne spowodowało rozszerzenie pojęcia narodu czyli warstwy szlacheckiej do 11-12% całości podczas gdy w Niemczech było to ok. 0,5%. Dlatego tak trudno było zlikwidować Polskę w dobie rozbiorów. Ten instynkt był tak silny, że zaborcy nie mogli dokonać prostego wcielenia polskich ziem do swoich imperiów, zmuszeni byli utrzymywać jakieś formy autonomii, a nawet państwowości polskiej (Królestwo Polskie, Wielkie Księstwo Poznańskie, Rzeczpospolita Krakowska czy autonomia Galicji i Lodomerii). Ten zachowany instynkt państwowy umożliwił odbudowę niepodległej Polski po I wojnie światowej.

Co mamy dzisiaj? Interes Polski jako całości nie liczy się. Widać to w sprawach dużych, gdy ugrupowania polityczne odwołują się do mocarstw zagranicznych domagając się interwencji przeciwko własnemu rządowi i krajowi. W XVIII w. odwoływanie się Targowicy do obcego mocarstwa uznano za zdradę, a dzisiaj podobne odwoływanie się do Unii Europejskiej za obronę praworządności.

W sprawach mniejszej wagi, gdy poseł PiS Łukasz Rzepecki, skrytykował podczas dyskusji na sali plenarnej projekt o nałożeniu nowego podatku, został niezwłocznie wyrzucony z klubu poselskiego. Przypomnę, że obowiązek posła trzymania się instrukcji poselskich został zniesiony przez Konstytucję 3 Maja, a teraz ten upiór powrócił. Taki rechot historii.

Ale nie tylko wielkie partie socjalistyczne, jak PO i PiS, utraciły poczucie dobra wspólnego. Smutnym przykładem są działania partii prawicowych tworzących kolejne koalicje, konfederacje itp. i natychmiast rozpadające się z powodu niezdolności do jakichkolwiek ustępstw w imię dobra wspólnego.

Obserwacja druga – przemiana PO

To jest ciekawy przypadek. PO powstawała jako partia propaństwowa z programem minimum ciepła woda w kranach, powolny wzrost i święty spokój pozwalający na zawsze pozostać u władzy. Jak wszyscy, którzy mieli rządzić przez tysiąc lat, PO szybko władzę utraciła. Normalne. Jednak ewolucja jaką PO i to w co się przepoczwarzyła jest nieprawdopodobna. Partia ludzi wykształconych, inteligentnych, ratujących Polskę przed oszołomami i prowadząca ją do Europy zamieniła się w jakiś sabat czarownic, dom wariatów i ostoję dewiantów seksualnych. Państwo polskie istnieje tylko jako żerowisko, jako łup nam się należący, a jak nie, to niech je szlag trafi. Stałe donoszenie na Polskę do instytucji europejskich czy środowisk żydowskich w USA stało się standardem postępowania.

Kiedyś głównym skupiskiem ojkofobów była „Gazeta Wyborcza” a teraz to odrzucenie polskości, naszej kultury i tradycji rozlazło się na całe to środowisko „opozycji totalnej”. W jakimś stopniu działania „opozycji totalnej” są gorsze od działań Konfederacji Targowickiej. Ta ostatnia, wbrew potocznym mniemaniom, była ruchem mającym na celu ratowanie republikańskich zasad ustroju Rzeczpospolitej przed zastąpieniem ich monarchią. Zapominamy dzisiaj, że Rzeczpospolita Obojga Narodów miała ustrój republikański z głową państwa zwaną tradycyjnie królem wybieraną w wyborach powszechnych na długą, bo dożywotnią, kadencję. A z czasem, jak pokazały dzieje Sasów i Stanisława Leszczyńskiego, okazało się, że króla można wymienić na innego przed końcem kadencji. Targowiczanie zgrzeszyli nie brakiem patriotyzmu lecz raczej gigantyczną naiwnością.

Obserwacja trzecia – ewolucja PiS

Od czasów najdawniejszych czyli pierwszych publicznych wypowiedzi braci Kaczyńskich na tematy publiczne, nie miałem wątpliwości, że nurt socjalistyczny będzie silny. To było jakby wpisane w przedwojenny jeszcze sposób myślenia żoliborskiej inteligencji. Nie miało to, oczywiście, wiele wspólnego z komunizmem. Jednak ewolucja PiS w kierunku znanego nam z minionego ustroju modelu monopartii, która sprawuje kontrolę nad wszystkim, jest niepokojąca. Proces ten, początkowo odbywał się poprzez przejmowanie kolejnych instytucji, co mieściło się w demokratycznej paranoi. Teraz jednak zaczyna się tworzenie nowych instytucji mających na celu poddanie kontroli całych, dotąd niezależnych od kontroli państwa, środowisk. Przykładem są ostatnie pomysły na powołanie jakiegoś ciała, które będzie zrzeszać i kontrolować dziennikarzy.

Mogę tu tylko przypomnieć, że ostatecznym rezultatem przejęcia całej władzy i totalnej kontroli nad społeczeństwem jest lądowanie na śmietniku historii, o czym boleśnie przekonała się nieboszczka PZPR.

I „last but not least” – polityka zagraniczna

Smutne i groźne jest uleganie w polityce emocjom z jednoczesnym ignorowaniem interesów Polski. Politykę robi się, żeby przypodobać się interesom gawiedzi, a tej emocje kształtowane są przez media tak chętnie niegdyś oddane obcym ośrodkom.

I tak mamy stałe nakręcanie nastrojów antyrosyjskich i w tym celu popieranie w ciemno Ukrainy, która najwyraźniej ma nas gdzieś i to nam pokazuje. Podobnie zresztą jak Litwa. Występujemy przeciwko, jakby na to nie patrzeć, mocarstwu nuklearnemu a mocy sprawczej mamy tyle, że nie potrafimy nawet Litwinów przekonać do cofnięcia zakazu pisania nazwisk po polsku. Co ciekawe, równolegle z występowaniem przeciwko Rosji od lat prowadzimy politykę wybijania Białorusinom z głowy wszelkich myśli o zbliżeniu z Zachodem. Czyli wbijania Białorusi do rosyjskiego gardła. Po trzeźwemu nie da się takiej polityki zrozumieć.

W dodatku dla potrzeb gawiedzi podniesiono sprawę reparacji wojennych od Niemiec. Prawnie sprawa jest dawno zakończona, ale popyskować można. Zapomniano jednak o tym, że w interesie Polski jest żeby mieć z obydwoma silniejszymi sąsiadami stosunki lepsze niż oni mają pomiędzy sobą. My, jako supermocarstwo mamy to gdzieś. Przypominam, że to już było – 80 lat temu. Jak się skończyło wiemy.

W zamian za to wybraliśmy egzotyczny sojusz z USA. Samo w sobie nie takie to głupie, ale do czasu. Musimy być przygotowani na nową Jałtę pomiędzy USA i Rosją skierowaną przeciwko Chinom. Rosja ulegnie wreszcie amerykańskim zalotom i pomoże Ameryce. Tyle, że każe sobie za to zapłacić. Oczywiste jest, że ceną będzie międzynarodowe uznanie aneksji Krymu i Donbasu. Czy jednak Rosji to wystarczy. Kiedyś dostała więcej... My jednak postawiliśmy tylko na USA a co będzie gdy z tego amerykańskiego konia przyjdzie nam spaść? Nie zostawiliśmy sobie żadnej alternatywy.

Demokracja w obecnym wydaniu sprowadziła naszą politykę do ulegania emocjom i odrzucenia działań racjonalnych jako wyborczo nieopłacalnych. Obawiam się, że życie wystawi nam za to rachunek.

Adam Kowalczyk
Publicysta, felietonista, w latach dziewięćdziesiątych wydawca tygodnika „Gazeta Warmińska”, członek Stowarzyszenia „Święta Warmia”

Czytaj więcej: Co zrobiliśmy z Polską?

Wrzesień 1939 – nowe spojrzenie

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 20 wrzesień 2019 21:18

Adam Kowalczyk

Jak zwykle w rocznicę tragicznego września 1939 roku mamy wysyp artykułów opisujących tamte wydarzenia i ich podłoże. I jak co roku podtrzymywane są te same mity i półprawdy. Jedyne co się zmieniło od czasów komuny to zmiana akcentów. Wcześniej jedynym winowajcą byli Niemcy, a dzisiaj do roli współwinnych awansowali Rosjanie. Gdy porównamy pisane co roku artykuły i wydawane na ten temat książki to widać, że wszyscy od lat piszą to samo. Jak wyklepaną na pamięć lekcję bez zastanowienia się nad sensem, a raczej jego brakiem w tym co piszą.

No bo ile razy można pisać, że nie mieliśmy wyboru, napadli nas bez powodu, a my nie mieliśmy na to żadnego wpływu. Albo, że wojsko walczyło bohatersko i tylko sojusznicy nas zdradzili. Pewną odmianę wprowadziły książki Roberta Michulca (Ku Wrześniowi 1939) bardzo dobrze udokumentowane, ale ogólnym przesłaniem wpisującym się w niemiecką politykę historyczną i dlatego trudnym do zaakceptowania. Podobną rolę spełniła głośna książka Piotra Zychowicza Pakt Ribbentrop-Beck, której autor twierdzi, że trzeba było zawrzeć pakt jak w tytule i razem z Hitlerem iść na ZSRR. Pozycje te, zwłaszcza Zychowicza, narobiły trochę szumu, ale nie zmieniły tonu reszty publikacji żałośnie nudnych w swym schematyzmie.

W tej sytuacji za bary z tematem wziął się profesor Grzegorz Górski. Przebywając przez kilka lat w Londynie profesor gruntownie zapoznał się ze źródłami brytyjskimi dotyczącymi rozgrywek dyplomatycznych poprzedzających wojnę. To miało zasadniczy wpływ na podejście do tematu. Autor odszedł od relacjonowania bohaterstwa czy zbrodni i zajął się mniej efektownymi lecz decydującymi o wszystkim działaniami dyplomatycznymi i wpływem rozgrywek w obozie władzy II RP na politykę zagraniczną.

Autor stara się odpowiedzieć na szereg pytań. Czy wybuch wojny 1.IX.1939 r. był nieunikniony? Jakie szanse wykorzystał, a jakie zaprzepaścił minister Józef Beck? Czy Polska słusznie uważała się za mocarstwo i czy mogła nim się stać? Jaki był stosunek Polski do wejścia Niemiec do Czech i czy mieliśmy w tym swój udział? Czy mieliśmy rzeczywiste gwarancje Francji i Wielkiej Brytanii? Jak doszło do podpisania paktu Ribbentrop – Mołotow? Czy istniała szansa na skuteczniejszy opór podczas kampanii wrześniowej?

Próba udzielenia odpowiedzi na te pytania przewraca do góry nogami dotychczasowe spojrzenie na przyczyny rozpoczęcia wojny od Polski i naszego aktywnego w tym udziału. Książka ta pozwala wniknąć w działania dyplomatyczne ministra Becka.

Jest tam wiele nowych rzeczy jak np. przekreślone w ostatniej chwili przez Hitlera polskie nadzieje na objęcie protektoratem Słowacji. To właśnie wycofanie się z ustnej obietnicy spowodowało gwałtowną reakcję Polski i zerwanie współpracy z III Rzeszą trwającej od 1934 r. O tym jak marszałek Edward Rydz-Śmigły chciał „się trzaskać” z Niemcami licząc na zwycięstwo. Jest tam bardzo wiele o tym, jak polityka wewnętrzna i rozgrywka o władzę spowodowana nadchodzącymi w 1940 r. wyborami prezydenckimi wpłynęła na polską politykę zagraniczną. Dziś zapominamy, że sanacja nie była żadnym monolitem. Przypominała raczej mafię wewnątrz której trwa walka na śmierć i życie. Prezydent Ignacy Mościcki odchodził, był zresztą człowiekiem bardzo chorym, a o schedę walczył min. Beck i marsz. Śmigły wspierany przez ministra Eugeniusza Kwiatkowskiego. Tej walce podporządkowano działania publiczne. To jej efektem, próbą zdobycia poparcia opinii publicznej, było sławne przemówienie sejmowe min. Becka z 5 maja 1939 r. uznane ostatecznie przez Niemcy za zerwanie rokowań i uświadamiające naszym nowym zachodnim aliantom, że postawiliśmy się w sytuacji bez wyjścia.

Autor prowadzi nas przez wydarzenia krok po kroku szczegółowo omawiając każdy ruch i jego uwarunkowania. Nie jest to jednak historia alternatywna oparta na gdybaniach autora. Na 291 stronach mamy precyzyjne informacje. Na dosłownie każdej stronie mamy przypisy. Pomimo tego dobrze się ją czyta. Wymaga pewnego przygotowania, nie jest to kryminał, ale jej zawartość jest nagrodą za czas poświęcony na jej przeczytanie. Czas poświęcony, ale nie zmarnowany.

Książki nie dostaniecie w formie papierowej – została wydana w skandalicznie niskim nakładzie 100 egzemplarzy. Jest jednak łatwo dostępna w internecie z formacie pdf.

Grzegorz Górski Wrzesień 1939 – nowe spojrzenie, Toruń 2014, s. 291.

Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: Wrzesień 1939 – nowe spojrzenie

Raz jeszcze o tym samym

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 02 sierpień 2019 08:28

Adam Kowalczyk

Po moich artykułach na temat perspektyw dla Polski wielokrotnie zarzucano mi, że wybrzydzam na sojusz z USA a uchylam się od wskazania alternatywy. A nawet, że marzy mi się oddanie Polski w łapy Rosji. Spróbuję więc raz jeszcze wyłożyć co myślę na ten temat. Niestety, i tym razem nie podam na tacy tej recepty. Aż taki przewidujący to ja nie jestem.

Przede wszystkim muszę wrócić do opisu sytuacji. Pozornie jest jak było. Stany Zjednoczone gwarantują nam bezpieczeństwo poprzez pilnowanie ładu światowego co zapewnia swobodę handlu na świecie, pokój i osłonę przed Rosją oraz trzymanie w ryzach Niemiec. Dzięki temu Niemcy są nawet naszym sojusznikiem. Ot, taki rechot historii. Żeby podporządkować sobie Polskę gospodarczo Niemcy musiały przegrać wojną, a my być w obozie zwycięzców czyli wygrać… Tylko, że coś się zmieniło. W Polsce jeszcze tego dobrze nie widać, zwłaszcza jak się jest zajętym wojną plemienną pomiędzy PiS i PO. Po prostu wolny handel światowy dał szansę zarobić wszystkim. Świat jednak nie jest jednolity. Jedni potrafili zarobić więcej, inni mniej. Żeby to sobie uzmysłowić wystarczy porównać wzrost PKB per capita kilku krajów. I tak w latach 2010 – 2018 PKB Stanów Zjednoczonych wzrosło z 48 403 do 62 606 mln USD czyli o 29,3%. Wydawałoby się, że to dużo zwłaszcza gdy popatrzymy na przyciśniętą sankcjami Rosję – odpowiednio 11 406 i 11 327 mln USD czyli spadek o 0,7% albo tonącą w kryzysie nawet bez sankcji Japonię 44 674 – 39 306 mln USD czyli spadek o 10%. No tak, ale Chiny skoczyły z 4 524 do 9 608 czyli o 112,4%! Więcej niż podwoiły dochód na głowę. Dla porównania PKB per capita Polski wzrosło z 12 602 do15 431 mln USD czyli o 22,4%.

To było na głowę. Natomiast PKB krajów według g MFW wyniosło w roku 2017, USA 19 390 600 mln USD, Chiny 12 014 610 mln USD,potem długo nic i Japonia 4 872 135 mln USD.

Chińska gospodarka rośnie rocznie o wielkość gospodarki Australii. W dodatku według niektórych analityków powiązanych z CIA Chińczycy fałszują dane statystyczne ukrywając rzeczywistą wielkość gospodarki żeby uśpić czujność konkurencji. Faktycznie wielkość gospodarki chińskiej przekroczyła już wielkość gospodarki USA.

Zmiany, które zachodzą podważyły wiarę we wszechmoc światowego hegemona i wzbudziły nadzieję na zmianę usytuowania krajów w gospodarce światowej. Pewność zmiany mają Chiny, nadzieję Rosja, Niemcy, Indie i kilka innych krajów. Inni z kolei zaczynają się bać.

Na rezultat starcia pomiędzy Chinami a Stanami Zjednoczonymi mamy mniej więcej taki brzęczenie muchy na szarżę słonia. Sytuacja nieco się zmienia gdy popatrzymy na Europę. Tu zaczyna od nas wiele zależeć. Pierwsza rzecz, o której powinniśmy analizować to fakt, że Amerykanom zwyczajnie brakuje sił na kontrolowanie całego świata. Stąd ogłoszony pivot na Pacyfik, rejon podstawowego starcia gospodarczego i, nie daj Boże, militarnego z Chinami. Dlatego Amerykanie wycofują się z Europy. Przepychanki z Rosją i sankcje to tylko zasłona dymna i przekomarzania w celu wytargowania lepszych warunków sojuszu z Rosją przeciwko Chinom. Nadchodzi nowa Jałta. Pierwszą oznaką tego było odstąpienie przez prezydenta Baracka Obamę od budowy tarczy antyrakietowej ogłoszone, nomen omen, 17 września 2009 r. Oczywiście póki co, to nie przyznają się do zamiarów odejścia, ale ukrywać to jest znacznie trudniej. Gdyby Amerykanie zamierzali twardo tkwić w Europie zadbaliby o wsparcie swoich sojuszników. A co mamy? Mowy nie ma o stałej obecności wojsk. Tylko magazyny i obecność rotacyjna. Stała obecność rodzi zobowiązania a rotacyjna już nie. Dalej, wkręcili Ukrainę w konflikt z Rosją. Dużo gadania a czy Ukraina dostałą jakąkolwiek broń od USA? Jakoś nie widać. Najważniejszym w Europie krajem wschodniej flanki NATO jest Polska. Naprawdę dużo o tym gadania. Tyle, że gdzie pomoc? Izrael dostaje od USA rocznie 4 mld USD na dozbrojenie. W dodatku nie musi wszystkiego wydać w Stanach, może wspierać własny przemysł zbrojeniowy. My musimy płacić Amerykanom za budowę i utrzymanie bazy, a sprzęt musimy kupować za swoje i u nich. W dodatku próbują, i zrobią to, orżnąć nas na rzecz organizacji żydowskich na 300 mld USD. To naprawdę powinno dać nam do myślenia. Z tego wszystkiego widać jasno, że z tego amerykańskiego konia wcześniej czy później spadniemy.

Nie sądzę żebyśmy mogli liczyć na NATO. Spoiwem NATO był strach przed Rosją i siła Ameryki. Rosji w Europie Zachodniej już nikt się nie boi, a co może USA pokazują Chiny wykorzystując do tego swoją marionetkę czyli Koreę Północną. Korea gra Amerykanom na nosie, straszy ich nawet uderzeniem na bazę na wyspie Guam co wyeliminowałoby ich z zachodniego Pacyfiku i rozwiązało ręce Chinom. I prezydent Donald Trump musi tę żabę przełykać, a nawet spotykać się z koreańskim dyktatorem.

Kilka dni temu Trump odwołał przygotowany atak na Iran. Nie wsparli go żadni sojusznicy z NATO, nawet Polska. Widzą to wszystko Niemcy i powoli ale skutecznie starają się wypchnąć USA z Europy i wreszcie odzyskać swobodę ruchów. Nawiązali już strategiczny sojusz z Rosją. Budowa Nord Stream oraz jego południowego odpowiednika bierze Europę Wschodnią w kleszcze. Władimir Putin właśnie zapowiedział, że za rok Ukraina zostanie wyeliminowana jako kraj tranzytowy w przesyłce gazu. To się dzieje przy wsparciu Niemiec. Amerykanie tracą pozycję. Kraje europejskie, i nie tylko, zaczynają od nowa pozycjonować się w stosunku do sąsiadów. Wraca tradycyjny koncert mocarstw.

A to oznacza, że my też powinniśmy zacząć rozpatrywać różne scenariusze. Sytuacja nie jest łatwa. Rosja stara się odzyskać swoją strefę buforową. Przede wszystkim kluczową dla naszego bezpieczeństwa od wschodu Białoruś. To przyjdzie im łatwo pomimo rozpaczliwych starań prezydenta Aleksandra Łukaszenki odsunięcia tego w czasie. Wielka w tym i nasza zasługa. Ponad dwadzieścia lat obłędnej polityki wciskania Białorusi w gardło Rosji daje rezultaty. Pani Agnieszka Romaszewska, dyrektorka TV Biełsat, może być z siebie dumna.

Na Ukrainie już Rosja swoje zrobiła. Odzyskała ważny dla jej bezpieczeństwa Krym i faktycznie oddzieliła od Ukrainy przemysł Donbasu. Reszta Ukrainy pogrążona w chaosie, zneutralizowana na lata całe. Potem się zobaczy.

Upadek starego świata jest wielkim zagrożeniem. Jest też jednak i szansą. My też musimy starać się wywalczyć sobie nową pozycję. Nie będzie to łatwe bo zostaliśmy wstępnie zneutralizowani. Naszą własną pozycję musimy budować w oparciu o własną siłę, a taką możemy wygenerować tylko na obszarze dawnej Rzeczpospolitej. Aby to się jednak stało musimy dysponować taką atrakcyjnością polityczną, gospodarczą i cywilizacyjną oraz siłą militarną, żeby stać się naturalnym ośrodkiem przyciągającym Białoruś, Ukrainę i Rumunię. Współpraca polityczna oparta na gospodarce pozwoliłaby nam wspólnie stać się czynnikiem rozgrywającym w Europie. Rzecz w tym, że nie tylko my o tym wiemy. W końcu tak było przez kilka wieków. Widzą o tym Rosjanie i stąd zadbali o neutralizację Białorusi i Ukrainy. Wiedzą też Niemcy, którzy zadbali o podporządkowanie sobie naszej gospodarki.

Na realizację marzenia o samodzielności potrzebujemy kapitału. Taki mogą nam dać tylko Amerykanie. Przez chwilę wydawało się, że tak będzie. Szum podniesiony wokół Trójmorza na to wskazywał. Jednak najwyraźniej już ten pomysł zarzucili. Z kolei na naszą korzyść działa to, że Rosja gospodarczo jest w stosunku do nas relatywnie słaba. PKB Rosji w 2017 roku to 1 527 469 mln USD a Polski 614 190 mln USD. Czyli PKB Rosji jest raptem 2,5 raza większe niż Polski, a do obsłużenia i obrony mają ponad 54 razy większe terytorium. I na to musi im starczyć 144 mln ludności, 3,8 raza więcej niż w Polsce. Gdyby nie wsparcie Niemiec Rosja nie byłaby aż tak wielkim problemem dla Polski.

Każde działanie czy to nasze, czy dowolnego innego kraju w regionie, spowoduje reakcję reszty. Jest w tym tyle niewiadomych, że zwyczajnie nie podejmuję się powiedzieć, kiedy i do kogo zeskoczyć z amerykańskiego konia. Jedno wiem na pewno. Niezależnie od wybranego rozwiązania musimy starać się uniezależnić gospodarkę od Niemiec. Trzeba się otworzyć na wschód a zwłaszcza na Chiny. I trzeba to zrobić już, zanim nam inni to uniemożliwią.

Jednak to nie przeciwdziałanie sąsiadów jest największą przeszkodą. Problemem jest nieprawdopodobny wręcz klientelizm naszych elit politycznych. Z jednej strony PiS, który nawet bity i kopany, zrobi wszystko aby pokazać Amerykanom, że zasłużył na pochwałę i batonika. A z drugiej strony opozycja z PO i okolicami, która zlikwiduje Polskę i Polaków żeby tylko doczekać się poklepania po główce przez Brukselę, a tak naprawdę przez Berlin.

Żeby coś zmienić przede wszystkim trzeba chcieć. Reszta to już tylko praca.

Adam Kowalczyk
Publicysta, felietonista, w latach dziewięćdziesiątych wydawca tygodnika „Gazeta Warmińska”, członek Stowarzyszenia „Święta Warmia”

Czytaj więcej: Raz jeszcze o tym samym

To wojna!

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 28 lipiec 2019 15:36

Adam Kowalczyk

W swoim artykule „Po Białymstoku: dwie najważniejsze sprawy” Paweł Jędrzejewski napisał na samym wstępie:

„Przede wszystkim trzeba potępić przemoc i fizyczne ataki na uczestników 'marszu równości' w Białymstoku. To jest pierwsze – najważniejsze. Tu nie może być żadnych wątpliwości: nie można tolerować, usprawiedliwiać, czy racjonalizować przemocy. Koniec i kropka.”

Podobnie krytycznie wypowiedział się rzecznik Konferencji Episkopatu Polski ks. Paweł Rytel-Andrianik:

„Przemoc i pogarda w żadnym przypadku nie mogą być usprawiedliwiane i akceptowane. Trzeba wyrazić jednoznaczną dezaprobatę wobec aktów agresji, takich jak te, które miały miejsce w Białymstoku.”

Rzecznik KEP przypomniał wypowiedź Przewodniczącego Episkopatu abp. Stanisława Gądeckiego:

„Osoby te nie są w pierwszym rzędzie gejami, lesbijkami, biseksualistami czy transseksualistami – one są przede wszystkim naszymi braćmi i siostrami, za których Chrystus oddał swoje życie i które chce On doprowadzić do zbawienia”.

Rzecznik Episkopatu dodał, że:

„Każda forma agresji jest wbrew nauce Jezusa Chrystusa. Szacunek należy się każdemu człowiekowi bez względu na jego poglądy.”

Piękne słowa. Tyle, że nie potrafię słuchać ich spokojnie. To są słowa pozornej prawdy, słowa ludzi starannie zamykających oczy żeby nie dostrzegać, albo raczej, żeby nie musieć odnosić się do rzeczywistości. Nie oszukujmy się, w Białymstoku nikt nie atakował gejów czy lesbijek. Nawet jeśli tam jacyś byli, nawet jeśli dostali cięgi, to nie za to, że są gejami czy lesbijkami. Użyto przeciwko nim siły żeby ich powstrzymać. Znaleźli się tam nie jako osoby o odmiennych preferencjach seksualnych ale jako terroryści z grup szturmowych mających za zadanie rozwalić istniejącą cywilizację istniejący świat w imię nowego totalitaryzmu. Ponieważ normalny człowiek oparty o rodzinę i wierzący w Boga jest zbyt oporny nie udało się stworzyć nowego człowieka niezbędnego do tego eksperymentu. Nie udało się tego zrobić komunistom opierającym się na zniszczeniu stosunków własnościowych. Nie udało się to kolejnej odmianie lewicy – narodowym socjalistom Adolfa Hitlera, opierających się na podziale rasowym. Teraz została podjęta kolejna próba stworzenia człowieka pozbawionego oparcia w zasadach, w rodzinie i w religii, człowieka żyjącego w celu doznania i konsumpcji, nieobciążonego jakimkolwiek poczuciem przyzwoitości czy zobowiązaniami. Słowem konsumenta idealnego.

Łatwo potępiać przemoc, pozwala to zachować poczucie przewagi moralnej nad osiłkami używającymi siły. Ale ci aktywiści ideologicznego frontu LGBTQ też używają przemocy bo czym innym jest wdzieranie się w przestrzeń publiczną z obscenicznymi zachowaniami? Czym innym jest szturm na szkoły w celu seksualizacji dzieci bez zgody rodziców? Czym innym jest propagowanie zachowań homoseksualnych?

Jeżeli nie zostaną powstrzymani to będą posuwali się dalej. Jeszcze dziesięć lat temu podobno byli pokrzywdzenie bo orientacji seksualnej się nie wybiera, człowiek się z nią rodził. Dzisiaj już obowiązuje inna teza. Teraz człowiek ponoć nie rodzi się jako kobieta czy mężczyzna lecz płeć jest wtórna i można ją sobie dowolnie wybrać.

To jest wojna w celu zniszczenia naszego świata i jeżeli państwo zawodzi a nawet przechodzi na stronę wroga to ludzie mają prawo się bronić. Oczywiście, wszelkie napady, bijatyki, obrzucanie czymkolwiek to są rzeczy naganne. To są rzeczy nieestetyczne, niegodne człowieka.

Tyle, że nie chodzi tu o stosunki międzyludzkie. Tam, na ulicach to jest pierwsza linia frontu. I póki tam się leją to nikt nie przyjdzie do naszego domu. Choć już idą do szkół po nasze dzieci.

Tam, na ulicy, na tym froncie nie jest miło i estetycznie. Ale wojna nie jest estetyczna. Sam na niej, dzięki Bogu, nie byłem ale nie zapomnę wspomnień mojego ojca i innych kombatantów. Na froncie nigdy nie było tak ślicznie jak na hollyłudzkim filmie. Na pierwszej linii frontu ludzie nawzajem się mordowali, wypruwali z siebie bebechy i zdychali leżąc we krwi i własnych odchodach dodatkowo zżerani przez wszy. Dzięki nim inni siedzieli bezpiecznie w domach i mogli pozwolić sobie na człowieczeństwo. Nawet na dobre uczynki.
Co się stanie gdy tych  wojujących na ulicach Białegostoku zwyczajnie zabraknie? Fatalne, że rolę obrońców cywilizacji wzięli na siebie kibole ale życie nie znosi próźni. Skoro państwo bronić naszego stylu życia nie potrafi lub nie zamierza to znleźli się tacy, którzy rolę tę sami sobie przypisali. Boję się ubocznych tego skutków. Jednak jeśli nikt nie zatrzyma presji LGBT to linia frontu przesunie się do naszych domów. Co powie pełen moralnego oburzenia pan Paweł Jędrzejewski gdy przyjdą po jego dzieci uczyć je zachowań homoseksualnych? Gdy przyjdą do jego domu sprawdzić czy jest wystarczająco tolerancyjny? Co powiedzą księża biskupi gdy szturmowcy LGBTQ wtargną do ich pałaców biskupich, sprofanują kościoły?

Dlatego trudno mi tak do końca potępić  przynajmniej do czasu dopóki państwo nie zajmie się ochroną praw ludzi nie tylko homo- lecz i heteroseksualnych.

I żeby było jasne. Uważam, że nic nam do tego co kto i z kim robi w czterech ścianach. Jestem przeciwko publicznemu epatowaniu zachowaniami nie tylko homoseksualnymi lecz i heteroseksualnymi. Granicą naszych zachowań powinna być obyczajność. Tylko tyle i aż tyle.

Adam Kowalczyk

Czytaj więcej: To wojna!